คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : The Relationship :: 17 บอกลา
มินโฮพยายามลุกขึ้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เขาดึงดาบออกจากหลังโลหิตสีแดงฉานไหลออกมาจนน่ากลัว
ร่างสูงพุ่งลงในน้ำที่มีนางจระเข้กำลังบ้าคลั่ง เขาตัดสินใจฟันฉับเดียวตรงคอของจระเข้
นาอึนสิ้นฤทธิ์ในทันที
“ไม่!!!”
เซคยองกรีดร้อง ลูกชายคนเดียวของเธอถูกมินโฮอุ้มขึ้นมาจากน้ำในสภาพแขนขาขาดวิ่น….ชายหนุ่มไม่รอดแน่ๆ ดวงตาคมฉายแววขอบคุณที่นายใหญ่แห่งวังบาดาลยังลงไปช่วย ทั้งมินโฮและจงอินทรุดลงทันที
มินโฮหันกลับไปมองซากจรเข้….ซึ่งบัดนี้กลับกลายเป็นร่างของหญิงสาว
“ท่านพี่…ฮึก….ข้าขอโทษ…ฮึก…ขะ…ข้า….คงอยู่กับท่าน…ไม่ได้”
เสียงหวานขาดห้วงลงทุกขณะ
“ข้ารักท่าน…ฮึก…”
ร่างของนาอึน จมดิ่งสู่พื้นเบื้องล่าง
“ฮือออออ….นาอึนน!!!!”
แฝดพี่ร้องตามแฝดน้อง คนเป็นพี่แทบสิ้นสติ เมื่อน้องสาวฝาแฝดเพียงคนเดียวตายไปต่อหน้าต่อตา….ไหนจะลูกชายเพียงคนเดียวของเธออีก….
“ท่านแม่…อึก…”
หมอหนุ่มสำลักเลือด เขาเอื้อมมือไปกุมมือแม่เอาไว้แน่น เซคยองกอดร่างลูกชายคนเดียวเอาไว้แน่น
“ลูกจะต้องหายเชื่อแม่…”
จงอินส่ายหัว… “ท่านแม่…อย่าร้อง…อึก…ขะ…ข้า…รักแม่”
จงอินยิ้มบางๆ อย่างน้อยเขาก็ได้ปกป้องหญิงสาวจากคมเขี้ยวจรเข้….ถึงแม้เขาจะชอบแทมินแต่เขาก็เลือกที่จะไม่บอกหญิงสาว
“ลาก่อนครับ….คุณแทมิน….ลาก่อนครับ…คุณพ่อ….”
ประโยคสุดท้ายเขามองใบหน้าของคิมจงฮยอน ดวงตาคมปรือปรอยจนกระทั่งหลับไปในที่สุด
“จงอิน!!!!!!!....ฮือออออ…จงอินลูกแม่!!!” เซคยองเขย่าร่างของลูกชายคนเดียวเพื่อหวังว่าลูกชยของเธอจะตื่นขึ้นมาอีก
“ฮืออออ!!...จงอิน!!!!” ผู้เป็นแม่กอดศพลูกร้องไห้ปานจะขาดใจ
มินโฮมองเหตุการณ์เงียบๆร่างกายเขาเองก็ไม่ไหวเช่นกัน
“คุณมินโฮ!!!!”
แทมินปรี่เข้าไปหาชายหนุ่ม มือบางลูบหน้าเขาและร้องไห้
“ฮึก….คุณจะต้องไม่เป็นอะไรนะค่ะ….ฮือ….”
