ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : : painful in my heart # 12
…….สวัสดี…..คุณน้องเทคของฉัน..….
สายลมหนาวในค่ำคืนแห่งความเงียบสงบ...แสงไฟทอดตัวยาวไปตามเส้นทางถนนสีเหลืองนวล บริเวณโดยรอบเงียบสงัดทุกสรรพสิ่ง เสียงลมหนาวโบกพัดผ่านไปตามทาง ความหนาวเย็นค่อยๆกัดกินอุณหภูมิในร่างกายทีละน้อย...
ปลายน้ำจากเส้นผมไหลลงตามโครงหน้าหวาน...
มือขาวหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กตรงหัวเตียงมาซับหยดน้ำก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งออกแรงเช็ดหัวทุยของตัวเองไปมา มืออีกข้างที่เหลือจัดการปิดประตูห้องน้ำเมื่อตนเดินออกมา.....
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงสายเรียกเข้ายามดึกดื่นทำเอาเจ้าของเครื่องแปลกใจ....เลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว....ใครโทรมาหากันนะ?
ก้าวเท้าไปยังโทรศัพท์บนโต๊ะอย่างสงสัย ดวงตากลมที่ถูกเส้นผมบดบังจากการเปียกลู่ตัวตามสาบน้ำเพ่งมองเบอร์แปลกอย่างคาใจ....
ใคร?
ปลายนิ้วกดรับสายก่อนจะวางตัวโทรศัพท์แนบเข้ากับใบหูพร้อมกรอกเสียงถามด้วยความสุภาพ
"ครับ?"
"นิชคุณน้องรหัสแจบอมใช่ไหม?" คำถามของปลายสายทำให้ใบห้าหวานคิ้วขมวดยุ่ง..แต่ก็ตอบออกไปทั้งๆที่ตนกำลังสงสัยไม่น้อยว่าใครโทรมา
"ใช่ คุณเป็นใครเหรอ?"
"พี่ชื่อชางมิน......ลีชางมินเพื่อนแจบอมเอง"
.
.
.
วันนี้แสงแดดแรงจ้า....
ไอแดดร้อนพร้อมแสงแสบตาจากท้องฟ้าทำให้อุณหูภูมิในวันนี้ร้อนอึดอัด...บรรดานักศึกษาหาที่ร่มนั่งเล่นพักผ่อนก่อนจะเริ่มเรียนในครึ่งเช้าในอีกไม่กี่นาทีนี้
"เมื่อคืน......พี่จ่ายไปเท่าไหร่เหรอ" ได้ยินคำถามปุ๊ป....ก็ส่งสายตาขวางไปยังคนถามอย่างจงใจ....ชานซองที่ออกปากถามในคราแรกตอนนี้อยากเก็บปากตัวเองให้เงียบเสียจริงๆ
"สนใจด้วยเหรอไง.....นึกว่าสนใจแต่กินอย่างเดียว ไอพวกบ้า"
"เอาน่าถือว่าเลี้ยงๆน้องไง เนอะแทคเนอะ" จุนซูกล่าวพร้อมหันไปขอเสียงจากอีกคนที่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆกัน
"แต่คุณมันไม่ได้กินเยอะเท่าพวกแกเลยนะ น้องรหัสฉันกินเท่าขี้มดได้ นอกนั้นพวกเอ็งกินยังกะยัดใส่โอ่ง เหอะ" แจบอมหันไปค้อนขวับทั้งแทคยอนและจุนซู.....ไม่มาเป็นคนจ่ายเงินไม่รู้หรอก!
"อ๊า…อูยองกับพี่คุณมาล่ะ" จุนโฮนั่งชมวิวนอกตัวตึกร้องบอกเมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์พร้อมร่างคนสองคนจอดรถไว้ข้างตึก ร่างสูงมองตาม.....เมื่อคืนเขาเมาจนจำอะไรไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่านิชคุณช่วยลูบหลังเขาตอนที่เขาอ้วกในห้องน้ำก่อนที่เขาจะเดินออกไปนอนฟุบหลับต่อบนโต๊ะ และได้ยินมาจากจุนซูด้วยว่าหลังจากนั้นนิชคุณก็ขอตัวกลับทันที
แต่ไม่ได้กลับพร้อมอูยอง.....เพราะอูยองนั่งอยู่ต่อจนเลิก.....
แล้วนิชคุณกลับยังไงล่ะ?
ตุบ~
คนตัวขาววางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างตัวเขาก่อนจะขยับผ้าพันคอให้กระชับกับลำคอเพราะเริ่มหลุดร่วงหลังจากเจอแรงลมปะทะกับมอเตอร์ไซค์......ใส่ผ้าพันคอทั้งๆที่แดดร้อนขนาดนี้?
"คุณใส่ผ้าพันคอ ไม่ร้อนเหรอ?" เมื่อถูกทักคนตัวขาวหันยังทางต้นเสียงก่อนจะพยักหน้า
"ร้อนอ่ะ แต่อูยองอยากให้ใส่เพราะเห็นว่าเท่ห์ดีเลยใส่ ไปซื้อนมก่อนนะ" เมื่อตอบคำถามเสร็จก็ขอตัวไปหาอะไรใส่ท้องก่อนจะขึ้นเรียน...เพราะรีบออกมาเลยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย อูยองเดินดุ่มๆมานั่งข้างจุนโฮก่อนจะดึงขนมตรงหน้าจุนโฮมากินด้วยความหิวท่ามกลางเสียงโวยวายของเจ้าของขนมห่อนั้น
"เฮ้ยยยยยยยยยย! มากไปป่ะ ไปซื้อเองดิ"
"ขี้เกียจอ่า ขอกินหน่อยน่า...นะ"
ออดอ้อนพร้อมกระพริบตาปริบๆหยอดท้ายหวังว่าจะให้เพื่อนใจอ่อน.....แต่กลับทำให้แทคยอน...ใจอ่อนยอมเลื่อนขนมตรงหน้าตนไปให้แทนเสียเอง...ท่ามกลางบุคคลที่นั่งล้อมรอบโต๊ะ
"เอาของฉันไปสิ อิ่มแล้ว เสียดายของ"......กล่าวยิ้มๆให้แต่กลับทำให้ใจของคนฟังเบาหวิวด้วยความรู้สึกผิด อูยองนั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบถุงขนมนั้นมาแล้วกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณ……และขอโทษนะพี่แทค"
"ครับ ตอนนี้คุณอยู่ด้านล่างของตึกเรียนเดี๋ยวจะขึ้นไปเรียนแล้ว....แล้วคุยกันใหม่นะครับ" เสียงพูดคุยโทรสัพท์ดังขึ้นใกล้ๆตัวพร้อมร่างของคนตัวขาวที่กดวางสายไป มืออีกข้างถือนมกล่องไว้พร้อมหลอดที่เจาะเตรียมดื่ม เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเงยหน้าถามแจบอมที่นั่งอยู่
"ให้เบอร์คุณกับพี่ชางมินเหรอ" แจบอมพยักหน้าช้าๆ......แต่จุนซูกลับทำสีหน้าแปลกใจ.....เมื่อได้ยินคำพูดของนิชคุณเมื่อตะกี้
อูยองเหล่สายตามองคนตัวขาวที่ยืนตรงหน้าแจบอมก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปซื้อของกินตรงมุมของตึกเรียนแล้วเดินขึ้นด้านบนเพื่อเข้าเรียนทันที...
"อ่าวเฮ้ย! ขึ้นไปเลยเหรอ รอด้วยดิ" จุนโฮเห็นร่างของอูยองเดินขึ้นบันไดก็รีบลุกจากที่นั่งแล้วลากชานซองให้ขึ้นตามเพราะอีกสามนาทีจะถึงเวลาเรียนแล้ว..แจบอม จุนซูและแทคยอนลุกขึ้นตามและรีบออกเดินก่อนที่จะไปเข้าสาย.....เหลืออยู่ตัวคนเดียว...ท่ามกลางความเงียบและไร้การสนใจจากคนในกลุ่ม
….สิบโมงครึ่ง....
