คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : The Relationship :: 15 ไม่ทัน!
The Relationship :: 15
“บ้าเอ้ย!!!!”
จงฮยอนสบถ เขาทุบพวงมาลัยรถแรงๆ
ในเวลาเร่งรีบแบบนี้รถเจ้ากรรมดันมามีปัญหากลางทางซะอีก ชายหนุ่มหัวเสียหนักแถวนี้แถบชนบทฝนก็ตกหนักแล้วยังหาบ้านคนยากอีกต่างหาก แต่เขาก็โล่งใจไปนิดที่ข้างๆยังมีร่างบางอีกคนนั่งหลับอยู่ นี่เขาทำเสียงดังขนาดนี้คีย์ยังหลับอยู่ได้ปกติคนสวยข้างๆเป็นคนที่ตื่นเร็วที่สุด…..คงจะเหนื่อยละมั้ง….
เมื่อนึกไปถึงอาการป่วยของคีย์เขาก็ต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีก ในท้องกำลังมีเด็กวัยเกือบสองเดือนลูกของคีย์และก็เป็นลูกของเขาด้วย อาจจะดูเห็นแก่ตัวอยู่นิดหน่อยที่เขาต้องปล่อยมือคีย์และจับมืออีกคนไว้แทน
“เธอดื้อเองนะ…คิบอม”
จงฮยอนลูบใบหน้าสวยเบาๆ ดื้อก็ที่หนึ่ง รั้นก็ที่หนึ่ง….เขาตั้งใจจะไปส่งที่โซลแต่เจ้าตัวก็ยังดึงดันที่จะกลับมาบ้านสวนกับเขา
จงฮยอนเปิดประตูรถออกมา เขาแหงนหน้าขึ้นมองบนฟ้า สายฝนยังคงสาดซัดอย่างต่อเนื่อง
“มันจะตกอะไรนักหนาวะ!!!”
ชายหนุ่มใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองหลวงมีแต่ความสุขสบาย ไม่เคยต้องผจญเหตุการณ์ลำบากแบบนี้ ดวงตาคมมองซ้ายขวาเผื่อจะมองเห็นบ้านเรือนหรือผู้คนบ้าง
ท่ามกลางสายฝนเขามองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่ง
“คุณครับ!!....รถผมเสีย….”
ชายหนุ่มตะโกนเพื่อหวังว่าคนผู้นั้นจะยอมหันกลับมาช่วยเขา ร่างนั้นหยุดชะงักหันมามองจงฮยอนและเดินเข้ามาใกล้
ชายหนุ่มยิ้มเมื่อคนปริศนานั้นเดินเข้ามาใกล้
“รถผมเสียครับ…แถวนี้มีร้านซ่อมรถรึปล่าว”
เขาสังเกตเห็นว่าร่างใต้ผ้าคลุมนั้นเป็นผู้หญิง ใบหน้างดงามนั้นส่งยิ้มให้เขาบางๆ
“แถวนี้ไม่มีร้านที่คุณว่าหรอก” หญิงสาวตอบ
ร่างหนาเอามืออังหยาดฝนและพบว่าหญิงสาวผู้นี้ร่างกายไม่เปียกฝนเลยซักนิด ชายหนุ่มขยี้ตาแรงๆ หญิงสาวก็ยังยืนอยู่ที่เดิมส่งยิ้มหวานมาให้ ดวงตานั้นทอประกายราวกับไม่ใช่มนุษย์
“คุณ….”
ชายหนุ่มถอยหลังเล็กน้อย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่เขาคุยอยู่นี้เป็นใคร
“อย่ากลัวฉันเลยค่ะ…ท่านจงฮยอน”
หญิงสาวกล่าว
“คุณรู้จักชื่อผม”
หญิงสาวพยักหน้า “ฉันรู้ว่าคุณจะไปไหน….มีคนรอให้คุณช่วยเหลืออยู่สองคน…คุณต้องไปช่วยเขานะค่ะ”
จงฮยอนทำหน้างง
“คุณหมายถึงใคร?”
“ลีแทมิน….คิมจงอิน”
หญิงสาวตอบอย่างชัดเจน ใบหน้าสวยนั้นระบายยิ้มเศร้าๆ
“แทมินเป็นคู่หมั้นผม….คุณรู้หรอว่าเธออยู่ไหน”
“ฉันมีเวลาไม่มาก….ถ้าคุณอยากพบฉันให้รีบไปที่บ้านสวนแล้วเรียกฉัน…เร็วๆนะค่ะ”
“เดี๋ยว!!!!คุณ!!!!”
