คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : The Relationship :: 16 คนเสียสละ
“ชินนาอึน!!!!...”
ชายหนุ่มตะโกนก้องไปทั่วผืนน้ำ เขาลองทำตามที่หญิงสาวปริศนาบอก
ไม่ทันไรกลางแม่น้ำที่เคยนิ่งสนิทกลับเกิดเป็นน้ำวนกว้างๆขณะเดียวกันวัตถุสีดำเหมือนขอนไม้ก็ลอยทวนน้ำขึ้นมาด้วย
“อะไรวะ!!!”
แม้จะตื่นเต้นแต่คิมจงฮยอนก็ไม่ยอมละสายตาเขายังมองไปที่ขอนไม้ใหญ่นั้น แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องผงะเมื่อมันคือจรเข้ตัวใหญ่
มันกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เขา
“อย่ากลัวค่ะ” เสียงนั้นบอก
“พระเจ้า….นี่มันอะไรกัน…”
จระเข้ตัวนั้นกลับกลายเป็นหญิงสาวคนเดิมที่เขาเจอเมื่อคืน
“คุณคงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว….คู่หมั้นของคุณอยู่ข้างล่าง….แต่คุณต้องสัญญากับฉันว่าคุณจะไม่ทำร้ายนายท่านมินโฮ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “นะค่ะ….ได้โปรด”
“ชเวมินโฮ….คุณคงหมายถึงพญาจรเข้นั่นน่ะหรอ”
นาอึนพยักหน้า
“มันลักพาตัวคู่หมั้นผม…ผมไม่รับปากว่าจะไว้ชีวิตหรือปล่าว”
“แต่คุณต้องไม่ฆ่าเขา….”
หญิงสาวเริ่มร้องไห้ “ผมไม่รู้หรอกนะระหว่างคุณกับผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกัน….แต่ถ้าเขายอมคืนแทมินให้ผม…ผมก็จะไม่ทำร้ายเขา”
จงฮยอนบอก
“คุณเดินไปจากตรงนี้แล้วคุณจะพบถ้ำเล็กๆ….ที่ตรงนั้นไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ยกเว้นคุณ….เมื่อคุณลงไปในนั้นคุณต้องไม่หันกลับมาเมื่อเจออะไรก็แล้วแต่…จนกว่าคุณจะเจอนางรับใช้ของท่านพี่เซคยอง….คุณต้องไม่หันกลับมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะค่ะ”
หญิงสาวย้ำนักหนา ซึ่งจงฮยอนก็รับปากอย่างดี แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงลงข้างล่างพร้อมหญิงสาวไม่ได้
“รีบไปเถอะค่ะ….ขอให้คุณโชคดี”
จงฮยอนรับคำ เขาเดินตามทางที่หญิงสาวบอก ห่างจากบ้านสวนพอสมควร และเจอเข้ากับถ้ำเล็กๆน้ำที่ไหลเอื่อยๆตลอดเวลาคงจะไหลไปบรรจบกันที่แม่น้ำสายใหญ่เป็นแน่ ชายหนุ่มเดินลุยน้ำเข้าไปด้านใน
เขาสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปตามที่หญิงสาวบอก กลิ่นสาบแปลกๆคละคลุ้งทั่วผนังถ้ำ อีกทั้งตระไคร้น้ำเกาะจนบางช่วงเขาต้องคลานเข่าเข้าไปและพื้นก็เริ่มลื่นมากขึ้นด้วย
“จงฮยอน”
เสียงหวานคุ้นเคยเรียกชายหนุ่มจากด้านหลัง
อีกนิดเดียวชายหนุ่มจะหันกลับไปแต่นึกไปถึงคำเตือนของนาอึนก่อน
“จงฮยอน….ฉันกับลูกรอนายอยู่นะ…อย่าเข้าไป!!” เสียงหวานตะโกนดังขึ้นกว่าเก่า และแสงสว่างภายในถ้ำก็เริ่มสลัว
จงฮยอนกัดฟันเขาไม่สนใจเสียงเรียกนั้น เขาเดินลุยน้ำตื้นแค่เข่า
“จงฮยอน…ไอ้คนใจร้าย….นายทิ้งฉันกับลูก….”
