คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Love like this :: บทที่ 18
บทที่ 18
เสียงฝีเท้าก้าวย่างอย่างเงียบกริบ สัญชาติญาณของนักล่ากำลังเริ่มทำงาน เลือดมนุษย์ช่างหอมหวานดวงตาสีแดงสบกันชั่วครู่ก่อนจะจ้องจัดการเหยื่อที่หลงเข้ามา ร่างของแวมไพร์สามตนปรากฏกายขึ้นพวกมันล้วนกระหายเลือดกันทั้งนั้น กรงเล็บของแวมไพร์สองตนกำลังพุ่งเข้าจู่โจมร่างบาง
“อ๊า!!!!!!!!!!!!”
ร่างเล็กไม่ทันตั้งตัวใช้สองแขนบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้ก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นดวงตาสวยหลับแน่น ยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“กรี้ดดดดดดด!!!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังไปทั่วป่า เมื่อเจอเข้ากับคมเขี้ยวแหลมคมของสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่ ร่างของแวมไพร์สาวกระเด็นไปปะทะต้นไม้ก่อนจะไหลลงมากองกับพื้น
“นั่นอาหารของข้า!!!!!”
เหล่าแวมไพร์ต่างเดินดาหน้าเข้ามาหาผู้มาเยือน หมาป่าหิมะตัวใหญ่ดวงตาสีเงินเข้ม กำลังแยกเขี้ยวขู่แวมไพร์ที่หวังจะเข้าใกล้ร่างบาง ร่างสูงใหญ่ของหมาป่าเดินไปรอบๆตัวร่างบางที่กำลังสั่นเทา ดวงตาสีเงินหันกลับไปจ้องอมนุษย์ทั้งสาม
“ถ้าไม่อยากตายอีกรอบกลับถิ่นพวกแกไปซะ!!!!”
เสียงขู่กรรโชกทำให้แวมไพร์สองตนถึงกับผงะก่อนจะถอยหลัง แต่เมื่อเจอเข้ากับกรงเล็บแหลมคมของผู้เป็นนายพวกมันกลับต้องหยุดนิ่งเพื่อรอฟังคำสั่ง
“จัดการมันซิ!!!!!”แวมไพร์สาวสั่งการ
เสียงขู่ไม่พอใจของหญิงสาวดังขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าจัดการหมาป่าตัวใหญ่ด้วยตนเอง….หมาป่าพุ่งเข้าจู่โจมแวมไพร์สาว ฟันคมกัดแขนของร่างขาวซีดกระชากก่อนจะเหวี่ยงร่างบางกระเด็น….เมื่อเห็นผู้เป็นนายถูกทำร้ายแวมไพร์อีกสองตนก็พุ่งเข้าใส่หมาป่าตัวใหญ่พร้อมกันเสียงขู่คำรามดังก้อง
หมาป่าไม่มีทีท่าว่าจะพ่ายแพ้ หากร่างบางที่หลบอยู่ข้างหลังไม่…..
“จงฮยอน!!!!!”
เสียงตะโกนของคีย์ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าแวมไพร์สาวกำลังจะกัดหมาป่าทีเผลอเพราะเสียงตะโกนของคีย์จึงทำให้หมาป่าหนุ่มเสียสมาธิ แวมไพร์สาวกระโดดขย้ำคอหมาป่าก่อนจะข่วนไปที่หลังเต็มแรง หมาป่าหนุ่มกระชากร่างแวมไพร์ให้พ้นทางก่อนจะพุ่งเข้าไปขย้ำซ้ำการต่อสู้ดำเนินไปกว่า 5 นาทีเหล่าแวมไพร์ต่างสะบักสะบอม พาร่างรุ่งริ่งของตนเองหนีหายเข้าในป่า
หมาป่าหันกลับมาหาร่างบางที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว ดวงตาคมแฝงไปด้วยความโหดร้าย เสียงคำรามดังออกมาจากลำคอของหมาป่าหนุ่ม
“นายบาดเจ็บ….”
