คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Paradise สวนสวรรค์ ตอนที่ 2
ปฐมบท 1
ดอกไม้งามแห่งโฟรเซนการ์ด
“โฟรเซนการ์ดเร่งสงบศึกและส่งเจ้าหญิงเป็นเครื่องบรรณาการแก่โครนอสเจ้าข้า”
ทหารรายงานแก่ราชาแห่งโครนอสชายวัยกลางคนยิ้มอย่างพอใจ นครโฟรเซนการ์ดเป็นเมืองใหญ่อยู่ทางทิศเหนือนครแห่งนี้ตั้งอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งอันหนาวเหน็บแต่กลับมีเจ้าหญิงที่ผู้คนกล่าวขานว่างามกว่านางใดในปฐพี….มิว่าเทพองค์ใดก็งามสู้เจ้าหญิงองค์นี้ไม่ได้ ฉายาของเจ้าหญิงแห่งเมือน้ำแข็งคือแพนโดรา กล่องแห่งความลับหากผู้ใดริอาจเปิดหรือแตะต้องจักต้องสิ้นชีวีท่ามกลางทุ่งหิมะแสนหนาวเหน็บ เมืองน้ำแข็งไม่เคยมีเทพองค์ใดได้ย่างกายเข้าไปถึง แต่โครนอสสามารถตรากตรำทำศึกและชนะจนได้โฟรเซนการ์ดเป็นเมืองขึ้น เจ้านครแห่งโครนอสมีจุดประสงค์มากกว่านั้น เขาต้องการให้พระโอรสองค์เดียวที่ดำรงตำแหน่งรัชทายาทหมั้นหมายกับเจ้าหญิงแห่งน้ำแข็งผู้เลอโฉม
“ข้ารักแอนโดรเมดรามิได้รักนางผู้นั้น”
ยังไม่ทันขาดคำผู้เป็นพ่อต้องรู้สึกโกรธเกรี้ยว ชเวมินโฮเจ้าชายแห่งโครนอสปฏิเสธไมตรีที่โฟรเซนการ์ดหยิบยื่นให้ ผิดอันใดเล่าเมื่อหัวใจของเจ้าชายหนุ่มรูปงามมีเพียงลู่ฮานนางเดียวในดวงใจ
“แต่นางเป็นลูกกษัตริย์….ฐานะนางสมกับเจ้านัก”
“ข้ามิปฎิเสธท่านพ่อ….แต่ลู่ฮานก็เป็นลูกของกษัตริย์เช่นเดียวกันข้ามีใจให้นางและมีนางในใจเพียงคนเดียวเท่านั้นมิอาจแบ่งให้เจ้าหญิงแห่งโฟรเซนการ์ดไปได้หรอก”
“เมืองเล็กๆแห่งนั้นน่ะหรือ…เจ้าเกือบทำให้ข้าต้องเปิดศึกกับนครแห่งแสงเพียงเพราะเจ้าทำผิดธรรมเนียมประเพณีลักพาลูกสาวเขามิใช่หรือ…ข้ามิอาจรับนางเป็นสะใภ้ไปได้หรอก…นางเดียวที่ข้าจะให้อภิเษกกับเจ้าต้องเป็นเจ้าหญิงแห่งโฟรเซนการ์ดเท่านั้น”
มินโฮหัวเสีย ไม่เคยมีใครเอ่ยสบประมาทเจ้าหญิงแห่งแสงยกเว้นชายผู้อยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มกำมือแน่นดวงตาคมถอดแบบมาแบบเดียวกับผู้เป็นพ่อจ้องตอบกันอย่างไม่ลดละ
“เจ้าหญิงน้ำแข็งงั้นหรือ…..ข้าได้ยินข่าวว่านางเป็นบุรุษ…คงจะน่าเกลียดพิลึกหากจับตัวนางแล้วมิได้พบถึงความอบอุ่น ท่านล้มเลิกที่จะให้ข้าหมั้นหมายกับนางเถิดเพราะข้าไม่มีวันหมั้นกับนางเด็ดขาด”
