ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : : painful in my heart # 11
…….บัดซบที่สุด..….
อากาศเริ่มเย็น....
บรรยากาศในมหาวิทยาลัยในขณะนี้.....ภาพที่เห็นจะมีนักศึกษาใส่เสื้อแจ็กเก็ต เสื้อกันหนาวเต็มไปหมด ความหนาวมันบาดเข้าสู่ผิวหนัง ทุกคนจึงหาอะไรมาใส่เพื่อป้องกันความหนาว
"ป๊าดดดด จุนซูแกใส่หมวกหน้าตาเหมือนเห็ดเลย ปกติหน้าก็เห็ดจะตายแล้วนะ" แจบอมในชุดไปรเวทแขนสั้นเอ่ยขึ้นเมื่อตนเห็นเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มเดินถือจานข้าวมาพร้อมความแปลกใหม่ หมวกรูปเห็ดสีน้ำตาลทำให้คนสวมดูเหมือนเห็ด
"อะไรล่ะ! ความผิดฉันเหรอหน้าตาเป็นแบบนี้น่ะ" ประชดอย่างงอนๆก่อนจะวางจานข้าวลง แทคยอนที่นั่งฟังบทสนทนาหัวเระเบาๆก่อนจะรับจานข้าวมาจากจุนซู
"ป๊าววววว แค่บอกหน้าตาแกเหมือนเห็ดเท่านั้นเอง เห็ดน้อย เห็ดโคน~"
วันนี้มีสามคนในกลุ่ม......จุนโฮกับชานซองเรียนวิชาแรกตอนแปดโมงครึ่งจึงไม่ว่างมากินข้าวเช้ากับพวกเขา เขาสามคนมีเรียนตอนสิบโมงครึ่งจึงนัดกินข้าวด้วยกันก่อนจะเข้าเรียนเหมือนทุกๆวัน
"อากาศหนาวๆต้องกินซุปร้อนๆ" แจบอมมองถ้วยตรงหน้าก่อนจะเริ่มลงมือกิน ควันร้อนๆกระทบใบหน้าเรียวเล็ก ส่งความอบอุ่นเข้าใบหน้า
แก๊ก….แก๊ก..…แก๊ก….แก๊ก…..
เสียงส้นรองเท้าดังท่ามกลางโรงอาหาร.....เรียกความสนใจของทุกคนจากอาหารตรงหน้าไปยังที่มาของเสียงนั้น.. คนตัวขาวเดินเข้ามาในโรงอาหาร วันนี้แต่งตัวไปรเวทเสื้อแขนยาวสีแดงสด รอบแขนเสื้อมีสีเขียวล้อมรอบ กางเกงขายาวสีเทา หัวเล็กๆที่เจ้าตัวบ่นว่ากลุ้มใจบ่อยๆถูกสวมใส่ด้วยหมวกไหมพรมสีครีมอ่อนพร้อมพู่ห้อยลงมาทั้งสองข้าง แทคยอนเอี้ยวคอหันไปมองด้านหลังเมื่อเห็นว่าใครเดินมาก็หันกลับไปกินอาหารต่อเหมือนเดิม แจบอมกับจุนซูยกมือทักทาย นิชคุณทักทายตอบพร้อมเดินใกล้เข้ามา
"กินข้าวกันคุณ" จุนซูทักเพื่อนพร้อมยิ้มให้......ตอนนี้ทั้งจุนซูและแจบอมเริ่มกลับมาแบบเดิม กลับมาเป็นแบบเดิมหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นมันทำให้พวกเขาเกลียดคนตัวขาวคนนี้พร้อมอูยองเข้าไส้.....แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่มีอะไรแล้ว เพราะฉะนั้นเขากับแจบอมก็ไม่จำเป็นจะต้องทำหน้าตึงใส่อีก...
"อื้อ" นิชคุณพยักหน้าก่อนจะใช้มือตบเข้าที่ไหล่ของแทคยอนที่นั่งกินข้าวข้างที่เขายืนเบาๆและเดินไปอีกโต๊ะ....วางกระเป๋าจองที่ไว้และเดินไปซื้อข้าวเช้าอีกด้าน
ความรู้สึกชั่วครู่.......แต่กลับทำให้ใจเขาอุ่นวาบ
แรงตบเบาๆเมื่อครู่ถือว่าเป็นคำทักทายของนิชคุณล่ะกันนะ~
.
.
.
"โห…..เทพว่ะไอ้อูยองมาถึงได้กินเลย" แจบอมอดบ่นสียไม่ได้เมื่อเห็นว่าร่างของอูยองขี่มอเตอร์ไซค์จอดไว้หน้าโรงอาหารเดินเข้ามาพร้อมถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกและเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่นิชคุณนั่งอยู่ พาดเสื้อไว้ที่เก้าอี้ข้างตัวนิชคุณและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้นก่อนจะลงมือกินมื้อเช้าทันที
ก็ว่า......ทำไมคุณซื้อมาสองจาน นึกว่ากินเอง.....ที่แท้ซื้อมาให้อูยองนี่เอง
แจบอมนึกก่อนจะก้มหน้ากินต่อเพราะตอนนี้ท้องเริ่มร้องอีกระลอก
"อ้าว..…อูยองเพิ่งมาแล้วคุณมันมาได้ไง?"
"เป็นพี่รหัสเขาแท้ๆไม่เคยคิดจะใส่ใจน้องรหัสตัวเองเลยเหรอไง" จุนซูกัดด้วยคำพูดก่อนจะลงมือกินบ้าง.....แทคยอนก้มลงกินต่อไม่ได้สนใจอะไร.....มันไม่ใช่เรื่องของเขา ไม่ต้องเอามาคิดให้รกสมอง
"อ่อเหรอ..." เจอจุนซูกัดเข้าแบบนี้แจบอมถึงกับเถียงไม่ออก ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นเขาโกรธคุณมากๆ แต่ก็โกรธไม่นานและโกรธไม่ลงเพราะคุณเป็นน้องรหัสเขา....แต่ทั้งๆที่เขาเป็นพี่รัสแท้ๆกลับไม่รู้เรื่องที่ว่าทำไมคุณถึงไปสนใจเล่นกับอูยองมันกันนะ...
"ยังดี ของผมนี่ดิเหมือนไม่มีพี่รหัสมากกว่าเสียอีก" จุนซูตัดพ้ออย่างเซ็งๆเมื่อนึกถึงพี่รหัสตัวเองแล้วอยากจะเอาส้อมในมือแทงให้ตายเสียจริงๆ...ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ล่ะก็นะ!
"เออ พูดถึงน้องรหัสพี่รหัส พาคุณมันไปกินเลี้ยงดีกว่า" แจบอมดีดนิ้วดังเผาะเมื่อคิดอะไรออก
.
.
.
"หือ? วันนี้จะพาไปกินเลี้ยงเหรอ?" คนตัวขาวเงยใบหน้าขึ้นจากกองขนม.....ตอนนี้พวกเขานั่งใต้ตึกเรียนรอเวลาเข้าเรียน
ประเพณีของพี่รหัสน้องรหัส พี่รหัสจะต้องพาน้องรหัสของตัวเองไปเลี้ยงข้าวเพื่อสร้างความคุ้นเคยและสนิทสนมกัน และตามประเพณีพี่รหัสจะต้องจ่ายให้ทุกอย่าง ไม่ใช่ให้น้องออกเอง เพราะมันไม่น่าดูและมันดูน่าเกลียด
"ใช่ หน้าหนาวแล้วเลยไปเลี้ยงอะไรอุ่นๆกันดีกว่า ไปเย็นนี้นะ" แจบอมบอกคุณ.....ซึ่งเป็นน้องรหัสตัวเอง ผลจากการจับฉลากนิชคุณจับได้คำใบ้ของเขา ตอนแรกแจบอมไม่รู้ว่าใครเป็นน้องรหัสของเขา ได้ยินจากเพื่อนๆปีชั้นเดียวกันมาบอกเขาบ่อยๆว่าอิจฉาอยากเป็นพี่รหัสแทนเขากันทั้งนั้น เขาเลยอาจจะคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง แต่ดูๆแล้วพวกเพื่อนผู้หญิงของเขาก็ต่างกันพาอิจฉา จึงทำให้เขาชักเอะใจว่าสรุปแล้วน้องรหัสเขานี่เพศอะไรกันแน่(วะ)?
จนกระทั่งจดหมายที่ตามประเพณีน้องรหัสจะต้องส่งไปให้พี่รหัสที่ยังไม่รู้จักหน้าค่าตา เขียนเพื่อทำความรู้จักเอาไว้ ตอนเขาได้รับจดหมาย....เขาแทบช๊อค เพราะมีพรายกระซิบบางตัว(?) เคยมาบอกเขาว่าเขาได้น้องผู้ชาย
เชี่ยยยยยยยยยยยยย….ลายมือในจดหมายนี่สวยกว่ากูเขียนเองอีก น้องกูเป็นตุ๊ดใช่ไหม!!!!?
และวันเฉลยน้องรหัสพี่รหัสเขาก็รู้จนได้ว่าใครคือน้องรหัสเขา.....
ตามมาหลอกหลอนกุถึงที่เลยนิชคุณ แค่จากโรงเรียนเดียวกันไม่พอ นี่ตามมาหลอกหลอนถึงมหาวิยาลัยเดียวกัน แถมคณะเดียวกันอีก ไม่พอ สาขาที่เรียนเดียวกันอีก แจ๊กพอตแตกจริงๆ
ก็ว่าทำไมมีคนอิจฉาทั้งเพื่อนชายและเพื่อนหญิงเขา ก็น้องรหัสคนนั้นคือนิชคุณนี่นะ...ด้วยหน้าตาที่โดดเด่น ผิวขาวที่หาใครเทียบได้ยาก และหน้าตาที่หวานเกินเพศชายนี่เอง....ถึงทำให้พวกเพื่อนๆเขาจะเป็นจะตาย แต่พอเขารู้ว่าใครคือน้องรหัส....เขาอยากจะเตะทิ้งลงแม่น้ำจริงๆ
ตามมาหลอกหลอนกูทำไม๊!~
"อืม…ได้ เย็นนี้ก็ว่างพอดี" นิชคุณพยักหน้าพร้อมตอบตกลง....
"อ่าว…ไหนวันนี้จะไปผับอ่ะแจบอม อย่าผิดนัดดิ" จุนซูพูดประท้วงเมื่อแจบอมกลับจะไปกินเลี้ยงสายรหัสแทน นั่นทำให้แจบอมสะอึก.....ตายล่ะวา ลืมไปสนิทเลย
"……งั้นพี่แจบอมก็ไปกินเลี้ยงกับคุณแล้วพาจุนซูไปด้วยเลยสิ.....เอาอูยอง จุนโฮและชานซอง....และผมไปด้วย" คนที่เงียบอยู่นานตั้งแต่โรงอาหารพูดขึ้นเมื่อนึกอะไรออก พร้อมเสนอความคิดตัวเอง
แจบอมลองเอามาคิด......ก็ดีได้สองต่อ ได้พาน้องไปเลี้ยงแถมไม่ผิดนัดกับจุนซู
"โอเคเอาตามนี้ล่ะกัน"
"แจบอมเสียเงินตายแน่ๆ ถ้าชานซองมันรู้นะว่าวันนี้ได้กินของฟรี ฮ่าๆๆๆๆ" จุนซุหัวเราะด้วยความสะใจ แต่คนโดนพาดพิงยืนหน้าซีดพลางเปิดกระเป๋าเงินตัวเองดูว่าเขามีเงินเหลือพอที่จะเลี้ยงน้องหกคนไหวไหม
.