แม้จะกลัวร่างอมนุษย์ตรงหน้านี้แค่ไหน แต่คีย์ก็สังเกตเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหลังร่างสูง จงฮยอนในร่างหมาป่าคงจะเจ็บน่าดู ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปหาหมาป่าหนุ่มมือบางเอื้อมไปลูบใบหน้าของหมาป่าเบาๆ
“แฮ่…..”
เสียงขู่ ทำให้คีย์ต้องชักมือกลับ ขนสีน้ำตาลแซมเทาดูเหมือนจะซับของเหลวสีแดงไว้เต็ม
“ถ้าฉันมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!”
เสียงขู่คำรามดังรอดไรฟันร่างสูง เพียงชั่วครู่เท่านั้นที่น้ำเสียงของคนตรงหน้าดูจะอ่อนโยนผิดกับดวงตาที่จ้องราวกับจะกินเลือดเนื้อ ดวงตาสวยสั่นไหวไปชั่วขณะ ไม่อยากคิดว่าเป็นเพราะเขาหมาป่าหนุ่มถึงตามมาช่วย
“ปล่อยฉันไปซิ!!!!นายไม่เห็นรึไง!!!!ว่ามันเกิดอะไรขึ้น…พี่อนยู…ฮึก…พี่อนยู…เป็นแบบนั้นเพราะนาย”
“ไอ้แวมไพร์นั่นมันขายวิญญาณให้พวกนั้น!!!!”คีย์จ้องตาของหมาป่ากลับ ไม่มีอีกแล้วความกลัวมีเพียงความโกรธเคืองคนตรงหน้า
“ฉันเกลียดนาย!!!!เกลียด!!!!น่าจะปล่อยให้ฉันตายไปซะ!!!!นายจะมาช่วยทำไม!!!!”
เสียงคำรามดังลั่นของหมาป่าหนุ่ม คมเขี้ยวขาวโผล่พ้นออกมา หมาป่านอนหมอบก่อนจะตั้งท่าเตรียมขย้ำเหยื่อ….ร่างบางยืนนิ่งไม่ขยับใดๆทั้งสิ้นๆยอมเป็นเหยื่อให้หมาป่าตัวใหญ่
“โฮก!!!!!!!”
“ไม่นะ!!!!!!!!อย่า!!!!!!!”
กระต่ายป่าตัวเขื่องตัวเดิมถูกหมาป่าตรงเข้าขย้ำจนตาย
“จำเอาไว้!!!!!!!ถ้ายังคิดทำอะไรโง่ๆคนต่อไปที่จะตายคือคนรอบตัวนาย!!!!!!!”
หมาป่าสะบัดร่างของกระต่ายน้อยที่ตายแล้วทิ้งไว้ในป่า ร่างบางเอามือปิดปากด้วยความตกใจ เกลียดและกลัวคนตรงหน้า
“ทำไมนายโหดร้ายขนาดนี้จงฮยอน…..”ดวงตาคมสีเงินเข้มหันมาสบตาร่างบางอีกครั้ง
“ฉันทำได้มากกว่าที่นายคิด…คีบอม…ถ้านายยังดื้อกับฉัน…”
ท้องฟ้าภายนอกเริ่มครึ้มลงทุกทีแสงสว่างเรืองๆจากดวงตะวันเหายลับขอบฟ้า ร่างสูงของหมาป่ากระโดดขึ้นไปบนก้อนหินก้อนใหญ่ก่อนจะเห่าหอนดังก้องไปทั่วป่า
เพียงแค่คีย์จะเดินตามหมาป่าหนุ่ม เท้าที่บวมแดงจากการเสียดสีก็บ่งบอกอาการจนร่างบางต้องทรุดลงไปกับพื้น….ร่างบางกัดฟันก่อนจะพยายามลุกด้วยตนเอง แต่นั่นมันก็ทำให้ร่างบางล้มลงไปอีก ใบหน้าหวานนิ่วลงด้วยความเจ็บ
“เป็นอะไร?”หมาป่าหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ร่างบาง ก่อนจะเดินวนราวกับสำรวจไปรอบๆตัวของคีย์
“จะ…เจ็บ…”มือเล็กเอื้อมไปแตะเบาๆบนเท้าตัวเอง อากการปวดระบมยิ่งมากเป็นทวีคูณจนคีย์เผลอร้องออกมาเสียงดัง
“อ๊า!!!!.....”
