คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love like this :: บทที่ 5
บทที่ 5
เรื่องเมื่อกลางวันยังเป็นปริศนากับแทมิน หลังจากที่แจจุงพาคีย์ไปส่งที่บ้านแล้ว พี่ชายคนสวยของเขาก็ออกไปเดทกับหัวหน้าหนุ่มสุดหล่อ ชองยุนโฮ ลงท้ายด้วยร่างบางต้องอยู่บ้านคนเดียวคืนนี้ เมื่อนึกถึงเพื่อนบ้านที่แสนประหลาด ขนก็ลุกเกรียวขึ้นมาทันที
คืนนี้ฟ้าดูครึ้มๆเหมือนฝนจะตก แทมินภาวนาให้พี่ชายของเขากลับมาก่อนฝนตก อันที่จริงแทมินกลัว…กลัวว่าเหตุการณ์ประหลาดแบบเมื่อวานจะเกิดขึ้นอีก แทมินค่อยๆยกข้อมือที่มีผ้าพันแผลขึ้นมา โชคดีที่เขี้ยวงูนั้นเข้าไม่ลึกไม่อย่างนั้นแทมินคงได้เย็บแผลเป็นแน่ๆแทมินเปิดประตูระเบียงออกไป ลมเย็นๆที่พัดมาพร้อมกับกลิ่นไอฝนแสดงว่าอีกไม่นาน ฝนคงตกทั่วกรุงโซลแน่ๆ ดวงตากลมพยายามเพ่งมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มองเห็นดวงดาวจางๆเพราะเมฆหมอกปกคลุม แทมินถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ผู้ชายแปลกหน้าเมื่อคืน….จะได้เจออีกมั้ยนะ
ดวงตาคมจ้องมองฝ่าความมืดจ้องผ่านไปยังร่างบางที่กำลังปิดประตูระเบียงสักพักแสงไฟก็ดับไปบ่งบอกว่าร่างบางได้เข้าสู่นิทราเรียบร้อยแล้ว
“องค์ชาย…เราควรจะออกไปจากที่นี่นะครับ….” เสียงกระซิบแผ่วเบา เหมือนรีบเร่งให้ชายชุดดำออกเดินทาง
“ฉันไม่ไป…ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น….”
บุรุษหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าองค์ชายหันไปสบตาอีกคน แววตาเย็นเยือก
“เด็กคนนั้นหรือขอรับ….ท่านก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้….เราเป็น…..”
“แวมไพร์…ฉันรู้…”
น้ำเสียงราบเรียบส่งผลให้อีกคนไม่สามารถเปล่งเสียงพูดอะไรได้….แววตาคมยังคงจ้องผ่านไปยังห้องของอีกคนที่เพิ่งปิดไฟนอน
“แทมิน!!!!!!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายจากเพื่อนตัวเล็กดังไปทั่วทั้งโสตประสาทหูของแทมิน ปลุกเอาคนตัวเล็กที่กำลังเอาหน้าฟุบกับโต๊ะเรียน แทมินเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนผู้หญิงตัวน้อยที่กำลังยิ้มจนตาหยี
“ว่าไงนิโคล”
นิโคลนั่งลงข้างๆแทมินก่อนจะกระซิบข้างหู ซึ่งความจริงไม่ต้องกระซิบดีกว่านะ
“เกรด 11 มีคนย้ายเข้ามากลางเทอมด้วยละ…หล่อมากเลย” นิโคลทำท่าเพ้อฝันแววตาหวานหยดย้อย
“หรอ…อื้ม…” แต่แทมินไม่ได้สนใจด้วย ก็แค่คนย้ายมากลางเทอมไม่เห็นน่าประหลาดตรงไหน
“ถอยไปๆ!!!แทม…นายตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ”คีย์ผลักนิโคลให้พ้นทางทำเอาเด็กสาวหน้ามุ่ยก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปนั่งโต๊ะข้างๆ
