คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Love like this :: บทที่ 16
บทที่ 16
“ร้องไห้ทำไมแทมิน….”
จงอินก้มลงมองคนใต้ร่างที่นอนสะอึกสะอื้น หลังจากที่ร่างสูงอุ้มร่างเล็กของแทมินเข้ามาในห้องเก็บของภายในโรงเรียน คนใต้ร่างก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
“ฉันเกลียดนาย….”
แววตาของแทมินเปลี่ยนไปแล้ว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดคนตรงหน้า ริมฝีปากบางงับเข้าหากันเพื่อสะกดกั้นเสียงน่าอาย สัมผัสของจงอินที่เขาขยะแขยงไม่เคยอยากได้รับมัน
“ทำไม!!!เป็นของฉันแล้วมันทำไม!!!!”
ยิ่งเห็นสายตาของแทมิน จงอินยิ่งอยากเอาชนะ ทำไม!!ในเมื่อเขารักคนตัวเล็กมากขนาดนี้ ทำไมแทมินยังไม่ยอมรับเขาอีก
“อ๊า!!....ยะ..….อย่านะ…อื้อ…”
ริมฝีปากร้อนไต่ไปตามลำตัวของแทมิน ร่างกายช่วงบนของร่างเล็กปราศจากเสื้อบังกาย มือหนาบีบขยำช่วงเอวคอด ก่อนจะส่งลงไปปลดกางเกงร่างเล็ก แทมินพยายามดึงกางเกงตัวเองเอาไว้สุดแรง
“จงอินหยุดเถอะ….ขอร้อง..ได้โปรด…”
แทมินพยายามใช้น้ำเสียงอ่อนโยนมากที่สุดเพื่อให้ร่างสูงที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับร่างกายของเขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อน
“บอกมาสิ!ว่านายชอบสัมผัสของฉัน…บอกสิแทมิน!!!!!”
ร่างสูงเงยหน้ามองแทมิน ก่อนจะก้มลงไปจัดการกับเม็ดชมพูสีหวานขบเม้มมันด้วยความต้องการเพื่อให้อีกคนยอมเอ่ยปากพูด
“อ๊ะ!!...เกลียด…ฮึก..เกลียดนาย…”
ยิ่งได้ยินแบบนั้นจงอินยิ่งโมโห คำก็เกลียด สองคำก็เกลียด ร่างสูงไล่ลิ้นลงมาตามหน้าท้องขาวของร่างบางมือแกร่งพยายามรวบมืออีกคนที่กำลังขัดขวางกิจกรรมของเขา
“ร่องรอยของมันทั้งหมด…ฉันจะเป็นคนลบมันออกไปเอง!!!!!”
แทมินได้แต่ส่ายหน้าไปมา แรงขัดขืนก็น้อยลงไปทุกที เขากำลังจะยอมร่างสูงตรงหน้าแทมินไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้อีกต่อไป กลัวเหลือเกินว่าใครอีกคนเห็นรอยแล้วจะโกรธ จะเกลียด จะคิดว่าเขาง่ายที่ยอมคนตรงหน้า แรงอารมณ์ที่พุ่งสูงของร่างเล็กถูกร่างสูงตรงหน้าครอบครองไว้ทั้งหมด เสื้อนักเรียนและกางเกงที่ถูกปลดเพียงครึ่งบวกกับร่างกายขาวเนียนของร่างบางทำให้จงอินยิ่งคลั่ง ลิ้นร้อนทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เสียงครางหวานจากคนใต้ร่างถูกส่งออกมาจากริมฝีปากบางเป็นระยะๆ จงอินปรนเปรอจนกระทั่งร่างเล็กปลดปล่อยน้ำอุ่นออกมา ร่างสูงดูดกลืนมันลงไปราวกับของหวานชั้นเลิศ
“พอสักที…ได้โปรด…”
แทมินพูดออกมาอย่างอ่อนแรง ก่อนจะดึงเสื้อนักเรียนกลับเข้ามาอยู่ในตำแหน่งเดิม ดวงตากลมตวัดมองคนตรงหน้าอย่างโกรธเคือง
“ขอโทษ…..”
