คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love like this :: บทที่ 3
บทที่ 3
กลิ่นอาหารเช้าที่ลอยมาติดจมูกร่างบาง ทำให้แทมินต้องย่นจมูกเพื่อดมหาที่มาของกลิ่น จนกระทั่งถึงห้องครัว
“พี่แจจุง!!!!” เด็กหนุ่มกระโดดกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง
“เฮ้!!!เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ โตขนาดนี้แล้ว” พี่ชายบีบจมูกน้องชายเบาๆ
“ไหนพี่บอกผมว่าพี่จะกลับอาทิตย์หน้าไงฮะ….”
แทมินที่กำลังยกจานและช้อนไปวางบนโต๊ะอาหารถามอย่างแปลกใจ
“ทีมสำรวจของพี่…กำลังจะเริ่มทำงานชิ้นใหม่…หัวหน้าเลยให้พักผ่อนก่อนลงสนามอ่า….” แทมินยิ้มขำๆ
“พี่ไม่เห็นต้องเรียกพี่ยุนโฮว่าหัวหน้าเลย…ยังไงพี่ยุนโฮก็ต้องมาเป็นพี่เขยผมอยู่แล้ว”
แจจุงหันขวับมามองน้องชายตัวแสบที่นั่งยิ้มร่า
“ร้ายกาจนักนะเรา…ใครบอกว่านายหัวหน้าชองยุนโฮจะมาเป็นพี่เขยห๊ะ”
แจจุงดุน้องอย่างไม่จริงจังนักเพราะกำลังง่วนอยู่กับ การทอดฮอตดอกในกระทะ แต่ดูเหมือนน้ำมันจะกระเด็นจน แจจุงต้องหลบไปมา แทมินเห็นแบบนั้นก็อดขำไม่ได้
“พี่แจจุง ให้ผมทำดีกว่านะ…ผมถนัดกว่าพี่อีก” คนตัวเล็กรีบเข้ามาแย่งตะหลิวจากผู้เป็นพี่ ไม่นานนักอาหารเช้าก็พร้อมเสริพ
“ว่าแต่เราเหอะเรียนเป็นยังไงบ้าง….”
“อะ…เอ่อ..ก็ดีฮะ” แทมินยิ้มหวานก่อนจะตักไข่ดาวเข้าปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย
“แทมิน!นั่นอะไร!” พี่ชายอ้าปากค้างเมื่อพบรอยตำหนิบนซอกคอขาวของร่างบาง
“อะไรพี่แจจุง…ทำเสียงดังไปได้”
“แทมินคอของเราไปโดนอะไรมา?” แทมินถึงกับหน้าร้อนวูบเขาลืมไปสนิทเลยว่าเมื่อวาน ชเมินโฮทำอะไรกับเขา
“อะ…เอ่อ..มด…กัดมั้งฮะ…ตายจริง..ผมลืมใส่ยา”
แทมินรีบวิ่งหนีขึ้นบนห้องก่อนที่พี่ชายจะถามอะไรอีก แทมินพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้ากระจก ร่างบางค่อยๆดึงคอเสื้อลงมาก่อนจะพบกับรอยสีกุหลาบที่ชัดเจนติดอยู่บริเวณลำคอ รอยนี้ได้มาจากใครบางคน เจ้าของริมฝีปากเย็นเยือกที่สำคัญเขาเป็นแวมไพร์
“ตอนแรกฉันจะกินนาย…แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
ประโยคนี้แล่นเข้าสู่โสตประสาทของแทมิน ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่ ถ้าชเวมินโฮไม่เห็นแทมินเป็นอาหารแล้วชเวมินโฮเห็นแทมินเป็นอะไร?
………………………………………………………………………………………………..
“ก๊อกๆๆ”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“แทมินคีย์มาหาแนะ”
เสียงแจจุงปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นจากภวังค์ แทมินกำลังง่วนอยู่กับการลบรอยบนต้นคอจนมันแดงเถือกไปทั่วลำคอขาว
“พี่แจจุงฮะ..บอกคีย์รอก่อนนะเดี๋ยวผมลงไป”
ยิ่งถูก็เหมือนรอยจะเด่นชัดขึ้น แทมินตัดสินใจใช้รองพื้นกับแป้งพับ อย่างน้อยก็ยังพอมองเห็นเป็นเหมือนรอยมดกัด คงไม่มีใครสงสัยมากนัก
“แทมิน!!!!” คีย์วิ่งเข้ามากอดแทมิน แน่นจนอีกคนเกือบจะหายใจไม่ออก
“อะไรกันคีย์ฉันยังไม่ตายซะหน่อย” แทมินอมยิ้มนิดๆ
“แหงละซิ…ก็เมื่อคืนอยู่ๆนายก็ร้องแล้วก็เงียบไป ฉันคิดว่า…..”คีย์แอบกระซิบข้างหูแทมินเบาๆเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน “นายเสร็จหมอนั่นไปแล้ว”
ประโยคหลังคีย์ทำหน้าโล่งอก แต่แทมินได้แต่หน้าแดง
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
แทมินตีต้นแขนคีย์ แต่นั่นก็ทำให้เพื่อนรักร้องออกมาเบาๆ
“สองคนนี้มีความลับอะไรกัน” แจจุงที่โผล่เข้ามาด้านหลังทำให้คีย์และแทมินตกใจ
“ไม่มีฮะ!”
ทั้งสองคนตอบอย่างหนักแน่น ต่างคนต่างมองสบตากันอย่างมีพิรุธ ยิ่งทำให้แจจุงสงสัยเข้าไปใหญ่
“วันนี้นายจะพาฉันไปเดินดูของใช่มั้ยคีย์…งั้นไปกันเถอะ”
แทมินรีบดันหลังของคีย์ก่อนที่ ทั้งสองจะมีพิรุธไปมากกว่านี้
“เกือบไปแล้วซิ…”
แทมินเป่าปากอย่างโล่งอก แต่ก็ต้องหนักใจมากว่าเก่าเมื่อพบกับสายตาของเพื่อนที่มองแทมินอย่างสงสัย
“บอกมานะแทมิน…เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
“มะไม่มีอะไรซักหน่อย…ไม่มีจริงๆ”
คีย์มองแทมินอย่างสงสัย คนอย่างแทมินดูง่ายจะตาย ถ้าเวลาที่แทมินโกหก นิ้วชี้และนิ้วกลางจะไขว้กันตลอดพร้อมกับก้มหน้าลง
“นายโกหก!” คีย์กอดอกมองเพื่อนซี้
“เอะ!...นั่นรถขนเฟอร์นิเจอร์…ขนของเข้าไปข้างในนี่หรือว่าบ้านหลังนั้นจะมีคนมาอยู่แล้วนะ”
รถขนส่งของบริษัทแห่งหนึ่งดึงความสนใจของคีย์ออกไปจากแทมิน
“อ๊ะ!!...งั้นเราไปดูกันมั้ย”
แทมินรู้สึกขอบคุณ รถขนส่งที่มาช่วยชีวิตได้ทันเวลา
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-
CRY .q
ความคิดเห็น