[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #10 : : painful in my heart # 10

…….อย่ามายุ่งกับฉันนะ......

"อ้าวจุนโฮ มาไวดีนะ" ชานซองทักเมื่อเห็นร่างของเพื่อนเดินเข้ามา จุนโฮยิ้มตอบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งรวมกลุ่มตามเดิม


เมื่อกี้..……เขาไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?


"เฮ้ยสี่โมงแล้ว ตลาดนัดๆ" นาฬิกาบนผนังสีขาวบอกเวลาสี่โมงเย็น ชานซองวิ่งออกจากห้องคนแรกไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ แต่ก็ไปไม่ได้ไกลเมื่อจุนโฮคว้าคอเสื้อไว้ได้ทัน พร้อมจ้องตาขวางเป็นเชิงว่า จะรีบไปไหนห๊ะ!!!!


"อยากฟังคำอธิบายของแกเมื่อกี้อ่ะแทค" แจบอมที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากถาม.......ถึงเรื่องเมื่อครู่ที่ร่างสูงคนนี้บอก......ขว้างทิ้งไปแล้ว


"เรื่องอะไรเหรอพี่แจบอม"


"ที่ห้อยมือถือ.......นายทิ้งไปแล้วเนี่ยนะ?"


"อื้อ ก็เพื่อนกัน ไม่ใช่แฟนซักหน่อย ทำไมต้องห้อยไว้อีกล่ะ" แทคยอนตอบเสียงเรียบ.....แต่ประโยคเมื่อครู่ทำเอาสองน้องเล็กในกลุ่มถึงกับงง อะไรเพื่อน อะไรไม่ใช่แฟน?

"พี่พูดเรื่องอะไรกันน่ะ" หนุ่มน้อยจุนโฮปล่อยมือจากคอเสื้อชานซองก่อนถามต่อด้วยความสงสัยปนตกใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ชานซองที่ดิ้นๆเพื่อจะหนีไปให้ได้ก็สงบลงพร้อมตั้งหน้าตั้งตาฟัง


"เอ่อ…….." จุนซูเริ่มต้นไม่ถูก หรือว่ามันควรจะถึงเวลาบอกสองคนนี้แล้วงั้นเหรอ?


แจบอมก็พูดไม่ออก......มันไม่ใช่เรื่องของเขา และก็ไม่อยากจะพูดย้ำๆเพราะมันเหมือนการทำร้ายจิตใจแทคยอนซ้ำซาก เรื่องราวน่าโหดร้าย ถึงมันจะไม่มีผลกับทางกาย แต่ทางใจเหมือนถูกเหยียบให้บี้แบนแล้วขยี้ซ้ำ


..…..…………
..……….
..…...
.


"ฉันกับคุณเลิกกันแล้ว" คำพูดอันน่าตกใจถูกเอ่ยออกมาแต่สีหน้าของคนเปิดปากพูดกลับยิ้มแย้มจนคนรู้เรื่องเล่าใจหาย......หน้าตายิ้มแย้มนั่น....มันอะไร


"หะ..…..ห๊ะ!!! อะไรนะ เลิกกันแล้ว ทำไมล่ะพี่!" หนุ่มน้อยตาตี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ พลางถามเพื่อนรุ่นพี่คนสนิทพร้อมจับสองแขนเขย่าพยายามจะเค้นเอาให้รู้เรื่อง


แทคยอนมองหน้าทั้งสี่คนที่จ้องเขาไม่วางตา......แจบอมมองอย่างขอคำตอบ....จุนซุก็ไม่ต่างกัน แต่ชานซองและจุนโฮกลับยากได้คำตอบที่ไขข้อข้องใจอย่างด่วน

"ก็คุณเบื่อฉันแล้ว เจอคนที่อยู่ด้วยสนุกกว่าแล้วมีความสุขแล้วน่ะ แถมเป็นคนที่พวกเรารู้จักอย่างดีด้วยนะ" ร่างสูงยิ้มแย้มก่อนจะหัวเราะออกมา แต่อีกสี่คนขำไม่อก หัวเราะไม่ไหว....