มินโฮยื่นคำขาดไม่ได้สนใจสีหน้าของผู้เป็นพ่อ เขาหุนหันออกจากห้องโถงร้อนใจอยากจะพบลู่ฮานจะแย่ เขานึกถึงคำร่ำลือที่ว่าแพนโดราแห่งโฟรเซนการ์ดสวยงาม….หรือต่อให้นางสวยเพียงใดก็สู้เอนโดรเมดราของเขามิได้ซักนิด
เทพแห่งน้ำแข็งหรือเขาว่ากันว่าพวกเทพเหล่านั้นร้ายกาจและตัวเย็นเป็นน้ำแข็งหามอบความอบอุ่นให้ได้ไม่….อีกทั้งชาวเทพแถบนั้นต่างเย็นชา…มิเก่งการรบแต่หากเก่งเวทมนต์จึงใช้เวทลวงตาต่างๆหลอกผู้คนมากมาย…ว่าที่เจ้าหญิงแห่งโฟรเซนการ์ดก็คงเป็นแบบนั้นด้วยกระมัง
น้ำเสียงหวานหูถูกขับร้องออกมาเป็นเพลงเศร้าที่แม้แต่ใครผ่านมาได้ยินต้องรับรู้ถึงอารมณ์ของผู้ร้อง ณ ตอนนี้แน่ๆ
มือบางวาดวนไปมาบนอากาศเกิดเป็นภาพสีต่างๆมากมาย มีทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยกุหลาบสีขาวๆแสงของอาทิตย์สาดส่องลงจนเจ้าหญิงแสบตามือเล็กยกขึ้นมาตั้งฉากเพื่อบดบังแสงนั้นสาดเข้าใบหน้างดงามมือบางเอื้อมเด็ดดอกไม้ในจินตนาการ สวยเหลือเกินแม้จะอยู่ด้วยเวทมนต์แต่ความสวยงามของมนตราเหล่านี้ก็ทำให้เจ้าหญิงผู้เลอโฉมแย้มยิ้มบางๆ
“เหตุใดจึงทำให้แสงจ้าเช่นนั้นเล่า…เจ้าก็แสบตาสิเจ้าหญิง”
แสงแห่งมนตราค่อยๆจางลงจนกลายเป็นแสงสีส้มอ่อนๆคล้ายพระอาทิตย์ตกดินแถมดอกไม้รอบๆก็พากันเฉาลงไปนิดหนึ่งเมื่อแสงตะวันใกล้ลับขอบฟ้า
“ท่านพี่” รอยยิ้มแสนงามที่ใครต่อใครหลงใหลส่งให้บุรุษหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามา
“ข้ามิเคยเห็นของจริงนี่….แต่มันสวยงามจริงๆนะ…ข้าหวังว่าจะได้ออกไปเห็นมันด้วยตัวเองบ้างข้ามิอยากมองผ่านเวทมนต์อีกแล้ว”
ปากแดงๆยู่ลงนิดหน่อย หากไม่มีม่านแห่งเวทย์นี้กั้น รอบนอกก็คือเมืองน้ำแข็งทุกอย่างกลายเป็นสีฟ้า แทมินเห็นจนชินตามันสวยงามเพราะความเคยชินมากกว่าหากความสวยงามจริงๆกลับอยู่ด้านนอกออกไป….ร่างบางไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกอาณาจักรมีเพียงคำบอกเล่าจากนางสนมแก่ๆที่คอยดูแลหรือจะเป็นร่างสูงตรงหน้านี้มักจะนำเรื่องราวผจญภัยต่างๆมาเล่าสู่ให้ฟังเสมอ
ชายหนุ่มโค้งตัวให้ร่างบางก่อนจะนั่งชันเข่าแทบเท้า เจ้าหญิงงามส่งยิ้มและนั่งลงเสมอกัน
“ที่นี่มีแต่ข้าและท่านพี่เท่านั้น…..จงอย่าคุกเข่าให้ข้าเลย”
