คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : The Relationship :: 19 ยอมหรือยัง?
The Relationship :: 19
2ปีผ่านไป
“เซฮุน…ดูอะไรอยู่น่ะ”
แทมินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มข้างๆน้องชาย ใบหน้าหล่อหันมามองแบบตำหนิเล็กน้อย
“โตป่านนี้ยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้”
แทมินยิ้มก่อนจะบิดแก้มน้องชายหน้าหล่อเบาๆ เซฮุนสะบัดใบหน้าเล็กน้อย
“เธอนี่นะ”
แทมินจ้องข่าวในทีวิจอLEDขนาดใหญ่
“ไม่ได้กลับเกาหลีนานแล้วเนอะ”
แทมินพูดลอย ๆ เขามาอยู่ที่ญี่ปุ่นนานถึงสองปีหลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้น แทมินยังไม่มีความคิดที่จะกลับบ้านเกิด
“ไม่คิดถึงบ้านหรือไง…คุณพ่อกับคุณแม่เป็นห่วงเธอใหญ่แล้ว”
หัวเล็กๆเอนซบไหล่แกร่งของคนเป็นน้องชาย เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วจริงๆ เซฮุนเหล่ตามองพี่สาวคนเดียวบางทีแทมินที่เป็นพี่สาวก็ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว…บางครั้งก็ขี้อ้อนงอแง จนคิดว่าตระกูลชองคงเกิดการสลับเปลี่ยนระหว่างพี่กับน้องแน่เลย
“คุณพ่อกับคุณแม่ก็มาเยี่ยมทุกเดือนอยู่แล้วนี่…แถมยังส่งนายมาด้วย”
แทมินยู่ปากก่อนที่ดวงตากลมจะจับจ้องจอทีวีอีกครั้ง “เหอะ!...ใครจะอยู่กับเธอได้ตลอดอย่าลืมซิ…ฉันต้องกลับไปโซลไปทำงานต่อนะ”
“จริงด้วยซิ…นายเป็นถึงผู้จัดการแล้วนี่แล้วนี่…ฮิๆ”
แทมินขำ หน้าจอทีวีก็ฉายข่าวภาคค่ำไปเรื่อยๆ
“ขณะนี้รายงานจาก……ได้พบจรเข้ใหญ่อายุประมาณ200ปี…ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยพบมาในแม่น้ำของเกาหลีและเศรษฐีชาวญี่ปุ่นขอซื้อด้วยเงิน XXXดอลล่า…นับว่าเป็นเงินมหา….”
“เซฮุน!!!!เอารีโมทมานะ!!!!” แทมินรีบยื้อรีโมทมาจากมือน้องชายก่อนจะเปิดกลับไปช่องข่าวเมื่อสักครู่
“อะไรของเธอเนี่ย!!!...ฉันจะดูฟุตบอลนะ”
“ค่ะ…ข่าวต่อไปเรามาต่อกันที่….”
“เห็นมั้ย!!!จบเลย!!!เซฮุนโทรไปที่สถานีโทรทัศน์เมื่อกี้ซิเร็วๆ”
เซฮุนมองแทมินอย่างงๆอยู่ๆร่างบางก็โวยวายขึ้นมาเพียงเพราะได้ดูข่าว
“เดี๋ยวๆ…ใจเย็นๆแทมิน…มีอะไรเมื่อกี้มันก็แค่ข่าวจับจระเข้ไม่ใช่หรอ หรือว่าเธออยากดู…”
“ไม่ใช่นะ!!!...นั่นคุณมินโฮ…เราต้องช่วยเค้านะ…อย่าให้คุณมินโฮเป็นอะไรเด็ดขาดนะเซฮุน!!!”
