คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Love like this :: บทที่ 19
บทที่ 19
“ตื่นแล้วหรอแทมิน”
มินโฮมองไปที่คนตัวเล็กที่ผุดลุกขึ้นนั่ง มือเล็กขยี้ตาหน่อยๆก่อนที่ปากแดงจะอ้าปากหาวหวอดๆ จนมินโฮอดยิ้มไปกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้
“พี่มินโฮพี่ไปไหนมาฮะ” วงแขนเล็กยกขึ้นสูงเพื่อให้ร่างสูงที่เดินเข้าหาอุ้มได้ถนัด
มินโฮอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก หลังเล็กพิงกับอกกว้างของอีกคนอัตโนมัติ
“พี่รู้มั้ยฮะ…ว่าวันนี้ผมมีความสุขที่สุดที่ตื่นมาแล้วเจอพี่”
มินโฮยิ้มก่อนจะจูบแก้มของคนตัวเล็ก มือหนาจับแขนบางขึ้นมาก่อนจะลูบเบาๆยิ่งเห็นรอยแผลที่เขาเป็นคนทำมินโฮยิ่งรู้สึกผิด แทมินจะเจ็บแค่ไหนกันนะ
“ผมไม่เจ็บฮะ” เหมือนจะรู้ว่าคนตัวสูงคิดอะไรอยู่ร่างเล็กจึงจับมือของมินโฮมากุมไว้ซะเอง
มือเย็นเฉียบลูบไล้ใบหน้าหวานก่อนจะหยุดแตะเบาๆที่ปากสีเชอรี่ มือหนาช้อนใบหน้าหวานขึ้นมาก่อนจะกดจูบจากแผ่วเบาค่อยๆร้อนแรงตามลำดับ รสจูบของมินโฮแทบจะทำให้คนในอ้อมกอดละลายได้เลยทีเดียว แทมินรู้สึกหัวใจจะละลายเมื่อมินโฮสัมผัส ใบหน้าหวานแดงซ่านตัดกับผิวสีน้ำนม แวมไพร์หนุ่มเลื่อนริมฝีปากลงมาแตะบนไหล่บางก่อนจะกดจูบจนขึ้นสีแดง
“พี่มินโฮ…ผมไม่อยากกลับเลยฮะ…อยากอยู่กับพี่”น้ำเสียงออดอ้อนของแทมินกำลังจะทำให้มินโฮทนไม่ไหว
“ไม่กลับไม่ได้…เมื่อคืนนายก็ไม่กลับบ้าน…แบบนี้ฉันไม่โดนพี่แจจุงของนายว่าหรอกหรอ”
‘เป็นแบบนี้เพราะใครกันเล่า….หึงไม่เข้าท่า’ แทมินบ่นอุบอิบคนเดียว
“งั้นพี่ไปอยู่ที่บ้านกับผมได้มั้ยฮะ…นะฮะพี่มินโฮ…”
ร่างเล็กเขย่าแขนของมินโฮอย่างออดอ้อนก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะถูไถไปมาบนอกแกร่ง
“กลางวันนะหรอ…ไม่รู้หรือไงว่าแวมไพร์โดนแดดไม่ได้…มันจะทำให้เหนื่อยง่ายรู้ไหม…”
เมื่อเห็นคนตรงหน้าเบะปาก มินโฮจึงกดจูบบนริมฝีปากแดงอีกครั้ง
“งั้นคืนนี้…ฉันจะไปหานะ…”
ร่างเล็กยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบที่ถูกใจ ริมฝีปากแดงค่อยๆเปลี่ยนรูปเมื่อริมฝีปากหยักค่อยๆบดขยี้อย่างร้อนแรง สองร่างบนเตียงกว้างจูบตอบกันไปมาอย่างออดอ้อน แขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กราวกับจะกลืนร่างบางให้หายไปในอ้อมกอด เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่สดชื่นจริงๆสำหรับมนุษย์น้อยและแวมไพร์หนุ่มหล่อ…….