“หามิได้เจ้าข้า…ข้าต่ำต้อยนักหากทำตนเสมอเจ้าหญิงคงเห็นว่ามิควร”
เจ้าหญิงน้อยยู่ปากแดงๆก่อนจะวาดมือบนอากาศอีกครั้งคราวนี้ละเลงแสงแดดบนทุ่งดอกไม้ในจินตนาการจนดอกไม้มากมายเกือบเหี่ยวเฉาเพราะโดนแดดเผาส่วนตัวเองก็กำลังหรี่ตามองเพราะแสบตา
“เจ้าช่างดื้อรั้นนัก” องครักษ์หนุ่มว่า เขาวาดมือไปแค่ครั้งเดียวทุกอย่างก็หายไปกลับกลายเป็นน้ำตกสวยงามเบื้องหน้าแทน ละอองน้ำกลายเป็นสายรุ้งสีเข้มเมื่อแสงสาดเข้าใส่ กลิ่นดอกไม้ป่าส่งกลิ่นหอมจนเจ้าหญิงน้อยอดเดินไปเด็ดมาเชยชมไม่ได้
“ท่านพี่เก่งกว่าข้านัก…ที่แห่งนี้คือที่ใดกัน…ข้าอยากไป”
เจ้าหญิงน้อยว่า มือเล็กๆยื่นลงไปท่ามกลางสายน้ำเอื่อยๆเย็นสดชื่นราวกับของจริง
“นครโครนอส” เจ้าหญิงน้อยหยุดชะงักใบหน้าสวยหวานมีแวววูบไหว ดวงตากลมฉายแววเศร้า
“ข้ามิอยากไปแล้ว…ข้าจะอยู่ที่นี่….”
“มิได้เจ้าหญิง…ศึกครานี้โฟรเซนการ์ดเพลี่ยงพล้ำทางเดียวที่โครนอสจะยอมสงบศึกคือ…”
“ตัวข้า”
เจ้าหญิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา ร่างกายสวยงามกับใบหน้าหวานล้ำเกินนางใดในปฐพีหากแต่ร่างกายนี้กลับเป็นบุรุษเพศมิใช่เจ้าหญิงอย่างที่ใครเข้าใจกัน เกิดมาเสียอย่างที่เสด็จพ่อว่าให้บ่อยๆเกิดเป็นชายหากรูปร่างกลับอ้อนแอ้นทรวดทรงไปทางสตรีมากกว่าจะเป็นชายชาตินักรบแล้วจะทำอย่างไรได้ในเมื่อร่างบางนี้เกิดมาแล้ว ราชาแห่งโฟรเซนการ์ดมีลูกกับมเหสีเอกเป็นหญิง 1 คนและกับชายาองค์รอง1คนเป็นชายหากจะให้สืบสมบัติหรือออกไปสู้รบคงจะเป็นการยาก บุตรชายองค์เล็กหาได้กล้าหาญหรือเก่งกาจเหมือนบุรุษอื่นไม่ หนำซ้ำเกิดมายังพรากมารดาที่รักยิ่งไปจากตน
“ข้ามิควรเกิดมา” เจ้าหญิงเอ่ยเสียงเบา น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวย
“อย่าว่าเช่นนั้นเจ้าหญิง…ท่านเกิดมาเพื่อให้ข้าปกป้อง” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความปวดใจตลอด 18 ปีมานี้เขาปกป้องเจ้าหญิงน้อยเท่าที่ทหารคนหนึ่งจะปกป้องได้ แทมินมักจะถูกเสด็จพ่อของตนติติงบ่อยๆรวมถึงถูกเสด็จแม่ใหญ่ดุด่า
จะมีก็เพียงองครักษ์หนุ่มเท่านั้นที่คอยเป็นที่พักพิง เป็นพี่ชายและเป็นเพื่อน…นับวันยิ่งเกิดความรู้สึกดีด้วยแต่ในวันอันใกล้นี้เจ้าหญิงน้อยดวงใจของเขาจักต้องกลายเป็นดอกไม้งามในมือชายอื่น…..
