คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Love like this :: บทที่ 6
บทที่ 6
คนตัวเล็กเดินบนทางเท้า ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มลงทุกทีอีกทั้งท้องฟ้าก็ยังมีฟ้าแลบแปรบๆเหมือนฝนจะตกอีกด้วย
“ฮะ…พี่แจจุง….แทมินกำลังจะกลับ
ฮะ…ทันแน่นอนแทมินอยากกินกับข้าวฝีมือพี่ใจจะขาด…
ฮะ…งั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวผมจะขึ้นรถแล้ว”
แทมินวางสายจากจากพี่ชายคนสวย มือยกขึ้นดูนาฬิกา
“อา…จะหกโมงแล้วหรอเนี่ย”
คนตัวเล็กพูดยังไม่ทันขาดคำฝนเม็ดโตก็สาดลงมาอย่างไม่ตั้งตัว ทำให้คนตัวเล็กต้องวิ่งไปหลบฝนให้วุ่น แทมินยกเอาหนังสือที่ยืมมาจากไค หน้าปกเปื้อนโดนฝนนิดหน่อยคนตัวเล็กรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดอย่างแผ่วเบาไหนๆก็ยืมมาแล้วก็ควรจะรักษาให้ดีที่สุด
ตรอกแถวนี้แทมินไม่ค่อยคุ้นเท่าไร คนตัวเล็กคงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยเดินออกไปหาป้ายรถสาธารณะขืนเดินออกไปตอนนี้ ทั้งตัวแทมินเองและหนังสือก็จะเปียก ชายแปลกหน้าสามคนที่เดินผ่านแทมินกลับเหลียวมามองเป็นตาเดียว พวกนั้นแปลกๆเหมือน…… แทมินถอยหลังกรูดเมื่อคนพวกนี้เดินเข้ามาใกล้ ดวงตาพวกนั้นเป็นสีดำสนิทไม่มีแววตาเหมือนมนุษย์
“ชะ…ช่วยด้วย…ช่วยด้วย!!!!!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อแทมินพยายามวิ่งหนีพวกนั้นแต่ก็ดูเหมือนการเคลื่อนไหวของพวกนั้นจะเร็วกว่า ไม่นานนักชายสองคนแรกก็หิ้วปีกแทมินได้สำเร็จ
“ปล่อยผม….ช่วยด้วย…..”
ชายแปลกหน้าอ้าปากโชว์เขี้ยวขาว พวกนี้ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นแวมไพร์ ฟันขาวนั้นกำลังจะก้มลงมากัดที่ซอกคอแทมิน เท้าเล็กข้างหนึ่งตัดสินใจเตะเข้าไปที่เป้าของพวกมันจังๆแต่ดูเหมือนจะไปสร้างความหงุดหงิดให้พวกมันมากกว่าเพราะมันไม่เจ็บ
“แฮ่…..”
เสียงขู่เหมือนเสียงจระเข้คำราม แทมินกลัวจนตัวสั่น
“โครม!!!!!”
คนที่หิ้วปีกของแทมินอีกคนกระเด็นไปไกล ทำให้สองคนที่เหลือรีบหันไปมอง
“มินโฮ!!!!!”
ผู้ชายที่มาพร้อมความมืดเขามารออยู่ตรงนั้นจริงๆ ผู้ชายสามคนที่ยืนเรียงหน้ากัน ต่างส่งเสียงคำรามและหันไปแยกเขี้ยวใส่ผู้มาใหม่ แต่ไม่นานนักมินโฮก็จัดการพวกนั้นจนราบคาบ
“ตายซะไอ้พวกสวะ…..”
มินโฮสบถก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาแทมิน
“ขอบคุณฮะ…..”
