คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Love like this :: บทที่ 20
บทที่ 20
ร่างเล็กขยับตัวยุกยิกในอ้อมกอดของร่างสูง แทมินเงยหน้ามองมินโฮใบหน้าหล่อของแวมไพร์หนุ่มยามหลับไม่ได้ต่างอะไรกับมนุษย์โดยทั่วไปเลยด้วยซ้ำ ใบหน้านิ่งๆดูไม่มีพิษสงเมื่อเขี้ยวหายไป ร่างเล็กอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะค่อยๆแกะมือของมินโฮออกจากเอวตัวเอง
แทมินเอื้อมหยิบนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียงก่อนจะมองเวลาแล้ววางมันลงที่เดิมก่อนจะค่อยๆซุกตัวลงสู่อ้อมกอดของมินโฮ ชั่วครู่ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลก็ลืมตาขึ้น มินโฮจ้องใบหน้าหวานของคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของร่างบางเช่นกัน
“ให้ตายซิ…ฉันชักจะเหมือนมนุษย์เข้าไปทุกวันแล้ว”
มินโฮยิ้มน้อยๆก่อนจะค่อยๆดันตัวเองขึ้นพิงกับหัวเตียง ร่างบางของแทมินก็ขยับตามก่อนจะซบหัวบางลงบนลาดไหล่แกร่งของร่างสูง
“ฉันไม่เคยหลับ…แต่แปลกจริงทำไมถึงหลับได้”
แทมินแอบหน้าแดงเล็กน้อย เขาพึ่งรู้ว่าแวมไพร์ไม่เคยหลับ….งั้นตลอดเวลาที่นอนด้วยกันมินโฮก็จ้องเขาตลอดเวลาเลยนะสิ เสียงถอนหายใจยาวของมินโฮทำให้แทมินต้องเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเย็นวานหลังจากอาบน้ำเสร็จเขาและมินโฮก็แต่งตัวและลงมาทานอาหารของแจจุงที่เตรียมไว้ให้แต่คนที่กินส่วนมากจะเป็นแทมินร่างสูงได้แต่นั่งเท้าคางจ้องมองร่างบางจวบจนมืดค่ำ มินโฮก็อยู่เป็นเพื่อนแทมิน จนทั้งสองคนเผลอหลับในอ้อมกอดของกันและกัน
“พี่มินโฮใกล้เช้าแล้ว…พี่ต้องไปแล้วใช่ไหมฮะ”
คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน…ใจจริงเขาไม่อยากให้มินโฮไปเลยด้วยซ้ำ อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วมีมินโฮเคียงข้าง อยากจะให้กิจวัตรประจำวันของเขาใช้ชีวิตโดยมีชเวมินโฮเป็นเงา…..มินโฮก้มลงจูบกระหม่อมบาง มือหนาลูบเบาๆบนไหล่ขาวของร่างเล็ก
“นายทำเหมือนไม่อยากให้ฉันไป” มินโฮเงียบเพื่อรอฟังปฏิกิริยาจากร่างบาง เมื่อเห็นคนตัวเล็กพยักหน้ามาแค่นั้นมินโฮก็อดไม่ได้ที่จะจูบลงบนแก้มนวล
“ฉันสัญญากับพี่ชายของนายไว้แล้ว…ฉันจะไปรับไปส่งนาย…ไปส่งนายเข้าเรียนทุกคาบให้สมกับที่พี่ชายของนายไว้ใจฉัน” แทมินเด้งตัวขึ้นมาแทบจะในทันที ร่างเล็กทำหน้าเศร้าจนมินโฮต้องขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ใช่ความผิดพี่ซักหน่อย…ผมโดดเรียนของผมเองต่างหาก” แทมินยู่หน้า
มินโฮหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะดึงร่างเล็กให้มานั่งบนตัวเขา ซึ่งแทมินก็ไม่ขัดร่างเล็กนั่งตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเอนหัวลงซบกับบ่าแกร่ง