.
.
ชั่วโมงบรรยายจบลง.....
เหล่านักศึกษายืดเส้นยืดสายด้วยการยืดแขนออก บิดขี้เกียจไปมา เพราะเกินกว่าครึ่งนั้นฟุบหลับคาโต๊ะไปด้วยความเบื่อหน่ายกับวิชาการเรียน วันนี้อูยองตื่นเต็มตานั่งเรียนตั้งแต่ต้นชั่วโมงจนจบคาบ แต่คนตัวขาวที่นั่งติดกันกลับฟุบหลับคาโต๊ะ.....
"โห…..แทคแกตื่นตลอดเลยเหรอ ฮ้าวววว~" แจบอมที่ตื่นขึ้นมาเพราะแรงเขย่าแขนจากจุนซู เขาหาวพลางถามร่างสูงที่นั่งติดกับเขียนยุกยิกในสมุด
"ฮ่าๆๆๆ เล็คเชอร์ไว้ให้แล้วนะ"
"พี่คุณ ตื่นๆหมดคาบแล้ว" อูยองเก็บของเสร็จหันไปเขย่าปลุกรุ่นพี่ผิวขาวก่อนจะหยิบกระเป๋าตนมาวางไว้ที่หน้าตัก คนตัวขาวผงกหัวขึ้น....ดวงตาหรี่กรอกไปมาก่อนจะมองหน้าคนปลุก
"อึดจังนะนาย....ฉันยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย ว่าแต่เรียนรู้เรื่องไหม?"
"รู้"
"จริงง่ะ! งั้นสอนด้วยนะ" นิชคุณรับผ้าพันคอมาจากอูยองที่หยิบออกมาจากกระเป๋าตัวเองก่อนจะยิ้มให้ มือขาวกางผ้าพันคอผืนยาวออกก่อนจะเริ่มจับวางพันไว้รอบลำคอตัวเอง
"ได้ ไปไหนกันต่อดี?" ทั้งสองคนลุกจากเก้าอี้เดินคุยกันไประหว่างก้าวขาออกจากห้อง
"เห้ยนายสองคนเย็นนี้อย่าลืมไปนะ" ร่างเล็กของแจบอมตะโกนบอกเมื่อเขาเห็นนิชคุณและอูยองเดินออกจากห้องไป...ใบหน้าหวานหันมาพยักหน้าตกลงก่อนจะหันไปตอบคำถามอูยองที่ถามว่าเย็นนี้แจบอมนัดไปไหน ทั้งสองคนหัวเราะไปมาก่อนจะเดินกอดคอออกจากห้อง
"ไอ้สองคนนั้น มันไปไหนด้วยกันตลอดเลยแฮะ" แจบอมเกาหัวแกรกๆระหว่างยืนดูภาพนิชคุณและอูยองที่ตัวติดมาก ไปไหนไปด้วยกันตลอดตั้งแต่เช้า แต่ตอนขากลับ.....ทำไมอูยองมันอยู่คนเดียวล่ะ?
"หึ….." เสียงหึมุมปากจากร่างสูงของแทคยอนทำให้จุนซูหันไปมองตาม....สีหน้าของแทคยอนที่เห็นในตอนนี้ไร้อารมณ์แบบเดียวกับที่เขาเห็นนิชคุณทำบ่อยก่อนจะกลับมายิ้มเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองอยู่
รู้สึกแปลกๆ.........
ทำไมรู้สึกว่าแทคยอนมันอารมณ์ดี.......มากเกินไป แล้วเสียงหึตะกี้.....มันอะไร..... อารมณ์ดีตั้งแต่เสนอความคิดเรื่องให้แจบอมชวนไปกินเลี้ยงพร้อมให้พวกเขาไปด้วยทั้งหมดนะ?
"เอ้อ…..ทำไมแกไม่เอารถมาใช้เลยล่ะ จะใช้จักรยานนั้นต่อเหรอ? ไหนๆคุณมันก็ไปกับอูยองแล้ว" แจบอมถามขึ้นเมื่อเขาเห็นแทคยอนยังใช้จักรยานเข้ามาตึกเรียนแบบเดิม
"เออ…..แทคแกมีรถใช่ไหม? งั้นเย็นนี้ไปกับรถนายนี่แหละเดี๋ยวจะโทรไปบอกไอ้สองคนนั้นและจุนโฮกับชานซองด้วย"
"ได้ๆ" เมื่อแทคยอนตอบตกลง แจบอมหยิบโทรสัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาพร้อมกดโทรออกไปบอกชานซองกับจุนโฮที่น่าจะเรียนเสร็จในตอนเช้าแล้ว จุนซูมองกลับมาที่ร่างสูงที่นั่งข้างตน...ก่อนจะเขยิบเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆพร้อมแตะมือลงบนไหล่ของร่างสูง
"นายโอเคนะ?"
"หือ?"
"ก็..….ฉันเห็นนะ ตอนที่คุณกับอูยองคุยและหัวเราะ นายมองตามตลอดเลย.....นายไม่เป็นไรใช่ป่ะ?" เมื่อโดนถามคำถามตรงๆเข้าแทคยอนใจกระตุก...ทำไมเขาจะไม่เป็นไรล่ะ ถึงปากบอกจะทำใจได้แล้ว แต่จริงๆแล้วในใจน่ะ.......มันไม่ใช่อย่างที่พูดแล้ว แค่มองหน้าเขาก็แทบจะร้องแล้ว แล้วภาพเมื่อเช้า รวมไปถึงเมื่อครู่....ยิ่งนึกยิ่งสมเพชตัวเอง นิชคุณไม่เคยซื้อข้าวรอเขาไว้แบบอูยอง ไม่เคยมาจองที่ให้ และไม่เคยที่จะทำแบบนี้กับเขาเลย....แต่เขาพยายามจะไม่ยุ่งะไรกับสองคนนี้อีก....เพราะทั้งการประทำและภาพเหล่านั้นมันกรีดใจเขาทุกวันๆจนเขาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนๆนั้นอีกแล้ว...........
แต่ก็ละสายตาไม่ได้เสียที
"แทค…." จุนซูเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงข้างตนที่บัดนี้ใบหน้ามีหยาดน้ำใสไหลเป็นทาง......
แทคยอนร้องไห้......แทคยอนที่ยิ้มแย้มเสมอร้องไห้....คนที่บอกว่าไม่เป็นไรแล้ว....คนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแล้วกำลังหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจจากบึกลึ้งของหัวใจออกมา
"ทำไมล่ะ......ทำไมมันถึงไหลออกมา ก็ไม่เป็นไรแล้วนี่.......ก็มันไม่เป็นไรแล้ว มันจบแล้ว มันจบไปแล้ว จบไปแล้วด้วยดี เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมแล้ว ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ" โชคดีที่ตอนนี้ในห้องบรรยายเหลือพวกเขาแค่สามคนเพราะเพื่อนคนอื่นๆนั่งออกไปโรงอาหารกันหมดแล้ว ร่างสูงปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ ไหล่หนาสั่นจากการที่ต้องอดทนอดกลั้นมาตลอด...ตอนนี้ความอดทนก็ไม่สามารถเอาชนะความเสียใจได้อีกแล้ว
"อ่อนแอ……ทั้งๆที่ทำใจได้แล้ว ยิ้มแล้ว แต่บอกตรงๆมาเจอแบบนี้ทุกวันมันก็ไม่ไหวนะ เป็นเพื่อนกันแบบนี้คิดว่ามันจะดีขึ้น ไม่เลย มันไม่ดีขึ้นเลย" แจบอมที่วางสายหันมาจะพูดคุยตกใจมากเมื่อเห็นว่าจุนซูกำลังลนลานทำอะไรไม่ถูกและเห็นว่าแทคยอนเป็นอะไรยิ่งเบิกตากว้างขึ้นพร้อมวิ่งเข้าไปหา วิ่งเข้าไปช่วยปลอบประโยน
"ถ้ากลับมาเป็นเพื่อนกันแบบเดิมแล้วต้องมาเจ็บทุกวัน ทุกเวลาแบบนี้ สู้ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเจอหน้ากันเลยจะดีกว่า"
.
.
.
ติ๊กต่อก.........
เข็มยาวและเข็มสั้นจดเลขสิบสองบนหน้าปัดนาฬิกาบนฝาผนังห้องสีขาวสะอาด..
หน้าจอสี่เหลี่ยมของโทรทัศน์รายงานข่าวเที่ยงวันประจำวัน...ทุกๆเที่ยงจะต้องมานั่งคอยดูข่าวเพื่อฟังความเคลื่อนไหวต่างๆของสังคมและบ้านเมือง...ทุกวัน
วันนี้ก็เช่นกัน......
"ขณะนี้เบาะแสที่ทางตำรวจได้มายังไม่มีอะไรคืบหน้า เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่แก๊งกลุ่มนี้ยังลอยนวลอยู่... ."
เสียงหญิงสาวในจอโทรทัศน์ รายงานข่าวประจำวัน คนนั่งดูโทรทัศน์ที่โผล่มาครึ่งหน้าบนจากผ้าพันคอหน้าตาเหม่อลอย ดวงตากลมโตหรี่ลงด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการพักผ่อนไม่เต็มที่ มือเรียวจับผ้าพันคอบริเวณที่พันรอบคอตัวเองก่อนจะใช้เล็บทั้งห้าจิกไปยังผ้าพันคอซึ้งหุ้มคอตัวเองไว้อยู่ด้วยแรงทั้งหมด
..…บัดซบที่สุด.....
.
.
.
ตกเย็น.......
"เอาล่ะไปกันเถอะ!!!" แจบอมขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับเมื่อแทคยอนเอารถยนตร์เข้ามารับหลังจากเลิกเรียน...อีกห้าคนที่เหลือมองหน้ากันว่าใครจะขึ้นต่อ
"ไปคันนี้เหรอ ไม่พอหรอก เดี๋ยวฉันกับอูยองแยกไปมอเตอร์ไซค์ก็ได้" ทุกๆคนจ้องเบาะด้านหลังมันนั่งได้มากสุดก็แค่สี่คน แต่นี่เหลืออีกห้าคนที่ยังไม่ได้ขึ้น ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆยัดไปไม่ได้หรอก
"พี่จุนซู จุนโฮ ชานซองนั่งด้านหลังล่ะกัน ผมกับพี่คุณจะขับตามไปเอง" อูยองมองเบาะที่นั่งด้านหลังก่อนจะเสนอความคิดออก ทุกๆคนพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมันไม่พอแน่ๆ สามคนที่ถูกเอ่ยชื่อจึขึ้นไปนั่งก่อนจะปิดประตูตาม
"งั้นไปร้าน xxxx นะเดี๋ยวจองที่เผื่อไว้ให้ อย่าหายไปไหนอีกล่ะ" แจบอมบอกอูยองก่อนจะคาดโทษขู่เอาไว้ เพราะกลัวสองคนนี้จะชิ่งไม่ยอมมา ไม่ได้นะโดยเฉพาะนิชคุณ นี่มันงานเลี้ยงน้องรหัสเขา
"โอเค เดี๋ยวตามไป".......รถของแทคยอนเคลื่อนออกจากตึกเรียน ดวงตาสองคู่มองรถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวไกลออกไป ควันจากแรงเลื่อนรถลอยฟุ้งเป็นสีเทาหม่น มือขาวยกผ้าพันคอขึ้นปิดจมูกป้องกันไม่ให้สูดเข้าไป
"ผมรู้นะว่าทำไมพี่ไม่ขึ้นรถไปน่ะ" อูยองกล่าวออกมาเมื่อรถลับสายตาไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนพร้อมสวมหมวกไหมพรมสีครีมอ่อนบนหัวคนข้างตัว
"รู้ก็ดีแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวโดนสวดอีก"
"ห้ามให้หลุดนะเว้ย ไม่งั้นโดนสวดยับยกกลุ่มแน่"
"ใช่……และคนที่จะโดนหนักสุดคือแจบอมนี่แหละ ฮ่าาาาาาาา" จุนซูชี้ไปที่คนร่างเล็กที่หน้าตาเริ่มเครียดก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงเมื่อจุนซูพูดประโยคเมื่อครู่จบ....
