คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Love like this :: บทที่ 21
บทที่ 21
ดวงตาคมกำลังจ้องร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ผ้านวมผืนหนาหุ้มเพียงท่อนล่างของร่างบางเท่านั้น ผิวกายเนียนละเอียดกลับเต็มไปด้วยรอยจ้ำสีแดงกระจัดกระจายอยู่ทั่ว จงฮยอนเดินเข้าไปใกล้ร่างที่กำลังหลับสนิทดวงตาคมไล่มองคนที่นอนหันหลังอยู่ …..ตั้งแต่หัวไหล่กลมมนเรื่อยลงมาจนถึงแผ่นหลังบาง คีย์บอมช่างดูสวยงามและน่าถนุถนอมในขณะเดียวกันร่างบางตรงหน้าก็ดูร้ายกาจในคราเดียวกันด้วย….
“ทานได้รึปล่าวครับ…”
เสียงจากด้านหลังปลุกให้คีย์ตื่นจากภวังค์ใบหน้าหวานขึ้นสีน้อยๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหาร คิมจงฮยอนยังคงนั่งไขว่ห้างมองร่างบางเงียบๆ
“เนื้อย่างราดซอสสูตรพิเศษของเรา….หวังว่าคุณหนูคงจะถูกใจนะครับ….”
โฮดงมองจงฮยอนเล็กน้อยก่อนจะได้รับสัญญาณจากหมาป่าหนุ่มให้ถอยห่างออกไป โฮดงโค้งหัวก่อนจะกลับไปยืนประจำตำแหน่งที่เดิม
“ไม่สบายรึปล่าว…”
คีย์ส่ายหัวน้อยๆก่อนจะก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าสวยที่ดูจะแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ จงฮยอนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองร่างบางที่กำลังตักชิ้นเนื้อเข้าปากต่อไป….ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน….รอยยิ้มผุดขึ้นจากใบหน้าคม
“ฉันอิ่มแล้ว…”
เป็นจังหวะเดียวกับที่คีย์เงยหน้าขึ้นมาทำให้จงฮยอนต้องรีบหุบยิ้มก่อนจะปั้นหน้าขรึมเช่นเดิม
“เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้าน”
คำถามของคีย์ทำให้เกิดความเงียบไปทั้งห้อง จงฮยอนค่อนข้างไม่พอใจ หมาป่าหนุ่มถอนหายใจแรงๆก่อนจะจ้องคนหน้าสวย
“บ้านนายอยู่ที่นี่”
คีย์กำมือแน่นริมฝีปากบางถูกกัดเข้าหากันก่อนเจ้าตัวจะสูดหายใจลึกๆแล้วจ้องตาของคิมจงฮยอนกลับ
“ที่นี่ไม่ใช่บ้าน….ที่นี่มัน…นรกชัดๆ”
---ปัง!!!!!!!!---
ฝ่ามือหนากระแทกเข้ากับโต๊ะอาหารเจ้าของฝ่ามือไม่ได้รู้สึกเจ็บซักนิด ตรงกันข้ามเขาเดือดจนอยากจะขย้ำคนตรงหน้าซะเดี๋ยวนั้น
“ถ้าฉันไม่อนุญาตนายก็ไปไหนไม่ได้!!”
คำตัดสินเด็ดขาดของจงฮยอนทำให้ร่างบางได้แต่กรีดร้องอยู่ภายในใจ ริมขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาเป็นสาย
“ได้โปรด…ฉันไม่อยากทรมาน…ฮึก…ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่…”
คีย์สะอื้นออกมาเสียงดัง จงฮยอนกระชากแขนร่างเล็กให้เดินตามก่อนจะผลักร่างบอบบางลงบนเตียงหลังใหญ่คีย์กลับเข้ามาในห้องเดิมอีกครั้งห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวและความเจ็บปวด ห้องที่เขาพึ่งจะละจากมันไปได้สักครู่
“นายไม่มีวันหนีไปจากฉัน…นายบอกเองไม่ใช่หรือไง…ว่านายคือกระต่ายของฉัน”
จงฮยอนตรงดิ่งเข้าหาร่างบางน่าแปลกที่หมาป่าหนุ่มไม้ได้ใช้ความรุนแรงเหมือนเคย
“อย่า…”
คีย์เบือนหน้าหนีสัมผัสจากริมฝีปากหยักของจงฮยอน แต่ก็ไม่วายที่จงฮยอนจะจับใบหน้าสวยให้หันกลับมาด้วยมือเพียงข้างเดียว
“ถ้าฉันบอกว่าไม่…ก็คือไม่…อย่าทำให้ฉันโมโห…ข้างนอกอันตรายเต็มไปด้วยนักล่ามันจะตะปปนายเมื่อไหร่ก็ได้”
ใบหน้าของจงฮยอนละออกมาจากใบหน้าสวยของคีย์…..กลิ่นหอมอ่อนๆกำลังกระตุ้นสัญชาติญาณดิบในตัวของหมาป่าหนุ่มเลือดร้อนสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
“แต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้…ไปซะ…แล้วออกไปข้างนอกกับฉัน..”
จงฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะโยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ร่างบางเขาเองก็ควรจะออกไปรอข้างนอกในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงหยุดรังแกคนตรงหน้าไม่ได้ เมื่อจงฮยอนเดินหายออกไปจากห้องคีย์ได้แต่เอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ใบหน้าหวานแดงมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อพบว่าชุดที่ตัวเองใส่อยู่ สาบเสื้อมันแหวกออกจนเห็นหัวไหล่มนเรื่อยไปจนถึงหน้าอกขาว ร่างบางรับกระชับเสื้อผ้าเข้าหากัน แต่มันก็เต็มไปด้วยความยากลำบากเมื่อข้อเท้าของเขายังไม่หายดี คีย์เดินกระเผกๆเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตนเองให้เรียบร้อย….คีย์มองวัตถุมีคมในมือก่อนจะเก็บมันเข้าในกระเป๋ากางเกงตัวเอง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะเขารู้สึกแปลกๆซะแล้วทั้งๆที่หัวใจต่อต้านแต่ร่างกายกับเรียกร้องหาอย่างแปลกประหลาด จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมานั่นก็บอกได้แล้วว่าเขาปฏิเสธ คิมจงฮยอนไม่ได้….แม้ในใจอยากจะหนีไปให้พ้นแต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม….เขายอมให้จงฮยอนกอดด้วยความเต็มใจ
“มัวทำอะไรอยู่”
“อ๊ะ!.....”
ร่างหนาที่มาหยุดอยู่ด้านหลังของของคีย์โน้มตัวลงถาม จงฮยอนจงใจให้ลมหายใจจากจมูกเป่าลงที่คอของร่างบางคีย์เอียงคอหลบน้อยๆก่อนจะจ้องอีกคนผ่านกระจกบานใหญ่
“เร็วๆเข้า”
จงฮยอนก้มลงกระซิบเบาๆก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าพวงแก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ถะ….ถอยออกไปซิ….” คีย์พูดเสียงติดขัด แต่หมาป่าหนุ่มก็ยอมถอยออกไปโดยดี
คีย์ไม่ได้เอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งในรถกับจงฮยอน คนสวยทำได้เพียงนั่งเงียบๆก่อนจะหันไปมองจงฮยอนบ้างเป็นครั้งคราว
“ไม่อยากรู้หรอ….ว่าฉันจะพานายไปไหน”จงฮยอนหันมาถามร่างบางข้างๆ คีย์หันมามองจงฮยอนก่อนจะขมวดคิ้ว
นานหลายชั่วโมงที่รถคันหรูขับเคลื่อนไป ในที่สุดก็มาถึงยังที่แห่งหนึ่งจงฮยอนจอดรถนิ่งสนิทก่อนจะมองไปข้างหน้า…..นานแค่ไหนกันที่เขาไม่ได้กลับมาที่นี่ ที่ๆเกิดความทรงจำของเขาพร้อมๆกับเหตุการณ์เลวร้าย…ดวงตาคมไล่มองพื้นที่ที่ยังคงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด บัดนี้บริเวณโดยรอบเกิดเป็นหมู่บ้านและตึกหลังใหญ่ขึ้นเต็มไปหมดยกเว้นเขตพื้นที่เหล่านี้ยังคงรักษาสภาพซากปรักหักพังบางส่วนที่ยังคงหลงเหลืออยู่….จงฮยอนก้มลงมองใบหน้าสวยข้างๆก่อนจะก้มลงจรดริมฝีปากเบาๆบนหน้าผากขาว
“อืม…..”