เสียงนั้นว่าอย่างตัดพ้อ…. “ขอโทษนะคีย์….แทมินก็ต้องการฉันเหมือนกัน” จงฮยอนพูดตอบเบาๆเขาได้ยินกรีดร้องลอยมาตามลมพร้อมกับเสียงของหนักถูกทิ้งลงน้ำ
รอบๆข้างล้วนน่ากลัวแต่เขาก็ยังฝืนเดินต่อ ชายหนุ่มเดินลอดอุโมงค์มาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาเริ่มรู้สึกว่าอากาศโดยรอบกำลังจะหมด เขาแหงนมองข้างบนศรีษะจึงได้รู้ว่าเขาเดินมาไกลจนถึงใต้น้ำแห่งนี้แล้ว
เบื้องบนเขามองเห็นท้องน้ำสีขุ่นและท้องฟ้าจางๆ
“พี่จงฮยอน!!!”
เสียงของแทมินเรียกให้ชายหนุ่มหันกลับไปแทบจะในทันที ด้วยความดีใจคิดว่าจะได้เจอหญิงสาวอันเป็นที่รัก
“อุ๊ก!!!!”
จงฮยอนสำลักน้ำเมื่อเขากำลังลอยอยู่ในแม่น้ำกว้างไม่สามารถมองเห็นพื้นดินเลย……ก่อนหน้านั้นเขาเดินอยู่ในถ้ำมืดแต่พอหันหลังกลับมาเท่านั้น เขาก็ลอยคลออยู่ในแม่น้ำแล้ว
“อ๊ะ!!!!”
จงฮยอนสะดุ้งเมื่อใต้ฝ่าเท้าของเขามีบางสิ่งขนาดใหญ่เคลื่อนผ่านไปมา ชายหนุ่มมุดน้ำลงไปเพื่อจะมองหาตัวการ
แม่น้ำสีขุ่นทำให้เขามองเห็นลางๆ เงาดำขนาดใหญ่กำลังพุ่งตรงมาที่เขา ชายหนุ่มเตะขาหลบได้อย่างหวุดหวิด
ดวงตาสีทองอร่ามของสัตว์ยักษ์กำลังจ้องเล่นงานเขา จงฮยอนโผล่ขึ้นมาหายใจและว่ายหนีสุดชีวิต
ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมงับเข้ากลางลำตัวของชายหนุ่ม
“อ๊าก!!!!!!!!”
เขาร้องเสียงดัง แรงบดของฟันกัดแน่นลงมาในเนื้อ…..น้ำโดยรอบกลายเป็นสีแดง ร่างกายท่อนล่างเจ็บจนชา เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว……ร่างกายของจงฮยอนถูกลากลงไปในน้ำจมดิ่งสู่เบื้องล่าง
“อือออ….”
ใบหน้าคมเหยเกด้วยความเจ็บ เขาพยายามยันตัวขึ้น ดวงตาคมมองไปรอบๆ
“ที่นี่ที่ไหน” ริมฝีปากแห้งผากขยับพูดกับตัวเองเบาๆ
ครั้งสุดท้ายเขาหมดสติเพราะถูกจระเข้งับเข้าที่เอวแล้วหลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีก จงฮยอนกัดฟันเมื่อจะพยายามลุกแต่เขาก็นั่งลงท่าเดิม เมื่อเปิดเสื้อขึ้นเขาก็พบว่าเอวหนามีรอยเขี้ยวฝังลึกหลายรอยและเนื้อบางส่วนยังถูกขูดจนเกือบหลุดอีกด้วย เลือดสีแดงข้นไหลออกมาทุกครั้งเมื่อเขาขยับตัว
“แฮ่กๆ…..”