โดนสวดแน่........พาน้องรหัสมาเลี้ยงร้านเหล้าแบบนี้ มหาลัยมีนโยบายห้ามมอมเหล้ากัน แต่…..จะออกจากร้านตอนนี้ก็กระไรอยู่ ดันสั่งมาเต็มโต๊ะแล้วด้วย ทั้งน้ำ ข้าว ของกินเล่น กับแกล้ม ขนมหวาน สั่งกันไม่เกรงใจคนจ่ายเงินเลยนะพวกบ้า!
นิชคุณ....น้องรหัสเขาที่ตั้งใจจะเลี้ยงแท้ๆกลับเลือกที่จะไม่สั่งอะไรเลย เพราะเจ้าตัวกลัวแจบอมจะจ่ายมากจึงรอกินจากที่เพื่อนในกลุ่มสั่งกันอย่างเดียว ดีมากน้องรัก น้องประเสริฐมาก!~
นิชคุณดึงผ้าพันคอออกก่อนจะพันมันใหม่อีกรอบเมื่อรู้สึกว่าแอร์เริ่มเย็น ความมืดสลัวในร้านเริ่มคืบคลานเพราะเจ้าของร้านหรี่ไฟลงเมื่อตกค่ำ บรรยากาศในร้านเริ่มครึกครื้น...ผู้คนนักศึกษาเริ่มเข้ามาใช้บริการ แสงสีต่างๆเริ่มเข้ามาพร้อมจังหวะเพลงมันส์ๆเปิดคลอให้ผู้คนในร้านสนุกไปกับมัน
"เฮ้ยใครสั่งเหล้ามาขนาดนี้วะ?" แจบอมเกาหัวงงๆเมื่อเห็นพนักงานเอาอะไรมาเสิร์ฟเป็นรายการต่อไป สั่งแบบนี้มันไม่ปิดร้านแล้วเหมาเลยล่ะห๊ะ! อูยองมองอาการของแจบอมแล้วหัวเราะขำ แทคยอนและจุนซูมองปริมาณขวดเหล้าบนโต๊ะแล้วตาโต ใคร….ใครสั่งมาเนี่ย
"นิดๆหน่อยๆเองพี่ แต่ละคนกินเยอะ ไหนๆก็เลี้ยงน้องแล้วก็ขอเยอะๆล่ะกัน" ชานซองตอบเสร็จพลางคว้ามาหนึ่งขวดก่อนจะรินใส่แก้วของเขากับจุนโฮและชนแก้วดังเคร้ง! เอาเข้าไป...แจบอมเอามือก่ายหน้าผาก น้องเล็กสองคนในกลุ่มเปิดงานก่อนเลย
ร่างของคนตัวขาวที่นั่งใกล้อูยองขยับไปมา มือขาวเสียบหูฟังเข้ากับใบหูข้างหนึ่ง พลางหันไปพยักหน้าขอบคุณเมื่ออูยองวางแก้วที่เต็มไปด้วยเหล้าไว้ให้ ก่อนที่จะกันไปคุยกับแจบอมต่อ นิชคุณมองไปมารอบร้าน ทั่วบริเวณแออัดไปด้วยผู้คนเสียงดนตรีดังขึ้นเรื่อยๆจนเขาชักจะไม่ได้ยินสิง่ที่ตนกำลังฟังอยู่ มืออีกข้างที่ไม่ได้จับหูฟังยกแก้วจรดริมฝีปากดื่มของเหลวในแก้วนั้นลงไปรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะวางแก้วลงแล้วลุกขึ้นบอกทุกคนในโต๊ะว่าเดี่ยวกลับมาแล้วหันหลังเดินไปยังหลังร้าน มืออีกข้างจับผ้าพันคอให้กระชับในขณะอีกมือก็จับหูฟังไปด้วย...โดยทีหารู้ไม่ว่า........มีสายตาของใครคนหนึ่งมองตลอดทุกการกระทำ..
"แทค…..นายไหวไหม" จุนซูถามคนนั่งตรงข้ามตนอย่างเป็นห่วงเพราะรู้สึกว่าเพื่อนตรงหน้าเขาเริ่มจะเมาแล้ว....พลงมองดูปริมาณขวดเหล้าที่ดื่ม.....มันมากจนเขาอึ้ง
"เขาเรียกย้อมใจ.....กินย้อมใจน่ะจุนซู ฮ่าๆๆๆ" ร่างสูงตอบจุนซูก่อนจะหันแก้วไปให้ชานซองรินเหล้าใส่แก้วแล้วดื่มเข้าไปอีก....จนจุนซูอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเมื่อตอนกลางวันร้องไห้ขนาดนั้น สงสัยอาจจะกินเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าๆก็เป็นได้
งั้นปล่อยไปล่ะกัน..
"…….อยากจะอ้วก"
"เฮ้ยๆ ไปห้องน้ำเลยไป" แจบอมออกปากไล่เมื่อได้ยินว่าแทคยอนพูดอะไรออกมาพร้อมก้มหน้าทำท่าจะล้วงคอตัวเอง ร่างเล็กดันให้เพื่อนรุ่นน้องร่างสูงลุกขึ้นแล้วดันไปห้องน้ำด้านหลังของร้าน ก่อนที่แทคยอนจะอ้วกออกมาจริงๆ นอกจากเสียเหงื่อเพราะเงินหมดกระเป๋าไม่พอ เขาอาจจะเสียเหงื่อเพราะต้องมาจัดการอ้วกของแทคยอนอีก ฝันร้ายเหอะ
.
.
.
แสงไฟสีเหลืองนวลจากหลอดไฟกลมส่องสว่าง....
คนตัวขาวหลบเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงดังจากภายนอก...ดนตรี...ผู้คน แสงไฟสีต่างๆมันทำเขาไม่มีสมาธิ...จากสิ่งที่กำลังทำ มือขาวหมุนปุ่มสัญญาณไปมาเพื่อปรับหาคลื่น... เช็คดูทุกห้องแล้วว่ามีแค่เขาอยู่คนเดียวเท่านัน้ในห้องน้ำตอนนี้...
"สัญญาณไปไหนหมดนะ" เปรยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะปลดหูฟังลงแล้วเก็บลงกระเป๋าเสื้อกันหนาว
ใบหน้าหวานมองกระจกเห็นเงาตัวเองสะท้อน....มือขาวดึงผ้าพันคอออกจากลำคอขาว ผืนผ้าค่อยๆเลื่อนหลุดก่อนจะเผยให้เห็นรอยสีแดงอ่อนประปราย เป็นจุดๆ รอยฟัน และรอยจากการจิกเล็บทั้งเก่าและใหม่ที่ยังเป็นสะเก็ดแผล
ตอนแรกนึกว่าจะหายแล้ว....แต่ยิ่งนานยิ่งเห็นเด่นขึ้น
ดวงตากลมมองร่องรอยเหล่านี้ที่สะท้อนบนกระจกด้วยสายตานิ่งเฉย....เมื่อเดือนก่อนมันชัดเจนยิ่งกว่านี้มาก.....แต่ตอนนี้เริ่มจางหายไปมั่งแล้ว....
"จางแล้ว......"
แอ๊ด~
บ้าน่า!....พลาดได้ยังไงกัน ใบหน้าหวานหันไปมองที่ประตูอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา มือเรียวรีบพันผ้าเข้ากับลำคอตัวเองอย่างร้อนรน ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครเข้ามา........อ๊คแทคยอน
เพราะมัวแต่ตกใจกับการมาใหม่ของบุคคลใหม่ทำให้คนตัวขาวไม่เห็นว่าอีกคนได้กดล๊อคประตูห้องน้ำเอาไว้แล้ว.....
ดวงตากลมะท้อนความตกใจชั่วครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์แบบเดิม...มือขาวกระชับผ้าพันคอให้เข้าที่ก่อนจะตั้งท่าจะเดินออก แต่ร่างสูงกลับย่างเข้าหาช้าๆ...
นิชคุณงุนงง...แต่ก็พยายามเดินเลี่ยงอีกคนเพื่อจะเดินออกไป ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อแทคยอนเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมออกไปดึงผ้าพันคอที่เขาพันเอาไว้ออก.....ตัวผ้าร่วงหล่นไปตามแรงดึงช้าๆ...
สิ่งที่ปกปิดใต้ผ้าพันคอทั้งวันปรากฏตรงหน้าเขา......
ใบหน้าหวานตีสีหน้านิ่งหลังจากผืนผ้าหลุดออกจากลำคอตนก่อนจะแบมือขอผ้าคืนด้วยสายตานิ่งเฉย...
เมื่ออีกฝ่ายไม่คืนให้ มือขาวจึงเอื้อมไปหยิบมาจากมือของร่างสูงจะพันคอแบบเดิม แต่ทว่า....ร่างสูงดึงกลับมาก่อนจะผลักอีกคนเข้ากับผนังอย่างแรงพร้อมยิ้มให้.....
เมา..…..แน่ๆ ดวงตากลมไหววูบพลางพิจารณาร่างสูงตรงหน้า.....ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงอ่อนๆ... ดวงตากลมกรอกไปมาอย่างเบื่อๆพร้อมท่องกับตัวเองในใจว่า คนเมา..อย่าไปยุ่ง
ลืมๆภาพเมื่อกี้ไปซะ
"รอยเยอะดีนะ"
"!!!" ใบหน้าหวานงุนงงกับคำพูดก่อนดวงตากลมจะมองไปยังมือของคนตรงหน้าที่ค่อยๆเลื่อนมือมาปลดกระดุมคอเสื้อเขาแยกออกจากกัน....
"ทำอะไรน่ะ"
"อูยองขยันดีจริงๆ....ดูสิรอยอะไรมั่งน๊า~" มือใหญ่ไล้ไปตามรอยบนลำคอขาวตรงหน้าอย่างคนเพ้อ....ไล้ไปตามรอยสีแดงอ่อน....รอยกัดของฟัน รวมไปถึงรอยแผลเป็นทางจากเล็บทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ปะปนกัน
ตอนนี้เขาเหมือนถูกกักเอาไว้ด้วยแขนของแทคยอน ร่างสูงตรงหน้ายกแขนกั้นเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน...เหมือนนกน้อยในกรงที่ถูกกักอิสรภาพที่จะบินสู่โลกกว้าง
"ที่หน้าตาโทรมๆ เหมือนคนไม่ค่อยได้นอน.....เพราะแบบนี้สินะ" นึกไปถึงเมื่อเดือนก่อนที่คนตัวขาวเข้ามาเรียนทีไร มาสายบ้างล่ะ ไม่สายธรรมดา สายเป็นครึ่งชั่วโมง สภาพล่ะ? เหมือนคนไม่ค่อยได้นอน หน้าตาอิดโรย ดวงตาที่จะปิดตลอดเวลานั่งเรียน แล้วเมื่อเช้า......