เริ่มเรียนกันแล้ว......แต่ยังไม่ลุกขึ้นขยับไปไหน ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม....เพื่อรอใครคนหนึ่ง..จากที่นัดกันไว้เมื่อครู่
ตึก….ตึก…ตึก~
เสียงรองเท้าดังใกล้เข้ามาพร้อมเงาบนพื้นทอดตัวมาตามแสงแดด....เงานั้นมาหยุดยืนที่โต๊ะเขาที่นั่งอยู่คนเดียว ใบหน้าหวานมองตามเงาก่อนจะเจอเข้ากับร่างของคนที่ตนเพิ่งคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อซักครู่
.
.
.
แอ๊ด~
เสียงเปิดประตูตามด้วยร่างของคนมาสายปรากฏตัว......คนตัวขาวปิดประตูตามหลังก่อนจะเดินหาที่นั่งว่าง ขายาวออกก้าวเดินก่อนจะหยุดและนั่งลงข้างจุนซูที่นั่งจดเล็คเชอร์พยายามที่จะไม่สนใจคนมาใหม่และนั่งลงข้างเขา มือขาวสางผมตัวเองก่อนจะนั่งหลังพิงพนักเก้าอี้ฟังอาจารย์บรรยาย แทคยอนที่นั่งด้านหลังจุนซูลอบมองผ้าพันคอที่นิชคุณพันมาพลางพยายามนึกแล้วนึกอีกแต่ก็นึกไม่ออก...ได้แต่มองคนตัวขาวกับผ้าพันคอผืนนั้นด้วยความขัดใจ...ที่พันมาตอนอากาศร้อนๆ แปลกคนดีแฮะ~
"คุณ..…มานี่หน่อยดิ๊" แจบอมกวักมือเรียกเพื่อนรุ่นน้องผิวขาวที่นั่งสับปะหงกหลังจบชั่วโมงการบรรยาย จุนซูเขย่าไหล่คนข้างตัวเบาๆก่อนจะชี้ไปที่แจบอมที่นั่งรอด้านหน้า นิชคุณหรี่ตาลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาแจบอมที่นั่งถัดออกไปสองแถวจากที่เขาและจุนซูนั่งเมื่อครู่
แทคยอนมองคนข้างตัวเขา......วันนี้อูยองเลือกที่นั่งติดกับเขา สายตาของอูยองจับจ้องสองคนแถวหน้าสุดของห้องด้วยสายตาเหม่อลอย...แทคยอนมองตาม ทั้งแจบอมและนิชคุณดูเหมือนจะคุยเรื่องเครียดๆเพราะสีหน้าของนิชคุณไม่มมีอะไร แต่สีหน้าแจบอม....มันเห็นได้ชัด
"รู้ใช่ไหมว่าชางมินมาขอนายเป็นน้องเทค"
"อื้อ เมื่อคืนขาโทรมาหาแล้ว บอกว่าแจบอมอนุญาตเขาเลยมาหาเมื่อเช้า"
"ที่นายขึ้นเรียนสายเพราะชางมินมาหาเหรอ?"
"อื้อ ก็มาคุยๆแล้วก็ไปอ่ะ แปลกดี.....ทำไมมาขอฉันเป็นน้องเทคนะ~"
"นายก็ห่างๆมันไว้มั่งล่ะกันนะ ปล่อยให้มันดูแลน้องรหัสมันให้ดีก่อนจะมาดูแลนายดีกว่า" ไม่อยากให้มีเรื่องน่าบัดซบ......เกิดขึ้นอีกเหมือนวันนั้น ท่ามกลางนักศึกษาทั้งสาขา....ท่ามกลางสายตาของน้องรหัสของชางมินอย่างคิมจุนซู
"มันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ไปล่ะ~" คนตัวขาวบอกลาแจบอมก่อนจะหันไปยิ้มให้จุนซูและแทคยอนที่นั่งมองก่อนจะเอ่ยคำพูดที่สร้างความงุนงงให้แก่คนฟัง
"บ๊ายบายคุณน้องรหัส ^^" น้องรหัส....? หมายถึงจุนซูเหรอ? แทคยอนที่นั่งฟังเริ่มงงว่านิชคุณพูดถึงใครก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง......ไปคนเดียวทั้งๆที่อูยองยังนั่งอยู่....ข้างเขา
เด็กหนุ่มแก้มอูมมองตามบานประตูที่ไร้ร่างของคนตัวขาวแล้ว....เด็กหนุ่มมองบานประตู...มองจุนซูที่นั่งติดกับแทคยอน บทสนทนากับแจบอม.....เขาได้ยินเพราะเขาตั้งใจที่จะฟัง สมองคิดประมวลประโยคทั้งหมดที่ได้ยิน...รวมถึงคำพูดแปลกๆที่นิชคุณพูดทิ้งท้ายไว้
'แย่แน่..........พี่จุนซูจะต้องเกลียดพี่คุณมากกว่าเดิม......แน่นอน'
อ๊ะ…ไม่สิ
'ความลำเอียงจะเกิดแล้วสินะ......หึ'
อูยองยิ้มที่มุมปากก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะเหมือนเคย......ดูท่าจะมีเรื่องอีกแล้วแฮะ~
.
.
.
ทั้งหกคนเดินจากชั้นสองลงมาชั้นหนึ่งเพื่อเตรียมตัวไปทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหาร...จุนซูหยุดกึกที่ขั้นบันไดส่งผลให้แทคยอนที่เดินอ่านหนังสือชนเข้ากับร่างของจุนซูที่หยุดนิ่งก่อนจะมองตามว่าจุนซูมองอะไรถึงหยุดไว้....แจบอม อูยองก็มองไปที่จุดเดียวกัน จุนโฮและชานซองเห็นพี่ๆในกลุ่มหยุดเดินต่อก็งง ทั้งสองคนพยายามแทรกมาดูว่าพี่ๆมองอะไรกัน
ภาพที่ทั้งหกคนเห็น.....นิชคุณนั่งคุยกับคนๆหนึ่งที่โต๊ะใต้ตึกเรียน....ที่เดียวกับเมื่อเช้าที่พวกเขานั่งกัน ส่วนมากอีกฝ่ายจะพูดเสียมากกว่า คนตัวขาวยิ้มและพยักหน้าเป็นส่วนใหญ่ก่อนจะโบกมือลาเมื่อร่างสูงของอีกคนขอตัว.......คนตัวขาวมองจนกระทั่งร่างของรุ่นพี่ลับสายตาก่อนจะหันมาสบตาเข้ากับ.....ทั้งหกคนที่ตรงชานบันได
"ลงมาแล้วเหรอ...ช้าจัง หิวแล้วล่ะ" อูยองเดินเข้าไปหาพร้อมหยิบกุญแจรถออกมาตรงไปยังรถของตนที่จอดไว้โดยมีร่างของนิชคุณตามไปติดๆ
"เมื่อกี้พี่คุณคุยกับใครเหรอ" ชานซองถามขึ้นเมื่ออูยองและนิชคุณขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว...จุนซูหันไปตอบพร้อมยิ้มให้น้อง
"พี่รหัสฉันเอง.......ลีชางมินไงล่ะ"
"อ่าว…..แล้วทำไมพี่ชางมินอะไรนั่นไม่เห็นมาคุยกับพี่เลยอ่ะพี่จุนซู พี่จุนซูเป็น้องรหัสเขาไม่ใช่เหรอ" จุนโฮถามด้วยความแปลกใจ เพราะเท่าที่เขาเห็นภาพเมื่อครู่....พี่ชางมินอะไรนั่นดูจะสนใจและเอาใจใส่พี่นิชคุณมากๆเสียด้วย
"ฉันจะรู้ไหมเนี่ย ปล่อยเขาไปเหอะ มันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่นา" กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนคนตัดพ้อ.....แทคยอน จุนโฮและชานซองงงกับน้ำเสียงและท่าทางของจุนซู แต่กลับมีแค่แจบอมคนเดียวมี่เข้าใจถึงความรู้สึกของจุนซู
.
