คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love like this :: บทที่ 8
บทที่ 8
“องค์ชายสิ่งที่ท่านทำมันผิดนะครับ….เด็กคนนั้นเป็นมนุษย์นะครับ”มินโฮที่กำลังยิ้มร่า แต่ต้องหุบยิ้มทันที
“ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรจินกิ” มินโฮหันไปหาชายหนุ่มอีกคน ลีจินกิหรืออนยู
“แต่เด็กคนนั้นไม่ปลอดภัยนะครับ”
“ก็ลองดูซิ…ฉันไม่มีวันให้ใครหน้าไหนแตะต้องแทมินทั้งนั้น…”
“ฉันอยากเห็นเด็กของแกจริงๆมินโฮ”
ชายผู้มาใหม่ อยู่ในชุดผ้าคลุมสีดำเดินลงบันไดตรงมาหามินโฮ ข้างมีหญิงสาวอีกสองคนเดินขนาบข้าง
“ท่านพี่” มินโฮรีบคุกเข่าก่อนที่พี่ชายจะจับไหล่ให้ลุกขึ้น
“แกก็รู้ว่าเราปกป้องมนุษย์ไม่ได้ มนุษย์กับแวมไพร์ยังไง มนุษย์ก็เป็นอาหาร…ส่วนเราเป็นนักล่า”
ชเวชีวอน หรือนายใหญ่พี่ชายของชเวมินโฮ
“แต่ผมจะไม่มีวันให้ใครแตะต้องเด็กคนนั้นเป็นอันขาด!เด็กคนนั้นเป็นของผม…ไม่ว่าพี่หรือใครก็แตะต้องแทมินไม่ได้”
มินโฮประกาศกร้าว ชเวชีวอนยิ้มเหยียดๆแต่สองสาวที่ยืนขนาบข้างดูท่าว่าจะไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ข้าเป็นของท่าน….องค์ชาย” หญิงสาวร่างบางหน้าตาสวย เดินเข้ามากอดมินโฮ
“ไม่…ข้าไม่ได้รักเจ้า…ฮยอนอา” คำตอบของมินโฮทำให้อีกคนถึงกับเดือด ฮยอนอาแยกเขี้ยวขาวเพื่อขู่ชเวมินโฮ
“อย่าได้คิดทำอะไรแทมิน….เด็ดขาด!!!ข้าสร้างเจ้าได้…ข้าก็ทำลายเจ้าได้”
มินโฮผลักฮยอนอาอย่างแรงจนหญิงสาวเซล้มไปบนพื้น ดวงตาของมินโฮเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
“หยุดได้แล้ว…แค่เด็กคนเดียว…เจ้าถึงขนาดจะฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกันเชียวรึ!” มินโฮหันกลับไปมองชีวอน ก่อนจะลดมือลง
“ขออภัยท่านพี่…” มินโฮเดินหันหลังออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องตามอนยู…ปล่อยมินโฮไปเถอะ…..” ชเวชีวอนมองตามมินโฮจนลับตา
“จับตาดูการเคลื่อนไหวของหมาป่า….มันไม่ปล่อยมินโฮไว้แน่”
ชเวชีวอนหันไปสั่ง อนยู ซึ่งอนยูก็รับปากก่อนจะโผบินหายลับไปกับความมืดอีกคน
……………………………………………………………………………………………………….
“[แทมิน!!!!!วันนี้นายทำอะไรรู้ตัวรึปล่าว]”
เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนรักทำให้แทมินต้องรีบวิ่งออกจากห้องน้ำทั้งๆที่ยังแต่ตัวไม่เสร็จ มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้นพันรอบกาย แต่พอรับโทรศัพท์เท่านั้น เสียงคีย์ที่ดังเป็นสิบเท่า ก็แผดเสียงจนแทมินต้องเอามืออุดหู
“คีย์….นายไม่ต้องตะโกนได้มั้ย”
“[ไม่ต้องทำมาเป็นพูดเลยแทม….วันนี้นายออกไปกับเด็กใหม่แล้วไม่กลับมาเรียนอีกเลย…ไหนบอกไม่ชอบไงห๊ะ!!!]”
แทมินอมยิ้มเขินๆ
“มันเป็นแค่อุบัติเหตุหน่ะ….”
“[อุบัติเหตุหรอ!....นายรู้มั้ย..ว่าไคหน่ะ…เกือบเป็นศพเพราะโดนหมัดของนายนั่นเข้า]”
แทมินเอามืออุดปาก….เขาลืมถามข่าวของไคไปเลยหลังจากที่ชเวมินโฮพาเขาไปที่สุสาน
“แล้วไคเป็นไงบ้าง!!เจ็บมากมั้ย”
“[ก็ไม่มากหรอก…แค่คางเหลือง…แล้วก็หลังเป็นแผลนิดหน่อยเพราะโดนกระจกบาด…นี่…ฉันอยากรู้จังเลยว่าไคไปทำท่าไหนถึงโดนเด็กใหม่ต่อยหน่ะ]”
แทมินอยากจะบอกคีย์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่….บอกไม่ได้ ขืนบอกไปว่ามินโฮคือแวมไพร์และที่สำคัญเป็นคนทำให้ไคเป็นแบบนั้น คีย์จะช็อคแค่ไหนนะ
“อ๊ะ!!!!!!”
แทมินตกใจเมื่อมือของใครบางคนสอดเข้ามาโอบกอดเขาจากด้านหลังแต่เมื่อ มือเย็นนั่นสัมผัสเนื้อตัว แทมินถึงกับยิ้มเขินออกมา เพราะเขารู้ว่าคนที่กอดอยู่เป็นใคร
“[แทม…มีอะไร!!!เกิดอะไรขึ้น….]”