“รู้มั้ยว่าเกรด 11 มีคนย้ายมาใหม่หล่อมากกกกกกกก….”คีย์ลากเสียงยาวๆ แต่ก็ดูจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากเพื่อนรัก
“นี่ๆเมื่อคืนนอนไม่พอรึไงรึว่า…หนุ่มคนนั้นแอบมาหานายอีกแล้วห๊ะ!!!”คีย์เขย่าตัวแทมินจนคนตัวเล็กโคลงเคลงก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นมา
“บ้ารึไง…ป่านนี้เขาคงตายไปแล้วมั้ง” คีย์หัวเราะน้อยๆ
“นี่ๆเหมือนกับนายกำลังโกรธเขาเลยนะ” แทมินรีบส่งสายตาค้อนให้คีย์
“นายอย่าพูดมั่วนะ….ฉันไม่รู้สึกอะไรกับนายคนนั้นซักหน่อย”
แทมินหยิบเอาหนังสือบางอย่างออกมาจากกระเป๋า หนังสือของแจจุงพี่ชายของเขา
“แทม…นายอ่านหนังสือแบบนี้ด้วยหรอ….ตำนานแวมไพร์”
คีย์พลิกหนังสือไปมาก่อนจะอ่านชื่อเรื่องเน้นๆ คนหน้าสวยขมวดคิ้วแน่น
“พี่แจจุงหามาให้หน่ะ….ฉันก็แค่อินกับหนังที่เราไปดูมาไง…ฉันอยากอ่านอีกหน่ะ”
แทมินยิ้มให้คีย์จางๆ และดูเหมือนเพื่อนชายหน้าสวยของเขาจะยังคงทำหน้างงอยู่
“จริงซิแทมิน…ผู้ชายคนเมื่อวาน…เขาเท่มากเลยแต่ว่าเขาแปลกๆไปนะเพื่อนบ้านนาย”
“ฉันว่าอย่าไปยุ่งกับเขาจะดีกว่า…พวกนั้นหน่ะอาจจะเป็นปีศาจก็ได้”คำว่าปีศาจส่งผลให้คีย์เอามืออุดปากตัวเอง ก่อนจะอุทานเบาๆ
“บ้าจริง!...แทม…นี่มันยุคไหนแล้ว..ผีไม่มีในโลกหรอก”
“ใครบอกละก็…..”
เมื่อเห็นสายตาจ้องจับผิดของคีย์อีกทั้งแทมินกำลังจะเผลอพูดบางอย่างเกี่ยวกับชายหนุ่มที่มาพร้อมความมืดคนนั้น
“ก็อะไร…บอกมานะ”
“ไม่มีอะไรแล้วละ….เจอกันพักเที่ยงนะ”
แทมินลุกขึ้นก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า วันนี้วันทั้งวันแทบจะเป็นคาบว่าง ตั้งแต่เช้าจวนจะเที่ยงยังคงไม่มีอาจารย์เข้าสอน
“ดะ…เดี๋ยวซิ…”
คีย์พยายามจะเรียกอีกคนไว้แต่ดูเหมือนแทมินจะเดินออกจากห้องเรียนไปแล้วใบหน้าหวานออกจะขุ่นตลอดทางเดิน คิ้วขมวดพันกันแน่นราวกับว่าเจ้าของใบหน้ากำลังคิดอะไรอยู่
“กรี้ด!!!!ดูนั่นสิ….หล่อมากๆเลยเธอดูสิ”
เสียงกรีดร้องตามทางเดินราวกับผู้พบเห็นตื่นเต้นซะเต็มประดา แทมินเองก็มัวแต่ก้มหน้าเดิน อยากรู้ชะมัดว่านักเรียนที่เข้าใหม่เป็นใคร ทำไมทั้งคีย์และนิโคลถึงให้ความสนใจเขามากขนาดนี้ ยิ่งคิดแทมินก็ยิ่งหงุดหงิด
“ชิ!!!....จะหล่อขนาดไหนกันเชียว”
ใบหน้าหวานยิ่งงองุ้มกว่าเก่า เพราะไม่ว่าจะหญิงแท้ชายเทียม หรือเก้งกวางทั้งหลาย เอาแต่ประเด็นของเด็กใหม่มาพูด ตลอดทางเดินคงมีแต่เสียงกรี้ดดังลั่นของเหล่านักเรียนหญิง
“แทมิน!!!แทมินเดี๋ยว!!!!”