ร่างสูงที่ยืนคล่อมร่างบางเอาไว้เอ่ยออกมาเสียงเบา แม้จะรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ยอมยกโทษให้กับการกระทำของเขา แต่อย่างน้อยตอนนี้ จงอินก็ทำได้เพียงห้ามใจเพื่อไม่ให้ทำร้ายร่างบางตรงหน้ามากไปกว่านี้ มือหนาที่พยายามจะเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้อีกคน แต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี แทมินรีบสวมเสื้อผ้าก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปให้ไกลจากร่างสูง
“ทำยังไง….ฉันต้องทำยังไง…ถึงจะได้ใจของนาย…”
จงอินยืนพิงกำแพง ขายาวไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้น แววตาของคนตัวเล็ก ที่มองเขาเพียงแค่นี้ก็รู้ว่าแทมินเกลียดเขาเพียงใด น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาซ้ำๆ ราวกับตอกย้ำให้เขารู้ว่าหน้าอกข้างซ้ายมันเจ็บแค่ไหน
แทมินเอามือปิดปากแน่น ร่างเล็กพาตัวเองวิ่งมาถึงห้องน้ำก่อนจะหยุดอยู่หน้ากระจก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ฮึก…ฮึก…กะ…เกลียด…ฮือๆๆ…..”
แทมินมองตัวเองในกระจก ก่อนจะเปิดเสื้อตัวเองออก รอยแดงที่หน้าอกและลำคอเกิดจากคิมจงอิน เพื่อนที่แทมินไว้ใจที่สุด มือบางที่ถูไล่รอยแดง กดหนักขึ้นจนเนื้อสีขาวน้ำนมนั้นแดงถลอกเป็นทางยาว แต่รอยนั้นก็ไม่หายไปหนำซ้ำยังเด่นชัดขึ้นมาอีก
“ฮึก….ออกไปนะ….ออกไป…”
แทมินกัดริมฝีปากเพื่อกั้นเสียงสะอื้น มือเล็กก็ยังคงถูไปรอบๆรอยเหล่านั้นเพื่อหวังให้มันลบไปจากร่างกายของเขา ใบหน้าของมินโฮที่ผุดอยู่ในหัวทำให้น้ำตาที่พยามกลั้นไว้ไหลซ้ำลงมาอีก คนตัวเล็กสะอื้นจนตัวโยน ทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัว……แทมินใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบจะทั้งวัน ดวงตากลมที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ทำให้ร่างบางไม่สามารถเดินเข้าไปสู้หน้าใครๆได้
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
แทมินยกโทรศัพท์เครื่องเล็กที่สั่นอย่างบ้าคลั่งอยู่ในกระเป๋ากางเกง ชื่อบนจอทำให้แทมินอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไปไกลๆ
“คิมจงอิน”
แทมินกดวางสายก่อนจะซุกโทรศัพท์เข้าไปเก็บตามเดิม
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr……ร่างบางก็ยังคงกดมันทิ้งไปเหมือนเดิมก่อนที่มือบางจะยกขึ้นมาปิดปากพร้อมเสียงสะอื้นอีกเป็นระรอก
“Massage from คิมจงอิน”
“แทมิน….ออกมาพบฉันได้ไหม…ตอนนี้ฉันอยู่กับคีบอม..ฉันจะรอนะ…”
เมื่อเห็นชื่อเพื่อนรักที่จงอินพูดถึงแทมินก็รีบเช็ดน้ำตาก่อนจะพาร่างกายของตัวเองออกมาจากห้องน้ำ แดดตอนบ่ายแก่ๆทำให้แทมินรู้สึกเวียนหัว อาจเป็นเพราะตลอดทั้งวันที่เขาร้องไห้อยู่ในห้องน้ำก็เป็นได้….คิมจงอินกำลังนั่งรอร่างบางอยู่บริเวณข้างสระน้ำดูจากการแต่งตัวจงอินคงจะไม่เข้าเรียนเหมือนกัน ชุดนักเรียนที่หลุดลุ่ยยังไม่ถูกใส่ให้เรียบร้อยและดูเหมือนจงอินเองคงจะรอแทมินอยู่ตรงนี้นานแล้ว
“คีย์ละ…” แทมินมองคนที่กำลังนั่งหันหลังอยู่
“แทม…ฉันคิดว่านายจะไม่มาแล้ว…ขอบคุณนะที่มา”จงอินยืนขึ้นก่อนจะโผเข้ากอดคนตัวเล็กกอดแน่นไม่ยอมปล่อย จนแทมินรู้สึกอึดอัด
“นะ…นาย..จะทำ..ฮึก..เหมือนเมื่อเช้า…ฮึก..ใช่ไหม…ฮึก…”
เสียงพูดข้างหูยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด ร่างกายบางที่สั่นสะท้าน น้ำตาที่หยดลงบนไหล่ของเขานั่นยิ่งทำให้รู้ว่าร่างเล็กในอ้อมกอดหวาดกลัวเขาพียงใด
“อย่ากลัวนะแทมิน…ฉะ…ฉันขอโทษ…ขอโทษ…ไม่ได้ตั้งใจ…ได้โปรด..รับคำขอโทษของฉัน”
แรงกอดนั้นกระชับแน่นกว่าเดิม
“ปะ….ปล่อย..ฮึก…ปล่อยฉัน…ก่อนที่ฉันจะ…ฮึก..กะ…เกลียดนาย…”
ร่างบางเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เสียงสะอื้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอถูกปล่อยออกมาติดต่อกันร่างบางยืนจนแทบไม่ไหว ต้องซุกหน้าลงบนบ่าแกร่งของจงอิน
“คีย์ละ…แทมินเว้นช่วงเมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นคีบอมทั้งที่เขามาที่นี่ก็เพราะว่าร่างสูงบอกว่าคีบอมอยู่ด้วยกัน
“คีย์กลับไปแล้ว…มีคนมารับกลับ…”จงอินพูดในขณะที่ยังกอดกระชับร่างบางเอาไว้แน่น ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น และหลังจากนั้นแทมินจะเกลียดเขาก็ยอม
“นาย..โกหก..ฮึก..”
