คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Love like this :: บทที่ 15
บทที่ 15
แทมินตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นร่างสูงข้างกายซะแล้ว คนตัวเล็กจับริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มเขิน
“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่แจจุง พี่ยุนโฮ”
แทมินยิ้มหวานก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับแจจุง แจจุงยิ้มรับน้องชายหน้าหวานก่อนจะเทซีเรียลลงในชามตามด้วยนมแล้วส่งให้แทมิน ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมาแต่แววตากลับสอดส่องไปทางด้านหลังเหมือนหาใครอีกคน……ก็กลิ่นของแวมไพร์คุ้งทั่วบ้านซะขนาดนี้เมื่อคืนเจ้าหนุ่มนั่นคงมาค้างที่นี่แน่ๆ ยุนโฮแค่นยิ้มให้กับความคิดตัวเอง…เมื่อแจจุงเดินหายเข้าไปในครัว แทมินก็ถามคำถามทันที
“เอ่อ…พี่ยุนโฮ…มองหาใครหรอฮะ…”ยุนโฮยิ้มน้อยๆ
“หมอนั่น…กัดนายรึปล่าว”แทมินที่กำลังตักซีเรียลใส่ปากถึงกับสำลัก ใบหน้าหวานส่ายหัวแรงๆก่อนจะก้มหน้าลงไปคนซีเรียลของตัวเองต่อ
แปลก….แปลกมาก ก็เลือดมนุษย์น้อยตรงหน้าหอมซะขนาดนี้ แวมไพร์อย่าง ชเวมินโฮ อดใจไหวได้ยังไง
“แทม…อาการมินโฮเป็นยังไงบ้าง พี่เป็นห่วงแทบแย่แนะ เห็นทีวันนี้ต้องไปเยี่ยมหน่อยแล้ว”
ทั้งยุนโฮและแทมินมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบพูดออกมาพร้อมกัน
“ไม่ได้นะ/ไม่ได้นะ”
แจจุงที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มน้ำถึงกับชะงักค้าง กับท่าทางของน้องชายและคนรัก สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามถูกส่งออกมาจากดวงตาหวาน
“เอ่อ…คือ…ถึงมือหมอแล้วมินโฮคงปลอดภัยแล้วละ” ยุนโฮยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะหันไปขอความเห็นจากแทมิน “ใช่มั้ยแทมิน”
“อะ…เอ่อ..ใช่ฮะ..พี่มินโฮปลอดภัยแล้วฮะ”แทมินยิ้มเจื่อนๆ
“งั้นหรอ…พี่เป็นห่วงแทบแย่แนะ คิดว่าเป็นเพราะอาหารของพี่ซะอีกที่ทำให้มินโฮเป็นแบบนั้น”
“ขอโทษครับ ผมคิดว่าออดหน้าบ้านคงจะเสีย ผมเลยเสียมรรยาทเปิดเข้ามา”
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ทั้งยุนโฮ แจจุง และแทมินหันไปพร้อมกัน
“พี่มินโฮ!!!!”คนที่ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นแทมิน
“มินโฮ พี่ว่าจะไปเยี่ยมเราพอดี…เป็นยังไงบ้าง…”แจจุงยิ้มหวานให้ก่อนจะเชิญร่างสูงมานั่งเก้าอี้ข้างๆแทมิน
“ขอบคุณครับ…ไม่เป็นไรแล้วครับ”แจจุงยิ้มหวานอีกครั้ง
“วันนี้มีคนมารับแทมินแล้ว…พี่คงไม่ต้องไปส่งใช่มั้ย”แทมินยิ้มเขิน ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่กำลังมองตัวเองอยู่เหมือนกัน
“อิ่มแล้วฮะ…ไปกันเถอะพี่มินโฮ…”
แทมินยิ้มก่อนจะรีบดึงมือร่างสูง ทั้งๆที่ซีเรียลในชามยังไม่หมดด้วยซ้ำ นั่นยิ่งสร้างความแปลกใจให้แจจุง