“ท่านพี่ปกป้องข้ามาตลอด…หากไม่มีท่านข้าจะอยู่อย่างไรเล่า”
“คารมเจ้าร้ายนักแพนโดรา….พี่มิมีวันปล่อยมือจากเจ้าเด็ดขาดจำคำพี่ไว้”
มือหนาค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานเบาๆ “ทำไมจึงเรียกข้าเช่นนั้น…”
“มันเหมาะกับเจ้า…เจ้าสวยงามแต่ขณะเดียวกันก็อันตราย….” ชายหนุ่มว่าก่อนจะลบภาพลวงตาทั้งหมดออกสิ้นเมื่อเสียงของนางรับใช้กำลังเร่งฝีเท้ามาทางนี้ เขาโค้งหัวเอ่ยลาเจ้าหญิงก่อนที่ตนเองจะหายวับไปเพราะเวทมนต์
เจ้าหญิงน้อยรีบกลับมานั่งนิ่งๆบนเตียงเหมือนเดิมทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งที่หัวใจดวงน้อยเต้นตุบๆเพราะกลัวนางเหล่านั้นจับได้ว่าองครักษ์หนุ่มแอบเข้ามาถึงในห้อง
“เจ้าหญิง….”
เจ้าหญิงน้อยยิ้มเจื่อน นางรับใช้คนสนิทเอ่ยทักทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่หายไปก่อนหน้านั้นเป็นใคร
“น่าฟ้องเสด็จพ่อนักเชียว….” นางรับใช้เอ่ยดุพร้อมกับตรงไปที่หน้าต่างมือเหี่ยวย่นตามวัยรีบชักผ้าม่านกำลังปลิวไสวปิดทันที หญิงวัยกลางคนหันมาทำหน้าดุใส่เจ้าหญิงน้อยที่กำลังนั่งสำนึกผิดอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ต้องเผยรอยยิ้มบางๆไม่ได้ทั้งรักทั้งสงสารพระโอรสองค์เล็กองค์นี้เหลือเกิน
“เจ้าหญิงน้อยของหม่อมฉัน…”
เธอเดินเข้าไปโอบร่างบางไว้อย่างเคย “รู้หรือไม่เจ้าคะว่ามิควรให้อี้ฟานขึ้นมาบนตำหนักอีก…ตามโบราณราชประเพณีทำแบบนี้ไม่ได้นะเพคะ”
เจ้าหญิงน้อยตอบเสียงอู้อี้พร้อมกับย่นจมูกเล็กน้อย
“แต่เรายังไม่คิดจะไปตอนนี้เสียหน่อย….จะเป็นอันใดเล่าหากสหายสนิทจะมาหาเราบ้าง”
“โธ่…องค์หญิงของหม่อมฉัน…หากวันข้างหน้าพระองค์ได้ไปอยู่ต่างบ้านเมืองผู้ใดเล่าจะคอยดูแล…คอยแปรงพระเกศาให้พระองค์อย่างนี้เล่า” ว่าพร้อมกับลูบเส้นผมยาวสลวยของเจ้าหญิงน้อยเบาๆ ตอนนี้ชาวเมืองรู้กันทั่วแล้วว่าเจ้าหญิงน้อยจะต้องกลายเป็นเครื่องบรรณาการในอีกสามวันข้างหน้า แม้กระทั่งนางรับใช้อย่างเขายังรู้สึกเศร้าแล้วร่างบางตรงหน้านี้จะต้องไปอยู่ที่อื่นไม่รู้นานแค่ไหนจึงจะได้กลับบ้านเมืองของตน….ใครเล่าจะดูแลเอาใจใส่…ยามเหนื่อยล้าใครเล่าจะคอยปลอบโยน
“เรามิได้ไปตายเสียหน่อย….ยุนอา…เราไปเพื่อโฟรเซนการ์ด”
พูดไปน้ำตาก็คลอไปนี่กระมังสิ่งสุดท้ายที่พระโอรสองค์เล็กแห่งโฟรเซนการ์ดจะได้ตอบแทนบุญคุณแผ่นดินและบุญคุณพระบิดา
“หม่อมฉันสงสารพระองค์ยิ่งนัก…เจ้าหญิงน้อย…จงเข้มแข็งไว้นะเพคะ” หญิงวัยกลางคนบีบมือเจ้าหญิงน้อยเบาๆแม้รอยยิ้มจะดูซึมเศร้าลงไปบ้างแต่ก็ยังงดงาม เจ้าหญิงน้อยใช้หลังมือปาดน้ำตาดวงตากลมจ้องมองไปทั่วห้องกว้างที่ตนเองเคยได้พักอาศัย….อีกไม่กี่เพลาคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก….