จงฮยอนพยายามวิ่งตามหญิงสาว ซึ่งเธอก็เดินแต่แปลกที่เขาวิ่งตามเท่าไหร่ก็ไม่ทัน กว่าจะรู้สึกตัวเบื้อหน้าของชายหนุ่มก็เป็นแม่น้ำกว้าง เขาได้ยินเสียงน้ำไหลและท่ามกลางความมืดเขาก็ได้ยินเหมือนคนโยนของหนักลงน้ำ
“ฉันชื่อ…ชิน นาอึน….จำชื่อฉันไว้นะค่ะ”
เสียงนี้แว่วมาตามลม เรียกให้ชายหนุ่มถอยห่างออกมา เขาแทบไม่เชื่อตัวเองถ้าก้าวอีกพียงนิดเขาคงตกลงไปในแม่น้ำเชี่ยวกราดแน่ๆ
ชายหนุ่มกลับมาที่รถ นึกทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เขาเจอเหตุการณ์ประหหลาดแบบนี้สองหน….หนแรกที่เขาตั้งใจจะทำลายชีวิตของคนๆหนึ่ง….และหนนี้เขาต้องไปช่วยอีกสองชีวิต
ชายหนุ่มลองสตาร์ทรถอีกครั้ง รถหรูของเขาสตาร์ทติดราวปาฏิหาริย์ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีเค้าว่าจะติดเลยด้วยซ้ำ
“แทมิน…รอพี่ก่อนนะครับ”
เป้าหมายของชายหนุ่มคือบ้านสวนของตระกูลชอง
“คุณหญิงย่าค่ะ!!!!!”
สาวใช้สองนางวิ่งตึงตังเข้ามาหาจนยุนอาต้องส่งสายตาตำหนิ
“พวกเธอทำอะไรกัน!!”
หญิงสาวทั้งสองคนพากันอึกอัก “มีอะไรก็พูดมาสิ”
“คือ….คือ…คุณหนูแทมินค่ะ..…คุณหนูแทมินมาค่ะ!”
“แทมินอยู่ไหน!”
“คุณแม่!!”
ร่างบางเดินตามเข้ามาใบหน้าหวานทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ ร่างบางพยายามจะวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่แต่มือหนากลับดึงตัวแทมินเอาไว้
แจจุงก็เช่นกันยุนโฮดึงตัวภรรยาเอาไว้ เขามองไปยังผู้ชายอีกคนที่กำลังกอดลูกสาวอันเป็นที่รัก
“ยุน…ปล่อย…ฉันจะไปหาลูก!” คนเป็นแม่ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ
“คุณแม่….”
แทมินก็เช่นกัน แม้เธอจะสัญญากับมินโฮไว้แล้วว่าจะกลับไปด้วยกันหลังจากที่เจอแม่แต่มันก็ทำใจไม่ได้เมื่อเห็นแม่ของเธอนั้นกำลังร้องไห้
“คุณมินโฮ…แทมินขอไปหาคุณแม่นะค่ะ”
หญิงสาวอ้อนวอน มินโฮจำต้องปล่อยมือเขายืนมองเงียบๆ
“ลูกแม่” แจจุงกอดร่างของลูกสาวแน่น
“คุณแม่ขาแทมินคิดถึงคุณแม่…”
“แทมินเกิดอะไรขึ้นลูก…แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
ยุนโฮกำลังสับสน เขากำลังโกรธจัดที่ชายร่างสูงคนนี้เป็นต้นเหตุให้ลูกสาวของเขาหนีไป
“อะ…เอ่อ….คุณมินโฮค่ะคุณพ่อ…เขาเป็น…”
“ข้าเป็น…สามีของชองแทมิน…”
เหมือนฟ้าฟาดลงมากลางใจ ผู้เป็นพ่อและแม่อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“แทมิน…บอกพ่อสิลูกว่ามันไม่จริง…”
แทมินร้องไห้ ริมฝีปากแดงสั่นระริกเอาแต่พร่ำบอกคำว่าขอโทษกับพ่อและแม่
“แก!!!!....แก!!!ใช่มั้ยที่เป็นต้นเหตุลักพาลูกสาวฉัน!!!!”
ยุนโฮตะโกนด้วยโทสะ
“คุณพ่อ….คุณพ่อ…ฟังแทมินก่อนค่ะ”
แทมินพยายามอธิบาย
“แทมินบอกพ่อ…มันลักพาลูกไปใช่ไหม!!!”