คนตัวเล็กขยับกายน้อยๆก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อพบว่าใบหน้าหมาป่าหนุ่มอยู่ห่างกันเพียงปลายจมูก
“ถึงแล้ว…”
จงฮยอนว่าก่อนจะเอี้ยวตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้ร่างบาง เขาสังเกตเห็นใบหน้าของคีย์ดูประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อมองไปยังพื้นที่ด้านหน้า
“ที่นี่….เมืองโบราณหรอ….”
คีย์ถามอย่างแปลกใจเมื่อออกมายืนนอกรถ จงฮยอนเดินตามออกมาติดๆก่อนจะโอบร่างบางคีย์ไม่ได้ขัดขืนแต่เดินเข้าไปด้านใน หลายๆอย่างยังคงสภาพเดิมอาจจะผุกร่อนบ้างไปตามกาลเวลา
“บ้านเกิดของฉัน”
“คุณอยู่ที่นี่หรอ…แต่…”คีย์กลืนคำพูดลงคอเมื่อเขานึกได้ว่าคิมจงฮยอนไม่ใช่มนุษย์
“ที่นี่เคยสวยงาม….เคยใหญ่โต…ปกครองโดยตระกูลชเว…มาสิฉันจะพานายไปดูอะไร…”
มือเล็กถูกเกาะกุมโดยมือของจงฮยอนความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจนคีย์ต้องก้มมองก่อนจะอมยิ้มออกมา ร่างบางถูกเดินนำเข้ามาด้านใน ลานกว้างบ้างเต็มไปด้วยกอหญ้าและพุ่มไม้ต่างๆเต็มไปหมดยังคงหลงเหลือซากหินบางส่วนให้รู้ว่าที่นี่เคยเป็นที่อยู่อาศัยมาก่อน….เสียงน้ำตกดังอยู่ไม่ไกล กลิ่นอายของธรรมชาติหอมจนคีย์อดตื่นเต้นไม่ได้…..เมื่อรับรู้ถึงร่างกายของคนร่างบางที่ดูกระตือรือร้นจงฮยอนจึงหันกลับมามอง
“ตื่นเต้นขนาดนั้นเชียว”
คีย์พยักหน้าร่างบางกำลังพยายามเดินข้ามพื้นหินเตี้ยๆ แต่ข้อเท้าเล็กยังคงระบมทำให้ร่างบางเสียหลักล้มลง
“อ๊ะ!!!!”
ก่อนที่ร่างกายบางจะสัมผัสพื้นดินร่างของจงฮยอนก็รับตัวคีย์เอาไว้ได้ทัน
“ยังไม่หายดีนี่….”
จงฮยอนจับข้อเท้าเล็กขึ้นมาดู อาการข้อเท้าบวมลดลงจนจะเป็นปกติยกเว้นรอยช้ำแดงๆที่ปรากฏขึ้น เพียงแค่นี้วมือเรียวแตะเบาๆเสียงครางก็เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากบาง….จงฮยอนก้มลงริมฝีปากแนบชิดกับข้อเท้าของคีย์ ร่างบางพยายามดึงข้อเท้าตัวเองกลับแต่มือของจงฮยอนกลับกอบกุมแน่นยิ่งกว่าเดิม คีย์พูดไม่ออกเมื่อริมฝีปากอุ่นประทับเบาๆบนข้อเท้าเนียนก่อนจะรับรู้ได้ถึงลมอุ่นๆที่ออกมาจากริมฝีปากหยัก จงฮยอนกำลังเป่าข้อเท้าให้กับคีย์
“นาย…..”