น้ำตาสีใสไหลลงมาตามใบหน้าหวาน แผลรอยมีดกรีดที่แขนมันชาจนแทบไร้ความรู้สึก ร่างบางนั่งได้แต่นั่งจมปุกอยู่กับพื้นไม่ขยับใดๆทั้งสิ้น เมื่อความตื่นเต้นหายไปความเจ็บปวดมากมายก็เข้ามาแทนที่
“ขึ้นมา…”คีย์จ้องหน้าหมาป่าหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ
“ขึ้นมาสิ….หรือจะให้ฉันคาบนายไป”
“………..”
เมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไปหมาป่าหนุ่มก็เดินมาหยุดข้างๆร่างบางก่อนจะค่อยๆหมอบลง
“หลังนาย…”คีย์มองหลังของหมาป่าที่มีเลือดสีแดงๆอยู่เต็ม
เสียงคำรามเบาๆทำให้คีย์ไม่กล้าซักอะไรอีก ร่างบางค่อยๆปีนขึ้นหลังหมาป่าหนุ่มแขนเล็กเกาะหนึบอยู่บนช่วงคอ ขนหมาป่านุ่มนิ่มจนคีย์ต้องซุกตัวลงไปเพื่อหาความอบอุ่น….หมาป่าออกแรงพุ่งทยานลมหนาวที่โชยมาปะทะตัวร่างบางบวกกับกลิ่นไอฝนจางๆ บรรยากาศแบบนี้คนธรรมดาต้องรู้สึกหนาวแน่ๆ แต่คีย์กลับรู้สึกอบอุ่นประหลาด ความร้อนจากกายหมาป่าหนุ่มที่ร่างบางสัมผัสได้มันทำให้ก้อนเนื้อในอกเต้นผิดจังหวะ
เมื่อเข้าเขตคฤหาสน์หลังใหญ่หมาป่าหนุ่มจึงลดความเร็วเปลี่ยนเป็นเดินเหยาะๆ บ้านหลังใหญ่ทรงประหลาด คีย์บอมที่เกาะหลังหมาป่าหนุ่มเงยมองด้วยความประหลาดใจ มันไม่ใช่บ้านหลังเดียวกันกับบ้านในซอยเดียวของแทมิน บ้านหลังนี้ดูใหญ่โตเหมือนกับคฤหาสน์หลังใหญ่ๆเลยทีเดียว รอบๆข้างทึบไปด้วยพุ่มไม้ทรงสูง กลิ่นฝนผสมดิน บ่งบอกให้รู้ว่าบริเวณแถบนี้ไม่ได้ใกล้กับในเมืองเลยซักนิด เพียงไม่นานหมาป่าหนุ่มก็หยุดนิ่ง ชายหนุ่มร่างสูงคีย์บอมคุ้นตาและรู้จัก ผู้ชายคนนี้คนที่เอาเสื้อผ้ามาให้เขาเมื่อเช้า และชายหนุ่มหน้าคล้ายกันแต่ติดไปทางสวยหวาน ดวงตากลมเหมือนลูกกวางร่างเล็กผิดกับอีกคนที่ตัวสูงใบหน้าคมราวกับถอดแบบออกมาจากเทพนิยาย…สองหนุ่มมองไปยังหมาป่าก่อนจะโค้งหัวให้
“นายท่าน….”
