คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The Relationship :: 6 เป็นของข้า
ตอนที่ 6::
“เมียข้าเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ…”
มินโฮถามอย่างร้อนใจเมื่อเห็นหมอตรวจนานแล้วแต่แทมินก็ยังไม่ฟื้นซักที
หมอยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรหรอกขอรับนายท่าน….นายหญิงแค่อ่อนเพลีย…เป็นอาการของคนท้องอ่อนๆข้าจัดยาสมุนไพรแก้วิงเวียนและคลื่นไส้ไว้แล้ว…ประเดี๋ยวนางตื่นก็ให้รับประทานได้เลย”
“แทมินท้อง…แทมินท้องอย่างนั้นหรือ!!!”
จระเข้หนุ่มเก็บอาการดีใจไว้ไม่มิด เขาเผลอขยับตัวแรงๆด้วยความดีใจ บาดแผลที่ยังไม่สมานกันดีทำให้เขาเจ็บปวด
“อ๊า!!!!”
“ยูนา…อยู่ดูแลนายหญิงอย่าให้มีผู้ใดมาทำอันตรายนางเด็ดขาด!...ส่วนพวกเจ้าออกไปได้แล้ว!”
มินโฮไล่สองแฝดออกไปจากห้อง คีย์ก็ตามออกไปด้วยถึงแม้เขาจะดีใจและห่วงน้องสาวขนาดไหนแต่มันก็ไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ใกล้จรเข้หนุ่ม…แน่นอนว่าคีย์ยังคงโกรธมินโฮอยู่มาก
“เหตุใดเจ้าจึงหนีข้า”
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างงามต้องหยุดเดิน
คีย์หันกลับมาหาชายหนุ่ม ดวงตากลมมีแววรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าเกลียดท่าน” น้ำเสียงหยิ่งๆและหนักแน่น มินโฮกัดฟันด้วยความโมโหก่อนจะเดินเข้าไว้คว้าแขนหญิงสาวเอาไว้
“ปล่อยนะ!!!”
คีย์พยายามสะบัดมือออก
“เจ้ามันจะดื้นรั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน!!!!”
“น้องข้าอุ้มท้องลูกของท่าน…ใยท่านไม่ไปดูแลมายุ่งกับข้าทำไม” หญิงสาวจ้องชายหนุ่ม
“เพราะน้องเจ้าอุ้มท้องลูกของข้า…ข้าถึงไม่มีโอกาสสานสัมพันธ์กับนาง…ก็เหลือแต่เจ้า….ร่างกายของเจ้าข้าต้องการ”
ชายหนุ่มไม่อ้อมค้อมโอบกอดร่างของหญิงสาวให้แนบชิดกับผนังพื้นหินเย็นๆและกักร่างกายบางไว้ด้วยวงแขนแกร่งทั้งสองข้าง
“ปล่อยข้านะ!...ปล่อย!...ข้าไม่ต้องการท่าน…อื้อ….”
คีย์ทั้งหยิกตีชายหนุ่มที่เธอเกลียด จมูกและริมฝีปากทำหน้าที่ประสานกันได้อย่างดีเยี่ยมริมฝีปากแดงถูกร่างสูงครอบครองจนช้ำ
“จะยอมเป็นของข้าหรือยัง” มินโฮละหน้าออกมาถามเมื่อเห็นร่างงามที่ถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระยืนหอบ
“ไม่มีวัน!....ข้าเกลียดท่าน…อ๊ะ!!!!ปล่อยนะ…”
ร่างงามถูกปล่อยลงบนเตียงก่อนร่างกายแกร่งจะคร่อมทับริมฝีปากตะโบมจูบร่างงามอย่างไม่ลดละ เล้าโลมจนกระทั่งร่างกายของทั้งคู่ไม่เหลือแม้กระทั่งผืนผ้าปิดบังไว้
ริมฝีปากของชายหนุ่มไล้ร่างกายบางอย่างโหยหา กลิ่นหอมกรุ่นไม่ได้ต่างจากร่างกายของแทมินทำให้มินโฮหลงไหลอยากจะครอบครองทั้งหมด
ความปรารถนาของมินโฮกำลังจะถูกยัดเยียดให้คีย์….น้ำตาไหลจากดวงตาคู่สวยที่ไม่สามารถขัดขืนชายหนุ่มได้ปล่อยให้ชายหนุ่มตักตวงให้พอใจ
“ขออภัยขอรับนายท่าน!!”