คีย์มองด้วยความอึ้ง….ผู้ชายที่ทำร้ายเขาทั้งร่างกายและจิตใจบัดนี้กลับเปลี่ยนไปราวคนละคน จงฮยอนกำลังทำให้คีย์รู้สึกดีกำลังทำให้คีย์สับสน
“ท่าทางนายจะไม่ไหว….มาซิ…เร็วเข้า” จงฮยอนออกคำสั่งกับร่างเล็ก ร่างหนาย่อตัวลงเพื่อให้คีย์ขึ้นหลังของเขาได้สะดวกฉับพลันจงฮยอนก็กลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ก่อนจะพุ่งทยานตรงไปข้างหน้าเป้าหมายคือน้ำตกขนาดใหญ่…..การเคลื่อนไหวของหมาป่าและมนุษย์น้อยอยู่ในสายตาของนักล่าอีกกลุ่ม พวกเขาเหล่านั้นแค่รอเวลา…..เมื่อเหยื่อติดกับทุกอย่างก็จบ เหล่าอมนุษย์ผิวหนังขาวซีด ริมฝีปากมีเขี้ยวยาวโผล่พ้นขอบปากอีกทั้งดวงตามีประกายสีแดงจัดจนน่ากลัวพวกมันทนแสงแดดได้ไม่นานนัก จำต้องโพกผ้าคลุมสีดำให้กระชับเท่าเดิม เมื่อส่งสัญญาณให้ฝ่ายของตนรู้ความหมาย พวกมันก็ต่างแยกย้ายกันออกไปด้วยความรวดเร็ว
“สวยจัง” เมื่อลงจากหลังของหมาป่าได้ ร่างบางก็รีบวิ่งจนลืมไปว่าตัวเองข้อเท้าเจ็บก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนโขดหินริมน้ำตก ละอองน้ำที่ไหลมาจากกลุ่มหินด้านบนกระทบกับแสงแดดจนเกิดเป็นรุ้งสีสวย ร่างบางจ้องมองความสวยงามธรรมชาติ เขาไม่คิดว่าที่แห่งนี้จะสวยได้ขนาดนี้ น้ำตกใสแจ๋วจนมองเห็นโขดหินด้านล่าง ขาเล็กเตรียมตัวจะก้าวลงพื้นน้ำด้านล่างแต่กลับมีเสียงร้องห้ามซะก่อน
“น้ำเย็นมากนะ…ลงไปเดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก”
เสียงทุ่มของหมาป่าดังอยู่ด้านหลัง ก่อนที่ร่างกายใหญ่โตจะเดินมาหยุดนิ่งพร้อมกับนั่งด้วยท่าทีองอาจ….เมื่อถูกขัดจังหวะคีย์ก็ได้แต่ยู่หน้าร่างบางมองหน้าหมาป่าหนุ่มสลับกับพื้นน้ำใสแจ๋ว ถ้าไม่ติดว่าข้อเท่าเขาระบมคีย์คงกระโจนลงน้ำให้เย็นชื่นใจ
“น้ำมันลึกนะ…เกิดนายจมน้ำไปจะทำยังไง…อีกอย่างข้อเท้านาย”
คีย์สวนขึ้นทันควัน “ไม่เป็นไรน่า…นายบอกเองนี่ว่าจะพาฉันมาน่ะไหงมาห้ามแบบนี้ละ”ในที่สุดจงฮยอนก็ทนความดื้อของคีย์ไม่ไหวจำต้องปล่อยให้ร่างบางเดินตามโขดหินเพื่อข้ามไปเล่นน้ำได้อย่างสบายใจ
หมาป่าหนุ่มหมอบคอยอยู่ใกล้ๆคอยมองร่างบางของเขาที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เสื้อผ้าของร่างบางเมื่อน้ำกระเซ็นใส่ก็เปียกแนบไปกับลำตัวทำให้สัดส่วนภายใต้ร่มผ้าเผยออกมาอย่างชัดเจน บางครั้งเมื่อน้ำซัดเข้ามามากขึ้นคีย์ก็เผลอถกเสื้อมาเช็ดน้ำตามใบหน้าและลำคอ ผิวหน้าท้องขาวเนียนปรากฏต่อสายตาของหมาป่า…..หลายต่อหลายครั้งที่จงฮยอนต้องอดทนเป็นอย่างมากที่จะไม่ตะปปกระต่ายน้อยตัวนี้
“นายไม่เล่นหรอ?” เสียงหวานตะโกนแข่งกับเสียงน้ำตก
“ไม่….” จงฮยอนตอบร่างบาง ไม่ทันไรร่างเล็กก็เดินมาหาเขา