สองหนุ่มมีท่าทีตกใจเมื่อเห็นแผลบนหลังร่างสูงบวกกับร่างเล็กของคีย์บอมที่เกาะแน่นบนหลัง จงฮยอนย่อตัวเล็กน้อยเพื่อให้คนบนหลังลงได้สะดวก แต่เมื่อเท้าเล็กแตะพื้นความเจ็บปวดที่เท้า ทำให้ร่างบางทรงตัวไม่อยู่ เซถลาแต่ชายหนุ่มหน้าหวานรับตัวไว้ทัน
“ขะ…ขอบคุณ…”
คีย์กล่าวขอบคุณลูฮัน แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีเงินร่างบางก็รีบก้มหน้าก่อนจะถอยห่างออกมาจากลูฮัน
“พาคีย์บอมไปที่ห้อง”เมื่อหันกลับมาสั่งจงฮยอนก็ตรงเข้าไปในห้องโถงทันที
“เจ็บรึปล่าว?.....”
เสียงทุ้มกล่าวขึ้น ร่างบางที่มัวแต่นวดข้อเท้าของตัวเองเงยหน้าขึ้นมองหมาป่าหนุ่ม คีย์เองก็มีท่าทีตกใจเมื่อยังเห็นว่าคิมจงฮยอนไม่ยอมกลายร่างเป็นมนุษย์ “นาย….เอ่อ…ทำไมไม่กลายเป็นคนละ”
ร่างของหมาป่าหนุ่มเดินด้วยท่าทีองอาจมาหยุดข้างเตียงของร่างบาง แม้ว่าคีย์บอมจะนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่แต่ขนาดของหมาป่าตรงหน้าก็ยังมีขนาดใหญ่กว่าอยู่ดี ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาสวย
“ฉันเข้ามาดูความเรียบร้อย…อย่าคิดหนีละ…” หมาป่าหนุ่มมองค้อนร่างบาง ซึ่งคนตัวเล็กก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
–เจ็บขนาดนี้จะหนีได้ไงเล่า—
คีย์นึกต่อว่าหมาป่าหนุ่มอยู่ในใจ…….เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าหมาป่าหนุ่มกำลังจะเดินห่างออกไปจากเตียง บนหลังของหมาป่ายังเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ส่วนหนึ่งไหลซึมตามไรขนจนชุ่มไปหมด
“จงฮยอน!...” หมาป่าหนุ่มหยุดนิ่งแต่ก็ไม่ได้หันกลับมาหาร่างบาง เมื่อเห็นแบบนั้นคีย์จึงตัดสินใจเรียกคนตรงหน้าไว้อีกครั้ง
“จ….จงฮยอน…นายบาดเจ็บ แผลนาย….”
คีย์ชี้ไปที่แผลบนหลัง หมาป่าหนุ่มหันกลับมาดวงตาคมจ้องดวงตาหวาน แต่ตอนนี้แววตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปไม่มีความโหดร้ายหลงเหลืออยู่อีกต่อไป คีย์พยายามคลานมาที่เตียงร่างบางพยายามยันตัวนั่งในท่าคุกเข่าเพื่อที่จะมองหมาป่าได้ชัดขึ้น
“โอ๊ะ!!!!” แม้จะเจ็บจนน้ำตาไหลแต่คนบนเตียงก็พยายามที่จะลงมาหาหมาป่าหนุ่ม หมาป่าหนุ่มส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาร่างบาง
“เจ็บไม่ใช่หรือไง….”
เสียงทุ้มดูอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด คีย์ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับหมาป่า “นายเจ็บ…”จงฮยอนในร่างหมาป่ายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับสีหน้าเป็นปกติเมื่ออยู่ๆร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“ฉันจะทำแผลให้นาย…” จงฮยอนมองใบหน้าสวยราวกับจะถามย้ำว่า จะทำให้เขาจริงๆหรอ เมื่อถูกจ้องนานๆแบบนั้นร่างบางก็ได้แต่เสมองไปทางอื่น
“อ๊ะ” ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่บนหน้าตัก ก่อนหมาป่าหนุ่มจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงหัวของหมาป่าเกยบนตักของคนหน้าสวย
“ตะ…แต่ว่า…นายไม่กลายร่างฉันทำไม่ถนัดหรอกนะ…”
คีย์พยายามยกหัวของอีกคนออก หมาป่าหนุ่มหายใจฟึดฟัดรู้สึกขัดใจเล็กน้อย คืนนี้จะทำโทษคนสวยซะให้เข็ดนอกจากจะทำให้เขาเหนื่อยแล้วยังเป็นต้นเหตุให้เขาบาดเจ็บอีกด้วย หมาป่าหนุ่มยกยิ้มก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์
“อ๊ะ!!!!!”
