คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love like this :: บทที่ 4
บทที่ 4
“แทม…นายว่าบ้านหลังนี้แปลกๆมะ”
สองคนกำลังยืนอยู่หน้าบ้านทรงโบราณ รอบๆบริเวณปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้ใหญ่สูงท่วมหัวทำให้มองจากภายนอกเข้าไปเห็นเพียงหลังคาบ้านและกระจกทรงประหลาดเท่านั้น
“คีย์…ฉันว่ามันเหมือนกับบ้านผีสิงเลยล่ะ”
คีย์หันขวับมามองเพื่อนรักทันที หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ใครให้พูดเรื่องอย่างว่า แทมินเดินเข้าไปเกาะรั้วอัลลอยด์น่าแปลกที่บ้านหลังนี้ก็เก่าแต่ทำไมประตูเหล็กถึงยังใหม่แถมสีก็ยังไม่หลุดด้วย ร่างบางเผลอเอามือลูบ ประตูรั้วไปมา จนพบเข้ากับ ช่องเสียบกุญแจรูปหัวงูประหลาด แทมินเอามือลูบมันเบาๆ
“ที่แท้ก็ทำจากทองเหลืองนี่เอง”
แทมินเอามือลูบเขี้ยวงูที่โค้งยาวลงมา ทันใดนั้นงูทองเหลืองก็งับลงมา
“โอ้ย!!!!คีย์…ช่วยด้วย!!!!!”
แทมินพยายามชักมือออกแต่เขี้ยวงูก็ล็อคมือเขาไว้แน่น ราวกับกุญแจมือที่คล้องข้อมือไว้กันผู้ร้ายหนี
“ตายแล้ว!!!ทำไงดีมันไม่ออกอ่ะ” คีย์เองก็เริ่มเหงื่อตก พยายามบิดข้อมือแทมินออก
“ดึง…ดูมั้ย…” แทมินค่อยๆดึงมืออกแต่ก็ยังติดอยู่ดี
“แย่แล้วมีคนมา!!!!ทำไงดีล่ะ” คีย์หันซ้ายหันขวาถ้าดึงมือแทมินออกไม่ทันพวกเขาต้องโดนจับได้แน่ๆและเสียงฝีเท้าก็กำลังใกล้เข้ามาด้วย
“อุ้บ!!!”
แทมินกัดปากตัวเองแน่นเมื่อเผลอดึงข้อแขนตัวเองแรง จนข้อมือขูดกับเขี้ยวงูทำให้เลือดไหลหยดเป็นทาง น่าแปลกที่เลือดเปรอะโดนเขี้ยวงูเพียงเล็กน้อย งูนั้นก็อ้าปากอัตโนมัติทำให้แทมินชักมือออกอย่างง่ายดาย
“หลบเร็วแทมิน!!!”คีย์ดึงแขนเพื่อนรักหลบข้างๆถังขยะ
ผู้ชายแก่ๆกำลังเดินออกมาจากบริเวณบ้านก่อนจะมาหยุดที่ประตูอัลลอยด์ แววตาดูขุ่นๆไม่สดใส ที่สำคัญผู้ชายคนนั้นยังเอามือสัมผัสกับหัวงูทองเหลืองก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆแล้วเขาก็หันหลังทำให้ทั้งคีย์และแทมินมองไม่ถนัดว่าเขากำลังทำอะไร
“ออกมาซะ!!!!ฉันรู้ว่าพวกแกอยู่แถวนี้!!!!”
เสียงแหบแห้งตวาดด้วยความโกรธ คีย์กับแทมินได้แต่เอามือปิดปากไว้แน่นไม่ขยับเขยื้อนตัวใดๆทั้งสิ้น
………………………………………………..
“แกจะเล่นซ่อนหากับฉันหรอ?”