“จะขึ้นแล้วหรอ” จงฮยอนถามเมื่อเห็นคีย์เดินเข้ามาหา ผิวขาวที่มีหยาดน้ำเกาะพราว จะเป็นอะไรไหมถ้าเขาจะบอกว่าคีย์ดูสวยเซ็กซี่มากกว่าทุกครั้ง ร่างบางตรงหน้าดูยั่วยวนเขาเหลือเกิน
“นี่…พาฉันข้ามไปเก็บดอกไม้ตรงนั้นหน่อยซิ” เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อน
“นายรอที่นี่แหละ…ฉันจะไปเก็บมาให้” จงฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะกระโจนข้ามโขดหินเพื่อไปยังฝั่งตรงข้าม ดอกกล้วยไม้สีส้มสด หมาป่าหนุ่มมัวแต่เด็ดดอกกล้วยไม้ตามคำขอของร่างบาง ไม่เลยซักนิดจงฮยอนไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เลย เขารู้แค่เพียงคนสวยของเขาเชื่องเหมือนกระต่ายน้อยใบหน้าสวยงามนั้นถูกปกปิดด้วยรอยยิ้มหวานเพื่อให้อีกคนตายใจ …..ฉันจะยั่วให้นายตายใจคิมจงฮยอน….
ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆมือบางสอดลงใต้กระเป๋ากางเกงเพื่อสำรวจดูมีดที่เขาพกมาด้วยเมื่อรับรู้ว่ามันยังอยู่ดีร่างบางก็โล่งใจ…..เมื่อหมาป่ากลับมาพร้อมด้วยดอกไม้สีสวยร่างบางก็รีบไปรับมาก่อนจะยิ้มหวานเป็นการตอบแทน…..ไม่ไหว…รอยยิ้มหวานนั่นกำลังทำให้จงอยอนทนไม่ไหว….หมาป่าเผลอตะปปกระต่ายน้อย แผ่นหลังบางกระทบกับก้อนหินเมื่อไม่สามารถต้านแรงมหาศาลที่โถมทับเข้ามา
“อ๊ะ!!!!”
คีย์ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้จงฮยอนค่อมกายเขาไว้แบบนั้น
“รู้รึปล่าว….ว่านายมันน่ากินแค่ไหน”
ลิ้นสากเลียทั่วใบหน้าหวาน ก่อนที่จะไล้เลียเบาๆบนริมฝีปากแดงของร่างบาง
“กินซะสิ…” คีย์ยิ้มยั่ว ก่อนจะจูบเบาๆบนริมฝีปากของหมาป่า ใบหน้าของจงฮยอนที่ซุกไซ้ไปมารอบคอขาวกำลังเป็นตัวปลุกอารมณ์ชั้นดี ขนทั่วใบหน้าของหมาป่าหิมะตัวใหญ่ถูกกดลงมาเรื่อยตามหน้าอกขาวคีย์ยันตัวขึ้นก่อนจะพิงตัวเองกับหินก้อนใหญ่เรียวขาตะหวัดโอบสีข้างของหมาป่าให้แนบชิดมากกว่าเดิม จูบที่มอบให้กันระหว่างหมาป่าและมนุษย์น้อย
“อื้ม…อื้อ…”
คีย์ครางฮือ เมื่อลิ้นสากลากเลียไปทั่วแผ่นอกบาง มือบางก็คอยปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง
“จะ…อื้อ…จงฮยอน…ฉัน..อ๊า…อยากให้..อื้อ..นาย..กะ…อื้อ..กลายร่าง…แบบนี้มัน..อ๊า…มันเสียว..อุ๊บ…”
ริมฝีปากของร่างบางถูกจงฮยอนครอบครองอีกครั้ง ลิ้นร้อนของคีย์พยายามจะดุนดันลิ้นของหมาป่าหนุ่ม ในขณะที่ส่วนล่างเสียดสีกันไปมาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของกันและกัน….คีย์รู้สึกดีไม่น้อยที่ขนของหมาป่ากำลังทำให้เขาเสียวจนใจแทบขาด…..จงฮยอนมองร่างบางที่นอนครางอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาคมไล่มองร่างบางที่นอนบิดเร้าไปมาดวงตาคมแววโรจน์ ก่อนจะค่อยๆกลายร่างกลับเป็นมนุษย์ตามคำขอของร่างบาง
