คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : SF :: Back to JULY (0718+1209)
Back to JULY
(0718+1209)
CHOI MINHO x LEE TAEMIN
หนุ่มมือกลองเปิดประตูเข้ามาในห้องมืดๆโดยมีแทมินเดินตามมาไม่ห่าง แผ่นหลังกว้างของเขาหายเข้าไปด้านใน และความคิดของแทมินก็สว่างวาบตอนที่เห็นเขาเปิดไฟ สายตาของเขาที่มองแทมินยังเหมือนเดิม ตั้งแต่ข้างล่าง ในลิฟท์ และในห้อง
แทมินใจหายและเสียใจ แม้อยากจะพูดกับเขาแต่ก็ต้องเก็บความอึดอัดนี้เอาไว้ แทมินรู้ว่าเขากำลังโกรธ เขาก็ทำเหมือนทุกครั้ง เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขาจึงเลือกที่จะเงียบและทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“วางไว้ตรงนั้นก็ได้ฮะ เดี๋ยวเราเอาไปเก็บเอง”
แทมินบอกตอนที่เขายกกระเป๋าของแทมินไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ข้างๆกับเอกสารแผนงาน ปากกาและไม้กลองของเขา ชเวมินโฮกลับมาที่บ้านและคงจะรีบออกไปหาแทมินมาก ข้าวของที่เขาถือกลับมาด้วยจากบริษัทถึงยังอยู่ในสภาพเดิม
พอหันหลังมาอีกที หนุ่มมือกลองก็หายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวซะแล้ว
เสียงแทมินสูดน้ำมูกและเดินไปล้มตัวบนโซฟา น้ำตาใสๆที่พยายามกลั้นเอาไว้มันไหลลงมาอีกแล้ว ร่างเล็กคว้ามือถือของมินโฮที่วางอยู่บนโต๊ะในระยะเอื้อมถึง รหัสปลดล็อคก็มีแค่แทมินและมินโฮเท่านั้นที่รู้
0718
รูปหน้าจอของมินโฮยังเป็นรูปของนางร้ายเหมือนเดิม เบอร์โทรศัพท์เบอร์แรกที่ตั้งโทรออกอัตโนมัติก็เป็นเบอร์ของนางร้าย นิ้วเล็กๆกดเข้าไปที่หน้าแอพพลิเคชั่นทวิตเตอร์ มินโฮไม่เคยหวง ไม่เคยตั้งรหัสใดๆเอาไว้ ข้อความอัพเดทครั้งสุดท้ายวันที่ 27 มิถุนายน ผ่านมาเจ็ดวันแล้วยังไม่มีข้อความอะไรอัพเดทลงไปเลย
แฟนคลับเองก็คงคิดถึง ในกล่องเมนชั่นมีข้อความให้กำลังใจ บอกรัก ตัดพ้อ เต็มไปหมด แทมินอ่านออกแค่ภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษและญี่ปุ่นนิดหน่อย เพราะไม่เห็นการอัพเดทใดๆบนโซเชียลของชายหนุ่ม แฟนคลับที่คลั่งเขามากๆต่างเรียกร้องให้เขาทวีตสักข้อความเพื่อให้รู้ว่าหนุ่มมือกลองยังอยู่ดี
ขนาดแฟนคลับยังคลั่งในตัวหนุ่มมือกลองขนาดนี้ ถ้าเขาคิดจะไปเขาก็แค่เดินออกไป แต่แทมินทำไม่ได้ แม้จะปากเก่งต่อว่าเขา ด้วยความที่ยังเด็กไปและถูกตามใจมากไป คำพูดของแทมินล้วนไม่ทันคิด แทมินไม่รู้หรอกว่าตัวเองก็ทำร้ายจิตใจชเวมินโฮไว้มากเหมือนกัน
เวลาทำผิดก็ถูกโอ๋จนเคยตัว ไม่คิดเลยสักนิดว่าถ้าวันหนึ่งคนที่แบกกระเป๋าขึ้นมาให้บนห้องไม่ใช่เขา เป็นคนอื่น แทมินจะรักคนอื่นได้เท่าชเวมินโฮไหม
“หืม?”
หนึ่งชั่วโมงเต็มๆที่ชายหนุ่มใช้เวลาทบทวนตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เขาพยายามทำใจไม่มองสายตาของน้อง เขารู้ว่าแทมินเองก็สำนึกผิดแล้ว แต่เขาอยากลองเป็นคนใจร้ายดูสักครั้ง
เวลาที่กลับจากทำงาน เขาไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้เลย ไม้กลองและแทมินทำให้เขามีความสุขที่สุดในชีวิต เขาโชคดีที่ได้ทำตามสิ่งที่เขารักและฝันมานาน แต่สุดท้ายความสุขของเขาก็ดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวเกินไป เขารักไม้กลองรักวงดนตรีจนลืมไปว่าแทมินก็ต้องการความรักจากเขาเหมือนกัน
“พี่ควรจะทำยังไงครับ”
เขานั่งลงบนโซฟาเบาที่สุด เพื่อร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่จะไม่ตื่นขึ้นมากลางดึก แทมินร้องไห้จนตาบวม จมูกก็แดง แต่เขายังใจเย็นนั่งมองนางร้ายที่เขาตั้งฉายาให้เองกับมือ
“พี่มินโฮ....”
“ทำไมไม่ลุกไปนอนในห้อง?”
น้องงัวเงียขยี้ตาช้ำๆของตัวเอง พอเห็นเขาทำท่าจะลุกหนี มือของนางร้ายก็คว้าเข้าที่ข้อมือของเขา
“โกรธเรามากเลยหรอ?”
มินโฮไม่ตอบ นั่นก็ทำให้นางร้ายใจเสียสะอึกสะอื้นเป็นเด็กๆ แทมินทนไม่ไหวหรอกกับคำว่าไม่รักของมินโฮ
“พี่มินโฮ เราถามว่าโกรธเรามากเลยหรอ....ไม่ยกโทษให้เลยใช่ไหม?”
