คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love like this :: บทที่ 2
บทที่ 2
“โอ๊ะ!!!!!....ผู้ชายคนนั้นหายไปไหน…เร็วจัง”
แทมินถึงกับตาโตเมื่อบนโซฟาว่างปล่าว ไม่มีร่องรอยของผู้ชายผ้าคลุมเมื่อกี้เลย หายตัวไว ทำตัวประหลาด แทมินถือกล่องยาเดินตามหาไปทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบผู้ชายคนนั้น สองเท้าของร่างบางพาตัวเองเดินขึ้นบันไดก่อนจะไปหยุดหน้าห้องตัวเอง ใบหน้าหวานขมวดคิ้วตลอดเวลา
“เฮ้ย!!!!คุณ…อ๊ะ!!!!”
ชายหนุ่มร่างสูงอยู่ในชุดผ้าพันท่อนล่างผืนเดียว เหมือนกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังคงเปียกไปด้วยหยดน้ำ ที่สำคัญใบหน้าคมนั้นหล่ออย่างไม่มีที่ติ หล่อสมบูรณ์แบบ ทั้งหุ่นและมัดกล้ามที่แสนจะเพอเฟ็ค ลีแทมินเหมือนถูกสะกดนิ่ง จนเจ้าตัวต้องอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นแนบอกร่างสูงวางร่างบางที่กำลังอ้าปากค้างไว้บนราวระเบียง ก่อนที่เจ้าตัวจะคล่อมทับร่างบางด้วยแขนที่แข็งแกร่ง
“คะ…คุณ…มาได้ยังไง….คุณ…ปะ…เป็นใครกันแน่?”
น้ำเสียงสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด ยิ่งผู้ชายตรงหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งใจสั่น
“มีเรื่องหลายอย่างบนโลกใบนี้ที่นายไม่รู้…ลีแทมิน”
ร่างสูงตอบเสียงเรียบนั่นยิ่งทำให้ร่างบางตาโตเข้าไปใหญ่
“คะ…คุณรู้จักชื่อผมได้ไง…”
ร่างสูงยิ้มน้อยๆให้กับร่างบาง พลางมองปฏิกิริยาแปลกๆของร่างบาง มือบางนั้นกอดกล่องสีเหลืองไว้แน่นส่วนมืออีกข้างพยายามเกาะขอบระเบียงราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว
“รู้สิ..ทำไมจะไม่รู้….”
ร่างสูงแย่งเอากล่องยาของร่างบางมาถือไว้ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเล็กๆริมระเบียง ร่างสูงจับมือของร่างบางให้คล้องคอตัวเอง
“จับไว้ซะสิ..นายจะได้ไม่ตกไง”
แทมินมองร่างสูงอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะรีบกอดคอร่างสูงอย่างรวดเร็ว ถึงจะอยู่แค่ชั้นสองแต่ถ้าหงายหลังตกลงไปคงเจ็บไม่น้อย
“ผมไม่รู้จักชื่อคุณ…คุณเป็นใคร….มาจากไหน…แล้วคนพวกนั้น…ทำไม…ทำไมต้องตามหาคุณ”
ร่างบางถามคำถามรัวแต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมแทมินถึงกับพูดติดขัด ดวงตาคู่นั้นดูประหลาด และมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อได้มองแล้วเหมือนมีเปลวไฟเผาอยู่ตลอดเวลา และมันทำให้ลีแทมินร้อนแปลกๆ
“ชเวมินโฮ….คือชื่อของฉัน…รู้ไว้แค่นี้พอ”
ชายร่างสูงชเวมินโฮ เดินกลับเข้ามาในห้องของแทมิน ก่อนจะนั่งลงบนตียง แทมินเดินตามร่างสูงอย่างไม่ไว้ใจ
“นี่ๆแผลคุณละ…ผมจะทำแผลให้”
แทมินยืนมองร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง แปลก…ทั้งที่เป็นเลือดไหลมากขนาดนั้นกลับไม่เห็นรอยแผลซักแผล
มินโฮยกยิ้มน้อยๆ “ไม่ต้อง” แทมินพยักหน้าหน่อยๆ แต่สายตาก็ไม่วายมองผ่านไปยังมัดกล้ามมองเรื่อยไปยังหน้าท้องแกร่งที่มีขนขึ้นอ่อนๆ
“เฮ้ย!!!!”