ชายหนุ่มหอบเขาพยายามฉีกเสื้อยืดออกเพื่อพันแผลและห้ามเลือด
“อย่าทำซะให้ยากเลยจงฮยอน….ยังไงซะเจ้าก็ไม่พ้นคืนนี้หรอก”
เสียงปริศนาด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง ชายผู้มาใหม่ยิ้มหยันใส่เขาและเดินเข้ามาใกล้ดวงตาคมนั้นทอสีทองประกาย
“คุณเป็นใคร”
ร่างสูงหัวเราะ เขาเดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูงพลาง
“เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ….คิมจงฮยอน…”
“แก!!!....แกใช่มั้ย!....ที่พาแทมินมาที่นี่…แทมินอยู่ไหน!”
ชเวมินโฮหัวเราะยิ่งเห็นร่างหนารนรานเป็นหนูติดจั่นเขายิ่งสะใจ มือแกร่งฉวยปลายคางของอีกคนเอาไว้แน่น
“ใช่!....ข้านี่แหละพาแทมินลงมาที่นี่”
มินโฮปล่อยมือออกจากลำคอของจงฮยอน
“นี่น่ะหรือ…ผู้ที่เอาชนะข้าได้….อ่อนปวกเปียกอย่างเจ้า…ยังแย่งแทมินไปจากข้า!!!”
ฝ่าเท้าหนักๆถูกย่ำลงไปบนแผลร่างสูง จงฮยอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดเลือดข้นๆทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก
เมื่อมินโฮใช้ฝ่าเท้าย้ำตรงรอยแผล
“อ๊าก!!!!!!!!!!”
เขากรีดร้องไปทั่วห้องกว้าง ออกแรงหอบเอาอากาศเข้าปอดเมื่อมินโฮถอยห่างออกไป
“ข้าจะให้เจ้าตายอย่างทรมานที่สุด….”
มินโฮหัวเราะ เขาเดินมานั่งตรงมุมหนึ่งของห้องพลางมองอาการทุรนทุรายของชายหนุ่มด้วยความสะใจ
“ดิ้นเข้าไป!!!....แกจะต้องทรมานกว่าข้า!!!!เป็นร้อยเท่าพันเท่า!!!”
ริมฝีปากแห้งผากเริ่มซีดลงทุกขณะ เขาเจ็บปวดแทบขาดใจ
“ฉันไม่มีวันยกแทมินให้แก!!” จงฮยอนคำราม ดวงตาคมจ้องตอบมินโฮอย่างไม่เกรงกลัว เขารู้ว่ามินโฮเป็นอะไรและรู้ว่าตัวเขาเองเป็นอะไร
มินโฮยกยิ้ม…..ดวงตาเจ้าเล่ห์แสดงถึงชัยชนะอย่างเต็มเปี่ยม
“แกดูซะสิจงฮยอน….”
ร่างหนามองตามสายตาของมินโฮ ดวงตาคมเบิกกว้าง
ร่างบางของคีย์กำลังเดินพะว้าพะวงอยู่ตรงพื้นน้ำตื้นๆ เขาจำได้ว่าตรงนั้นคือหน้าถ้ำที่เขาเพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ แต่มันกลับไม่เหมือนกัน ต้นหญ้าสูงๆขึ้นระเรี่ยผิวน้ำเต็มไปหมด แล้วคีย์ก็กำลังจะลุยน้ำครึ่งเข่าเพื่อเดินลงมาข้างล่าง และถัดไปนั้น เขามองเห็นขอนไม้ใหญ่ดวงตาที่โผล่พ้นน้ำมานั้นก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร ดวงตาสีเหลืองจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเหยื่อ และมันค่อยๆจมดิ่นสู่เบื้องล่างเหลือไว้เพียงฟองอากาศที่ผุดขึ้นมา
“ไม่!!!!คีย์!!!!”