.
.
.
.
.
“พี่มินโฮไม่เข้าบ้านหรอฮะ?....” ร่างเล็กหันไปถามร่างสูงเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้านของตนเอง
มินโฮส่งยิ้มให้แทมิน เจ้าของใบหน้าหล่อใส่แว่นสีชาอันใหญ่ปกปิดดวงตาสีน้ำตาลเอาไว้ แม้จะใส่แว่นกันแดดก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงดูหล่อน้อยลงเลยซักนิดมินโฮส่ายหัวแทนคำตอบ แทมินมองออกไปนอกรถเห็นแดดจ้าร่างเล็กพยักหน้าด้วยความเข้าใจทันที
“แวมไพร์กลัวแดดหรอฮะ?....ถึงว่าผมไม่ค่อยเห็นพี่ที่โรงเรียนตอนกลางวันเลย”
มือหนาลูบหัวของคนตัวเล็กด้วยความรักใคร่
“ไม่ได้กลัวไปซะหมดหรอก แค่แดดแรงๆมันจะทำให้เหนื่อยง่ายเท่านั้นเอง แวมไพร์ไม่กลัวแดดก็มีนะ…แวมไพร์มังสวิรัติ หึๆ” อาการของคนข้างๆที่ทำตาโตมือปิดปาก ทำให้มินโฮอดขำไม่ได้
“โห~ มีแวมไพร์แบบนั้นด้วยหรอฮะ?แล้วพี่มินโฮเป็นมังสวิรัติมั้ยฮะ?”
มินโฮส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปบิดจมูกนิ่มของคนน่ารักเบาๆ “เคยนะ…แต่ไม่ไหว ไม่มีแรงเลย…แต่ตอนนี้ฉันมีอะไรที่มันอร่อยกว่าเลือดซะอีก…” แวมไพร์หนุ่มยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมฉายแววหื่นใต้กรอบแว่นโดยที่ร่างเล็กสังเกตไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย
“อ…อะไรฮะ…” แทมินเอามือจิ้มแก้มตัวเองก่อนจะพองลมจนแก้มป่องเหมือนกับที่ตัวเองทำประจำเวลาใช้ความคิด
--ทำแบบนี้มันยั่วเกินไปแล้วนะ ลีแทมิน--
“นายไง…ตั้งแต่ได้กินนายเนี่ยเลือดพวกนั้นฉันก็ไม่อยากแตะอีกเลย”
--เพี๊ยะ!!!!!—
มือบางฟาดลงบนต้นแขนของอีกคน แวมไพร์หนุ่มได้แต่หัวเราะเพราะสามารถแกล้งคนตรงหน้าได้
“พี่มินโฮอ่า!!!!~” เอ่ยเสียงแข็งแต่ปฏิกิริยาของคนตัวเล็กกำลังบอกว่าเขินถึงที่สุด ใบหน้าหวานแดงจนขึ้นสี…..ร่างเล็กโบกมือหยอยๆเมื่อรถคันหรูเคลื่อนผ่านไปจนลับตา
“เอ๋….พี่แจจุงกลับมาไวจัง”
แทมินเดินเข้าไปในบ้าน แต่สิ่งที่เห็นแทบทำให้แทมินทรุดลงกับพื้น มือเล็กสั่นเทาเอื้อมไปจับพี่ชายหน้าสวยคิมแจจุงนั่งอยู่บนเก้าอี้สองมือกุมขมับ โทรศัพท์เครื่องหรูวางอยู่ข้างๆตัว ที่สำคัญแทมินได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆออกมาจากริมฝีปากบางด้วย
“พ…พี่แจจะ….”แทมินมองอีกคนตาโต
ใบหน้าสวยที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ดวงตาสวยที่บวมและแดง หน้าของแจจุงดูโทรมเพราะอดหลับอดนอนมาหนึ่งคืนเต็ม
“แทมิน!!!ทำไมทำแบบนี้…หายไปไหนมารู้มั้ยพี่เป็นห่วงเราแทบแย่!!!…พี่โทรหาเราไม่ติด…พี่กลัว…กลัวว่าเราจะเป็นอันตราย…ทำไมไม่โทรมาบอกบ้างว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง!!!!”
