[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : : painful in my heart # 06

MANIAC BCOZ OF THIS PAIN.....



ทำไม........
ทำไม........
ทำไม........
ทำไม..........

ทำไม?



ตำราเรียนกองระเกะระกะบนโต๊ะเขียนหนังสือข้างหัวเตียงนอนในห้องขาวสะอาด เศษกระดาษปลิวร่อนตัวลงกระทบพื้นอย่างแผ่วเบา แผ่นแล้วแผ่นเล่า ลงตามน้ำหนักแรงโน้มถ่วงของโลก  กระดาษปลิวอย่างแผ่วเบา  แต่หัวใจเขาในตอนนี้ดิ่งลงสู่เบื้องลึกอย่างรุนแรงโดยน้ำมือของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนตัวเอง


ไม่สิ อดีตแฟน.......ถึงจะถูก


ใบหน้าหล่อคมคายไม่สดใสร่าเริงเหมือนอย่างทุกวัน  เจอเรื่องมาขนาดไหนเขาก็ทนได้และไม่แร์ ไม่เก็บเอามาคิด ไม่เก็บเอามาใส่ใจ  แต่ทว่าตอนนี้ใบหน้ากลับมีแต่ความเศร้าโดยเฉพาะดวงตา......เศร้าศร้อยอย่างน่าใจหาย


เจ็บในอกแทบจะฉีกขาดออกจากกัน  คำพูดแต่ลำคำกรีดแทงเขาช้าๆจนกลายเป็นแผลลึก...ยากจะทุเลากอปรกับใบหน้าหวานดวงนั้นยิ้มให้เขาตลอดเวลาที่พูดคำทำร้ายจิตใจ คำพูดหวานๆจริงใจในฉบับที่เขารู้.....แต่กลับเปรียบเสมือนดาบทิ้งแทงเขาตลอดที่เสียงหวานนั้นเอ่ยแต่ละคำออกมา


"ของขวัญวันเกิดของคุณคือ......ตอนนี้คุณคบกับอูยองนะแทค"


ทำไมวันนี้ถึงได้ลงเอยแบบนี้กันนะ.....เริ่มวันใหม่วันเกิดเขาคุณยังดีๆอยู่  ส่งข้อความหาเขาคนแรก.....ดีใจแทบบ้า  และตามด้วยอูยองเป็นรายที่สอง


ทำไมต้องอูยอง......ทำไมต้องเป็นคนๆนี้  ทำไมต้องเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน  ทำไมต้องเพื่อนรุ่นน้องที่เขารักจนแทบเรียกได้ว่าเป็นน้องชายของเขาคนนี้ด้วย


"ทำไมนายสองคนทำกับฉันแบบนี้นะ...."


.
.
.


"เห็นหน้าแทคไหม  เมื่อตอนเย็น" เจ้าของผิวขาวเอ่ยถามคนตรงหน้า มือเรียวถือช้อนตักไอศกรีมเข้าากอิ่มอย่างเอร็ดอร่อยกับความเย็นของหวานที่แผ่ซ่านไปทั่วโพรงปาก


"เห็น  พี่แทคช๊อคมากเลยล่ะ "


"อื้ม ฮ่ะฮ่ะ~"





"พี่คุณ.......พวกเราไม่ใจร้ายกันไปหน่อยเหรอ?"  อูยองเอ่ยปากถามหลังจากบรรยากาศเริ่มกลับมาเงียบอีกครา  พี่ชายหน้าหวานขมวดคิ้วสงสัย  ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?


"อะไรที่ว่าใจร้ายล่ะ?"


"ก็........ไม่มีอะไรหรอก  กินต่อเถอะเดี๋ยวค่ำ  ผมไปส่งที่บ้านนะ"  พูดอ้ำอึ้งเมื่อประดยคที่ตั้งใจจะพูดกลับไม่สามารถพูดออกมาได้จึงได้แต่บอกปัดพร้อมขยับถ้วยไอศกรีมเข้าไปใกล้คนตรงหน้าที่นั่งกินไปยิ้มไป ติดใจในรสชาติของไอศกรีมวันนี้


อร่อยเป็นพิเศษ~


แต่ทว่า......ใบหน้าเหม่อลอยไม่อาจหลุดรอดสายตาของคนเป็นน้องไปได้  คนมีศักดิ์เป็นพี่เขา....ใบหน้าหวานฉายแววความเจ็บปวดยิ่งกว่าเจ้าของวันเกิดวันนี้เสียอีก.......



.
.
.



