คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : The Relationship :: 11 บทลงโทษ
“เงียบก่อน…เห็นไหมว่าจระเข้พวกนั้นกำลังกินอาหารอยู่….มันคงดีใจแน่ๆถ้าเห็นคุณตอนนี้”
ร่างสูงบอก
“คะ…คุณมาที่นี่ได้ยังไง…ที่นี่มันเมืองใต้น้ำ….ถ้างั้นคุณก็เป็น…”
นิ้วชี้ถูกปิดปากแทมินเอาไว้ “ไปกันเถอะ…ก่อนที่พวกมันจะมา…ผมคนเดียวคงสู้กับจรเข้เป็นสิบไม่ได้แน่”
แทมินพยักหน้าเห็นด้วย แต่เท้าของเขาที่เลือดกำลังไหลออกมามันทำให้แทมินเจ็บจนอยากจะร้องไห้
“ฉันเดินไม่ไหวค่ะ…ฉันปวดแผล”
แทมินบอก จงอินก้มลงมองเท้าของหญิงสาวที่ถูกพันไว้ด้วยเศษผ้ามันชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ
“ถ้าล้างแผลช้ากว่านี้…ผมว่าเท้าของคุณต้องติดเชื้อแน่ๆ”
แทมินร้องไห้โฮออกมาทันที “ฮึก…ไม่เอานะ…ฮืออออ…ฉันกลัว”
จงอินย่อตัวลงเพื่อให้แทมินขี่หลังเขาได้สะดวกหญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย จงอินพาเขาเดินตัดกอไม้เตี้ยๆมาเรื่อยๆผ่านแม่น้ำเป็นแอ่งเรื่อยมาจนถึงถ้ำแห่งหนึ่ง
“ที่นี่ที่ไหน?”
จงอินไม่ตอบแต่เขาพาแทมินเข้าไปด้านในเดินผ่านถ้ำมืดๆจวบจนเจอกับแสงสว่างด้านใน
ร่างบางปรือตามอง เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะพาไปไหน
“นายน้อยท่านพาผู้ใดมาหรือ?”
หญิงแก่เดินเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนจะปิดปากด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างงามที่ชายหนุ่มแบกมา
“นาบี…ช่วยจัดที่นอนให้ผมหน่อย…ผู้หญิงคนนี้เธอบาดเจ็บ”
“นายหญิงลี!!!”
เสียงสนทนาสุดท้ายที่แทมินได้ยิน ดวงตากลมหลับพริ้มทันทีที่แผ่นหลังบางถึงเตียงนุ่ม
“นายน้อยผู้หญิงคนนี้….ท่านไม่ควรมาที่นี่เจ้าค่ะ”
เธอบอก จงอินไม่ได้สนใจที่เธอพูดเพราะเขามัวแต่จัดยาสมุนไพร
“นายน้อยเจ้าขา…ฟังบ่าวหน่อยเถอะเจ้าค่ะ…พานางไปจากที่นี่เถอะ”
“เขาบาดเจ็บ…ผมจะช่วยเขา”
จงอินบอก “ผมไม่สนหรอกว่าชาติที่แล้วเธอเป็นใคร…ผมรู้แต่ว่าผมเป็นหมอผมต้องช่วยเธอ”
“เจ้านางต้องไม่ชอบใจแน่เจ้าค่ะ…”
จงอินหันมาจุ๊ปาก “นาบีก็อย่าบอกท่านแม่ซิ”
ชายหนุ่มยิ้มเขาเดินออกไป ส่วนนางรับใช้ที่ชื่อนาบีได้แต่ยืนถอนใจ
น้ำในอ่างหินใสๆถูกชุบด้วยผ้าขนหนูแล้วซับเบาๆผนผิวเนียนละเอียดนั้น
“นี่หรือ…ผู้หญิงที่คิมจงฮยอนและชเวมินโฮแย่งกันจนถึงขั้นฆ่าฟันจนเสียเลือดเนื้อ”
จงอินมองร่างกายขาวๆที่โผล่พ้นเนื้อผ้า ร่างกายของแทมินที่กำลังนิทราอยู่นี้ช่างสวยงามจริงๆ
เขาอยู่บนเมืองมนุษย์มานาน เขาใช้ชีวิตแบบมนุษย์ไม่มีใครรู้ต้นกำเนิดที่แท้จริงของชายหนุ่มคนนี้ เมื่อร้อยกว่าปีก่อนแม่ของเขาเกิดรักกับมนุษย์และได้เสียกันเกิดมาเป็นเขาและแม่เขาต้องพาเขาหนีมาหลบซ่อนตัว…ฝากเขาให้ชาวบ้านคนหนึ่งช่วยดูแล จนกระทั่งเขาเติบโตมาจนบัดนี้
“อื้อ….”