.
.
"หืมม์? คุณเป็นน้องเทคของพี่ชางมินเหรอ" แทคยอนถามด้วยความแปลกใจเมื่อแจบอมบอกว่านิชคุณเป็นน้องเทคของพี่รหัสของจุนซู
"ว่าแล้วว่าจะต้องทำแบบนี้จริงๆ" จุนซูพูดพร้อมกินข้าวในจานตัวเองพร้อมดื่มน้ำตามเข้าไป ความรู้สึกน้อยใจเริ่มถาถมเข้ามาช้าๆ....
"ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง คือฉันสงสารจุนซูน่ะ"
"ไม่ต้องมาสงสารฉันเลย ฉันสบายดีปล่อยพี่เขาไปแบบนั้นแหละ อยากเป็นพี่เทคกับใครก็เชิญเหอะ" น้ำเสียงแบบนี้......น้อยใจนี่นาจุนซุ ปิดไม่มิดหรอก
"คือ..….พวกพี่พูดเรื่องอะไรน่ะ คือผมงง" จุนโฮเปิดปากถามเมื่อเขาไม่เข้าใจว่าตอนนี้กำลังคุยเรื่องอะไนกัน น้องเทค...พี่เทค?
"ผมก็งงอ่ะพี่" ชานซองพยักหน้าเสริมพร้อมกินข้าวตามและหยิบแก้วน้ำของจุนโฮมากินหน้าตาเฉย
"ไปซื้อใหม่ไป!!!"
"อ่า…..มันเป็นเรื่องวันเฉลยสายรหัสน่ะ"
.
.
วันเฉลยพี่รหัสน้องรหัส เมื่อน้องกล่าวคำใบ้ของตัวเองพี่รหัสก็จะก้าวออกมาหาน้อง...เมื่อรู้ว่าใครคือพี่รหัสของตน...สีหน้า้องๆดีใจที่ตัวเองมีพี่อีกคนที่เข้ามาดูแลช่วยเหลือซึ่งกันและกันในมหาวิทยาลัยเพิ่มอีกคน......น้องดีใจที่มีพี่....พี่ก็ดีใจที่มีน้อง....
อืม..…..ยกเว้นเขาล่ะมั้งที่เฉยๆกับน้องรหัสตัวเอง
แจบอมลอบมองหน้าน้องรหัสตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา เฮ้ออออออออ~ น้องกูไม่ใช่ใครไหนเลย เป็นคนรู้จักอย่างดีอย่างนิชคุณ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~
"ทำไม? ไม่ดีใจเหรอไงได้ฉันเป็นน้องรหัส คนอื่นอยากได้ฉันเป็นน้องรหัสจะตาย ฮ่าๆๆๆๆ" พูดเสร็จพร้อมแบมือมาตรงหน้าเขาก่อนจะกวักมือยิกๆ มีอะไรเหรอวะ?
"ไหนของอ่ะ พี่รหัสคนอื่นๆเขามีของขวัญให้น้องรหัสกันทั้งนั้น" เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากได้มันมาเป็นน้องรหัส ความเกรงใจพี่มันไม่มีเลย โว้ย!!!
"เออน่ะ! อยู่ในนี้เอาไป" แจบอมโยนถุงใบขนาดย่อมไให้ นตัวขาวรับมาอย่างดีใจก่อนจะเปิดถุงออก ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาจากถุงก่อนจะกอดคนตรงหน้าเข้าแรงๆด้วยความดีใจอย่างที่สุด!
"ขอบคุณมากนะ กำลังอยากได้พอดีเลย บ่นๆจะให้แทคซื้อให้ แจบอมก็ให้มาแล้ว เย้ เย้ เย้ ^^" เอ่อ..…แค่กางเกงมวยไทยเนี่ยนะ...มันถึงกับดีใจขนาดนี้เชียวเหรอวะเนี่ย -0-
"แค่กางเกงมวยไทยน่ะนะ"
"อื้อ จริงๆให้อะไรมาก็ไม่สำคัญหรอก ได้รับของจากแจบอมก็ดีใจที่สุดแล้ว ขบคุณน๊าและฝากตัวด้วยคุณพี่รหัส!!!~" คำตอบที่จริงใจจากคนหน้าหวานทำให้เขาตื้นตัน....คำพูดจริงใจ รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง....อา~ อย่างน้อยก็ดีใจที่ได้มันมาเป็นน้องรหัสน่ะนะ
"น้องครับ~" เสียงเรียกจากด้านหลังพร้อมแรงสะกอดที่หัวไหล่เรียกให้คนหน้าหวานหันไปก่อนจะเจอเข้ากับร่างสูใบหน้าภายใต้กรอบแว่น....ยื่นถุงใบขนาดย่อมมาตรงหน้า
"หืมม์?" คนตัวขาวมองถุงใบใหญ่ตรงหน้า....ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่า ให้เขาเหรอถุงใบนี้น่ะ ร่างสูงตรงหน้าพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ คนตัวขาวก้มรับขอบคุณอย่างเกรงใจ มือขาวรับถุงใบนั้นมาก่อนจะเปิดแกะดู.....
ริบบิ้นร่วงล่นบนพื้นเมื่อมือขาวดึงออก...ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในถุงขนาดใหญ่
ตุ๊กตาหมีสีครีมขนปุยตัวใหญ่ขนาดเท่าตัวคนพร้อมป้ายชื่อ.....นิชคุณ
ชื่อของเขา.....
ใบหน้าหวานเงยหน้าจากตุ๊กตามองร่างสูงตรงหน้า ดวงตากลมฉายแววฉงนด้วยความแปลกใจ.....นี่มันอะไรกัน?
"พี่ให้น่ะ น้องก็เป็นน้องของพี่อีกคน พี่ชื่อชางมินนะ" นิชคุณพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้และเริ่มแนะนำตัวเองมั่ง...แจบอมมองตุ๊กตาตัวใหญ่นั้น.....ก่อนจะมองไปยังร่างของเพื่อนรุ่นน้อง......ที่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย...ในมือถือกล่องบรรจุผ้าเช็ดตัวขนาดกลางเอาไว้.....
จุนซูมองภาพตรงหน้าอย่างพูดไม่ออก....เขาเป็นน้องรหัสของชางมิน แต่กลับได้แค่ผ้าเช็ดตัว.......ทำไมนิชคุณได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ขนาดนั้นล่ะ.......
พี่อยากได้นิชคุณเป็นน้องรหัสมากกว่าใช่ไหม?
นั่นสินะ......นิชคุณทั้งขาว ทั้งน่ารักและหล่อทีเดียว....ใครๆก็อยากได้เป็นน้องรหัสทั้งนั้นนี่นา~
เมื่อสบตาเข้ากับแจบอมที่ยืนมองตนนั้น...จุนซุได้แต่ยิ้มให้.....เป็นรอยยิ้มที่ฝืนและน่าตกใจสำหรับแจบอม...ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่ควรจะดีใจมากที่สุดสิที่เฉลยพี่รหัสน้องรหัส.......ทำไมมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้นะ..
เรื่องเล่าจากปากแจบอมทำให้จุนโฮและชานซองอึ้งไปตามๆกัน ส่วนแทคยอนนั่งฟังเงียบๆเพราะเหตุการณ์วันนั้นเขาก็อยู่และเห็นเต็มตาเลยทีเีดยว แต่เขาไม่คิดอะไรมากเพราะตอนนั้นเขากับนิชคุณยังคบกันอยู่และคิดว่าพี่เขาให้เพราะเอ็นดูก็เป็นได้ แต่..……..นั่นไม่่ใช่น้องรหัสซักหน่อย แต่คนที่เป็นน้องรหัสของตัวเองแท้ๆ....ทำไมถึงได้ลำเอียงได้น่าเกลียดขนาดนั้นนะ.....