แทมินรีบโค้งหัวให้แต่ดูเหมือนชเวมินโฮจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของแทมินนัก
“ไปซะ!!!!นายไม่ควรมาเดินที่นี่….เวลาแบบนี้”
“แต่เดี๋ยว!!!!ผม…แค่อยากขอบคุณ…”
แทมินวิ่งไปดักหน้าร่างสูงเอาไว้ แต่ดวงตาของมินโฮกลับเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท มันดำสนิทจนมองไม่เห็นตาสีน้ำตาล แทมินผงะนิดหน่อย
“กลับไป!!!!!!เดินถัดไปอีกสองซอยก็พบรถสาธารณะ…กลับไป!!!!!”
เสียงห้าวยังตวาดร่างบางจนแทมินเองก็ใจสั่น
“เดี๋ยว!!!เดี๋ยวก่อน!!!!”
แทมินยื้อลำแขนแกร่งที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งเอาไว้
“ไปซะ!!!!ฉันอดทนกับนายมามากพอแล้ว!!!!”
มินโฮขู่เหมือนพวกสามคนก่อนหน้านั้น แถมแยกเขี้ยวขาวที่พร้อมจะกัดได้ทุกเมื่อ แทมินต้องยอมปล่อยมือปล่อยให้ชเวมินโฮเดินจากไป………………
“ตายแล้ว!!!!!”
เสียงดังลั่นของแจจุงเมื่อพบกับสภาพน้องชาย เนื้อตัวเปียกปอน
“ยังไม่ตายฮะพี่แจจุง….ผมหิวจังเลย…”
แทมินพูดอย่างออดอ้อน เพื่อไม่ให้ผู้เป็นพี่สงสัยอีก ร่างบางรีบวิ่งขึ้นห้องเร็วจี๋ตรงไปยังห้องนอนทันที
เมื่อปิดประตูห้องได้แล้วแทมินก็เอามือข้างที่จับแขนมินโฮขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง ก่อนจะต้องถอนหายใจแรงๆ
“คุณเป็นแวมไพร์จริงๆหรอ….คุณมินโฮ”
แทมินทั้งรู้สึกเสียใจ เศร้าใจ หวาดกลัว และดีใจ….มันป็นอารมณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกันอย่างแปลกๆแทมินรูดผ้าม่านเปิดอีกครั้งก่อนจะตรงเข้าห้องน้ำ
“แทมินพรุ่งนี้แทมินต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ” พี่ชายคนสวยพูดพร้อมกับตักข้าวให้น้องชาย
“ฮะ…ผมอยู่ได้พี่แจจุงไม่ต้องห่วงนะฮะ”แทมินยิ้มร่างเริงแต่ในใจรู้สึกห่อเหี่ยวแปลกๆ
“งานนี้พี่คงต้องไปพักต่างจังหวัดซักสามวันละนะ…แต่ไม่ต้องห่วงพี่จะโทรมาหาแทมินทุกวันเลย”
แจจุงยิ้มหวาน น่าแปลกที่ตระกูลของแทมินดูเหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้ง แทนที่จะเกิดมาหุ่นลำ ผิวหยาบสมเป็นชายชาตรี แต่แจจุงและแทมินดันเกิดมาเป็นผู้ชายแถมมีใบหน้าหวาน ทั้งใบหน้าและผิว สวยกว่าผู้หญิงจริงๆซะอีก แทมินยิ้มหวานให้แจจุงก่อนจะเดินไปกอดอย่างออดอ้อน แจจุงเองก็ยิ้มให้กับความน่ารักของน้องชาย
“อ้อนแบบนี้จะเอาอะไร ฮึ….”