หญิงสาวครางเบาๆเมื่อผ้าเย็นๆกำลังไล้ไปทั่วกาย ความรู้สึกสบายและสดชื่นทำให้ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออกมาบางๆ
จงอินเปลี่ยนผ้าพันแผลจนเสร็จ แล้วห่มผ้าให้ร่างงาม
“รบกวนนาบีช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยนะครับ”
“ไม่เจองั้นหรอ!!!!!”
ชเวมินโฮโกรธมาก ผู้หญิงคนเดียวหนีเข้าไปในดงจระเข้แค่นี้ก็หาไม่เจอ
“พบแค่สิ่งนี้ขอรับนายท่าน”
ชานยอลส่งเนื้อผ้าที่ร่างบางใช้พันแผลให้ เศษผ้าชิ้นนั้นยังมีคราบเลือดสดๆติดอยู่
“ข้าจะไปตามนางด้วยตัวเอง!”
แทมินตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆในถ้วยแก้ว ร่างบางเห็นหมอหนุ่มนั่งยิ้มอยู่ข้างเตียง เธอมองเขาก่อนจะทำหน้าตกใจ เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ถูกเขาเปลี่ยนให้หรือ?
“ผมไม่ได้เปลี่ยนชุดนี้ให้คุณหรอก”
ชายหนุ่มยืนยันให้หญิงสาวคลายกังวล
“ละ…แล้วคุณ…มาที่นี่ได้ยังไงค่ะ…”
“ผมเป็นจรเข้…” ชายหนุ่มยิ้มเมื่อแทมินถอยหลังหนี “อันที่จริงลูกครึ่งน่ะครับ…พ่อผมเป็นคนแม่ผมเป็นจรเข้”
แทมินโค้งเพื่อขอโทษที่เธอเสียมรรยาท “ดื่มยานี่เถอะครับ…มันจะทำให้คุณดีขึ้น”
“ขอบคุณค่ะ…”
เมื่อน้ำยาสีฟ้าแตะลิ้นดวงตากลมก็หลับพริ้มเพื่อซึมซับน้ำอุ่นๆนั่นทันที มันหวานๆขมๆแปลกๆ ไม่เหมือนยาในเมืองมนุษย์ที่เธอกิน
“คุณหนีอะไรมา…ถึงได้มาโผล่ในกอหญ้าแบบนั้น”
“ฉะ…ฉัน…หนีจรเข้”
“คุณโชคดีมากนะที่ผมไปพบคุณก่อนไม่อย่างนั้นละก็…คุณคงถูกเจ้าพวกนั้นกินเข้าไปด้วย”
“นายน้อยเจ้าค่ะ…เจ้านางให้หาเจ้าค่ะ”
คนรับใช้นางเดิมตามมารายงานทำให้เขาต้องรีบร้อนไปโดยด่วน
“ท่านแม่รู้แล้วหรือว่าผมลงมาที่นี่”
ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มยิ้มให้ร่างบางก่อนจะเดินหายไปในห้องอีกด้าน
“นายหญิงรีบกลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ…ก่อนที่ท่านจะทำให้นายน้อยและพวกข้าเดือดร้อน”
หญิงวัยกลางคนว่า ใบหน้าที่มีรอยแผลบางส่วนนั้นดูมีกังวล
“ฉันไม่ใช่นายหญิงลีค่ะ…”
“จะอะไรก็แล้วแต่…คุณรีบออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ…ถือว่าฉันขอถ้านายท่านมินโฮรู้ว่านายน้อยอยู่ที่นี่ทุกอยากจะถูกทำลายนะเจ้าค่ะ”
แทมินตกใจ “หมายความว่ายังไงค่ะ?”