แทมินส่ายหัว
“ฮึก…ทะ….แทมิน…ฮึก…”
“ข้ารักลูกสาวท่าน….และลูกสาวท่านเป็นของข้า”
ทันทีที่พูดจบหมัดหนักๆจากยุนโฮก็เสบเข้าเต็มเปาบนใบหน้าของมินโฮ พญาจรเข้เซเล็กน้อยดวงตาคมฉาบไปด้วยสีทองอร่าม
“อย่า!!....ไม่ๆ….คุณมินโฮ” แทมินรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอรีบขวางมินโฮเอาไว้ก่อนร่างสูงจะเข้าทำร้ายยุนโฮ
“ฮึก…คุณพ่อแทมินขอโทษ…ฮึก…”
“ยุนโฮใจเย็นๆ”
แจจุงรีบปรามผู้เป็นสามี
“ฉันขอลูกสาวคืน…”
มินโฮโอบแทมินไว้แน่น แม้ผู้เป็นแม่จะน่าสงสารแค่ไหนเขาก็ปล่อยแทมินไปไม่ได้
“ข้าทำอย่างที่ท่านบอกไม่ได้”
“แทมินลูกแม่….”
“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ….แทมินสบายดี….ฮึก…แทมินรักคุณแม่กับคุณพ่อ…ฮึก….คุณย่าด้วยค่ะ”
หญิงสาวบอก มินโฮไม่ยอมปล่อยเธอเป็นครั้งที่สองเขาเกาะกุมเธอไว้แน่น
“อย่าเอาแทมินไป….ได้โปรด…”
แจจุงคุกเขาอ้อนวอน แต่มินโฮก็หาใจอ่อนไม่เขาเบือนหน้าหนี
“แทมินเป็นของข้า….”
ชายหนุ่มบอกเพียงเท่านั้น ก่อนจะโอบนางอันเป็นที่รักเข้าสู่อ้อมแขน และกลับไปยังที่จากมา
“แทมิน!!!!....แทมิน!!!!!”
ทุกคนในบ้านเห็นคุณหนูหายไปกับชายปริศนาและไม่กลับมาอีก
“ยุนโฮ…แทมินไปแล้ว…ฮืออออ…ลูกไปแล้ว….”
แจจุงพร่ำเพ้ออยู่ในอ้อมแขนของสามี
“ผมจะไม่ปล่อยลูกไปเด็ดขาด…ผมจะไปตามลูกกลับมา….ไม่ว่ามันเป็นใครก็ตาม”
ร่างสูงประกาศกร้าว เ เม้เขาจะไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็นนักแต่ก็มั่นใจว่าแทมินถูกลักไปโดยสิ่งที่มองไม่เห็นแต่มีอยู่จริง
“พระเจ้า…ช่วยหลานฉันด้วย….,มันเกิดขึ้นอีกแล้ว…”
ยุนอาร้องไห้ ยุนโฮหันกลับมามองผู้ป็นแม่ ใบหน้าคมเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
“บรรพบุรุษของเราเคยมีเรื่องเล่าแบบนี้….แต่แม่คิดว่ามันเป็นแค่ตำนาน…มันเป็นเรื่องจริง…เขายังไม่หายไปไหน”
“พญาจระเข้มาตามหานางอันเป็นที่รัก…ที่หายสาบสูญไปหลายร้อยปี…”
“แม่จะบอกว่า…ผู้ชายคนที่มากับแทมินคือ…พญาจรเข้…และแทมินก็คือน้องสาวของคุณทวดหรือครับ”
ยุนอาพยักหน้าแทนคำตอบ
“แต่แทมินเป็นลูกสาวผมนะครับ”
ยุนอาส่ายหน้าด้วยความจนใจ “คุณแม่ครับ…มีทางไหนที่จะช่วยแทมินได้บ้าง”
“ต้นตระกูลของเราเคยปราบเขาได้ครั้งหนึ่ง….แต่นั่นก็นานมาแล้ว…ไม่มีใครรู้ว่าอาวุธนั่นอยู่ที่ไหน”
แจจุงยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก….
“เกิดอะไรขึ้นครับ!!”
เมื่อผู้มาเยือนกลางดึกมาถึง
“จงฮยอน!”