“พี่ปล่าโกรธครับ”
“แล้วเงียบใส่เราทำไมล่ะ พี่โกหก”
แทมินสะอื้น แล้วก็ฟูมฟายอยู่กับอกของเขา ส่วนตัวเขาเองเริ่มใจอ่อนตั้งแต่เห็นน้องตาแดงแล้ว เขาใจร้ายไม่ลงโดยเฉพาะกับแทมิน สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ใจอ่อนนั่งปลอบเด็กดื้อที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง แม้จะร้องไห้มาชั่วโมงกว่าโดยที่เขาเองก็ปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย น้องร้องไห้จนเหนื่อย มือหนึ่งน้องก็สไลด์หน้าจอมือถือเลื่อนดูข้อความในโซเชียลส่วนตัวของมินโฮไปเรื่อยๆ พร้อมกับส่งเสียงสะอึกอยู่เป็นระยะ
“อื้อ……”
น้องหันหน้าหนีตอนที่เขาก้มลงจูบ
“โกรธอยู่ไม่ใช่หรอ?”
“อืม….แต่ไม่มาก”
“ก็แสดงว่าโกรธ”
น้องเงียบ แล้วก็เอาแต่จ้องหน้าจออย่างเดียว พอเจอรูปประหลาดก็เบ้ปากแล้วก็ใช้นิ้วถ่างขยายเผื่อให้เขาดูด้วย
“รูปเก่าแล้วครับ”
รูปมินโฮกับไอดอลรุ่นน้อง แฟนคลับพยายามจับให้สองคนนี้คู่กัน ด้วยความบังเอิญที่เข้าชิงรางวัลพร้อมกันทั้งสองวง ชเวมินโฮจึงเลี่ยงไม่ได้และเพื่อไม่ให้เสียมรรยาท รุ่นพี่จะต้องยินดีกับรุ่นน้องเมื่อรุ่นน้องได้รับรางวัล เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันมินโฮจึงถูกกอดโดยไม่คิดอะไร
สาบานได้!
“พึ่งถูกแท็กตอน 10 นาที ที่แล้วเอง”
เมื่ออารมณ์เย็นลง แทมินก็กลับมาเป็นแทมินคนเดิม โกรธง่ายหายเร็วแล้วก็ตีเนียนทำหน้ามึนไม่ใส่ใจชายหนุ่มเลยสักนิด ชเวมินโฮเองก็ไม่ได้โกรธแล้ว เขาเอ็นดูปากยู่ๆของแทมินมากกว่า แล้วก็ไม่อยากตอบโต้อะไรให้มากความ ปล่อยให้แทมินพูดคนเดียว บ่นคนเดียวไปเรื่อยๆตามใจ
“พี่ชักเมื่อยแล้วนะครับ?”
ชายหนุ่มว่า เขาไม่ได้ขยับตัวมาตั้งชั่วโมงแล้ว นั่งกอดแทมินอยู่ท่าเดิม เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ใส่
น้องขยับตัวนิดหน่อย ทำท่าทางไม่พอใจ ถึงแม้ว่าบรรยากาศหม่นๆจะเบาบางลงบ้างแล้ว แทมินก็ยังคิดน้อยใจอยู่ลึกๆ ร่างเล็กถึงขยับจากการนั่งพิงชายหนุ่มเปลี่ยนมาพิงโซฟานิ่มๆแทน
นางร้ายขอบตาร้อนผ่าว ชเวมินโฮไม่หายโกรธง่ายๆหรอก เดี๋ยวก็หาเรื่องมาดุอีก
“อ่ะ!!พี่มินโฮ”
น้องตกใจตอนที่ถูกร่างสูงฉุดขึ้นมานั่งบนตัก เขายึดสะโพกของแทมินไว้ด้วยมือแข็งแรงทั้งสองข้าง เพราะถูกอุ้มโดยไม่ตั้งตัวโทรศัพท์ของชายหนุ่มหลุดจากมือนางร้ายลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้น
“แบบนี้ค่อยหายเมื่อยหน่อย”
ร่างสูงเกยคางไว้บนไหล่นางร้าย แล้วก็พรมจูบข้างๆหู นางร้ายเอียงคอ คอยหลบริมฝีปากของชายหนุ่ม พอหนักเข้านางร้ายก็ปล่อยให้เขาจูบแต่โดยดี
“พี่มินโฮ….”
“ครับ?”
“จะไม่ถือกระเป๋าให้เราจริงๆหรอ?”
“ใครบอกครับ”
“ก็พี่บอก”
นางร้ายโอบรอบคอชายหนุ่ม แล้วก็จุ๊บปากกันเบาๆแทนการจูบ
“พี่หมายถึง….ถ้าวันหนึ่งคนที่นางร้ายเลือกไม่ใช่พี่”
“โอ้ย!.....ไม่เอาหรอก เรารักพี่มินโฮนะ ขอโทษด้วย เราเอาแต่ใจ เราก็แค่อยากให้พี่สนใจเราบ้าง”
“ครับ….พี่เข้าใจ”
นางร้ายว่าง่ายขึ้นเรื่อยๆ ปล่อยให้พี่จับนิดจับหน่อยจนพอใจ แล้วก็นั่งกอดกัน ตั้งอาทิตย์นึงมาแล้วที่ไม่ได้ถูกกอดแบบนี้ นางร้ายแค่ต้องการอ้อมกอดอุ่นๆ ไม่ต้องมีอะไรกันแล้วหลับไปโดยที่ไม่ซึมซับเอากลิ่นความอบอุ่นของกันและกันไปแบบทุกที แทมินรู้ว่ามินโฮเหนื่อยมาก เขาต้องเตรียมงานมีทที่ใกล้จะถึง อาชีพของมินโฮไม่มีคำว่าเป็นส่วนตัว เขาถูกจับจ้องตลอดเวลา อยากจะพานางร้ายไปกินข้าว ไปดูหนังแบบคู่รักคนอื่นๆกลางแจ้งก็ไม่ได้ แม้กระทั่งนั่งรถสาธารณะยังทำไม่ได้เลย
“แล้ววันเกิด อยากได้อะไรครับ”
นางร้ายเป็นฝ่ายเริ่มจูบที่ปากของของชายหนุ่ม เริ่มจากหน้าผาก สันจมูกแล้วก็จูบเน้นๆตรงริมฝีปาก
“ไม่อยากได้แล้ว”
ชเวมินโฮแปลกใจ ถึงนางร้ายของเขาไม่ขอ มินโฮก็แทบจะหามากองไว้ให้ แต่ปีนี้น้องกลับบอกว่าไม่อยากได้อะไรเลย เขาไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ
“นางร้ายหรือปล่าวเนี่ย? ใช่แทมินรึปล่าวครับ?”