อึดจังนะนาย....ฉันยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย
หึ..….สนุกกันจนถึงเช้าทุกวันเลยสินะ!
"…………………" ไร้คำพูดจากการถูกกล่าวหาตอนนี้นิชคุณพยายามหาทางออกให้จากการสัมผัสตรงหน้าให้เร็วที่สุด
"รอยเยอะแบบนี้อูยองทำให้ถึงใจมากสินะ"
"หยุดว่าอูยองนะ" หลังจากเงียบมานาน......ร่างที่ถูกกักเริ่มตอบโต้ด้วยคำพูด...อย่างไม่ชอบใจ
"แตะไม่ได้เลยสินะ ของใหม่นี่น่ะ...." ยิ้มเหยียดที่มุมปากก่อนจะยิ้ม...แบบที่คุ้นเคยส่งไปให้ รอยยิ้มที่เป็นมิตรที่ทุกๆคนได้รับแต่คำพูดกลับเชือดเฉือนจิตใจคนฟังอย่างเลือดเย็น
"คบกันมาสามปีฉันทำได้มากสุดก็แค่จูบกับนายเอง"
"ไม่เคยได้สัมผัสร่างนายเหมือนตอนนี้"
"ไม่เคยทำรอยที่ตรงนี้" นิ้วเรียวลากไล้เบาๆไปมาตามรอยต่างๆก่อนจะจิกด้วยเล็บคมลงไปด้วยแรงอารมณ์
"แต่นี่......เดือนกว่าไปถึงกันขนาดนี้ สนุกกันทุกคืนเลยสินะ"
"มาดูกันหน่อยว่ามีรอยตรงไหนกันมั่งน๊า"
"หยุดนะ!!!!!"
.
.
.
หายไปไหนนะ......
อูยองมองไปบริเวณรอบๆร้านก็ไม่เห็นร่างของคนตัวขาว.....เห็นออกไปนานแล้ว น่าจะกลับเข้ามานั่งได้แล้วนะ ส่วนแทคยอน.....หายไปไหนอีกคนล่ะ?
"พี่แทคไปอ้วกนานจัง ตกส้วมตายยังเนี่ย" อูยองบ่นๆพลางกันมาเขย่าแขนแจบอมที่นั่งนับขวดเหล้าที่กองระเนระนาดเต็มโต๊ะด้วยหน้าตาอยากจะร้องไห้ เยอะไปไหน เงินช๊านนนนนนนนนนน!
"ไม่รู้มัน อย่าเพิ่งมายุ่งจะได้มั้ย ถ้าห่วงนักก็ออกไปตามหาดิ" บ่นออกไปอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหันไปว่าชานซองที่เริ่มเมา เพราะดูเด็กยักษ์นี่จะสั่งอีกสามขวด พอได้แล้ว เมาเหมือนลูกหมายักษ์แล้วไอ้พวกนี้!
งืม..……เดี๋ยวคงกลับมาล่ะมั้ง~
อูยองพยักหน้ากับตัวเอง บางทีนิชคุณอาจจะอยกมีเวลาส่วนตัว ส่วนแทคยอนคงหลับคาห้องน้ำดื่มไปเยอะขนาดนั้นนี่นะ.....เขาลอบสังเกตตลอดซดยังกับเป็นน้ำเปล่า.....น่ากลัวชะมัด
.
.
.
ใบหน้าคมก้มไปตามลำคอขาวยั่วยวนตรงหน้า รอยต่างๆที่เห็นนั้นเขาจะจัดการมัน เขาจะทำรอยทับรอยพวกนี้ให้หมด ลำคอที่เขาไม่เคยได้เห็นนอกจากยืนดูห่างๆ ร่างกายตรงหน้าที่เขาไม่เคยเกินเลยเพราะอีกคนไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เขาก็ยอม ยอมมาตลอดไม่เคยทำอะไรมากกว่าแค่จูบกัน.....นั่นถือว่ามากที่สุดที่เขาได้รับมาตลอดระยะเวลาสามปี....
...น่าเบื่อ
อยู่กับอูยองสนุกกว่าเยอะเลย....
"ชอบอะไรสนุกๆแบบนี้ก็ไม่บอก......บอกสิจะได้จัดให้ไง!"
"หยุดพูดมากได้แล้วและปล่อยด้วย"
"บอกว่าอยู่กับอูยองสนุก.....คงทำเรื่องแบบนี้ทุกวันเลยล่ะสิ สนุกใช่ไหม? สนุกกันมากใช่ไหม งั้นฉันจะทำกับนายมั่ง นายจะได้สนุกแล้วเราจะได้กลับมาคบกันใหม่ไง!!!" มือหนาบีบไหล่บางตรงหน้าอย่างโกรธเคืองพลางพูดตะเบ็งเสียงใส่ใบหน้าหวานที่หน้าตาบึ้งตึง ดวงตากลมโตจ้องเขาเขม็งอย่างโกรธเคืองและตกใจกับคำพูดที่เขาพูดออกมา......เพราะความโมโหบังทุกๆอย่างร่างสูงจึงไม่สังเกตเห็นกลุ่มหยดน้ำใสคลอเบ้าตากลมๆคู่ตรงหน้าเลยแม้แต่นิด....
"มันจบไปแล้วแทค......เราเลิกกันแล้ว" น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนจากคนตรงหน้าทำให้ร่างสูงใจหล่นวูบ.......กับความจริงที่กรีดใจเขาทุกวัน.....ความจริงที่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน...
"เราเป็นเพืื่อนกันนะ" เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มสงบหนุ่มหน้าหวานจึงยิงคำพูดใส่เข้าไป......เพื่อให้อีกฝ่ายสงบลงมากกว่านี้
"ถึงเราจะไม่ได้คบกับแบบนั้นแล้ว......แต่ความเป็นเพื่อนเรายังคงอยู่นะแทคยอน" แรงดึงจากคนตรงหน้าทำเอาเขาสะดุ้งก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อร่างสูงตรงหน้าดึงร่างของเขาเข้าไปกอดเอาไว้แน่น.....จนเขารู้สึกได้ถึงไหล่กว้างที่สั่นสะท้านอย่างหนัก...
"หยุดพูดเถอะ พอแล้ว..…หยุดพูดได้แล้ว" …ความเปียกชื้นตรงหัวไหล่เขา....กับคำพูดด้วยความเสียใจหลั่งไหลข้างหู...หนุ่มหน้าหวานยืนนิ่งปล่อยให้อีกคนอยู่แบบนั้น ใบหน้าไร้อารมณ์....สายตาเหม่อลอยของนิชคุณที่แทคยอนสังเกตในคราแรก....จะรู้มั่งไหม...ว่ามันมีอะไรซ่อนมากกว่าที่เห็นนั่น?
ตอนนี้เหลืออยู่คนเดียว.......
แทคยอนเดินออกไปแล้ว....หลังจากที่เขาสงบอาการมึนเข้าแทนที่ นิชคุณจึงพาร่างสูงไปอ้วกในห้องน้ำ มือบางลูบหลังให้ใกล้ๆตลอดเวลา เมื่อร่างสูงอาการดีขึ้นจึงเดินออกไปด้วยความมึน.....เหลือแต่เพียงเขา.....ที่ยังอยู่ที่เดิม
เหตุการณ์เมื่อครู่ทำเอาเขาเหนื่อยอ่อน ขายาวทรุดลงกับพื้นไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองให้เข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างสูงต่อไป....มือเรียวตะเกียกตะกายคว้าผ้าพันคอบนพื้นที่ร่ววงหล่นเมื่อเกิดจลาจลเมื่อครู่ขึ้นมา ซบใบหน้าตัวเองลงบนผ้าพื้นนั้นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
น้ำตาไหลรินจากดวงตาสวยไปตามโครงหน้าหวาน...ไหลผ่านรอยต่างๆทั่วลำคอขาว รอยใหม่ที่เกิดจากแทคยอนใช้เล็บจิกเข้ามาเมื่อโดนหยดน้ำตา...ความเจ็บก็แผ่ซ่าน.....เจ็บกายในตอนนี้ก็ไม่อาจสู้ความเจ็บในจิตใจเขาได้เลยแม้แต่น้อย...
คำพูดด้วยความน้อยใจเสียงดังยังคงคอยวนเวียนในสมอง ใบหน้าที่กล่าวคำพูดนั้นทำให้เขาร้องไห้...อยากจะขอโทษ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้....
เครื่องวิทยุตัวจิ๋วในกระเป๋ากางเกงที่เปิดค้างไว้เพื่อหาสัญญาณจับสัญญาณได้ ข่าวประจำวันภาคค่ำ.....ตัวเครื่องทำงานปกติ เสียงผู้รายงานข่าวประจำวันในหูฟังเล็ดลอดออกมารายงานข่าวความเป็นไปของบ้านเมืองตามเวลาที่ได้รับ
'ขณะนี้เบาะแสที่ทางตำรวจได้มายังไม่มีอะไรคืบหน้า เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่แก๊งกลุ่มนี้ยังลอยนวลอยู่... .'
แต่ทว่า.....กลับไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของเครื่องที่นั่งร้องไห้คนเดียวคนนี้เลย.....
.
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น...อูยองหาที่มาของเสียงก่อนจะรู้ว่ามันมาจากใคร นิ้วเรียวสะกิดเข้าที่แขนของแจบอมก่อนจะทำมือเป็นเชิงว่ามีสายเข้า ร่างเล็กมองตามก่อนจะพยักหน้าตกลง มือล้วงไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นว่าสายเข้าเป็นใครก็อยากจะลาโลกตายๆไปซะ โทรมาถูกจังหวะเหลือเกิ๊น~
"เออ ว่าไง?" เสียงรับสายอย่างเซ็งๆทำให้อูยองที่นั่งข้างๆฟังด้วยความสนใจ
"หือ…? แกจะเอาเบอร์คุณไปทำไมวะ" ถามเสียงในสาย หน้าตาคิ้วขมวดงง แต่ก็หันไปบอกปากพะงาบๆกับอูยองที่นั่งข้างๆให้หาเบอร์ของนิชคุณมาให้หน่อย อูยองหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเอง นิ้วกดจิ้มไปยังรายชื่อในเครื่องก่อนจะยื่นให้แจบอม
"เออ เบอร์ 0xx-xxxxxxx แล้วแกจะเอาไปทำอะไรวะชางมิน อย่าสร้างเรื่องอีกได้มั้ย? เรื่องเมื่อครั้งก่อนมันก็ทุเรศมากในสายตาคนอื่นๆแล้วนะ" ……หืม? ชางมิน...พี่รหัสของพี่จุนซูเหรอ แล้วมาขอเบอร์พี่คุณทำไมนะ...
เรื่องวันนั้น...อ๋อ.....
อูยองคิดตามเมื่อได้ยินเสียงที่แจบอมคุยกับคนในสาย พลางมองจุนซูที่นอนหลับฟุบคาโต๊ะไปแล้วด้วยความเมา.....