“ผู้คนที่นั่นจักต้องรักเจ้าหญิงเหมือนที่หม่อมฉันและชาวเมืองรักเพคะ”
นางรับใช้ว่าพลางค่อยๆลูบไล้น้ำปล่าวไปทั่วแผ่นหลังเนียน….ใยบวบบางเบาค่อยๆสัมผัสผิวขาวอย่างอ่อนโยน
“มิใช่หรอก…เขามิได้รักเราแบบที่โฟรเซนการ์ดรัก…โครนอสเกลียดชังเรานัก…รวมถึง…”
“แต่คนพวกนั้นเอ่อ…รวมถึงเจ้าชายแห่งโครนอสมิได้ยลโฉมพระองค์….ฉะนั้นอย่าได้คาดการณ์ล่วงหน้าเลยเพคะ…”
ข้าวของในห้องอาหารขนาดใหญ่พังครืนเมื่อเจ้าชายแห่งโครนอสระเบิดอารมณ์ของตนเองลงกับทุกอย่างที่ขวางหน้าผู้ใดมิกล้าเข้าใกล้แม้กระทั่งสหายสนิทยังมองดูอยู่ไกลๆ ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นบันไดแววตาคมเต็มไปด้วยโทสะค่อยลดลงไปเล็กน้อย
“เจ้าชาย”
“อย่าเข้าใกล้ข้าตอนนี้…สหาย”
เอ่ยบอกคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้แม้ไม่หันมองก็รู้ว่าร่างสูงด้านหลังกำลังนั่งลงใกล้พร้อมกับนั่งลงข้างๆอย่างไม่เกรงกลัว
“ท่านไม่สบายใจเรื่องเสด็จพ่อหรือ?”
ชายหนุ่มไม่ตอบ นั่นยิ่งทำให้ร่างสูงอีกคนพยักหน้าเองอย่างเข้าใจ “ข้ามิเห็นว่าเจ้าหญิงแห่งโฟรเซนการ์ดจะน่าเกลียดตรงไหน…เจ้าหญิงทรงสิริโฉมงดงาม”
“หุบปากของเจ้าจินกิ….เจ้ามิควรเอ่ยชื่อนางในตอนนี้”
สหายสนิทยอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี แม้จะสนิทกับเจ้าชายแห่งโครนอสขนาดไหนคงไม่เป็นเรื่องดีแน่หากเจ้าชายองค์นี้ระเบิดอารมณ์ออกมาอีกรอบ
“แต่นั่นก็เป็นพระประสงค์ของพระบิดาท่านมิสามารถปฏิเสธราชาแห่งโครนอสได้หรอก”
“แต่เจ้าปฏิเสธได้…”
เสียงหวานหูพร้อมกับร่างบางอีกคนโผล่เข้ามาด้านใน เวทมนต์เล็กๆน้อยๆที่ร่ำเรียนมาจากชาวโฟรเซนการ์ดทำได้เพียงหายตัวได้เท่านั้นแม้จะขัดใจองค์ชายอยู่บ้าง….แต่ร่างบางกลับนั่งคุกเข่าลงตรงหน้ามินโฮพร้อมกับส่งยิ้มสดใส
“เจ้าปฏิเสธได้…แค่เราต้องไปถึงโฟรเซนการ์ดก่อนขบวนเสด็จของพ่อเจ้า”
เจ้าชายหนุ่มเหมือนมีพลุจุดบนหัวแสงสว่างมากมายและแผนการผุดขึ้นมาราวกับฉากละครมือแกร่งทั้งสองข้างเผลอเขย่าแขนบอบบางของอีกคนจนรู้สึกเจ็บ
“ใช่คีย์!......ความคิดของเจ้าช่างดีนัก…เราจะบุกโฟรเซนการ์ด”
“องค์ชาย…ข้าไม่คิดว่าท่านจะทำเยี่ยงนั้นแน่….นั่นหมายถึงชีวิตของเราทั้งสามคน”