“ฉันไปไหนไม่ได้เพราะนาย…นายมีอิทธิพลกับฉันมากเกินไปแทมิน…ขาดนายเหมือนจะเป็นบ้า..คิดถึงทุกครั้ง ริมฝีปากของนาย…เสียงของนาย…ร่างกายของนาย” มินโฮพูดในสิ่งที่เขาคิดดวงตาคมมีแววกังวลเล็กน้อย
“แต่การที่เราอยู่ใกล้กันมากเกินไป…มันทำให้ฉันยิ่งทำร้ายนาย..นายเจ็บเพราะฉันมามากนะแทมิน…ฉันไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้กอดนาย…ฉันทำร้ายนาย”มินโฮเม้มปากก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“แต่ผมก็มีความสุข….” แทมินแย้งขึ้นมาเมื่อได้ยินน้ำเสียงกังวลของร่างสูง มินโฮส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นแทมิน..ฉันหมายถึงฉันอาจจะเป็นคนทำร้ายนาย…ดูแขนนายซิ ถ้าหากนายเป็นอะไรไปมากว่านี้ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ” มินโฮจำต้องคลายอ้อมกอดออกเมื่อคนตัวเล็กลุกขึ้นกะทันหัน
“พี่พูดเหมือน….พี่กำลังเบื่อผม..รึปล่าวฮะ” ดวงกลมที่ส่องประกายในความมืดกำลังมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่เต็มไปหมดมินโฮเห็นมันทั้งหมดทั้งน้ำเสียงและหน้าตาของร่างบาง
“ฉันไม่มีวันเบื่อนาย…ไม่มีวันเลิกรัก…ไม่เลยซักอย่างแทมิน” มินโฮกดหัวของร่างเล็กลงซบอกของเขาอีกครั้ง รับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นน้อยๆบวกกับความเปียกชื้นที่หน้าอกแกร่ง…..แทมินกำลังร้องไห้
“ฉันแค่ขอเวลา…ขอเวลาซักพัก…ขอเวลาให้ฉันปรับตัวเมื่อฉันควบคุมตัวเองได้ฉันจะกลับมา”
แรงสะอื้นเพิ่มเป็นเท่าตัว ก่อนเจ้าของเสียงจะไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้
“พี่จะไปใช่ไหมฮะ…ฮึก…พี่จะทิ้งผมใช่ไหมฮะ..ฮือๆ”
แทมินกลั้นเอาไว้จนถึงที่สุด แต่ในเมื่อมันไม่สามารถห้ามได้ก็ต้องปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ใช่แทมิน…ไม่ใช่แบบนั้น..ฉันแค่อยากพักฉันไปไม่นานหรอกนะ…แล้วฉันจะกลับมาเมื่อพร้อม เชื่อฉันไหม…”มินโฮจับไหล่บางของแทมินเอาไว้ ในตอนนี้ร่างเล็กไม่รับรู้อะไรใบหน้าหวานส่ายไปมามือบางพยายามปิดหูไม่อยากได้ยินในสิ่งที่มินโฮกำลังจะบอก
“ฮึก…ไม่เอานะ…ไม่ให้ไป..ผมไม่ให้พี่ไป..ฮึก..ฮือ…”
เสียงของร่างเล็กดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆมินโฮจับใบหน้าหวานที่เปียกไปด้วยน้ำตาให้มองตรงมาที่เขา
“เชื่อฉันแทมิน…ฉันจะกลับมา…” มินโฮจูบลงบนริมฝีปากแดงจูบอ่อนหวานและนุ่มนวล ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปภายในราวกับปลอบประโลมให้ร่างบางคลายกังวล แทมินโอบรอบคอร่างสูงก่อนจะโน้มคอร่างสูงลงมาเพื่อป้อนจูบให้ตนเอง ริมฝีปากบางถูกดูดกลืนราวกับขนมหวานชิ้นอร่อย แวมไพร์หนุ่มจูบดูดดุนไปมาก่อนจะผละออกเพียงชั่วครู่ก็ประกบเข้าไปใหม่
