คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The Relationship :: 8 พรากจาก
เมื่อดึกเข้าเรื่อยๆคนเป็นแม่ก็เริ่มง่วงทั้งๆที่อยากจะเฝ้ามองลูกเล็กๆสองคนที่หลับไปก่อนหน้านี้แล้ว เพราะพึ่งคลอดลูกใหม่ๆอาการเพลียยังมีอยู่มากจึงทำให้ผู้เป็นแม่หลับอย่างง่ายดาย
ชายชรานุ่งขาวห่มขาวยืนจดจ้องกับเปลเด็กทั้งสอง ดวงตาภายใต้คิ้วสีขาวยิ้มอย่างใจดี ชายชราส่งมือไปจิ้มแก้มเด็กเบาๆ
“ลูกหลานข้า…ช่างน่าชังนัก”
เพราะคนพี่ไวต่อสัมผัสและขี้แงกว่าคนน้อง กวังมินลืมตาขึ้นแม้จะเป็นเด็กแต่สายตาที่สื่อออกมาคือให้ผู้บุกรุกถอยหนีดวงตาสีเหลืองเป็นประกาย
“ฮ่าๆ…เจ้านี่ดุแต่เด็กเลยเชียว”
ชายชรายิ้ม เสียงงอแงเบาๆจากเด็กน้อยที่ถูกปลุกขึ้นมายามดึกกวังมินแฝด
ผู้พี่แผดเสียงร้องไห้ดังลั่น ทำให้ยองมินผู้น้องตื่นและร้องไห้ตามไปด้วย
ผู้เป็นแม่นอนยังไม่ทันถึงเท่าไหร่แต่เมื่อดวงใจร้องก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาดู แทมินเดินไปที่เตียงเด็กแฝดที่แข่งกันร้องดังลั่น
“โอ๋ๆ….ลูกแม่…อย่าร้องนะ…อืออ…กวังมิน…”
แทมินอุ้มลูกน้อยแนบอกเขย่าอ้อมกอดเบาๆก่อนจะจะโยกไปโยกมาเพื่อให้คนพี่หยุดร้อง ให้กินนมก็แล้วกล่อมก็แล้วก็ไม่นิ่งเสียที
“คุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ…เงียบเถอะนะเจ้าค่ะ….รู้หรือไม่ท่านแม่ของคุณหนูเหนื่อยมากเจ้าค่ะ…”
มินจีช่วยอีกแรงแต่แฝดพี่ก็ยังร้องไห้ดังลั่น เป็นไปได้ยากที่แทมินจะอุ้มเด็กพร้อมกันได้ถึงสองคนต้องผลัดเปลี่ยนกันอุ้มและให้ดื่มนม มินจียังปลอบได้ไม่เท่าไหร่ดวงตาของกวังมินก็มองด้วยสีทองเป็นประกายแสดงถึงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ….ร้องก็ร้องเจ้าค่ะ….มินจีไม่ขัดใจแล้วเจ้าค่ะ”
มินจีหน้าเสียหลังจากที่คุณหนูใหญ่ของเธอมองเธอด้วยความก้าวร้าว
“มินจีส่งกวังมินมาให้ข้าเถอะ…แฝดพี่คงไม่ชอบใจเป็นแน่…เจ้าเอาผู้น้องไปอุ้มเถอะ”
เมื่อสลับกันแฝดพี่ก็ยังคงร้องตามประสา….เบาบ้างดังบ้างสลับกัน ส่วนแฝดน้องเงียบไปได้สักพักก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกเพราะได้ยินเสียงร้องจากผู้เป็นพี่
“ทำไงดี…ถ้าขืนลูกข้ายังร้องแบบนี้ท่านพี่จงฮยอนต้องทำร้ายเด็กแน่ๆ”
“คุณหนูลองพาไปนั่งเล่นที่ท่าน้ำดูมั้ยเจ้าค่ะ….คุณหนูเล็กพอพาหันหน้าไปทางแม่น้ำก็หยุดร้องเลยเจ้าค่ะ…น่าจะลองกับคุณหนูใหญ่บ้าง”
เพราะไม่มีทางไหนแล้วแทมินจึงต้องอุ้มเด็กเล็กๆลงไปที่ท่าน้ำตอนกลางคืน น่าแปลกเมื่อร่างกายปะทะกับสายลมเย็นๆและกลิ่นไอน้ำสดชื่น ทั้งแฝดพี่แฝดน้องก็เงียบไปไม่มีใครแข่งกันร้องไห้อีก
“โถลูกแม่…เจ้าชอบหรือ…”
แทมินหัวเราะเบาๆก้มหน้าลงจูบจมูกลูกชายคนโต อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้รู้อะไรหลายๆอย่างคนพี่กวังมินเอาแต่ใจและขี้โมโหเหมือนผู้เป็นพ่อ….ขัดใจนิดหน่อยเจ้าตัวจะร้องทันที ส่วนคนน้องยองมินอบอุ่นใจเย็นเหมือนสายน้ำ…ดวงตาสีทองเป็นประกายนั้นยิ้มสดใสตลอดเวลา
ชายชราชุดสีขาวปรากฏตัวอีกครั้ง
“นายหญิงเจ้าค่ะ!!!”