คีย์บอมรีบเอามือปิดตาอย่างรวดเร็ว หมาป่าหนุ่มที่พึ่งกลายร่างเป็นมนุษย์ไม่มีอาภรณ์ติดกายแม้แต่ผืนเดียว…..จงฮยอนยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นมาบนตักพร้อมกับเอนหลังพิงหัวเตียง มือแกร่งกอดกระชับคนตรงหน้าไว้แน่น “อย่าดิ้นมากซิ…ฉันอดไม่ไหวขึ้นมานายจะลำบากนะ”
เสียงแหบพร่าแต่แฝงไปด้วยคำสั่งทำให้ร่างบางต้องนั่งนิ่งๆแผ่นหลังบางสัมผัสกับอกเปลือยของร่างแกร่งด้านหลังลมหายใจร้อนๆเป่ารดหลังคอของร่างบางจนคีย์ต้องคอยหดคอหนีสัมผัสร่างหนา
“บอกฉัน…ว่าวันนี้นายไปทำอะไรมา”
คิมจงฮยอนก้มมองคนตัวเล็กบนตัก คีย์พยามที่จะนั่งให้นิ่งที่สุด แต่ความปราถนาของจงฮยอนที่กำลังดันตรงสะโพกของเขาอยู่นั้น ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงจัด
“คะ…คือ…กระดุมเสื้อหลุด..”
คีย์พยายามบังคับเสียงตัวเองเพื่อไม่ให้สั่น เหมือนร่างสูงจะรู้ว่าตอนนี้คนตรงหน้าเป็นยังไง จงฮยอนกดจูบลงบนหลังคอขาว ลมหายใจร้อนๆเป่ารดไปทั่วซอกคอ
“ฉันไม่มีวันให้ให้นายเป็นของใครนอกจากฉัน…เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ฉันโมโหอีก…”
จงฮยอนจับใบหน้าสวยให้มารับจูบจากเขา ริมฝีปากหยักขยี้ริมฝีปากแดงด้วยความร้อนแรง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปชิมความหวานภายในโพลงปาก ร่างบางได้แต่เปล่งเสียงครางในลำคอเท่านั้น
“อื้อ….” เมื่ออากาศใกล้จะหมดร่างบางจึงทุบร่างหนาเบาๆเพื่อให้ปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ หมาป่าหนุ่มถอนริมฝีปากออกด้วยความเสียดาย ร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย เพราะร่างสูงอยากมองใบหน้าสวยให้ชัดจึงจับร่างของคียให้หันมาหาเขา กลายเป็นว่าร่างเล็กนั่งอยู่บนตักร่างหนาเรียวขาเล็กพาดขนาบข้างไปกับเอวหนา……ใบหน้าหวานแดงจัดด้วยความเขินอายก่อนจะเงยหน้ามอง จงฮยอนดึงคีย์เข้ามาใกล้มากขึ้นริมฝีปากหยักพรมจูบไปทั่วกระหม่อมบาง
“ดะ..เดี๋ยว..นาย..เจ็บอยู่นะ..อื้อ…แผลนาย” เรียวแขนเล็กโอบรอบคอคิมจงฮยอนใบหน้าหวานซุกลงไปบนแผงอกล่ำ มือแกร่งก็ช้อนเอวบางรวบเข้ามาใกล้มากขึ้น
“รู้ใช่มั้ยว่าเด็กดื้อต้องถูกทำโทษ….” ไม่ว่าปล่าวริมฝีปากร้อนยังคงจูบลงไปบนริมฝีปากแดงของคนตรงหน้า จงฮยอนอยากกลืนกินร่างบางเข้าไปให้หมด อยากทำให้คีบอมเป็นของเขาแค่คนเดียว หวงทุกครั้งที่ร่างบางเอ่ยชื่อของ อนยูออกมา สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อได้ครอบครองร่างบางทั้งตัวและหัวใจ
“ตะ…แต่…”