แทมินตัดพ้อคนตรงหน้าไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะผลักร่างสูงออก ได้แต่ยอมให้จงอินกอดอยู่แบบนั้น
“ลีแทมิน!!!!”
เสียงเย็นๆของใครอีกคนดังขึ้น พร้อมกับดวงตาสีดำสนิทราวกับสีของรัตติกาล มือสีซีดกำแน่น ดวงตาคมมองทั้งคู่สลับกัน
“พี่มินโฮ!!!”แทมินหันมองร่างสูงพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนตรงหน้า ไม่ซิ….จงอินไม่ยอมปล่อย…
“ฉันไม่มีวันปล่อยมืออกจากแทมิน!!!!”คิมจงอินจ้องมองร่างชเวมินโฮเช่นกันแววตาแข็งกร้าวไม่มีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
“แกมันไม่ใช่มนุษย์!!!!!”จงอินตะคอกใส่มินโฮ
“ฉันขอเตือน….ให้แก…ปล่อยมือออกจากแทมินซะ!!!!”มินโฮตะคอกเสียงดังพร้อมกับเสียงขู่ในลำคอดังที่ขึ้นเรื่อยๆ
“จงอินปล่อยนะ…ปล่อยซิ!!!!จะทำบ้าอะไรของนาย!!!”แทมินรีบผลักจงอินออก
“พี่มินโฮกลับเถอะฮะ…ขอร้อง…”แทมินรีบเข้าไปกอดร่างสูงตรงหน้าเอาไว้
“แทมิน!!!กลับมา…อย่าไป!!!นายคิดหรอว่าไอ้ปีศาจนี่จะรักนายจริง…มันจะกินนายรู้ตัวมั้ย!!!!!”
จงอินตะคอกเสียงดังลั่น ก่อนที่ร่างสูงของมินโฮที่ควบคุมตัวเองไม่ได้จะกระโจนเข้าใส่จงอิน เขี้ยวยาวที่โค้งออกมากำลังกดลงบนลำคอขาวของร่างสูง
“พี่มินโฮ!!!!อย่านะ!!!!”
แทมินสอดแขนเข้าไปเมื่อชเวมินโฮกำลังจะกัดคอจงอิน คมเขี้ยวขาวกอดลงบนแขนของแทมิน แรงกัดส่งผลให้เลือดค่อยๆไหลอออกมาเป็นทางยาว จงอินที่ได้สติผลักชเวมินโฮออกก่อนจะรีบเข้าไปพยุงร่างเล็กของแทมินเอาไว้
“ถอยไป!!!!!”
มินโฮเข้าไปขวางดวงตาคมที่ดุร้ายทำให้จงอินต้องหยุดชะงักได้แต่มองแทมินที่กำลังถูกร่างสูงพยุงวงแขนแกร่งรวบเอาร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“แก!!!มันแส่หาเรื่อง!!!คิมจงอิน….อย่ายุ่งกับแทมินถ้าแกยังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้!!!!”
แวมไพร์หนุ่มตะคอก ริมฝีปากซีดเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ร่างสูงดึงแขนร่างเล็กให้ตามไป
“แทมิน!!!!แทมิน!!!!”
จงอินพยายามเรียกมินโฮที่กำลังบังคับอีกคนให้เดินตาม แต่ก็ไม่สามารถวิ่งตามไปได้เมื่อดวงตาคมของมินโฮหันกลับมามองค้อน ชเวมินโฮไม่ได้ขู่ เขาสามารถฆ่าใครก็ตามที่มาพรากลีแทมินไปจากเขา….