"แย่แน่....."
อากาศเริ่มเย็น....
บรรยากาศในมหาวิทยาลัยในขณะนี้.....ภาพที่เห็นจะมีนักศึกษาใส่เสื้อแจ็กเก็ต เสื้อกันหนาวเต็มไปหมด ความหนาวมันบาดเข้าสู่ผิวหนัง ทุกคนจึงหาอะไรมาใส่เพื่อป้องกันความหนาว
"ป๊าดดดด จุนซูแกใส่หมวกหน้าตาเหมือนเห็ดเลย ปกติหน้าก็เห็ดจะตายแล้วนะ" แจบอมในชุดไปรเวทแขนสั้นเอ่ยขึ้นเมื่อตนเห็นเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มเดินถือจานข้าวมาพร้อมความแปลกใหม่ หมวกรูปเห็ดสีน้ำตาลทำให้คนสวมดูเหมือนเห็ด
"อะไรล่ะ! ความผิดฉันเหรอหน้าตาเป็นแบบนี้น่ะ" ประชดอย่างงอนๆก่อนจะวางจานข้าวลง แทคยอนที่นั่งฟังบทสนทนาหัวเระเบาๆก่อนจะรับจานข้าวมาจากจุนซู
"ป๊าววววว แค่บอกหน้าตาแกเหมือนเห็ดเท่านั้นเอง เห็ดน้อย เห็ดโคน~"
วันนี้มีสามคนในกลุ่ม......จุนโฮกับชานซองเรียนวิชาแรกตอนแปดโมงครึ่งจึงไม่ว่างมากินข้าวเช้ากับพวกเขา เขาสามคนมีเรียนตอนสิบโมงครึ่งจึงนัดกินข้าวด้วยกันก่อนจะเข้าเรียนเหมือนทุกๆวัน
"อากาศหนาวๆต้องกินซุปร้อนๆ" แจบอมมองถ้วยตรงหน้าก่อนจะเริ่มลงมือกิน ควันร้อนๆกระทบใบหน้าเรียวเล็ก ส่งความอบอุ่นเข้าใบหน้า
แก๊ก….แก๊ก..…แก๊ก….แก๊ก…..
เสียงส้นรองเท้าดังท่ามกลางโรงอาหาร.....เรียกความสนใจของทุกคนจากอาหารตรงหน้าไปยังที่มาของเสียงนั้น.. คนตัวขาวเดินเข้ามาในโรงอาหาร วันนี้แต่งตัวไปรเวทเสื้อแขนยาวสีแดงสด รอบแขนเสื้อมีสีเขียวล้อมรอบ กางเกงขายาวสีเทา หัวเล็กๆที่เจ้าตัวบ่นว่ากลุ้มใจบ่อยๆถูกสวมใส่ด้วยหมวกไหมพรมสีครีมอ่อนพร้อมพู่ห้อยลงมาทั้งสองข้าง แทคยอนเอี้ยวคอหันไปมองด้านหลังเมื่อเห็นว่าใครเดินมาก็หันกลับไปกินอาหารต่อเหมือนเดิม แจบอมกับจุนซูยกมือทักทาย นิชคุณทักทายตอบพร้อมเดินใกล้เข้ามา
"กินข้าวกันคุณ" จุนซูทักเพื่อนพร้อมยิ้มให้......ตอนนี้ทั้งจุนซูและแจบอมเริ่มกลับมาแบบเดิม กลับมาเป็นแบบเดิมหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นมันทำให้พวกเขาเกลียดคนตัวขาวคนนี้พร้อมอูยองเข้าไส้.....แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่มีอะไรแล้ว เพราะฉะนั้นเขากับแจบอมก็ไม่จำเป็นจะต้องทำหน้าตึงใส่อีก...
"อื้อ" นิชคุณพยักหน้าก่อนจะใช้มือตบเข้าที่ไหล่ของแทคยอนที่นั่งกินข้าวข้างที่เขายืนเบาๆและเดินไปอีกโต๊ะ....วางกระเป๋าจองที่ไว้และเดินไปซื้อข้าวเช้าอีกด้าน
ความรู้สึกชั่วครู่.......แต่กลับทำให้ใจเขาอุ่นวาบ
แรงตบเบาๆเมื่อครู่ถือว่าเป็นคำทักทายของนิชคุณล่ะกันนะ~
.
.
.
"โห…..เทพว่ะไอ้อูยองมาถึงได้กินเลย" แจบอมอดบ่นสียไม่ได้เมื่อเห็นว่าร่างของอูยองขี่มอเตอร์ไซค์จอดไว้หน้าโรงอาหารเดินเข้ามาพร้อมถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกและเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่นิชคุณนั่งอยู่ พาดเสื้อไว้ที่เก้าอี้ข้างตัวนิชคุณและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้นก่อนจะลงมือกินมื้อเช้าทันที
ก็ว่า......ทำไมคุณซื้อมาสองจาน นึกว่ากินเอง.....ที่แท้ซื้อมาให้อูยองนี่เอง
แจบอมนึกก่อนจะก้มหน้ากินต่อเพราะตอนนี้ท้องเริ่มร้องอีกระลอก
"อ้าว..…อูยองเพิ่งมาแล้วคุณมันมาได้ไง?"
"เป็นพี่รหัสเขาแท้ๆไม่เคยคิดจะใส่ใจน้องรหัสตัวเองเลยเหรอไง" จุนซูกัดด้วยคำพูดก่อนจะลงมือกินบ้าง.....แทคยอนก้มลงกินต่อไม่ได้สนใจอะไร.....มันไม่ใช่เรื่องของเขา ไม่ต้องเอามาคิดให้รกสมอง
"อ่อเหรอ..." เจอจุนซูกัดเข้าแบบนี้แจบอมถึงกับเถียงไม่ออก ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นเขาโกรธคุณมากๆ แต่ก็โกรธไม่นานและโกรธไม่ลงเพราะคุณเป็นน้องรหัสเขา....แต่ทั้งๆที่เขาเป็นพี่รัสแท้ๆกลับไม่รู้เรื่องที่ว่าทำไมคุณถึงไปสนใจเล่นกับอูยองมันกันนะ...
"ยังดี ของผมนี่ดิเหมือนไม่มีพี่รหัสมากกว่าเสียอีก" จุนซูตัดพ้ออย่างเซ็งๆเมื่อนึกถึงพี่รหัสตัวเองแล้วอยากจะเอาส้อมในมือแทงให้ตายเสียจริงๆ...ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ล่ะก็นะ!
"เออ พูดถึงน้องรหัสพี่รหัส พาคุณมันไปกินเลี้ยงดีกว่า" แจบอมดีดนิ้วดังเผาะเมื่อคิดอะไรออก
.
.
.
"หือ? วันนี้จะพาไปกินเลี้ยงเหรอ?" คนตัวขาวเงยใบหน้าขึ้นจากกองขนม.....ตอนนี้พวกเขานั่งใต้ตึกเรียนรอเวลาเข้าเรียน
ประเพณีของพี่รหัสน้องรหัส พี่รหัสจะต้องพาน้องรหัสของตัวเองไปเลี้ยงข้าวเพื่อสร้างความคุ้นเคยและสนิทสนมกัน และตามประเพณีพี่รหัสจะต้องจ่ายให้ทุกอย่าง ไม่ใช่ให้น้องออกเอง เพราะมันไม่น่าดูและมันดูน่าเกลียด
"ใช่ หน้าหนาวแล้วเลยไปเลี้ยงอะไรอุ่นๆกันดีกว่า ไปเย็นนี้นะ" แจบอมบอกคุณ.....ซึ่งเป็นน้องรหัสตัวเอง ผลจากการจับฉลากนิชคุณจับได้คำใบ้ของเขา ตอนแรกแจบอมไม่รู้ว่าใครเป็นน้องรหัสของเขา ได้ยินจากเพื่อนๆปีชั้นเดียวกันมาบอกเขาบ่อยๆว่าอิจฉาอยากเป็นพี่รหัสแทนเขากันทั้งนั้น เขาเลยอาจจะคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง แต่ดูๆแล้วพวกเพื่อนผู้หญิงของเขาก็ต่างกันพาอิจฉา จึงทำให้เขาชักเอะใจว่าสรุปแล้วน้องรหัสเขานี่เพศอะไรกันแน่(วะ)?
จนกระทั่งจดหมายที่ตามประเพณีน้องรหัสจะต้องส่งไปให้พี่รหัสที่ยังไม่รู้จักหน้าค่าตา เขียนเพื่อทำความรู้จักเอาไว้ ตอนเขาได้รับจดหมาย....เขาแทบช๊อค เพราะมีพรายกระซิบบางตัว(?) เคยมาบอกเขาว่าเขาได้น้องผู้ชาย
เชี่ยยยยยยยยยยยยย….ลายมือในจดหมายนี่สวยกว่ากูเขียนเองอีก น้องกูเป็นตุ๊ดใช่ไหม!!!!?
และวันเฉลยน้องรหัสพี่รหัสเขาก็รู้จนได้ว่าใครคือน้องรหัสเขา.....
ตามมาหลอกหลอนกุถึงที่เลยนิชคุณ แค่จากโรงเรียนเดียวกันไม่พอ นี่ตามมาหลอกหลอนถึงมหาวิยาลัยเดียวกัน แถมคณะเดียวกันอีก ไม่พอ สาขาที่เรียนเดียวกันอีก แจ๊กพอตแตกจริงๆ
ก็ว่าทำไมมีคนอิจฉาทั้งเพื่อนชายและเพื่อนหญิงเขา ก็น้องรหัสคนนั้นคือนิชคุณนี่นะ...ด้วยหน้าตาที่โดดเด่น ผิวขาวที่หาใครเทียบได้ยาก และหน้าตาที่หวานเกินเพศชายนี่เอง....ถึงทำให้พวกเพื่อนๆเขาจะเป็นจะตาย แต่พอเขารู้ว่าใครคือน้องรหัส....เขาอยากจะเตะทิ้งลงแม่น้ำจริงๆ
ตามมาหลอกหลอนกูทำไม๊!~
"อืม…ได้ เย็นนี้ก็ว่างพอดี" นิชคุณพยักหน้าพร้อมตอบตกลง....
"อ่าว…ไหนวันนี้จะไปผับอ่ะแจบอม อย่าผิดนัดดิ" จุนซูพูดประท้วงเมื่อแจบอมกลับจะไปกินเลี้ยงสายรหัสแทน นั่นทำให้แจบอมสะอึก.....ตายล่ะวา ลืมไปสนิทเลย
"……งั้นพี่แจบอมก็ไปกินเลี้ยงกับคุณแล้วพาจุนซูไปด้วยเลยสิ.....เอาอูยอง จุนโฮและชานซอง....และผมไปด้วย" คนที่เงียบอยู่นานตั้งแต่โรงอาหารพูดขึ้นเมื่อนึกอะไรออก พร้อมเสนอความคิดตัวเอง
แจบอมลองเอามาคิด......ก็ดีได้สองต่อ ได้พาน้องไปเลี้ยงแถมไม่ผิดนัดกับจุนซู
"โอเคเอาตามนี้ล่ะกัน"
"แจบอมเสียเงินตายแน่ๆ ถ้าชานซองมันรู้นะว่าวันนี้ได้กินของฟรี ฮ่าๆๆๆๆ" จุนซุหัวเราะด้วยความสะใจ แต่คนโดนพาดพิงยืนหน้าซีดพลางเปิดกระเป๋าเงินตัวเองดูว่าเขามีเงินเหลือพอที่จะเลี้ยงน้องหกคนไหวไหม
.