"โอะ..การบ้านอังกฤษ แกรมม่าลืมยืมหนังสือมาแฮะ"  ร่างสูงเจ้าของกองหนังสือเละเทะ นั่งหาหนังสือมาร่วมสิบนาทีดูท่าจะไม่เป็นผล  เขาพยายามหาอะไรทำ.....ฆ่าเวลาว่างที่มีและ......หาทางให้ตนลืมเรื่องในเย็นวันนี้


พยายามที่สุด พยายามไม่เอามาคิด พยายามนึกว่าเรามันน่าเบื่อเอง ถึงถูกทิ้งสินะ...หึ


และความคิดเมื่อสองสามวันก่อนเหตุการณ์และคำพูดในวันนั้นก้กลับเข้ามาในหัว...

~

"ไปเหอะแทค"


"หา? เดี๋ยวสิผมยังเลือกไม่ได้เลย"


"แล้วนายจะเอาเรื่องไหนล่ะ"


"แกรมม่าน่ะ"


"เออชั้นสอนแกเอง ไปเหอะ  อยากออกไปจะตายแล้ว เก็บๆ"

~

จริงสิ! วันนั้นไม่ได้ยืมมาเพราะพี่แจบอมจะรีบกลับ....งั้นโทรไปขอให้ช่วยทำดีกว่า




Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr



เสียงเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กดังขึ้นเมื่อมีสายเข้า  ดวงตารีหรี่สายตามองชื่อบุคคลโทรเข้ามา ชั่งใจซักพักจึงกดรับสาย


"ว่าไงแทค"


"พี่แจบอมช่วยผมเรื่องแกรมม่าข้อนี้หน่อยสิ"  ปลายสายเป็นรุ่นน้องที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี อ๊คแทคยอน เจ้าคนฉลาดแต่ไม่ทันโลก


"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ  นายให้เพื่อนทำดิ ปกติฉันโยนงานให้เพื่อนทำหมดเลยนะ" แจบอมส่งเสียงหัวเราะเมื่อนึกถึงสมัยตัวเอง เขาทำได้แกรมม่าของง่ายๆ แต่เขาไม่อยากทำ  เพื่อนมีก็ใช้งานไป ไหนๆก็มีเพื่อนแล้วนี่นา~


"........เอิ่ม เพื่อนก็แย่พอกัน" กริ๊ก!  เสียงวางสายดังขึ้นเมื่อจบประโยค  แจบอมดึงโทรศัพท์ออกจากใบหู  มองอย่างสงสัย ทำไมมันวางสายเลยวะ?


"แกพูดแบบนั้นหมายความว่าไงน่ะแทค?"



สายตามองนิ้วตัวเองกดปุ่มวางสาย......ใจหายที่ตัวเองเสียมารยาทแบบนี้  แต่คำพูดที่ได้ยินกลับทำให้ใจเขารวดร้าวขึ้นอีกระลอก

เพื่อน............คำๆนี้  คำที่ทำร้ายเขา



ร่างเล็กมองโทรศัพท์ในมืออย่างงงงวย  แทคยอนตัดสายเขา.....ตัดสายเขา!  บังอาจเว้ย  มันไม่เคยทำแบบนี้  แล้ววันนี้มันอะไรกันวะ


"มันเป็นบ้าอะไรวะ"  ถึงปากจะด่าแต่มือกลับกดปุ่มโทรออก.....ไม่เข้าใจตัวเองเพราะปกติเขาจะโกรธถ้ามีคนทำกับเขาแบบนี้  แต่ลางสังหรณ์มันบอกให้เข้าโทรกลับไป


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr


"อ๊าพี่แจบอม  ยอมสอนการบ้านผมแล้วเหรอครับ~" ปลายสายเอ่ยเสียงร่าเริง  แต่คบเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันมานาน เขารู้ว่ามันร่าเริงผิดปกติเกินไป


"แกเป็นไรแทค"


"การบ้านยากมากเลยพี่แจบอม  ทำไม่ถูกเลย"


"ตลก!!  เก่งระดับท๊อปแบบแกทำแกรมม่าไม่ได้เนี่ยนะ"


"ก็พี่บอกว่าพี่จะสอนผมอ่ะ"  ฉึก.....ตอนนี้เขาพอจะนึกออกแล้วว่าทำไมมันถึงทำการบ้านไม่ได้  เขาวันนั้นที่ห้องสมุดเขาบอกให้รีบกลับนี่นะ....


".................."


"งั้นแกลองอ่านโจ...."


"พี่.......ผมถูกทิ้ง"  ตึก........เหมือนถูกปลิดลมหายใจชั่วขณะ  คำพูดประโยคเมื่อครู่ทำเอาหัวใจแจบอมเต้นอย่างรุนแรงด้วยความรู้สึกกลัว......อย่านะ  ไม่ใช่นะ


"อะไรทิ้ง เป็นอะไร"  ลองถามเลี่ยงๆ  เขาอาจจะฟังผิดไป....ขอให้เขาฟังผิดไปทีเถอะ  และต่อคำถามต่อไปเสมือนตนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น


"ผมโดนทิ้ง.......รุนแรงมาก"  ชัดเจนแล้วตอนนี้.....ตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจ มือที่ถือโทรสัพท์สื่อสารแนบใบหูสั่นขึ้นมาน้อยๆ  มืออีกข้างทาบอกตัวเองพยายามปลอบตัวเองไม่ให้ตกใจมาก


"เขาคบกับคนอื่น....."