เสียงนั้นดูเบาลงแต่ก็ได้ยินชัดเจน ชายผู้นั้นกำลังเปิดประตูอัลลอยด์ออกก่อนจะเดินออกมาข้างนอกพลางทำท่าสอดส่องเหมือนค้นหาอะไรซักอย่าง
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
สายตาน่ากลัวนั้นดูประหลาดจนแทมินกับคีย์ต้องกอดกันแน่น
“บ่นเป็นตาแก่ไปได้นะคังโฮดง”
ชายหนุ่มปริศนาอยู่ๆก็โผล่พรวดมาถึงสองคน
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าพวกแกต้องมา…”ผู้ชายแก่ที่ชื่อคังโฮดงมองชายแปลกหน้าสองคน แววตาแข็งกร้าว
“เดี๋ยว!!!!ฉันได้กลิ่น…เลือด….” ชายร่างสูงคนแรกทำท่าสูดดมอะไรบางอย่าง
“จากนี่ละมั้ง…”ชายคนที่สองเอามือชี้ไปที่งูทองเหลือง
“มนุษย์งั้นหรอแปลก…แปลกจริงๆ….กลิ่นมันเหมือน..เจ้าชาย….”
ชายทั้งสองคนพยายามมองไปรอบๆแต่ก็พบกับความว่างปล่าวเห็นเพียงถังขยะสามใบเท่านั้นที่ตั้งเรียงราย
“ทะ…แทมิ…นั่น…อื้อ!!!”
กิ้งกือขนาดใหญ่ มันใหญ่เกินกิ้งกือทั่วไป มันกำลังเลื้อยตรงมายังเท้าเล็กๆของคีย์ คีย์เกลียดสัตว์เลื้อยคลานทุกชนิดร่างบางกำลังจะกรีดร้องแต่แทมินเอามือปิดปากไว้ก่อน แทมินกำลังใช้เท้าเตะไปที่กิ้งกือตัวนั้น คีย์กลัวจนสติแตก รีบพุ่งพรวดออกจากที่ซ่อนตามด้วยแทมิน ทำให้เจ้าของบ้านทั้งสามหันมองเป็นตาเดียว
“หึๆๆ”
เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกหนาวไปทั่วไขสันหลัง
“ผมขอโทษฮะ!!!!พวกเรากำลังจะไป”
ใบหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แทมินกุมมือคีย์ไว้แน่น รู้สึกเหมือนคนพวกนี้จะไม่ใช่คน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเกินกว่ามนุษย์จะทำได้ ไม่ทันไรสองหนุ่มร่างสูงก็ตรงมาดักหน้าแทมินกับคีย์ไว้ซะแล้ว
“ต้อนรับแขก!!!!!” เสียงหัวเราะก้องกังวานดังไปทั่วมันก้องราวกับเสียงฟ้าร้อง
แทมินและคีย์ถูกพาตัวเข้ามาในบ้านโดยชายแปลกหน้าทั้งสามคน ห้องโถงที่มืดสลัวอยู่ๆก็มีไฟลุกขึ้นมาเอง เตาผิงมีไฟอย่างน่าประหลาด ร่างบางทั้งสองถูกผลักให้นั่งลงบนโซฟาหรู รอบๆห้องตกแต่งด้วยภาพวาดปีศาจมากมาย รวมทั้งของสะสมในบ้านหลังนี้ยังมีทั้งโครงกระดูกงูยักษ์ หัวลิงที่กำลังแยกเขี้ยว และบนเตาผิงมีมือแห้งกรัง มองแล้วน่าสยองชะมัด
“นายท่าน!!!!”
เมื่อร่างสูงอีกคนกำลังเดินตรงมา ชายทั้งสามก็รีบก้มหัวโค้งคำนับทันที
“แขกหรอ?”