.
.
ชั่วโมงบรรยายจบลง.....
เหล่านักศึกษายืดเส้นยืดสายด้วยการยืดแขนออก บิดขี้เกียจไปมา เพราะเกินกว่าครึ่งนั้นฟุบหลับคาโต๊ะไปด้วยความเบื่อหน่ายกับวิชาการเรียน วันนี้อูยองตื่นเต็มตานั่งเรียนตั้งแต่ต้นชั่วโมงจนจบคาบ แต่คนตัวขาวที่นั่งติดกันกลับฟุบหลับคาโต๊ะ.....
"โห…..แทคแกตื่นตลอดเลยเหรอ ฮ้าวววว~" แจบอมที่ตื่นขึ้นมาเพราะแรงเขย่าแขนจากจุนซู เขาหาวพลางถามร่างสูงที่นั่งติดกับเขียนยุกยิกในสมุด
"ฮ่าๆๆๆ เล็คเชอร์ไว้ให้แล้วนะ"
"พี่คุณ ตื่นๆหมดคาบแล้ว" อูยองเก็บของเสร็จหันไปเขย่าปลุกรุ่นพี่ผิวขาวก่อนจะหยิบกระเป๋าตนมาวางไว้ที่หน้าตัก คนตัวขาวผงกหัวขึ้น....ดวงตาหรี่กรอกไปมาก่อนจะมองหน้าคนปลุก
"อึดจังนะนาย....ฉันยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย ว่าแต่เรียนรู้เรื่องไหม?"
"รู้"
"จริงง่ะ! งั้นสอนด้วยนะ" นิชคุณรับผ้าพันคอมาจากอูยองที่หยิบออกมาจากกระเป๋าตัวเองก่อนจะยิ้มให้ มือขาวกางผ้าพันคอผืนยาวออกก่อนจะเริ่มจับวางพันไว้รอบลำคอตัวเอง
"ได้ ไปไหนกันต่อดี?" ทั้งสองคนลุกจากเก้าอี้เดินคุยกันไประหว่างก้าวขาออกจากห้อง
"เห้ยนายสองคนเย็นนี้อย่าลืมไปนะ" ร่างเล็กของแจบอมตะโกนบอกเมื่อเขาเห็นนิชคุณและอูยองเดินออกจากห้องไป...ใบหน้าหวานหันมาพยักหน้าตกลงก่อนจะหันไปตอบคำถามอูยองที่ถามว่าเย็นนี้แจบอมนัดไปไหน ทั้งสองคนหัวเราะไปมาก่อนจะเดินกอดคอออกจากห้อง
"ไอ้สองคนนั้น มันไปไหนด้วยกันตลอดเลยแฮะ" แจบอมเกาหัวแกรกๆระหว่างยืนดูภาพนิชคุณและอูยองที่ตัวติดมาก ไปไหนไปด้วยกันตลอดตั้งแต่เช้า แต่ตอนขากลับ.....ทำไมอูยองมันอยู่คนเดียวล่ะ?
"หึ….." เสียงหึมุมปากจากร่างสูงของแทคยอนทำให้จุนซูหันไปมองตาม....สีหน้าของแทคยอนที่เห็นในตอนนี้ไร้อารมณ์แบบเดียวกับที่เขาเห็นนิชคุณทำบ่อยก่อนจะกลับมายิ้มเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองอยู่
รู้สึกแปลกๆ.........
ทำไมรู้สึกว่าแทคยอนมันอารมณ์ดี.......มากเกินไป แล้วเสียงหึตะกี้.....มันอะไร..... อารมณ์ดีตั้งแต่เสนอความคิดเรื่องให้แจบอมชวนไปกินเลี้ยงพร้อมให้พวกเขาไปด้วยทั้งหมดนะ?
"เอ้อ…..ทำไมแกไม่เอารถมาใช้เลยล่ะ จะใช้จักรยานนั้นต่อเหรอ? ไหนๆคุณมันก็ไปกับอูยองแล้ว" แจบอมถามขึ้นเมื่อเขาเห็นแทคยอนยังใช้จักรยานเข้ามาตึกเรียนแบบเดิม
"เออ…..แทคแกมีรถใช่ไหม? งั้นเย็นนี้ไปกับรถนายนี่แหละเดี๋ยวจะโทรไปบอกไอ้สองคนนั้นและจุนโฮกับชานซองด้วย"
"ได้ๆ" เมื่อแทคยอนตอบตกลง แจบอมหยิบโทรสัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาพร้อมกดโทรออกไปบอกชานซองกับจุนโฮที่น่าจะเรียนเสร็จในตอนเช้าแล้ว จุนซูมองกลับมาที่ร่างสูงที่นั่งข้างตน...ก่อนจะเขยิบเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆพร้อมแตะมือลงบนไหล่ของร่างสูง
"นายโอเคนะ?"
"หือ?"
"ก็..….ฉันเห็นนะ ตอนที่คุณกับอูยองคุยและหัวเราะ นายมองตามตลอดเลย.....นายไม่เป็นไรใช่ป่ะ?" เมื่อโดนถามคำถามตรงๆเข้าแทคยอนใจกระตุก...ทำไมเขาจะไม่เป็นไรล่ะ ถึงปากบอกจะทำใจได้แล้ว แต่จริงๆแล้วในใจน่ะ.......มันไม่ใช่อย่างที่พูดแล้ว แค่มองหน้าเขาก็แทบจะร้องแล้ว แล้วภาพเมื่อเช้า รวมไปถึงเมื่อครู่....ยิ่งนึกยิ่งสมเพชตัวเอง นิชคุณไม่เคยซื้อข้าวรอเขาไว้แบบอูยอง ไม่เคยมาจองที่ให้ และไม่เคยที่จะทำแบบนี้กับเขาเลย....แต่เขาพยายามจะไม่ยุ่งะไรกับสองคนนี้อีก....เพราะทั้งการประทำและภาพเหล่านั้นมันกรีดใจเขาทุกวันๆจนเขาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนๆนั้นอีกแล้ว...........
แต่ก็ละสายตาไม่ได้เสียที
"แทค…." จุนซูเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงข้างตนที่บัดนี้ใบหน้ามีหยาดน้ำใสไหลเป็นทาง......
แทคยอนร้องไห้......แทคยอนที่ยิ้มแย้มเสมอร้องไห้....คนที่บอกว่าไม่เป็นไรแล้ว....คนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแล้วกำลังหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจจากบึกลึ้งของหัวใจออกมา
"ทำไมล่ะ......ทำไมมันถึงไหลออกมา ก็ไม่เป็นไรแล้วนี่.......ก็มันไม่เป็นไรแล้ว มันจบแล้ว มันจบไปแล้ว จบไปแล้วด้วยดี เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมแล้ว ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ" โชคดีที่ตอนนี้ในห้องบรรยายเหลือพวกเขาแค่สามคนเพราะเพื่อนคนอื่นๆนั่งออกไปโรงอาหารกันหมดแล้ว ร่างสูงปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ ไหล่หนาสั่นจากการที่ต้องอดทนอดกลั้นมาตลอด...ตอนนี้ความอดทนก็ไม่สามารถเอาชนะความเสียใจได้อีกแล้ว
"อ่อนแอ……ทั้งๆที่ทำใจได้แล้ว ยิ้มแล้ว แต่บอกตรงๆมาเจอแบบนี้ทุกวันมันก็ไม่ไหวนะ เป็นเพื่อนกันแบบนี้คิดว่ามันจะดีขึ้น ไม่เลย มันไม่ดีขึ้นเลย" แจบอมที่วางสายหันมาจะพูดคุยตกใจมากเมื่อเห็นว่าจุนซูกำลังลนลานทำอะไรไม่ถูกและเห็นว่าแทคยอนเป็นอะไรยิ่งเบิกตากว้างขึ้นพร้อมวิ่งเข้าไปหา วิ่งเข้าไปช่วยปลอบประโยน
"ถ้ากลับมาเป็นเพื่อนกันแบบเดิมแล้วต้องมาเจ็บทุกวัน ทุกเวลาแบบนี้ สู้ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเจอหน้ากันเลยจะดีกว่า"
.
.
.
ติ๊กต่อก.........
เข็มยาวและเข็มสั้นจดเลขสิบสองบนหน้าปัดนาฬิกาบนฝาผนังห้องสีขาวสะอาด..
หน้าจอสี่เหลี่ยมของโทรทัศน์รายงานข่าวเที่ยงวันประจำวัน...ทุกๆเที่ยงจะต้องมานั่งคอยดูข่าวเพื่อฟังความเคลื่อนไหวต่างๆของสังคมและบ้านเมือง...ทุกวัน
วันนี้ก็เช่นกัน......
"ขณะนี้เบาะแสที่ทางตำรวจได้มายังไม่มีอะไรคืบหน้า เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่แก๊งกลุ่มนี้ยังลอยนวลอยู่... ."
เสียงหญิงสาวในจอโทรทัศน์ รายงานข่าวประจำวัน คนนั่งดูโทรทัศน์ที่โผล่มาครึ่งหน้าบนจากผ้าพันคอหน้าตาเหม่อลอย ดวงตากลมโตหรี่ลงด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการพักผ่อนไม่เต็มที่ มือเรียวจับผ้าพันคอบริเวณที่พันรอบคอตัวเองก่อนจะใช้เล็บทั้งห้าจิกไปยังผ้าพันคอซึ้งหุ้มคอตัวเองไว้อยู่ด้วยแรงทั้งหมด
..…บัดซบที่สุด.....
.
.
.
ตกเย็น.......
"เอาล่ะไปกันเถอะ!!!" แจบอมขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับเมื่อแทคยอนเอารถยนตร์เข้ามารับหลังจากเลิกเรียน...อีกห้าคนที่เหลือมองหน้ากันว่าใครจะขึ้นต่อ
"ไปคันนี้เหรอ ไม่พอหรอก เดี๋ยวฉันกับอูยองแยกไปมอเตอร์ไซค์ก็ได้" ทุกๆคนจ้องเบาะด้านหลังมันนั่งได้มากสุดก็แค่สี่คน แต่นี่เหลืออีกห้าคนที่ยังไม่ได้ขึ้น ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆยัดไปไม่ได้หรอก
"พี่จุนซู จุนโฮ ชานซองนั่งด้านหลังล่ะกัน ผมกับพี่คุณจะขับตามไปเอง" อูยองมองเบาะที่นั่งด้านหลังก่อนจะเสนอความคิดออก ทุกๆคนพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมันไม่พอแน่ๆ สามคนที่ถูกเอ่ยชื่อจึขึ้นไปนั่งก่อนจะปิดประตูตาม
"งั้นไปร้าน xxxx นะเดี๋ยวจองที่เผื่อไว้ให้ อย่าหายไปไหนอีกล่ะ" แจบอมบอกอูยองก่อนจะคาดโทษขู่เอาไว้ เพราะกลัวสองคนนี้จะชิ่งไม่ยอมมา ไม่ได้นะโดยเฉพาะนิชคุณ นี่มันงานเลี้ยงน้องรหัสเขา
"โอเค เดี๋ยวตามไป".......รถของแทคยอนเคลื่อนออกจากตึกเรียน ดวงตาสองคู่มองรถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวไกลออกไป ควันจากแรงเลื่อนรถลอยฟุ้งเป็นสีเทาหม่น มือขาวยกผ้าพันคอขึ้นปิดจมูกป้องกันไม่ให้สูดเข้าไป
"ผมรู้นะว่าทำไมพี่ไม่ขึ้นรถไปน่ะ" อูยองกล่าวออกมาเมื่อรถลับสายตาไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนพร้อมสวมหมวกไหมพรมสีครีมอ่อนบนหัวคนข้างตัว
"รู้ก็ดีแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวโดนสวดอีก"
"ห้ามให้หลุดนะเว้ย ไม่งั้นโดนสวดยับยกกลุ่มแน่"
"ใช่……และคนที่จะโดนหนักสุดคือแจบอมนี่แหละ ฮ่าาาาาาาา" จุนซูชี้ไปที่คนร่างเล็กที่หน้าตาเริ่มเครียดก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงเมื่อจุนซูพูดประโยคเมื่อครู่จบ....