“ผมจะเชื่อพี่ได้แค่ไหน…” แทมินจ้องมองใบหน้าของมินโฮใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวลมหายใจร้อนๆของแทมินเป่ารดปลายจมูกของมินโฮ มินโฮจูบมุมปากของคนตัวเล็กก่อนจะจูบซับน้ำตาที่ไหลตามแก้มเนียน
“ด้วยชีวิตของฉัน…ฉันจะกลับมาให้ทันหิมะตก…ฉันสัญญาแทมิน”
ริมฝีปากร้อนยังคงพรมจูบทั่วใบหน้าหวาน แรงสะอื้นน้อยๆยังออกมาจากร่างกายของร่างเล็กเป็นระลอก
“ฉันยังไม่ไปไปตอนนี้…ฉันจะอยู่กับนาย…แต่เมื่อถึงเวลาขอให้นายรอฉัน…รอฉันนะแทมิน”แทมินพยักหน้าแขนเรียวโอบกระชับร่างกายของมินโฮไว้แน่น
“ฮะ…ผมเชื่อใจพี่…ผมจะรอ…”
มินโฮโอบกระชับร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมร่างกายของเขาและแทมินตะวันทอแสงสีส้มอ่อนๆบอกเวลายามเช้า อากาศเย็นบางๆจากอายฝนลอยผ่านระเบียงหน้าต่างทำเอาร่างเล็กที่ยืนรับลมอยู่คนเดียวอดกระชับผ้าคลุมไม่ได้ แทมินตื่นเช้าที่สุดในรอบวัน ดวงตากลมจ้องมองไปรอบๆก่อนจะหันกลับมายังห้องนอนว่างปล่าวของตัวเองอีกครั้ง กลิ่นหอมอ่อนๆจากแวมไพร์หนุ่มยังคงคละคลุ้งอยู่ทั่วห้อง แทมินถอนหายใจยาวก่อนจะตรงไปนั่งยังเตียงนุ่ม ใบหน้าหวานมีสีหน้าครุ่นคิด ฉับพลันน้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
แทมินไม่ได้บอกมินโฮถึงเรื่องความฝัน แต่เรื่องจริงมินโฮก็ต้องไปจากเขาอยู่ดี มันกระทันหันจนแทมินเองก็ตั้งตัวไม่ทันร่างเล็กเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปข้างล่าง
“พี่แจจุงฮะ…”
ร่างบางเดินเข้าไปในครัวก่อนจะตรงเข้าไปกอดพี่ชายคนสวยจากด้านหลัง
“อ๊ะ!!....แทมินเป็นอะไรเนี่ยเรา อ้อนพี่แต่เช้าเชียว”
แจจุงหมุนตัวกลับมาหาหาพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี “หอมจัง”แทมินว่าก่อนจะตรงไปยังโต๊ะเล็กๆที่มีเนื้อย่างวางอยู่ในจานมือเล็กทำท่าจะเอื้อมหยิบชิ้นเนื้อเข้าปาก แต่พี่ชายคนสวยกลับเบรกเขาไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวซิแทมิน! ไปตามยุนโฮกับมินโฮมาเร็วเข้าจะได้ทานข้าวเช้ากัน”
แทมินทำหน้าแปลกใจ “แปลกใจอะไรกันเด็กคนนี้…มินโฮมาหาเราแต่เช้าแล้วรีบไปตามมาเร็ว”
แทมินพยักหน้าก่อนจะรีบไปตามคำสั่งของแจจุง ใบหน้าหวานครุ่นคิดอย่างหนัก แทมินกำลังสับสนทุกๆอย่างในหัวเหมือนจะตีกันยุ่งไปหมดฉับพลันร่างเล็กก็ต้องหยุดนิ่งอยู่หลังรั้วไม้พุ่มสูง เพื่อหยุดฟังการสนทนาของแวมไพร์หนุ่มและหมาป่าชองยุนโฮ
“นายจะไปนานแค่ไหน” เสียงของชองยุนโฮ
“ผมไม่แน่ใจแต่สัญญากับแทมินไว้แล้ว….ผมต้องมาก่อนหิมะตก”
เสียงหลังนี่เป็นเสียงเศร้าๆของชเวมินโฮ แทมินเอามืออุดปากตัวเองเอาไว้ ดวงตากลมเต็มไปด้วยน้ำใสที่เอ่อคลอ