เสียงขัดจังหวะจากจากองครักษ์คนสนิททำให้มินโฮต้องหยุดกิจกรรมทั้งหมด ดวงตาคมมองผู้มาเยือนด้วยความโกรธ
“หากเจ้าไม่มีเรื่องด่วนจริงๆละก็ข้าจะสั่งตัดหัวเจ้า!”
“ท่านเจ้าปู่เรียกพบนายท่านเดี๋ยวนี้ขอรับ….”
เมื่อรายงานเสร็จ ชานยอลก็ไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นไปมองดวงตาหลุบต่ำก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง
“เสร็จธุระเมื่อไหร่ข้าจะมาจัดการกับเจ้า”
มินโฮบอกหญิงสาวบนเตียง ท่านปู่ต้องรู้แล้วแน่ๆว่าเขาถูกทำร้ายมา เพราะไอ้มนุษย์นั่นคนเดียวทำให้พละกำลังเขาหายไปกว่าครึ่งกว่าจะฟิ้นตัวเขาคงต้องรอให้แผลหายดีกว่านี้
“ท่านปู่เรียกข้า…มีอันใดหรือ”
ชายหนุ่มทำความเคารพ
“เจ้าถูกทำร้ายมาหรือมินโฮ”
ชายหนุ่มพยักหน้า บาดแผลทำให้เขาปวดอยู่ไม่ใช่น้อย
“ร่างกายของเจ้าคงกระพันไม่มีสิ่งใดจะทำลายเจ้าได้….ยกเว้นอาวุธที่มนุษย์นั่นใช้….มินโฮ…เชื่อปู่เถอะคืนเด็กสองคนนั้นไปเถอะก่อนที่เจ้าจะถูกพวกมนุษย์ฆ่าตาย….”
ชายชราบอก อีกไม่นานมนุษย์หนุ่มวิชาแก่กล้าจะต้องลงมาที่นี่แน่นอน
“ไม่มีวัน!!!....ข้าไม่คืน…มันลงมาเมื่อไหร่ข้าจะฆ่ามันเอง”
“เจ้าจะเอาพละกำลังที่ไหนไปสู้กับเขา….ในเมื่อเจ้าก็เพิ่งถูกทำร้ายมาเจ้าไม่เห็นลูกหลานของเราหรือ…บางตนเจ็บปวดทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็ล้มตาย….ทั้งที่เจ้าเป็นราชาแห่งท้องน้ำ…เจ้ากลับไม่รู้ชั่วดี”
“มินโฮ… สามวันนี้อย่าได้ขึ้นไปก่อภัยด้านบนเด็ดขาด…จงอยู่ในถ้ำนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรเถิด…ร่างกายเจ้าจะได้หายเร็วขึ้น”
จระเข้หนุ่มฟึดฟัดเล็กน้อย
จะกี่วันเขาก็ไม่อยากไปนั่งเฉยๆอยู่ในถ้ำทั้งนั้นแหละแต่เขาก็ขัดท่านปู่ไม่ได้….ฝันร้ายเมื่อวันก่อนก็ยังตามหลอกหลอนเขาไม่จบไม่สิ้น ไหนจะห่วงลูกและเมีย…และยังห่วงอีกหลายอย่าง มันทำให้จระเข้หนุ่มจิตใจเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม
แม้การทำสมาธิจะผ่านไปคืนหนึ่งแล้วก็ตามแต่จิตใจของจระเข้หนุ่มก็หาสงบได้ไม่ ยังคงมีแต่กิเลสตัณหาและความแค้นอยู่เป็นเนืองนิจ
“ท่านพี่จะไปไหนหรือ”
จระเข้แฝดน้องหันมาถามเมื่อเห็นเซคยองกำลังจะออกไปด้านนอก
“ข้าทนอยู่ในนี้ไม่ได้หรอก…ข้าห่วงท่านพี่”
หญิงสาวพูดด้วยความร้อนใจ
“แต่ท่านพี่บำเพ็ญเพียรอยู่นะเจ้าค่ะ…ห้ามผู้ใดรบกวน”
นาอึนบอก
“เพราะเหตุนี้แหละข้าต้องไป….ข้าสังหรณ์ใจไม่ดีเลยข้ากลัวท่านพี่จะเป็นอันใด….เพราะนางมนุษย์สองนางนั้นแท้ๆคอยดูนะข้าจะฆ่ามันให้ตายทั้งคู่”
เซคยองพูดด้วยความโกรธ
“พี่ฝากเจ้าดูแลท่านพี่ด้วย…พี่จะขึ้นไปด้านบน..อย่างน้อยพี่จะได้ฆ่าเจ้ามนุษย์นั่นได้”
