[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : : painful in my heart # 07

THIS PAIN WILL START.....




ถ้าใครบางคนบอกว่าความเสียใจจากการอกหักมันเจ็บ ตอนแรกจะเถียงขาดใจว่างี่เง่า ไร้สาระ ไม่มีเหตุผล แต่ตอนนี้นอกจากจะเจ็บแล้ว.....มันจุกจนไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว

.
.
.


ประโยคถูกเล่าผ่านสายโทรศัพท์....สิ่งที่กลัวมันเกิดขึ้นจริงๆแถมเป็นวันนี้....วันนี้อีกด้วย ตอนนี้ในหัวมีแต่ความตกใจมากถึงที่สุด

ช๊อคจนพูดอะไรไม่ออก


"ผม........ช๊อคมาก ณ เวลานั้น......คือไปที่ๆคบกันครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน....แล้วมาเจอแบบนี้มันไม่ทันตั้งตัว...อูยองมา......แล้วเจอแบบนี้...."


"คบกันแล้วนะพี่ สามปีนะ เราคบกันมาสามปี.....และวันนี้ที่ผมหายหน้าไปตอนเที่ยงที่บอกไปแล้ว เสียใจมาก จุกมาก เจ็บมากแทบร้องไห้ แต่พยายามว่ามันไม่มีอะไรหรอกแทค.....มันไม่มีอะไร"


"แต่แล้ว.....ที่จุนซูบอกเมื่อคืนมันก็โผล่เข้ามา..."


"จุนซูบอก......บอกอะไร!?" แจบอมถามขึ้นเสียงดังเมื่อมีชื่อบุคคลอีกคนจากในสาย หรือว่า......


"บอกว่าคุณกำลังนอกใจนายนะ.......แทค" จบประโยคแจบอมอึ้งหนัก จุนซูบอกไปแบบนี้ แล้วเพื่อนรุ่นน้องในสายไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอ???


"แต่ผมบอกไปว่าอย่าเล่นมุขแบบนี้.....ฮ่ะฮ่ะ ทำไมผมไม่เชื่อจุนซูตั้งแต่เมื่อคืนนะ ทำไมผมกลับพูดแบบนัน้ว่าจุนซู ทำไมผมไม่เชื่อเพื่อนแสนดีอย่างจุนซู แต่กลับเลือกที่จะเชื่อใจคนทำให้ผมเจ็บตอนนี้นะ..."


"เชื่อใจมาก เจ็บมาก เจ็บสุดๆไปเลยล่ะพี่....ฮ่ะฮ่ะนี่ผมมาบ่นอะไรให้พี่ฟังเนี่ยพี่แจบอม"


"แทค......"


"หลังจากที่จุนซูบอกผมก็เอาไปคิด......และตอนเที่ยงผมก็ได้ยินเต็มสองรูหู......เลยยิ่งช๊อค"


"แล้วยิ่งตอนเย็น......คุณบอกว่าผมโง่.....ให้ยอมรับความจริงได้แล้ว" ห๊ะ! โง่.....บอกว่าแทคยอนโง่......นี่นายพูดถึงขนาดนี้เลยเหรอนิชคุณ.....ทำไมรุ่นน้องที่น่ารักคนนั้นถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้นะ


แจบอมอึ้งกับสิ่งที่ตนกำลังรับรู้.....มันแรงมาก ขนาดคนรับฟังอย่างเขายังแทบล้มทั้งยืน แล้วคนในสายที่กำลังเล่ารายนี้ล่ะ?


"ผมทำใจไม่ได้นะพี่......ผมทำใจไม่ได้จริงๆ" น้ำเสียงสะอื้นเล็กๆเริ่มปรากฏ...ความเจ็บปวดของเขากำลังถูกระบายออกมาหลังจากเก็บกดมาจากตอนเย็น.....เขาไม่แสดงออกต่อหน้านิชคุณ เขาพยายามนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามอย่างมากที่จะทำตัวเข้มแข็งแม้จะถูกทำร้ายด้วยคำพูดเลือดเย็นแต่ละคำที่นิชคุณพูด.....แต่ตอนนี้เขากำลังอ่อนแอ....ใครก็ได้ช่วยรับฟังแทคยอนคนนี้หน่อย


"เราอยู่กลุ่มเดียวกัน........อยู่ด้วยกันมาตลอด ตั้งนานแล้ว สามปีก็อยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน ถ้ามีอะไรก็จะบอกทันที แล้วก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะคบกันอีกล่ะ มากกว่าสามปี มันมากจนแทบจะขาดกันไม่ได้ มีผมต้องมีคุณ มีคุณต้องมีผม"


"โดนหักหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.........ทำไมคุณถึงได้ทำเหมือนปกติทุกอย่าง หรือผมเชื่อใจเขาจนมองไม่เห็นอย่างที่จุนซูบอกเลย.....คุณทำได้ยังไง" ร่างสูงถอนหายใจอย่างปลงตก โดนหลอกตั้งแต่ตอนไหนกันนะ? นี่เขาโง่ให้หลอกมานานแค่ไหนแล้วกันเหนอ?