“จะ..เจ็บ...ปล่อยก่อน…”
แทมินมองมือที่กำแน่นบนแขนของตัวเอง เลือดที่กำลังไหลทำให้มินโฮต้องสะกดกลั้นตัวเองไม่ให้มองไปที่เลือด กลัว….ว่าจะห้ามตัวเองไม่ได้….กลัวว่าจะเป็นตัวเองที่ทำร้ายคนตรงหน้าอีกครั้ง
“หุบปาก!!!!”
มินโฮที่กำลังโกรธตะคอกจนแทมินต้องเงียบเสียง ได้แค่ทำตามคำสั่งของร่างสูง
“พี่มะ…มินโฮ…ผมขอโทษ..”คำขอโทษออกมาจากริมฝีปากบางที่สั่นระริก
“ฉันบอกให้นายหุบปาก!!!!ไม่ได้ยินรึไง!!!”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แทมินไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะจะทำให้ร่างสูงตรงหน้าหงุดหงิด…..ผิดกับอีกคนที่กำลังคุมพวงมาลัยรถหากแต่ร่างกายกระสับกระส่าย เลือดช่างหอมหวนซะจริง แต่กลิ่นกายของคิมจงอินที่ผสมมากับเลือดนั่นยิ่งทำให้ชเวมินโฮหงุดหงิดเป็นเท่าทวีคูณ
ทำไม…นายไม่ขัดขืนลีแทมิน….ทำไมปล่อยให้มันแตะต้องตัว…ทั้งๆที่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่แตะต้องนายได้…ร่างสูงทุบแรงๆไปที่พวงมาลัยรถ เท้าที่เหยียบคันเร่งถูกเหยียบจนมิด….
“องค์ชาย….”
ร่างบางของหญิงสาวถลาเข้าไปหาแต่เมื่อเห็นคนที่ ชเวมินโฮพามาด้วย ใบหน้าสวยก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธทันที
“อย่ามายุ่ง!!!!!!”
มินโฮผลักร่างของคิมฮยอนอาออก ร่างบอบบางของหญิงสาวนั่งจมปุกไปกับพื้นจ้องกลับไปด้วยความโกรธแค้นดวงตาสีแดงและเล็บที่โค้งยาวออกมาพร้อมจะจัดการเหยื่อได้ทุกเมื่อ
“คิดจะทำอะไรคิมฮยอนอา”เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ฮยอนอาต้องรีบลุกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ
“อย่า…แม้แต่จะคิด…นั่นคนขององค์ชาย”ฮยอนอามองค้อนหญิงสาวอีกคน ดวงตาแดงจนน่ากลัว
“อย่ามาทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย ยูริ เธอเองก็จะทำเหมือนกับที่ฉันคิดนั่นแหละ”ฮยอนอาแยกเขี้ยวขาว ขู่ร่างบางตรงหน้า
“เลือดเด็กนั่นออกจะหอมขนาดนั้นนี่นะ….ไม่มีใครทนไหวหรอก…หึๆ”
ยูริว่าก่อนจะเดินเข้าไปไกล้ฮยอนอา ริมฝีปากเย็นเฉียบแตะลงบนลำคอขาว แลบลิ้นเลียจนทั่วบริเวณ ก่อนจะกดเขี้ยวขาวลงไปซ้ำรอยเดิมของหญิงสาวตรงหน้า
“อ๊า…….”
ฮยอนอาเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่น พร้อมกับมือที่กำแน่น เราต้องได้เห็นดีกันลีแทมิน!!!!
“เจ็บ!!!...”
ร่างเล็กของแทมินที่ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงเหลือบตามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ มินโฮไม่เคยโหดร้ายกับเขา ดวงตาคมสีดำสนิท กับเขี้ยวขาวที่โค้งยาวออกมาเตรียมพร้อมที่จะกัดเต็มที่เสื้อนักเรียนสีขาวถูกฉีกขาดออกจากกัน เผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียนที่มีรอยแดงฉาบอยู่ประปราย ส่วนหนึ่งมาจากรอยเก่าจางๆ แต่ที่แดงเด่นชัดบนลำคอและหน้าอกส่วนหนึ่งที่มันแดงขึ้นมาใหม่ ยิ่งมองยิ่งทำให้มินโฮโมโห โมโหที่คนใต้ร่างไม่เชื่อฟังยอมให้คนอื่นแตะร่างกาย
“ฉันอดทนเพื่อที่จะไม่กอดนาย….แต่นายกลับให้ไอ้บ้านั่น…แตะต้อง!!!!!”