“โอ้ย!!!”
นางร้ายงับเข้าตรงซอกคอ รอยฟันแดงเด่นชัด ไม่ต้องตอบก็รู้ว่านี่แหละคือคำยืนยันของนางร้าย แทมินชอบเล่นอะไรแรงๆ ก็รู้ๆกันอยู่ว่า ถ้ารอยแดงๆเหล่านี้ถึงสายตาของบอสคิม คนที่หัวร้อนจนแทบไหม้ก็คือชเวมินโฮเอง ไม่ใช่ว่าบอสคิมไม่รู้ว่าอยู่กับมินโฮแทมินเป็นยังไง ฝากอ้อยไว้ที่ช้างก็เหมือนฝากปลาย่างไว้กับแมว ถึงแม้ว่าคนเข้มงวดอย่างบอสคิมจะกดดันพ่อหนุ่มมือกลองแค่ไหน เขาก็ยังเป็นผู้ชายที่ดี รับผิดชอบต่องานและแทมิน
“จะหายทันงานมีทมั้ยเนี่ย”
เขาลูบรอยแดงเบาๆ พอละจากนิ้วมือของเขาเสร็จ ก็เป็นลิ้นของนางร้ายซะเองที่เข้าไปแทนที่ ปลายลิ้นแดงๆค่อยเลียช้าๆบนรอยที่ถูกกัดไปเมื่อครู่ นางร้ายจอมยั่วกลับมาอีกแล้ว
และคราวนี้น้องก็ช่างเรียกร้องมากกว่าเดิม ปมผ้าขนหนูที่มินโฮผูกเอาไว้หลวมๆถูกหัวเข่าของนางร้ายดันจนหลุดจากปม แล้วทุกอย่างก็ชัดเจนอยู่ใต้ก้นนางร้ายนั่นแหละ
นอกจากนั่งทับไปมา ไม่ยอมจริงจังเสียที ซ้ำนางร้ายยังแสร้งจูบไปทั่วส่วนบนของเขา เล่นให้ร่างกายของเขาแทบร้อนเป็นไฟ
“อือ……”
นางร้ายร้องครางตอนที่ถูกแกล้งกลับบ้าง ชายหนุ่มคว้าเสื้อนางร้ายแล้วก็ม้วนขึ้นไปไว้บนหน้าอก เขาจัดการความงามเล็กๆบนหน้าอกทั้งสองข้าง ผิวของนางร้ายช่างหวานลิ้น ชายหนุ่มเพลิดเพลินไปกับเนื้อนิ่มๆของน้อง
ชายหนุ่มกลั่นแกล้งนางร้ายด้วยฝ่ามือและริมฝีปากอยู่นาน เข็มนาฬิกาก็เดินในแบบของมันไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน ทั้งที่อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะเข้าสู่ช่วงเช้าตรู่ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ละออกจากร่างกายน้องเสียที จากที่แทมินได้เปรียบเพราะเป็นฝ่ายควบคุมเขา กลับกลายเป็นเขาที่แกล้งนางร้ายจนร้องไห้น้ำตาคลอ นางร้ายเกร็งตัวแน่นเมื่อชายหนุ่มจัดการอุ่นเครื่องจนนางร้ายร้อนไปทั้งตัว เขาจัดการตั้งแต่ริมฝีปากเรื่อยลงมาจนถึงส่วนที่เขาชอบที่สุด นางร้ายเกือบตายเพราะปลายลิ้นของเขา แม้แต่ตอนที่ดิ้นเพราะเขาแกล้งให้นางร้ายไม่ให้เสร็จสักที ซ้ำยังถูกเขาล็อกสะโพก แล้วใช้ปากจัดการจนนางร้ายครางแทบหมดแรง เสื้อผ้าที่ไม่จำเป็นก็ถูกเขาเหวี่ยงทิ้งไปคนละทิศทาง
เขาเล้าโลมมาเกือบชั่วโมง ไม่รู้ว่าแทมินทนได้ยังไง ร้องขอให้เขาจัดการอย่างจริงจังเสียที เขาก็ไม่ทำตาม
“พี่มินโฮ”
“ครับ?”
“ง่วงแล้ว”
แทมินว่า แกล้งทำตาปรือ ทั้งที่ในใจก็รอลุ้น ส่วนนั้นของเขาแข็งดันหน้าขาจนแทมินรู้สึกได้ แทมินรู้ว่าหนุ่มมือกลองจะไม่ยอมปล่อยให้นางร้ายได้นอนง่ายๆ จนกว่านางร้ายจะให้เขาจัดจนเสร็จ
“ง่วงก็นอนครับ วันนี้พี่มีงานเช้า”
“???????”
แทมินอ้าปากค้าง ชายหนุ่มยอมละออกจากร่างกายนางร้ายง่ายๆ แสงไฟจากโคมไฟเล็กๆบนหัวเตียง มันสะท้อนเข้าไปในผ้าขนหนู และภาพสุดท้ายที่แทมินเห็นก็คือเขาหายเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
หนุ่มมือกลองทิ้งให้นางร้ายนอนเปลือยบนเตียง ราวกับสาวน้อยถูกเขาพรากพรหมจรรย์ เพราะง่วงมากๆนางร้ายตื่นมาอีกทีก็ 10 โมงกว่าแล้ว และข้างๆกันก็ไม่มีเขาเหมือนเคย แทมินคว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงมาเช็ค เบอร์ของคิบอมโทรเข้ามาเป็น 10 สาย แถมด้วยข้อความที่กระหน่ำเข้ามาทุก SNS ของแทมิน ว่าให้แทมินโทรกลับด่วนๆ
“ฮัลโหลคีย์”
“แทมินรู้เรื่องมินโฮหรือยัง?”