ความในใจมากมายพรั่งพรูออกจากปากบาง น้ำตาสีใสก็ไหลเต็มใบหน้าสวย มือบางที่เขย่าตัวแทมินไปมาเพื่อให้รู้ว่าเขาช็อคแค่ไหนกับการหายตัวไปของน้องชาย
“ผ…ผม..ขอโทษ..”
แทมินพูดเสียงสั่น แจจุงไม่เคยใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวกับเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ชายคนสวยอบอุ่นและใจดีเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับแทมิน แต่วันนี้แทมินกลับทำให้แจจุงเสียใจ
ใบหน้าหวานก้มลงด้วยความสำนึกผิดพร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหลออกมาจากดวงตากลม แทมินมองตามมือพี่ชายที่เอื้อมไปหยิบซองสีขาว ร่างเล็กเอามือปิดปากตัวเอง
“เพราะพี่ไม่มีเวลาให้แทมินใช่มั้ย?!!!!!นายถึงทำตัวแบบนี้…พี่เป็นพี่ที่แย่ใช่มั้ยที่ดูแลนายไม่ได้…น้องหายไปทั้งคืนพี่ยังไม่รู้เลยว่าไปอยู่ไหน!!!…จะนอนที่ไหน!!!..จะกินยังไง พี่ยังไม่รู้เลย!!!”
แจจุงชูจดหมายขึ้นตรงหน้าแทมิน
---จดหมายถึงผู้ปกครองเรื่องนักเรียนไม่เข้าเรียน-
“บอกพี่…ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่…เราโดดเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่แทมิน”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมา “พี่แจจุงฮะ…ผม…ผมผิดไปแล้ว..”น้ำเสียงสั่นเครือกับน้ำตาที่ไหนลงมามากมาย ทำให้คนเป็นพี่ที่เอาแต่ดุน้องต้องลดเสียงลงสงสารคนตัวเล็กจับใจแต่ในเมื่อแทมินทำผิดเขาก็ต้องดุ
“ไปกับมินโฮมาใช่มั้ย?….” แทมินรีบเงยหน้าขึ้นมา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่มินโฮนะฮะ…ผมโดดเรียนเอง”แจจุงกัดริมฝีปากตัวเองดวงตาสวยหลับแน่นก่อนจะมองไปที่น้องชาย
“งั้นพี่จะคุยกับมินโฮ…ไม่มีแต่เอาเบอร์มินโฮมาให้พี่เดี๋ยวนี้ พี่ต้องคุยกับผู้ปกครองของมินโฮ”
แทมินตาโตมากกว่าเก่า “ไม่ได้นะพี่แจจุง!!!…พี่มินโฮไม่เกี่ยว…ผมโดดของผมเอง”
แทมินเถียงแต่เมื่อเจอเข้ากับดวงตาดุของแจจุงทำให้แทมินเถียงไม่ออก คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้า