วันนั้นใจของจุนซูจะเป็นยังไงนะ....
"ทุเรศที่สุด! อะไรกันน่ะนั่น!!!" จุนโฮนั่งฟังเรื่องเล่าวันเฉลยสายทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับผู้ชายที่ชื่อชางมินนั่น......ก่อนจะหันไปทางจุนซูที่นั่งยิ้มแย้มได้อย่างเหมือนไม่มีเรื่องในวันนั้นเกิดขึ้น
"เอาน่า เขาเห็นกันทั้งสาขาเลยแหละจุนโฮ แต่พี่ชางมินเขาไม่แคร์ พี่เขาดูๆแล้วชอบคุณจะตาย ดุๆแล้วอยากจะเป็นพี่เทคของคุณใจจะขาด!"
"แล้วพี่เทคมันคืออะไรเหรอพี่" ชานซองถามขึ้นหลังจากที่พวกเขานั่งฟังและลองมาคิดตาม แจบอมจึงเล่าเรื่องพี่เทคและน้องเทคต่อให้ฟัง
"พี่เทคก็คือ....จะพูดยังไงดีล่ะ งั้นเอาง่ายๆ คุณมันน้องรหัสฉันใช่ไหม? แต่ชางมินอ่ะพี่รหัสของจุนซู"
"อ่าฮะ"
"ปกติพี่รหัสน้องรหัสเขาก็จะดูแลกันเป็นคู่ๆไป ไม่มีใครมาก้ายก่าว พี่ใครก็ดูแลน้องคนนั้นไป แต่ชางมินมันอยากดูแลคุณมากๆ อยากดูแล เทคแคร์ มันเลยมาขอเป็นพี่เทคของคุณ ซึ่งการจะเป็นพี่เทคของน้องรหัสคนนั้นได้จะต้องมาขอพี่รหัสของน้องคนนั้นว่าจะเป็นพี่เทคน่ะ ไม่ใช่ว่าจู่ๆจะเป็นพี่เทคใครต่อใครได้" แจบอมเล่ามาถึงตรงนี้ก็นึกไปถึงโทรสัพท์เมื่อคืนที่ชางมินโทรมาหาเขา....โทรมาขอเป็นพี่เทคของนิชคุณ....
'ฉันอยากดูแลน้องนาย อยากเทคแคร์ เอาใจใส่ อยู่ใกล้ๆน้องเขา.....ฉันขอมาเป็นพี่เทคเขานะ'
"แล้วคุณก็เลยเป็นน้องเทคของพี่ชางมินไง ส่วนฉันก็แบบเดิมเป็นน้องรหัสน่ะ" จุนซูพูดต่อจากแจบอมให้กระจ่างขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา...ในที่สุดพี่ชางมินก็ทำจริงๆสินะ...
"แต่..….มันดูไม่ดีในสายตาคนอื่นๆนะ...เหมือนน้องรหัสไม่สำคัญเลยน่ะ" จุนโฮรู้สึกสงสารจุนซูจับใจ......จะรู้สึกอย่างไรนะ....มีพี่รหัสก็เหมือนไม่มีแบบนี้
"มันไม่น่าเกลียดเท่าไหร่หรอกจุนโฮ เขาสองคนไม่ได้เป็นพี่รหัสและน้องรหัสกันซะหน่อย" แทคยอนเอ่ยต่อให้ฟัง แต่นั่นยิ่งทำให้จุนโฮงงหนักเข้าไปอีก ชานซองนั่งฟังนิ่งๆไม่แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น
"หมายความว่าไงน่ะพี่แทค?"
"กฏมันมีอยู่ว่า.......พี่รหัสกับน้องรหัสจะคบกัน จะเป็นแฟนกันไม่ได้เด็ดขาดน่ะสิ"
"หมายความว่ายังไงน่ะ" ชานซองที่เงียบตลอดถามขึ้นมั่ง เมื่อเรื่องมันชักจะทำให้เขาเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ...
"ก็ปกติพี่รหัสและน้องรหัสจะดูแลกันเอง และสนิทกันมากๆไง สนิทมาก ใกล้ชิดกันมาก มันก็ต้องมีการหวั่นไหวกันมั่งใช่ไหมล่ะ? และสุดท้ายก็จะชอบกันเอง และจะพากันเสียเพราะความใกล้ชิดมากเกินไป เขาจึงมีกฏว่าพี่รหัสและน้องรหัสจะชอบกันเองและคบกันไม่ได้ ไม่งั้นจะเรียนไม่จบ นี่คือที่เขาบอกต่อๆกันมา" แทคยอนอธิบายให้ฟัง...เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดให้เข้าใจง่ายที่สุด...เพราะเขาก็ได้ยินมาแบบนี้ ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้......เขาเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียว...
"และชางมินกับคุณไม่ได้เป็นพี่รหัสน้องรหัส แต่เป็นพี่เทคและน้องเทค....ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก คิดในด้านนี้.....ชางมินคงอยากมีน้องเพิ่มอีกคนก็ได้~" แจบอมพยายามพูดให้สบายๆ ไมเครียดมากจนเกินไป เขาก็ไม่อยากจะคิดไปทางด้านไม่ดีหรอก.....แต่กรณีชางมินมันเกินไป.....แสดงออกมาเกินไปจนละเลยน้องรหัสตัวเอง
น่าเกลียดและน่าทุเรศที่สุด
"เดี๋ยวมา ไปเข้าห้องน้ำแป๊ป~" จุนซูเอ่ยขออนุญาตและลุกออกจากเก้าอี้ไปยังห้องน้ำชายอีกด้านของโรงอาหาร แทคยอนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แจบอมหยุดทิ้งช่วงเอาไว้เมื่อเห็นว่าจุนซูเดินออกไปไกลจากรํศมีที่จะได้ยินแล้วจึงเอ่ยต่อ
"ดีไม่ดี.........ถ้ามันมากกว่านี้.......นิชคุณอาจจะโดนจุนซูโกรธมากแน่ๆ"
"แล้วพี่จุนซูทำไมต้องโกรธพี่คุณมากด้วยล่ะ ดูๆแล้วพี่ชางมินอะไรนั่นแหละที่ลำเอียง!!"
"แกยังไม่รู้สินะจุนโฮ.......ขนาดเรื่องที่คุณมันทำกับแทค จุนซูโกรธมากถึงกับตบหน้าทั้งอูยองและคุณเลยนะ" คำพูดประโยคนี้ทำเอาทั้งแทคยอน จุนโฮและชานซองที่นั่งเงียบถึงกับตาเบิกกว้างด้วยตวามตกใจ......ถึงมากที่สุด
"อะไรนะ!!!!"
"และยิ่งมาเจอแบบนี้อีก จากตอนแรกที่โกรธนิดๆหน่อย มาเจอเรื่องน้อยใจแบบนี้อีก เป็นนายจะไม่ยิ่งโกรธมากกว่าเดิมเหรอ" คำพูดต่างๆ ณ ตอนนี้ไม่เข้าหูเขาซักนิด แทคยอนตกใจกับคำพูดแรกๆมากกว่า
'จุนซูโกรธมากถึงกับตบหน้าทั้งอูยองและคุณเลยนะ'
เจ็บใช่ไหม......เจ็บแน่ๆ ขอโทษนะคุณ
.
.
.
ซ่า~ ซ่า~
เสียงน้ำไหลมาตามก๊อกในห้องน้ำชาย อ่างน้ำด้านในสุดของห้องน้ำ...
จุนซูล้างมือตัวเองก่อนจะปิดก๊อกน้ำ มือยกลูบไล้ใบหน้าของตัวเองพร้อมสางเส้นผมให้ขึ้นไปด้านบน......ตอนนี้เขารู้สึกแย่ชะมัด.....หลังจากที่ฟังมาจากแจบอมและเขาก็พูด...
