คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Love like this :: บทที่ 10
บทที่ 10
หลังจากแต่งตัวให้ตัวเองและแทมิน มินโฮก็ประคองคนตัวเล็ก ที่ดูท่าจะอ่อนเพลียเอาไว้ในอ้อมกอด ดูเหมือนคนตัวเล็กของเขาคงจะเข้าเรียนต่อไปไม่ไหว มินโฮยกแทมินขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำเป้าหมายคือรถสปอร์ตคันหรูที่จอดรออยู่
“องค์ชาย…..”เสียงทักท้วงที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาร่างสูงหยุดนิ่ง
“จินกิ….เจ้ามาที่นี่ทำไม…”
“ขออภัย…หม่อมฉันต้องรักษาความปลอดภัยให้ท่านและ….”จินกิมองแทมินก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเดิม
“ไม่ต้อง…เราดูแลตัวเองได้…”
“แต่เมื่อครู่ใหญ่…หม่อมฉันเห็นเด็กนักเรียนหน้าสวยยืนจ้องอยู่หน้าห้องน้ำนะขอรับ”มินโฮยกยิ้มน้อยๆ
“หึๆ…ช่างเถอะ…เจ้าจะไปทำอะไรก็ไป…”
ก่อนจากไป อนยูส่งหลอดแก้วภายในบรรจุของเหลวสีแดงให้กับผู้เป็นนาย เพราะหากปล่อยให้มินโฮหิวโซ ผลร้ายคงจะเกิดกับนักเรียนหน้าหวานในอ้อมกอดเป็นแน่
อนยูเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างเกิดขึ้นข้างในแล้วซิ เพียงแค่เห็นเด็กหนุ่มหน้าสวยก็ทำให้อนยู ถึงกับทำให้เขารู้สึกแปลกๆ เขาจดจำทุกท่วงท่าของเด็กหนุ่มคิมคีบอม…..ใบหน้าหวานยามขึ้นสีเมื่อพบเจอกับสิ่งที่ไม่สมควร เห็นทีเขาคงต้อง ไปทำอะไรก็ไป อย่างที่มินโฮบอกซะแล้ว…………….
………………………………………………………………………………………………
“คีย์!!!...นายแน่ใจใช่มั้ยว่ากลับได้อ่ะ…”
นิโคลวิ่งหอบมาหาคีบอม วันนี้ตั้งใจจะกลับด้วยกันตั้งแต่ทีแรกแต่…ที่บ้านของนิโคลมีธุระด่วน เลยจำเป็นต้องบอกยกเลิกนัดคีย์กะทันหัน
“แน่ใจ…เธอกลับก่อนเลย…เดี๋ยวฉันจะแวะ…ร้านแถวนี้หน่อยหน่ะ”
“งั้นแยกกันตรงนี้นะ…บ้ายบาย….”คีย์รอจนเพื่อนสาวขึ้นรถสาธารณะไปแล้ว ตัวเองก็ออกเดินทางต่อ
“เอ๋?!!!....”
คีย์เดินผ่านซุ้มประหลาด ที่มันดูเหมือนกระโจมเป็นหลัง ข้างบนเขียนเป็นป้ายด้วยอักษรโบราณแต่แปลกที่คีย์สามารถอ่านออก
“ทำนายอนาคต”
ด้านนอกคลุมด้วยผ้าสีประหลาดแลดูลึกลับจัง น่าแปลกที่ตลาดยามเย็นในกรุงโซลมีสถานที่แบบนี้ด้วย คีย์ไม่ได้ใส่ใจเพราะเขาไม่เชื่อเรื่องหมอดูหรืออะไรที่เกี่ยวกับการทำนายอยู่แล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิ…หนุ่มน้อย….”
เสียงประหลาดดังแว่วมาจนคีย์ต้องหยุดเดิน ก่อนจะเพ่งมองไปจนทั่ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าของเสียง ยังคงมีกระโจมหลังเดิมที่เงียบสนิทเหมือนเดิม คนหน้าสวยยักไหล่ก่อนจะกระชับเป้แล้วออกเดินอีกครั้ง
“เธอเป็นคนพิเศษ….”