แทมินจะไปเอาเบอร์ชเวมินโฮมาจากไหน ในเมื่อเขาและมินโฮไม่เคยมีเบอร์ของกันและกัน อีกอย่างมินโฮเป็นแวมไพร์และแทมินก็ไม่แน่ใจว่าแวมไพร์ใช้โทรศัพท์รึปล่าว มินโฮเป็นประเภทที่ว่าอยากไปไหนก็ไป อยากมาหาแทมินก็มาโดยไม่มีการนัดล่วงหน้าเพราะแบบนี้มีเบอร์ไว้ก็ปล่าวประโยชน์ คนตัวเล็กอึกอักจนพี่ชายคนสวยต้องดุขึ้นมาอีก
“ว่าไงแทมิน…จะเอาเบอร์ของมินโฮให้พี่ได้รึยัง”
พี่ชายคนสวยยืนกอดอก ทำหน้าขรึม “ผม…ม…ไม่มีเบอร์พี่มินโฮฮะ…”แจจุงดูจะแปลกใจมากที่แทมินไม่มีเบอร์ของมินโฮ
“พูดจริงรึปล่าว…เราไม่ได้โกหกพี่ใช่มั้ย”
ร่างเล็กพยักหน้า ทำไมแจจุงจะไม่รู้ว่าแทมินโกหกหรือปล่าว ถ้าเวลาที่แทมินโกหก นิ้วชี้และนิ้วกลางจะไขว้กันพร้อมกับก้มหน้าลง แต่นี่น้องชายเขากลับไม่มีอาการอะไร
“งั้นบอกพี่ได้รึปล่าวว่าเมื่อคืนไปไหนมา….”แทมินคิดหนักอีกครั้ง สายตาของแจจุงกดดันจนคนตัวเล็กหาข้อแก้ตัวไม่ทัน
“ผะ….ผม…เอ่อ…ผม…ป..ไป…”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นทำให้แจจุงละสายตาจากแทมินก่อนจะรีบไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลครับแจจุงพูดสายครับ”เมื่อปลายสายตอบกลับมาแจจุงถึงกับยิ้ม ดวงตาสวยมองไปที่น้องชายที่ยืนฟังอย่างตั้งใจ
“จากบ้าน ชเว….หรอครับ….”แจจุงเอามือปิดหูโทรศัพท์เอาไว้ ก่อนจะหันไปพบอกกับแทมินที่ยืนอึ้ง
--มินโฮรู้เบอร์บ้านเขาได้ยังไง?!!!!!--
“ขึ้นห้องไปได้แล้ว” เมื่อร่างเล็กจะอ้าปากพูดก็ถูกพี่ชายคนสวยเบรกไว้ซะแล้ว “เดี๋ยวนี้!!!ลีแทมิน”
“ฮะ” แทมินก้มหน้ารับคำก่อนจะวิ่งขึ้นห้องของตัวเอง ร่างบางพยายามชะเง้อคอมองอยู่ที่ราวบันไดชั้นสองแต่ก็ต้องรีบหลบเข้าไปเมื่อพี่ชายคนสวยจ้องกลับมาด้วยสายตาดุ
ร่างเล็กเปิดประตูเข้าห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม น้ำตาที่เพิ่งแห้งหายไปกลับไหลออกมาอีก เมื่อนึกถึงสิ่งที่พี่ชายดุเขา คนตัวเล็กคิดไปต่างนาๆพลางมองแขนตัวเองที่ใส่เสื้อแขนยาวปิดเอาไว้
ถ้าแจจุงรู้ว่ามินโฮเป็นแวมไพร์…..แล้วถ้าแจจุงสั่งให้เขาเลิกกับมินโฮเขาจะทำยังไง มินโฮเป็นเหมือนชีวิตของแทมินถ้าไม่มีมินโฮแทมินก็ไม่อยากอยู่ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสวยอีกครั้งคนตัวเล็กร้องไห้จนเผลอหลับไป
.
.
.
.