“แทมินต้องคลั่งแน่ถ้านายไป…นายก็รู้”
“ครับ…แต่ไม่มีทางเลือกผมต้องไป” ดูเหมือนแทมินจะได้ยินเสียงถอนหายใจยาวจากชองยุนโฮ
“แทมินรู้รึยัง”
“ผมบอกเขาไปแล้ว….แต่ถ้าผมไม่ยอมไป…เราอาจต้องเลิกกัน”
---เลิกกัน!!!!---
คำนี้คำเดียวทำเอาร่างเล็กที่ยืนฟังอยู่หลังพุ่มไม้อดสะเทือนใจไม่ได้ ไม่ได้เตรียมใจเลิกไว้แต่แรก ในเมื่อความรักทั้งหมดเขาก็ให้ผู้ชายคนนี้ไปแล้วไม่สามารถขอคืน น้ำตามากมายไหลเต็มใบหน้าสวย
“คุณแจจุงไม่รู้ว่าผมเป็น….เอ่อ แวมไพร์…ถ้ารู้ผมคงต้องเลิกกับแทมิน”ยุนโฮหันมายิ้มให้กับมินโฮ
“แจจุงไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก….รายนั้นต้องยอมรับในสิ่งที่นายเป็นเหมือนที่แทมินรับได้”
สองหนุ่มคุยกันเรื่อยเปื่อย ไม่ใช่ว่ามินโฮไม่อยากให้แจจุงรู้…..ยิ่งเขาเป็นแบบนี้แล้วด้วยมันเสี่ยงมากที่จะฝากลูกหลานไว้กับอมนุษย์อย่างเขา เกิดวันหนึ่งมินโฮไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คนที่จะเจ็บตัวคือแทมินร่างบางเดินหนีเข้าบ้านทั้งๆที่ยังไม่ได้เรียกทั้งสองตามคำสั่งของพี่ชาย แค่นั้นแทมินก็ไม่ไหวแล้ว….แค่รู้ว่ามินโฮกำลังจะไป ขาเรียวก็ไร้เรี่ยวแรงอยากจะวิ่งออกไปแล้วดึงรั้งชเวมินโฮเอาไว้แต่แทมินคงทำได้เพียงยืนมองเงียบๆ
“นายมาตามฉัน…”
แทมินหยุดกะทันหันเมื่อเห็นร่างสูงของมินโฮหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้า ไม่มีอาการแปลกใจเลยซักนิด เขาคงชินไปแล้วกับการปรากฏตัวของมินโฮ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นน้ำตาก็ไหลจากดวงตาคู่สวยอัตโนมัติ
“อย่าร้องแทมิน….”
มินโฮรั้งเอาแทมินเข้ามากอด แต่ร่างเล็กกลับปฏิเสธเขามือบางดันอกแกร่งออก
“ฮึก….อย่าทำแบบนี้…ฮึก…ถ้าพี่จะไป…”แทมินสะอื้นออกมาน้ำตามากมายไหลเปื้อนบนใบหน้าหวาน
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว…”มินโฮย่อตัวตามร่างเล็กมือแกร่งช้อนใบหน้าหวานให้มองตัวเอง ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มกับเขี้ยวขาวใบหน้าขาวซีดแต่กลับเจือไปด้วยสีแดงบางๆเมื่อโดนแสงแดดอ่อนๆ
“พี่รู้มั้ยฮะ….ว่าผมรักพี่” มินโฮพยักหน้าน้อยๆก่อนจะกดจูบเบาๆบนหน้าผากเนียน
“รู้แล้วทำไมยังไป….ฮึก…ฮือ…”
“ฉันเองก็รักนาย….มากกว่าที่นายรู้แทมิน….ครั้งนี้ฉันไม่ได้ทิ้งนายแค่ไปพัก…พอหายเหนื่อยแล้วฉันจะกลับมา”
ทำไมกันแค่ใบหน้าหวานที่ดูทุกข์หนักกับน้ำตาใสๆที่ไหลลงมาเรื่อยๆกลับทำให้หน้าอกข้างซ้ายของชเวมินโฮรู้สึกชา ทำไมกัน ทั้งๆที่เขาเป็นแวมไพร์….ไม่มีหัวใจ แล้วตอนนี้เขาถึงรู้สึกเจ็บละ
ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากริมฝีปากทั้งคู่มีเพียงความเงียบเท่านั้น…..