จงฮยอนตะโกน คิบอมไม่ได้ยินเสียงเธอถกกระโปรงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจลุยน้ำลงมาเรื่อยๆ….ขณะเดียวกันเพชฌฆาตก็ดำน้ำตรงดิ่งเข้ามาหาหญิงสาวเช่นกัน
“ไอ้เวรเอ้ย!!!!อย่าทำอะไรคีย์นะ!!!!!” เขาตะโกนก้องด้วยความโกรธ
เสียงเรียกของคีย์ยังดังก้องอยู่ในหูของเขา คีย์เรียกเขาไว้แต่ร่างหนาก็ไม่สนใจ…..เขาหันหลังให้เสียงเรียกนั้น
“เป็นยังไงละ…ทรมานเหมือนจะตายรึยัง….”
มินโฮพูดเสียงเย็น เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“คีย์…..” ร่างสูงครางออกมาเบาๆ สายไปแล้วใช่ไหม….เขาช่วยคีย์เอาไว้ไม่ได้
“ลูกเมียของแก…กำลังจะถูกฆ่าอย่างทรมาน…เป็นยังไงบ้างจงฮยอน…รับรู้หรือยังว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน!!!!”
มินโฮกระชากคอเสื้อจงฮยอนขึ้นมาเขากัดฟันแน่นจนเส้นเลือดโป่งนูนทั่วสันคอ
“ชาติที่แล้ว…แกก็ทำแบบนี้กับข้า!!!!....แกพรากลูกเมียไปจากข้า!!!!”
“อั่ก!…” เมื่อจงฮยอนจะขาดอากาศหายใจ มินโฮก็ปล่อยร่างหนาลงกับพื้น เขาระบายยิ้มเมื่อเห็นจงฮยอนนั้นพยายามตะเกียกตะกายเพื่อไปหาภาพบนอากาศนั้น เขาสังเกตทุกการกระทำและลอบยิ้มอย่างสะใจ
“คีย์!!!!” ดวงตาคมหลับลงอย่างเจ็บปวด เขาร้องไห้อย่างไม่อาย เขานึกภาพที่คีย์กับเด็กซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจะยังคงอยู่และเติบโตขึ้นต่อไป…..แต่ทุกอย่างกำลังจะจบลงที่นี่
เขามองใบหน้าสวยที่ฉายความกังวลในที่สุดคีย์ก็ตัดสินใจเดินลงน้ำลึก ผืนน้ำกระเพื่อมเพียงเล็กน้อยก่อนจะสู่สภาวะปกติ
“คีย์!!!!!” ร่างหนาเค้นเสียงครั้งสุดท้าย
“แก!!!!”
“ทรมานมั้ยจงฮยอน….แกทรมานมั้ย!!!!!”
มินโฮเตะใบหน้าหล่อเต็มแรง จนร่างของจงฮยอนกลิ้งไปอีกทาง และยังไม่สาแก่ใจร่างสูงก็ตามเข้าไปซ้ำอีก
“อ๊าก!!!!!!!!!!”
แผลเขาชาจนมันไม่เจ็บอีกแล้ว ร่างหนาเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยสภาพสะบักสะบอม แต่แล้วเขาก็ถูกเตะข้อพับจนล้มลงไปในท่าคลานเข่า มินโฮจิกหัวของชายหนุ่มขึ้นมาและกระแทกเข่าลงบนใบหน้าหล่อ
“แกแย่งแทมินไปจากข้า….ทั้งที่แกมีคิบอมอยู่แล้ว…แกทำให้แทมินเสียใจ…แกฆ่าแทมิน!”
มินโฮตะคอก เลือดไหลจากหางคิ้วค่อยๆบดบังดวงตาจนเขาเห็นทุกอย่างพร่ามัวไปหมด
“ปล่อย….คีย์…อั่ก…ปละ…ปล่อยคีย์…” ชายหนุ่มสำลักเขาไอจนเลือดล้นออกมาทางมุมปาก
“อ้อนวอนข้างั้นหรอ?”