"แล้วพี่รู้อะไรไหม? คุณรู้นะว่าผมรู้.........คุณเลยพาอูยองมาเปิดตัวกับผมวันนี้" เพล้ง!! แก้วนมใบสวยในฝ่ามือขาวร่วงหล่นเมื่อได้ยินประโยคนี้.....ตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจกับเนื้อความของประโยคและชื่อบุคคลหนึ่งที่คุ้นเคย....อูยอง อูยอง??? หรือว่าวันนี้ที่อูยองเดินไปเมื่อตอนเย็น เดินไปเปิดตัวในวันเกิดแทค


บัดซบ........เลวไปไหมนายสองคน


"มันจะมากไปมั้ยเนีี่ย! ทำไมคุณทำอะไรไม่แคร์นายเลยอ่ะแทค!" ตอนนี้เขาโมโห.....ไม่แค่โมโห เขาโกรธมาก โกรธสุดๆ โกรธเพื่อนรุ่นน้องสองคนนั้นถึงที่สุด



"คุณเขาไม่แคร์อ่ะ......เอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย แต่ผมก็ไม่โกรธหรอกที่เขาจะเป็นแบบนี้........"


"ทำไมล่ะ"


"............เพราะผมรักเขา"


.
.
.


แฮ่ก...แฮ่ก....
เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนของร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนหลังจากออกแรง ตอนนี้มืดมากแล้ว ท้องฟ้าสีนิลไม่มีแสงสว่างใดๆส่องเข้ามา มีแต่เพียงแสงจากโทรศัพท์มือถืออันน้อยนิดที่พอจะมอบแสงให้เห็นได้บ้างเป็นบางจุด


......~อยู่ไหน อยู่ที่ไหนกันนะ~.......


ความอ่อนแรงของร่างกายเริ่มเข้ามา....สองขาทรุดลงอย่างหมดแรง น้ำกระเซ็นทั่วทั้งบริเวณเมื่อทรุดตัวลงนั่ง.....หน้าอกกระเพื่อตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ทั้งเหนื่อย ทั้งกังวล ความอ่อนล้าภายในจิตใจเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ......


มือเรียวยกหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องไปรอบๆ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นบางอย่างลอยเหนือผิวน้ำ......ร่างกายรีบลุกขึ้น ก้าวเดินอย่างยากลำบากก่อนจะยืดแขนสุดความยาวและคว้ามันไว้พ้อมร่างกายร่วงหล่นกระทบน้ำ


ใบหน้าหวานยิ้มกว้างเมื่อสิ่งที่ตนหานั้นอยู่ในอ้อมกอด.....เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ปากพร่ำขอโทษ ขอโทษ ขอโทษนะ.....ไม่หยุดไม่หย่อน


ขอโทษนะ......ต่อไปนี้จะดูแลอย่างดีเลย~


.
.
.


ร่างเล็กของรุ่นพี่นั่งอยู่ที่ประจำ......ที่นั่งตอนเช้าที่รวมตัวกันก่อนจะเข้าเรียน ที่ที่มีเสียงหัวเราะ เสียงโวยวายของพวกเขา.....แต่ต่อไปนี้มันจะเงียบเหงาเหมือนอย่างตอนนี้แล้วใช่ไหม.....


บทสนทนาที่เขาเป็นฝ่ายฟังเมื่อคืนเริ่มกลับเข้าสู่มโนความคิด เขารู้สึกสงสารแทคยอนจับใจ.....เพราะประโยคนั้นถ้าเป็นเขา......เขาก็คงทำไม่ได้เช่นกัน



~

'เราอยู่กลุ่มเดียวกัน........อยู่ด้วยกันมาตลอด ตั้งนานแล้ว'


'มองหน้าคุณผมแทบจะร้องไห้แล้วนะ ถ้าผมต้องเจอเขาตรงๆวันพรุ่งนี้ผมต้องร้องไห้ต่อหน้าเขาแน่ๆพี่......'


'ผมไม่อยากยุ่งแล้ว.....ไม่อยากเจอ ไม่อยากอะไรทั้งนั้น.......' น้ำเสียงสะอื้อนของลูกผู้ชายคนนี้......ที่ไม่เคยอ่อนแอให้ใครหรืออะไรก็ตาม กลับอ่อนแอและจะร้องไห้เพราะเรื่องของความรัก น่าสมเพชยิ่งนัก


แล้วนายไม่คิดจะถามคุณมันเหรอว่าทำไมถึงทำกับนายขนาดนี้'


'กลัวไง......'

'กลัวว่า.....ถ้าสมมติถามไปว่า ...........นอกใจกันตั้งแต่เมื่อไหร่~'

'แล้วคำตอบที่ได้.......มันทำให้เรากลายเป็นคนโง่แบบนี้~~'

'ผมเสียใจมากนะพี่ ผมเสียใจมาก!!!!' น้ำเสียงเจ็บปวด......กรีดร้อง น้ำเสียงลูกผู้ชายที่อ่อนแอ......ถูกถ่ายทอดและรับฟัง.....แจบอมไม่ได้พูดอะไร.....เขาจุก พูดไม่ออก ไม่มีคำพูดอะไรจะปลอบทั้งนั้น


'โกหกหน่อยสิพี่...'