ใบหน้าหวานซบลงกับอกของชายหนุ่ม มือของเธฮเปรอะไปด้วยเลือดอุ่นๆที่มันยังไหลอย่างต่อเนื่อง
“ข้าเจ็บเหลือเกิน…แทมิน…”
“ฮึก….ไม่….ฉันไม่ให้คุณตายนะค่ะ….คุณมินโฮ…”
มินโฮยิ้มให้แทมิน…..แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าที่สุด
“ข้ารักเจ้า…..นายหญิง….อึก…ข้ารัก…ชองแทมิน…”
ลมหายใจติดขัดและสำลักเลือดเป็นระลอก
“ฮืออออ….ไม่เอา…คุณมินโฮ!!!...ฮืออออ….แทมินรักคุณ…ได้ยินมั้ย…แทมินรักคุณ…ฮืออออ”
ชายหนุ่มยิ้ม อย่างน้อยเขาก็ได้ยินคำว่ารักจากปากแทมิน และเป็นชองแทมินคนนี้ เขาเอื้อมมือเพื่อจะสัมผัสใบหน้าสวยที่อาบไปด้วยน้ำตา แต่แขนกลับชาจนไม่มีแรง….นี่ซินะ….เขาเรียกว่าความตาย….
มันกำลังเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ…..ทรมานเหลือเกิน….แทมินจับมือแกร่งแนบกับใบหน้าตัวเอง เธอสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึก….คุณต้องไม่เป็นไรนะค่ะ…ฉันรักคุณค่ะ…ฮือออ…”
ดวงตาคมปิดลงอย่างอ่อนแรง….
“คุณมินโฮ!!/นายท่าน!!!”
“แทมิน…”
เสียงชายหนุ่มทำให้แทมินตื่นจากภวังค์
“พี่จงฮยอน…”
แทมินรีบพยุงร่างหนาขึ้นจากเตียง หลังจากได้ดื่มยาวิเศษจากใต้น้ำก็ทำให้ชายหนุ่มมีอาการดีขึ้นในชั่วข้ามคืน….ยกเว้นกับอีกคนที่ยังไม่ฟื้นคืนสติแม้จะถูกรักษาด้วยเวทมนตร์ก็ตาม
“ค่อยๆลุกค่ะ…”
แทมินยกยาตามที่หมอใต้น้ำสั่งว่าให้ชายหนุ่มดื่มทันทีที่ฟื้นขึ้นมา
แววตาเศร้าของหญิงสาวก็ทำให้เขารู้แล้วว่า…..แทมินไม่ได้รู้สึกรักเขาอีกต่อไป….แม้จะเจ็บปวดที่สุดแต่ชายหนุ่มก็ยังเลือกที่จะโกหกตัวเอง
“แทมินทานอะไรรึยังค่ะ?”
เขารู้คำตอบดี….ถาดอาหารเย็นชืดวางอยู่ข้างเตียง….แทมินไม่แตะมันแม้แต่น้อย
“อย่าให้พี่เป็นห่วงสิ…วันนี้เราจะได้กลับบ้านกันแล้วนะ”
จงฮยอนดึงแทมินเข้ามากอด
แทมินรู้สึกใจหายวาบ…..ถึงแม้เขาคิดจะกลับบ้านตลอดเวลาแต่ก็ไม่ได้เตรียมใจว่าจะได้กลับเร็วขนาดนี้
“เป็นอะไรไปค่ะ?”
แทมินส่ายหัวเบาๆ
“ปละ…ปล่าวค่ะ…”
“กลับไปกับพี่นะค่ะ…”
จงฮยอนจ้องมองดวงตาหวานอย่างลึกซึ้ง ชายหนุ่มค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานก่อนจะเริ่มจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากแดงระเรื่อ
“อ๊ะ!...มะ…ไม่ค่ะพี่จงฮยอน…” แทมินรีบผลักบ่าของจงฮยอนออกก่อนที่เจ้าตัวจะถอยห่าง
“แทมินขอโทษค่ะ…อย่าทำแบบนี้เลยนะค่ะ”
ริมฝีปากหยักกำลังจะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษบ้างแต่ร่างบางกลับหนีเขาออกจากห้องไปแล้ว ชายหนุ่มนั่งหัวเสียอยู่คนเดียว
‘ถ้าเขาไม่วู่วามแทมินก็จะไม่ทำกับเขาแบบนี้….’