เสียงเรียกข้างหลังไม่ได้ทำให้แทมินหยุดเดินเลยแม้แต่น้อย เท้าเล็กๆยังคงก้าวยาวๆให้พ้นจากสมรภูมิกรี้ด
“แทมิน!!!!หยุดก่อน” ผู้ชายร่างสูงวิ่งมาดักหน้าแทมินเอาไว้
“ฉันบอกให้นายหยุดก่อนไง…ไม่ได้ยินหรอ…แฮ่กๆ”ผู้ชายคนนั้นเอามือจับบ่าแทมินก่อนจะหอบเหนื่อย
“ไค….มีอะไร..ฉันกำลังรีบนะ”แทมินหันไปสบตาผู้มาใหม่ สีหน้าบ่งบอกว่าเขาเองอารมณ์ไม่ค่อยจอย
“ถ้าจะมาพูดเรื่องนักเรียนใหม่นั่นละก็นายกลับไปเลย”ไคเปลี่ยนจากเดินกลายเป็นเดินเยาะๆให้ทันร่างบาง ดูเหมือนแทมินกำลังหงุดหงิดมากซะด้วย
“นายเป็นอะไรของนาย…หน้านายดูไม่ดีเลยนะ…ทำยังกะโกรธใครมางั้นหน่ะ” แทมินหยุดนิ่งก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะม้าหินแรงๆ
“ไม่ได้โกรธ…แค่ไม่ชอบ”
“เอ๋…ไม่ชอบใครหรอ…นายโกรธใครเป็นด้วยหรอแทมิน” แทมินเริ่มมองค้อนไค
“ช่างเหอะๆว่าแต่นายตามฉันมาทำไมวันนี้ห้องนายมีเรียนไม่ใช่หรอ” ไคพยักหน้าหน่อยๆ แต่ก็ยังคงยิ้มกว้างให้กับแทมิน
“ไม่เห็นสนเลย…อยู่กับนายดีกว่า”ไคยิ้มก่อนจะล้มตัวลงนั่งข้างๆคนหน้าหวาน
“ไม่ตลกเลยนะ…ถ้าจดหมายเชิญส่งถึงแม่นายละก็มีหวังนายตายแน่” แทมินทำท่านิ้วชี้ปาดคอ ก่อนจะแลบลิ้นให้ไค
“ฉันไม่กลัวหรอก…ฮ่าๆๆ” ไคหัวเราะร่า….ก่อนจะเท้าคางมองคนหน้าหวานที่กำลังหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“นายชอบอ่านอะไรแบบนี้หรอ….หนังสือแบบนี้บ้านฉันมีเยอะเลยไว้ฉันจะเอามาให้นะ”แทมินทำตาโตดวงตาฉายแววเป็นประกาย
“นายก็เชื่อเรื่องพวกนี้หรอไค” ไคพยักหน้าหน่อยๆ
“งั้นเย็นนี้ฉันไปบ้านนายได้มั้ย”
“จริงหรอแทมิน!!!ไปสิๆๆๆๆ”ไคเผลอกอดคนตัวเล็กแน่น จนแทมินต้องผลักคนร่างสูงออก
“เยอะแล้วนายหน่ะ” แทมินหยิบหนังสือขึ้นมากางอีกครั้ง
“ถ้าเลือกได้อะนะ…ฉันอยากเป็นมนุษย์หมาป่ามากกว่าแวมไพร์ซะอีก” ไคพูดเปรยๆออกมา แทมินรีบหันมองทันที
“ก็แวมไพร์หน่ะไม่มีเลือดเนื้อเอาง่ายๆก็คือซากศพมีชีวิตที่เดินได้แหละ…ส่วนหมาป่าอะนะมีทั้งเลือดมีเนื้ออบอุ่น…ถ้าฉันเลือกได้ฉันจะเป็นหมาป่า”
“งั้นหรอ…ฉันว่านายเพ้อเจ้อนะไคถ้าเลือกได้ฉันขอเป็นคนดีกว่า…แวมไพร์ก็ตัวเย็นแถมกินเลือดด้วย…ฉันคงทำใครไม่ลงหรอก”
แทมินหัวเราะแห้งๆภาพของชายหนุ่มที่บอกว่าตัวเองเป็นแวมไพร์ยังคงชัดเจนอยู่ในโสตประสาทของแทมิน ใบหน้าคมยามต้องแสงจันทร์เหมือนมีประกายตัดกับดวงตาสีน้ำตาล ผู้ชายคนนั้นเป็น’แวมไพร์’………….
………………………….
ตอนเย็น
“อะไรกันแทมนายไม่กลับพร้อมฉันหรอ” คีย์มองแทมินที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน
“ขอโทษทีนะคีย์…ฉันนัดกับไคไว้..วันนี้ฉันจะไปดูหนังสือบ้านไคหน่ะ”
“เอ๋…ไคหรอ…ฮั่นแน่อย่าบอกนะว่านายกับไค…….”
