[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #8 : : painful in my heart # 08

..….เคยมีคนบอกไว้ว่าถ้าโดนตบเข้าที่ใบหน้าจะแสบสุดๆไปเลย
แต่ตอนนี้ทำไมกลับไม่รู้สึกอะไรเลยนะ......


บรรยากาศเข้าสู่โหมดกดดัน.....
เหตุการณ์เมื่อครู่เหมือนกระพริบตาที่เมื่อลืมตาขึ้นมาใหม่ ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป......แต่หลักฐานจากเหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงตรารอยสีแดงอ่อนบนใบหน้าของคนโดนกระทำทั้งสองคน....


"หึ..….ตบฉันทำไม?" นิชคุณเอ่ยปากถาม ใบหน้ายิ้มแย้มผิดจากเมื่อครู่ที่มองคนกระทำตนด้วยสายตาแข็งกร้าว ท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนตัวขาวไม่ทำให้จุนซูเกรงกลัวเลยสักนิด แต่กลับเพิ่มความโทสะมากขึ้นไปอีกเท่าตัวเมื่อเห็นอีกคนยังยิ้มและถามเขา ถามแบบนี้ได้หน้าตาเฉย


"อย่ามาทำไร้เดียงสาน่ะ! สั่งสอนที่นายทำกับแทคยอนไง!!!" คำตอบจากจุนซูทำให้นิชคุณเอียงคองง....ทำกับแทค?


อ่อ….รู้แล้วสินะ~


"อ๋า 'ผู้ชายน่าเบื่อ 'คนนั้นเล่าให้ฟังเหรอ" ใบหน้าหวานหันไปพยักหน้าให้กับอูยองที่ยืนยิ้มด้วยกันอยู่ข้างๆ เออออกันสองคนเห็นเป็นเรื่องน่ายินดีเสียยิ่ง


"นายว่าอะไรนะ?" จุนซูเห็นท่าทางไม่รู้สึกสำนึกแต่กลับดีใจออกนอกหน้าแบบนี้....โกรธ! ก่อนจะพุ่งร่างเข้าใส่ แจบอมที่นั่งมองเหตุการณ์เริ่มเห็นไม่ค่อยดีจึงรีบลุกพาร่างของตัวเองไปยื้อร่างของจุนซูไว้ได้ทันก่อนที่นิชคุณอาจจะโดนมากกว่านี้


"แล้วไง? เขาเล่าอะไรให้ฟังมั่งล่ะ"


"……………………"


"เล่าที่ถูกฉันว่าโง่หรือเปล่า"


"เล่าที่ตกใจที่ฉันพาอูยองไปเปิดตัว"


"เล่าที่ฉันให้ของขวัญวันเกิดโดยการบอกเลิก"


"เล่าที่ฉันบอกไปว่าเสียดายเวลาที่คบกันมาสามปี"


"เล่าที่ฉันบอกว่าอยู่กับเขามันน่าเบื่อ แต่กับอูยองน่ะสนุกกว่า"


"หรือ..…….เล่าที่ฉันทิ้งตุ๊กตาที่เขาให้ดีนะ ฮิฮิ"



บัดซบ…..ร่างเล็กของแจบอมนิ่งค้างเมื่อคำพูดโหดร้ายออกมาจากริมฝีปากของใบหน้าหวานรุ่นน้องคนนี้......โหดร้ายที่สุด พูดออกมาได้หน้าตาเฉย


"นายสองคนน่าจะเห็นสีหน้าเขานะ....." นิชคุณยืนสองมือกอดอก ใบหน้าใสเงยขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะดีดนิ้วดังเผาะเมื่อเริ่มคิดอะไรดีๆออก


"ใช่ๆ หน้าซีดที่รู้ว่าถูกหลอก ดีแล้วจะได้หายโง่ซักที"


"ให้ฉลาดแบบนี้....มันไม่มากไปเหรอไง คุณ!!!"