“อะ..อ้าว..แทมิน ไม่รอให้มินโฮทานข้าวก่อนหรอ” มินโฮส่ายหน้าเชิงปฏิเสธ “ผมทานมาแล้วครับ” ยุนโฮที่มองคนทั้งคู่อยู่นาน ก่อนจะยิ้มแล้วพูดลอยๆแต่ตั้งใจให้มินโฮได้ยิน
“ก่อนจะมาที่นี่ หวังว่าคงอิ่มแล้วนะ”มินโฮพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะรีบตามคนตัวเล็ก ที่ดึงมือเขาให้รีบออกไป
“พี่มินโฮ…ผมดีใจจังจะได้ไปโรงเรียนพร้อมพี่”
หลังจากเข้ามาในรถร่างบางก็เอาแต่พูดไม่หยุด มินโฮหันไปมองใบหน้าหวานที่ถูกเติมแต่งด้วยรอยยิ้ม น่ารักซะจริง มินโฮอดไม่ได้ที่จะจูบริมฝีปากบางเบาๆ รสชาสของนมและซีเรียล ทั้งหอมและหวาน จนมินโฮอดไม่ได้ที่ใช้ลิ้นเลียไปทั่วริมฝีปากของคนตัวเล็ก
“หวานจัง…เหมือนนายกินน้ำผึ้งเข้าไปเลย”คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มเขิน
“ไม่ใช่นะ…นมต่างหาก..อร่อยใช่มั้ยละฮะ”แทมินมองร่างสูง ที่กำลังตั้งใจในการขับรถ
“อื้มใช่…นายน่ะ…อร่อยมาก” มินโฮหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ทำเอาคนตัวเล็กที่หน้าแดงอยู่แล้ว แดงเพิ่มอีกเป็นทวีคูณ
“แวมไพร์…นี่หื่นเป็นด้วยรึไงนะ..”แทมินบ่นเสียงเบา
ทันทีที่มาถึงลานจอดรถสายตาของแวมไพร์ก็ดูเหมือนจะไปสะดุดกึกกับผู้มาใหม่ แทมินที่มองตามสายตาของร่างสูงก็ไปสะดุดกับร่างบางที่คุ้นเคยเช่นกัน ก่อนที่ตัวเล็กจะวิ่งไปหาร่างบางอีกคนแต่มินโฮคว้าแขนเล็กนั่นไว้ก่อน ทำให้แทมินส่งสายตาไม่พอใจไปให้
“ทำไมฮะ!!!นั่นคีย์นะ…เอ๊ะ!!!!”
ร่างบางของคีย์บอมลงมาจากรถคันหรู แต่สิ่งที่แทมินตกใจมากกว่านั้นคือ คีย์ไม่ได้มากับรถที่บ้าน แต่เป็นรถของอีกคน เพื่อนบ้านของแทมิน คิมจงฮยอน
“ไง!!!” สายตาคมของจงฮยอน จ้องมองมาที่มินโฮก่อนจะส่งสายตาแทะโลมไปยังร่างบางอีกคน จนมินโฮต้องดึงแทมินเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“หึๆ” จงฮยอนยกยิ้มน้อยๆที่เห็นท่าทางของมินโฮเหมือนเด็กหวงของ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบคนตัวเล็กข้างกาย
“เย็นนี้ฉันจะมารับ….นายไม่มีสิทธิ์ไปกับใครทั้งนั้น….” ริมฝีปากของจงฮยอนกดจูบลงที่แก้มนวลของคีย์บอมสร้างความตกใจให้กับแทมินจนต้องอ้าปากค้าง แต่มินโฮกลับยืนมองมันเงียบๆ
“จะทำอะไรน่ะ!!!”
คีย์สะบัดตัวออก ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดรอยจูบของจงฮยอนออก ดวงตาสวยสบกับดวงตาของแทมิน ก่อนที่คีย์จะวิ่งหนีตรงขึ้นห้องเรียน
“คะ….คีย์เดี๋ยวก่อน!!!!!”
แทมินพยายามเรียกคีย์เอาไว้ ก่อนจะหันมาส่งสายตาค้อนให้ คิมจงฮยอน เป็นเชิงไม่พอใจ แทมินคว้ากระเป๋านักเรียนตัวเองที่มินโฮถือไว้ให้ก่อนจะวิ่งตามคีย์ไป
“หึๆ หาได้ไม่เลวนี่…องค์ชาย…”
จงฮยอนแค่นยิ้มให้มินโฮ แต่อีกคนกลับไม่พอใจอย่างสุดขีด มินโฮส่งเสียงคำรามในลำคอเบาๆ
“อย่า…แตะ…ต้อง…เด็กคนนั้น!!!”