เพราะความตกใจที่เห็นผู้มาใหม่เข้ามาหาอย่างเงียบกริบ แทมินจึงส่งสายตาปรามไม่ให้มินจีตื่นตระหนก
“ท่านคือ…เจ้าปู่จรเข้ใช่หรือไม่”
ท่านปู่ยิ้มด้วยความใจดี และพยักหน้าเบาๆ
“มินโฮน้อย….เหมือนพ่อของเจ้าไม่มีผิด….กว่าจะหยุดร้องได้แม่เจ้าต้องพามาแช่น้ำ”
ท่านปู่หัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงจระเข้หนุ่มในวัยเด็ก
“ท่านพี่มินโฮเป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่ะ…”
“อย่าห่วงไปเลย…หลานชายข้าปลอดภัยดี…แต่คงมาหาเจ้าในตอนนี้ไม่ได้อีก”
ดวงตาของแทมินคลอไปด้วยน้ำอุ่นๆก่อนที่มันจะรินไหลตามใบหน้าหวาน
“เขารู้หรือไม่ว่าลูกของเขาทั้งคู่เป็นชาย”
ชายชรายิ้ม…เขานึกถึงใบหน้าของหลานชายที่ทุรนทุรายเพราะเมียและลูกของตนเอง แม้จะอยากขึ้นมาด้านบนเพียงใดก็มาไม่ได้….ทั้งบาดแผลที่ยังไม่เหือดหาย….และพละกำลังที่ยังไม่กลับคืนมาคงต้องใช้เวลานานเท่าที่จะนานได้เพื่อฟื้นฟูตนเองแต่หากจรเข้หนุ่มยังดื้อดึง….คงต้องตายจริงๆแน่แท้
“ข้าจะบอกให้”
ชายชรายิ้ม
“ข้าขอฝากลูกให้ท่านได้หรือไม่….ลูกชายของข้า…ฮึก…ข้าเลี้ยงเขาไม่ได้ตอนนี้เพราะชายผู้นั้นโหดเหี้ยมเขาจะฆ่าลูกของข้า….สายเลือดของท่านพี่มินโฮ”
ชายชรายิ้ม ที่ขึ้นมาในวันนี้เขาก็ต้องการที่จะรับเด็กแฝดลงสู่เบื้องล่าง ไม้เท้าถูกวาดบนอากาศปรากฏวงกลมสีเหมือนฟองสบู่สองฟองด้านในคือเตียงเด็กนุ่มที่พร้อมจะให้ความอบอุ่นกับเด็กน้อย
“จงวางใจเถิด…เด็กจะปลอดภัยในนี้…เพื่อรอวันที่เจ้าจะได้มาเลี้ยงดูพวกเขา”
แทมินร้องไห้ปานจะขาดใจ…ลูกน้อยที่เธอให้กำเนิดได้ไม่กี่เวลาบัดนี้กำลังจะจากอกผู้เป็นแม่ไปไกลแสนไกล
เช้าวันรุ่งขึ้นห้องของแทมิถูกชายหนุ่มเปิดเข้ามาอย่างเสียมรรยาท
“เด็กอยู่ไหน!!!!”
จงฮยอนเข้ามาพร้อมกับดาบแหลมคม เขาเข้าไปหาเปลเด็กทั้งสองแต่ก็พบว่ามันว่างเปล่า
“เด็กอยู่ไหนแทมิน!”