“คุณรีบไปเถอะค่ะ…ไม่มีเวลาแล้ว”
หญิงรับใช้รีบพยุงแทมินขึ้นจากเตียง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเธอไม่ตอบนอกจากขอให้แทมินออกไปจากที่นี่
“ฉันมาส่งคุณแค่นี้นะค่ะ…เดินไปตามแสงนั่นแล้วอย่าหันหลังกลับมาเด็ดขาดแล้วคุณจะปลอดภัยค่ะ”
ทางเดินสะอาดสะอ้านมีหมู่ดอกไม้ที่แทมินไม่เคยเห็นขึ้นเต็มตลอดทาง เพราะเท้าที่ยังคงระบมอยู่มากทำให้การเดินเป็นไปได้ช้ากว่าที่คิด แทมินพยายามไม่หันกลับไปทางด้านหลัง
“ลีแทมิน!!!”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก
ใบหน้าสวยหันกลับไป เธอเห็นจระเข้ตัวใหญ่ยืนนิ่งอยู่ ปากเต็มไปด้วยฟันแหลมคมกำลังคำรามเสียงดังมันพุ่งเข้ามาหาจนหญิงสาวไม่สามารถหาทางหลบหลีกได้
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”
แทมินหวีดร้องเมื่อจระเข้ใหญ่นั้นงับเข้ากลางลำตัวของเธอ
หญิงสาวมุ่ยหน้า…ขมวดคิ้วแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บตรงข้อเท้าอีกทั้งความรำคาญเหมือนมีอะไรบางอยากกำลังซุกอยู่ตรงช่วงอก กายบางสะท้านขึ้นลงเพราะรู้สึกแปลกเหมือนมีบางอย่างร้อนๆกำลังแนบไปกับร่างกาย ขาบางพยายามชันขึ้นเพื่อจะถีบและดันสิ่งรบกวนออกไป
“อื้อ…อะ….”
หญิงสาวครางเบาๆรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนเมฆขาวๆ ความอุ่นร้อนแนบชิดอยู่กับหน้าท้องจนเธอต้องเกร็งตัว มือบางๆพยายามไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่างเอาไว้
ชายหนุ่มยกยิ้มเขาเงยหน้าขึ้นมามองร่างกายบางที่กำลังบิดเร้าด้วยความทรมาน
ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ และใบหน้าหวานนั้นก็แดงซ่านเช่นกัน ชเวมินโฮกำลังซุกใบหน้าลงกับร่างกายของเธอที่สำคัญตอนนี้แทมินไม่มีอาภรณ์ซักชิ้นปิดร่างกาย
“มะ…ไม่!!!!!...อย่า!!!!...ขอร้องคุณมินโฮ!!!!ไม่!!!อ๊ะ…อ๊า”
แทมินหวีดเสียงเมื่อชายหนุ่มยังคงทำโทษเธอด้วยเรียวลิ้น มันขยับทั้งรัวเร็วๆบางทีก็ช้าจนแทมินจะขาดใจ เรียวขาขาวพยายามหุบเข้าหากันแต่ก็ถูกมือของชายหนุ่มกักเอาไว้
หญิงสาวหวาดกลัวชายหนุ่มจนสั่น….ไม่อยากให้มินโฮทำแบบนั้น กายบางที่พยายามถดหนีกลับถูกแขนแกร่งล็อคไว้แน่น
ใบหน้าหล่อชุ่มไปด้วยน้ำใสๆ แววตาคมดูสะใจเมื่อกำลังใช้วิธีนี้ลงโทษคนสวย
“อืออออ….ไม่เอา!!!!ปล่อย…”
แทมินบอกมือบางกำแน่นไปกับปลอกหมอนริมฝีปากแดงจัดถูกกัดแน่น
มินโฮหยอกเย้าแทมิน….มือแกร่งย้ายขึ้นมาหยอกกับร่างกายช่วงบนเขาบดขยี้ด้วยริมฝีปากและฝ่ามือ ดวงตาคาริสมาเป็นแววประกาย จวบจนเขาพอใจแล้วละใบหน้าออก เขานอนมองแทมินนอนหอบแล้วยิ้ม
“คนใจร้าย…”
แทมินว่าด้วยความอาย ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาปกปิดเรือนร่างยิ่งเห็นใบหน้าหล่อนั้นเต็มไปด้วยเลศนัยยิ่งทำให้กายบางนั้นแดงซ่านไปหมด
“นี่คือบทลงโทษของข้า…ที่เจ้าไม่เชื่อฟัง”
“ฉันเกลียดคุณ!!...คนเลว!!!”