ช่วงเวลากลายร่างของหมาป่าทำให้พลังของหมาป่าอ่อนลง มือบางล้วงในกระเป๋ากางเกงตัวเองมีดคมเตรียมพร้อมขณะที่มองการกลายร่างของจงฮยอน คีย์ถือโอกาสปักมีดคมกริบลงบนอกแกร่ง แต่หมาป่าหนุ่มรู้ตัวและเบี่ยงตัวหลบแต่มีดก็ปักลงไปบนตัวของเขา มีดเงินกำลังทำให้จงฮยอนหมดแรงหมาป่าหนุ่มหายใจหอบก่อนจะพลิกตัวลงไปนอนครางบนพื้น….เลือดสีแดงสดไหลรินไปทั่วบริเวณ
“คีย์….นาย….อึก…ทำแบบนี้ทำไม….อ๊า!!!!!….” คมมีดถูกกดลึก ลงไปอีกด้วยฝีมือของร่างบาง
“ฮึก…เพราะนาย…จงฮยอน…ฮึก…ฉันจำเป็นต้องทำ… ฮึก…เพราะนายทำร้ายพี่อนยู…นายไม่สมควรมีชีวิตอยู่” คีย์ปล่อยมือออกจากด้ามมีดเมื่อมันปักลึกลงไปบนตัวของจงฮยอน
“นาย…อึก…รัก…มัน…”คีย์พยักหน้า ใบหน้าหวานเปียกไปด้วยน้ำตา….
“นายไม่ได้รักฉัน….” เสียงหมาป่าหนุ่มดูอ่อนแรงและแผ่วเบายิ่งเลือดไหลไม่หยุด จงฮยอนทำได้เพียงนอนนิ่งๆยิ่งขยับยิ่งเจ็บปวด ยิ่งเห็นใบหน้าหวานที่กำลังร้องไห้เขาก็ยิ่งเจ็บปวดเป็นเท่าทวีคูณ ผิดหรือที่เขาต้องการร่างบางตรงหน้าจนถึงต้องยอมฆ่าคนๆคนหนึ่ง…..ผิดหรือที่เขาอยากครอบครองคีย์ไว้เพียงคนเดียว
“ไปซะ…รีบไป…หนีไปให้ไกลอย่าหันกลับ…อึก…มา…ไปเร็วๆเข้า…”คีย์ดูสับสนใบหน้าสวยก้มมองหมาป่าหนุ่ม
“ขอโทษ…” คีย์เอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง ทั้งๆที่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะฆ่าคนตรงหน้าแต่ทำไมตอนนี้คีย์ถึงรู้สึกเจ็บปวด เมื่อได้มองใบหน้าเหยเกยบิดเร้าด้วยความทรมาน
“ไป!!!!...ไปเดี๋ยวนี้!!!!”
หมาป่าหนุ่มออกแรงตวาด ลมหายใจขาดห้วงเรื่อยๆความเจ็บปวดเป็นแบบนี้นี่เองเขาเองก็กำลังจะตาย….ใช่ไหม?
“จงฮยอน…ฮึก…ฉัน…ฮึก…” รู้สึกกับนาย….ฉันสับสน คีย์พูดกับตัวเองเบาๆ
ร่างบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะออกวิ่งให้เร็วที่สุด ไม่ได้หันกลับมามองร่างสูงตามคำสั่ง ถึงแม้ในใจของคีย์จะสับสนแต่ตอนนี้มันไม่ทันแล้วในเมื่อจงฮยอนแน่นิ่งไปแบบนั้นร่างบางวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทาง มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองตลอดเวลา…..คีย์หยุดวิ่งก่อนจะหันหลังกลับไปมอง
“ฉันทิ้งนายไม่ได้…ฮึก…บ้าจริง!!!!” คีย์วิ่งกลับทางเก่า เบื้องหน้าเขาเห็นหมาป่าตัวใหญ่พยายามพยุงร่างกายตัวเองให้ลุกขึ้น ขนสีเทาชุ่มไปด้วยเลือด รอบข้างปรากฏร่างของอมนุษย์ สามตนกำลังล้อมหมาป่า เสียงขู่ของหมาป่าไม่ได้ทำให้พวกมันเหล่านั้นกลัวเลยซักนิด ไม่ทันไรกรงเล็บยาวก็ฟาดเข้าบนร่างกายของหมาป่า ทำให้ร่างกายใหญ่ดตนั้นทรุดลง
เมื่อแวมไพร์เห็นแบบนั้นต่างตรงเข้าขย้ำหมาป่าพร้อมกัน
“อย่า!!!!!….”