คีย์ทำท่ายิ้มหวานก่อนจะจิ้มนิ้วชี้เข้าหากัน
“คีย์หยุดน่า…ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย..ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน” แทมินผลักมือคีย์ลงก่อนจะหุบยิ้ม
“เอ้า..ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่….ก็แค่…พักนี้เห็นนายแปลกๆไป…คิดว่าเป็นเพราะไคซะอีก”
คีย์ยิ้มก่อนจะหลบฝ่ามือของแทมินที่ไม่ได้ตั้งใจตีมากนัก เหมือนเป็นการหยอกเล่นมากกว่า
“พอแล้วไม่พูดกับนายแล้ว…ไครออยู่ฉันไปก่อนนะ” คีย์โบกมือหยอยๆให้เพื่อนรักที่วิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ
“รอนานมั้ย” แทมินวิ่งหอบมาทางด้านหลังของอีกคน
“นายไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้แทมิน…”แทมินต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อไคพาแทมินมายังรถยนต์ที่จอดอยู่
“ว้าว!!!ไค…นายเอารถมาโรงเรียนเองหรอ”ไคยิ้มก่อนจะเปิดประตูให้แทมิน
“ขอบใจ” ไคยิ้มให้แทมินก่อนที่เจ้าตัวจะเดินอ้อมไปอีกทางที่เบาะคนขับ
“นายยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำใบขับขี่นี่…อายุยังไม่ถึงเลย”
“ช่างเหอะ…ฉันไม่พา….คนที่ฉันรักตายหรอกน่า” ประโยคหลังไคพูดเร็วจนแทมินฟังไม่ออก
“ว่าไงนะ….”
“ไม่มีอะไรแล้วช่างเหอะ”ไม่นานนักรถยนต์ของไคก็มาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังใหญ่พอดูเพียงแต่….
“พ่อแม่ของนายไม่อยู่หรอ” แทมินเมื่อลงจากรถก็มองไปรอบๆบ้าน บ้านก็ออกจะกว้างเห็นเพียงแม่บ้านแค่สองคนเท่านั้น
“ไม่อะ…ฉันชินแล้ว” ไคยิ้มน้อยๆดูแววตาเศร้าแปลกๆ
“นี่ๆทำเศร้าไปได้…ฉันก็อยู่คนเดียวเหมือนกันนั่นแหละ…พี่ชายฉันไปทำงาน”รอยยิ้มของไคดูกว้างขึ้น
“งั้นฉันไปเที่ยวบ้านนายบ้างได้มั้ยแทมิน”
“อื้ม…” แทมินพยักหน้า ก่อนจะเดินตามไคเข้าไปในบ้าน
“ผมขอขนมคุ้กกี้กับนมแล้วกันนะครับ….แทมินนายจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย”
“ไม่อ่า….ไปเร็วๆเข้าสิฉันอยากอ่านหนังสือจะแย่แล้ว”
ไคยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของอีกคน น่ารักซะไม่มี ไคเดินตรงขึ้นไปบนห้องของตัวเองโดยมีคนตัวเล็กเดินตามหลัง ร่างสูงเดินไปเปิดผ้าม่านออกก่อนที่ทั้งห้องจะสว่างไสวไปด้วยแดดตอนบ่าย
“ห้องนายดูเรียบร้อยดีนะ” ไคยิ้มให้แทมินก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“ตามสบายเลยบ้านฉันก็เหมือนบ้านนาย” ไคดึงเอากล่องใหญ่ใบหนึ่งออกจากตู้หนังสือดูเหมือนเขาจะซ่อนมันไว้อย่างดี คงจะหลบพ่อกับแม่ละมั้ง
“มันมีฝุ่นหน่อยนะ…ฉันไม่ได้เปิดมันมานานแล้ว” ไคยกเอาออกมาได้ก็ปัดฝุ่น ก่อนจะเป่าจนฝุ่นคลุ้งไปทั้ว
“แค่กๆ” เสียงไอค่อกแค่กของแทมินทำให้ไครีบจัดการกับฝุ่นที่กำลังฟุ้งกระจาย
“นายแพ้ฝุ่นหรอแทมินโทษทีนะฉันไม่รู้”
“ไม่ๆฉันไม่เป็นไร”