แรงเขย่าแขนทำให้เซฮุนเซไปทั้งร่าง “แทมิน…เธอพูดถึงเรื่องอะไร…คุณมินโฮเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรทำไมต้องช่วย”
เมื่อแทมินได้สติร่างบางก็หยุดโวยวาย
“เซฮุน…หาเบอร์โทรศัพท์ของเศรษฐีคนนั้นให้ทีนะ..ได้โปรด…”
เพราะอยู่ๆแทมินก็ร้องไห้ออกมาทำให้ร่างสูงงงอยู่ไม่น้อยอีกทั้งยังให้เขาตามหาคนที่โผล่อยู่ในจอทีวีอีก เขาสนใจข่าวที่ไหนกันชื่อก็ไม่ทันได้ฟังและเนื้อข่าวก็แค่จรเข้ตัวหนึ่งที่ถูกจับได้ก็แค่นั้น แต่ในเมื่อเขารับปากพี่สาวไปแล้วก็ต้องทำให้ได้
“สำนักข่าว JNN NEW ใช่มั้ยครับ…ผมขอทราบรายละเอียดเกี่ยวกับจรเข้เมื่อสักครู่นี้ครับ”
เซฮุนวางหูเมื่อเขาได้รายละเอียดจากสำนักข่าวพอสมควร เขาหยิบกระดาษที่เขียนชื่อและเบอร์โทรติดต่อชายเศรษฐีไว้เรียบร้อยแล้ว
“เอโดงาวา…มิโน”
ชายหนุ่มทวนชื่อของคนในกระดาษ เขาลองเสริชหาชื่อนี้ดูในอินเทอร์เน็ตเผื่อจะมีประวัติหรือรายระเอียดอยู่บ้าง มีประวัติบอกเอาไว้คร่าวๆว่าเป็นเศรฐฐีหนุ่มมีทรัพย์สินมากมาย ไม่ปรากฏสถานที่เกิด การศึกษาหรือที่มา
“ฉันไปดูมาแล้วนะแทมิน…หมอนั่นชื่อมิโน”
เซฮุนส่งกระดาษให้ร่างบาง แทมินรับมาด้วยความกระตือรือร้น
“ขอบคุณนะ”
ร่างบางมานั่งรออยู่ในร้านอาหารหรูๆแห่งหนึ่งในโตเกียว หลังจากเมื่อคืนเธอโทรไปตามที่เซฮุนหาให้และเขาก็นัดให้มาเจอกันที่นี่ แทมินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอีกครั้ง ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงยังไม่มีวี่แววของชายหนุ่มคนนั้นแม้แต่น้อย
ร่างบางนั่งกอดอกสายตากลมมองหาชายที่เขาหวังว่าจะเจอ
“ขอโทษที่ให้รอครับคุณผู้หญิง….”
เสียงทุ้มทำให้แทมินเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงในชุดสูทสีดำหล่อสง่า เขากำลังส่งยิ้มให้แทมิน
“คุณมินโฮ”
แทมินพูดเบาๆเหมือนภาพฝันเมื่อชายหนุ่มคนที่เฝ้าหามาตลอดยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ
“คุณมินโฮ…ฮึก…” แทมินโผเข้ากอดร่างสูงซบใบหน้าลงกับอกแกร่ง เธอกอดเขาแน่นกลัวว่ามินโฮจะหายไปจริงๆ
ชายหนุ่มไม่ได้กอดตอบด้วยอ้อมกอดอบอุ่นเช่นเคย ร่างสูงดูเฉยเมยไม่มีดวงตาเป็นประกายสีทองมีเพียงดวงตาคมสีน้ำตาลและแววตาของร่างสูงก็เย็นสนิท…เย็นชาเหมือนไม่รู้จักแทมิน
“ขอโทษครับ…เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึปล่าว”