คีย์ตะโกนห้าม ดวงตาสีแดงหยุดนิ่งทุกคนหันมามองร่างบางเป็นตาเดียวหนึ่งในนั้นพุ่งเข้ามาหาเพื่อจัดการกับคีย์
“ไม่นะ!!!!!!!!” ร่างของจงฮยอนถูกเหวี่ยงลงน้ำก่อนจะโดนกระแสน้ำไหลเชี่ยวพัดหายไป
“ใจกล้าจังนะพ่อหนุ่มน้อยที่ฆ่าไอ้หมาป่านั่นได้…หึๆ”ริมฝีปากเปื้อนเลือดของคนใต้ผ้าคลุมกำลังแสยะยิ้มร่างบางพยายามถอยหนีแต่กลับถูกเหล่าแวมไพร์กักตัวไว้
“เราไม่เคยปล่อยให้เหยื่อหลุดรอดไป…..”
เสียงคุ้นเคยของร่างขาวซีดคีย์จำมันได้แม่นคนสวยเบิกตาโตหลุดเรียกชื่อของคนตรงหน้า
“พี่อนยู”
กรงเล็บแหลมตรงเข้าตะปปร่างของคีย์ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงร้องทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติสภาพป่าโดยรอบเงียบสงัดไม่มีแม้เสียงนกร้อง….เสียงน้ำตกยังคงดังอย่างต่อเนื่องสายน้ำชะล้างเอาคราบเลือดธรรมชาติกำลังทำความสะอาดตัวของมันเอง….
เสียงฟ้าคำรามดังอย่างต่อเนื่องทำให้ ร่างเล็กต้องละจากการอ่านหนังสือ แทมินเดินตรงมายังหน้าต่างก่อนที่มือบางจะเลื่อนผ้าคลุมเข้าหากัน
“พี่มินโฮ…ผมคิดถึงพี่…”แทมินพูดกับตัวเองเบาๆ แทมินเชื่อว่ามินโฮจะต้องกลับมา
“ผมจะรอนะฮะ….” ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะพลิกกายเพื่อมองพื้นที่ว่างข้างลำตัว ที่ตรงนี้เคยมีร่างของใครบางคนนอนอยู่แทมินเอามือลูบไปมาเบาๆ น้ำตาไหลจากดวงตากลมโต….เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยร่างเล็กก็เผลอหลับไป
-----แกร็ก------
“พี่มินโฮ….” สายฟ้าแลบทำให้นอกหน้าต่างปรากฏร่างของใครบางคน….แทมินงัวเงียลุกขึ้นมาก่อนจะจ้องมองให้แน่ใจ แทมินไม่ได้ตาฝาดร่างเล็กกระวีกระวาดตรงไปยังระเบียงกระจกก่อนจะรีบเปิดประตูดวงตากลมตื่นขึ้นโดยอัติโนมัติ
“พี่มินโฮ….” แทมินพุ่งเข้ากอดร่างใต้ผ้าคลุมจากด้านหลัง
“พี่มินโฮไม่ไปแล้วใช่ไหมฮะ….ฮึก” ใบหน้าเล็กถูไถไปมาด้านหลังของแวมไพร์
ร่างใต้ผ้าคลุมยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น
“ทำไมไม่ถามก่อน….ว่าใคร…ถ้าไม่ใช่ฉันละ…”
คำพูดของมินโฮดังก้องอยู่ในหัวของแทมิน ร่างเล็กผละตัวออกก่อนจะจ้องไปยังร่างในผ้าคลุม
ร่างนั้นค่อยๆหันกลับมา ชเวมินโฮจริงๆ…..แต่ดวงตานั้นกลับเป็นสีแดงจนน่ากลัว