แทมินตาโตอีกครั้งเมื่อร่างสูงลุกขึ้นแล้วมาหยุดตรงหน้า
“นายจะจ้องฉันอีกนานมั้ย….ช่วยหาเสื้อผ้าให้ฉันได้มั้ย”
“ดะ…ได้..รอแปปนะ..ฉะฉัน…จะไปหามาให้”
แทมินรีบวิ่งออกจากห้องก่อนจะตรงไปยังห้องของพี่ชาย ตอนนี้เขาคิดไม่ออกไม่รู้ว่าจะทำยังไง ทั้งๆที่เป็นคนชวนคนๆนั้นเข้ามาในบ้านแท้ๆแต่กลับวิตกซะเอง
“[ว่าไงนะแทมิน!!!!มีคนแปลกหน้ามาที่บ้านงั้นหรอ]”
แทมินตัดสินใจโทรศัพท์หาเพื่อนรักทันที
“ใช่…คีย์..ตอนนี้เขาอยู่ในบ้านฉัน”
แทมินเอามือป้องปาก ตอนนี้เขาอยากจะพูดรายละเอียดของผู้ชายคนนั้นให้คีย์ฟังแต่เมื่อนึกถึงแววตาคมคู่นั้น แทมินจึงได้เต่เงียบไปเท่านั้น
“[แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่แจจุงละ…นายแจ้งตำรวจรึยัง…แล้วนี่จะให้ฉันไปหามั้ย]”
น้ำเสียงของคีย์บ่งบอกว่าเขาเป็นห่วงแทมินแทบคลั่ง
“มะ…ไม่เป็นไรคีย์…อย่าบอกพี่แจจุงเด็ดขาดเลยนะ…ฉันคิดว่าตัวเองไม่เป็นไร…”
“อ๊ะ!!!!!!”
อยู่ๆโทรศัพท์ก็โดนแย่งไป แทมินยังคงได้ยินเสียงจากปลายสายที่ตะโกนถามด้วยความตกใจ
“นายทำอะไร”
ร่างสูงของอีกคนที่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทำเอาคนตัวเล็กตกใจถอยหลังกรูด
“ผะ…ผมปล่าว….”
แทมินโกหกคำโตนึกเจ็บใจตัวเองที่เขาน่าจะขอให้คีย์มาอยู่เป็นเพื่อน
“นายคงไม่ได้กำลังโทรหาใครเพื่อบอกว่า….มีคนประหลาดขึ้นบ้านสินะ” ร่างสูงพูดอย่างรู้ทัน
“ก็จริงนี่…ผมไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ…ไม่รู้แม้กระทั้งคุณมาจากไหน…คุณต้องการอะไรผมยังไม่รู้เลย”
ดวงตาคมหันมาสบกับดวงตาหวานอีกครั้ง แต่คราวนี้ดวงตาคมดูแข็งกร้าวกว่าเดิม
“นายไม่อยากรู้จักฉันหรอกแทมิน…..”
ร่างสูงพูดเสียงเย็นเยือกก่อนจะคว้าเอาเสื้อผ้าที่ร่างบางถือไว้มาถือซะเอง
“อยากรู้ซิ…ทำไมผมจะไม่อยากรู้…คุณเป็นมนุษย์เป็นผีหรือเป็นอะไร…”
“ฉันเป็นแวมไพร์”
เพียงแค่ประโยคเดียวแทมินก็อึ้ง ใบหน้าหวานซีดเผือดลงกว่าเก่า
“มะ…ไม่จริง…คุณโกหก…ผะผม…ไม่..ไม่เชื่อหรอก”
ชเวมินโฮจ้องใบหน้าหวานนิ่ง ก่อนจะอ้าปากแยกเขี้ยวให้แทมินดู พร้อมๆกันนั้นใบหน้าคมก็ก้มลงมายังซอกคอขาวของร่างบาง ริมฝีปากหนาเผยออกหน่อยๆก่อนจะดูดลงไปแรงๆจนเกิดรอย
“ตอนแรกฉันจะกินนาย…แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
มินโฮพูดในขณะที่ริมฝีปากยังคงคลอเคลียอยู่รอบๆบริเวณคอของร่างบาง
“อ๊ะ!!!!...ปล่อยนะ…”
แทมินรีบผลักมินโฮออกก่อนที่มินโฮจะทำอะไรไปมากกว่านี้ร่างบางเอามือจับหน้าอกตัวเองที่กำลังเต้นตึกตัก ชเวมินโฮมองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของแทมินตอนนี้แทมินสับสน เขาไม่ได้กลัว แต่มันรู้สึกแปลกๆแปลกประหลาด
แทมินตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องแต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อบุรุษหนุ่มร่างสูงที่ชื่อว่าชเวมินโฮหายไป ไม่มีแม้ร่องรอย หรือมินโฮจะเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ เมื่อน้ำเย็นจากฝักบัวรินรดร่างกายมือบางที่มีบาดแผลเป็นทางยาว กำลังประท้วงว่าเริ่มแสบ เลือดที่ไหลก่อนหน้านั้นหยุดไหลอย่างไม่น่าเชื่อหรือเป็นเพราะชเวมินโฮทำอะไรกับแผลของเขากันเเน่ แทมินรีบสะบัดความคิดทั้งหมดออกก่อนจะเช็ดตัวและเปลี่ยนเป็นชุดนอนลายหมีที่เขาใส่ประจำ ในใจก็แอบหวังว่าถ้าเปิดประตูออกไปแล้วคงเห็นร่างสูงนอนหลับอยู่ แต่ผิดคาด ร่างสูงหายไปแล้วหายไปพร้อมกับความมืดมิดของรัตติกาล
“ชเวมินโฮ….เราจะได้พบกันอีกมั้ย……”
แทมินพูดเสียงเบาก่อนจะเดินไปเลื่อนประตูกระจกตรงระเบียงให้ปิดลง ร่างบางล้มตัวนอนบนที่นอนนุ่มพลางหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น