"แล้วพี่จุนซูทำไมต้องตะคอกใส่พี่คุณด้วย? มันไม่เกี่ยวกับพี่เลยนะ.....ใช่มั้ยพี่แจบอม??" ต้นประโยคอูยองที่ยืนเงียบเริ่มพูดขึ้นมั่งเมื่อเห็นจุนซูเริ่มมีน้ำโหอีกแล้ว....ก่อนจะเน้นประโยคหลังกับอีกคนที่ยืนยื้อร่างของจุนซูไว้ อูยองแสยะยิ้มให้แจบอมอย่างคนเหนือกว่า


"ฮ้า~ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องปิดบังแล้วสินะ โล่งอกเนอะ อูยอง~~" นิชคุณหันไปพูดพร้อมยิ้มให้ก่อนร่างทั้งร่างจะถูกชนให้กระแทกเข้ากับผนังตึกเรียนเข้าอย่างแรง


จุนซูสะบัดหลุดจากการควบคุมของแจบอม ร่างโปร่งใช้สองมือจับไหล่บางของคนตรงหน้าแล้วออกแรงกระแทกร่างของคนผิวขาวเข้ากับกำแพงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว.....ไม่ได้ยินเสียงร้องโอดโอย....มีเพียงสายตาว่างเปล่าส่งให้เท่านั้น


"รู้สึกนายจะมีปัญหากับฉันมากเลยนะจุนซู?"


"นายมันบ้า!"


"บ้า? เอาอะไรมาวัดฉันล่ะ? มาตรฐานของนายเหรอไงจุนซูที่มาตัดสินคนอื่นได้น่ะ นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้" มือขาวแกะมือที่ยึดไหล่ตนออกอย่างช้าๆก่อนจะเดินไปหาอูยองและกอดคอจากด้านหลัง


"ไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว ไปเที่ยวกันเถอะ" ริมฝีปากอิ่มกระซิบถ้อยคำที่ใบหูของคนข้างหน้าก่อนจะผละตัวเองออกมาพร้อมยื่นกระเป๋าให้อีกฝ่ายถือและดึงกุญแจบริเวณเข็มขัดของอูยองไปถือไว้ในมือ


"เอ้อ….ฝากเล็คเชอร์ด้วยนะทั้งสองคน ^^"


.
.
.


อึดอัด..…..

ความรู้สึกของสองคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังมองรถมอเตอร์ไซค์ที่ค่อยๆหายลับไปตามทางที่มา.....ความรู้สึกจุกอัดแน่นในอก คำพูดที่ถูกถ่ายทอดจากคนตัวขาวนั่น....ทำไมถึงไม่แยแสอะไรเลย


ไม่แยแสเลยสักนิด


Rrrrrrrrrrrrrrrrrr


เครื่องมือสื่อสารร้องเสียงดังเมื่อมีสายเข้า แจบอมล้วงไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับโดยไม่ได้ดูว่าสายที่โทรเข้ามานั้นคือใคร


"ฮัลโหล?"

"พี่แจบอม! วันนี้ผมกับเจ้าชานซองจะถึงตอนเที่ยง พวกเราเจ็ดคนไปกินข้าวพร้อมกันนะ คิดถึงพวกพี่มากๆ" เสียงในโทรศัพท์......อ่า จุนโฮเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มเดียวกัน ชานซองด้วยอีกคน


เจ็ดคนเหรอ......หึ มันไม่มีแล้วลีจุนโฮเอ๋ย~


"เอ่อ…คือ"


"ต้องไปแล้ว ตอนเที่ยงจะโทรหาใหม่ บายๆนะพี่" กริ๊ก! ปลายสายวางไปแล้ว...โดยที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร เฮ้อ~ งั้นตอนเที่ยงค่อยบอกล่ะกัน ตอนนี้......


สิบนาฬิกายี่สิบห้านาที~


อีกห้านาทีจะเรียนแล้ว ร่างสูงรุ่นน้องอย่างอคแทคยอนไม่มาจริงๆด้วย....สายตาเรียวเล็กมองไปยังท้องถนน ใบไม้บเล่าปลิวลอยตามลม บรรยากาศหนาวสบายกำลังเริ่มต้น



ฤดูใหม่กำลังจะมาเยือน.....
ฤดูเก่าหายจากไป.....