“ฉันคิดว่านายคงยังไม่พร้อม…บางทีที่ฉันคิดไว้เวลานั้นคงใกล้เข้ามาแล้วละ…รักนายนะแทมิน”
ร่างสูงจูบบนกลุ่มผมนุ่มของคนรัก แทมินที่มัวแต่ก้มหน้าใบหน้าหวานส่ายไปมา มันยอมรับยากเหลือเกินกับการที่มินโฮจะจากเขาไป ชเวมินโฮจะรู้หรือไม่ว่าแทมินขาดมินโฮไม่ได้ ไม่อยากห่างไม่อยากไกล…..มินโฮขาดแทมินไม่ได้แทมินก็ขาดมินโฮไม่ได้เหมือนกัน แทมินเงยหน้ามอง บัดนี้ร่างสูงของคนคุ้นเคยไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว มินโฮไปพร้อมกับไอฝนจางๆ
“พี่ต้องรีบกลับมานะ….ฮึก…กลับมาให้ทันหิมะตกด้วย…ฮึก..ระ…เราจะได้ดูหิมะด้วยกัน…ฮึก...”
ต่อไปนี้แทมินคงใช้ชีวิตปกติแบบคนทั่วไป….ไม่มีชายหนุ่มผ้าคลุมแอบมาหากลางดึกเหมือนเคย เตียงนอนหลังใหญ่คงดูกว้างเกินสำหรับร่างบางเมื่อไม่มีร่างสูงคอยอยู่เคียงข้าง ต่อไปนี้แทมินจะพยายามอยู่ให้ได้ รอจนกว่าวันที่มินโฮพร้อมและกอดเขาได้เหมือนเคย……แจจุงนั่งจ้องแทมินด้วยความสงสัย ก็เมื่อพักใหญ่ที่เขาให้แทมินไปตามยุนโฮและมินโฮ แต่ตอนนี้กลับมีแค่ยุนโฮและแทมินเท่านั้นที่อยู่ทานอาหารเช้า
“แทมิน…มินโฮไปไหนละ ทำไมไม่ตามมาทานข้าวด้วยกัน”แทมินเงยหน้ามองแจจุงก่อนจะส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้
“พี่มินโฮมีธุระฮะ….ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่” ประโยคหลังแทมินพูดเบาๆจนเหมือนพูดกับตัวเอง
“เฮ่อ…พี่ว่าหมู่นี้มินโฮแปลกๆไปนะ….หรือว่ามินโฮไม่ชอบอาหารของพี่กัน…ไม่อร่อยรึปล่าว”
แจจุงว่าพลางตักกับข้าวที่ตนเองทำก่อนจะชิมจานนั้นทีจานนี้ที ทำเอาคนแอบมองอย่างชองยุนโฮอดยิ้มตามไม่ได้
“ไม่ซะหน่อย…ของนายน่ะ…อร่อยทุกอย่างแหละบางทีมินโฮอาจจะติดธุระจริงๆก็ได้”
“นั่นซินะ…บางทีเราน่าจะชวนครอบครัวมินโฮมาทานข้าวบ้านเราบ้างก็ดีนะ”
--เคร้ง!!!!!---
เสียงช้อนหล่นกระทบจานจนแจจุงต้องหันไปหาตัวต้นเหตุ ก่อนใบหน้าสวยจะขมวดด้วยความไม่เข้าใจ
“อย่าเลยนะแจจุง…อย่าได้ชวนเชียวหล่ะ”ยุนโฮยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะตั้งใจทานข้าวต่อ
“ทำไมกัน…ครอบครัวชเวก็ดูเป็นมิตรดีออก เมื่อวานฉันก็พึ่งคุยโทรศัพท์กับผู้ปกครองมินโฮไปเอง”
ถึงแม้แจจุงจะทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับยุนโฮเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องใหญ่ แจจุงไม่รู้อะไรและยุนโฮก็ไม่อยากให้แจจุงรู้อะไรไปมากกว่านี้ด้วย และที่สำคัญชองยุนโฮกำลังหวงคิมแจจุง!!!!