“ได้โปรด…อึก…ปล่อยคีย์ไป….”
ร่างหนาคะมำไปกับพื้นเมื่อเขาถูกแรงเหวี่ยงจากมินโฮ
องครักษ์คนสนิทเข้ามาในห้องกว้างเมื่อได้ยินสัญญาณผิวปากจากผู้เป็นนาย ในอ้อมแขนของชานยอลมีร่างงามของคีย์นอนสลบไสลอยู่ ใบหน้าสวยนั้นซีดจนน่ากลัว
“คีย์!!”
จงฮยอนพยายามตะเกียกตะกายไปหาร่างงาม แต่ลำคอของเขากำลังถูกมินโฮกำไว้แน่น
“ใครช่วยนางไว้!!” มินโฮตะคอก ชานยอลก้มหน้าลงเล็กน้อย
“พี่เอง…” ชายหนุ่มผู้มาใหม่เดินเข้ามาด้วยท่าทีองอาจ เขาเห็นสายตาหงุดหหงิดของคนเป็นน้องก็เดาออกได้ไม่ยากว่ามินโฮกำลังโกรธ
“ท่านพี่ช่วยนางทำไม!”
“มินโฮ…จะให้พี่ทนเห็นผู้หญิงคนนี้ถูกคนของเจ้าถูกฉีกเนื้อไปต่อหน้าต่อตารึ…”
“ผู้หญิงคนนี้กำลังจะให้กำเนิดเด็กนะมินโฮ….ก็เหมือนแทมินของเจ้า…ทุกชีวิตล้วนรักตัวกลัวตายทั้งสิ้น”
มินโฮยิ่งบีบคอของจงฮยอนแน่นเข้าไปอีก ดวงตาคมเหลือกขึ้นเมื่อกำลังจะหมดลมหายใจ
“ข้าอยากให้มันรู้รสชาติของการสูญเสีย…อยากให้มันได้รับอย่างที่ข้าได้”
จินกิส่ายหัว แต่ใบหน้าหล่อนั้นยังยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ชาตินี้กับชาติที่แล้วไม่เหมือนกัน….เขาก็ได้ชดใช้ในสิ่งที่เขาได้รับแล้ว….อย่าให้คนที่ไม่รู้อะไรด้วยต้องมารับกรรมต่อเลย…ถ้าเจ้าไม่หยุดทุกอย่างก็จะวนเวียนไปเช่นนี้…และวนต่อๆไปในทุกๆภพ”
“…………….”
“เลิกจองเวรเถอะมินโฮ….ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปกว่านี้…”
“คุณมินโฮ!!!!”
เสียงของแทมินทำให้เขาหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
“แทมิน…” มือแกร่งคลายแรงบีบแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย ข้างๆแทมินมีร่างสูงของอีกคนยืนอยู่ด้วยกันและในมือของคิมจงอินถือดาบที่เมื่อครั้งก่อนมันเคยเกือบปลิดชีวิตมินโฮมาแล้ว
“พี่จงฮยอน!!!” แทมินกำลังจะวิ่งเข้ามาหาด้วยความตกใจ แต่จงอินกลับดึงร่างบางเอาไว้
เมื่อเห็นร่างอ่อนแรงของคู่หมั้นทำให้หญิงสาวร้องไห้พร้อมกับอ้อนวอนชายหนุ่ม
“ไม่นะค่ะ…คุณมินโฮ…อย่าฆ่าเขานะค่ะ” รอยแผลบนตัวของจงฮยอนและเลือดสดๆที่ดูท่าว่าจะไม่หยุดไหล
ทำให้แทมินกลัวเหลือเกินว่าจงฮยอนจะเป็นอะไร
“เจ้าห่วงมันหรือนายหญิง…”
มินโฮพูดอย่างเจ็บปวด….ดวงตากลมสั่นระริกและน้ำตาที่กำลังไหลอาบใบหน้าหวานนั้นแสดงให้เห็นว่า
แทมินลืมเขาไปหมดแล้วจริง…..หัวใจของแทมินมีเหลือให้จงฮยอนเพียงเท่านั้น
“นายท่าน…ปล่อยคุณจงฮยอนเถอะขอรับ…”
สายตายของมินโฮตวัดมองคิมจงอิน…..ชายหนุ่มเชื้อสายของจงฮยอนผู้ซึ่งรอดจากเงื้อมือของเขามาเป็นร้อยปี
วันนี้แหละ….พวกมันจะต้องตายกันให้หมด
“ไม่!!!คุณมินโฮ….อย่าทำพี่จงฮยอน!....ได้โปรดค่ะ”
แทมินคุกเขาอ้อนวอน เธอคลานเข้าไปหาเขาและกอดขาเขาไว้
“นายหญิง….ตลอดเวลาเจ้าไม่รักข้าใช่หรือไม่….”