น้ำเสียงของคิบอมและการรับโทรศัพท์รวดเร็ว ราวกับเขารออยู่แล้วว่าแทมินต้องโทรมา
“พี่มินโฮเป็นอะไรหรอคีย์”
“หมอนั่นน่ะ อยู่ๆก็ขอถอนตัวออกจากวงน่ะสิ เขาได้ปรึกษาอะไรกับเราบ้างไหม”
น้ำเสียงของคิบอมดูเป็นกังวลอย่างที่สุด แน่นอนว่าชเวมินโฮไม่เคยพูดถึงเรื่องถอนตัวออกจากวง เสียงดนตรีและไม้กลองคือความฝันและสิ่งที่เขารักที่สุดในชีวิต เขาสัญญาตั้งแต่วันแรกที่ได้ก้าวเข้ามายืนในวงการบันเทิงว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่ และดับไปพร้อมกับความฝันของเขา
“เกิดอะไรขึ้น…ทะ….ทำไม เราไม่เคยรู้อะไรเลย”
“พี่ก็ไม่รู้ พี่พึ่งรู้เมื่อเช้านี้ แทมิน….บางที…..”
“เราจะเข้าไปหานะ ขอเวลาครึ่งชั่วโมง”
แทมินวางสายอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ในหัวก็ว่างปล่าว น้ำตาซึมออกมาจากดวงตากลมๆทั้งสองข้างอย่างตั้งใจ มือถือของมินโฮติดต่อไม่ได้อีกแล้ว นอกจากข้อความที่แทมินส่งไปเท่านั้น ไม่รู้ว่าเขาจะตอบกลับหรือปล่าว
แทมินขับรถมาเองจนถึงบริษัท ไม่ได้ขับรถด้วยตัวเองมานานมากแล้วด้วย จนเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองขับยังไงถึงได้มาถึงบริษัทของคิบอมได้ไวขนาดนี้ นางร้ายแทมินวิ่งหน้าตื่นสวนกับแฟนๆที่มานั่งรอที่หน้าตึก แฟนๆมารอหนุ่มๆซ้อมสำหรับงานมีทที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้
“พี่มินโฮ”
นางร้ายดันประตูเข้ามาด้วยความใจร้อน สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล โดยเฉพาะกับชายหนุ่มตรงหน้า เขาส่งยิ้มมาให้ เเล้วก็วางงานที่กำลังเร่งรีบลงบนโต๊ะ เขายืนขึ้น ก้มหัวขออนุญาตทุกคนที่อยู่ภายในห้องตามมารยาท
“มายังไงเนี่ย?”
เขาทำท่าเหมือนจะดุ เเต่เป็นนางร้ายเอง พอเขาปิดประตู นางร้ายก็โถมเข้ากอดคอชายหนุ่มเต็มรัก
“ไม่เอานะพี่มินโฮ เราไม่ให้พี่เลิกเป็นนักร้องนะ!”
นางร้ายงอเเง ร้องไห้ไม่ฟังใคร
“รู้เเล้วหรอครับ?”
“…………”
เเทมินเอาเเต่ร้องไห้ มินโฮชวนคุยอะไรก็ไม่คุย กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ ก็ตอนที่ชายหนุ่มพาเดินเข้ามาในห้องรับรอง ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง เพราะฉะนั้น ถ้าเเทมินอยากร้อง เขาก็จะปล่อยให้ร้องจนกว่าจะพอใจ
“ฟังเราอยู่หรือปล่าวเนี่ย เราบอกไม่ให้พี่เลิกเป็นนักร้องไง!”
“ฟังครับ พี่ฟังนางร้ายทุกอย่างเลย”
“เเล้วเลิกเป็นนักร้องทำไมล่ะ พี่รักอาชีพนี้มากไม่ใช่หรอ”
“พี่รักนางร้ายเหมือนกัน”
“ถ้าทั้งหมดเป็นเพราะเรา พี่ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ เราขอโทษ ขอโทษจริงๆนะ”
มินโฮส่ายหัวเเล้วก็ยิ้ม เขาจับคางนางร้ายให้เงยหน้ามอง เเม้ว่าจะสงสารเเทมินมากเเค่ไหน เขารู้ว่าสิ่งที่เขาเลือก มันถูกต้อง ไม่ใช่เพราะเเทมิน ไม่ใช่เพราะใคร เเต่เพราะเขาทบทวนเเล้ว
เขาอยากทำงานที่มั่นคงกว่านี้ มีกำลังที่จะเลี้ยงดูนางร้ายได้มากกว่านี้ เขาอยากมีเวลาให้นางร้าย ไม่อยากให้เเฟนของเขาต้องมานั่งน้อยใจ หรือรอคอยให้เขาเเบ่งเวลามาให้
“ฟังพี่ครับ”
“เราไม่ฟังหรอก เราขอโทษ อย่าทำเเบบนี้เลยนะ เราสัญญา ว่าจะไม่ดื้อ ไม่ทำให้ะมินโฮปวดหัวอีก นะฮะ…..”
“เเทมิน….นางร้ายครับ ฟังพี่ก่อนเร็ว”
ชายหนุ่มจูบเเก้มนิ่ม ซับน้ำตาให้ จนริมฝีปากเเละระดับสายตาของเขา อยู่ตรงตำเเหน่งเดียวกันกับใบหน้าเเละริมฝีปากของน้อง สายตาของเขา มีเเต่ความห่วงใยเเละอ่อนโยนเวลาที่มองเเทมิน
นางร้ายสะอึกสะอื้น พยายามฟังทุกคำที่ชายหนุ่มกำลังจะพูด ในใจก็ได้เเต่ภาวนาให้เขาเลิกรื้อฟื้นเรื่องเดิมๆ เขาไม่เคยบอกเเทมินมาก่อนเรื่องความคิดที่จะออกจากวง เขาสนุกเเละมีความสุขทุกครั้งที่ได้ขึ้นเวที เเละเพราะเขาเป็นอย่างนี้เเทมินถึงรักเขามากๆ ถ้าเขาไม่เป็นคนดัง เเทมินก็คงไม่ได้เป็นเเฟนคลับเเละขยับมาเป็นเเฟนเเบบทุกวันนี้
“พี่ก็เเค่หยุดจับไม้กลองสักพัก ลองทบทวน”
นางร้ายส่ายหัวเเบบเดียวกัน เเต่ความหมายของนางร้ายคือไม่
“พี่อยากให้นางร้ายมีความสุข อยากพาไปดูหนัง พานางร้ายไปเดินห้าง หรือเเม้กระทั่งไปส่งนางร้ายที่มหาลัย”
“………………..”