“มาหาพี่สิแทมิน….”มือขาวซีดยื่นออกมาก่อนจะพยายามจับตัวร่างบาง
“คุณไม่ใช่พี่มินโฮ” แทมินปัดมือขาวซีดออกก่อนจะหันหลังเพื่อเข้าห้อง ร่างกายที่ขยับได้เร็วกว่าได้เปรียบกว่าเพียงชั่วพริบตาร่างนั้นก็หยุดตรงหน้าแทมินซะแล้ว
“อย่าดื้อกับพี่….” ร่างจำแลงของมินโฮเอ่ยเสียงแข็งมือขาวกระชากร่างบางเข้าหาตัวดวงตากลมเบิกกว้างก่อนเสียงจะเงียบสนิท สายฟ้าฟาดลงมาเป็นสายปรากฏร่างขาวซีดกำลังอุ้มร่างบอบบางหายไปในความมืด
“ปล่อยผม!!!!…”
แทมินดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม กรงเล็บแข็งแกร่งกำแน่นรอบคอของร่างบาง
“แกจะไม่มีวันดิ้นได้แบบนี้เมื่อแกได้พบท่าน!!!”ร่างของแวมไพร์สาวขู่ฟ่อ ดวงตาเป็นประกายสีแดง
“แหกปากเข้าไปเถอะ!!!!…”
เสียงตวาดของแวมไพร์สาวหันไปดุใส่มนุษย์อีก 3-4 คน พวกเขาเหล่านั้น คือเด็กวัยรุ่นที่หายไปตามหน้าข่าวของหนังสือพิมพ์….พวกเขาอยู่ที่นี่อยู่ในกรง แทมินพอจะเดาเหตุการณ์ต่อไปได้ เมื่อผู้คลุมกระหายเลือดเหล่านี้ยังคงจ้องเด็กๆเหล่านั้นด้วยความกระหาย
“แกก็เหมือนกัน!!!ลีแทมิน!!!อย่าคิดหนีละ….ไม่อย่างนั้นละก็ฉันจะจับแกให้พวกทาสชั้นต่ำมันกินซะ”
ใต้พื้นดินที่ร่างบางยืนอยู่ยังคงมีเสียงคำรามของนักล่าให้ได้ยินเป็นระยะ พวกมันเหล่านั้นถูกขังไว้ แวมไพร์เลือดไพร่ พวกมันไม่สามารถควบคุมได้พวกมันโหดร้ายและป่าเถื่อน….สงสารก็แต่มนุษย์ในกรงพวกเขากำลังรอความตาย มัจจุราชกำลังคืบคลานเข้ามาช้าๆ แทมินเห็นเด็กนักเรียนโชคร้ายคนหนึ่งถูกผลักลงด้านล่างไม่มีแม้เสียงร้องได้ยินเพียงเสียงคำรามเท่านั้นแล้วทุกอย่างก็เงียบไปแทมินถูกพาตัวไปยังห้องแห่งหนึ่งทั้งเหม็นอับและเต็มไปด้วยกลิ่นคาว
“รอก่อนเถอะ…เมื่อเลือดของแกพร้อมฉันจะได้จัดการแกซักที….องค์ชายจะได้เป็นของฉัน”
แวมไพร์สาวมองหน้าแทมินอย่างอาฆาต แต่ทันใดรอยยิ้มก็ต้องหุบลงอย่างรวดเร็ว
“องค์ชายไม่ใช่ของเจ้า…อย่าหลงตน”
ก่อนที่แวมไพร์สาวจะเดินเถียงกันออกไปด้านนอก แทมินกลับได้ยินเสียงครางของร่างบนเตียงแสงเทียนที่ทำให้ห้องนี้สว่างขึ้นแทมินพอมองเห็นรางๆว่าร่างบางที่นอนบนเตียงคือใคร มือเล็กยกขึ้นปิดปากตัวเอง
“คีย์……”
CRY .q
ความคิดเห็น