"คุณคบกับคนอื่น"


"แทคใจเย็นๆนะ แกใจเย็นๆนะ" ความรู้สึกห่วงปลายสายเริ่มท่วมท้น  ตอนนี้เขาจับเสียงได้ว่าปลายสายเสียงสั่น....นิดๆแต่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่  ตนจึงพูดปลอบประโลมน้องให้ใจเย็นๆเข้าไว้



.
.
.



"ของขวัญวันเกิดของคุณคือ......ตอนนี้คุณคบกับอูยองนะแทค"


".................!!!!!"



".....เราเลิกกัน  อ๊คแทคยอน"


เจ็บ........ถ้าเปรียบใบหน้าเจ็บเหมือนถูกตบจนชา
เจ็บ........ถ้าเปรียบร่างกายเจ็บเหมือนถูกทำร้ายร่างหาย
เจ็บ.........ถ้าเปรียบหัวใจเจ็บเหมือนถูกกรีดด้วยคำพูดที่ออกมาจากปากอิ่มของคนผิวขาวตรงหน้า


"ดะ.......เดี๋ยวสิ นี่มันเรื่องอะไร"  ปากละล่ำเอ่ยคำถามอย่างตกใจ  สองขาพยายามก้าวไปหาคนตรงหน้า อยากไปหา ไปหา เดินตรงไปกระชากไหล่คนตรงหน้ามาเขย่าแล้วถามให้รู้เรื่อง  นี่มันเรื่องอะไร!!!!!


"คุณ..ล้อเล่นใช่ไหม"  ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากอิ่ม แต่กลับมีคำตอบด้วยสายตาที่ส่งออกมา  ดูแคลน เย็นชา ไม่ใยดี  นิ่งเฉย  เฉยชา


"บอกฉันสิคุณว่าคุณล้อเล่น!!!!!!  ใช่ไหมคุณ!!  ใช่ไหม!!!!!"


"................"


"คุณชอบโกหก..ใช่คุณชอบโกหกแทคตลอด  ตอนนี้ก็โกหกใช่ไหม"


"................."


"เหมือนที่คุณบอกตะกี้ไง  เชื่อคุณก็โง่จริงๆเท่านั้น"


"ใช่ ใช่ ใช่......ฉันไม่เชื่อหรอก  ใช่.....นี่มันมุขตลก ใช่ ใช่"  พร่ำเพ้อเหมือนคนเสียสติ ใบหน้าหล่อพยายามยิ้ม......ยิ้มกับมุขตลกๆอันนี้  ใช่! มันไม่จริง มันไม่จริง  ได้แต่พร่ำบอกตัวเองอยู่อย่างนั้น


"อย่าหลอกตัวเองเลยแทค......แทคเข้าใจถูกแล้วคุณไม่ได้โกหก  อูยองก็อยู่นี่ด้วย"  คนตัวขาวกล่าวพร้อมหันไปสบตากับคนข้างตัวก่อนจะหันกลับมาทางร่างสูงเหมือนเดิมพร้อมยิ้มหวานในฉบับของตน.....


"ทำไม.......ทำไมล่ะคุณ  ทำไม!!!!!!  มันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมทำแบบนี้!!!!!" กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด  ไม่ใช่เจ็บธรรมดาเหมือนเจ็บแผล ไม่ใช่เจ็บด้วยแผลใดๆบนร่างกาย  แต่มันเจ็บที่ใจ......ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายข้างนี้ ดวงนี้ต่างหากที่กำลังเจ็บปวดแบบสุดๆ

"ก็คุณเบื่อนี่  เบื่ออ่ะ"  ตุ๊กตาน้องหมาในอ้อมอกตนถูกกอดรัดอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่สูงขึ้นจากเจ้าของอ้อมกอด ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา


"แทคก็เป็นแบบนี้ตลอด  ตลอดอ่ะ  ไม่เคยทันอะไรใครเลย  โง่อยู่ได้ตั้งนานทั้งๆที่จริงๆแล้วแทครู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณน่ะคบกับอูยอง"


"รู้......?  ได้ยังไง"


"คุณรู้นะ......วันนี้แทคไม่มากินข้าวเที่ยงด้วยกันในกลุ่ม  เพราะแทครู้ใช่ไหมว่าคุณน่ะคบกับอูยองน่ะ"  ดวงตาเบิกกว้างบนใบหน้าหล่ออย่างตกใจ......นี่คุณรุ้ว่าเขาได้ยินเรื่องเมื่อตอนเที่ยงอย่างนั้นเหรอ?