“ไม่เอาหรอก เราขอโทษที่เห็นเเก่ตัว เราไม่อยากให้พี่เลิกเป็นนักร้องเพราะเราอีก”
“………………..”
“เราไม่อยากให้ใครถือกระเป๋านอกจากพี่”
“ถ้าพี่ไม่ได้เป็นนักร้อง พี่เป็นคนธรรมดาพี่ก็ถือได้ครับ เราจะจูบกัน นางร้ายจะด่าพี่ ว่าพี่ ตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ เราไม่ต้องไปกังวลกับข่าวอีกต่อไป”
“เเค่นั้นเองน่ะหรอ เเต่มันเเลกกับความสุขของพี่ทั้งชีวิตเลยนะฮะ”
“นางร้ายคือความสุขของพี่”
เขาชิงพูดขึ้นมาก่อน เขาจูบตั้งเเต่หน้าผาก เรื่อยลงมาจนถึงเเก้มนิ่มๆ เเละหยุดเเช่ตรงริมฝีปากอิ่ม ซึมซับเอาความหอมหวานจากริมฝีปากของแทมิน และกลิ่นตัวของเเทมินที่เขาสัมผัสอยู่ตลอดเวลาก็ช่างหอม ชวนให้อยากกอดมากกว่านี้
“เอ๋?????”
เเทมินรู้สึกเย็นที่คอ จนต้องก้มลงมามอง สร้อยสีเงินเเบรนด์ดัง จี้รูปวงกลมสีเดียวกันกับตัวสร้อยถูกสวมโดยฝีมือของเขา เเทมินดีใจจนร้องไห้ เพราะเป็นคนพูดเอง ว่าปีนี้จะไม่ขอของขวัญอะไรเลย นอกจากสัญญาว่าจะไม่ทำให้มินโฮหนักใจ จะเลิกเอาเเต่ใจ เเละลดความขี้โมโหลง เเต่วันนี้….เเทมินจ้องตาชายหนุ่มและขอบคุณด้วยจูบหวานๆสำหรับสร้อยเส้นนี้
“พี่มินโฮ”
“ครับ”
“ปีนี้เราขอของขวัญนะฮะ”
“หืม….ไหนนางร้ายบอกว่า ปีนี้ไม่เอาไงครับ”
“เราเปลี่ยนใจเเล้ว”
“นางร้ายอยากได้อะไรครับ?”
“ขอให้พี่มินโฮเป็นนักร้อง เเล้วก็เป็นเเฟนของเรา ห้ามทำอะไรโดยไม่บอกเราอีกนะฮะ”
น้องทำท่าจริงจังกับคำขอ ราวกับเขาเป็นผู้วิเศษที่จะบันดาลทุกสิ่งอย่างให้ได้เดี๋ยวนั้น ส่วนคำขอของเเทมินนั้น จะเป็นจริงหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเขา
“ยากจังเเฮะ….”
“ยากมากเลยหรอฮะ”
น้องทำหน้าเครียดอีกเเล้ว คนอย่างชเวมินโฮ ลองได้ตัดสินใจทำอะไร เขาจะลงมือทำจนกว่าจะสำเร็จลุล่วง เขาไม่เคยกลัวคำว่าทำไม่ได้ เขาเเน่วเเน่มั่นคง เเม้ว่าใครก็ตามที่มาบอกเขาว่า ‘นายทำไม่ได้หรอก’ เขาจะเงียบเเละพยามทำด้วยตัวเองจนกว่าจะสำเร็จ เขาไม่ชอบให้ใครมาดูถูกด้วยคำพูด เพราะเเบบนั้นเเทมินถึงกลัว ท่าทางเเละสายตาของมินโฮ กลัวคำพูดของเขาต่อจากนี้ ว่าจะไม่เป็นอย่างที่ขอ
“ไหนบอกว่าพี่ทำให้เราได้ทุกอย่างไงล่ะ”
“……………..”
“พี่เงียบทำไมฮะ”
“……………..”
“ระ….เราจะบอกคิบอม ว่าพี่โกหก!”
“นางร้าย นางร้าย เงียบก่อนครับ เสียงดังมากไปเเล้ว”
นางร้ายโวยวาย เมื่อทุกอย่างไม่ได้ดังใจ ยิ่งมินโฮเงียบ เเทมินก็คิดจริงจังไปเองคนเดียวว่าชายหนุ่มตัดสินใจจะออกจากวง
“พี่ไม่ไปไหนครับ พี่อยู่ตรงนี้ อยู่กับเเทมิน”
“เรารู้เเล้ว….เเต่เราไม่อยากให้พี่เลิกเป็นนักร้อง เราไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ เราจูบกันก็ได้ เราดูหนังด้วยกันก็ได้ เราไม่สนดิสเเพทหรอก”
ใช่…..ดิสเเพสที่ว่าน่ากลัว นางร้ายของมินโฮน่ากลัวกว่าเป็นร้อยเท่า ทั้งคลิป ทั้งรูป ว่อนกระจายอยู่ในเน็ต เเม้อำนาจของคิบอมจะกำจัดสื่อพวกนี้ออกจากเว็บใหญ่ได้ เเต่ก็ยังมีพวกแอนตี้แฟนบางส่วนรีอัพโหลดไว้โจมตีหนุ่มมือกลองอยู่เรื่อยๆ
“เราจะรอพี่ว่าง เราไปดูหนังรอบดึกก็ได้นี่ฮะ”
น้องร่ายยาวไม่หยุด เเละคนฟังก็เอาเเต่ยิ้ม คราวนี้เเทมินมีเเต่ความรู้สึกผิดเต็มไปหมด น้องกล่าวคำว่าขอโทษออกมานับครั้งไม่ถ้วน จนสุดท้ายเป็นเขาเองที่ขยับเข้าไปใกล้น้องเเล้วมอบจูบหวานๆให้ ความอ่อนโยนบวกกับความรู้สึกโหยหาส่งผ่านกันทางริมฝีปาก ปลายลิ้นของชายหนุ่มไล่ต้อน ตักตวงความหอมหวานจากปากน้องให้มากที่สุด เเขนทั้งสองข้างก็กอดกระชับร่างกายบางเข้าหาตัวอย่างหวงเเหน
“เมื่อไหร่จะโตเป็นผู้ใหญ่ครับ”
“…………..”