แทมินส่ายหัวเธอร้องไห้ เหมือนครั้งแรกที่เธอเจอกับร่างสูงแทมินปฏิเสธทุกทางเธอจำเขาไม่ได้ และตอนนี้มินโฮก็กำลังทำแบบเดียวกับเธอ เจ็บไหมชองแทมิน….คนที่ตัวเองรักจำตัวเองไม่ได้
“ขะ…ขอโทษ…ฉะ…ฉันจำคนผิด”
แทมินเช็ดน้ำตาออกลวกๆ เขาไม่กล้าที่จะมองหน้ามินโฮเลย
“ผม…เอโดงาวา มิโน” ชายหนุ่มพูดสำเนียงญี่ปุ่นชัดเจน
“ค่ะ…ฉันชองแทมิน…” แทมินบอกก่อนจะยื่นไปจับมือของร่างสูงที่ส่งมาก่อน
“คุณที่นัดไว้เมื่อวานใช่มั้ยครับ”
แทมินพยักหน้า รอยยิ้ม น้ำเสียง ร่างกาย เป็นคุณใช่มั้ยคุณมินโฮ
“จะสั่งอะไรทานก่อนมั้ยครับ” ร่างสูงบอกเมื่อเห็นแทมินนั่งเงียบไปนาน
“อะ…เอ่อ…ไม่ค่ะ…ฉันทานมาแล้ว”
“คุณต้องการที่จะเจอจรเข้ตัวนั้น”
แทมินพยักหน้า
“ค่ะ…ฉันอยากเจอ”
มินโฮพาแทมินไปที่คฤหาสน์หลังงามของเขา…มันตั้งอยู่ห่างจากกลางใจเมืองที่วุ่นวาย ขับรถเพียงสามชั่วโมงเศษก็ถึง
แทมินนั่งเงียบมาตลอดทาง เหลือบมองร่างสูงบ้างเป็นครั้งคราวเธอหวังว่าแววตาของมินโฮจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ปล่าวเลย มิโนก็คือมิโนไม่มีทางเป็นมินโฮไปได้แน่ๆ
แทมินถูกพาเข้ามาในคฤหาสน์ มันกว้างใหญ่และหรูหราสมกับคำโฆษณาที่ว่ามิโนคือเศรษฐีชาวญี่ปุ่น
“คุณเอโดงาวาค่ะ…”
มินโฮหันกลับมายิ้ม “เรียกมิโนเฉยๆก็ได้ครับ”
“ค่ะ…คุณ…มิน..อ่ะ..คุณมิโน”
ชายหนุ่มขยับกายเข้ามาใกล้ร่างบาง จนได้กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดัง
“คุณแทมิน…ดูเหมือนจะเห็นผมเป็นคนรู้จักตลอดเลยนะครับ…ผมเหมือนใครหรอ?”
ชายหนุ่มก้มหน้าลงถาม จนทำให้เห็นใบหน้าแดงๆได้ชัดเจน
“ฉะ…ฉันขอโทษค่ะ…ฉันแค่รู้สึกว่าคุณคุ้นๆ”
แทมินเอียงหน้าหลบเมื่อจมูกโด่งนั้นเริ่มใกล้ชิดใบหน้าเขามากขึ้น
“คุณชายค่ะ…อาหารว่างที่เตรียมไว้ได้แล้วค่ะ”
มินโฮละความสนใจออกจากแก้มเนียนมันหอมจนเขาอยากจะลองดมดูเดี่ยวนั้น แต่ก็ตั้งชะงักเพราะคนรับใช้เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“ดี…เชิญคุณผู้หญิงครับ” มิโนผายมือไปด้านข้าง เขายิ้มเมื่อเห็นแก้มของแทมินแดงระเรื่อ
“ฉันอยากเห็นจรเข้ตัวนั้นค่ะ…”
“ก็ได้ครับ…ผมจะพาคุณไปดูเดี๋ยวนี้” มินโฮบอก เขาเดินนำหน้าร่างบางผ่านห้องโถงกว้างๆประดับประดาด้วยเครื่องแต่งบ้านหรู เครื่องประดับโบราณที่ประมาณมูลค่าไม่ได้ แทมินดูตื่นตากับสิ่งที่พบเห็นดวงตากลมไปสะดุดกับดอกไม้สีฟ้า แทมินจำได้ ดอกไม้นี้เขาเคยเห็นมันอยู่ในถ้ำบาดาลใต้แม่น้ำ