"พวกเรารู้จักอย่างดีเลยเหรอ....."


"พวกนายสองคนไม่สังเกตมั่งเหรอว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาคุณอยู่กับใคร" คำพูดของแจบอมทำให้สองน้องเล็กฉุกคิด.........

อูยอง......นิชคุณ......มอเตอร์ไซค์


"หรือว่า!!!?" จุนโฮตะเบงเสียงขึ้นเมื่อเขาลองนึกๆดูและประมวลผลจากที่แจบอมบอก...


"ฉันมันคนน่าเบื่อ"


"น่าเบื่อจนขนาดคบกันมาสามปีก็ถูกทิ้ง"


"ฉันมันไม่มีอะไรน่าสนุก"


"วันๆอยู่แต่ห้องสมุด ขลุกตัวในห้องสมุด อ่านหนังสือไปวันๆโดยไม่รู้ว่านั่นจะทำให้คุณเขาไม่ชอบ"


"ฉันมันไม่มีค่าในสายตาคุณ"


"คุณถึงบอกว่าเสียดายเวลาสามปีที่ทนคบกับน่าเบื่อแบบฉัน"

"และฉันมันโง่................โง่ที่โดนสวมเขาและไม่เชื่อจุนซู" ประโยคนี้....ร่างสูงมองไปยังจุนซูก่อนจะยิ้มให้พร้อมก้มหัวประหลกๆ


"ขอโทษที่ไม่เชื่อนายนะ....จุนซู" ประโยคนี้......ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของจุนซูเจ็บแปลบ....เขาไม่ต้องการคำขอโทษหรอก เขาแค่ไม่อยากให้แทคต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้ถึงได้พูดแล้วให้รีบๆรู้ก่อนที่มันจะบานปลาย......แต่ท้ายที่สุดแทคยอนก็โดนทำร้ายสาหัสกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก..



"ฉันไม่มีความสำคัญสำหรับคุณอีกแล้ว........เพราะเขามาขอให้เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมและให้ลืมว่า.......เรื่องเมื่อวันนั้น......มันไม่เคยเกิดขึ้น.......มันไม่เคยเกิด......ความรู้สึกของฉันมันไม่มีความสำคัญอะไรเลย"


"เขาไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ" แปลก..…..นี่มันเรื่องจริงเหรอ? เรื่องจริงใช่ไหม ทำไม..…..มันเกิดอะไร ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ แล้วทำไมคนที่ทำให้คนสองคนที่รักกันมากว่าสามปีพังลงถึงเป็นนายล่ะอูยอง!



จุนโฮกัดฟันกรอด......ตอนนี้เขารู้สึกโดนหักหน้า ขนาดไม่ใช่คนโดนเขายังรู้สึกโกรธมากขนาดนี้.....


ก็ว่า........ทำไมสองคนนั้นไปไหนมาไหน ตัวติดกันตลอดเวลา หึ! มันเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย


แล้วทำไมพี่คุณต้องร้องไห้ล่ะตะกี้?


.
.


"ตอนนี้ฉันกับคุณเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องห้อยแมวนั่นไว้บนโทรศัพท์แล้วด้วย"


"เพราะมันก็ไม่มีความสำคัญกับผมอีกแล้ว"



.
.
.


"ตอแหล"


"แหลสดมากกกกกกกกกกกกกกก"


เสียงต้นประโยคและประโยคตอบรับจากแจบอมและจุนซูกลางตลาดนัดดังขึ้นเมื่อทั้งห้าคนเดินทางมาถึง


ถ้าไม่สังเกตมองไม่ออกจริงๆ มันเล่นเก็บไว้ตรงกระเป๋าแบบนั้น แทคยอนทำเป็นพูดดีไป!