ร่างงามลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเดินเข้ามาหาชายหนุ่มดวงตาสวยบวมช้ำจากการร้องไห้
“เขาไม่รอด!ลูกของข้าไม่รอด!ได้ยินหรือไม่!”
จงฮยอนมองอย่างไม่เชื่อสายตาก็เมื่อวานนางที่ทำคลอดให้แทมินยังบอกว่ามีเด็กถึงสองคนแถมเป็นชายด้วย
“แล้วเด็กเมื่อวานที่เจ้าอุ้มคืออะไรกัน”
“เขาหายใจได้แค่ครึ่งคืนแล้วเขาก็ไปอย่างสงบ” แทมินพูดน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
“แล้วศพของมันอยู่ที่ไหนกัน”
จงฮยอนถามเสียงอ่อนลงแทมินคงไม่ได้โกหกเป็นแน่เพราะดวงตาที่บวมช้ำคงจะร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
“ท่านยังจะถามหาลูกของข้าอยู่ทำไม…ข้าบอกว่าเขาตายแล้ว…ฮึกท่านยังไม่พอใจอะไรอีก..ฮือออออออออ”
แทมินทรุดลงกับพื้น….เขาร้องไห้….
“แทมิน…พี่ขอโทษ…แทมิน…”
ชายหนุ่มกอดประคองหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะพาไปที่เตียงแล้วให้เธอพักผ่อน
“เด็กนั่นถูกเอาไปทิ้งที่ไหน”
เมื่อออกมาจากห้องจงฮยอนก็เค้นเอาความจริงจากปากคนรับใช้คนสนิทของแทมิน
“ข้าเป็นคนไปทิ้งเองเจ้าค่ะ…อยู่ๆคุณหนูใหญ่กับคุณหนูเล็กก็ไม่หายใจ…ข้าจึงเอาทั้งสองไปโยนทิ้งในแม่น้ำ”
มินจีพูดความเท็จ แต่อย่างน้อยเขาก็ดีใจที่ได้ช่วยเหลือนายน้อยทั้งสองเอาไว้
“หึๆ….ดี…ให้มันตายๆไปซะ!”
จงฮยอนยกยิ้ม….เขาจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงฆ่า…เด็กที่เกิดมาผิดเวล่ำเวลาสมควรแล้วที่จะพบจุดจบแบบนั้น
“แล้วนายหญิงลีละเป็นยังไงบ้าง”
แทมินถามมือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตา เธอฟังเรื่องของนายหญิงลีแทมินแล้วรู้สึกสงสารจับใจ….นอกจากพลัดพรากจากคนที่รักแล้วยังถูกพรากลูกไปอีก
“นายหญิงลีตกเป็นภรรายาของคิมจงฮยอนเจ้าค่ะ….นางต้องทนทุกข์อยู่กับชายที่ไม่ได้รักจนกระทั่งนาง…”
“ตายหรือค่ะ”
แทมินถามยูนาพยักหน้าเบาๆ
“โถ…ผู้ชายที่ชื่อจงฮยอนโหดร้ายจังเลย….แล้วนางจรเข้ทั้งสองละค่ะ”
“เจ้านางนาอึนผู้น้องยังอยู่เจ้าค่ะ….แต่เจ้านางเซคยองผู้พี่หายไปพร้อมกับลูกของเธอคงกลัวนายท่านตามฆ่าเหมือนกันเจ้าค่ะ….ว่ากันว่าเธอท้องกับมนุษย์หนุ่มมีลูกด้วยกันแต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นชายหรือหญิง…แล้วก็ไม่มีใครเจอนางอีกเลยเจ้าค่ะ”
“แต่เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ใช่ลีแทมิน……ชเวมินโฮโหดร้ายเขาจับฉันมาทั้งที่รู้ว่าฉันมีคนรักอยู่แล้ว…เขาเองก็ทำตัวเหมือนจงฮยอนไม่มีผิด”
แทมินว่า…..ก่อนที่เจ้าตัวจะลงไปนั่งระดับเดียวกับยูนามือเล็กเขย่าแขนของนางรับใช้อย่างกระตือรือร้น
“คุณก็ต้องรู้สิ…ว่าเด็กแฝดอยู่ไหน…ฉันอยากเห็นจังเลยนะค่ะ…นะๆ”
ยูนากระอึกกระอัก
“นายท่านไม่ให้ผู้ใดเข้าไปยุ่งกับนายน้อยเจ้าค่ะ…ใครฝ่าฝืนผู้นั้นจะโดนฆ่าเจ้าค่ะ”
แทมินเบะปาก ถ้าจะให้เขานั่งอุดอู้อยู่ในห้องมองฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมาทั้งวันมันก็น่าเบื่อนะ
ร่างบางกอดอก ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วชันเข่าแบบเด็กๆ
“นายหญิงเจ้าค่ะ…”
แทมินกลับมาค้อน
“ไม่ใช่นายหญิง!!!”