เสียงนั้นดังขึ้นมาอีก มันดังพอที่จะทำให้คีย์หยุดเดินแล้วรีบถอยหลังจนมาหยุดอยู่หน้าทางเข้ากระโจมประหลาด
“ขอโทษนะฮะ…ยู้ฮู~”
คีย์พยายามเพ่งมองข้างใน แต่น่าแปลก กระโจมหลังเล็กนิดเดียวแต่พอมองเข้าไปข้างในกลับดูมืดมิดจนมองไม่เห็น
“ผมเข้าไปได้มั้ยฮะ”
คีย์ยืนมองอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในกระโจม น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกกลัว….ข้างในกระโจม ค่อยๆมีแสงสลัวๆ จากเทียนที่จุดอยู่โดยรอบ บรรยากาศเกิดเย็นขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทำเอาคนหน้าสวยต้องใช้แขนทั้งสองข้างกอดตัวเองเอาไว้ โดยรอบดูเหมือนจะเป็นพื้นที่กว้างพอดู แตกต่างจากที่มองจากข้างนอก ตรงกลางมีเก้าอี้และโต๊ะตั้งอยู่เป็นคู่ บนโต๊ะมีถ้วยโบราณ รูปร่างเหมือนถ้วยชา และในนั้นมีชาหอมกรุ่นสีขุ่นปริ่มแก้ว คนหน้าสวยเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้อย่างไม่ลังเล อีกทั้งหัวใจเต้นโครมคราม ถ้านั่งแล้วจะเกิดอะไรขึ้นมั้ยนะ จะมีอะไรประหลาดโผล่ขึ้นมารึปล่าว คีย์มองโดยรอบๆเต่ก็ต้องตกใจเป็นเท่าตัวเมื่อเก้าอี้ตัวตรงข้ามปรากฏร่างของใครบางคนที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำ
“โอ๊ะ!!!!”
คีย์ปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น คนๆนี้เป็นใครกัน และเขาโผล่ออกมาจากไหน
“หนุ่มน้อย….ฉันมองเห็นอนาคตของเทอ….”
คีย์มองไปที่ร่างของหญิงตรงหน้า แม้จะใส่ผ้าคลุมแต่น้ำเสียงก็บ่งบอกได้ว่าคนตรงหน้าคือผู้หญิงมีอายุแน่นอน
“คุณคือ…คนที่เรียกผม…เข้ามาในนี้รึปล่าวฮะ…”
หญิงในชุดคลุมไม่ตอบแต่กลับพยักเพยิดให้เขายกถ้วยชาขึ้นดื่ม คีย์มองถ้วยอย่างสนใจ ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปหยิบถ้วยแล้วยกขึ้นดื่มอย่างว่าง่าย
“ดื่มชาให้หมดถ้วยจนเหลือแต่กากชา นึกคำถามที่จะถามไว้ในใจ ใช้มือข้างที่ไม่ถนัดหมุนถ้วย 3 ครั้งแล้วคว่ำถ้วยลงบนจานรอง รอจนกว่าน้ำชาหยดสุดท้ายแห้งแล้วก็หงายถ้วยออก”
เสียงของหญิงชุดคลุมทรงอำนาจและทุ้มกังวาน จนคีย์บอมต้องทำตามอย่างว่าง่าย รสชาดชามัน ขมและหวานแปลกๆ อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมจนน่าประหลาด
“ส่งมันมาให้ฉัน…..”
คีย์มองไปที่หญิงชุดคลุมก่อนจะมองไปที่ถ้วยชาแล้วส่งมันให้กับเธอ….เมื่อหญิงชุดคลุมรับมันมาถือไว้ ลำตัวเทอที่นั่งนิ่งอยู่นานกลับสั่นไหว ราวกับตุ๊กตาล้มลุก ตัวของหญิงชุดคลุมโยกไปมาดวงตาเบิกกว้าง
“คะ…คุณ…ฮะ…เป็นอะไรรึปล่าว…”
คีย์เองก็ตกใจเช่นกัน ร่างบางถึงกับรีบลุกขึ้นยืนมือบางยกขึ้นปิดริมฝีปากเอาไว้แน่นสนิท
“กริม…..กริม….กริม…..”หญิงชุดคลุมพูดเสียงแหบ ก่อนจะวางถ้วยชาไว้เหมือนเดิมพร้อมกับร่างกายที่หยุดสั่น
“หนุ่มน้อย….ดวงชะตาของเทอ…ช่างแปลกประหลาดนัก…กริม…กริม…กริม…มันเป็นลางร้าย….”
“มันคืออะไร..ผม..มะ…หมายถึง..กริม…มันคืออะไร”
“เปรี้ยง!!!!!!!!!”