“ไม่ได้นะเจ้าค่ะ….ท่านพี่สู้มันไม่ได้หรอก…ขนาดท่านพี่มินโฮยังบาดเจ็บกลับมา…แล้วท่าน”
นาอึนกอดขาแฝดพี่แล้วร้องไห้
“ได้ซินาอึน…อย่าห่วงพี่ไปเลย…เจ้าจงรักษาตัวเองให้ดี…พี่จะกลับมาแน่นอน”
หญิงสาวบอก
ค่ำคืนนี้หลังจากบนบ้านพึ่งผ่านงานฉลองมาหมาดๆชายหนุ่มร่างกำยำเดินออกมารับลมเย็นๆที่ท่าน้ำ ใบหน้าหล่อ…ยกยิ้มถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดในวันพรุ่งนี้ เขาจะลงไปหาแทมินและคีย์และพาตัวกลับมาให้ได้ ท้องน้ำค่ำคืนนี้เงียบสงบปราศจากจระเข้อาละวาด เพราะโดนทำร้ายจนบาดเจ็บขนาดนั้นจระเข้หนุ่มจึงไม่ได้ออกมา
เงาตะคุ่มของผู้หญิงนั่งสางผมอยู่บริเวณโขดหินริมน้ำทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้ว
“บ้านใดปล่อยลูกสาวลงมาเล่นน้ำกลางค่ำกลางคืนแบบนี้”
จงฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ เงาของแสงจันทร์กระทบเข้ากับผิวเนียนขาวของหญิงสาว ใบหน้าที่เห็นไม่ชัดเจนเพราะนางหันไปทางแม่น้ำดูยังไงก็น่าจะสวยอยู่ไม่น้อย
ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว เมื่อเห็นจนเต็มตาเขาจึงรู้สึกตัวว่าหญิงสาวคนนี้ปราศจากเสื้อผ้าบังกาย
“อ๊ะ!!!ท่าน!!”
หญิงสาวใช้มือบังกายแทนเสื้อผ้า เธอมองสบตาชายหนุ่มก่อนจะหันหน้าอย่างเอียงอาย
“เจ้าเป็นผู้ใดกัน…คงไม่ใช่มนุษย์แน่แท้”
เพียงมองแวบเดียวชายหนุ่มก็รู้ หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ
“ข้า…ข้า…เอ่อ…มาจากข้างล่างนั่น”
หญิงสาวชี้ไปยังผืนน้ำ
“นางจรเข้…งั้นรึ” ชายหนุ่มหัวเราะขัน
“ท่านรู้”
จงฮยอนพยักหน้า แม้จระเข้ใหญ่จะถูกทำร้ายไปแล้วก็ไม่มีมนุษย์หน้าไหนกล้าลงน้ำแล้วผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่ใช่คนก็คงเป็นอย่างอื่นถึงกล้าลงเล่นในแม่น้ำยามค่ำคืน
“เจ้าไม่ทำร้ายข้าหรือ…แม่นาง”
จงฮยอนนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ใบหน้าสวยหันกลับมายิ้ม
“ท่านคือผู้ที่ทำร้ายท่านพี่มินโฮใช่หรือไม่”
“พญาจรเข้….ชื่อมินโฮหรือ…เขาสมควรที่จะถูกทำร้าย”
ชายหนุ่มพูด เขาสังเกตเมื่อรอบดวงตาของหญิงสาวเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ
“ข้าขอร้อง…ได้โปรดอย่าทำร้ายเขา…สัญญากับข้าได้ไหม”
หญิงสาวเกาะขาชายหนุ่ม ร้องคร่ำครวญ
“เจ้าชื่ออะไร…เหตุใดจึงมาร้องขอชีวิตให้จรเข้หนุ่มผู้นั้น”
จงฮยอนใช้นิ้วโป้งไล้น้ำตาออกจากใบหน้าสวยเบาๆ ร่างกายขาวนิ่มเย้ายวนความเป็นชายในตัวเขาที่สุด….อดลอบมองอกคู่งามที่กระเพื่อมยามเจ้าตัวหายใจนั้นไม่ได้เลย
“ชินเซคยองเจ้าค่ะ….เพราะเขาเป็นคนที่ข้ารัก…ข้าไม่อยากให้ท่านฆ่าเขา”
จงฮยอนถอนหายใจ….เขาควรจะรับปากดีหรือไม่?