มือบางอ่อนนุ่มลูบอยู่บนใบหน้าของคนที่หลับใหลเบาๆ แจจุงรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นน้องชายของเขาร้องไห้
“แทมิน…ไม่โกรธพี่ใช่มั้ย…”
เปลือกตาสีมุกกระพริบปริบๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมอง “พี่แจจุงฮะ…แทมินขอโทษ..ฮึก..ย..อย่าให้แทมเลิกกับพี่มินโฮเลยนะฮะ…แทมจะไม่โดดเรียนอีกแล้ว..ฮึก…”
น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าสวยพร้อมกับเสียงสะอื้นที่เจ้าตัวกลั้นไม่อยู่ แจจุงรีบโอบกอดน้องชายก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“พี่ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าจะให้เราเลิกคบกับมินโฮ…พี่คุยกับผู้ปกครองมินโฮแล้ว แต่ต่อไปนี้แทมินจะออกไปไหนต้องบอกพี่ก่อนรู้มั้ยอย่าหายไปแบบนี้ พี่เป็นห่วงเรานะเรามีกันแค่สองคนเกิดแทมินเป็นอะไรไปพี่จะอยู่ยังไง”
“พี่แจจุง..ฮึก..ฮือๆๆๆๆ”
แทมินโอบกอดพี่ชายคนสวย “โตป่านนี้แล้วยังขี้แยอยู่อีก…เดี๋ยวไม่สวยนะรู้ไหม”แจจุงเกลี่ยน้ำตาจากแก้มของคนตัวเล็กเบาๆริมฝีปากสวยจูบบนหน้าผากบางของน้องชาย
“ฮะ…แทมินจะไม่โดดเรียนฮะ..แล้วก็จะโทรบอกพี่แจจุงด้วยฮะ”คนตัวเล็กรับปาก ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ ไม่ทันไรโทรศัพท์เครื่องหรูของพี่ชายก็ดังขึ้น
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ว่าไงยุนโฮ….”แจจุงหันกลับมายิ้มกับคนตัวเล็กก่อนจะหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“เจอแล้ว…แทมินปลอดภัยดี…”แจจุงขมวดคิ้วแน่นอีกครั้งเมื่อปลายสายชวนเขาออกไปเดท ใบหน้าสวยหันไปทางน้องชายคนเล็กเพื่อขอคำตอบ
“พี่แจจุงไปเถอะฮะ…แทมินอยู่ได้”แทมินยิ้มหวานให้แจจุงมั่นใจว่าเขาสามารถอยู่ได้จริงๆ
“โอเค…ยุนโฮงั้นเจอกัน…”แจจุงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ก่อนจะหันกลับมาลูบหัวบางของแทมินอีกครั้ง
“ผมอยู่ได้ฮะ…ไม่ต้องห่วง” แทมินย้ำให้แจจุงมั่นใจอีกครั้ง
“พี่ทำกับข้าวไว้แล้วนะ..มีแต่ของโปรดเราทั้งนั้นอย่าลืมทานละ ดูซิร้องไห้จนตาบวมแล้วน้องฉัน…แล้วพี่จะรีบกลับนะ”แจจุงบีบแก้มน้องชายอีกครั้งก่อนจะรีบลงไปข้างล่างเพราะรถของหนุ่มชองยุนโฮมาถึงแล้ว
แทมินเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อรับเอาแสงสว่างเข้ามาด้านใน คนตัวเล็กชูแขนขึ้นก่อนจะบิดตัวไปมา
“เมื่อไหร่จะมืดซะทีนะ…” แทมินบ่นเบาๆก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวตรงเข้าห้องอาบน้ำ เมื่อเห็นร่างเปลือยปล่าวของตัวเองภายในกระจกยิ่งทำให้แทมินหน้าแดง ไหนจะรอยแดงๆที่มีให้เห็นอยู่ประปราย ร่างเล็กลูบรอยเหล่านั้นเบาๆใบหน้าหวานแอบอมยิ้ม “คนอะไร…หื่นชะมัด…”
“อ๊ะ!!!!!”