“คุณเอาดอกไม้พวกนี้มาจากไหนค่ะ”
แทมินเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะก้มลงสูดดมเบาๆ
“ผมเป็นพวกสรรหาของประดับน่ะครับ….ดอกไม้พวกนี้คงไม่ยากแก่การค้นพบ”
มินโฮพาแทมินเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องกว้างอีกห้องประตูโบราณถูกเปิดทิ้งไว้กว้าง
ร่างสูงเดินนำเข้าไป ร่างกายของจระเข้ตัวใหญ่ถูกจัดไว้บนแท่นใหญ่ ร่างกายไร้ซึ่งการตอบสนองไม่มีลมหายใจ ดวงตาสีทองยังจ้องเขม็งไปด้านหน้า
“คุณมินโฮ” แทมินวิ่งเข้ามาใกล้เป็นคนแรกเธอกอดช่วงปากของจรเข้เอาไว้แน่นก่อนที่น้ำตาใสๆจะไหลอาบใบหน้าหวาน “ฮึก…คุณมินโฮ…”
“สวยงามใช่ไหมครับ…กว่าจะจับได้แล้วนำมาสตาฟไว้เนี่ยยากมากนะครับ”
มิโนพูดกลั้วยิ้ม แต่คนฟังไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
“ผมตามอยู่เกือบเจ็ดวันเชียวครับ…ไม่นึกเลยจริงๆว่าแม่น้ำในเกาหลีจะมีสัตว์ยักษ์อะไรแบบนี้อยู่ด้วย”
“โหดร้าย!!!!” แทมินตวาด “คุณมันโหดร้าย…จระเข้ไปทำอะไรให้คุณ…คุณถึงฆ่าเขา!!”
“คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย…จรเข้ตัวขนาดนี้คุณก็รู้นี่มันอาจจะฆ่าคนแถวนั้นกินมากมายแล้วก็ได้”
“จระเข้ไม่เคยทำร้ายใคร…คุณนั่นแหละทำร้ายพวกเขา…ฮึก…”
มิโนรู้สึกหัวเสียไม่น้อยที่ร่างงามเอาแต่ร้องไห้แล้วตวาดเขาเสียงดัง
“คุณรู้ได้อย่างไร…กว่าผมจะจับมันได้คนของผมก็หายไปหลายคนเหมือนกัน!”
“คนเรานี่ก็แปลกนะครับ…พอมีอยู่ไม่รู้คุณค่า…แต่พอจากมากลับถวิลหา”
มิโนบอก
“คุณหมายความว่ายังไง”
มิโนยิ้มเขาไม่ตอบ…แต่ปล่อยให้แทมินยืนร้องไห้กับซากจระเข้ไปคนเดียว
“คุณมินโฮ…แทมินมาแล้ว…ฮึก…แทมินขอโทษ…ฮึก…แทมินรักคุณค่ะ…ฮืออออออ”
มือบางลูบไปทั่วปากของจระเข้ ร่างกายนี้เคยเป็นมนุษย์ และเคยเป็นคนที่แทมินรัก ไม่ซิ…ร่างกายนี้คือคนรักของแทมิน…ตอนนี้และตลอดไป
“ไหนคุณบอกว่าคุณจะไม่ตายไง…ฮือออ…คุณเป็นจระเข้นะ…คุณตามฉันมาตั้งกี่ร้อยปี…ฮึก…คุณจะมาตายแบบนี้ไม่ได้นะ..ฟื้นซิ…คุณมินโฮ!!”
มินโฮเป็นจระเข้เจ้าของแม่น้ำกว้างขวางด้วยร่างกายใหญ่โตและพละกำลังที่แข็งแกร่ง เขามีชีวิตอยู่เป็นร้อยๆปี เป็นไปไม่ได้ที่พญาจรเข้จะมาตายด้วยลูกปืนเพียงไม่กี่นัด
“ยอมหรือยังนายหญิง….”