เสียงฟ้าฝ่าทำเอาคนหน้าสวยสะดุ้ง ยังไม่ทันที่เขาจะได้รับคำตอบ….มือเล็กยกขึ้นปิดหู
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ….”
คีย์วิ่งออกมาจากกระโจม ดวงตาสวยกวาดขึ้นมองท้องฟ้า แต่แปลกเมื่อข้างนอกมีแต่ความเงียบอีกทั้งท้องฟ้าทั่วทั้งกรุงโซลถูกฉาบไปด้วยสีแดงอ่อนของพระอาทิตย์ยามเย็น ร้านค้าด้านข้างๆก็เริ่มเปิดไฟ เพื่อเรียกลูกค้ากันแล้ว
“เป็นไปไม่ได้”
คีย์หันมองไปรอบๆก่อนจะหันกลับมายังที่ตั้งกระโจมนี้อีก แต่น่าแปลกที่กระโจมหลังดังกล่าวมันกลับไม่อยู่ที่เดิมแล้วไม่สิ….เหมือนมันไม่เคยมีอยู่มากกว่า อีกทั้งหญิงชุดคลุมนั่นก็หายไปด้วย
“ดวงชะตาของเจ้าผูกพันกับกริม….จงอย่าหลีกหนี…หรือพยายามหนี…”
เสียงแว่วดังมาอีกครั้ง คนหน้าสวยถึงกับยืนเอ๋อ…หันไปมองรอบๆแต่ทุกอย่างก็ปกติ บนถนนยังคงเต็มไปด้วยรถส่วนทางเดินเท้าก็ยังคงเต็มไปด้วยผู้คน……
“บะ…บ้าไปแล้ว….”
คีย์เดินออกจากบริเวณนั้น หัวใจด้านซ้ายเต้นโครมครามจนเขาต้องเอามือกุมมันไว้….
ใบหน้าสวยขมวดเป็นปม เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรือว่าเขาจะอุปทานไปเอง แต่มันก็ชัดเจนเกินกว่าจะลืมได้ลง ภาพของหญิงชุดคลุม กลิ่นหอมของใบชา ความชัดเจนของสถานที่ มันจะเป็นฝันได้ยังไงกัน
“กริม…กริมคืออะไร…”
คนหน้าสวยบ่นไปตามลำพัง ก่อนจะนึกได้ว่ามีอยู่คนนึงที่สามารถบอกเขาได้ว่าสิ่งที่เขาเจอมันคืออะไร
“รับโทรศัพท์สิแทม….”
คีย์พยายามติดต่อหาแทมินแต่ดูเหมือนเพื่อนหน้าหวานของเขาจะไม่อยู่กับโทรศัพท์ซะนี่ คีย์ตัดสินใจส่งข้อความไปดีกว่า
“แทมิน….นายช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย…ว่ากริมคืออะไร?....” คีย์กดส่งเมสเสจ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า แต่….
“น้องจ๋า….เดินคนเดียวแบบนี้ให้พี่เดินเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ….” ชายหนุ่มร่างกำยำสองคนโผล่ออกมาจากซอกตึก….คีย์เดินถอยหลังด้วยความกลัว
“พะ…พวก…กะ…แก..อย่าเข้ามานะ…มะ..ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย” พวกมันต่างสะแหยะยิ้ม และยังเดินดาหน้าเข้ามาไม่รู้จักกลัวคำขู่ของเขาเลยซักนิด
“เอาซิจ๊ะ….เรียกมาเลย…ตะโกนให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเทอหรอก…มาสนุกกับพี่ดีกว่า…” แขนเล็กบอบบางถูกกระชากไปด้วยแรงมหาศาลจนคีย์เซไปกับมัน ความเจ็บปวดที่แขนเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ
“ปล่อย!!!!....ช่วยด้วย!!!!!!!อุ๊ก!!”
ยังไม่ทันพูดจบ กำปั้นหนักๆก็เหวี่ยงเข้าท้องน้อยจนคีย์เจ็บและจุกไปหมด ร่างเล็กพูดไม่ออกขาเรียวยืนไม่ไหวจนต้องทรุดลงไปบนพื้นหินเย็นๆ
“ดะ…ได้โปรด…อย่าทำ…”
ชายสองคนช่วยกันล็อคแขนและขาของคีย์ไว้แน่น ก่อนจะจับมันถ่างออกแล้วแทรกตัวเองเข้าตรงกลาง คนหน้าสวยกลัวจนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนตรงหน้าจะปล่อย….