แทมินร้องเสียงหลงเมื่อมือเย็นปริศนาโอบกอดร่างกายของตนเอง ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนจะตีแรงๆไปที่มือขาวซีด
“ว่าใคร…หืม….” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูร่างเล็ก ใบหน้าหวานที่สะท้อนในกระจกแดงแจ๋ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้างุดๆ
“มะ…ไม่รู้…”
แก้มนิ่มถูกขโมยหอมครั้งแล้วครั้งเล่าจากแวมไพร์หนุ่ม มินโฮมองเข้าไปในกระจกดวงตาคมจ้องร่างบางจนเจ้าตัวลืมไปว่าตัวเอง --เปลือยกายล่อนจ้อน—
“นายหน้าแดง” เสียงทุ้มกระซิบข้างๆหู คนไม่รู้ตัวยังก้มหน้าแถมแดงหนักกว่าเก่าเป็นเท่าตัว
“ม….ไม่ซะหน่อย…อื้อ….”มินโฮหัวเราะน้อยๆก่อนจะกดจูบที่แก้มแรงๆจนคนในอ้อมกอดเบี่ยงตัวหลบ
“เถียงหรอ…ดูในกระจกซิ…”แวมไพร์หนุ่มจ้องมองคนตัวเล็กในกระจก ก่อนจะอมยิ้มขำๆกับท่าทีของร่างบาง
“เฮ้ย!!!!!”
แทมินตะโกนออกมาดังลั่น เขาลืมไปได้ยังไงว่าตัวเองแก้ผ้าอยู่ แบบนี้ชเวมินโฮก็เห็นหมดซิ แทมินมองสายตาหื่นๆของมินโฮ ร่างเล็กพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอด อายแสนอายแต่มินโฮก็ไม่ยอมปล่อยเขาสักที
“ไม่ต้องอายหรอกน่า…ฉันเห็นมาหมดแล้ว”ริมฝีปากเย็นเฉียบฟัดแก้มแดงของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“……………..” ร่างเล็กถึงกับพูดไม่ออก คนอะไรหน้าไม่อาย
“จะอาบน้ำไม่ใช่หรอ….หืม”
มินโฮพูดก่อนจะช้อนร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด ไม่ทันได้เอ่ยปากพูดร่างบางก็ถูกร่างสูงอุ้มมาวางไว้ในอ่างอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงยกยิ้มพอใจก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็ม ร่างบางที่มัวแต่สนใจน้ำในอ่างจึงไม่ได้มองร่างสูงที่เปลื้องผ้าตัวเองเพื่อลงอ่างอาบน้ำพร้อมกัน กว่าจะรู้ตัวแทมินก็ถูกมินโฮอุ้มมาวางไว้บนตัก คนตัวเล็กยู่ปากด้วยความขัดใจ ก็อ่างอาบน้ำบ้านแทมินใหญ่ซะที่ไหนกันละ พอชเวมินโฮลงมาในอ่างแทมินก็แทบจะขึ้นไปขี่บนตัวของร่างสูงแล้ว
“อ่างอาบน้ำเล็กจังนะ…”
ร่างสูงยิ้มก่อนจะกดจูบบนแก้มนิ่มของอีกคน พวงแก้มแดงช่างมีเสน่ห์ดึงดูดให้แวมไพร์หนุ่มถือโอกาสอยู่เรื่อย ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อยให้เข้าที่ก่อนจะเอนหลังพิงอกแกร่ง “พี่มินโฮฮะ…ใส่ครีมอาบน้ำซิฮะ…”มินโฮเอื้อมหยิบเอาครีบอาบน้ำที่แทมินว่า ก่อนจะบีบมันลงในอ่าง กลิ่นหอมอ่อนๆของครีมอาบน้ำทำให้แวมไพร์หนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย แขนแกร่งวางรอบขอบอ่างน้ำก่อนจะนอนเอนหลังอย่างสบายใจ