“ปล่าวฮะ….ผมแค่คิดว่า…พี่แจจุงดูงานยุ่งเกินไป…ไม่ค่อยมีเวลาให้ผม”
แจจุงขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะคลายออกแล้วยิ้ม
“งั้นเอาอย่างนี้มั้ย….เอาไว้พี่กลับจากสำรวจครั้งนี้…พี่จะพาเราไปเที่ยวเลยดีมั้ย” แทมินยิ้มกว้างก่อนจะจูบแก้มพี่ชายแรงๆ
“จริงๆนะฮะ”
คินนี้ฝนก็ดูท่าจะไม่หยุดตกอีกแล้ว ฟ้ายังคงแลบแปรบๆ ร่างเดินไปชักผ้าม่านปิด แต่ก็ต้องตกใจเป็นทวีคูณ เมื่อฟ้าแลบเป็นสายปรากฏร่างของบางคน…..หน้าบ้านของแทมินมีใครบางคนยืนอยู่ แทมินต้องรีบชักผ้าม่านเปิดออกเพื่อดูให้แน่ใจ แต่แล้วร่างสูงนั้นกลับหายไปในพริบตา ทำให้แทมินต้องหายใจหนักๆอีกครั้ง
“ท่าทางจะเป็นเอามากนะเรา…ทำไมต้องนึกถึงด้วยนะ….”
แทมินลูบลำคอของตัวเองรอยจูบจากชเวมินโฮเริ่มจางจนไม่เห็นรอยแล้ว ดวงตาสีน้ำตาล สัมผัสเย็นเฉียบ แทมินปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับสัมผัสนั้น
“เป็นเอามากนะแทมิน….นี่ๆเย็นนี้เราไปกินไอศกรีมกันมั้ย”
คีย์มองเพื่อนรักที่เอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมาปกติแทมินไม่เคยหงอยขนาดนี้นี่นา ทำเอาเพื่อนแบบคีย์เริ่มเครียดไปด้วยเลย
“อาการแบบนี้น้า…ฉันว่า…แทมินนี่อกหัก ชัวร์!!!!!” นิโคลพูดขึ้นเมื่อสังเกตท่าทางของแทมิน
“อกหักงั้นหรอ…จากใครละ…แทมินนี่ของเราเคยสนใครซะที่ไหน..มีเข้ามาจีบเป็นสิบแต่ไม่เห็นจะมองใครซักคน”
“นั่นนะสิ….”
คีย์ถอนหายใจอีกครั้ง ตั้งแต่เข้าเรียนจนป่านนี้ แทมินก็ยังคงนั่งเงียบแถมยังเหม่อ…เรียกอะไรก็ไม่ค่อยสนใจ อีกอย่างถามคำตอบคำ
“พวกนายเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วฉันไม่เป็นไรทั้งนั้นแหละ…ก็แค่เหนื่อย…วันนี้ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว” แทมินหน้ามู่อีกครั้ง
“โถ….คิดว่าเรื่องอะไร…นี่ๆเอาแบบนี้มั้ยนายก็ให้ไคไปอยู่เป็นเพื่อนสิ”
“คิบอม!!!!!”
แทมินไล่ตีคีย์ยกใหญ่ แต่คีย์กลับหัวเราะอย่างเริงร่า
“บ้าไปแล้วนายน่ะคีย์….”
“แทมิน…ดูสิ” คีย์พยักเพยิดไปด้านหลังที่มีร่างสูงอีกคนยืนอยู่
“แทมิน…ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”เสียงห้าวที่คุ้นเคยทำให้แทมินต้องรีบหันกลับไป คีย์พยักหน้าให้แทมินไปกับไค
ห้องน้ำ
“ทำไมต้องมาคุยที่นี่ละไค”
“มันเงียบ….ฉันจะได้มีเวลาอธิบายกับนายไง”
ไคดึงมือแทมินเข้ามาหาตัวก่อนจะจับมันทาบกับหัวใจตัวเอง
“นายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกแบบไหนกับนาย….”
ดวงตากลมอึ้งหน่อยๆแทมินพยายามจะชักมือกลับแต่ถูกร่างหนาดึงไว้
“เพราะนายเป็นนายลีแทมิน….ฉันไม่รู้จะบอกนายยังไงดี…กลัวบอกไปแล้วมันจะแย่ลงแต่ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉัน…รักนายนะแทมิน” แทมินมองด้วยความทึ่ง ไม่รู้จะบอกกับไคยังไงว่าเขารู้สึกกับไคแค่เพื่อน เราสนิทกันเกินกว่าจะเรียกว่าอย่างอื่น
“ที่นายไม่ตอบ…เพราะนายมีใครอยู่แล้วรึปล่าว?”