คีย์เงยหน้ามองจงฮยอน ดวงตาของคนทั้งคู่ประสานกันแม้ว่าความต้องการที่ถูกปลุกเร้าจะทำให้ร่างบางเกิดอารมณ์ แต่เมื่อนึกถึงความทรมานและความเจ็บปวดที่ร่างสูงมอบให้มันก็ทำให้คีย์รู้สึกกลัว กลัวว่าร่างกายของคิมจงฮยอนจะทำให้เขาเจ็บปวดอีก
“ฉันจะไม่ฝืนใจนาย…ถ้ามันทำให้นายเจ็บ…”
จงฮยอนจูบลงบนแขนขาว แขนอีกข้างหนึ่งของร่างบางมีรอยกรีดยาวเลือดสีแดงข้นยังไหลซึมออกมาไม่หยุด….ใบหน้าหวานครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่เคยรักคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยแต่กลับรู้สึกดีด้วยอย่างประหลาดแม้คนตรงหน้าจะทำให้เขาเจ็บปวดแสนสาหัส มือเล็กกอดรอบคอร่างสูงแน่น จงฮยอนเองก็รู้สึกถึงอาการที่เปลี่ยนไปของร่างบางถ้าหากคนตรงหน้ายังเผลอยั่วเขาอยู่แบบนี้ทุกๆอย่างคงไม่จบลงง่ายๆแค่ตรงนี้แน่นอน
“ยะ….อย่าไปนะ….ฮึก…อยู่กับฉันได้มั้ย…” ดวงตากลมช้อนมองคนตรงหน้าน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสวย ยิ่งได้รับอ้อมกอดอุ่นๆจากหมาป่าหนุ่ม กลิ่นไอของจงฮยอนทำให้คีย์รู้สึกดีอย่างประหลาด
แรงกอดกระชับบนต้นคอบวกกับสัมผัสของร่างนุ่มนิ่มที่บดเบียดเข้ามาทำให้จงฮยอนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว จงฮยอนพยายามดันร่างกายของคนตัวบางออก วันนี้ถึงแม้เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้แต่ก็อยากให้ร่างกายบางเจ็บปวดน้อยที่สุด
“ทะ…ทำไม…เพราะฉันมันดื้อใช่มั้ย…นายถึงไม่สัมผัสฉัน..ฮึก…”
ยิ่งได้ยินน้ำเสียงขอร้องของร่างบางยิ่งทำให้ร่างหนามั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องการเขา มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสด้วยความแผ่วเบาก่อนจะจูบซับลงไปบนเปลือกตาสีมุกมือหนาเชยคางมนขึ้นมา
“บอกฉันสิ…ว่าฉันไม่ได้ฝัน…บอกฉันว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือนาย…”
ริมฝีปากอิ่มทาบลงเบาๆบนริมฝีปากร่างสูง แทนคำตอบ
----พี่อนยูคีย์ขอโทษ….ขอโทษที่เป็นเจ้าหญิงของพี่ไม่ได้---
ไม่มีของสิ่งไหนในโลกนี้ที่ได้มาฟรีๆโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน รอยยิ้มบางๆฉาบอยู่บนใบหน้าของคีย์
---แค่คืนนี้เท่านั้น----
ดวงตากลมหลับพริ้มรอรับสัมผัสจากร่างสูง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อแรงปรารถนาครุกกรุ่น เสียงภายในห้องมีเพียงเสียงครางกระเส่าของคนสองคนเท่านั้น วัตถุสีเงินมันวาวสะท้อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงของร่างบาง เมื่อนึกถึงความคมของมันยิ่งทำให้คีย์เจ็บปวด กางเกงนักเรียนขายาวถูกถอดออกไปพร้อมกับชั้นใน คืนหฤหรรษ์กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง…………………..