แทมินมองทั้งยุนโฮและแจจุงสลับกันไปมา ก่อนจะรู้สึกถึงรังสีหึงหวงที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง…แทมินวางช้อนลงก่อนจะขอตัวโดยมีข้ออ้างว่าจะรีบไปอ่านหนังสือ….เห็นแบบนั้นพี่ชายคนสวยจึงยอมปล่อยไป
เมื่อแจจุงหันมาหายุนโฮก็พบว่าพ่อหมาป่าตัวดีกำลังทำตาขวาง
“นี่…ยุนโฮคุณเป็นอะไร…”
มือบางประคองหน้าของยุนโฮเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะแตะเบาๆบนริมฝีปากของร่างสูง
“บอกฉันว่านายคุยอะไรกับชีวอน…”
แจจุงแปลกใจไม่น้อยที่ยุนโฮเอ่ยชื่อของผู้ปกครองมินโฮได้ถูกต้อง ดวงตาหวานมีแววสงสัยได้ไม่นานก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อหมาป่าหนุ่มดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเงินเข้ม
“อย่าไปยุ่งเด็ดขาดไม่ว่ากรณีไหนก็แล้วแต่” เสียงขู่เบาๆในลำคอ
“ฉันบอกคุณแล้วไงอย่าทำแบบนี้ในบ้าน…แทมินหรือใครอาจจะมาเห็นเข้า”
แจจุงลูบเบาๆบนแก้มกร้านของชายหนุ่ม ปากอิ่มแตะเบาๆบนริมฝีปากหยักก่อนจะโดนคนร่างสูงโน้มศรีษะลงมาแนบชิดมากขึ้น เสียงครางดังขึ้นเบาๆเมื่อทั้งคู่ได้รสจูบที่ต้องการ
“นายมันน่าขย้ำ….คิมแจจุง…” หมาป่าหนุ่มเอ่ยเบาๆก่อนจะก้มลงจัดการกับคนสวย……
“เรื่องมันคงจะง่ายกว่านี้….ถ้าชองยุนโฮไม่เกี่ยวข้อง…”เสียงคำรามเบาๆก่อนจะตามด้วยของเหลวสีแดงถูกเทลงลำคอในคราเดียว
“อุตส่าห์เจอลูกกวางน้อย…แต่ดันเป็นของยุนโฮซะได้…”
ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทรงประหลาด ก่อนจะเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสอง เวลาแดดตอนเช้าแบบนี้เขาไม่ชอบมันเลยจริงๆอยากให้ถึงตอนกลางคืน มนุษย์ทรมานด้วยความเจ็บปวดยามถูกคมเขี้ยวฝังลำคอช่างเป็นเสียงที่น่าไพเราะซะจริง
“ในเมื่อองค์ชายไม่อยู่…ฉันก็จะจัดการเด็กคนนั้นเอง…”
แวมไพร์สาวยืนยิ้มนิ่งๆหลังประตูไม้บานใหญ่ ใบหน้าสวยยังมีร่องรอยการถูกทำร้ายอย่างแสนสาหัสไหนจะรอยเขี้ยวของหมาป่าที่ฝังลึกลงในเนื้ออีก ค่ำคืนที่จะถึงนี้เธอคงต้องการเลือดมากพอเพื่อจะสมานบาดแผล และเหยื่อของเธอคงหนีไม่พ้น---ลีแทมิน..----
“อึก….อ๊า….อะ….จะ…อื้อ…จงฮยอน…”
เสียงครางยังคงดังเป็นระยะจากห้องของหมาป่าคิมจงฮยอน บทรักเร่าร้อนที่ถูกสานต่อทั้งคืนจวบจนรุ่งเช้ายังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ ร่างเล็กตัวโยนถ้าไม่ได้ร่างหนาคอยโอบกอดไว้คงจะปลิวตามแรงกระแทก….มือบางกอดแขนชายหนุ่มไว้แน่น….เหนื่อยแทบขาดใจแต่ยังฝืนทน…เจ็บแทบตายแต่กลับไม่ยอมปริปาก ทั้งนี้ก็เพื่อให้หมาป่าตายใจ….
CRY .q
ความคิดเห็น