มินโฮกัดฟันพูด พลันดวงตาคมก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทด้วยความโกรธ ดวงตาของจงฮยอนก็เปลี่ยนเป็นสีเทาเข้มเช่นกัน
“รักษาเด็กนั่นไว้ให้ดีเถอะ….”จงฮยอนส่งเสียงขู่
“อย่าคิดจะทำอะไรองค์ชาย!!!”กรงเล็บแกร่งของอนยูหวดอากาศก่อนจะฟาดเข้าเต็มๆหน้าของ คิมจงฮยอน ทำให้ใบหน้าหล่อเกิดรอยเล็บทั้งห้านิ้ว
“แก!!!!”
“ที่นี่โรงเรียน!!!! อย่าเปิดเผยตัวเอง”มินโฮยกมือห้ามอนยูเอาไว้ ก่อนจะจ้องไปยังจงฮยอน “นายกับฉัน เราได้เจอกันแน่!!!”
สายตาสอดรู้สอดเห็นของมนุษย์นักเรียนบางส่วน พยายามจ้องมองเข้ามาในลานจอดรถ ส่วนหนึ่งเพื่อมองชเวมินโฮ และชายหนุ่มปริศนาทั้งสองคนที่หน้าตาหล่อปานเทพบุตร
“ไว้เราเจอกันอีกแน่ มินโฮ!!!!”
ดวงตาสีเทาจ้องมองอนยูและมินโฮสลับกันด้วยความเคียดแค้น ก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มให้นักเรียนด้านหลัง ไม่นานนักรถหรูของหมาป่าหนุ่มก็ขับออกไปด้วยความเร็ว
“มาที่นี่ทำไม..”มินโฮหันกลับไปให้ความสนใจกับผู้มาใหม่
“ทำตามหน้าที่ขอรับ ข้าต้องคอยรับใช้พระองค์ และเด็กหนุ่มคนนั้น”
มินโฮแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆให้กับอนยู ร่างสูงเดินผ่านอนยูก่อนจะตรงไปยังตึกเรียน….อนยูมองตามหลังองค์ชาย ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อย ไม่ใช่เหนื่อยเพราะติดตามองค์ชายแต่กลับเป็นเพราะหนุ่มน้อยหน้าสวยคีบอมต่างหาก ที่ทำให้เขาเหนื่อย…….
“ช่วยด้วย…..”
น้ำเสียงขอความช่วยเหลือดูจะแผ่วเบาลงไปทุกที ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วขึ้นมาทำให้ยากแม้แต่จะหายใจ ลมหายใจของอนยูติดขัดในทุกขณะ ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ทอแสงสีแดงอ่อนๆ เขาคงจะเห็นมันเป็นครั้งสุดท้าย
“พวกหมาป่าผ่านมาทางนี้”
น้ำเสียงของผู้คนหลายคนพูดเสียงอื้ออึง ก่อนจะพบกับร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผล คมเล็บและคมเขี้ยว ของหมาป่า
“มนุษย์!!! ข้าพบมัน!!!นายท่าน”
เสียงเรียกของใครอีกคนดังพอที่ชายอีกคนจะเดินตามมา ชายผ้าคุมผู้สูงศักดิ์ ชเวชีวอน…..อนยูมองสบตากับร่างสูง ก่อนจะพบว่าดวงตานั้นไม่ใช่มนุษย์มันแดงประหลาดผิดมนุษย์มนา อีกทั้งเขี้ยวที่ยาวเลยริมฝีปาก ก็บ่งบอกได้อย่างดีว่า ทุกสิ่งอย่างบนโลกไม่ได้มีแค่ในตำนาน
“ช่วยด้วย…..”