“เอ่อ…เจ้าค่ะ…ไม่ใช่ก็ไม่ใช่…คุณหนูชองแทมิน…ถูกใช่ไหมเจ้าค่ะ”
แทมินพยักหน้าแต่ก็ยังหันหน้าหนีไม่ยอมหันมามอง
ยูนาถอยหนีออกมาจากในห้อง เสียงประตูปิดเบาๆก่อนจะหันมาเจอกับร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาตำหนิจากมินโฮทำให้ยูนาต้องโค้งหัว
“เอ่อ….นายหญิงอารมณ์ไม่สู้ดีเจ้าค่ะ…ข้าเลยออกมาด้านนอกเผื่อนางจะได้มีเวลาส่วนตัว”
มินโฮพยักหน้า เขาผลักประตูเข้าไป คนสวยนั่งหันหน้าไปอีกทางชุดโบราณที่แทมินใส่อยู่ผืนผ้าสีแดงเลือดหมูตัดกับผิวขาวงามดังเนื้อในของกลีบบัวยิ่งขับให้ร่างงามนั้นดูสวยยิ่งขึ้น
“ฮึ!…ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกฉันไม่อยากรู้แล้วว่าเด็กแฝดอยู่ไหน…”
ร่างงามพูดแทมินยังคงคิดว่าคนที่เปิดเข้ามาเป็นยูนาแน่ๆ
“เด็กแฝด….”
เสียงทุ้มพูดขึ้นทำให้แทมินหันมาแทบจะในทันทีกลิ่นกลายหอมอ่อนๆกับผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวอย่างน่ารัก
“อะ…เอ่อ….”
“ผู้ใดกันเด็กแฝด”
มินโฮถามก่อนจะเดินเข้าไปนั่งใกล้คนสวย
“ฉัน…เอ่อ….หมายถึงลูกของลีแทมิน…เด็กแฝดน่ะ”
แทมินบอก มินโฮยิ้มบางๆก่อนจะยื่นมือออกมาให้เขา แทมินขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มยื่นมือมา แต่เพราะรอยยิ้มอบอุ่นทำให้แทมินเข้าใจได้ไม่ยาก
“อยากเห็นลูกของเราหรือ?”
คำพูดของร่างสูงทำให้ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ แทมินกัดปากแดง
“ลูกของคุณต่างหาก” มือเล็กเอื้อมไปจับกับมือชายหนุ่ม
มินโฮพาแทมินเดินผ่านทางเดินที่มีดอกไม้ล้อมรอบ….น้ำตกตื้นๆกระจายเป็นแอ่งๆและไหลลงมาตามชั้นหินสีของน้ำใสแจ๋วจนมองเห็นดอกไม้เล็กๆที่อยู่ในน้ำ
แทมินมองอย่างตื่นตาตื่นใจ เหมือนกำลังเดินอยู่ในอุโมงค์ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ เหล่าจรเข้น้อยๆว่ายกันอยู่รอบนอกบางตนก็กลายเป็นมนุษย์ว่ายน้ำแข่งกัน
แทมินยิ้มเมื่อเห็นเจ้าจระเข้น้อยตัวหนึ่งคลานเข้ามาใกล้ปากเล็กงับชายกระโปรงของหญิงสาวอย่างน่ารัก
“ถอยไป…หลีกทางให้นายหญิงเดี๋ยวนี้!”