“มันไม่ใช่แบบนั้น…แต่….”
แทมินเงียบไป ก่อนจะมองหน้าไคที่สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ลีแทมิน….”
ร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มเดินเข้ามาทางด้านหลัง เมื่อแทมินได้เห็นผู้มาใหม่ สองตากลับเบิกกว้าง
“ชเวมินโฮ”
“เหตุผลของนายเพราะนายมีคนๆนี้อยู่แล้วใช่มั้ยแทมิน” ไคหันกลับไปจ้องแทมินอีกครั้ง มือกำแน่น
ชเวมินโฮไม่ว่าปล่าวเดินเข้ามาใกล้แทมินก่อนจะดึงเอาคนตัวเล็กเข้าไปจูบ ริมฝีปากเย็นๆประกบลงกับริมฝีปากบาง ไคมองการกระทำของคนทั้งคู่อย่างตกตะลึง
มือที่กำแน่นหมดความอดทนอีกต่อไป ไคกระชากมินโฮออกมาจากแทมินก่อนจะประเคนหมัดลงบนใบหน้าหล่อ มินโฮเคลื่อนไหวเร็วราวกับพายุไม่รอให้ไคเข้าถึงตัว หมัดหนักๆก็เหวี่ยงใส่หน้าไค จนกระเด็นไปติดกระจก แรงของมนุษย์หรือจะสู้แรงของแวมไพร์ โดยเฉพาะเจ้าชายแวมไพร์แบบมินโฮ มินโฮทำท่าจะไปซ้ำยิ่งเห็นเลือดของไค มินโฮยิ่งคลั่ง
“อย่า!!!!ได้โปรด…อย่าทำเขา”
แทมินขวางมินโฮไว้ แววตาคมที่เปลี่ยนจากสีดำสนิทเริ่มกลายเป็นสีน้ำตาล มือเย็นเฉียบดึงเอาคนตัวเล็กให้เดินตาม
“โอ้ย!!!!ผมเจ็บ…”
แทมินน้ำตาซึมเมื่อมือของมินโฮบีบแน่นที่ต้นแขนของเขา
“ชอบให้มันทำแบบนั้นรึไง!!!!!!” มินโฮแยกเขี้ยวขาวใส่แทมิน
“ผมปล่าว….”
มินโฮลากคนตัวเล็กมาถึงรถแล้วก็ผลักแทมินเข้าไปในรถคันหรู เ เม้ตลอดทางจะเต็มไปด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นของนักเรียนคนอื่นก็ตาม
…………………………………………
“แน่ใจหรอว่ามินโฮมันขลุกกับเด็กหน่ะ”
“ครับนายท่าน…เด็กนักเรียนคนหนึ่งบาดเจ็บ…แล้วองค์ชายก็ไปกับเด็กหนุ่มครับ”
จงฮยอนยิ้มเยาะ ก่อนจะยกแก้วน้ำสีอัมพันขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“องค์ชายงั้นหรอ…มันก็ยังคงทิ้งนิสัยแบบมนุษย์ไม่ได้ซินะ…โลภ โกรธ หลง หึๆฉันจะได้จัดการกับมันง่ายหน่อย” คิมจงฮยอนหันมามองผู้มารายงานสองคน
“ใช้ชีวิตให้เต็มที่ เซฮุนลูฮัน….อีกไม่นานข้าจะจัดการกับมินโฮ…”
“ขอรับ…นายท่าน”
สิ้นเสียงเซฮุนและลูฮันสมุนหนุ่มก็กลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ก่อนจะพุ่งทยานหายไปในป่า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น