ร่างหนางงอยู่เล็กน้อยที่เจอแจจุงและยุนโฮอยู่ที่นี่ “เรามาช้าไป….แทมินไม่อยู่แล้ว”
ยุนโฮบอก จงฮยอนขมวดคิ้วด้วยความงง
“ไอ้จรเข้นั่นมันพาน้องไปแล้วจงฮยอน”
เมื่อร่างสูงได้รับรู้เรื่องราวจากยุนโฮและคุณย่า เขายิ่งโกรธจัด
“ผมจะไปตามแทมินกลับมา!!” ชายหนุ่มประกาศกร้าว
“ไปไหนมา…นาอึน”
เสียงทุ้มเรียกให้หญิงสาวหยุดนิ่ง ใบหน้าหวานหันกลับมาแทบจะในทันที
“ข้า…อะ…เอ่อ…ไปข้างบนมาเจ้าค่ะ…”
ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยอย่างมีพิรุธ มือแกร่งจับแขนบางแน่นจนเกิดรอยแดงไปทั่ว
“อ๊ะ…นะ…นายท่าน…ข้าเจ็บ”
“ขึ้นไปทำอะไรด้านบน!” มินโฮขึ้นเสียง
“เอ่อ…ข้า…ขึ้นไปอาบแสงจันทร์เจ้าค่ะ…คืนนี้พระจันทร์งามเหลือเกิน…”
ชายหนุ่มยังไม่คลายสงสัย นาอึนค่อยๆแกะมือราชาจระเข้ก่อนจะออดอ้อนดันตัวเข้าไปในอ้อมกอดชายหนุ่ม
“ท่านพี่เจ้าขา…”
หญิงสาวพยายามที่จะโอ้โลมชายหนุ่มด้วยร่างกาย แต่เป็นมินโฮซะเองที่ปฏิเสธกิริยายั่วยวนนั้น
“อย่าให้ข้ารู้…ว่าเจ้าคิดทรยศข้า!” ชายหนุ่มตวาดเขาผลักหญิงสาวออกห่าง
“ท่านพี่…ท่านสนใจแต่นายหญิงท่านเคยสนใจข้าบ้างหรือไม่”
หญิงสาวพูดขึ้น “นางไม่ใช่นายหญิงลีแทมิน….เหตุใดท่านพี่จึงหวงนางนัก!”
“หุบปากเจ้าซะนาอึน….ข้าไม่ลงโทษเจ้าตามพี่สาวก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“ท่านอยากจะฆ่าข้า…ก็ฆ่าเถิด…ข้าจะไม่ขอชีวิตท่านแม้แต่น้อย…ขอเพียงแค่ท่านบอกข้า…ว่าท่านรักข้าหรือไม่”
นางจระเข้คุกเข่าก่อนจะคลานไปหมอบแทบเท้าชายหนุ่ม เธอกอดขาของมินโฮไว้แน่น
“ท่านรักข้าหรือไม่ท่านพี่….”
“ไม่…ข้าไม่ได้รักเจ้า…นาอึน”
คำพูดของชายหนุ่มชัดเจนจนหญิงสาวร้องไห้โฮ
“ข้ารักใครไม่ได้….ตั้งแต่ข้าพบแทมิน…นางจะเป็นหนึ่งเดียวของข้า”
มินโฮนั่งยองๆระดับเดียวกับหญิงสาว เขาเชยคางของนาอึนขึ้นมาก่อนเช็ดน้ำตาให้เบาๆ
“อย่าให้ข้าโหดร้ายไปมากกว่านี้เลยนาอึน”
“ท่านพี่…ฮึก…ข้ารักท่าน…ฮึก…”
“ข้ารู้…นาอึน…แต่หัวใจของข้าข้ายกให้แทมินไปหมดแล้ว….”
ชายหนุ่มจูบหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ เสมือนเป็นคำกล่าวลา…..และหัวใจของเขาก็บอกชัดเจนแล้วว่า…ไม่ว่าชาติไหนหญิงสาวที่เขาจะมองมีแค่…แทมินคนเดียวเท่านั้น
.
.
.
“เป็นอย่างไรน้องพี่….”