แทมินยิ้มให้ก่อนที่ทั้งห้องจะเป็นปกติ….ไคเอาหนังสือเล่มหนากว่าสี่เล่มออกมาจากในกล่อง อีกทั้งยังมีนิทานเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดอีกหลายเล่ม รวมทั้งมีกระดาษเก่าๆที่ถูกตัดแปะเป็นเรื่องเป็นราว อีกทั้งนิตยสารฉบับภาษาญี่ปุ่นฉบับเมื่อสมัยก่อนมีเรื่องเกี่ยวกับ เนสซี เจ้าแห่งทะเลสาบ แทมินเองก็ชอบเรื่องพวกนี้เหมือนกัน
“นายเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรอไค…ฉันคิดว่าฉันบ้าอยู่คนเดียว”
แทมินหยิบหนังสือรวมทั้งกระดาษอีกหลายแผ่นขึ้นมาก่อนจะลงมืออ่านอย่างตั้งใจ
“ฉันชอบหมาป่ามากกว่าอีก…อย่างน้อยถ้าฉันเป็นฉันจะกอดนายและให้ความอบอุ่นนายไงละ”
ไคยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินไปนั่งซ้อนหลังแทมิน ถึงแม้คนตัวเล็กจะตกใจหน่อยๆแต่ก็ยอมให้ไคโน้มหัวของเขาไปพิงที่บ่าแกร่ง
“ขอฉันอยู่แบบนี้แปปนึงนะ”
คางแหลมเกยอยู่บนบ่าของแทมิน ภาพทั้งหมดจึงดูเป็นไคกอดแทมินจากด้านหลัง
“ขอโทษค่ะคุณไค….ดิฉันเอานมกับขนมมาให้ค่ะ”
แม่บ้านตกใจนิดหน่อยเมื่อเห็นสองหนุ่มนั่งกอดกัน ไคยิ้มให้แม่บ้านเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินมาเอา ถาดขนมแล้วเอาไปวางไว้ข้างเตียง
“นายกินขนมก่อนซิแทมิน”
แทมินเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงที่กำลังกัดขนมเข้าไปหนึ่งคำ ใบหน้าหวานเอาแต่ยิ้มแล้วก้มลงไปอ่านต่อ
“วิธีสังเกตแวมไพร์” แทมินอ่านออกมาเบาๆ
“หิว….กระหาย….ล่า….” เสียงของไคดังอยู่ข้างหูแทมินจนคนตัวเล็กต้องหันหน้ามา
“แวมไพร์ยังไงล่ะ….กินอย่างอื่นไม่ได้ยกเว้นเลือด….ไม่สามารถตายได้อีกเพราะแวมไพร์ไม่มีหัวใจ…เพียงแค่นายตอกหมุดเข้าไปตรงนี้ร่างกายของแวมไพร์ก็สลายกลายเป็นผงแล้วละ”
ไคแปะมือไปที่หัวใจด้านซ้ายของแทมิน ตอนนี้มันเต้นตึกตักแทบระเบิดทันทีที่ดวงตาคมสบตากับแทมินก็เหมือนกับต้องมนตร์สะกด ไคกำลังพุ่งริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากบางของคนตัวเล็กเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง ริมฝีปากของอีกคนกำลังประกบลงไปบนริมฝีปากแดงเหมือนเชอรี่ของแทมิน
“โครม!!!!!”
“อะไร!!!!!”
เสียงเหมือนวัตถุหนักๆพุ่งชน ประตูกระจกริมระเบียงห้องไค ทำให้แทมินรีบผลักไคออกก่อนจะมองไปยังที่มาของเสียง
“กะ…เกิด…เกิดอะไรขึ้น”
แทมินรีบวิ่งมาดูแต่ก็เห็นเพียงวัตถุสีดำที่หายวับไปอย่างรวดเร็วเท่านั้น
“มินโฮ…”
อยู่ๆแทมินก็คิดถึงชื่อนี้และคิดถึงคนๆนี้ราวกับว่าอยากพบเจอเขาเป็นที่สุด
“มีอะไรแทมิน” ไคเดินมาโอบแทมินจากทางด้านหลัง
“ไม่มีอะไร…ฉันจะกลับแล้ว” แทมินหมุนตัวออกจากอ้อมกอดของไค แววตาของคนตัวเล็กฉายแววไม่พอใจ
“ฉันขอโทษแทมิน….ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ไคก้มหน้าลงสีหน้าสำนึกผิดแต่แทมินไม่ได้โต้ตอบ มือเล็กคว้ากระเป๋าและหนังสือไว้ในอ้อมกอด
“นายไม่ต้องไปส่งฉันหรอก…ฉันกลับเองได้”
แทมินรีบเดินเร็วเพื่อให้พ้นจากห้องของไค เมื่อกี้ไคกำลังจะจูบแทมิน….คนตัวเล็กสับสนไปหมด เขาไม่ได้คิดกับไคแบบนั้น เพื่อนกันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น