"ส่วนข้ออ้างน่ะ.....ใช้กับคนอื่นได้  แต่กับคุณ.....ที่อยู่กับแทคมานานน่ะ ไม่ได้ผลหรอกนะ ข้ออ้างงี่เง่าอาจารย์ใช้งาน มาไม่ได้น่ะ" คำพูดรุนแรงแต่ตรงกันข้ามกับหน้าตา......อย่างสิ้นเชิง ใบหน้าไม่มีร่องรอยของความโมโหตามอารมณ์ที่พูดเลย....กลับมีแต่รอยยิ้มซึ่งกรีดแทงใจคนฟังได้แหลกไม่มีชิ้นดี


"สิ่งของ.....นานเข้าก็หมดค่า  ไร้ค่าหมดอายุไปตามกาลเวลา~"


"สามปีที่คบกันมาล่ะ!!!!  เวลาสามปีนี้มันไม่เคยมีค่าอะไรในความรู้สึกเลยเหรอไงคุณ!!!!!?  คุณไม่เสียดายมันมั่งเหรอไง!"


"เสียดายสิ......"  หยุดประโยคไว้... ใบหน้าหวานก้มมองตุ๊กตาในอ้อมกอดตน หันใบหน้าตุ๊กตาเข้าหาตัวเอง  นิ้วเรียวหักคอตุ๊กตาน้องหมาโยกไปมาเหมือนท่าทางกำลังพยักหน้ารับฟังคำพูดทุกคำพูด  นิชคุณยิ้มกับตุ๊กตาก่อนจะหันตุ๊กตาตัวนั้นให้จ้องหน้าแทคยอนที่ยืนรอฟังคำตอบจากเขา


"เสียดายเวลาที่ว่า......สามปีนี้.....ทำไมคุณถึงยอมอยู่กับแทคตลอดเลยนะ  ทั้งๆที่....."  ดวงตาหวานช้อนใบหนาตนหันเข้าหาเพื่อนรุ่นน้องข้างตัว  มือเรียวลูบไล้ใบหน้าอูยองก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมา  นิชคุณจับแขนตุ๊กตาน้องหมาขึ้นมาอีกมือละจากใบหน้าคนข้างตัวมาจับตุ๊กตาแทน


"ทั้งๆที่เรื่องสนุกหาได้ใกล้ตัวแท้ๆ"


"งั้นคุณจะทวนให้ฟังอีกรอบล่ะกันนะ"  ลดตุ๊กตาลงข้างตัว  สองขาออกก้าวไปข้างหน้า  ร่างสูงของแทคยอนเผลอก้ายถอยหลังช้าๆ  กลัว......ตอนนี้เขากลัวคำพูดของคนตรงหน้านี้  พอแล้ว...ไม่อยากฟังแล้ว


"แทคน่าเบื่อ   เบื่อแทคจะแย่อยู่แล้ว  อยู่กับอูยองสนุกกว่าเยอะเลย"  ตอนนี้นิชคุณหยุดเดินมาอยู่ตรงหน้าแทคยอน.....ใกล้กันจนลมหายใจแทบจะรินรดให้อีกฝ่าย พร้อมความรู้สึกถูกดันที่หน้าท้อง  ใบหน้าคมก้มมอง..ตุ๊กตาน้องหมาถูกส่งคืนโดยฝ่ามือขาวคู่นี้ของคนตรงหน้า....



"ส่วนนี่.....คุณคืนให้"  ทั้งๆที่ปากบอกคืน  แต่กลับไม่ยอมปล่อยออกมา.....มือทั้งมือสั่นและจับตัวตุ๊กตาแน่น...ร่างสูงรู้..จึงดันตัวตุ๊กตากลับไปทางเดิมที่ถูกยื่นมา


"เอาไปเถอะ....เข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว" แทคยอนดันตุ๊กตาเข้าหาคนตัวขาวแต่อีกฝ่ายก็ดันกลับ  ยื้อกันไปยื้อกันมาจนนิชคุณเริ่มมีน้ำโหดึงมาจากมือร่างสูงเดินตรงไปทางแม่น้ำ แขนขาวยืดออกไปทางิมน้ำ ปลายมือถือแขนตุ๊กตาน้องหมาไว้  และการกระทำต่อมาทำให้แทคยอนใจสลายไม่มีชิ้นดี......


"เอาล่ะ  หมดเรื่องสักทีนะ"  มือขาวปล่อยตุ๊กตาลงให้หล่นไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก  ตัวตุ๊กตาที่หล่นไปตามสระน้ำเปรียบเสมือนหัวใจของแทคยอนที่ถูกปลิดให้ร่วงโรยน้ำมือคนหน้าหวานคนนี้เป็นแน่แท้


"สุขสันต์วันเกิดอีกรอบนะแทค ^^"