"แบบนี้มันจะมากไปแล้วนะ"
สายลมหนาวในค่ำคืนแห่งความเงียบสงบ...แสงไฟทอดตัวยาวไปตามเส้นทางถนนสีเหลืองนวล บริเวณโดยรอบเงียบสงัดทุกสรรพสิ่ง เสียงลมหนาวโบกพัดผ่านไปตามทาง ความหนาวเย็นค่อยๆกัดกินอุณหภูมิในร่างกายทีละน้อย...
ปลายน้ำจากเส้นผมไหลลงตามโครงหน้าหวาน...
มือขาวหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กตรงหัวเตียงมาซับหยดน้ำก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งออกแรงเช็ดหัวทุยของตัวเองไปมา มืออีกข้างที่เหลือจัดการปิดประตูห้องน้ำเมื่อตนเดินออกมา.....
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงสายเรียกเข้ายามดึกดื่นทำเอาเจ้าของเครื่องแปลกใจ....เลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว....ใครโทรมาหากันนะ?
ก้าวเท้าไปยังโทรศัพท์บนโต๊ะอย่างสงสัย ดวงตากลมที่ถูกเส้นผมบดบังจากการเปียกลู่ตัวตามสาบน้ำเพ่งมองเบอร์แปลกอย่างคาใจ....
ใคร?
ปลายนิ้วกดรับสายก่อนจะวางตัวโทรศัพท์แนบเข้ากับใบหูพร้อมกรอกเสียงถามด้วยความสุภาพ
"ครับ?"
"นิชคุณน้องรหัสแจบอมใช่ไหม?" คำถามของปลายสายทำให้ใบห้าหวานคิ้วขมวดยุ่ง..แต่ก็ตอบออกไปทั้งๆที่ตนกำลังสงสัยไม่น้อยว่าใครโทรมา
"ใช่ คุณเป็นใครเหรอ?"
"พี่ชื่อชางมิน......ลีชางมินเพื่อนแจบอมเอง"
.
.
.
วันนี้แสงแดดแรงจ้า....
ไอแดดร้อนพร้อมแสงแสบตาจากท้องฟ้าทำให้อุณหูภูมิในวันนี้ร้อนอึดอัด...บรรดานักศึกษาหาที่ร่มนั่งเล่นพักผ่อนก่อนจะเริ่มเรียนในครึ่งเช้าในอีกไม่กี่นาทีนี้
"เมื่อคืน......พี่จ่ายไปเท่าไหร่เหรอ" ได้ยินคำถามปุ๊ป....ก็ส่งสายตาขวางไปยังคนถามอย่างจงใจ....ชานซองที่ออกปากถามในคราแรกตอนนี้อยากเก็บปากตัวเองให้เงียบเสียจริงๆ
"สนใจด้วยเหรอไง.....นึกว่าสนใจแต่กินอย่างเดียว ไอพวกบ้า"
"เอาน่าถือว่าเลี้ยงๆน้องไง เนอะแทคเนอะ" จุนซูกล่าวพร้อมหันไปขอเสียงจากอีกคนที่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆกัน
"แต่คุณมันไม่ได้กินเยอะเท่าพวกแกเลยนะ น้องรหัสฉันกินเท่าขี้มดได้ นอกนั้นพวกเอ็งกินยังกะยัดใส่โอ่ง เหอะ" แจบอมหันไปค้อนขวับทั้งแทคยอนและจุนซู.....ไม่มาเป็นคนจ่ายเงินไม่รู้หรอก!
"อ๊า…อูยองกับพี่คุณมาล่ะ" จุนโฮนั่งชมวิวนอกตัวตึกร้องบอกเมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์พร้อมร่างคนสองคนจอดรถไว้ข้างตึก ร่างสูงมองตาม.....เมื่อคืนเขาเมาจนจำอะไรไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่านิชคุณช่วยลูบหลังเขาตอนที่เขาอ้วกในห้องน้ำก่อนที่เขาจะเดินออกไปนอนฟุบหลับต่อบนโต๊ะ และได้ยินมาจากจุนซูด้วยว่าหลังจากนั้นนิชคุณก็ขอตัวกลับทันที
แต่ไม่ได้กลับพร้อมอูยอง.....เพราะอูยองนั่งอยู่ต่อจนเลิก.....
แล้วนิชคุณกลับยังไงล่ะ?
ตุบ~
คนตัวขาววางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างตัวเขาก่อนจะขยับผ้าพันคอให้กระชับกับลำคอเพราะเริ่มหลุดร่วงหลังจากเจอแรงลมปะทะกับมอเตอร์ไซค์......ใส่ผ้าพันคอทั้งๆที่แดดร้อนขนาดนี้?
"คุณใส่ผ้าพันคอ ไม่ร้อนเหรอ?" เมื่อถูกทักคนตัวขาวหันยังทางต้นเสียงก่อนจะพยักหน้า
"ร้อนอ่ะ แต่อูยองอยากให้ใส่เพราะเห็นว่าเท่ห์ดีเลยใส่ ไปซื้อนมก่อนนะ" เมื่อตอบคำถามเสร็จก็ขอตัวไปหาอะไรใส่ท้องก่อนจะขึ้นเรียน...เพราะรีบออกมาเลยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย อูยองเดินดุ่มๆมานั่งข้างจุนโฮก่อนจะดึงขนมตรงหน้าจุนโฮมากินด้วยความหิวท่ามกลางเสียงโวยวายของเจ้าของขนมห่อนั้น
"เฮ้ยยยยยยยยยย! มากไปป่ะ ไปซื้อเองดิ"
"ขี้เกียจอ่า ขอกินหน่อยน่า...นะ"
ออดอ้อนพร้อมกระพริบตาปริบๆหยอดท้ายหวังว่าจะให้เพื่อนใจอ่อน.....แต่กลับทำให้แทคยอน...ใจอ่อนยอมเลื่อนขนมตรงหน้าตนไปให้แทนเสียเอง...ท่ามกลางบุคคลที่นั่งล้อมรอบโต๊ะ
"เอาของฉันไปสิ อิ่มแล้ว เสียดายของ"......กล่าวยิ้มๆให้แต่กลับทำให้ใจของคนฟังเบาหวิวด้วยความรู้สึกผิด อูยองนั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบถุงขนมนั้นมาแล้วกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณ……และขอโทษนะพี่แทค"
"ครับ ตอนนี้คุณอยู่ด้านล่างของตึกเรียนเดี๋ยวจะขึ้นไปเรียนแล้ว....แล้วคุยกันใหม่นะครับ" เสียงพูดคุยโทรสัพท์ดังขึ้นใกล้ๆตัวพร้อมร่างของคนตัวขาวที่กดวางสายไป มืออีกข้างถือนมกล่องไว้พร้อมหลอดที่เจาะเตรียมดื่ม เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเงยหน้าถามแจบอมที่นั่งอยู่
"ให้เบอร์คุณกับพี่ชางมินเหรอ" แจบอมพยักหน้าช้าๆ......แต่จุนซูกลับทำสีหน้าแปลกใจ.....เมื่อได้ยินคำพูดของนิชคุณเมื่อตะกี้
อูยองเหล่สายตามองคนตัวขาวที่ยืนตรงหน้าแจบอมก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปซื้อของกินตรงมุมของตึกเรียนแล้วเดินขึ้นด้านบนเพื่อเข้าเรียนทันที...
"อ่าวเฮ้ย! ขึ้นไปเลยเหรอ รอด้วยดิ" จุนโฮเห็นร่างของอูยองเดินขึ้นบันไดก็รีบลุกจากที่นั่งแล้วลากชานซองให้ขึ้นตามเพราะอีกสามนาทีจะถึงเวลาเรียนแล้ว..แจบอม จุนซูและแทคยอนลุกขึ้นตามและรีบออกเดินก่อนที่จะไปเข้าสาย.....เหลืออยู่ตัวคนเดียว...ท่ามกลางความเงียบและไร้การสนใจจากคนในกลุ่ม
….สิบโมงครึ่ง....