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่ม
“คุณมินโฮ”
ชเวมินโฮยืนอยู่จริงๆ เขาเดินเข้ามาหาแทมินช้าๆอ้อมกอดเปิดอ้าเพื่อรับเอาร่างกายบางที่โผเข้ากอด
“คนบ้า!....ฮึก…คุณมันใจร้าย…ฮึก…ฮืออออ”
แทมินพูดอยู่กับอกของร่างสูง เธอเสียใจจนแทบบ้าเมื่อรู้ว่ามินโฮกำลังจะตาย และยังไม่นับรวมกับที่มินโฮจำเธอไม่ได้ด้วย
“คุณใจร้าย…คุณใจร้าย…”
ด่าว่าให้จระเข้หนุ่มทั้งที่คนใจร้าย….คือแทมินไม่ใช่มินโฮ….ร่างหนาลูบหลังแทมินด้วยความรัก เขาอบอุ่นแข็งแกร่งมือหนานั้นไล้เบาๆบนใบหน้าหวานก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆตรงโหนกแก้มสวยที่มีน้ำตาใสๆเหมือนไข่มุกติดอยู่ แทมินเหมือนนางเงือก….ที่จะหายลับไปกับสายน้ำได้ทุกเมื่อในทันทีที่เขาปล่อยมือ
มินโฮทรมาน….ทั้งๆที่อยากจะแกล้งแทมินให้นานกว่านี้แต่เขาก็ทำไม่ได้….เขาแพ้น้ำตาและใบหน้าเจ็บปวดของหญิงสาว
“คนดี…ข้าขอโทษ”
ชายหนุ่มยิ้ม หญิงสาวเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบคางสากก่อนจะโอบรอบคอเขาแล้วโน้มลงมา มินโฮยิ้มเมื่อคนสวยมอบจูบแสนหวานให้เขามินโฮตอบรับด้วยจูบที่หวานกว่ามันซาบซ่านอบอุ่นนุ่มละมุน…ลิ้นร้อนไล่เลียเกี่ยวพันรุกไล่ความหวานให้แก่กัน แทมินครางฮือในลำคอ มือบางขยุ้มหลังคอชายหนุ่มแรงขึ้นอากาศที่มีเริ่มน้อยลงทุกที มือแกร่งกระชับเอวบางให้แน่นขึ้นเมื่อร่างกายบางนั้นยืนจนไม่ไหว
“ข้ารักเจ้านายหญิง…”
มินโฮกระซิบ หลังจากที่เขาละริมฝีปากออกร่างบางก็หอบเหมือนคนที่วิ่งออกกำลังกายจนเหนื่อย ใบหน้าหวานซ่านไปด้วยสีแดงอ่อนๆ มินโฮฝังหน้าลงไปกับซอกคอกอมกรุ่นเขาไซร์มันเบาๆดูดซับความหวานจนขึ้นสีแดงกุหลาบ เขายิ้มเมื่อแทมินร่างกระตุก อาจจะเพราะจั๊กจี๋….เจ็บ….หรือเสียว….อะไรก็แล้วแต่…แต่มันก็หยุดความต้องการของมินโฮไม่ได้ เขาหลงใหลร่างกายนี้ เขาต้องการ…เขาอยากมอบความรักให้กับแทมิน
แผ่นหลังถูกดันลงบนพื้นเตียงนุ่มเสื้อสูทเนื้อดีถูกเหวี่ยงลงไปข้างๆเตียงไร้ความปราณี กระดุมเสื้อตัวในหลุดลุ่ยจนเห็นกล้ามเนื้อแกร่ง
แทมินยิ้ม “เป็นอะไรหรือ…นายหญิง”
มินโฮสงสัยในรอยยิ้ม เขาวกขึ้นไปชิมปากแดงระเรื่อ
“คุณใส่สูทแล้วหล่อดี…” แทมินบอก…มินโฮขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะฝังจมูกโด่งๆลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“นี่ชมจากใจจริงหรือปล่าว” แทมินพยักหน้าก่อนจะขยับกายเล็กน้อย เธอมองคนที่อยู่ด้านบนแล้วยิ้ม
ความสุขกระจายตัวในอากาศ กลิ่นหอมของร่างกาย ความนุ่มของผ้าปูเตียง
“พร้อมที่จะอุ้มท้องลูกของเราหรือปล่าว…นายหญิง”
“พร้อมตั้งนานแล้วค่ะ”
แทมินยิ้ม เกิดความเงียบเมื่อสองร่างโถมเข้าหากัน เสียงครางแห่งความสุขสม กายแกร่งที่ขยับโยกเข้าหาเป็นจังหวะ…เล็บของแทมินจิกแน่นบนหลังมินโฮขูดขีดจนเกิดรอยเมื่อความรุนแรงจากร่างกายแกร่งถาโถมเข้ามา หญิงสาวอ้าขากว้างราวกับเรียกร้องให้ชายหนุ่มเสือกไสกายเข้าหาลึกขึ้นไปอีก….เหงื่อกายผสมกันรับกับเสียงครางและเสียงอะไรต่อมิอะไรดังลั่นไปทั่วห้องโถงกว้าง…..ผ้าม่านปลิวไสวแสงจันทร์สาดส่องเข้ามากระทบร่างกายของทั้งคู่มันสวยงามราวกับศิลปะชั้นเยี่ยม….
