คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Love like this :: บทที่ 7
บทที่ 7
“ทำไม!ถึงยอมให้มันแตะตัวง่ายๆแบบนั้น”
เมื่อรถคันหรูวิ่งมาจอดที่ห่างไกลชุมชน และที่สำคัญเบื้องหน้าคือสุสาน มินโฮก็ตะคอกคนตัวเล็กในรถทันที
“ผม…ผม…”
แทมินอึกอัก จนชเวมินโฮต้องจับใบหน้าคนตัวเล็กให้เงยขึ้นเพื่อสบกับดวงตาสีน้ำตาลของเขา
“ฉันต้องใช้ความอดทนและพยายามมากแค่ไหนที่จะแตะตัวนาย….นายมันดึงดูด..เลือดของนายหอม…ตัวนายก็หอมไปด้วย”
มินโฮก้มลงริมฝีปากเย็นเฉียบคลอเคลียขยับอยู่บนริมฝีปากแดงเหมือนเชอรรี่ของแทมิน ก่อนจะเลื่อนลงไปยังซอกคอขาว มินโฮเอาริมฝีปากตัวเองแตะไว้ตรงนั้นเนิ่นนาน จนแทมินรับรู้ได้ถึง ลมหายใจร้อนๆของมินโฮที่เป่ารดอยู่ที่ต้นคอขาว
“ฉันต้องอดทน เพื่อไม่ให้กัดนาย…นายมันเหมือนแอปเปิ้ล…ลีแทมิน”
มินโฮกดจูบลงไปแรงๆดูดจนเกิดรอยสีกุหลาบ
“กัดได้แต่กินไม่ได้….”
มินโฮละใบหน้าออกจากซอกคอ ก่อนจะเปิดประตูรถออกมาสูดอากาศภายนอก แทมินค่อยๆเปิดประตูตามลงมา สีหน้าสงสัยหน่อยๆเมื่อเบื้องหน้าของเขาคือสุสานขนาดใหญ่ที่มีป้ายปักเรียงรายเต็มไปหมด
มือบางยกขึ้นแนบแก้มตัวเองก่อนจะลูบไปที่ต้นคอ แต่เมื่อมินโฮหันมาคนตัวเล็กก็รีบเอามือลง ก่อนจะแกล้งมองไปรอบๆแต่สายตากลมก็ไปสบกับดวงตาคมของมินโฮอยู่เรื่อยๆ
“ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่….”
ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆทำให้แทมินอดไม่ได้ที่จะเอามือออกไปแกว่งเบาๆ
“นายอยากไปไหนละ…โบสถ์หรอ…คิดว่าฉันจะเข้าที่แบบนั้นได้รึไง”
มินโฮยิ้มหน่อยๆก่อนจะดึงแขนแทมินให้เดินตาม
“แบบนี้ซินะที่มนุษย์เรียกว่า การเดท” แทมินอึ้งหน่อยๆกับสิ่งที่ได้ยิน
“เดทหรอ!” เสียงอุทานเสียงดังของแทมินทำให้อีกคนหันขวับ
“นายไม่เคยมีเดทรึไง?” ดวงตาคมมองอย่างหาคำตอบในดวงตาหวาน
“ผม…มะไม่เคย…มี…เดท…”
แทมินตะกุกตะกักนิดหน่อย…เขายังคงไม่ชินที่มีแวมไพร์หน้าหล่อ คอยใกล้ชิดขนาดนี้
“ฉันเป็นคนแรกซินะ….”
มินโฮพูดก่อนจะเดินนำแทมินเข้าไปในสุสาน แทมินเดินตามหลังมาติดๆแทมินเคยมาสุสานครั้งล่าสุดเมื่อเดือนก่อน มากับพี่ชาย คิมแจจุง มาเพื่อไหว้ศพพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้งานของแจจุงยุ่งแทมินจึงมาได้ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน
“พ่อกับแม่ผมอยู่ที่นี่…..”
แทมินยิ้มให้มินโฮเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำร่างสูงไปยังป้ายหลุมศพ หลุมศพของพ่อและแม่แทมินมีดอกไม้สวยขึ้นปกคลุมส่งกลิ่นหอม ร่างบางนั่งลงข้างๆก่อนจะเอามือไปปัดฝุ่นบนป้ายหลุมศพมินโฮที่เดินตามมาชะงักเล็กน้อย กับป้ายหลุมศพของพ่อและแม่แทมิน แววตาคมดูตื่นๆเล็กน้อย
“พ่อแม่ของนายหรอ?”
“ฮะ…พ่อแม่ผมท่านเสียไปเมื่อผมอายุได้สิบขวบ…ท่านประสบอุบัติเหตุน่ะฮะ….”
เมื่อเอ่ยถึงพ่อแม่คนตัวเล็กก็ยิ้มเป็นปลื้มทุกครั้งไป
“หอมจัง….”
แทมินทำท่าเชิดจมูกเพื่อดมกลิ่นหอมบางอย่าที่ลอยมากับลมและมันตั้งอยู่ใกล้ๆนี่เอง ต้นแอปเปิ้ลลูกดกเต็มต้นมือเล็กเอื้อมไปยังผลแดงๆของแอปเปิ้ล ชเวมินโฮทำท่าหยะแหยงหน่อยๆแทมินเด็ดผลของแอปเปิ้ลขึ้นมาหนึ่งผล ก่อนจะดมผลไม้ในมือและยื่นให้กับอีกคน
“แอปเปิ้ลแดงน่ากินมากนะฮะ” เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงไม่ยอมรับแทมินก็ได้แต่ทำหน้าสงสัย
“คุณกินไม่ได้หรอ?” มินโฮยิ้มนิดๆ
“ฉันเคยกินเมื่อนานมาแล้ว รสชาติมันใช้ได้เลยล่ะ..แต่ฉันคงไม่อยากกินมันอีก…นายก็รู้…ซาตานไม่ได้รับอนุญาติให้กินผลไม้ของพระเจ้า”
“ลองดูหน่อยนะฮะ…แค่คำเดียวก็ได้…บางทีคุณอาจรู้สึก”
แทมินยิ้มด้วยความจริงใจ พร้อมกับยื่นผลไม้แดงสดให้ร่างสูง มินโฮรับมันมาก่อนจะดมผลไม้สดลูกนั้น
“มันหอมดีนะ….”