เริ่มเรียนกันแล้ว......แต่ยังไม่ลุกขึ้นขยับไปไหน ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม....เพื่อรอใครคนหนึ่ง..จากที่นัดกันไว้เมื่อครู่
ตึก….ตึก…ตึก~
เสียงรองเท้าดังใกล้เข้ามาพร้อมเงาบนพื้นทอดตัวมาตามแสงแดด....เงานั้นมาหยุดยืนที่โต๊ะเขาที่นั่งอยู่คนเดียว ใบหน้าหวานมองตามเงาก่อนจะเจอเข้ากับร่างของคนที่ตนเพิ่งคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อซักครู่
.
.
.
แอ๊ด~
เสียงเปิดประตูตามด้วยร่างของคนมาสายปรากฏตัว......คนตัวขาวปิดประตูตามหลังก่อนจะเดินหาที่นั่งว่าง ขายาวออกก้าวเดินก่อนจะหยุดและนั่งลงข้างจุนซูที่นั่งจดเล็คเชอร์พยายามที่จะไม่สนใจคนมาใหม่และนั่งลงข้างเขา มือขาวสางผมตัวเองก่อนจะนั่งหลังพิงพนักเก้าอี้ฟังอาจารย์บรรยาย แทคยอนที่นั่งด้านหลังจุนซูลอบมองผ้าพันคอที่นิชคุณพันมาพลางพยายามนึกแล้วนึกอีกแต่ก็นึกไม่ออก...ได้แต่มองคนตัวขาวกับผ้าพันคอผืนนั้นด้วยความขัดใจ...ที่พันมาตอนอากาศร้อนๆ แปลกคนดีแฮะ~
"คุณ..…มานี่หน่อยดิ๊" แจบอมกวักมือเรียกเพื่อนรุ่นน้องผิวขาวที่นั่งสับปะหงกหลังจบชั่วโมงการบรรยาย จุนซูเขย่าไหล่คนข้างตัวเบาๆก่อนจะชี้ไปที่แจบอมที่นั่งรอด้านหน้า นิชคุณหรี่ตาลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาแจบอมที่นั่งถัดออกไปสองแถวจากที่เขาและจุนซูนั่งเมื่อครู่
แทคยอนมองคนข้างตัวเขา......วันนี้อูยองเลือกที่นั่งติดกับเขา สายตาของอูยองจับจ้องสองคนแถวหน้าสุดของห้องด้วยสายตาเหม่อลอย...แทคยอนมองตาม ทั้งแจบอมและนิชคุณดูเหมือนจะคุยเรื่องเครียดๆเพราะสีหน้าของนิชคุณไม่มมีอะไร แต่สีหน้าแจบอม....มันเห็นได้ชัด
"รู้ใช่ไหมว่าชางมินมาขอนายเป็นน้องเทค"
"อื้อ เมื่อคืนขาโทรมาหาแล้ว บอกว่าแจบอมอนุญาตเขาเลยมาหาเมื่อเช้า"
"ที่นายขึ้นเรียนสายเพราะชางมินมาหาเหรอ?"
"อื้อ ก็มาคุยๆแล้วก็ไปอ่ะ แปลกดี.....ทำไมมาขอฉันเป็นน้องเทคนะ~"
"นายก็ห่างๆมันไว้มั่งล่ะกันนะ ปล่อยให้มันดูแลน้องรหัสมันให้ดีก่อนจะมาดูแลนายดีกว่า" ไม่อยากให้มีเรื่องน่าบัดซบ......เกิดขึ้นอีกเหมือนวันนั้น ท่ามกลางนักศึกษาทั้งสาขา....ท่ามกลางสายตาของน้องรหัสของชางมินอย่างคิมจุนซู
"มันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ไปล่ะ~" คนตัวขาวบอกลาแจบอมก่อนจะหันไปยิ้มให้จุนซูและแทคยอนที่นั่งมองก่อนจะเอ่ยคำพูดที่สร้างความงุนงงให้แก่คนฟัง
"บ๊ายบายคุณน้องรหัส ^^" น้องรหัส....? หมายถึงจุนซูเหรอ? แทคยอนที่นั่งฟังเริ่มงงว่านิชคุณพูดถึงใครก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง......ไปคนเดียวทั้งๆที่อูยองยังนั่งอยู่....ข้างเขา
เด็กหนุ่มแก้มอูมมองตามบานประตูที่ไร้ร่างของคนตัวขาวแล้ว....เด็กหนุ่มมองบานประตู...มองจุนซูที่นั่งติดกับแทคยอน บทสนทนากับแจบอม.....เขาได้ยินเพราะเขาตั้งใจที่จะฟัง สมองคิดประมวลประโยคทั้งหมดที่ได้ยิน...รวมถึงคำพูดแปลกๆที่นิชคุณพูดทิ้งท้ายไว้
'แย่แน่..........พี่จุนซูจะต้องเกลียดพี่คุณมากกว่าเดิม......แน่นอน'
อ๊ะ…ไม่สิ
'ความลำเอียงจะเกิดแล้วสินะ......หึ'
อูยองยิ้มที่มุมปากก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะเหมือนเคย......ดูท่าจะมีเรื่องอีกแล้วแฮะ~
.
.
.
ทั้งหกคนเดินจากชั้นสองลงมาชั้นหนึ่งเพื่อเตรียมตัวไปทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหาร...จุนซูหยุดกึกที่ขั้นบันไดส่งผลให้แทคยอนที่เดินอ่านหนังสือชนเข้ากับร่างของจุนซูที่หยุดนิ่งก่อนจะมองตามว่าจุนซูมองอะไรถึงหยุดไว้....แจบอม อูยองก็มองไปที่จุดเดียวกัน จุนโฮและชานซองเห็นพี่ๆในกลุ่มหยุดเดินต่อก็งง ทั้งสองคนพยายามแทรกมาดูว่าพี่ๆมองอะไรกัน
ภาพที่ทั้งหกคนเห็น.....นิชคุณนั่งคุยกับคนๆหนึ่งที่โต๊ะใต้ตึกเรียน....ที่เดียวกับเมื่อเช้าที่พวกเขานั่งกัน ส่วนมากอีกฝ่ายจะพูดเสียมากกว่า คนตัวขาวยิ้มและพยักหน้าเป็นส่วนใหญ่ก่อนจะโบกมือลาเมื่อร่างสูงของอีกคนขอตัว.......คนตัวขาวมองจนกระทั่งร่างของรุ่นพี่ลับสายตาก่อนจะหันมาสบตาเข้ากับ.....ทั้งหกคนที่ตรงชานบันได
"ลงมาแล้วเหรอ...ช้าจัง หิวแล้วล่ะ" อูยองเดินเข้าไปหาพร้อมหยิบกุญแจรถออกมาตรงไปยังรถของตนที่จอดไว้โดยมีร่างของนิชคุณตามไปติดๆ
"เมื่อกี้พี่คุณคุยกับใครเหรอ" ชานซองถามขึ้นเมื่ออูยองและนิชคุณขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว...จุนซูหันไปตอบพร้อมยิ้มให้น้อง
"พี่รหัสฉันเอง.......ลีชางมินไงล่ะ"
"อ่าว…..แล้วทำไมพี่ชางมินอะไรนั่นไม่เห็นมาคุยกับพี่เลยอ่ะพี่จุนซู พี่จุนซูเป็น้องรหัสเขาไม่ใช่เหรอ" จุนโฮถามด้วยความแปลกใจ เพราะเท่าที่เขาเห็นภาพเมื่อครู่....พี่ชางมินอะไรนั่นดูจะสนใจและเอาใจใส่พี่นิชคุณมากๆเสียด้วย
"ฉันจะรู้ไหมเนี่ย ปล่อยเขาไปเหอะ มันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่นา" กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนคนตัดพ้อ.....แทคยอน จุนโฮและชานซองงงกับน้ำเสียงและท่าทางของจุนซู แต่กลับมีแค่แจบอมคนเดียวมี่เข้าใจถึงความรู้สึกของจุนซู
.