โดนสวดแน่........พาน้องรหัสมาเลี้ยงร้านเหล้าแบบนี้ มหาลัยมีนโยบายห้ามมอมเหล้ากัน แต่…..จะออกจากร้านตอนนี้ก็กระไรอยู่ ดันสั่งมาเต็มโต๊ะแล้วด้วย ทั้งน้ำ ข้าว ของกินเล่น กับแกล้ม ขนมหวาน สั่งกันไม่เกรงใจคนจ่ายเงินเลยนะพวกบ้า!
นิชคุณ....น้องรหัสเขาที่ตั้งใจจะเลี้ยงแท้ๆกลับเลือกที่จะไม่สั่งอะไรเลย เพราะเจ้าตัวกลัวแจบอมจะจ่ายมากจึงรอกินจากที่เพื่อนในกลุ่มสั่งกันอย่างเดียว ดีมากน้องรัก น้องประเสริฐมาก!~
นิชคุณดึงผ้าพันคอออกก่อนจะพันมันใหม่อีกรอบเมื่อรู้สึกว่าแอร์เริ่มเย็น ความมืดสลัวในร้านเริ่มคืบคลานเพราะเจ้าของร้านหรี่ไฟลงเมื่อตกค่ำ บรรยากาศในร้านเริ่มครึกครื้น...ผู้คนนักศึกษาเริ่มเข้ามาใช้บริการ แสงสีต่างๆเริ่มเข้ามาพร้อมจังหวะเพลงมันส์ๆเปิดคลอให้ผู้คนในร้านสนุกไปกับมัน
"เฮ้ยใครสั่งเหล้ามาขนาดนี้วะ?" แจบอมเกาหัวงงๆเมื่อเห็นพนักงานเอาอะไรมาเสิร์ฟเป็นรายการต่อไป สั่งแบบนี้มันไม่ปิดร้านแล้วเหมาเลยล่ะห๊ะ! อูยองมองอาการของแจบอมแล้วหัวเราะขำ แทคยอนและจุนซูมองปริมาณขวดเหล้าบนโต๊ะแล้วตาโต ใคร….ใครสั่งมาเนี่ย
"นิดๆหน่อยๆเองพี่ แต่ละคนกินเยอะ ไหนๆก็เลี้ยงน้องแล้วก็ขอเยอะๆล่ะกัน" ชานซองตอบเสร็จพลางคว้ามาหนึ่งขวดก่อนจะรินใส่แก้วของเขากับจุนโฮและชนแก้วดังเคร้ง! เอาเข้าไป...แจบอมเอามือก่ายหน้าผาก น้องเล็กสองคนในกลุ่มเปิดงานก่อนเลย
ร่างของคนตัวขาวที่นั่งใกล้อูยองขยับไปมา มือขาวเสียบหูฟังเข้ากับใบหูข้างหนึ่ง พลางหันไปพยักหน้าขอบคุณเมื่ออูยองวางแก้วที่เต็มไปด้วยเหล้าไว้ให้ ก่อนที่จะกันไปคุยกับแจบอมต่อ นิชคุณมองไปมารอบร้าน ทั่วบริเวณแออัดไปด้วยผู้คนเสียงดนตรีดังขึ้นเรื่อยๆจนเขาชักจะไม่ได้ยินสิง่ที่ตนกำลังฟังอยู่ มืออีกข้างที่ไม่ได้จับหูฟังยกแก้วจรดริมฝีปากดื่มของเหลวในแก้วนั้นลงไปรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะวางแก้วลงแล้วลุกขึ้นบอกทุกคนในโต๊ะว่าเดี่ยวกลับมาแล้วหันหลังเดินไปยังหลังร้าน มืออีกข้างจับผ้าพันคอให้กระชับในขณะอีกมือก็จับหูฟังไปด้วย...โดยทีหารู้ไม่ว่า........มีสายตาของใครคนหนึ่งมองตลอดทุกการกระทำ..
"แทค…..นายไหวไหม" จุนซูถามคนนั่งตรงข้ามตนอย่างเป็นห่วงเพราะรู้สึกว่าเพื่อนตรงหน้าเขาเริ่มจะเมาแล้ว....พลงมองดูปริมาณขวดเหล้าที่ดื่ม.....มันมากจนเขาอึ้ง
"เขาเรียกย้อมใจ.....กินย้อมใจน่ะจุนซู ฮ่าๆๆๆ" ร่างสูงตอบจุนซูก่อนจะหันแก้วไปให้ชานซองรินเหล้าใส่แก้วแล้วดื่มเข้าไปอีก....จนจุนซูอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเมื่อตอนกลางวันร้องไห้ขนาดนั้น สงสัยอาจจะกินเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าๆก็เป็นได้
งั้นปล่อยไปล่ะกัน..
"…….อยากจะอ้วก"
"เฮ้ยๆ ไปห้องน้ำเลยไป" แจบอมออกปากไล่เมื่อได้ยินว่าแทคยอนพูดอะไรออกมาพร้อมก้มหน้าทำท่าจะล้วงคอตัวเอง ร่างเล็กดันให้เพื่อนรุ่นน้องร่างสูงลุกขึ้นแล้วดันไปห้องน้ำด้านหลังของร้าน ก่อนที่แทคยอนจะอ้วกออกมาจริงๆ นอกจากเสียเหงื่อเพราะเงินหมดกระเป๋าไม่พอ เขาอาจจะเสียเหงื่อเพราะต้องมาจัดการอ้วกของแทคยอนอีก ฝันร้ายเหอะ
.
.
.
แสงไฟสีเหลืองนวลจากหลอดไฟกลมส่องสว่าง....
คนตัวขาวหลบเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงดังจากภายนอก...ดนตรี...ผู้คน แสงไฟสีต่างๆมันทำเขาไม่มีสมาธิ...จากสิ่งที่กำลังทำ มือขาวหมุนปุ่มสัญญาณไปมาเพื่อปรับหาคลื่น... เช็คดูทุกห้องแล้วว่ามีแค่เขาอยู่คนเดียวเท่านัน้ในห้องน้ำตอนนี้...
"สัญญาณไปไหนหมดนะ" เปรยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะปลดหูฟังลงแล้วเก็บลงกระเป๋าเสื้อกันหนาว
ใบหน้าหวานมองกระจกเห็นเงาตัวเองสะท้อน....มือขาวดึงผ้าพันคอออกจากลำคอขาว ผืนผ้าค่อยๆเลื่อนหลุดก่อนจะเผยให้เห็นรอยสีแดงอ่อนประปราย เป็นจุดๆ รอยฟัน และรอยจากการจิกเล็บทั้งเก่าและใหม่ที่ยังเป็นสะเก็ดแผล
ตอนแรกนึกว่าจะหายแล้ว....แต่ยิ่งนานยิ่งเห็นเด่นขึ้น
ดวงตากลมมองร่องรอยเหล่านี้ที่สะท้อนบนกระจกด้วยสายตานิ่งเฉย....เมื่อเดือนก่อนมันชัดเจนยิ่งกว่านี้มาก.....แต่ตอนนี้เริ่มจางหายไปมั่งแล้ว....
"จางแล้ว......"
แอ๊ด~
บ้าน่า!....พลาดได้ยังไงกัน ใบหน้าหวานหันไปมองที่ประตูอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา มือเรียวรีบพันผ้าเข้ากับลำคอตัวเองอย่างร้อนรน ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครเข้ามา........อ๊คแทคยอน
เพราะมัวแต่ตกใจกับการมาใหม่ของบุคคลใหม่ทำให้คนตัวขาวไม่เห็นว่าอีกคนได้กดล๊อคประตูห้องน้ำเอาไว้แล้ว.....
ดวงตากลมะท้อนความตกใจชั่วครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์แบบเดิม...มือขาวกระชับผ้าพันคอให้เข้าที่ก่อนจะตั้งท่าจะเดินออก แต่ร่างสูงกลับย่างเข้าหาช้าๆ...
นิชคุณงุนงง...แต่ก็พยายามเดินเลี่ยงอีกคนเพื่อจะเดินออกไป ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อแทคยอนเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมออกไปดึงผ้าพันคอที่เขาพันเอาไว้ออก.....ตัวผ้าร่วงหล่นไปตามแรงดึงช้าๆ...
สิ่งที่ปกปิดใต้ผ้าพันคอทั้งวันปรากฏตรงหน้าเขา......
ใบหน้าหวานตีสีหน้านิ่งหลังจากผืนผ้าหลุดออกจากลำคอตนก่อนจะแบมือขอผ้าคืนด้วยสายตานิ่งเฉย...
เมื่ออีกฝ่ายไม่คืนให้ มือขาวจึงเอื้อมไปหยิบมาจากมือของร่างสูงจะพันคอแบบเดิม แต่ทว่า....ร่างสูงดึงกลับมาก่อนจะผลักอีกคนเข้ากับผนังอย่างแรงพร้อมยิ้มให้.....
เมา..…..แน่ๆ ดวงตากลมไหววูบพลางพิจารณาร่างสูงตรงหน้า.....ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงอ่อนๆ... ดวงตากลมกรอกไปมาอย่างเบื่อๆพร้อมท่องกับตัวเองในใจว่า คนเมา..อย่าไปยุ่ง
ลืมๆภาพเมื่อกี้ไปซะ
"รอยเยอะดีนะ"
"!!!" ใบหน้าหวานงุนงงกับคำพูดก่อนดวงตากลมจะมองไปยังมือของคนตรงหน้าที่ค่อยๆเลื่อนมือมาปลดกระดุมคอเสื้อเขาแยกออกจากกัน....
"ทำอะไรน่ะ"
"อูยองขยันดีจริงๆ....ดูสิรอยอะไรมั่งน๊า~" มือใหญ่ไล้ไปตามรอยบนลำคอขาวตรงหน้าอย่างคนเพ้อ....ไล้ไปตามรอยสีแดงอ่อน....รอยกัดของฟัน รวมไปถึงรอยแผลเป็นทางจากเล็บทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ปะปนกัน
ตอนนี้เขาเหมือนถูกกักเอาไว้ด้วยแขนของแทคยอน ร่างสูงตรงหน้ายกแขนกั้นเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน...เหมือนนกน้อยในกรงที่ถูกกักอิสรภาพที่จะบินสู่โลกกว้าง
"ที่หน้าตาโทรมๆ เหมือนคนไม่ค่อยได้นอน.....เพราะแบบนี้สินะ" นึกไปถึงเมื่อเดือนก่อนที่คนตัวขาวเข้ามาเรียนทีไร มาสายบ้างล่ะ ไม่สายธรรมดา สายเป็นครึ่งชั่วโมง สภาพล่ะ? เหมือนคนไม่ค่อยได้นอน หน้าตาอิดโรย ดวงตาที่จะปิดตลอดเวลานั่งเรียน แล้วเมื่อเช้า......