“เอาเถอะในเมื่อ…เจ้ารักเขาขนาดนั้นก็วางใจเถอะ…หากวันพรุ่งเขายอมคืนสองพี่น้องให้ข้าข้าก็จะปล่อยเขาไป”
จงฮยอนยิ้มอย่างอ่อนโยน ร่างหนาลุกขึ้น
“เดี๋ยว!....”
จงฮยอนหันกลับมาตามเสียงเรียกหญิงสาวกัดปากเล็กน้อย
“ตอนแรกข้าจะฆ่าท่าน….เพราะท่านเป็นศัตรูกับท่านพี่มินโฮ”
หญิงสาวก้มหน้าพูดจึงไม่ได้เห็นแววตาและสีหน้าของชายหนุ่ม
“แล้วเหตุใดจึงไม่ฆ่าข้า…เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่มีอาวุธ…หืม?...แม่นางเซคยอง”
ชายหนุ่มลงนั่งยองๆอีกครั้งก่อนจะจับปลายคางสวยช้อนขึ้นเบาๆ
“ขะ…ข้า….เอ่อ….รู้สึก…รักท่าน”
เสียงหญิงสาวพูดเบาๆเพราะไม่มั่นใจ ชายหนุ่มยิ้มขำๆ
“แม่นาง…ท่านเลือกแล้วนะ…”
ใบหน้าหวานแดงซ่านทำให้เขาต้องกดจูบบนกลีบปากแดง อารมณ์ปรารถนาลุกโชนจนยากจะดับเมื่อมีคนเสนอต้องมีคนสนอง….เพราะน้ำมันใกล้ไฟจึงจุดติดง่ายและลุกโชนลามเร็วไปทั่ว….
สองร่างกอดประคองขยับเข้าหากันอย่างหนักหน่วงเสียงครางดังลั่นแต่หามีผู้ใดสนใจไม่…จวบจนบทรักจบสิ้นลงสองร่างจึงกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย….นางจระเข้กลับคืนร่างเดิมก่อนจะพุ่งลงน้ำแต่ก็ยังไม่วายหันมามองชายหนุ่มอีกครั้ง
“โธ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงตะคอกดังลั่นเมื่อจระเข้หนุ่มทนนั่งเฉยมาเกือบ สองคืนเต็ม….ในนิมิตรเขาเห็นแต่ใบหน้าของลีแทมินเต็มไปหมด…นางเรียกเขา….เสียงของแทมิน…ยั่วยวนจนเขาอยากจะกอดอยากจะจูบให้หายคิดถึงซะเดี๋ยวนั้น
“นายท่าน!!!จะไปไหนขอรับ!!”
“หลีกไปชานยอล!!”
องครักษ์ผู้ซื่อสัตย์กางแขนปกป้องเจ้านายหนุ่มไม่ยอมให้ก้าวออกจากถ้ำเด็ดขาด
“ข้าไม่หลีกขอรับ!”