.
.
"หืมม์? คุณเป็นน้องเทคของพี่ชางมินเหรอ" แทคยอนถามด้วยความแปลกใจเมื่อแจบอมบอกว่านิชคุณเป็นน้องเทคของพี่รหัสของจุนซู
"ว่าแล้วว่าจะต้องทำแบบนี้จริงๆ" จุนซูพูดพร้อมกินข้าวในจานตัวเองพร้อมดื่มน้ำตามเข้าไป ความรู้สึกน้อยใจเริ่มถาถมเข้ามาช้าๆ....
"ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง คือฉันสงสารจุนซูน่ะ"
"ไม่ต้องมาสงสารฉันเลย ฉันสบายดีปล่อยพี่เขาไปแบบนั้นแหละ อยากเป็นพี่เทคกับใครก็เชิญเหอะ" น้ำเสียงแบบนี้......น้อยใจนี่นาจุนซุ ปิดไม่มิดหรอก
"คือ..….พวกพี่พูดเรื่องอะไรน่ะ คือผมงง" จุนโฮเปิดปากถามเมื่อเขาไม่เข้าใจว่าตอนนี้กำลังคุยเรื่องอะไนกัน น้องเทค...พี่เทค?
"ผมก็งงอ่ะพี่" ชานซองพยักหน้าเสริมพร้อมกินข้าวตามและหยิบแก้วน้ำของจุนโฮมากินหน้าตาเฉย
"ไปซื้อใหม่ไป!!!"
"อ่า…..มันเป็นเรื่องวันเฉลยสายรหัสน่ะ"
.
.
วันเฉลยพี่รหัสน้องรหัส เมื่อน้องกล่าวคำใบ้ของตัวเองพี่รหัสก็จะก้าวออกมาหาน้อง...เมื่อรู้ว่าใครคือพี่รหัสของตน...สีหน้า้องๆดีใจที่ตัวเองมีพี่อีกคนที่เข้ามาดูแลช่วยเหลือซึ่งกันและกันในมหาวิทยาลัยเพิ่มอีกคน......น้องดีใจที่มีพี่....พี่ก็ดีใจที่มีน้อง....
อืม..…..ยกเว้นเขาล่ะมั้งที่เฉยๆกับน้องรหัสตัวเอง
แจบอมลอบมองหน้าน้องรหัสตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา เฮ้ออออออออ~ น้องกูไม่ใช่ใครไหนเลย เป็นคนรู้จักอย่างดีอย่างนิชคุณ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~
"ทำไม? ไม่ดีใจเหรอไงได้ฉันเป็นน้องรหัส คนอื่นอยากได้ฉันเป็นน้องรหัสจะตาย ฮ่าๆๆๆๆ" พูดเสร็จพร้อมแบมือมาตรงหน้าเขาก่อนจะกวักมือยิกๆ มีอะไรเหรอวะ?
"ไหนของอ่ะ พี่รหัสคนอื่นๆเขามีของขวัญให้น้องรหัสกันทั้งนั้น" เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากได้มันมาเป็นน้องรหัส ความเกรงใจพี่มันไม่มีเลย โว้ย!!!
"เออน่ะ! อยู่ในนี้เอาไป" แจบอมโยนถุงใบขนาดย่อมไให้ นตัวขาวรับมาอย่างดีใจก่อนจะเปิดถุงออก ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาจากถุงก่อนจะกอดคนตรงหน้าเข้าแรงๆด้วยความดีใจอย่างที่สุด!
"ขอบคุณมากนะ กำลังอยากได้พอดีเลย บ่นๆจะให้แทคซื้อให้ แจบอมก็ให้มาแล้ว เย้ เย้ เย้ ^^" เอ่อ..…แค่กางเกงมวยไทยเนี่ยนะ...มันถึงกับดีใจขนาดนี้เชียวเหรอวะเนี่ย -0-
"แค่กางเกงมวยไทยน่ะนะ"
"อื้อ จริงๆให้อะไรมาก็ไม่สำคัญหรอก ได้รับของจากแจบอมก็ดีใจที่สุดแล้ว ขบคุณน๊าและฝากตัวด้วยคุณพี่รหัส!!!~" คำตอบที่จริงใจจากคนหน้าหวานทำให้เขาตื้นตัน....คำพูดจริงใจ รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง....อา~ อย่างน้อยก็ดีใจที่ได้มันมาเป็นน้องรหัสน่ะนะ
"น้องครับ~" เสียงเรียกจากด้านหลังพร้อมแรงสะกอดที่หัวไหล่เรียกให้คนหน้าหวานหันไปก่อนจะเจอเข้ากับร่างสูใบหน้าภายใต้กรอบแว่น....ยื่นถุงใบขนาดย่อมมาตรงหน้า
"หืมม์?" คนตัวขาวมองถุงใบใหญ่ตรงหน้า....ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่า ให้เขาเหรอถุงใบนี้น่ะ ร่างสูงตรงหน้าพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ คนตัวขาวก้มรับขอบคุณอย่างเกรงใจ มือขาวรับถุงใบนั้นมาก่อนจะเปิดแกะดู.....
ริบบิ้นร่วงล่นบนพื้นเมื่อมือขาวดึงออก...ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในถุงขนาดใหญ่
ตุ๊กตาหมีสีครีมขนปุยตัวใหญ่ขนาดเท่าตัวคนพร้อมป้ายชื่อ.....นิชคุณ
ชื่อของเขา.....
ใบหน้าหวานเงยหน้าจากตุ๊กตามองร่างสูงตรงหน้า ดวงตากลมฉายแววฉงนด้วยความแปลกใจ.....นี่มันอะไรกัน?
"พี่ให้น่ะ น้องก็เป็นน้องของพี่อีกคน พี่ชื่อชางมินนะ" นิชคุณพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้และเริ่มแนะนำตัวเองมั่ง...แจบอมมองตุ๊กตาตัวใหญ่นั้น.....ก่อนจะมองไปยังร่างของเพื่อนรุ่นน้อง......ที่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย...ในมือถือกล่องบรรจุผ้าเช็ดตัวขนาดกลางเอาไว้.....
จุนซูมองภาพตรงหน้าอย่างพูดไม่ออก....เขาเป็นน้องรหัสของชางมิน แต่กลับได้แค่ผ้าเช็ดตัว.......ทำไมนิชคุณได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ขนาดนั้นล่ะ.......
พี่อยากได้นิชคุณเป็นน้องรหัสมากกว่าใช่ไหม?
นั่นสินะ......นิชคุณทั้งขาว ทั้งน่ารักและหล่อทีเดียว....ใครๆก็อยากได้เป็นน้องรหัสทั้งนั้นนี่นา~
เมื่อสบตาเข้ากับแจบอมที่ยืนมองตนนั้น...จุนซุได้แต่ยิ้มให้.....เป็นรอยยิ้มที่ฝืนและน่าตกใจสำหรับแจบอม...ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่ควรจะดีใจมากที่สุดสิที่เฉลยพี่รหัสน้องรหัส.......ทำไมมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้นะ..
เรื่องเล่าจากปากแจบอมทำให้จุนโฮและชานซองอึ้งไปตามๆกัน ส่วนแทคยอนนั่งฟังเงียบๆเพราะเหตุการณ์วันนั้นเขาก็อยู่และเห็นเต็มตาเลยทีเีดยว แต่เขาไม่คิดอะไรมากเพราะตอนนั้นเขากับนิชคุณยังคบกันอยู่และคิดว่าพี่เขาให้เพราะเอ็นดูก็เป็นได้ แต่..……..นั่นไม่่ใช่น้องรหัสซักหน่อย แต่คนที่เป็นน้องรหัสของตัวเองแท้ๆ....ทำไมถึงได้ลำเอียงได้น่าเกลียดขนาดนั้นนะ.....