“อ๊ะ!...อ้าว…พี่คีย์…”
แทมินเรียกหญิงสาวอีกคนที่กำลังเดินอยู่ คีย์หันหน้ามาหาแทมินและยิ้มเล็กน้อย
“มาหาพี่จงฮยอนหรอค่ะ”
“ปะ…ปล่าว….พี่แค่ผ่านมาน่ะ”
คีย์ยิ้มบางๆใบหน้าสวยรีบหันหนีทันทีเมื่อน้ำตากำลังจะไหลออกมา
เธอเห็นมันทั้งหมดเมื่อกี้นี้เห็นแม้กระทั่งตอนที่จงฮยอนโน้มใบหน้าเพื่อจะจูบแทมิน
คีย์น่าจะรู้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่า…..ไม่ว่ายังไงคนที่คิมจงฮยอนจะมอง…จะห่วง…จะปกป้องมีแค่คนเดียวคือชองแทมิน
ร่างบางเดินตามจงฮยอนมาตั้งแต่เห็นชายหนุ่มอยู่ด้านบนแล้ว ไม่ว่าจะเรียกยังไงจงฮยอนก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน
คีย์เดินคิดอะไรเรื่อยๆผ่านพื้นหญ้าสวยๆข้างหน้ามีสะพานเล็กๆส่วนพื้นด้านล่างมีน้ำสีฟ้าใสแจ๋ว กลิ่นหอมของดอกไม้ประหลาดทำให้ร่างบางเชิดหน้าดมกลิ่นแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว…..ที่นี่สวยงาม….แต่ไม่ใช่ที่ที่เขาสมควรจะอยู่ อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทั้งเขา…จงฮยอน…และแทมิน…ก็ได้เวลากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง…โลกที่คีย์จะต้องเป็นฝ่ายถอยห่างจากจงฮยอน
“คิดอะไรอยู่หรอ?”
เสียงทุ้มด้านหลังเรียกให้ร่างบางหันมอง คีย์ยิ้มออกมาบางๆ ชายหนุ่มที่เขาไม่รู้จักกำลังยืนยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ปล่าวค่ะ…”
คีย์บอกปัด ชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“ที่นี่สวยใช่ไหม?” เขาถาม
“ค่ะ…สวยมาก…”
จินกิสังเกตรอยยิ้มของคีย์ ช่างสวยงามและน่าเศร้าในขณะเดียวกัน….นี่ถ้าเขาไม่เข้าไปช่วยไว้ร่างบางตรงหน้านี้จะเป็นอย่างไรกัน….เขาจะได้เห็นรอยยิ้มหวานๆนี่อีกหรือไม่….
“คุณ….”
เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองคีย์จึงหันกลับมายิ้มอายๆ
“ผม…ลีจินกิ…ผมเป็นพี่ชายของมินโฮ…”
คีย์พยักหน้า…. “คุณเป็นจรเข้หรอค่ะ” จินกิยิ้ม
“ครับ…ผมเป็นจรเข้…”
คีย์ตาโตทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่กลัวผมหรือครับ” เห็นท่าทางคนสวยแบบนั้นเขาจึงอดถามไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นร่างบางเกือบถูกจรเข้กินด้วยซ้ำ
“คุณไม่น่ากลัว….”
คีย์บอก
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือปล่าวค่ะ?.....” อนยูยิ้มจนตาหยี
“อาจจะเคยครับ….แต่คุณคงจำไม่ได้มั้ง”
คีย์พยักหน้า….. น้ำเสียงอบอุ่นและท่าทางของจินกิเหมือนเขาเคยเจอที่ไหนมาก่อน…แต่ทำยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดี
อย่างน้อยในการพูดคุยครั้งนี้ก็ทำให้ร่างบางรู้สึกดีอย่างประหลาด
“คุณมินโฮ….เมื่อไหร่คุณจะตื่นค่ะ….”