“ชานยอล!!” มินโฮหัวเสียเขาพาลใส่ทั้งหมดและยังผลักชานยอลจนกระเด็นไปปะทะกับกำแพงหิน
“นายท่าน!!นี่เป็นคำสั่งของท่านเจ้าปู่นะขอรับ”
จระเข้หนุ่มดวงตาแววโรจน์ “ถ้าเจ้าไม่หลีกข้าแม้แต่ก้าวเดียว…ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้หายใจไปตลอดชีวิต!”
เสียงเย็นลอดจากไรฟันจระเข้หนุ่มๆพร้อมกับร่างกายของมินโฮขยับเข้าไปหาชานยอลมือแกร่งบีบลำคอขององครักษ์คนสนิทอย่างแรง
“นายท่าน…อ๊ะ!!...ขะ...ข้าให้ท่านไป…มะ….ไม่ได้….อุ๊ก…”
ร่างของชานยอลถูกจระเข้หนุ่มเหวี่ยงอีกครั้ง ไม่มีสิทธิ์ลุกเป็นครั้งที่สอง เพราะกระดูกข้อเท้าเขาคงแตกเป็นแน่
“นายท่านขอรับ…นายท่าน!”
“ท่านพี่….ท่านหายไปไหนมาเจ้าค่ะ…”
แทมินวิ่งเข้าหาอ้อมกอดอุ่นๆของชายหนุ่ม ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาก็ไม่เจอมินโฮเลย ดวงตาของหญิงสาวบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“เจ้าร้องไห้หรือแทมิน…”
ชายหนุ่มแตะใบหน้าหวานเบาๆมือบางประกบเข้ากับมือแกร่งประคองใบหน้าหวาน ความอบอุ่นจากกายแทมินทำให้มินโฮต้องโอบเอาร่างบางเข้ามากอด
“คิดถึงเจ้าเหลือเกินยอดรักของพี่…..”
มินโฮจูบ….จูบไปทั่วใบหน้าสวยโดยไม่ลืมจะเก็บความหวานจากริมฝีปากอิ่มด้วย
“น้องก็คิดถึงท่านพี่…ท่านปล่อยให้ข้าอยู่ผู้เดียว”
แทมินว่าพลางตัดพ้อจระเข้หนุ่มไปด้วย หายไปถึงสองวันแถมไม่ยอมบอก….แม้มินโฮจะเคยหายออกไปแบบนี้แต่ทุกครั้งคนที่ห่วงหาเดือดร้อนแทนคือแทมิน แต่เพราะวันนี้เขาเป็นห่วงมินโฮห่วงมากกว่าทุกครั้งรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าจะได้อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย
“คิดถึงเจ้า…แล้วก็ลูกของเราที่สุด”
มินโฮจูบกลางกระหม่อมบาง มือแกร่งลูบท้องแบนราบเบาๆ
“อ๊าก!!!!!....”
ชายหนุ่มบิดกายไปมา เขาร้อนรุ่มจนแทบระเบิดเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง มันทรมานและเจ็บปวด
“อ๊า!!!!!!”
“ท่านพี่!!....ท่านพี่มินโฮ!!!”
แทมินจับร่างกายของชายหนุ่มด้วยความร้อนรนไม่แพ้กัน….ยังนอนพักไม่ถึงชั่วโมงอาการของชายหนุ่มก็ร้อนรุ่ม
“ร้อน!!!....ข้าร้อน!!!...”
แทมินมองรอบๆกาย ใต้ถ้ำแห่งนี้มีแต่ความเย็นสบายมีเพียงแค่มินโฮคนเดียวที่บอกว่ามันร้อน
“ท่านพี่เจ้าค่ะ…ท่านพี่…”
“อ๊าก!!แทมินพี่ร้อน…..พี่ร้อนจริงๆ!!!”