“ในเมื่อเราเป็นแบบนี้ พี่จะปล่อยเราไปได้ยังไง….หืม?”
“………………”
“ปีนี้อายุ 21 แล้วนะครับ”
“อื้อ….รู้แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วล่ะ”
น้องตอบเสียงอู้อี้ เพราะริมฝีปากและฝ่ามือของมินโฮทำให้นางร้ายไม่มีสมาธิในการพูด ตอนนี้นางร้ายกำลังเผลอไผลไปกับรสสัมผัสทางร่างกาย เขาปลุกปั่นจนนางร้ายแทบคลั่ง ตั้งแต่บนห้อง ริมฝีปากนิ่มตอบรับสัมผัสของชายหนุ่มด้วยความร้อนแรงไม่แพ้กัน แทมินตั้งตารอรับสัมผัสของเขาที่เป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าหนักแน่นในความรู้สึก
“เป็นของพี่นะครับ”
แทมินเขินจนแก้มทั้งสองข้างร้อนไปหมด ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยขอ แต่ครั้งนี้ แทมินรู้สึกได้ว่าแทมินช่างรักหนุ่มมือกลองมากเหลือเกิน พร้อมที่จะให้เขาพาโบยบิน แม้ว่าในห้องลับแห่งนี้จะมีใครเปิดเข้ามาตอนไหนก็ตาม
และไม่ทันให้เขาพูดจบ ชุดธรรมดาที่แทมินรีบร้อนใส่เพื่ออกมาเจอเขา ก็ถูกเขาปลดส่วนบนออกมาอย่างรีบร้อน แทมินสัมผัสได้ร่างกายของชเวมินโฮก็ต้องการแทมินมากเช่นกัน
“พี่มินโฮ….คิบอมอาจจะเข้ามาเจอเราเมื่อไหร่ก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้น…..”
มินโฮผละออกมาจากร่างกายของแทมิน ทั้งที่ตัวเขาเองก็ทรมานไม่แพ้กัน
“นางร้ายไปล็อคประตูครับ”
แทมินว่าง่าย เดินตรงไปที่ประตูและจัดการล็อคเอาไว้อย่างที่ชายหนุ่มต้องการ เวลาที่แทมินมองสีหน้าของชเวมินโฮ ในตอนที่เขามีความต้องการอยู่ในหัว สีหน้าของเขาและร่างกายของเขาจะดูน่าเร้าอารมณ์จนน่าขนลุก และแทมินรู้ว่าบทรักครั้งนี้อาจจะต้องถึงขนาดหลั่งเลือด แต่ไม่ว่ายังไง ต่อให้เขาจะรักแทมินแรงแค่ไหน แทมินก็จะเดินเข้าไปหาเขา กอดเขา ปล่อยให้เขาส่งผ่านความรักสู่ร่างกายของแทมิน
“เดี๋ยวก่อนฮะ!”
เขาแทบจะรอให้นางร้ายเดินเข้ามาถึงตัวไม่ไหว ชายหนุ่มถึงเร่งรีบฉุดนางร้ายจนล้มลงบนตัก เก้าอี้นิ่มๆถูกสร้างมาเพื่อคนๆเดียว แต่ตอนนี้กลับมีคนสองคนนั่งซ้อนกัน และเก้าอี้แค่ตัวเดียวคงไม่เป็นปัญหาสำหรับการร่วมรัก
“งานมีทวันที่ 17 กรกฎาคม เราไปด้วยได้ไหมฮะ”
“หืม?....”
เหมือนจะไม่ตกลง แต่สุดท้ายก็ตอบรับคำขอของนางร้าย
“เดี๋ยวจัดที่นั่งพิเศษให้เลยครับ”
“ยะ….ยังไงฮะ?”
น้องตัวสั่น ตอนที่ถูกฝ่ามือของชายหนุ่มล้วงเข้าไปในกางเกง นางร้ายยกตัวขึ้นเล็กน้อยถอดกางเกงของตัวเองจนหลุดพ้นข้อเท้า เหลือแค่กางเกงในปราการด่านสุดท้าย
แทมินเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ ในขณะที่ร่างบางเปลือยกายจนแทบหมด หนุ่มมือกลองกลับมีเสื้อผ้าอยู่ครบ แถมเขายังมีทีท่าไม่น่าไว้ใจ เขายกสะโพนิ่มๆของน้องวางตรงกับส่วนนั้นของตัวเอง ใบหน้าของเขาซุกอยู่ตรงซอกคอของน้อง จูบดูดวนอยู่แค่นั้น ส่วนฝ่ามือของเขาก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้กัน เขาจัดการร่างกายของแทมินจนแทบระเบิด ร่างกายบางบิดหนีสวนทางกับความรู้สึกเร่งเร้า และเมื่อเขาขยับฝ่ามือนำพาความสุขมาให้แทมิน ร่างกายของแทมินนั่งแทบไม่ติดตัก และลอยขึ้นๆ ลอยขึ้นจนเกือบจะระเบิด
“พี่มินโฮ!”
น้องร้องลั่น ผวากอดคอเขา น้ำเสียงสั่นราวกับคนกำลังร้องไห้ แทมินเกลียดการกลั่นแกล้งของมินโฮ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะจริงจังเสียที
เมื่อชายหนุ่มหยุดขยับข้อมือ จูบซับน้ำตาของนางร้ายที่กำลังไหลเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง เขาปลอบโยนด้วยจูบหวานๆเหมือนเคย
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
“อีกตั้งสองอาทิตย์นะฮะ”
“คิบอมอนุญาตให้แฟนพี่เข้างานได้แล้วนะครับ”
“จริงหรอฮะ!”