แทมินตะโกนตามหลังชายหนุ่ม มินโฮไม่โกรธแต่เขาเดินหัวเราะออกไปด้านนอก
แล้วแทมินก็เข้าใจเหตุผลที่มินโฮหัวเราะ เมื่อร่างกายที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มแดงเป็นจ้ำๆด้วยร่องรอยสีกุหลาบ ต้นคอ…หน้าอก…หน้าท้อง…เรื่อยไปจนถึงขาอ่อน
“ยังไม่ลุกไปอาบน้ำหรือนายหญิง”
เพราะมินโฮวกกลับเข้ามาอีกทำให้แทมินตกใจ
“ไม่!!!...ฉันไม่อาบ!!!”
ชายหนุ่มกอดอกส่ายหัวเพราะความดื้อดึงของคนบนเตียง
“อยากจะโดนลงโทษอีกใช่ไหม?”
มินโฮว่าเสียงเย็น กายแกร่งอุ้มเอาแทมินแนบอกทั้งๆที่ร่างกายบางนั้นยังคงมีผ้าห่มคลุมอยู่
“ว๊าย!!!!...ปล่อยนะคุณมินโฮ!!!ชเวมินโฮ!!ปล่อย!!”
แทมินดิ้นในอ้อมกอดของมินโฮ ปลายผ้าเริ่มหลุดลุ่ยทีละนิดๆ
“นายหญิงถ้าเจ้าไม่หยุดดิ้นละก็…ข้าจะไม่หยุดแค่อาบน้ำนะ”
ร่างบางมองค้อน แทมินยอมอยู่นิ่งสองมือกระชับผ้าห่มขึ้นไปอีก เพื่อให้พ้นจากสายตาหื่นๆของร่างสูง
“ก็แค่นี้…เอ้า!ลงมาได้แล้ว”
มินโฮบอก เมื่อมาถึงบ่ออาบน้ำขนาดใหญ่ แทมินไม่กล้าขยับตัวแม้มินโฮจะบอกให้เขาลงไปก่อนก็เถอะ
“มะ…ไม่…คุณอาบก่อนเถอะ…”
แทมินบอก เขายังอายเรื่องเมื่อกี้ไม่หาย พูดอีกก็หน้าแดงอีก
“นายหญิง…ลงมาอาบพร้อมข้าจะเป็นไร…ใช่ว่าข้าจะไม่เคยเห็นของเจ้าที่ไหน”
แทมินค้อน แก้มแดงปลั่งเหมือนแอปเปิ้ล เธอเบนหน้าหนีเมื่อจระเข้หนุ่มปลดปลื้องผ้าแล้วก้าวลงไปในน้ำ เขากวักมือเรียกเธออีกครั้ง
“เจ้าจะให้ข้าขึ้นไปอุ้มเจ้าลงมาหรือ…นายหญิง”
ชายหนุ่มบอก แทมินรีบส่ายหน้าสะกดกลั้นความอายก่อนจะก้าวขาลงน้ำตามคำสั่งของมินโฮ สายตาคมมองอย่างสื่อความหมายเขาเห็นทุกสิ่งอย่างบนร่างกายเปลือยปล่าวนั้น
เสียงครางหวานผสมกับเสียงน้ำตกดังคลอเบาๆหลังม่าน
“มันไม่ใช่แค่โรคกระเพาะใช่มั้ย!!!!”
จงฮยอนตวาดคีย์ เพราะเขาติดฝนเลยทำให้การเดินทางลำบากจำต้องแวะปั๊มแห่งหนึ่งเพื่อหลบฝนชั่วคราว
คีย์ไม่ตอบนอกจากนั่งๆนิ่งๆปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเอง
“ปล่อยให้มันท้องได้ยังไง!!!”
จงฮยอนจับแขนคีย์เขย่า เรียวแขนบางขึ้นรอยแดงๆเต็มไปหมด
“แล้วทำไมนายถึงไม่ป้องกันละ!!!”
คีย์ตวาดกลับบ้าง “โธ่เว้ย!!!.....ฉันก็ไว้ใจคิดว่าเธอป้องกันแล้วปล่อยให้มันป่องได้ไงวะ!!!...ไปเอาออกไป!!!”