“ข้าเป็นใครกันจินกิ….พระโอรสของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งโครนอสดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาท….โฟรเซนการ์ดจะน่ากลัวเท่าไหร่กัน”
เมืองน้ำแข็งไม่ได้น่ากลัวซักนิด….หากแต่ผู้คนมิได้เป็นปฏิปักต่อโครนอส…หลังจากที่โครนอสบุกไปทำศึกและชิงดอกไม้งามมาจากเมืองแทนที่จะกลายเป็นสัมพันธ์อันดีกลับสร้างความขุ่นเคืองอยู่ในๆ
“พระองค์มิได้ไปกับกองทัพหากแต่มีเราแค่สามคน”
“แค่สามที่ไหน…ตั้งสามต่างหาก” ร่างบางตรงหน้าเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งฟังมานาน เขาอยากจะไปสัมผัสเมืองน้ำแข็งแห่งโฟรเซนการ์ดจะแย่
“คีย์” องค์รักษ์หนุ่มดูไม่พอใจกับการยั่วยุของร่างบาง นอกจากจะไปโดยพลการแล้วเมื่อกลับมายังมีหวังถูกพระราชาลงโทษอีก…และโทษสถานหนักคือประหารชีวิต
“ข้าจะไปเยือนโฟรเซนการ์ด” องครักษ์จินกิรีบโบกมือค้านทันที “ไม่พระองค์ต้องไม่ทำแบบนั้น”
“อย่าไปฟังเชียวมินโฮ….เจ้าก็รู้หากนางมาถึงโครนอสเมื่อไหร่นั่นหมายถึงอิสรภาพของเจ้าจะถูกริดรอน ณ บัดนั้น”
อีกคนคอยค้านแต่อีกคนคอยยุแยงแถมยังยักคิ้วกวนๆส่งให้องค์รักษ์อีกด้วย
“อย่าไปฟังจินกิคนโง่เง่าเลยมินโฮ….ข้าอยากไปโฟรเซนการ์ดจะแย่ เห็นเขาร่ำลืมว่าเจ้าหญิงงามนัก…ข้าอยากไปชมให้เห็นเป็นบุญตา”
แววตาคมดูโกรธเกรี้ยวเมื่อสหายคนสนิทเอ่ยถึงความงามของแพนโดรา….เขา จินกิ และคีย์ไม่มีใครเคยเห็นเจ้าหญิงได้ยินเสียงล่ำรือพรรณาถึงความงามของเจ้าหญิงน้ำแข็ง แต่วันนี้เขาและสหายอีกสองคนกำลังจะไปเยือนโฟรเซนการ์ด ครานี้จะได้เห็นเจ้าหญิงจริงๆ ใครๆก็ว่าแพนโดรานั้นคือกล่องแห่งความลับเมื่อผู้ใดเปิดความชั่วร้ายนั้นจะถูกปลดปล่อยออกมาครอบงำ เจ้าหญิงแห่งโฟรเซนการ์ดก็เช่นกัน….
“เราจะไปเยือนโฟรเซนการ์ด….และเราจะลักพาเจ้าหญิงแพนโดราก่อนที่ขบวนเสด็จจากโครนอสจะไปถึง…เมื่อนางหายไปงานอภิเษกจะถูกยกเลิก”
เจ้าชายเอ่ยขึ้น…วิธีกำจัดปัญหางแสนง่ายดายเขาจะพาแพนโดราไปซ่อนตัวที่ไหนก่อนก็ได้ที่เหลือเขาจะได้มีเวลาไปหาแอนโดรเมดราเจ้าหญิงแห่งแสงตอนนี้ไม่ว่านางใดในพื้นพิภพก็เห็นจะสู้ลู่ฮานเจ้าของฉายาแอนโดรเมดราหนึ่งเดียวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น