เสียงทุ้มเรียกให้ชายหนุ่มหันไปมอง เขาสบตาคนเป็นพี่เพียงชั่วครู่และยิ้มออกมา
“ท่านพี่” ชายหนุ่มคุกเข่าแต่คนเป็นพี่กลับยกมือปราม
“ไม่ได้เจอกันเสียนาน….คิดกว่าเจ้าคงลืมพี่กระมัง”
ชายหนุ่มหัวเราะขำ
“ข้าไม่ลืมท่านพี่หรอก….ท่านใช้ชีวิตอยู่บนเมืองมนุษย์แสนนานเป็นอย่างไรบ้าง”
คนเป็นพี่เดินมานั่งข้างน้องชาย มือแกร่งยกตบบ่าน้องเบาๆ
“บนโลกนั้นมีความสุขนัก….แต่ก็วุ่นวาย…เจ้าคงไม่อยากขึ้นไปใช่หรือไม่”
มินโฮนิ่งเงียบเพื่อฟังคนเป็นพี่เล่าต่อ
“มินโฮ….พี่ได้ยินมาจากท่านปู่ว่าเจ้า…ฉุดหญิงสาวลงมาถึงสองครา….คราแรกนั้นเจ้าเกือบเอาชีวิตไม่รอดยังไม่เข็ดหลาบหรือ”
“นางเป็นของข้า….ไม่ว่าจะชาติใดนางก็เป็นของข้า….ข้าผิดหรือหากจะทวงของของข้าคืน”
คนพี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะเกิดก่อนและใช้ชีวิตมาก่อนเขาจึงเข้าใจ….ไม่ว่าใครก็ล้วนมีกิเลสในใจตนเองทั้งสิ้น
“ถึงเราจะคนละแม่….แต่เจ้าก็เห็นว่าพ่อของเรามีจุดจบเช่นไร….เจ้าอยากจะมีจุดจบเหมือนพ่อหรือ”
มินโฮนึกย้อนไปถึงราชาแห่งท้องน้ำคนก่อน เขาเป็นชายหนุ่มและเป็นพ่อของมินโฮและจินกิ…..แม่ของจินกิคือผู้หญิงคนแรกของราชาแห่งท้องน้ำแต่….ชเวยองโฮกลับไม่รู้จักพอ…..นางในปกครองต่างทะเลาะตบตีกันไม่เว้นวัน
จนกระทั่งเขาตัดปัญหาเพื่อมีแม่ของจินกิเพียงผู้เดียว….แต่เมื่อได้พบกับหญิงสาวชาวมนุษย์อีกคนกลับทำให้เขาหลงรักจนไปพรากมาอีกและมีพยานรักคือ….ชเวมินโฮ ชเวยองโฮทั้งรักทั้งหลงแม่ของมินโฮจนลืมภรรยาและลูกชายอีกคนจนทำให้เกิดโศกนาฏกรรม เขาถูกฆ่าด้วยอาวุธแหลมคมเมื่อยามหลับ….และข้างๆกันก็มีนางจระเข้ที่เขารักมากที่สุดอยู่ด้วยกันในสภาพโชกเลือดทั้งคู่ และแม่ของจินกิเองที่เป็นคนปลิดชีวิตสามีด้วยมือตนเองและฆ่าตัวตายตาม
ส่วนแม่ของมินโฮเมื่อรู้ว่าสามีอันเป็นที่รักจากไปจึงตรอมใจและตายตามกันไปในที่สุด ลีจินกิในวัยนั้นปฏิเสธที่จะปกครองเมืองบาดาล เขาทิ้งน้องชายต่างแม่และหายไปจากท้องน้ำนี้…..จนเวลาล่วงเลยมาหลายร้อยปีเขาจึงกลับมาอีกครั้งและพบว่าน้องชายเพียงคนเดียวกำลังจะทำแบบพ่อซ้ำอีก
“ต่อให้ข้าต้องตาย….ข้าก็จะไม่มีวันปล่อยแทมินไป…”
...................................................................................................
เราเเต่งตอนต่อไปเผื่อไว้เเล้ว ทีนี้ไม่ต้องกลัวเรื่องค้างจะมาลงเร็วๆที่สุดเลย^^
เเต่ต้องขอดูเน็ตหอก่อนนะ มันป่วยมากกกกก
ทีนี้เฮียก็มาเเล้ว เเต่เฮียก็ยังมาเเบบปริศนาอยู่ดี เเต่ตอนนี้ก็รู้ใช่มั้ยละว่า
เฮียคือ พี่ชายต่างเเม่ของมินโฮ ส่วนตอนต่อไปเเอบบอก
พี่จงจะลงไปตามน้องเเทมินเเล้วค่ะ ใกล้จบเเล้ว^^
ดราม่าอย่าว่ากันนะ ส่วนตอนของสองเเฝดมีเเน่ๆต้องรออ่านเเหละ ^^
ขอบคุณที่เม้นนะค่ะ....จะอัพบ่อยๆเลย
ความคิดเห็น