“ไหนพี่บอกว่าแดดร้อนไงฮะ นี่ยังไม่มืดเลยทำไมพี่มาหาผม?”แทมินบีบฟองน้ำในมือไปมา ใบหน้าหวานก็ซุกอยู่บนอกเปลือยของร่างสูง
“ก็ใครกันน้า…งอแงตอนถูกพี่ชายดุน่ะ..”แทมินเงยหน้ามองมินโฮก่อนที่คนตัวเล็กจะเด้งตัวออกจากอ้อมกอดคนตัวโต ทำให้ช่วงอกบนโผล่พ้นผิวน้ำ ยอดอกสีพีชที่โผล่อยู่เหนือน้ำในอ่างช่างกระตุ้นให้แวมไพร์หนุ่มตบะแตกซะจริง
“ผมกลัวนี่ฮะ…แล้วใครคุยกับพี่แจจุงฮะ”แวมไพร์หนุ่มก้มลงคลอเคลียริมฝีปากแดงของอีกคนก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงไปงับเบาๆบนยอดอกสีพีช
“อ๊า!!!~” แทมินสะดุ้งก่อนจะดันหน้าแวมไพร์หนุ่มออก ร่างเล็กค่อยๆเอนตัวพิงอกของมินโฮเหมือนเดิม ถ้าเขายังอยู่ในท่าเมื่อกี้ก็จะทำให้มินโฮรังแกเขาได้ง่ายขึ้น
“พี่ไม่เห็นบอกผมเลยว่าใครคุยกับพี่แจจุง…”แทมินรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนอาการหน้าแดงของตัวเอง
มินโฮหัวเราะน้อยๆคนบนตักมันน่าขย้ำซ้ำซะจริง
“พี่ชีวอน….พี่ชายฉันเอง”
“เอ๋?....ใช่คนที่คุยกับพี่ยุนโฮตอนที่ผมไปส่งพี่รึปล่าวฮะ…”
“อืมห์….”
“พี่ชายของพี่มินโฮเท่จังเลยนะฮะ…เป็นแวมไพร์ที่…ละ…อุ๊บ!!!!”
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี แทมินก็ถูกดึงมาจูบ แรงดูดดึงที่กลีบปากบางรุนแรงกว่าทุกครั้ง แสดงให้เห็นว่าแวมไพร์หนุ่มไม่พอใจที่ร่างบางเอ่ยถึงคนอื่นต่อหน้าเขา
“อุ๊….บ….พะ..พอ..” แทมินหายใจหอบเมื่อแวมไพร์หนุ่มยอมถอนปากออก น้ำสีใสคลอเบ้าตาน้อยๆเพราะรู้สึกแสบที่ริมฝีปาก
“อย่าพูดถึงคนอื่นให้ฉันได้ยิน….” มินโฮชักสีหน้าไม่พอใจหากแต่อาการทั้งหมดก็หายไปเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังมีน้ำตา
--ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาแพ้น้ำตาของคนตัวเล็ก—
มินโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกดใบหน้าหวานที่กำลังสะอื้นน้อยๆไว้แนบอกแรงสั่นสะท้านจากกายบางบ่งบอกได้อย่างดีว่าลีแทมินกำลังกลัว มือเย็นลูบศรีษะบางเบาๆเพื่อปลอบประโลมก่อนจะกดจูบบนหน้าผากเนียน
“อย่ากลัวแทมิน….ฉันขอโทษ…”
น้ำเสียงทุ้มดูอ่อนลงมือเย็นประคองใบหน้าหวานเอาไว้ ทำไมกันน้ำตาของมนุษย์ตรงหน้าถึงทำให้คนไม่มีหัวใจอย่างมินโฮรู้สึกเจ็บปวด รอยยิ้มงดงามหายไปทุกครั้งเมื่อเขาโกรธมือบางประกบใบหน้าหล่อของมินโฮก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของอีกคน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมืดมิดและว่างปล่าว ดวงตากลมสะท้อนภาพของแวมไพร์หนุ่มสังเกตทุกรายละเอียดบนใบหน้าของมินโฮ เพราะเป็นแวมไพร์ใบหน้าของมินโฮจึงดูดีอยู่ตลอดเวลา ไม่แก่ไม่เหี่ยวเหมือนมนุษย์ทั่วไป