“แล้วบัตรที่ได้มา ก็ให้คนอื่นไปเลยนะครับ ร้ายสมชื่อจริงๆนางร้ายเนี่ย!”
ก้นนิ่มถูกฝ่ามือของเขาฟาดจนนางร้ายสะดุ้งโหยง
แทมินไม่เคยบอกเขาหรอกว่าตั้งใจจะไปงานนี้แต่แรก แต่ชเวมินโฮรู้ทัน รู้แม้กระทั่งใครให้บัตรแทมินมาด้วย
.
.
.
.
.
“ฝากนี่ให้คนสวยด้วยสิ”
“อะไรวะ?”
คริสวู๋ยืนซองกระดาษสีน้ำตาลใส่หน้าเขา ชายหนุ่มที่กำลังมุ่งมั่นจดจ่อกับเนื้อเพลงใหม่ไม่ทันได้มอง เขารับมาแล้วก็ถามเพราะความสงสัย
“อี้ชิงมาไม่ได้ ฝากให้แทมินด้วยแล้วกัน”
“น้องไม่เห็นบอกวะ ว่าจะมา”
“บอกยังไง นายก็ปฎิเสธไม่ใช่หรอ ก็ไม่ให้มาแต่แรกไม่ใช่หรือไง หรือไม่สะดวกฉันเอาไปให้เอง”
มินโฮยกนิ้วกลางใส่เพื่อนร่วมวง ไม่มีทางซะหรอก เดี๋ยวพอเขียนจบท่อนนี้ เขาตั้งใจว่าจะไปง้อแทมินที่บ้านคิบอม เขาจะแกล้งมึนๆเพราะรู้ว่ายังไง ถ้าน้องงอนหายไปไม่ยอมติดต่อแบบนี้ ก็มีแค่ที่เดียวที่แทมินจะไป
“ถ้าพี่จับไม่ได้ก็จะไม่บอกใช่ไหมครับ?”
“ก็แฟนพี่คริสมาไม่ได้ เราก็เลยขอไปแทน”
“คิดแทนแฟนมัน ตกลงเราเป็นแฟนใครครับ”
“เป็นแฟนพี่มินโฮฮะ”
น้องตอบอย่างไม่ลังเล เขาไม่โกรธเลยสักนิด แกล้งทำหน้าตึงไปงั้นเพราะรู้ว่ายังไงแทมินก็สำนึกผิดอยู่แล้ว ถ้าขืนเขาแกล้งมากกว่านี้ น้องต้องร้องไห้ไม่หยุดแน่ๆ แค่ถูกเขาลงโทษมาครึ่งคืนน้องก็ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว
“นางร้ายครับ”
“ฮะ?”
“ถอดกางเกงเร็วๆ”
“เครื่องร้อนแล้วหรอฮะ?”
“ร้อนจนเกือบระเบิดแล้วครับ”
แทมินเป็นคนว่าง่าย หนุ่มมือกลองสั่งอะไรก็หมดไม่มีขัดขืน แอร์ภายในห้องเย้นจนสัมผัสได้ แต่พอได้สัมผัสร่างกายของชายหนุ่ม ความร้อนที่ผ่านเข้ามาในกายทีละน้อยๆจนกระทั่งสุดลำ นางร้ายซี้ดปากด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายของนางร้ายบีบรัดรุนแรงยิ่งกว่าทุกครั้ง
“พี่มินโฮ….อึก….มะ….มันเข้ามาลึกจังเลยฮะ….”
น้องขยับสะโพกเบาๆ สัมผัสได้ถึงความร้อนด้านใน เมื่อชายหนุ่มจงใจเน้นย้ำ เสียงของน้องดังขึ้นเรื่อยๆแข่งกับเสียงร่วมรัก ให้ตายเถอะ ร่างกายของแทมินเหมือนมีแรงดึงดูมหาศาลที่เขาไม่สามารถถอนตัวขึ้นมาได้ นอกจากจมดิ่งไปจนกว่าจะสุดความปรารถนา
ร่างกายของแทมินช่างมหัศจรรย์ ตอบรับเขาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ บ่อยครั้งที่รู้สึกว่าการร่วมรักกับน้องคือการแสดงความรัก ไม่ใช่การระบายอารมณ์ให้ผ่านพ้นไป เขาปลอบประโลมร่างกายน้อยๆยามเมื่อถูกเขย่าด้วยความรุนแรง ตัวน้องดิ้นเร่าอยู่บนตักของเขา สองแขนก็โอบรอบคอของชายหนุ่ม น้ำเสียงขาดห้วงเมื่อเส้นทางรักเกือบจะจบลง
“พี่มินโฮ…..พี่มินโฮ…..”