“แม่เจ้าโว้ย!สวยจริงๆเลยว่ะ”
ชายคนแรกกระชากเสื้อนักเรียนสีขาวของร่างเล็กออกอย่างไม่ใยดี ก่อนจะใช้สายตาหื่นกามมองไปตามร่างกายขาวเนียน
“มะ…ไม่…อย่า…”
“เฮ้ย…สวยชิบ…แบบนี้กุขอก่อน…”
ลิ้นสากโลมเลียใบหน้าสวยจนคีย์ต้องหันหน้าไปมาด้วยความขยะแขยง หนำซ้ำมือสกปรกของพวกมันยังล้วงเข้าไปภายในชุดนักเรียนด้านในอีกด้วย คีย์ตัวสั่นด้วยความกลัว…..
“ดะ…ได้โปรด…ช่วยด้วย….”
เสียงขอความช่วยเหลือแผ่วเบา จนมันแหบพร่า คีย์เหนื่อยแล้ว…….ทุกอย่างเหมือนจะวูบดับลง…
“โฮก!!!!!!!”
เสียงคำรามลั่นของสัตว์ป่า แต่ที่แน่ๆเขาไม่ใช่คน ชายหนุ่มร่างร่างสูง กำลังยืนมอง ผู้ชายทั้งสองคน ใบหน้าหล่อจ้องมองไปยังร่างบางที่นอนหอบอยู่บนพื้น ก่อนจะตรงเข้าไปกระชาก ชายกำยำทั้งสองออกมาจากตัวของคีย์บอม
“สารเลว!!!!”
เสียงด่าดังขึ้นก่อนจะเหวี่ยงชายสองคนหายเข้าไปในซอกตึก ดวงตาคม…..เบิกโพลงด้วยความโมโห ….ชายร่างกำยำสองคนมองผู้มาใหม่ ดวงตาของพวกนั้นเรืองแสง ก่อนจะปรากฏเขี้ยวงาม แต่มันไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้พวกซากกระจอก….”
ชายหนุ่มกระโจนเข้าใส่ ก่อนที่ร่างกายจะเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ขย้ำผู้ชายทั้งสองคน โดยไม่ปล่อยให้ตอบโต้ไม่ถึง 5 นาที ร่างของผีดิบทั้งสองก็ฟุบลงกับพื้น ชายหนุ่มยืนมองผลงานของตัวเองก่อนจะหันกลับไปเมื่อรับรู้ได้ถึงร่างเล็กที่มองเห็นการกลายร่างของเขา ร่างเล็กกำลังพยายามหนีเขา…..
ชายหนุ่มวิ่งตามร่างบางอย่างรวดเร็ว
“หยุด!!!!!!”
ชายหนุ่มร่างสูงวิ่งไปดักหน้าของคีย์บอมไว้ก่อนจะคว้าแขนเล็กเข้ามาจับเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กหนีเขาได้อีก
ทันที่ดวงตากลมสบกับดวงตาคมของร่างสูง ใบหน้าของคีย์ก็เปลี่ยนเป็นความตกใจทันที
“คะ…คิม…จง…จงฮยอน”
ร่างบางพยายามสะบัดมือออก “นะ…นาย…นายเป็นปีศาจ!…นายเป็นหมาป่าตัวนั้น!….”
ดวงตาคมสบกับดวงตาหวานฉันพลันความทรงจำที่คีย์พยายามลืมไปกว่า 8 ปี ก็ชัดเจนในหัวสมอง…..
คิมจงฮยอนคือคนๆนั้น เจ้าของดวงตาสีเทา….คนที่พราก….คนที่คีย์รักไปจากเขา…..
“นายฆ่าเขา….ฮึก…นายฆ่า…ฮึก….เขา…นายมันเลว….”คีย์กัดฟันกรอดพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ มือบางทุบรัวลงที่แผงอกกว้าง
“นายมันปีศาจ….นายมันไม่ใช่คน….”ร่างสูงกัดฟันแน่น….รวบเอาคนตรงหน้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“ไอ้หมอนั่นมันก็ไม่ใช่คนเหมือนกัน…..”จงฮยอนตวาดร่างเล็กตรงหน้า ดวงตากลมเอ่อล้นไปด้วยน้ำตามากมาย ยิ่งเห็นแววตาของร่างสูงเขายิ่งแค้น
“เอาเลยซิ….ฆ่าฉันเลย…เอาให้ตายไปเลย….”