ชายหนุ่มร่างสูงยังคงเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นใบหน้าที่ชัดเจน ดวงคมรับกับใบหน้าหล่อแต่งตัวด้วยชุดสีดำอึมครึมนั่นยิ่งขับให้ใบหน้าหล่อเด่นเข้าไปอีก
“ครับนายท่าน คิมจงฮยอน กระผมพบพวกนี้หน้าบ้านขอรับ”
ชายแก่ที่ชื่อคังโฮดงพูดจาอย่างนอบน้อมผิดกับที่พูดกับสองคนเมื่อกี้ ชายร่างสูงเปรยตามองแทมินและคีย์หน่อยๆก่อนจะหันไปยังชายอีกสองคนที่ยืนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เซฮุน..ลูฮัน..นายออกไปก่อน”
ชายสองคนน้อมรับก่อนจะเดินหายออกไปอย่างรวดเร็วร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ร่างบางทั้งสองคนก่อนจะช้อนใบหน้าสวยของคีย์ขึ้นมา ดวงตาคมฉายแววพอใจ
“อ๊ะ!!!!นายจะทำอะไร”
คีย์ปัดมือหนาอออก ทั้งตกใจทั้งกลัว จงฮยอนยกยิ้มน้อยที่มุมปาก ก่อนจะช้อนใบหน้าหวานของคนข้างๆขึ้นมามือหนาจับลำคอของร่างบาง
“อ๊ะ!!!ปล่อยผมนะ” แทมินพยายามแกะมือของร่างสูงออก แต่จงฮยอนกลับยกตัวแทมินขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียวร่างสูงก้มลงไปยังซอกคอร่างบาง แลบลิ้นร้อนเลียลงไปที่ลำคอขาวรอยแดงสีกุหลาบเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้งร่างสูงก้มลงสูดดม
“กลิ่นของ ชเวมินโฮ….เด็กนี่มีกลิ่นของมินโฮ”
ร่างสูงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะปล่อยตัวแทมินลง
“แทมิน!!ฮือ….ฮือ”
คีย์ผวาเข้ากอดแทมินแน่น แทมินก็กอดตอบคีย์เหมือนกัน น่าแปลกที่มือของคิมจงฮยอนคนนี้อุ่น หรือว่าเขาจะเป็นมนุษย์….มนุษย์งั้นหรอ…แล้วทำไมรู้จักมินโฮ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เขาควรจะคิดซิ ว่าจะหนีออกจากที่นี่ยังไง
“ยินดีต้อนรับพวกเธอทั้งสองคนเข้าสู่ คฤหาสน์ของฉัน….คิมจงฮยอน”
จงฮยอนยิ้มน้อยๆแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คีย์กับแทมินคลายกังวลเลย โฮดงคนรับใช้ยกถ้วยชาร้อนๆสองถ้วยมาให้แทมินและคีย์
“ขอโทษด้วยครับที่เสียมรรยาทกับคุณทั้งสอง”โฮดงโค้งหัวให้อย่างสุภาพ
“ดื่มก่อนซิ….”
เสียงทุ้มแต่แฝงไปด้วยอำนาจ ทำให้แทมินรับถ้วยชายขึ้นมาดื่มช้าๆ ส่วนคีย์ได้แต่ทำสีหน้าลังเล รอจนกระทั่งแทมินดื่มคีย์ก็ยกถ้วยดื่มตาม
“คุณเป็นใคร?”
แทมินเปิดคำถามที่ดูจะไม่ค่อยสุภาพนัก
“คิมจงฮยอน….เป็นเพื่อนบ้านของนาย….”
คิมจงฮยอนยิ้มน้อยๆแต่ก็ไม่วายมองใบหน้าสวย ที่เกาะมืออีกคนไว้แน่น แทมินเห็นสายตาไม่น่าไว้ใจก็ดึงตัวคีย์ให้มาใกล้มากขึ้น
“ผมชื่อแทมิน…เอ่อ…ผมจะกลับแล้ว…”
แทมินดึงคีย์ให้ลุกขึ้นก่อนจะขออนุญาตออกมาจากบ้านหลังนั้น น่าแปลกที่คิมจงฮยอนยอมให้ออกมาอย่างง่ายดาย คีย์และแทมินเมื่อเดินพ้นจากบ้านหลังนั้นก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที สองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งให้เร็วที่สุดโดยตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น