เพราะเสียงดุๆจากจระเข้หนุ่มทำให้จระเข้น้อยตัวนั้นถอยออกไปอย่างกล้าๆกลัว แทมินหันกลับมาค้อนมินโฮจรเข้เล็กนั้นไม่ได้ทำอะไรเขาซักหน่อยก็แค่อยากเล่นด้วย
แทมินนั่งยองๆก่อนจะลูบหัวเบาๆ แล้วจระเข้ตัวนั้นก็กลายร่างเป็นเด็กชายตัวเล็กอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ
“อ๋า…ชื่ออะไรจ๊ะ…”
แทมินถาม
จรเข้น้อยมองแทมินสลับกับมินโฮ….เพราะพึ่งถูกดุไปเมื่อกี้จึงทำให้จระเข้น้อยกล้าๆกลัวๆ
“ยะ…ยองแซง…”
จระเข้น้อยตอบเสียงเบาๆ
“ยองแซงหรอ…ชื่อน่ารักจัง”
แทมินลูบหัวจระเข้น้อยอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหนีแล้วกระโดดลงน้ำ
“เจ้าก็รู้ว่าเด็กพวกนั้นซนจะตาย” มินโฮบ่น
“แล้วคุณจะดุแกทำไม…ยองแซงไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย…หึ…เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย” แทมินตำหนิ
“ทำไมเจ้าถึงพาลโกรธข้าเพียงเพราะจรเข้ตัวนั้นด้วยเล่า”
“ฉันไม่ได้โกรธคุณ…ฉันแค่บอกคุณว่าอย่าตวาดเด็กเฉยๆ…คุณเองก็เป็นจรเข้หน้าก็ดุอยู่แล้วทำไมไม่หัดยิ้มแย้มแจ่มใสซะบ้างละ”
แทมินบอก จระเข้หนุ่มขมวดคิ้วก็เขาต้องปกครองวังบาดาลคนเดียวเขาเคยใจดีกับใครที่ไหน ถ้าขืนใจอ่อนแบบที่แทมินว่าจะเป็นผู้นำคนอื่นได้อย่างไรกัน
แทมินถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหาจระเข้หนุ่มที่ยืนกอดอก นิ้วเล็กๆฉีกปากจระเข้หนุ่มให้ยิ้ม
“แบบนี้…คุณจะได้ไม่น่ากลัว”
แทมินยิ้ม…มินโฮก็ยิ้มมือแกร่งประคองมือเล็กกับใบหน้าของเขาก่อนที่มินโฮจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้แทมินแล้วกดจูบเบาๆบนแก้มแดงปลั่ง
“ถ้าเจ้าอยู่กับข้า….ข้าจะยิ้มแบบนี้กับเจ้าทุกครั้งเลยนายหญิง”
แทมินหันหน้าหนีไปด้านข้าง ใบหน้าร้อนๆลอบยิ้มออกมาบางๆเพราะเขินไปกับคำพูดของจรเข้หนุ่ม
“บ้า…”
แทมินเดินนำหน้ามินโฮทั้งที่ไม่รู้ทางไปเลยด้วยซ้ำ
“นายหญิง…เจ้าเดินหนีข้าไปด้านนั้น…เจ้ารู้หรือว่าทางนั้นไปไหน”
แทมินหันกลับมา
“ก็รู้ทางแล้วทำไมไม่นำเล่า”
แทมินบ่นเบาๆแก้มแดงๆพองขึ้นอย่างน่าชัง
เดินมาเรื่อยๆก็มาถึงห้องๆหนึ่งเสียงดนตรีขับกล่อมเบาๆและเสียงน้ำตกมินโฮเปิดม่านเข้าไปด้านใน
“ลูกของเราอยู่ที่นี่”
มินโฮผายมือให้แทมินตามเข้ามา ห้องกว้างๆเต็มไปด้วยแสงสว่างสวยๆมีรุ้งกินน้ำตัดผ่านและเป็นแบบที่ยูนาเล่าให้ฟังนายน้อยทั้งสองคนนอนหลับอยู่ในฟองคล้ายๆสบู่ แก้มอูมๆกับปากแดงขยับเข้าออกเบาๆเหมือนเด็กกำลังดูดนมทั้งที่ไม่มีขวดนมอยู่เลย
“เดี๋ยวนะ…ทำไมเด็กยังตัวเท่านี้อยู่เลย…ถ้าเวลาผ่านไปร้อยปีเด็กก็น่าจะอายุร้อยปีซิแล้วนี่เหมือนพึ่งออกจากท้องแม่เอง”
มินโฮหัวเราะ
“เพราะยาที่มินจีเคยทาตัวเด็กไว้…ทำให้ลูกของข้ายังเป็นทารกอยู่น่ะสิ…เขาจะเติบโตก็ต่อเมื่อเจ้าอุ้มท้องเขาอีกครั้ง”
แทมินตาโต
“อุ้มท้อง!!!!!”