น้องเสียงสั่น เกร็งกระตุกไปทั่วร่างยิ่งกับส่วนนั้น มันรัดเขาจนแทบบ้า
“แทมิน….คลายหน่อยครับ”
น้องหวีดลั่น ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายเมื่ออารมณ์ปรารถนาจบลง เสียงกรีดร้องสั้นๆดังขึ้น แล้วนางร้ายก็หอบเฮือกใหญ่เพื่อรับลมเข้าปอด น้องตัวสั่นเล็กน้อยเพราะบางส่วนที่ยังเชื่อมทางรักไม่ได้ลดขนาดลงด้วย มันสั่นอย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านใน และยิ่งมินโฮพูดมันก็ยิ่งสั่นจนรู้สึกได้ ความปรารถนาของนางร้ายบางส่วนกระเด็นขึ้นมาเปรอะตรงปลายคางของร่างสูง
I Don’t tell me what u wanna say
Show me how u feeling babe
Show me how u
Show me how u
Show me how u feeling babe
“JULY”
17 กรกฏาคม
ห้าหนุ่มวงดาร์คเฮาส์ออกมาทักทายแฟนคลับของพวกเขา งานมีทสุดเอ็กซ์คลูซีฟจัดขึ้นโดยมีแฟนๆจำนวน 500 คน ถูกเลือกมาในวันนี้ แน่นอนบัตรของพวกเขาถูกประกาศขายในเว็บในราคาพุ่งสูงกว่าตลาด แม้จะเป็นงานมีทที่ต้องอาศัยดวงเพราะจำกัดทั้งที่นั่ง มันไม่ต่างจากงานมีททั่วไป หากพวกเขาไม่ใช่วงที่กำลังและเป็นกระแสที่สุดในตอนนี้
เพราะเป็นงานระหว่างศิลปินและแฟนคลับ จึงมีแฟนคลับจำนวนไม่น้อยที่พลาดไป ต้องการให้จัดใหม่ และยังเป็นการจัดงานมีทครั้งสุดท้ายของปี ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มต้นทำงานที่ญี่ปุ่นอย่างจริงจัง เพลงใหม่ของชเวมินโฮที่ร่วมแต่งกับคริสวู๋ ขึ้นชาร์ทหลักทั้งในและต่างประเทศ และนี่เป็นครั้งแรกที่หนุ่มมือกลองจับไมค์ร้องเพลงคู่กับเพื่อนร่วมวง
เด็กหนุ่มผมสีดำสนิท สองมือถืออัลบั้มและรูปถ่ายของศิลปินหลักที่ตัวเองชื่นชอบ ภายใต้ฮู้ดสีเทา ความน่ารักถูกบดบังด้วยสีหน้าบึ้งตึง ร่างบางไม่ยิ้มเลยตลอดงาน แม้ตอนนี้จะเลยมาถึงช่วงเวลาแจกลายเซ็น ร่างเล็กก็เลือกที่จะเลี่ยงไม่ไปต่อแถวของหนุ่มมือกลอง
“ย้อมผมกลับคืนสีดำครับ ถ้าจะไป”
“คิบอมสั่งอีกแล้วหรอ ไม่เอาหรอก เราอยากไปหาพี่ด้วยผมสีนี้”
แทมินหงุดหงิดแต่หัววัน พอรู้กฎกติกาและมรรยาทที่ชเวมินโฮเป็นคนตั้งขึ้น แทมินอุตสาห์รีบกลับบ้านเพื่อจะเตรียมพร้อมสำหรับงานมีทที่จะมีขึ้นในวันอาทิตย์นี้ ก็หนุ่มมือกลองสัญญาอย่างดิบดีว่าจะให้แทมินเข้างาน ข้อแลกเปลี่ยนอะไรแทมินก็ยอมหมด ทำไมต้องให้ย้อมผมสีดำด้วยก็ไม่รู้
“นะฮะ….”
“นางร้าย อย่าดื้อครับ ถ้าไม่เปลี่ยนสีผม ก็ไม่ต้องไปครับ”
นางร้ายหน้าบึ้งคูณสอง สาม สี่ แล้วก็งอนหนุ่มมือกลองตลอดทั้งวัน เหตุผลเพราะแทมินเป็นที่จับตามองมากเกินไป และรูปในอินเทอร์เน็ตมันคล้ายแทมินเอามากๆด้วย แทมินจึงถูกมินโฮและคีย์บังคับให้ไปเปลี่ยนสีผมซะ
“พี่มินโฮ…..ทำอะไรฮะ”
นางร้ายเดินลากสลิปเปอร์วนไปวนมาอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ชายหนุ่มละสายตาจากตัวหนังสือแล้วก็ดึงนางร้ายลงมานั่ง นางร้ายนั่งบนโต๊ะ จ้องมองชายหนุ่ม เขาเอื้อมจับกีตาร์ตัวโปรด แล้วก็เริ่มบรรเลงเพลงที่เขาวุ่นอยู่ทุกวัน เหตุผลที่เขาไม่รับสาย เหตุผลที่เขาผิดนัดกับนางร้าย และหลายๆเหตุผลที่นางร้ายโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ
“พี่มินโฮให้เราหรอ?”
“อื้ม”
“ชื่อเพลงอะไรน่ะ?”
“JULY”
“เอ๋???”
JULY IS COMING…
นางร้ายของมินโฮถูกสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด ห้ามจับโซเชียลทุกชนิดหลังจากนี้ เพราะตั้งใจลงรูปตัวเองแถมแคปชั่น “JULY IS COMING…”
ทุกอย่างจะดูเป็นการโปรโมทเพลงใหม่ที่แฟนคลับได้ข่าวมาบ้างว่าเป็นการร่วมแต่งระหว่างสองหนุ่มสุดฮ็อตของวง แต่บังเอิญแฟนคลับเกิดจับพิรุธและนำเรื่องราวของรูปที่เคยหลุดก่อนหน้านี้มาต่อกัน
นางร้ายไม่มีทางเลือก นอกจากจะทำให้กลายเป็นข่าวใหญ่ในโซเชียล ยังเกือบจะถูกคีย์ริบบัตรมีท แถมถูกบังคับให้ย้อมผมสีดำ สวมฮู้ดแทนที่จะได้ใส่ชุดสวยๆที่ตัวเองเลือกเองกับมือ แล้ววันนี้แทมินเลยตั้งใจแกล้งมินโฮโดยการถือรูปคริสวู๋เต็มสองแขน แท่งไฟก็ชื่อคริส แถมยังกวนประสาทมินโฮด้วยการไม่ต่อแถวรอลายเซ็นหนุ่มมือกลองด้วย
“จะให้เซ็นตรงนี้ว่าอะไรครับ?”
เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าอี้ฟาน แทมินก็รู้สึกประหม่านิดหน่อย สายตามินโฮจ้องอยู่ไม่ห่างแล้วก็น่ากลัวเอามากๆด้วย
“I hate it when we go to work!”
คริสเขียนลงไปแบบนั้นจริงๆ และเขากลั้นขำแทบแย่ตอนที่สายตาของชเวมินโฮ มือกลองของวงแทบจะจ้องเขาด้วยสายตาทำลายล้าง เขาเขียนเนื้อเพลง และต่อท้ายด้วยชื่อของแทมินและก็ไม่ลืมลงท้ายด้วยว่า
“คนสวยของผม!”
Show me how you feeling babe………..
TBC >>>> 1209 DECEMBER IS COMING…………
#####ขอยิมเพลง JULY ของพี่คริสแปปนะ
ความคิดเห็น