วันนั้นใจของจุนซูจะเป็นยังไงนะ....
"ทุเรศที่สุด! อะไรกันน่ะนั่น!!!" จุนโฮนั่งฟังเรื่องเล่าวันเฉลยสายทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับผู้ชายที่ชื่อชางมินนั่น......ก่อนจะหันไปทางจุนซูที่นั่งยิ้มแย้มได้อย่างเหมือนไม่มีเรื่องในวันนั้นเกิดขึ้น
"เอาน่า เขาเห็นกันทั้งสาขาเลยแหละจุนโฮ แต่พี่ชางมินเขาไม่แคร์ พี่เขาดูๆแล้วชอบคุณจะตาย ดุๆแล้วอยากจะเป็นพี่เทคของคุณใจจะขาด!"
"แล้วพี่เทคมันคืออะไรเหรอพี่" ชานซองถามขึ้นหลังจากที่พวกเขานั่งฟังและลองมาคิดตาม แจบอมจึงเล่าเรื่องพี่เทคและน้องเทคต่อให้ฟัง
"พี่เทคก็คือ....จะพูดยังไงดีล่ะ งั้นเอาง่ายๆ คุณมันน้องรหัสฉันใช่ไหม? แต่ชางมินอ่ะพี่รหัสของจุนซู"
"อ่าฮะ"
"ปกติพี่รหัสน้องรหัสเขาก็จะดูแลกันเป็นคู่ๆไป ไม่มีใครมาก้ายก่าว พี่ใครก็ดูแลน้องคนนั้นไป แต่ชางมินมันอยากดูแลคุณมากๆ อยากดูแล เทคแคร์ มันเลยมาขอเป็นพี่เทคของคุณ ซึ่งการจะเป็นพี่เทคของน้องรหัสคนนั้นได้จะต้องมาขอพี่รหัสของน้องคนนั้นว่าจะเป็นพี่เทคน่ะ ไม่ใช่ว่าจู่ๆจะเป็นพี่เทคใครต่อใครได้" แจบอมเล่ามาถึงตรงนี้ก็นึกไปถึงโทรสัพท์เมื่อคืนที่ชางมินโทรมาหาเขา....โทรมาขอเป็นพี่เทคของนิชคุณ....
'ฉันอยากดูแลน้องนาย อยากเทคแคร์ เอาใจใส่ อยู่ใกล้ๆน้องเขา.....ฉันขอมาเป็นพี่เทคเขานะ'
"แล้วคุณก็เลยเป็นน้องเทคของพี่ชางมินไง ส่วนฉันก็แบบเดิมเป็นน้องรหัสน่ะ" จุนซูพูดต่อจากแจบอมให้กระจ่างขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา...ในที่สุดพี่ชางมินก็ทำจริงๆสินะ...
"แต่..….มันดูไม่ดีในสายตาคนอื่นๆนะ...เหมือนน้องรหัสไม่สำคัญเลยน่ะ" จุนโฮรู้สึกสงสารจุนซูจับใจ......จะรู้สึกอย่างไรนะ....มีพี่รหัสก็เหมือนไม่มีแบบนี้
"มันไม่น่าเกลียดเท่าไหร่หรอกจุนโฮ เขาสองคนไม่ได้เป็นพี่รหัสและน้องรหัสกันซะหน่อย" แทคยอนเอ่ยต่อให้ฟัง แต่นั่นยิ่งทำให้จุนโฮงงหนักเข้าไปอีก ชานซองนั่งฟังนิ่งๆไม่แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น
"หมายความว่าไงน่ะพี่แทค?"
"กฏมันมีอยู่ว่า.......พี่รหัสกับน้องรหัสจะคบกัน จะเป็นแฟนกันไม่ได้เด็ดขาดน่ะสิ"
"หมายความว่ายังไงน่ะ" ชานซองที่เงียบตลอดถามขึ้นมั่ง เมื่อเรื่องมันชักจะทำให้เขาเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ...
"ก็ปกติพี่รหัสและน้องรหัสจะดูแลกันเอง และสนิทกันมากๆไง สนิทมาก ใกล้ชิดกันมาก มันก็ต้องมีการหวั่นไหวกันมั่งใช่ไหมล่ะ? และสุดท้ายก็จะชอบกันเอง และจะพากันเสียเพราะความใกล้ชิดมากเกินไป เขาจึงมีกฏว่าพี่รหัสและน้องรหัสจะชอบกันเองและคบกันไม่ได้ ไม่งั้นจะเรียนไม่จบ นี่คือที่เขาบอกต่อๆกันมา" แทคยอนอธิบายให้ฟัง...เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดให้เข้าใจง่ายที่สุด...เพราะเขาก็ได้ยินมาแบบนี้ ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้......เขาเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียว...
"และชางมินกับคุณไม่ได้เป็นพี่รหัสน้องรหัส แต่เป็นพี่เทคและน้องเทค....ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก คิดในด้านนี้.....ชางมินคงอยากมีน้องเพิ่มอีกคนก็ได้~" แจบอมพยายามพูดให้สบายๆ ไมเครียดมากจนเกินไป เขาก็ไม่อยากจะคิดไปทางด้านไม่ดีหรอก.....แต่กรณีชางมินมันเกินไป.....แสดงออกมาเกินไปจนละเลยน้องรหัสตัวเอง
น่าเกลียดและน่าทุเรศที่สุด
"เดี๋ยวมา ไปเข้าห้องน้ำแป๊ป~" จุนซูเอ่ยขออนุญาตและลุกออกจากเก้าอี้ไปยังห้องน้ำชายอีกด้านของโรงอาหาร แทคยอนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แจบอมหยุดทิ้งช่วงเอาไว้เมื่อเห็นว่าจุนซูเดินออกไปไกลจากรํศมีที่จะได้ยินแล้วจึงเอ่ยต่อ
"ดีไม่ดี.........ถ้ามันมากกว่านี้.......นิชคุณอาจจะโดนจุนซูโกรธมากแน่ๆ"
"แล้วพี่จุนซูทำไมต้องโกรธพี่คุณมากด้วยล่ะ ดูๆแล้วพี่ชางมินอะไรนั่นแหละที่ลำเอียง!!"
"แกยังไม่รู้สินะจุนโฮ.......ขนาดเรื่องที่คุณมันทำกับแทค จุนซูโกรธมากถึงกับตบหน้าทั้งอูยองและคุณเลยนะ" คำพูดประโยคนี้ทำเอาทั้งแทคยอน จุนโฮและชานซองที่นั่งเงียบถึงกับตาเบิกกว้างด้วยตวามตกใจ......ถึงมากที่สุด
"อะไรนะ!!!!"
"และยิ่งมาเจอแบบนี้อีก จากตอนแรกที่โกรธนิดๆหน่อย มาเจอเรื่องน้อยใจแบบนี้อีก เป็นนายจะไม่ยิ่งโกรธมากกว่าเดิมเหรอ" คำพูดต่างๆ ณ ตอนนี้ไม่เข้าหูเขาซักนิด แทคยอนตกใจกับคำพูดแรกๆมากกว่า
'จุนซูโกรธมากถึงกับตบหน้าทั้งอูยองและคุณเลยนะ'
เจ็บใช่ไหม......เจ็บแน่ๆ ขอโทษนะคุณ
.
.
.
ซ่า~ ซ่า~
เสียงน้ำไหลมาตามก๊อกในห้องน้ำชาย อ่างน้ำด้านในสุดของห้องน้ำ...
จุนซูล้างมือตัวเองก่อนจะปิดก๊อกน้ำ มือยกลูบไล้ใบหน้าของตัวเองพร้อมสางเส้นผมให้ขึ้นไปด้านบน......ตอนนี้เขารู้สึกแย่ชะมัด.....หลังจากที่ฟังมาจากแจบอมและเขาก็พูด...
"แบบนี้มันจะมากไปแล้วนะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น