คีย์ร้องไห้โฮทันที
“นายจะบอกให้ฉันเอาออกทั้งๆที่เด็กในท้องมันเป็นลูกนายนี่นะ”
“เธอก็รู้ว่าฉันต้องแต่งงาน…ฉันมีลูกกับเธอไม่ได้หรอกนะ!!”
คีย์หันมามองแววตาแข็งกร้าว
“เห็นแก่ตัว!!” คีย์กัดปากอย่างเจ็บใจ
“อย่าคิดเอาเรื่องนี้ไปบอกกับแทมินนะ…ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่!”
“นายมันเลว!!!เลวที่สุด!!!ฉันไม่น่าให้น้ำเชื้อเลวๆมันปล่อยในตัวฉันเลย!!...ฮึก…ฉันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้!!!”
คีย์ยกมือขาวๆปิดหน้า อับอายเพราะคนทำไม่ยอมรับไม่พอ เธอยังจะต้องแบกท้องนี่ไปจนกว่ามันจะโตขึ้นแล้วคลอดออกมาเป็นทารก
“ได้…ในเมื่อนายไม่ต้องการ..ฉันก็ไม่ต้องการมันเหมือนกัน”
คีย์บอก มือบางเปิดประตูรถออกทั้งๆที่ฝนยังคงตกอยู่
“คีย์!!กลับเข้ามา!!...ฉันบอกให้กลับเข้ามายังไงละ!!”
คีย์ส่ายหัว เธอวิ่งไปข้างหน้าแม้ฝนจะตกจนร่างกายบางหนาวสั่นแต่เธอก็ไม่หยุด
“ลูกจ๋า…แม่ขอโทษ…”
หญิงสาวหลับตา เท้าเล็กๆก้าวขาขึ้นไปบนสะพานเบื้องล่างคือน้ำที่กำลังไหลเชี่ยว
ดวงตาคมจับจ้องเธอจากพื้นเบื้องล่าง
“ทำไมถึงอยากฆ่าตัวตายละ?”
เสียงนี้แว่วมาตามลม เคล้าไปกับเสียงฝนแต่คีย์ก็ได้ยินมันชัดเจน ใครคนหนึ่งยืนอยู่ปลายสะพาน หญิงสาวหันมองพยายามใช้มืออังสายฝนที่สาดเข้าใบหน้า แต่ก็เห็นเพียงเงารางๆของบุรุษคนนั้นเท่านั้น
“คุณอย่ามายุ่งกับฉันดีกว่า…ในเมื่อไม่มีใครต้องการฉันแล้วฉันจะอยู่ทำไม!!”
คีย์ตะโกนตอบ
“เอาเถอะ…ถ้าคุณอยากโดดลงนักก็โดดลงไปเลย…ข้างล่างนั่นมันมีอะไรอยู่…..คุณก็รู้กว่าคุณจะตายสมใจมันไม่ง่ายนะ”
คีย์มองไปยังพื้นเบื้องล่างเธอได้ยินเสียงฝนตกกระทบกับแม่น้ำ และน้ำเบื้องล่างก็กำลังเชี่ยวกราดซะด้วย หญิงสาวชะงักมือบางลูบหน้าท้องเล็กๆแผ่วเบา
“เด็กบริสุทธิ์นะคุณ…จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ…ถ้าจะทำร้ายเขา”
“คุณแม่ขา…อย่าทำร้ายหนูนะค่ะ”
เด็กน้อยน่ารักกำลังจับข้อแขนของคีย์ใบหน้าหวานนั้นฉีกยิ้มกว้าง
“นะ…หนูเป็นใครกัน…มายืนตากฝนแบบนี้ไม่หนาวหรอค่ะ”
คีย์ก้าวขาลงมาจากสะพานก่อนจะเบนความสนใจไปทางเด็กหญิงตัวน้อย
“หนาวค่ะ…แต่หนูจะอยู่กับคุณแม่…”
เด็กหญิงบอก คีย์รู้สึกเจ็บปวดที่สุด เขากอดเด็กน้อยไว้แน่น “แม่ขอโทษ…ลูกจ๋า…แม่ขอโทษ”
“เห็นหรือไม่….ถ้าคุณโดดลงไปเด็กคนนี้จะเป็นยังไง…ความตายไม่ใช่ทางออกสุดท้ายนะครับ”
ชายหนุ่มบอกเขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นแต่คีย์ก็มองไม่เห็นใบหน้าของเขาอยู่ดี
“คุณเป็นใครค่ะ?”