เสียงคีย์ที่ดังขึ้นอย่างเป็นห่วง
“มะ…ไม่มี..อะไร..คีย์..ฉันเอ่อ..ฉัน…ลื่น นิดหน่อยหน่ะ”
แทมินแก้ตัวน้ำขุ่นๆจะให้บอกคีย์ได้ไงว่าที่เขากำลังสั่นอยู่นี้เป็นเพราะพ่อแวมไพร์ตัวดีที่กอดเขาจากทางด้านหลังแถมยังซุกหน้าลงมาตรงซอกคอของแทมินอีก มีหวังคีย์คงช็อคเลเวลสองแน่นอน
“[ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว…นอนได้แล้วนายหน่ะพรุ่งนี้มาโรงเรียน…เล่าทุกอย่างให้ฉันฟังด้วย โอเค้…ฝันดีจ้า]”
“รู้แล้วฮะ..ออมม่า…ฝันดีเหมือนกัน”
แทมินได้ยินคีย์หัวเราะคิกคัก คีย์คงจะพอใจกับบทบาทใหม่ คีย์ก็เหมือนแม่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่และออมม่าคอยดูแลและเป็นห่วงแทมินแทนพี่แจจุง
แทมินกดปิดโทรศัพท์ก่อนจะหมุนตัวไปหาพ่อแวมไพร์หนุ่มที่กอดเขาอยู่
“พี่มินโฮ…พี่เข้ามาได้ยังไง”
แทมินถามอะไรที่มันดูสิ้นคิดไปซักหน่อยเพราะเขารู้ว่าต่อให้ เขาห้ามแค่ไหนมินโฮก็เข้ามาได้อยู่ดี
“ทางนั้นไง” มินโฮชี้ไปที่ริมระเบียง ประตูกระจกเปิดอ้าไว้หน่อยๆแทมินยิ้มก่อนจะเกะมือมินโฮออก
“ผมยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยนะฮะ”
“ไม่ต้องใส่แล้ว…เสียเวลา?”
มินโฮช้อนเอาคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะวางลงเบาๆที่เตียง
“นายนี่มันยังไงกันนะ…นายทำให้ฉันไปไหนไม่ได้…คิดถึงตัวหอมๆของนาย..และก็ปากแดงๆ”
มินโฮเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของแทมิน ไม่ว่าจะสัมผัสอีกกี่ครั้ง ก็ไม่มีทางเบื่อมีแต่อยากจะได้?เรื่อยๆแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากบางลิ้นร้อนแทรกเข้าไปภายในก่อนจะกวาดไปจนทั่ว มินโฮละเมียดละไมชิมอย่างดูดดื่ม มือเล็กที่วางกั้นหน้าอกร่างสูงกลับถูกส่งไปคล้องคอก่อนจะกดหัวของอีกคนลงมาให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น ศรีษะของทั้งคู่เปลี่ยนมุมไปมาเพื่อที่จะแนบแน่นมากขึ้น มินโฮถอนจูบออกก่อนจะก้มลงมองคนตัวเล็กใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“พี่มินโฮ…หยุดทำไมฮะ”
แ
ทมินยิ้มเขินๆไม่กล้าสบตากับร่างสูงตรงหน้า
“นายไม่เจ็บหรอ…ถ้าฉันทำนายจริงๆ”
มินโฮมองคนตัวเล็กถึงแม้ว่าเขาเองก็อยากกอดคนตัวเล็กให้ได้แบบที่มนุษย์กอดกัน แต่ชเวมินโฮเป็นแวมไพร์แรงและพละกำลังมีมากกว่าคนทั่วไป…ทั้งๆที่อยากถนุถนอมแทมินแต่เขากลับเป็นฝ่ายทำให้แทมินเจ็บซะเอง
“ถ้าพี่ทำด้วยความรัก…ผมไม่เจ็บหรอกฮะ”
มินโฮมองแทมินยิ้มๆ ใบหน้าหวานช่างดึงดูด มินโฮก้มลงไปจูบปากแดงอีกครั้ง ไม่มีการแทรกลิ้นใดๆทั้งสิ้น มันเป็นการแตะปากกันแผ่วเบา เป็นจูบพิเศษสำหรับแทมิน
“นายยังเด็กแทมิน…เอาไว้นายโตกว่านี้ฉันจะกอดนาย”
มินโฮเลื่อนริมฝีปากไปจูบหน้าผากสวย ก่อนจะกอดกระชับร่างบางให้จมหายไปในอ้อมกอด
“พรุ่งนี้มีเรียนรีบๆนอนซะ….”
มินโฮลูบหัวแทมินเบาๆ ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้มินโฮรับรู้ถึงหัวใจของแทมินที่เต้นรัวและเร็วจนมินโฮสัมผัสได้ คนตัวเล็กมองหน้าคนที่กอดเขาผ่านความมืดแม้แทมินจะมองไม่เห็นสีหน้าของมินโฮแต่แวมไพร์สามารถมองได้อย่างชัดเจนในความมืด
แสงแดดอ่อนๆในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องของแทมิน คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะลุกมองข้างเตียง ที่ว่างปล่าวไร้เงาของคนที่นอนกอดแทมิน…ชเวมินโฮหายไป มีเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆเท่านั้นที่ยังคละคลุ้งอยู่ภายในห้อง
แทมินยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง
“ผมรักพี่จัง”
แทมินยิ้มน้อยๆก่อนจะกระชับผ้าเช็ดตัว…เมื่อคืนชเวมินโฮมาถึงแทมินก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า จนกระทั่งเช้า แทมินรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อย่างรวดเร็วเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้คนตัวเล็กหน้าแดง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- -- - - - - - - - - - - -- - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- -- - -
CRY .q
ความคิดเห็น