จงฮยอนคว้าแขนของอีกคนไว้แน่น เขาพึงพอใจคีย์บอมตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เมื่อ 8 ปีก่อน….จนกระทั่งเขาย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อตามหาร่างบางทั้งๆที่รู้ว่าสักวันถ้าคีย์รู้ความจริง….ว่าเขาคือหมาป่าตัวนั้น…ตัวที่พรากคนรักไปจากคีย์….
และเขาก็พบกับคีย์…..วันนั้นเขาแทบรอไม่ไหวที่จะพบร่างบางตรงหน้าอีก….เขาจะไม่มีวันปล่อยคีย์ไปหามัน?อีกเด็ดขาด
…………………………………………………………….
“หึๆ….เจ้ากล้าปฏิเสธเรางั้นหรอ… คิมคีบอม…”
ร่างสูงเดินช้าๆเข้ามาใกล้ร่างบางที่กำลังตัวสั่นอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อแฝงไปด้วยแววตาโหดเหี้ยมผิดมนุษย์มนา ดวงตาคมจ้องมองร่างบางบนเตียง เปรียบเสมือนราชสีห์ที่กำลังจะตะปปลูกกวางน้อย
“เราเป็นเจ้าของของเจ้า….ทั้งร่างกายและจิตใจ…”มือหนากระชากตัวร่างบางก่อนที่ตนเองจะเป็นฝ่ายขึ้นค่อม
“มะ…ไม่…ปล่อย!!!!!...ปล่อยฉัน…ไอ้บ้า!!!!!”
คีย์พยายามผลักดันร่างสูงด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล ด้วยพละกำลังที่แข็งแกร่งกว่าของจงฮยอนสามารถล็อคแขนที่ร่างบางใช้ตบตีเขาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
“หึๆ…..เจ้าคงไม่รู้อะไรซินะ…คีบอม…ว่าตัวเจ้าหน่ะเป็นที่ต้องการของ…ใครขนาดไหน”
ดวงตาคมจ้องมองเรือนร่างของคนตรงหน้า ขาวหมดจด สายตาคมพยายามจ้องมองผ่านเนื้อผ้าสวยด้วยสายตาหื่นกระหาย สายตาของหมาป่าคิมจงฮยอน มันทำให้คีย์รู้สึกหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะกลัวแต่แววตาคนข้างบนช่างมีอิทธิพลจนไม่อยากจะขัดขืน
“เป็นของข้า….ของข้าแต่เพียงผู้เดียว…..”รอยยิ้มเยือกเย็นฉาบบนใบหน้าของร่างสูง ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะก้มลงสูดดมซอกคอขาว
“มะ…ไม่…ไม่เอา….ปล่อยนะ!!!!...ฮึก…ใครก็ได้ช่วยด้วย…ม่ายยยยยยยยย……”
เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังลั่นจากการกระทำของร่างสูง มันเป็นความโหยหา ความต้องการของ คิมจงฮยอน ต้องการที่จะครอบครองร่างงามไว้แต่เพียงผู้เดียว….ต้องการสมสู่เพื่อให้ร่างบางเป็นของเขาทั้งร่างกายและจิตใจ….การสมสู่ของสัตว์ป่า…..
ไม่มีวัน…..คิมจงฮยอน….ไม่มีวันให้คีย์เป็นของใครนอกจากเขา….อดีตก็ช่างอดีตแต่เขาคือปัจจุบันและเป็นเจ้าของ…ของคีย์…. ….นานหลายชั่วโมงกว่าความปรารถนาของร่างสูงจะสิ้นสุดลง ร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงถูกทิ้งลงบนที่นอนนุ่มอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ร่างสูงจะแปรเปลี่ยนกลับมาเป็นมนุษย์ดังเดิม ร่างสูงจับใบหน้าสวยที่ตาปรือ และเกือบหมดสติ ให้มองหน้าของเขา
“ต่อไปนี้…เจ้าเป็นของข้า…”
ริมฝีปากหยักทาบทับลงไปบนใบหน้าสวย ก่อนที่สติของอีกคนจะวูบดับไป จงฮยอนหยิบชุดคลุมข้างเตียงก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจคนบนเตียงเลยแม้แต่น้อย……
........................................................................................
ความคิดเห็น