เสียงแหบพร่า และลมหายใจที่ขาดห้วง เรียกความสนใจจากชายที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุม
“ช่วยอย่างนั้นหรือ….ไม่เคยมีแวมไพร์ที่ไหนช่วยเหลืออาหารหรอก…”ชายร่างสูงกล่าวก่อนจะนั่งลงข้างๆอนยู
“แลกกับความทรงจำ….เพื่ออิสรภาพของเจ้า…”
คมเขี้ยวกดลงบนลำคอขาวของอนยู ก่อนที่เสียงทั้งหมดจะเงียบไป พร้อมๆกับดวงตะวันที่ลับขอบฟ้าพร้อมต้อนรับยามราตรี
คีย์นั่งเงียบตลอดคาบเรียนไม่ว่าคนตัวเล็กข้างๆจะถามอะไรคีย์ก็เงียบ มือที่กำแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ แทมินมองไปที่มือของคีย์ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนหน้าสวย เขาทนไม่ได้ที่เห็นคีย์เป็นแบบนี้
“คีย์…นายเป็นอะไร…”
แทมินคว้าข้อแขนเล็กของคีย์เอาไว้ ร่างบางที่หันกลับมา ทันทีที่เห็นสายตาเป็นห่วงนั่นทำให้คีย์ถึงกับปล่อยโฮออกมาก่อนจะกอด ร่างเล็กของแทมินเอาไว้
“แทม…ฮึก..ฮือ..ช่วยด้วย..ฮือ”
เสียงพูดของคีบอม มีเพียงแค่ประโยคเดียวคือขอร้องให้ช่วย ไม่ว่าแทมินจะพยายามถาม หรือชวนคุยเรื่องอื่นคนหน้าสวยตรงหน้า ก็เอาแต่พูด
“ช่วยด้วย…พาฉันหนีที” พร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหนออกมาจากดวงตาคู่สวย แทมินไม่เคยเห็นคีย์เป็นแบบนี้ เพื่อนที่แสนร่าเริงของเขา เพื่อนที่คอยดูแลเขา ตอนนี้คีบอมกำลังอ่อนแอ น้ำตาของคีบอมทำให้แทมินรู้สึกเจ็บไปด้วย
“เพราะ คิมจงฮยอนรึปล่าว…”ชื่อของจงฮยอนทำให้คีย์ร้องไห้หนักกว่าเก่า ร่างบางเอามือจิกทึ้งผมของตัวเอง
“คีย์ใจเย็นๆ…มันไม่มีอะไร..ฉันอยู่นี่แล้ว..”
แทมินพยายามกอดปลอบคีย์ ก่อนจะขออนุญาตอาจารย์พาคีย์มาส่งที่ห้องพยาบาล
“แทม…มีอะไรที่จะฆ่าหมาป่าได้บ้าง”จู่ๆคีย์ที่กำลังนอนลงบนเตียงพยาบาลสีขาวก็ถามคำถามนี้ขึ้น พร้อมๆกับดวงตาสวยมีแววเคียดแค้นอยู่เต็ม
“หมายความว่ายังไง…”
“บอกมา..ฮึก…อะ..อะไร..ฮึก..ฆ่ามันได้..”
ร่างบางพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก แรงขยำที่เสื้อนักเรียนบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเจ็บปวดกับสิ่งเหล่านี้เพียงใด
“คีย์…นาย..ไม่ได้เจอกับหมาป่ามาใช่มั้ย?....”
คีย์ขยำเสื้อของแทมินแรงขึ้น พร้อมทั้งแรงสะอื้นจนตัวโยน คีย์ไม่ตอบ แต่เปิดเสื้อเสื้อนักเรียนออกให้แทมินเห็นรอยบนร่างกายของตัวเอง แทมินตาโตมือทั้งสองประสานกันไว้บนริมฝีปากบางเพื่อกั้นเสียงตกใจ ….รอยแดงสีกุหลาบฉาบอยู่ทั่วหน้าอกของร่างบาง อีกทั้งรอยฟันที่มีให้เห็นประปราย
แทมินดึงเสื้อปิดให้คีย์ก่อนจะโอบกอดร่างของคีย์เอาไว้ ร่องรอยพวกนั้นบ่งบอกว่าเพื่อนหน้าสวยของเขา ถูกทารุณอย่างไม่ปราณี มันเหมือนกับร่องรอยของการขืนใจและที่สำคัญการกระทำแบบนั้นมันรุนแรงเยี่ยงสัตว์
“บอกมาได้โปรด…ฮึก..ฉันจะฆ่ามัน…ฮึก..ฮือ..”คีย์ยังคงเพ้ออกมาแบบนั้น แทมินได้แต่ลูบหัวปลอบโยนคนตรงหน้า สงสารแทบขาดใจ
“เงิน..พวกนั้น..จะอ่อนแรงเมื่อยู่ใกล้เครื่องเงิน…”แววตาของคีย์เป็นประกาย ก่อนจะยอมหยุดร้องไห้
“ขอบคุณ..” คีย์พลิกตัวเพื่อหันหลังให้ร่างบาง แทมินมองตามแผ่นหลังนั้นก่อนที่จะรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ฉันจะมาหานายตอนเรียนเสร็จนะ…”