“คุณจะบ้าหรือไง…เด็กเป็นลูกของคุณกับลีแทมิน…แล้วทำไมฉันต้องอุ้มท้องให้ลูกคุณอีกละ”
“เจ้าคือนายหญิง…เจ้าคือเมียของข้า…ข้ามั่นใจ”
แทมินถอนหายใจไม่ว่าจะอธิบายยังไงมินโฮก็ยังเข้าใจว่าชองแทมินคือลีแทมินเมื่อชาติที่แล้วอยู่ดี
“มีส่วนไหนบอกว่าฉันคือนายหญิงลีแทมิน”
“หน้าตาของเจ้า…ร่างกายเจ้า”
แทมินเบะปาก “นี่คุณฟังนะ…ใครก็หน้าเหมือนกันได้ทั้งนั้นไม่เชื่อคุณไปดูที่โซลสิคนหน้าเหมือนกันเยอะจะตาย…แล้วที่สำคัญฉันเกิดคนละยุคกับคุณ…แม้แต่คุณฉันยังจำไม่ได้เลยคุณจะบอกว่าฉันคือลีแทมินได้ยังไง”
ฟองสบู่สั่นเบาๆเมื่อเสียงของแทมินดังขึ้น ทารกขยับตัวเล็กน้อยเหมือนถูกรบกวน
“คนดี…เจ้ากำลังทำให้ลูกของเราตื่นนะ”
มินโฮใช้นิ้วชี้แตะเบาๆบนริมฝีปากอิ่มของแทมิน
ร่างบางกำลังจะอ้าปากเถียง
“อย่างที่บอก…ข้ารู้ทุกอย่าง…ข้ามองเจ้า…เฝ้าดูเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา…ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นยังไงแต่เจ้ากลับจำข้าไม่ได้”
“แต่ฉันไม่ใช่ลีแทมิน….ฉันคือชองแทมินฉันกำลังจะแต่งงานฉันมีคนรัก”
“คิมจงฮยอน!!!!”
มินโฮตวาด
“มันนั่นแหละ…ไม่ว่าชาติที่แล้วหรือชาตินี้มันก็แย่งเจ้าไปจากข้า!!!....เจ้าตรอมใจตายก็เพราะมัน!!!”
“แต่ฉันรักเขา” แทมินบอกน้ำตาใสๆกำลังจะไหลอาบใบหน้าหวาน
“แล้วข้าละนายหญิง…เจ้ารักข้าบ้างหรือไม่…”
มินโฮนั่งคุกเข่า แววตาสีเหลืองอร่ามนั้นแสดงความเจ็บปวด
“ฉันลืมไปหมดแล้ว….ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้….”
แทมินคร่ำครวญ “พาฉันกลับขึ้นไปเถอะนะ…ฉันมีคุณพ่อคุณแม่และน้องชาย…พวกเขา..ฮึก…ต้องเป็นห่วงฉัน…ได้โปรดนะค่ะ…คุณมินโฮ”
แทมินจับมือของจระเข้หนุ่มไว้แน่นเธออ้อนวอนเขา
“ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งเจ้าไว้….จำไว้คนดี…ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติข้าก็รักเจ้า”
........................................................................................
ในที่สุดก็จบพาร์ทอดีตเเล้ว พอเข้าใจเรื่องของเเทมินกับมินโฮใช่มั้ย?
เด็กเเฝดไม่ได้ถูกฆ่าค่ะ ^^ เเต่ตอนต่อไปจะเป็นยังไงต้องติดตาม
เค้าไม่อยากบอกตอนต่อๆไปเลยอ่ะ เอาไว้รออ่านนะ ^^
ยังมีเรื่องที่ไม่คาดคิดอีกเยอะ เเล้วก็ขอโทษสำหรับเมนอนยูด้วยเรื่องนี้ไม่มีอนยู
เเต่มีลีจินกิ 55555 ส่วนเฮียจะมาตอนไหนก็ต้องรอดูนะ ^^
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น