“ผมชื่อ…ลีจินกิ…”
เสียงเงียบหายไปพร้อมกับสติของคีย์ก็วูบดับไปด้วย
เพราะอารมณ์หงุดหงิดทำให้จงฮยอนยังนั่งนิ่งอยู่ในรถแม้จะเป็นห่วงคนที่วิ่งหายออกไปเมื่อครู่แค่ไหนเขาก็ยังไม่ตามไป
สายตาคมมองผ่านไปเรื่อยๆสายฝนบดบังทัศนียภาพด้านนอกจนทำให้การมองเห็นเป็นไปอย่างยากลำบาก
เด็กน้อยแก้มแดงนั่งกอดเข่าตากฝนอยู่ด้านนอก เขานั่งมองเด็กคนนั้นมาครู่หนึ่งแต่ก็ไม่เห็นแม่หรือพ่อจะมารับเสียที
“ใครเอาลูกมาปล่อยไว้แถวนี้วะ…”
เขาไม่ทนใจดำพอที่จะมองเด็กน้อยๆนั่งตากฝนลำพังได้
“น้อง…น้องเป็นใครครับ…ทำไมมานั่งตากฝนแบบนี้”
เด็กน้อยเงยหน้าตามเสียงเรียก ใบหน้าน่ารักนั้นมีรอยยิ้มจางๆ ปากแดงๆซีดจนเกือบเป็นสีขาว
“หนูรอคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ”
เด็กน้อยตอบ ชายหนุ่มชักหงุดหงิดพ่อแม่สมัยนี้ทำไมโหดร้ายแบบนี้ปล่อยลูกหลานนั่งตากฝนไว้แบบนี้
“แล้วแม่หนูไปไหน…เข้าไปนั่งในรถกับพี่มั้ย”
เด็กน้อยพยักหน้า เมื่อเข้ามาในรถร่างหนาจึงส่งเสื้อแจ็คเก็ตตัวเองให้เด็กน้อยห่มไว้
“คุณพ่อขา…”
อยู่ๆเด็กน้อยก็เรียกเขาแบบนั้น
“เดี๋ยวก่อน…หนูเข้าใจอะไรผิดหรือปล่าว..พี่ไม่ใช่พ่อของหนูนะ”
“คุณพ่อขา…ช่วยคุณแม่ด้วยค่ะ…อย่าให้คุณแม่ทำร้ายหนูนะค่ะ…”
เด็กน้อยบอก จงฮยอนขมวดคิ้วแน่นดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อนึกถึงใครอีกคน
“คีย์!....น้องรอพี่ที่นี่ก่อนนะ…เดี๋ยวพี่มา”
ชายหนุ่มรีบร้อนออกไป เขาไม่รู้ว่าจะไปทางไหนคีย์วิ่งหายออกได้สักพัก โทรศัพท์เครื่องหรูเปียกน้ำจนไม่สามารถโทรออกได้
“คุณพ่อขา….ทางนี้ค่ะ”
เสียงเด็กเล็กกระซิบข้างหู ร่างหนาวิ่งไปเรื่อยๆฝ่าสายฝนที่กำลังตกหนัก ร่างของใครคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ข้างๆพื้นสะพาน
“คีย์!!!!!”
...............................................................................................
บทลงโทษมินโฮทำเเทมินเจ็บพอมั้ยค่ะรีดเดอร์ 55555
เรื่องนี้เราบอกตั้งเเต่เเรกเเล้วว่าจะเลี่ยงNC55555
พยายามตัดอย่างมากเพราะ ชญ มันเเต่งไม่ถนัดถึงจะเเต่งเเล้วก็เถอะ
ส่วนตอนต่อๆไปฉากอีโรติกของมินโฮเเทมินอาจมีบ้างเเต่ไม่ถึงกับ NC เนอะ
ส่วนจงอินก็รู้เเล้วใช่ไหมคือใคร เเต่ถ้ายังไม่กระจ่างก็รอตอนต่อไป^^
ส่วนเฮียก็มาเเล้ว เเต่อุบไว้ก่อนนะ รออ่านเอาเอง 5555
ขอบคุณสำหรับการกดเเฟนฟิค เเล้วก็ขอบคุณที่ตามตั้งเเต่เรื่องเเรก
เค้าจำได้คุณได้นะ ^^ ขอบคุณนะค่ะ^^
ความคิดเห็น