นายจะเริ่มต้นใหม่ได้เหมือนฤดูเหล่านี้ไหมนะ?


.
.
.



ครืด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในขณะที่การบรรยายแสนน่าเบื่อดำเนินอยู่ ร่างสูงผิวคล้ำของห้องโผล่ใบหน้าเข้ามา...ก่อนจะก้มคำนับอาจารย์ที่โต๊ะตรงหน้าแล้วแทรกกายเข้ามาและปิดประตูตามหลัง สองขายาวออกก้วไปยังที่นั่งหน้าสุดของห้องและนั่งลงเพื่อฟังการบรรยาย เขาไม่สนใจจะมองรอบห้อง ไม่อยากจะยุ่งกับใคร ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว....


เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากการเล็คเชอร์ให้มองที่ประตู แทคยอนมาแล้ว! จุนซูใช้ดินสดสะกิดแจบอมที่นั่งหลับโดยเอาหนังสือบังหน้าเอาไว้แรงๆ แจบอมงัยเวียก่อนจะมองตามปลายดินสอที่จุนซูชี้.....ใบหน้าเล็กเผยรอยยิ้มออกมา


อย่างน้อยนายยังไม่ทำร้ายตัวเองสินะ....ดีแล้วล่ะ




หมดชั่วโมงการเรียน.....จุนซูและแจบอมรีบลุกจากที่นั่งไปยังโต๊ะหน้าสุดของห้องก่อนจะเอามือแตะไหล่นั่นเบาๆเป็นการทักทาย ใบหน้าหล่อหันมาก่อนจะยิ้มให้


"นายสายนะ" จุนซูเอ็ดเสียงดุ โตๆกันแล้วรับผิดชอบหน่อยสิ


"ฮ่ะฮ่ะ ก็เพิ่งทำการบ้านของตอนบ่ายเสร็จน่ะ นี่รีบที่สุดแล้ว" โกหก..….หน้านายมันฟ้องว่านายยังไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่ใช่แค่ทำการบ้านแน่ๆ แจบอมมองใบหน้าหล่อที่ไม่สดใสและเจ้าตัวพยายามฝืนยิ้ม......เฮ้อ เป็นเขาจะทำใจได้ทันทีก็ไม่ได้แน่นอน


โดนแบบแทคไปเจ็บจนตาย!


.
.
.


"ไปเที่ยวที่ไหนเหรอ?" อูยองถามคนตัวขาวที่นั่งงเล่นริมสระน้ำ.....ที่เดียวกับเมื่อคืนที่มากัน


"อืม..…นึกต่อไม่ออก แต่ไม่อยากเข้าเรียนเลย ไปไหนดีๆ" นิชคุณหันมาตอบก่อนจะใช้นิ้วเรียวเกาหัวทุยๆของตัวเองไปมา เขาขับมอเตอร์ไซค์โดยมีอูยองซ้อนท้ายและมาหยุดที่สระน้ำตรงนี้.....


"ไปห้องผมไหม?" เสียงจากเด็กนุ่มแก้มอูมเอ่ยปากถามพลางยิ้มบางๆให้พร้อมยักคิ้วเป็นการเชิญชวน


"เอาสิ.....เบื่อๆพอดี"


.
.
.



เวลาสิบสองนาฬิกาตรง....ร่างสูงขอตัวกลับบ้านทันที ซึ่งผิดวิสัยที่ปกติพวกเขาจะต้องกินข้วเที่ยงแล้วรอเรียนภาคบ่ายต่อ.....แต่ร่างสูงเอ่ยปากว่าเขาไม่อยากจะเรียนและฝากการบ้านให้ช่วยส่งให้ก่อนจะขี่จักรยานจากไปทันทีโดยที่ไม่ปล่อยให้แจบอมและจุนซูได้เอ่ยถามสาเหตุ


ขอโทษนะ.....ตอนเช้านี่ก็ฝืนมาสุดๆแล้ว


เขามาเรียนในภาคเช้า.....มาให้แจบอมและจุนซูได้เห็นว่าเขาไม่เป็นไร ตอนนี้เขาจะพยายาม......จะพยายามทำใจให้ได้


แต่ถ้าให้เลิกรักและลืม........