อึดจังนะนาย....ฉันยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย
หึ..….สนุกกันจนถึงเช้าทุกวันเลยสินะ!
"…………………" ไร้คำพูดจากการถูกกล่าวหาตอนนี้นิชคุณพยายามหาทางออกให้จากการสัมผัสตรงหน้าให้เร็วที่สุด
"รอยเยอะแบบนี้อูยองทำให้ถึงใจมากสินะ"
"หยุดว่าอูยองนะ" หลังจากเงียบมานาน......ร่างที่ถูกกักเริ่มตอบโต้ด้วยคำพูด...อย่างไม่ชอบใจ
"แตะไม่ได้เลยสินะ ของใหม่นี่น่ะ...." ยิ้มเหยียดที่มุมปากก่อนจะยิ้ม...แบบที่คุ้นเคยส่งไปให้ รอยยิ้มที่เป็นมิตรที่ทุกๆคนได้รับแต่คำพูดกลับเชือดเฉือนจิตใจคนฟังอย่างเลือดเย็น
"คบกันมาสามปีฉันทำได้มากสุดก็แค่จูบกับนายเอง"
"ไม่เคยได้สัมผัสร่างนายเหมือนตอนนี้"
"ไม่เคยทำรอยที่ตรงนี้" นิ้วเรียวลากไล้เบาๆไปมาตามรอยต่างๆก่อนจะจิกด้วยเล็บคมลงไปด้วยแรงอารมณ์
"แต่นี่......เดือนกว่าไปถึงกันขนาดนี้ สนุกกันทุกคืนเลยสินะ"
"มาดูกันหน่อยว่ามีรอยตรงไหนกันมั่งน๊า"
"หยุดนะ!!!!!"
.
.
.
หายไปไหนนะ......
อูยองมองไปบริเวณรอบๆร้านก็ไม่เห็นร่างของคนตัวขาว.....เห็นออกไปนานแล้ว น่าจะกลับเข้ามานั่งได้แล้วนะ ส่วนแทคยอน.....หายไปไหนอีกคนล่ะ?
"พี่แทคไปอ้วกนานจัง ตกส้วมตายยังเนี่ย" อูยองบ่นๆพลางกันมาเขย่าแขนแจบอมที่นั่งนับขวดเหล้าที่กองระเนระนาดเต็มโต๊ะด้วยหน้าตาอยากจะร้องไห้ เยอะไปไหน เงินช๊านนนนนนนนนนน!
"ไม่รู้มัน อย่าเพิ่งมายุ่งจะได้มั้ย ถ้าห่วงนักก็ออกไปตามหาดิ" บ่นออกไปอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหันไปว่าชานซองที่เริ่มเมา เพราะดูเด็กยักษ์นี่จะสั่งอีกสามขวด พอได้แล้ว เมาเหมือนลูกหมายักษ์แล้วไอ้พวกนี้!
งืม..……เดี๋ยวคงกลับมาล่ะมั้ง~
อูยองพยักหน้ากับตัวเอง บางทีนิชคุณอาจจะอยกมีเวลาส่วนตัว ส่วนแทคยอนคงหลับคาห้องน้ำดื่มไปเยอะขนาดนั้นนี่นะ.....เขาลอบสังเกตตลอดซดยังกับเป็นน้ำเปล่า.....น่ากลัวชะมัด
.
.
.
ใบหน้าคมก้มไปตามลำคอขาวยั่วยวนตรงหน้า รอยต่างๆที่เห็นนั้นเขาจะจัดการมัน เขาจะทำรอยทับรอยพวกนี้ให้หมด ลำคอที่เขาไม่เคยได้เห็นนอกจากยืนดูห่างๆ ร่างกายตรงหน้าที่เขาไม่เคยเกินเลยเพราะอีกคนไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เขาก็ยอม ยอมมาตลอดไม่เคยทำอะไรมากกว่าแค่จูบกัน.....นั่นถือว่ามากที่สุดที่เขาได้รับมาตลอดระยะเวลาสามปี....
...น่าเบื่อ
อยู่กับอูยองสนุกกว่าเยอะเลย....
"ชอบอะไรสนุกๆแบบนี้ก็ไม่บอก......บอกสิจะได้จัดให้ไง!"
"หยุดพูดมากได้แล้วและปล่อยด้วย"
"บอกว่าอยู่กับอูยองสนุก.....คงทำเรื่องแบบนี้ทุกวันเลยล่ะสิ สนุกใช่ไหม? สนุกกันมากใช่ไหม งั้นฉันจะทำกับนายมั่ง นายจะได้สนุกแล้วเราจะได้กลับมาคบกันใหม่ไง!!!" มือหนาบีบไหล่บางตรงหน้าอย่างโกรธเคืองพลางพูดตะเบ็งเสียงใส่ใบหน้าหวานที่หน้าตาบึ้งตึง ดวงตากลมโตจ้องเขาเขม็งอย่างโกรธเคืองและตกใจกับคำพูดที่เขาพูดออกมา......เพราะความโมโหบังทุกๆอย่างร่างสูงจึงไม่สังเกตเห็นกลุ่มหยดน้ำใสคลอเบ้าตากลมๆคู่ตรงหน้าเลยแม้แต่นิด....
"มันจบไปแล้วแทค......เราเลิกกันแล้ว" น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนจากคนตรงหน้าทำให้ร่างสูงใจหล่นวูบ.......กับความจริงที่กรีดใจเขาทุกวัน.....ความจริงที่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน...
"เราเป็นเพืื่อนกันนะ" เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มสงบหนุ่มหน้าหวานจึงยิงคำพูดใส่เข้าไป......เพื่อให้อีกฝ่ายสงบลงมากกว่านี้
"ถึงเราจะไม่ได้คบกับแบบนั้นแล้ว......แต่ความเป็นเพื่อนเรายังคงอยู่นะแทคยอน" แรงดึงจากคนตรงหน้าทำเอาเขาสะดุ้งก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อร่างสูงตรงหน้าดึงร่างของเขาเข้าไปกอดเอาไว้แน่น.....จนเขารู้สึกได้ถึงไหล่กว้างที่สั่นสะท้านอย่างหนัก...
"หยุดพูดเถอะ พอแล้ว..…หยุดพูดได้แล้ว" …ความเปียกชื้นตรงหัวไหล่เขา....กับคำพูดด้วยความเสียใจหลั่งไหลข้างหู...หนุ่มหน้าหวานยืนนิ่งปล่อยให้อีกคนอยู่แบบนั้น ใบหน้าไร้อารมณ์....สายตาเหม่อลอยของนิชคุณที่แทคยอนสังเกตในคราแรก....จะรู้มั่งไหม...ว่ามันมีอะไรซ่อนมากกว่าที่เห็นนั่น?
ตอนนี้เหลืออยู่คนเดียว.......
แทคยอนเดินออกไปแล้ว....หลังจากที่เขาสงบอาการมึนเข้าแทนที่ นิชคุณจึงพาร่างสูงไปอ้วกในห้องน้ำ มือบางลูบหลังให้ใกล้ๆตลอดเวลา เมื่อร่างสูงอาการดีขึ้นจึงเดินออกไปด้วยความมึน.....เหลือแต่เพียงเขา.....ที่ยังอยู่ที่เดิม
เหตุการณ์เมื่อครู่ทำเอาเขาเหนื่อยอ่อน ขายาวทรุดลงกับพื้นไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองให้เข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างสูงต่อไป....มือเรียวตะเกียกตะกายคว้าผ้าพันคอบนพื้นที่ร่ววงหล่นเมื่อเกิดจลาจลเมื่อครู่ขึ้นมา ซบใบหน้าตัวเองลงบนผ้าพื้นนั้นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
น้ำตาไหลรินจากดวงตาสวยไปตามโครงหน้าหวาน...ไหลผ่านรอยต่างๆทั่วลำคอขาว รอยใหม่ที่เกิดจากแทคยอนใช้เล็บจิกเข้ามาเมื่อโดนหยดน้ำตา...ความเจ็บก็แผ่ซ่าน.....เจ็บกายในตอนนี้ก็ไม่อาจสู้ความเจ็บในจิตใจเขาได้เลยแม้แต่น้อย...
คำพูดด้วยความน้อยใจเสียงดังยังคงคอยวนเวียนในสมอง ใบหน้าที่กล่าวคำพูดนั้นทำให้เขาร้องไห้...อยากจะขอโทษ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้....
เครื่องวิทยุตัวจิ๋วในกระเป๋ากางเกงที่เปิดค้างไว้เพื่อหาสัญญาณจับสัญญาณได้ ข่าวประจำวันภาคค่ำ.....ตัวเครื่องทำงานปกติ เสียงผู้รายงานข่าวประจำวันในหูฟังเล็ดลอดออกมารายงานข่าวความเป็นไปของบ้านเมืองตามเวลาที่ได้รับ
'ขณะนี้เบาะแสที่ทางตำรวจได้มายังไม่มีอะไรคืบหน้า เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่แก๊งกลุ่มนี้ยังลอยนวลอยู่... .'
แต่ทว่า.....กลับไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของเครื่องที่นั่งร้องไห้คนเดียวคนนี้เลย.....
.
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น...อูยองหาที่มาของเสียงก่อนจะรู้ว่ามันมาจากใคร นิ้วเรียวสะกิดเข้าที่แขนของแจบอมก่อนจะทำมือเป็นเชิงว่ามีสายเข้า ร่างเล็กมองตามก่อนจะพยักหน้าตกลง มือล้วงไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นว่าสายเข้าเป็นใครก็อยากจะลาโลกตายๆไปซะ โทรมาถูกจังหวะเหลือเกิ๊น~
"เออ ว่าไง?" เสียงรับสายอย่างเซ็งๆทำให้อูยองที่นั่งข้างๆฟังด้วยความสนใจ
"หือ…? แกจะเอาเบอร์คุณไปทำไมวะ" ถามเสียงในสาย หน้าตาคิ้วขมวดงง แต่ก็หันไปบอกปากพะงาบๆกับอูยองที่นั่งข้างๆให้หาเบอร์ของนิชคุณมาให้หน่อย อูยองหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเอง นิ้วกดจิ้มไปยังรายชื่อในเครื่องก่อนจะยื่นให้แจบอม
"เออ เบอร์ 0xx-xxxxxxx แล้วแกจะเอาไปทำอะไรวะชางมิน อย่าสร้างเรื่องอีกได้มั้ย? เรื่องเมื่อครั้งก่อนมันก็ทุเรศมากในสายตาคนอื่นๆแล้วนะ" ……หืม? ชางมิน...พี่รหัสของพี่จุนซูเหรอ แล้วมาขอเบอร์พี่คุณทำไมนะ...
เรื่องวันนั้น...อ๋อ.....
อูยองคิดตามเมื่อได้ยินเสียงที่แจบอมคุยกับคนในสาย พลางมองจุนซูที่นอนหลับฟุบคาโต๊ะไปแล้วด้วยความเมา.....
"แย่แน่....."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น