ร่างสูงกัดมันลงไปหนึ่งคำ แต่สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าขยะแขยงมันเต็มที แต่ไม่นานนักร่างสูงก็ยิ้มออกมารสชาติที่ห่างหายไปนับร้อยปีเขากัดเจ้าลูกนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ
“หวาน…แต่หวานน้อยกว่านาย”
มินโฮยิ้มนิดๆก่อนจะวางผลแอปเปิ้ลไว้ข้างๆเขาคงกัดอีกไม่ได้ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆแก้มแดงยิ่งกว่าผลแอปเปิ้ลจนมินโฮอดไม่ได้ต้อง แปะมือลงไปบนนั้น
“นายกำลังเขิน”
มินโฮยิ้มขำๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า แทมินก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน
“ขอโทษนะฮะ…คุณอายุเท่าไหร่แล้ว”
มินโฮขำไม่ออกแต่ด้วยแววตาของร่างบางทำให้เขาต้องตอบอย่างเสียไม่ได้
“ร้อยกว่าปีแล้วมั้ง….” มินโฮยิ้ม แต่แทมินดูจะตกตะลึงไปเลย
“พระเจ้า….อายุคุณมากกว่าผมเป็นสิบๆเท่าเลย….ผมเพิ่งจะ 16 เอง”
แทมินยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นดวงตาหวานจ้องมองมินโฮไม่ห่าง เขาเพิ่งสังเกตว่าชเวมินโฮใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน งั้นข่าวลือที่ว่ามีเด็กใหม่ย้ายมาคงเป็นชเวมินโฮสินะ
“ผมไม่เข้าใจว่าแวมไพร์เรียนหนังสือด้วยหรอ?” แทมินชี้ไปที่เสื้อของอีกคน
“ฉันเรียนมาเป็นร้อยรอบแล้ว….”
มินโฮยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตาหวานของแทมิน ปากบางสีแดงเหมือนเชอรรี่กำลังดึงดูดให้มินโฮเข้าไปหา
“คุณมินโฮ…”
ปากหยักทาบทับลงบนปากแดงของอีกคน สัมผัสเย็นเยือกกำลังแตะอยู่บนนั้น
“เลิกเรียกฉันว่าคุณได้แล้ว…ฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่า..พี่มินโฮ…หรือมินโฮเฉยๆก็ได้”
จูบอ่อนหวานและนุ่มนวลถูกส่งให้อีกคน แทมินยอมรับสัมผัสนั้นแต่โดยดีริมฝีปากบางอ้าออกอัติโนมัติเพื่อให้อีกคนแทรกลิ้นร้อนเข้ามาภายใน จูบดูดดื่มและอ่อนหวานถูกเติมเต็มให้กันอย่างไม่รู้จักเบื่อ
“นายเป็นอะไรกันแน่แทมิน….”
มินโฮเงยหน้าขึ้นมามองอีกคน ที่แก้มแดงตัดกับผิวขาวเหมือนน้ำนม
“นายทำให้ฉันอยากเป็นมนุษย์…ฉันอยากกอดนายได้แบบที่มนุษย์ทำ….ไม่ต้องกลัวว่าซักวันฉันจะกัดนาย”
แววตาคมดูเศร้าลงอย่าชัดเจน มือหนาที่ลูบใบหน้าหวานถูกส่งไปจับมือเล็ก ชเวมินโฮยกมือเล็กของแทมินขึ้นมาจูบ
“พี่มินโฮ…ผม…เชื่อใจพี่…ว่าพี่จะไม่ทำให้ผมเจ็บ”
“นายพูดอะไรออกมาแทมิน…รู้ตัวรึปล่าว” แทมินยิ้มกว้างที่สุดให้กับมินโฮ
“ผมรู้….”
“มีอะไรหลายอย่างบนโลกใบนี้ที่นายไม่รู้….มีอะไรประหลาดมากมายบนโลกนี้ที่มนุษย์อย่างนายไม่สามารถค้นพบเข้าใจรึปล่าว”
“ผมเชื่อ…ถ้าพี่อยู่กับผม…พี่จะปกป้องผม…”
ปกป้องงั้นหรอ…ตลอดชีวิตอมตะของเขา…มินโฮเหมือนอยู่อย่างไร้ค่า ไม่เคยรู้จักความรัก ถึงแม้จะเคยแต่นั่นก็นานเป็นร้อยปีมาแล้ว…..
“นายแน่ใจหรอ…ว่าฉันจะปกป้องนาย…ฉันมากกว่าที่จะทำร้ายนาย” มินโฮโชว์เขี้ยวขาวๆให้แทมินดู
“ไม่หรอก…ผมรู้…ถึงแม้พี่จะไม่มีหัวใจ…แต่ผมจะเป็นหัวใจของพี่เอง”
แทมินเอามือทาบลงไปบนหน้าอกแกร่งของมินโฮ ที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆแม้กระทั่งเสียงหัวใจ มินโฮจับมือเล็กไว้เนิ่นนาน ไม่อยากปล่อยให้ดวงใจกล่องนี้หายไป
- - - - - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - -- - - - - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - -- - - - - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น