แทมินส่ายหน้าทั้งที่ยังร้องไห้…... “ฉันไม่รู้….ฮึก…ฉะ…ฉัน…ฮึก…รัก…”
“อั่ก!!!!”
ปลายดาบแหลมคมถูกเสียบเข้ากลางหลังของชายหนุ่มและฝีมือของคนร้ายนั่นก็ไม่ใช่ใคร
“นาอึน!!!!”
แทมินมองด้วยความตกตะลึง หญิงสาวอาศัยจังหวะช่วงชุนละมุนแย่งดาบมาจากหลานชายและปักมันลงกลางหลังของชายหนุ่มอย่างแม่นยำ
“ท่านพี่…ฮึก….ท่านบังคับให้ข้าทำแบบนี้…ฮึก….”
“มินโฮ!!!!” จินกิรีบพุ่งเข้ามารับร่างน้องชายเอาไว้
ทั้งชเวมินโฮและคิมจงฮยอนทรุดลงพร้อมกัน…..แต่คนที่รองรับร่างของจงฮยอนเอาไว้กลับเป็นแทมิน
น้ำตาไหลออกมาจากหางตาร่างสูง เขาเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นหญิงสาวมองจงฮยอนอย่างแสนรัก มือบางประคองหัวชายหนุ่มและกอดร่างหนาเอาไว้
“คุณมินโฮ….”
แทมินมองใบหน้าหล่อที่กำลังเหยเกเพราะเจ็บปวด เธออยากจะไปช่วยพยุงเขาเอาไว้ แต่ชายหนุ่มอีกคนเธอก็ต้องช่วยเขาเอาไว้เช่นกัน
“แทมินระวัง!!!!”
มินโฮตะโกนเมื่อนางจระเข้นาอึนกำลังจะพุ่งเข้างับร่างบาง จงอินกลับพุ่งเข้ามาขวางซะก่อน
“อ๊าก!!!!!!”
เพราะกายเนื้อไม่ได้ทนต่อแรงกัดของฟันแหลมคม จึงทำให้หมอหนุ่มถูกลากลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว
“ไม่!!!!!!!!!!!!”
เสียงหวีดร้องดังลั่น เมื่อเซคยองเห็นลูกชายคนเดียวถูกจระเข้ลากลงไปกินต่อหน้าต่อตา
“นาอึน!!!!นั่นหลานนะ!!!!”
แม้เสียงจะตะโกนดังแค่ไหนนางจระเข้นาอึนก็ยังไม่ปล่อยร่างของหมอหนุ่ม
คนเป็นแม่กรีดร้องราวกับเสียสติเมื่อพื้นน้ำโดยรอบกลายเป็นสีแดงฉานของเลือด เธอเห็นร่างของลูกชายคนเดียวโผล่ขึ้นมาก่อนจะถูกลากลงไปอีก
“ไม่!!!!!!!!!”
.......................................................................................
ไม่มีอะไรจะพูดอ่า.....
นอกจากรอตอนต่อไปนะ
ความคิดเห็น