คงจะยาก



~


โรงอาหารคึกคักเหล่าบรรดานักศึกษาต่างพักกลางวันและมารวมตัวกินมื้อเที่ยงที่โรงอาหาร คนจึงแน่นถนัดตา จุนซูไปซื้อข้าวและน้ำให้แจบอมโดยที่อีกคนนั่งจองโต๊ะให้.....


เงียบเหงาจริงๆ




'แทคไปซื้อข้าวให้คุณหน่อย' ร่างสูงเดินจากไปโดยไม่ได้หันมาให้ความสนใจกับคนที่จะพูดกับเขา นิชคุณมองตามก่อนจะงอแงหัวฟัดหัวเหวี่ยง


'แจบอม น้องนายมันหูหนวกเหรอ ทำไมถึงเมินใส่ ?' คนตัวขาวเขย่าแขนร่างเล็กแรงๆเพื่อย้ำถามคำถามที่ตนถามออกไป


'มันคงขี้เกียจฟังใครบางคนแถวนี้บ่นล่ะมั้ง หนีไปนู่นนนนน หนีไปซื้อร้านโปรดของนายที่คนต่อแถวเยอะๆนั่นแล้ว'



หึ……เงียบดีจริงๆ




Rrrrrrrrrrrrrrrrrr


"ว่าไง" เมื่อดูเบอร์จึงรับสายและเอ่ยปากถาม เพราะจำได้ว่าจุนโฮบอกจะมาตอนเที่ยงนี่นา


"พี่นั่งแถวไหนน่ะ ชูมือโบกๆหน่อย ผมจะไปหา" แจบอมแขนขาวขึ้นพร้อมออกแรงโบกไปมาเป็นสัญญาณให้ตามที่ปลายสายบอกก่อนจะมีความรู้สึกว่ามีอะไรมาเกาะเข้าที่ไหล่ แจบอมเอี้ยวคอหันไปมองก็พบกับจุนโฮและชานซองยืนยิ้มมาให้


"พวกเรามาแล้วพี่"


"อ่ะ นั่งเลยๆ จองเก้าอี้ให้นายสองคนแล้ว" แจบอมกดตัดสายก่อนจะลากเก้าอี้เลื่อนให้สองคนมาใหม่ได้นั่ง


"หิว หิว หิวมากกกกกกกกกก จุนโฮซื้อข้าวให้หน่อยสิ"


"อย่าให้มันมากไป ขามีมั้ย? มี! ปากมีมั้ย? มี! ไป ใช้ขาเดินไป แล้วใช้ปากสั่งอาหารไปเลยไป" เอะอะก็หิว หิว หิววววววววววววววว น่ารำคาญน่ะฮวางชานซอง -____-^



"อ้าวนายสองคนมาถึงวันนี้เหรอ ทำไมไม่บอกกันมั่ง" จุนซูร้องถามอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ามีผู้มาเยือนนั่งร่วมโต๊ะกับเขานั้นเป็นใคร เพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มเดียวกันนี่เอง


"เซอร์ไพรส์~ แต่ผมบอกพี่แจบอมแล้วนะ สงสัยพี่แจบอมลืมบอกมั้ง~ ว่าแต่พี่แทคล่ะ พี่คุณ และไอ้อูยอง ไปซื้อข้าวอยู่เหรอ" จุนโฮบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนรุ่นพี่อีกสามคนที่เหลือ พลางใช้สายตาชะเง้อสอดส่องตามร้านอาหารต่างๆ จุนซูยกถาดให้ชานซองจัดการวางบนโต๊ะก่อนจะสะอึกเมื่อจุนโฮถามหาอีกสามคนที่เหลือ


"เอ่อ….คือ"


"แทคมันไม่สบาย กลับไปนอนเกาก้นที่บ้านแล้ว ส่วนคุณกับอูยองมันเบื่อๆเลยไปเที่ยวน่ะ" แจบอมตอบแทนเมื่อเขาเห็นจุนซูทำสีหน้าลำบากใจ....