ชายหนุ่มดิ้นไปมาผ้าปูเตียงยับย่นหมอนหนุนกระจัดกระจายลงมากองด้านล่าง
ชายหนุ่มกระโจนลงในสระน้ำ แต่ก็ยังคงดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมานร่างกายแบบมนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นสัตว์ยักษ์
แทมินกลัวแสนกลัวครั้งแรกที่เขาเห็นมินโฮเป็นจรเข้คือตอนที่เขาพาแทมินลงใต้น้ำแต่ตอนนี้มินโฮกำลังกลายเป็นแบบนั้นอีก เสียงคำรามดังออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม
“ท่านพี่….ท่านพี่จำข้าได้หรือไม่…ฮึก…ข้าแทมิน….ลีแทมิน…”
หญิงสาวก้าวลงน้ำตามชายหนุ่ม เธอเข้าไปกอดสามีอันเป็นที่รักแม้กายเนื้อจะเต็มไปด้วยเกล็ดแข็งๆร่ายกายใหญ่โตปากยาวที่เต็มไปด้วยฟันคม….มินโฮไม่ใช่คนแต่เขาคือจรเข้ดุร้าย
แทมินเข้าไปลูบหัวจระเข้เบาๆกอดคอของจระเข้หนุ่มอย่างไม่รังเกียจ
“แทมิน!!!!ขึ้นมา!!!!”
เสียงทุ้มตะโกนทางด้านหลังทำให้แทมินต้องหันกลับไปมอง ชายหนุ่มอีกคนที่เธอไม่รู้จักกำลังบอกให้เธอขึ้นจากน้ำ
“แทมินมาหาพี่…” หญิงสาวอีกคนยืนอยู่ข้างๆชายหนุ่มตะโกนเรียก
“พี่คีย์”
แทมินมองคีย์สลับกับชายร่างโปร่งอย่าไม่เข้าใจ
“เจ้าจรเข้โฉดปล่อยน้องแทมินเดี๋ยวนี้!!!!”
จงฮยอนชี้ปลายหอกใส่หน้าร่างสูง จระเข้คลานขึ้นมาจากในน้ำ ดวงตาดุร้าย อ้าปากพร้อมที่จะกัดผู้ที่อยู่ในรัศมี จงฮยอนล่อจรเข้ใหญ่ออกไปด้านนอก
“พี่คีย์เกิดอะไรขึ้น!!ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงทำร้ายท่านพี่มินโฮ!!!”
“แทมินฟังพี่…เราจะได้กลับบ้าน…ท่านพี่จงฮยอนลงมาช่วยเราแล้ว..ไปเถอะน้องพี่”
หญิงสาวทั้งดีใจทั้งเสียใจพร้อมกัน แทมินคิดถึงบ้าน….อยากกลับบ้านแต่เมื่อต้องจากกับมินโฮกระทันหันแบบนี้หญิงสาวก็ตั้งตัวไม่ทัน
“แต่ท่านพี่มินโฮ”
คีย์พาแทมินออกมาด้านนอกเสียงต่อสู้ผสมกับเสียงคำรามดังก้องไปทั่วเมืองบาดาล ร่างกายของจงฮยอนถูกหางฟาดเข้าอย่างจัง เพราะเขามีวิชาจึงสามารถหลบหลีกได้อย่างฉิวเฉียดบาดแผลแค่ทำให้จงฮยอนกระอักเลือดเท่านั้น
หอกคมๆตั้งใจตัดผ่านร่างจระเข้หนุ่ม แต่มินโฮก็หลบหลีกได้ทุกครั้งเช่นกัน
.....................................................................................................................
สวัสดีค่า ^^
อ่า.....เรื่องนี้สนุกมั้ย (ถามจริง)
รีดชอบหรือปล่าว เพราะเรื่องนี้มันเป็นชายหญิงด้วยเเหละ
คือเรื่องนี้ความจริงมันก็เรทนะ เรทมากกกกกกกก เเต่ขอตัดตอนเรทออกเนื้อเรื่องจริงๆมันมี....ทุกตอน ^O^
เเต่ขอเถอะ ด้วยมันเป็น ชญ เลยตัดอันนั้นออกไปซะ รีดก็จิ้นกันไปเหอะเนอะ
ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอดีตอยู่นะค่ะ มันมีอดีตอีกประมาณ 2ตอน
เเละก็จะบอกถึงเรื่องที่มินโฮรักกับเเทมิน
อ่านจบเเล้วก็ช่วยเม้นหน่อยนะ ^^ อะไรหลายๆอย่างก็อยากปรับปรุง ชอบไม่ชอบก็บอกกัน
อยากเพิ่มโน่นนี่นั่น เต็มที่ บอกเลย ^O^
ความคิดเห็น