'โกหกผมหน่อย จะโกหกอะไรก็ได้ โกหกว่าเรื่องนี้มันแค่ความฝัน ที่พอลืมตาตื่นขึ้นมันจะหายไป โกหก......ให้ผมหน่อย ........'


'ขอร้อง....'


~


"มาเช้านะแจบอม" เสียงทักทายหยุดความคิดทั้งหมดลง ใบหน้าขาวหันไปตามเสียงเรียก จุนซูเดินโบกมือทักทายก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ข้างๆแจบอม


"อื้อ"


"เป็นไร? สีหน้าแปลกๆนะ" จุนซูเห็นสีหน้าของเพื่อนรุ่นพี่ไม่เหมือนทุกวัน หน้าตาอิดโรยเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน.....ไม่สิ หรือมีเรื่องให้คิด?


"คุณพาอูยองไปเปิดตัวกับแทคเมื่อวานตอนเย็น"


"ห๊ะ!!!!!"



"อื้อ แรงดีใช่ไหมล่ะ" แจบอมบอกก่อนจะหันไปอีกทางเมื่อเขาได้ยินเสียง......รถมอเตอร์ไซค์ใกล้เข้ามา


จุนซูหันไปตามเสียง......รถคุ้นตาใกล้เข้ามาพร้อมกับร่างของคนสองคนบนเบาะ...ใบหน้าสวยของคนซ้อนมองมาทางเขาและแจบอมด้วยสายตานิ่งเฉย อูยองดับเครื่องลง นิชคุณลงจากเบาะรถ.... แจบอมมองหน้านิชคุณ....คำพูดของแทคยอนเมื่อคืนยังตามเข้ามาไม่หยุดหย่อน...


~


'ถ้าจะเจอ......มันต้องใช้เวลานานมากนะ.....แถมคบกันมาตั้งสามปี'


'เขาเป็นเพื่อน......และอูยองก็เพื่อน.....แถมอยู่ในกลุ่มเดียวกัน '


ดวงตารีเรียวมองตามร่างของจางอูยอง.....ที่เดินเข้ามาใกล้


'ถ้าคนๆนั้นเป็นคนอื่น......ผมไม่ไว้หน้าหรอก...... แต่นี่เป็นอูยอง'


ร่างของเด็กหนุ่มแก้มอูมวางกระเป๋าลงข้างๆเขาพลางจ้องมองเขาตอบเหมือนรู้สึกว่าตนกำลังโดนแจบอมจ้องมองอยู่


'และเพราะเป็นเพื่อนทั้งคู่.......ผมเลยล้าที่จะโวยวาย........พี่ก็รู้ผมโคตรจะแคร์อ่ะ ถ้าเป็นเพื่อน~'


สายตาจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แจบอมจ้องเขม็งทั้งนิชคุณและอูยองที่ยืนข้างกัน.....ตัวติดกันทันทีเลยนะ


"มีอะไรเหรอแจบอม มองอะไร" คนตัวขาวเอ่ยถามเมื่อเพื่อนรุ่นพี่คนนี้จ้องไม่วางตา.....สายตาแบบนี้เขาไม่ชอบ


'ถ้านอกใจกัน.....ขอได้ไหม อย่าให้อีกฝ่ายเป็นเพื่อนในกลุ่ม........เป็นใครก็ได้'


"คุณ......อูยอง" เสียงเรียกชื่อจากปากแจบอม แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยต่อ เมื่อร่างโปร่งของจุนซูลุกขึ้นตัดหน้าเขา มุ่งไปยังทั้งสองคนคู่กรณีก่อนจะทำในสิ่งที่ทั้งสามคนคาดไม่ถึง


.
.

เพี๊ยะ!!!!!!!


เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า......ดังกังวาลเพราะสรรพสิ่งบริเวณนั้นเงียบ..ใบหน้าหวานผิวขาวหันไปตามแรงตบที่จุนซูมอบให้ ร่าโปร่งมือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ใช่..เขาตบคนหน้าหวานตรงหน้า เขาโกรธมากๆเลยล่ะ!


"สำหรับนาย.....ที่ทำกับแทค" พูดออกมาอยางมีน้ำโหก่อนจะเดินไปหาอีกคนที่ยืนข้างกัน


เพี๊ยะ!!!!!!


"นี่สำหรับนาย.....ทำได้แม้แต่เพื่อนตัวเอง" แจบอมอ้าปากค้าง......จุนซูใจเด็ดกว่าที่เขาคิด รอยแดงอ่อนบนใบหน้าทั้งนิชคุณและอูยองปรากฏเด่นชัด....คนโดนกระทำทั้งคู่ไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน สายตาของคนหน้าหวานน่ากลัว.....แต่ตอนนี้จุนซูไม่กลัวอะไรทั้งนั้น โกรธ โกรธที่สุด


.
.


สิบนาฬิกา.........ไม่ปรากฏแม้แต่เงาของอ๊คแทคยอน......