ดวงตาคมหลับสนิท แทมินยันตัวขึ้นเธอจูบเบาๆบนจมูกโด่งของชายหนุ่ม ไล้ใบหน้าหล่อด้วยฝ่ามือขาวๆ
แม้จะอายอยู่บ้างที่นอนเปลือยกายต่อหน้าจระเข้หนุ่ม…ต่อให้เขาหลับอยู่ก็เถอะ แทมินนึกอยากจะหยิกพ่อหนุ่มคนนี้นัก…มินโฮกำลังทำให้การขยับเขยื้อนกายของคนสวยเป็นไปด้วยความลำบาก…สิ่งที่มันยังเชื่อมต่ออยู่ใต้ผืนผ้าห่ม
ร่างบางมองใบหน้าหล่อ…แล้วก็ยิ้ม…สลับกันแบบนี้ เขาอบอุ่นเมื่อมือแกร่งคู่นี้โอบกอด
“ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นนานแล้วนายหญิง” ชายหนุ่มยิ้มๆทั้งที่ไม่ลืมตา
“อะ…อือ…ยังไม่ตื่นซะหน่อย…” แทมินตอบเมื่อมินโฮพูด…ร่างสูงไม่รู้หรอกว่าแทมินรู้สึกขนาดไหน…ยิ่งขยับกายก็ยิ่งรู้สึกแน่นไปทั่วช่วงล่าง
“อะ…คุณมินโฮ…อือ” หญิงสาวครางเบาๆร่างกายบางขยับเข้าหามินโฮมากขึ้น หญิงสาวกัดริมฝีปาก
“ท่านยั่วข้าหรืออย่างไรนายหญิง…”
“คะ…คนบ้า!…คุณนั่นแหละ…อะ…เอาออกไปได้มั้ย..มะ…มันรู้สึก…”
แทมินบอกแก้มแดงๆนั้นพองอย่างน่ารัก แต่ก็ไม่ทันเท่าไหร่จรเข้หนุ่มก็พลิกกายขึ้นค่อมเขาถาโถมบทรักร้อนแรงใส่แทมินอีกรอบหลังจากที่มันพึ่งพักไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
เขาพร่ำบอกรักข้างๆหูว่าเขารักแทมินแค่ไหน…เขากอดให้แน่นๆสมกับความคิดถึง…สมกับร้อยปีที่เขารอคอย
...........................................................................................................................................
ตอนนี้สมใจรีดเดอร์มั้ยค่ะ ^^ เค้ายังไม่เเต่งจบง่ายๆหรอก ทูมินยังไม่คู่กัน
จงคีย์ก็อีก ^^ ไหนจะเด็กๆด้วย
ในที่สุดมินโฮก็กลับมาเเล้ว (รีดลุ้นใช่มั้ย???) เค้าก็ลุ้นเหมือนกัน
ส่วนคู่อื่นๆเดี๋ยวตามมาทีหลัง ไม่อยากบอกเยอะนะ รอติดตามเเล้วกัน^^
******* เค้ามีเรื่องอยากถาม อยากอ่านฟิค EXO กันมั้ยพอดีเค้าเเต่งให้เพื่อนอ่า
เเต่ถ้าอยากอ่านจะเอามาลงให้อ่านนะ (ขอถามก่อน)
เรื่อง Romance Hyung
KrisLu ft. hun NC 18+ Drama ver.
อันนี้เเค่ถามนะ เเต่ถ้าไม่ชอบไม่เป็นไร ไม่ลงก็ได้ ^O^
ความคิดเห็น