เมื่อเห็นเพื่อนหน้าสวยเงียบไปแทมินก็ไม่อยากซักไซ้ต่อ ร่างบางจึงได้แต่เก็บคำถามทั้งหมดไว้ในใจก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง
“ดูนายมีความสุขดีนะ…”แทมินหยุดอยู่กับที่ก่อนจะหันไปมองใครบางคนที่ยืนกอดอกพิงกำแพง
“จงอิน…”
แทมินพูดออกมาเสียงแผ่ว แววตาของจงอินไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป สายตาที่เคยอบอุ่นขี้เล่นนั้น เย็นชาจนแทมินรู้สึกกลัว
“ทำไมไม่เรียกชื่อฉันเหมือนที่นายเคยเรียกละ…”จงอินเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ
“นายกับ…ไอ้…”จงอินหลับตาเพื่อสกัดกั้นความเจ็บปวดในใจ ก่อนจะมองหน้าร่างบาง “นายกับเด็กใหม่…คบกันใช่มั้ย..”แทมินไม่ตอบ แต่กลับเดินหนีคนตรงหน้า
“นายไม่เคยเป็นแบบนี้!!!!”ไคดึงแทมินกลับมา จนร่างเล็กเซถลาเล็กน้อย
“อ๊ะ!!!! ปล่อยนะ!!! นายก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกันจงอิน!!!!!”แทมินสะบัดมืออก ก่อนจะจ้องตาของไคกลับ
“สรรพนามชื่อฉันมันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”
แม้น้ำเสียงจะดูแข็งกร้าวแต่ก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวด เจ็บที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองแอบรัก…เป็นของคนอื่น….เจ็บที่มาก่อนแล้วไม่ได้ไว้ครอบครอง…..
“จงอิน….นะ…นาย…จะทำ…อะไร…อย่านะ..อุ๊!!!”
จงอินใช้แขนกักร่างเล็กให้ติดกำแพง ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของร่างเล็ก ร่างสูงพยามดันลิ้นเข้าไปในปากของร่างเล็ก แต่แทมินก็พยายามเม้มปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกคนได้ล่วงล้ำ ไคผละหน้าออกมาก่อนจะมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่เปียกไปด้วยน้ำตา
“ทำไมนายไม่รักฉันเหมือนที่รักมัน….”
แทมินกำลังเบือนหน้าหนี ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้มันถูกคนตรงหน้าทำลายไปจนหมดสิ้น
“อย่า……”
จงอินประกบปากลงไปอีก….ดูดดุนริมฝีปากร่างเล็ก จนเผลออ้าออก…ลิ้นร้อนฉกเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากโดยไม่ให้อีกคนตั้งตัว มือเล็กที่ทุบอีกคนจนเหนื่อย ถูกร่างสูงรวบไว้ แทมินได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรไปมากกว่านี้…..ภายในหัวของแทมิน….มีแต่คำว่าเกลียดและกลัว
ริมฝีปากร้อนไต่ลงมาเรื่อยๆ ตามลำคอยาวระหงษ์ ลิ้นร้อนที่ลากวนบนลำขอขาวที่คิดว่ามันจะทำให้คนตัวเล็กเพลิดเพลิน แต่จงอินกลับลืมไปว่าแทมินหวาดกลัวมันเพียงใด ร่างสูงไม่ได้สนใจอาการสั่นเลยแม้แต่น้อยยังคงทำตามใจปรารถนา ยิ่งเห็นร่างบางไม่ขัดขืน จงอินยิ่งได้ใจ มือหนาที่ปัดป่ายไปทั่วตัวร่างเล็ก กำลังวกไปแกะกระดุมเสื้อนักเรียนสีขาว
“มะ…ไม่เอานะ…อย่า…”
น้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้ น้ำเสียงที่สั่นเครือพยายามห้ามอีกคน ที่กำลังจะรุกล้ำร่างกายของเขา
ขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงฝัน……เมื่อตื่นมาจะไม่เจ็บปวด………….
CRY .q
ความคิดเห็น