นิ้วเย็นๆลูบไปตามรอยแดงบนหน้าอก ดวงตาคมยังคงแข็งกร้าว แทมินได้แต่สะอื้นจนตัวโยน ริมฝีปากบางที่พยายามจะอธิบายถูกร่างสูงกลืนคำพูดไปจนหมด
“อุ๊บ….”
จูบเร่าร้อนและดุดันกำลังบดขยี้ริมฝีปากเล็ก จนแทมินรู้สึกแสบใบหน้าหวานพยายามหลบสัมผัสอันหยาบโลนของร่างสูง
“ปะ..ปล่อย!!!!เจ็บ!!!...ผมเจ็บ…”
น้ำตามากมายที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เจ็บปวดกับความไม่เชื่อใจของร่างสูงตรงหน้า เจ็บปวดกับบาดแผลที่ได้รับจากฝีมือของร่างสูง
“เจ็บ!!!งั้นหรอ!!!ทั้งๆที่เสนอตัวเข้าช่วยเหลือมันนี่นะ!!!!!ไหน!!!เจ็บตรงไหน!!!!”
ร่างเล็กที่ถูกดึงขึ้นมาจากที่นอน ใบหน้าหวานแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัด มินโฮมองแขนผอมบางที่มีเลือดเปรอะอยู่จนทั่ว ลิ้นร้อนเลียลงไปบนแผลที่เลือดกำลังไหล
“อื้อ…จะ..เจ็บ….”
แทมินได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เมื่อรับรู้ได้ถึงร่างสูงที่กำลังดูดเลือดจากลำแขนขาวมินโฮดันร่างเล็กให้นอนราบไปกับพื้นเตียงก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตากลมดวงตาที่แสดงถึงความหวาดกลัว
“กลิ่นของมันทั่วตัวซะขนาดนี้…คงให้มันไปแล้วซินะ…”แทมินส่ายหัวไปมาพร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวย
“ทำไม…พี่ไม่เชื่อผม…ฮึก…”
แทมินเอ่ยเสียงตัดพ้อ แต่คนข้างบนกลับไม่หยุดการเคลื่อนไหว หนำซ้ำริมฝีปากหนายังกดจูบแรงๆจนแทมินนแสบผิวไปหมด เขี้ยวขาวที่ง้างขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่กดลงไปตรงซอกคอขาวของแทมิน แค่นี้ร่างบางก็รู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าจะต้องเจอกับอะไร เขาเองไม่ใช่หรอที่เรียกร้องเอง เรียกร้องให้คนตรงหน้ากัด แล้วตอนนี้จะกลัวอะไร….ลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่บริเวณต้นคอขาว ทำให้ร่างเล็กหลับตาลงยอมรับความเจ็บปวด เขี้ยวขาวที่คลอเคลียอยู่รอบๆบริเวณ ก่อนจะถากเบาๆบนผิวขาวเพื่อให้อีกคนรู้สึกตื่นตระหนก
“อ๊า….”
แทมินกรีดร้องเบาๆ เมื่อริมฝีปากร้อนแลบลิ้นเลียที่ลำคอขาวก่อนจะดูดจนขึ้นรอยแดง อารมณ์ของชเวมินโฮฉุดไม่อยู่แล้วตอนนี้ เมื่อได้เห็นหัวไหล่กลมมน เรื่อยไปจนถึงหน้าอกขาวผ่องที่ประดับด้วยตุ่มไตสีหวาน ความปรารถนาที่ถูกกักเก็บมานานมันกำลังจะระเบิดใส่คนตรงหน้า……ร่างเล็กของลีแทมินต้องรองรับความปรารรถนาอันมากมายของร่างสูง….จวบจนราตรีนี้จะผ่านไป……
มินโฮมองร่างเล็กที่หายใจหอบเหนื่อยก่อนจะถอนกายออกแล้วจูบลงบนขมับขาวชื้นเหงื่อ
รอยยิ้มจางๆระบายอยู่บนใบหน้าหวาน มินโฮจับเอามือเล็กขึ้นมาจูบก่อนจะลูบไล้แขนเล็กเรื่อยไปจนถึงรอยเขี้ยวที่เขากัดมันเมื่อวาน มินโฮลูบเบาๆก่อนจะกดจูบราวกับปลอบประโลมคนตัวเล็ก
“ขอโทษนะ….แทมิน”
ร่างสูงพูดกับร่างบางที่เพิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา แขนแกร่งรวบเอาร่างเล็กเข้ามากอด ก่อนที่จะตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเล็กและตัวเองเอาไว้ ดวงตาคมเพ่งมองคนในอ้อมกอดอีกไม่ถึงชั่วโมงรุ่งอรุณก็จะมาเยือน…….
CRY .q
ความคิดเห็น