แทมินนั่งนิ่งๆข้างเตียงมองดูร่างสูงที่นอนหลับริมฝีปากซีดใบหน้าหล่อไร้สีเลือด แทมินใจไม่ดีเลย มือบางสัมผัสเบาๆที่มือร่างสูง เมื่อนึกถึงยามมือคู่นี้โอบกอดเธอเอาไว้น้ำตาใสๆก็พาลจะไหลลงมาให้ได้
นึกรู้ใจตัวเองว่ารักร่างสูงเข้าไปแล้วก็สายไปจริงๆ แทมินจึงต้องมานั่งข้างๆแล้วพร่ำบอกเผื่อว่ามินโฮจะตื่นขึ้นแล้วรับรู้ว่าเธอรักเขาแค่ไหน
“คุณมินโฮ…ฮึก….แทมินกำลังจะไปจากคุณแล้วนะค่ะ…ตื่นขึ้นมาห้ามฉัน…ฮึก…แบบที่เคยทำสิค่ะ”
ใบหน้าสวยซบลงกับอกชายหนุ่ม แผลจากดาบที่ปักทะลุกลางหลังทำให้แผลของมินโฮมีเลือดซึมออกมาตลอดเวลา แม้แต่หมอยังบอกไม่ได้ว่าราชาจระเข้จะฟื้นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่…..คราวที่แล้วเขาโดนทำร้ายโดยจงฮยอนตรงหัวไหล่แต่นั่นก็นานพอควรกว่าชายหนุ่มจะฟื้นตัวแล้วหายดี….คราวนี้เขาโดนกลางหลังเฉียดหัวใจไปนิดและยังไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกตัวด้วยซ้ำ
“แทมินรักคุณนะค่ะ…ฮืออออ….”
แทมินกอดร่างที่มีเพียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเอาไว้แน่น หวังเหลือเกินว่ามินโฮจะตื่นขึ้นมา
“ยังไม่กลับไปอีกหรอ”
แทมินหันกลับไปตามเสียง เซคยองกำลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูดวงตาของเธอบวมแดงและช้ำไปหมด
“เอ่อ…..”
แทมินรีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะลุกขึ้นเธอตั้งใจจะขอบคุณเซคยองเรื่องคุณหมอจงอินที่เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเธอ
“คุณควรจะรีบกลับไปแล้วลืมเรื่องทั้งหมดซะ”
แทมินหน้าเจื่อน
“กลับไปอยู่ในที่ของเธอ….ต้นเหตุทุกอย่างมันเกิดมาจากเธอ….ถ้าไม่มีเธอทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้…ลูกฉัน…น้องสาวฉันและท่านพี่คงไม่เป็นแบบนี้”
“ฉันขอโทษ….” น้ำตาใสๆไหลลงมาอีก เซคยองยังคงเมินไม่ยอมมองหญิงสาว
“รู้หรือไม่ว่าฉันอยากจะฆ่าเธอนัก…อยากให้เธอตายไปซะ!”
ดวงตาของหญิงสาวแววโรจน์ “ทำไมกัน…ไม่ว่าคิมจงฮยอนหรือชเวมินโฮ…..แม้กระทั่งลูกชายของฉันเองต้องยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อเธอด้วยก็ไม่รู้”
“ฉันขอโทษ…ฮึก…ขอโทษจริงๆนะค่ะ….”
แทมินพยายามจะจับมือของเซคยองไว้แต่หญิงสาวสะบัดมือออก
“สิ่งที่เธอควรทำ….คือไปจากที่นี่ซะ…ทุกอย่างจะได้จบ….”
เซคยองเดินหนีหญิงสาวออกมาด้านนอก แทมินมองร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำลาเบาๆ ไม่ว่าจะได้เจอกันอีกหรือไม่….ชองแทมินก็จะไม่ลืมชเวมินโฮ
................................................................................................................
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะว่าเป็นฝีมือนาอึนคนเดียวก็ไม่ถูกนะ
อาจเพราะมินโฮมีภรรยาเยอะก็เกิดหึงหวงเป็นธรรมดา
ส่วนนาอึนนี่คือหวงมินโฮมาก จนจะฆ่าเเทมินเเต่น้องไค
เอาตัวเองเข้าเเลก น้องไคก็ชอบเเทมินนะ ^^
สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น.......เเทมินก็ได้กลับบ้านเเล้วค่า
ส่วนมินโฮจะกลับไปตามเเทมินรึปล่าวหรือจะปล่อยให้เเทมินเเต่งงานกับพี่จงอีกรอบ
ไม่รู้อ่า รออ่านนะค่ะ^^
ความคิดเห็น