"อะไรของพวกนายอ่ะ"


"ยังมีหน้ามาถามนะ......ไหนบอกทิ้งไปแล้ว แล้วนั่นอะไรๆ" จุนซูเดินไปข้างๆแทคยอนก่อนจะดึงบริเวณพวงกุญแจที่แขวนไว้ที่กระเป๋าของร่างสูง แมวที่พวงกุญแจตัวเดียวกับที่ห้อยมือถือแน่ๆ


"เสียดายของอ่ะ ใช้มาตั้งสามปี แล้วมันน่ารักดีด้วย เลยใช้ต่อล่ะกัน........แต่ไม่เอาห้อยมือถือแล้วล่ะ"


"อ๋อ……" จบบทสนทนาเพราะแทคยอนเดินไปอีกทางเมื่อเขาเจอใครคนนั้นเข้า...........ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลยด้วย คนรู้จักอย่างดีอย่างนิชคุณนั่นเอง


"ไงคุณ" เมื่อถูกแตะไหล่ คนตัวขาวหันกลับไปก่อนจะยิ้มให้


"พี่แทคๆ ผมจะกินขนมอ่ะ" ชานซองเรียกร่างสูงในขณะที่ตัวเองเดินเข้าร้านขายขนม แทคยอนหัวเราะออกมาก่อนจะพูดโต้ตอบ


"คุณบอกว่าเดี๋ยวคุณเลี้ยง"


"เห้ย!" คนตัวขาวเบิกตากว้างใส่ร่างสูงใกล้ตัวพร้อมคิ้วขมวด ท่าทางของนิชคุณทำให้แทคยอนหัวเราะเสียงดังขึ้นก่อนทั้งทั้งสองคนจะบอกลาแล้วเดินจากไป


แทคยอนไปทางซ้าย......
นิชคุณไปทางขวา......


แจบอมและจุนซูมองเหตุการณ์ตรงหน้า.........ถึงแทคยอนจะบอกว่าเป็นเพื่อนปกติแล้ว ไม่ต้องห่วง พร้อมบอกพวกเขาทั้งสี่คนว่า ไม่ต้องไปโกรธคุณและอูยองแล้วด้วย เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว.....ไม่มีอะไรแล้ว ให้กลับมาแบบเดิม รักกันแบบเดิมเหมือนเมื่อเดือนก่อน


ชานซองและจุนโฮก็พยักหน้าตอบรับ ชานซองไม่คิดอะไรมาก เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา เรื่องของพี่ๆ ในเมื่อมันจบแล้วก็ไม่มีอะไรต้องมานั่งคิด จึงไม่คิดอะไรเลย จุนโฮก็พยักหน้าตอบรับ......แต่ความแคลงใจมันทำให้เขาพยักหน้าตอบรับไม่หนักแน่น......เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่จบ......แน่นอน


ส่วนเขาสองคน? หึ! จะพยายามให้ได้ จะพยายามให้กลับมาแบบเดิม ปฏิบัติแบบเดิมทั้งคุณและอูยอง แต่ในเมื่อแทคเฉยๆแล้ว พวกเขาสองคนก็ไม่ต้องเก็บเอามาคิดแล้วสินะ.......


เป็นคนนอก......ก็อยู่ส่วนคนนอกดีที่สุด




จุนโฮเดินไปทางขนมหวาน.....วันนี้เขาอยากได้ขนมเดินกินเล่นแถวตลาดนัดตอนดูของใช้จึงยกตัวจากพี่ๆและชานซองเพื่อมาซื้อขนม สายตาเจอเข้ากับนิชคุณที่ยืนซื้อขนมไม่ไกลจากที่ๆเขายืนอยู่จึงเดินเข้าไปทักทายด้วยความกล้าๆกลัวๆ


"พี่คุณ" ลมหายใจแทบสะดุดเมื่อสายตาจากรุ่นพี่ที่ทักไปนั้นส่งสายตาขวางมาให้ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าไร้อารมณ์แล้วเดินไปอีกทาง.....จุนโฮไม่กล้าแม้แต่จะขยับขาตามไป เพราะสายตาคู่นั้นเหมือนจะบอกเขาว่า.....