“ขำอะไรแทมิน” มินโฮถึงกับงง ก็เมื่อครู่คนตัวเล็กที่ดูท่าว่ากำลังร้องไห้กลับเปลี่ยนเป็นขำได้อย่างรวดเร็ว
“ปล่าวฮะ…” แทมินยังคงอมยิ้มน้อยๆแต่เมื่อเจอสายตาคมของแวมไพร์เข้าไปร่างเล็กก็จำต้องเอ่ยปากพูดอย่างเสียไม่ได้
“ผมก็แค่…..คิดว่าพี่อายุเป็นร้อยๆปีจริงหรอฮะ หน้าพี่เหมือนเพิ่ง 20 ต้นๆเอง”
แทมินยู่ปากน้อยๆจนมินโฮอดยิ้มไปกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้ มินโฮเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องน้ำสีขาวก่อนจะคิดถึงบางสิ่ง ตั้งแต่เขาพบแทมินทุกอย่างในชีวิตเขาก็ดูจะเปลี่ยนไป จากที่ใช้ชีวิตเพียงแค่ล่า แต่ตอนนี้องค์ชายแวมไพร์กลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงกิจวัตรทุกวันจะต้องมีลีแทมินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ มินโฮเผลอมองเพดานนานเกินไปจนเจ้าตัวเล็กที่นั่งบนตักขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นนั่งหันหน้าเข้าหาแวมไพร์หนุ่ม
“พี่มินโฮ….พี่คิดอะไรอยู่หรอฮะ”
มินโฮหันหน้ามาหาแทมินที่ยังคงยิ้มน่ารักส่งมาให้ “นายมีความสุขมั้ยแทมิน?”รอยยิ้มจางๆระบายอยู่บนใบหน้าของมินโฮแทมินแทบจะตอบในทันทีพร้อมกับยิ้มหวานกว้างที่สุด
“มีความสุขฮะ…ถ้าได้อยู่กับพี่มินโฮ”
แทมินว่าพลางโน้มตัวลงไปซบบ่าเปลือยของร่างสูง ริมฝีปากหยักพรมจูบทั่วใบหน้าหวานพร้อมกับอ้อมกอดที่โอบกระชับแน่นราวกับว่าร่างบางตรงหน้าเป็นอากาศธาตุ ถ้าไม่กอดไว้แล้วจะหายไป
.
.
.
.
เมฆหมอกหนาทึบกระจายไปทั่ว แทมินลืมตาขึ้นในความมืด เขาหลงทางอยู่ในที่แห่งหนึ่ง ว่างปล่าวและเงียบเหงาดวงตากลมจ้องมองผ่านความมืดไปด้านหน้า ร่างสูงของชายอีกคนเดินห่างออกไป ยิ่งแทมินเดินเข้าหาร่างสูงก็ยิ่งห่างออกไป ห่างไปไกลเกินกว่าที่แทมินจะเอื้อมถึง
“พี่มินโฮ!!!!พี่มินโฮ….รอผมด้วยพี่มินโฮ!!!!”
ร่างของชเวมินโฮละลายไปกับเมฆหมอกเหล่านั้น แทมินคว้าได้เพียงไอเย็นๆที่รายล้อมอยู่รอบกาย เรียวขาเล็กทรุดลงไม่สามารถพยุงตนเองให้ยืนได้อีกต่อไป ไปแล้ว….ชเวมินโฮไปแล้ว….ทิ้งลีแทมินไปแล้ว….เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วบวกกับความหนาวเย็นไม่ได้ทำให้ร่างเล็กหยุดเลยซักครั้งน้ำเสียงเล็กที่แหบแห้งกลับเรียกร้องชื่อของร่างสูงที่หายไป….
CRY .q
ความคิดเห็น