………………….
………………………………………….
………………………………………………………………..
“แผลนาย…อื้อ…จะ…จง…”
ร่างหนาไม่ได้สนใจกับแผลที่หลังสิ่งที่เขาสนใจมีเพียงร่างกายเปลือยปล่าวของคนตรงหน้านี้เท่านั้น
“ช่างมันเถอะ….นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะช่วยทำแผลให้ฉัน…ลืมไปแล้วรึไง”
จงฮยอนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาคมที่จ้องมองคนใต้ร่างด้วยความหื่นกระหาย กายร้อนที่คาอยู่ภายในช่องทางหวานขยายตัวขึ้นมาจนคับแน่นไปหมด คีย์บอมกอดคอหมาป่าหนุ่มไว้แน่นเมื่อร่างสูงก้มลงมอบจูบให้กับเขา ใบหน้าหวานมองกางเกงนักเรียนของตัวเอง ที่ถูกร่างสูงถอดแล้วโยนไว้ข้างเตียง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะยอมโอนอ่อนไปตามอารมณ์ที่ถูกร่างสูงปลุกอีกครั้ง…..และอีกครั้ง
“อา!!!!!!~คีย์นายรัดฉันแน่นไป…อื้ม…”
“จ…จง…อ๊า…จงฮยอน….ตรงนั้น..อ๊า!!!!!!!~”
“จงฮยอน!!!!!!”
ร่างสูงตะโกนออกมาลั่นห้อง ปลุกคนตัวเล็กข้างกายให้ตื่นได้ไม่ยาก
“พี่มินโฮ…พี่เป็นอะไรฮะ?”
แทมินผุดลุกขึ้นนั่งมองร่างสูงที่นั่งเอามือกุมหน้าผาก แรงหายใจหอบเหนื่อยของร่างสูงทำให้แทมินคว้ามือหนามากุมไว้เพื่อส่งผ่านความอบอุ่นให้ร่างสูง
“ปะ…ปล่าว…..นายนอนเถอะ..”
มินโฮมองร่างบางที่ยังคงนั่งหน้าคิ้วขมวด ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะกดจูบหน้าผากนิ่มเบาๆ
“หรือยังไม่อยากนอนฉันจัดให้อีกยกนะ…”
รอยยิ้มหื่นๆของแวมไพร์หนุ่มทำให้แทมินรู้สึกหนาวๆร้อนๆผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาปิดร่างกายเปลือยปล่าวเอาไว้จนมิด
“พี่มินโฮ….” แทมินเบ้ปากใส่ร่างสูงก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง เมื่อเห็นคนตรงหน้าหลับไปร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเตียง ขายาวเดินไปหยุดอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ ฝนด้านนอกยังคงตกปรอยๆเสมือนกำลังจะบอกว่าฤดูฝนกำลังผ่านไป ดวงตาคมมองไปบนท้องฟ้าเมฆหมอกปกคลุมจนไม่เห็นความสวยงามของดวงดาว
มินโฮขมวดคิ้วแน่น เขาไม่เคยหลับเพราะแวมไพร์มักออกล่าตอนกลางคืน แต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อสักครู่มันคือภาพของหมาป่าหิมะตัวใหญ่นอนจมกองเลือด มันกำลังจะตาย มินโฮก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นคืออะไรร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดออก ก่อนจะเพ่งมองร่างบางบนเตียงร่างสูงตรงเข้าไปหาร่างบางก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นหอมของร่างบางทำให้มินโฮอดไม่ได้ที่จะจูบไล่ไปตามผิวนุ่มนิ่มนั้น…….
CRY .q
ความคิดเห็น