…….อย่ามายุ่งกับฉันนะ......

.
.
.


ลมฤดูโบกพัดพาลมเย็นกระทบผิวกาย..
ร่างสูงในรถยนต์บังคับรถบนท้องถนนไปตามทางเพื่อจะกลับบ้านหลังจากเดินเที่ยวตลาดนัดตอนเย็นกับเพื่อนๆในกลุ่ม สายตามองท้องถนนแปลกใจเมื่อเห็นร่างของเด็กหนุ่มแก้มอูมขับมอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าปากซอยทางแยกพร้อมหยุดรถลงก่อนจะก้มหัวทักทายเขาที่นั่งอยู่ในรถ.....สงสัยอูยองจำรถเขาได้ แทคยอนขับรถไปใกล้ฟุตบาทริมทางก่อนจะเปิดกระจกรถพูดคุยกับอูยองที่เจ้าตัวจอดมอเตอร์ไซค์ไว้


"ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ"


"พี่คุณไปเดินตลาดนัด"


"แล้วคุณจะกลับยังไง"


"ผมก็ถามพี่คุณแล้ว และบอกไปด้วยว่าจะรอเดี๋ยวไปส่ง พี่คุณก็บอกไม่ต้องรอเดี๋ยวพี่เขาหาทางกลับเองน่ะ"


"คุณจะกลับยังไง? ไม่มีรถหรือจักรยานนี่นา"


"ไม่รู้ พี่เขาบอกไม่ต้องรอ ผมเลยกลับบ้าน เดี่ยวคงหาทางกลับได้เองแหละ" อูยองตอบก่อนจะส่ายหัวอย่างจนปัญญากับควาเอาแต่ใจของรุ่นพี่ตัวขาวคนนั้น


"อื้อ งั้นไปล่ะ"


"พี่แทค!"


"หือ?"


"คือ..……..ไม่โกรธผมกับพี่คุณนะ" อูยองถามอย่งกล้าๆกลัว ท่าทางเหมือนเด็กกลัวเมื่อโดนจับได้ว่าทำผิด แทคยอนหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าไปมาว่าไม่เป้นไร ตอนนี้เขาไม่เป็นไรแล้ว.......ไม่เป้นไรแล้วจริงๆ


เฮ้อ..…..กับอูยองน้องรักคนนี้ เขาโกรธไม่ลงจริงๆ


"อื้อ ขอบคุณนะพี่ งั้นผมไปล่ะ ไปรับพี่คุณดีกว่ารายนั้นกลับไม่ได้แหงๆ" ก้มหัวให้ก่อนจะขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป ไปทางมหาวิทยาลัย.....ที่ๆเขาจะไปรับคนๆนั้น....


.
.
.


"เฮ้ย! ของกินเยอะเลยว่ะ เดี๋ยวไปซื้อแป๊ป~" บอกกับเพื่อนตัวเองก่อนจะวิ่งแจ้นไปยังร้านขนม คนถูกทิ้งได้แต่พยักหน้าเอือมๆก่อนจะยืนรอตามที่อีกคนบอกไว้ ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นมองซ้ายมองขวาอย่างเบื่อๆ ตลาดนัด คนเยอะน่าเบื่อมากๆ ทำไมเจ้าโจควอนมันชอบมาอยู่ที่ๆคนเบียดแออัดด้วยนะ


สายตาเจอเข้ากับ.....ร่างโปร่งผิวขาวยืนซื้อของไม่ใกล้ไม่ไกล ด้วยใบหน้าที่โดดเด่น ผิวขาวที่ไม่มีใครคนไหนมาเทียบรัศมีได้ จุดเด่นสองข้อนี้ทำให้นิชคุณเป็นที่รู้จักได้ง่ายของนักศึกษาในมหาลัย.....รวมไปถึงรุ่นพี่คนอื่นๆเสียด้วย


"น้องรหัสแจบอมนี่หว่า........หึ! น่าสนใจดีแฮะ"