"อ้าวเหรอ โหย….ว่าจะเล่าเรื่องที่ไปเข้าค่ายกับไอ้ชานซองให้ฟังซะหน่อย" จุนโฮบ่นปอดแปดอย่างเสียดายสุดๆก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงและหันไปหาจุนซูเมื่อออกปากว่าจะไปสั่งอาการให้ จุนโฮบอกรายการอาหารที่ต้องการ แต่ชานซองกลับเดินออกไปกับจุนซูเพราะเขาอยากจะสั่งเองมากกว่า


"ฮ่าๆ เล่าให้ฉันกับจุนซูฟังก่อนก็ได้นะ"


"โหย งี้ต้องเล่าหลายรอบดิ"


"งั้นก็ไม่ต้องเล่า"


"อ่าๆพี่อย่างอน งั้นเล่าๆ" จุนโอรีบพูดเมื่อเห็นเพื่อนรุ่นพี่เริ่มตั้งหน้าตั้งตากิน เขายึดช้อนส้อมแจบอมเอาไว้พร้อมเริ่มเปิดปากเล่า


"ค่ายที่ไปกับชานซองน่ะ มันเป็นท่องป่าตามภูเขา บรรยากาศสวยมากๆ ตอนรถเขาขับพาชมรอบๆตีนเขาขึ้นไปเรื่อยๆจนไปจอดที่ยริเวณริมทางมันมีแม่น่ำ สวยมากกกกกกกกกกกกกก" ป๊อก…เสียงพลาสติกกระทบศีรษะ จุนโฮหันไปมองควับ ใครบังอาจมาขัดการเล่าของเขาวะ! และคำตอบก็ปรากฏชานซองเอาแก้วน้ำเคาะหัวเขานี่เอง ไอ้บ้าาาาาาาา


ชานซองวางแก้วน้ำและจานอาหารลงบนโต๊ะพร้อมช่วยจุนซูยกจานอาหารของจุนโฮวางให้แล้วนั่งลงเพื่อนกินข้าวเที่ยงซะที~


"วันหลังพวกเราไปกันเจดคนนะ ไปจัดแคมป์ หรือขับรถเที่ยวแล้วหยุดแถวนั้น พี่ๆต้องชอบแน่ๆ วิวสวย ลมเย็นสบายมาก ต้นไม้มองจากด้านบนนะสวยสุดๆ เอ้อ มองไปสุดตาเห็นทะเลและพระอาทิตย์ตกด้วย น่าให้พี่แทคและพี่คุณไปยืนดูด้วยกัน เขาว่ากันว่ามองพระอาทิตย์ตกที่นั่นจะทำให้รักกันมากขึ้นกว่าเดิมอีก"

"จุนโฮมันเลยอยากให้พี่คุณกับพี่แทคลองไปพิสูจน์อ่ะพี่ งี่เง่าเนอะ" ชานซองบอกต่อพร้อมเบะปากถึงความเชื่องมงายที่จุนโฮโดนอาจารย์ค่ายกรอกใส่หูจนเขาต้องมานั่งฟังจุนโฮมันพร่ำเพ้อจะให้พี่แทคและพี่คุณมาพิสุจน์ ทุกวันๆจนจะเป็นบ้าตายแล้ว จนไม่ได้สังเหตว่าจุนซูทำช้อนหล่นใส่จานและแจบอมที่สำลักน้ำที่กำลังดื่มเข้าไป


"กินไปเงียบๆเลยไป! อ่าวพี่ใจเย็นๆไม่ต้องรีบดื่มหรอก น้ำมีตั้งเยอะ" จุนโฮหยิบกระดาษส่งให้แจบอมไว้เช็ดปากก่อนตนจะคืนช้อนส้อมให้และก็กินข้าวไป....แจบอมเช็ดปากไปสายตาก็สบเข้ากับสายตาของจุนซู


ตอนนี้เขาสองคนหนักใจ.......จะบอกน้องสองคนนี้ยังไงดีว่า.......ที่จะให้พิสูจน์น่ะ......มันเป็นไปไม่ได้แล้ว