คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : new mom :: f o u r
[04]
เมื่อแทมินเข้ามาถึงคอนโดหรูของร่างสูง สายตากลมก็กวาดไปทั่วห้องปากเล็กยกยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะโยนกระเป๋าไว้บนโซฟาหรู
“บ้านช่องก็ใหญ่โต….ยังจะให้ฉันมาซักเสื้อให้อีก!”
มินโฮเดินเข้ามาตามหลังยิ้มเล็กน้อย
“คุณหนูชองแค่ซักเสื้อ…ไม่ตายหรอก…หรือว่าคุณซักไม่เป็น”
แทมินกอดอกยื่นปากพร้อมกับทิ้งตัวนั่งบนโซฟา
“ก็บอกว่าไม่เป็นไงเล่า…เกิดมาฉันเคยทำที่ไหนแม่บ้านทำให้ตลอด…”
แทมินมองหน้ามินโฮปากบางยื่นใส่อย่างน่ารัก
“แบบนี้สิยิ่งต้องลองทำ….หัดทำอะไรเป็นซะบ้างจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นเขา”
แทมินตาขวางก็เมื่อกี้เขาก็บอกอยู่หยกๆว่าเขาทำไม่เป็นผู้ชายคนนี้ยังจะเร้าหรือให้เขาทำอยู่ได้ เดี๋ยวชองแทมินก็อาละวาดซะหรอก
“ยืมโทรศัพท์หน่อยซิ…”
แทมินยื่นมือไปข้างหน้า ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้ว ดวงตาคมมองร่างบางอย่างไม่ไว้ใจ
“ฉันลืมโทรศัพท์…เร็วๆซิ”
มินโฮพ่นลมหายใจเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“พูดให้มันเพราะๆซิ…” แทมินถลึงตา แต่ก็ต้องรีบคว้ามือมินโฮเอาไว้ก่อนเพราะร่างสูงกำลังเก็บมันเข้าที่เดิม
“ก็ได้ๆ!!!” แทมินยังไม่วายมองค้อน
“คุณมินโฮ….ขอยืมโทรศัพท์หน่อยฮะ!” แทมินกระแทกเสียงยิ่งเห็นรอยยิ้มของร่างสูงเขายิ่งหมั่นไส้
ยังไม่ทันได้รับอนุญาตคนมือไวก็รีบคว้าโทรศัพท์มาทันที ไม่ทันเท่าไหร่ร่างเล็กก็ทำหน้ามุ่ย
‘หมอนี่ใส่รหัสไว้ทำไม’
“ไง…คุณหนูชอง….เอาสิใช้ได้ตามสบายเลยนะเสร็จเมื่อไหร่ค่อยคืนก็ได้”
แทมินเบ้ปาก อาการหน้าทะเล้นของมินโฮทำให้เขาอยากจะปาโทรศัพท์หลักหมื่นใส่หน้าจริงๆ
“นายจะกวนประสาทฉันใช่มั้ย…รหัสมันล็อคฉันจะใช้ยังไง!”
แทมินตะโกนใส่มินโฮตามความเคยชิน ทำให้เขาหงุดหงิดไม่พอยังทำหน้าระรื่นใส่อีก
“ทีหลังก็หัดพูดดีๆซิ….พูดจาน่ารักๆเป็นมั้ย…คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูแล้วจะมีคนตามใจหรือไง…นายนี่มัน..”
คนหน้าหวานที่เพิ่งถูกย้อนเมื่อกี้หน้าเริ่มขึ้นสีปากบางเบะออกเตรียมจะร้องไห้
“เฮ้ย….อะไรวะ…ร้องอีกแล้วหรอ” มินโฮหัวเสียเล็กน้อย…ว่านิดว่าหน่อยน้ำตาไหลเหมือนสั่งได้ทันที
“โอเคๆ….ฉันยอมแพ้นายเลยคุณหนูชอง…”
มินโฮยื่นโทรศัพท์ให้ร่างเล็ก ทันทีที่รับโทรศัพท์มา ใบหน้าหวานบูดๆก็กลับมามีรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง
แก้มกลมๆดันให้เนื้อใต้ตาหยีจนเป็นเส้นโค้ง ใบหน้าหวานๆนั้นทำเอามินโฮเคลิ้มจนค้างอยู่เหมือนกัน
เจ้าตัวเดินหายไปหลังจากที่เอาโทรศัพท์แนบหู
มินโฮลอบมองคนที่หายออกไปยืนรับลมบริเวณระเบียง เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวคุยอะไรกับใครบ้างแต่เห็นจากท่าทางแล้วแทมินกำลังน่ารักมากๆ ยามที่เจ้าตัวเอามือป้องปากเหมือนกลัวมีใครได้ยิน กับการยักไหล่น้อยๆเหมือนกับกลัวถูกจับได้นั้นยิ่งชวนน่ามองเข้าไปใหญ่ เมื่อคนน่ารักรู้ตัวว่าถูกมองก็รีบหันใบหน้าน่ารักกลับมา ก่อนจะเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้ร่างสูงพร้อมรอยยิ้มร้ายๆ
“ขอบใจมากนะ….คุณป๊าฉันรู้แล้วละ”
“………….?”
แทมินยิ้มอย่างอารมณ์ดี “คุณป๊าน่ะรู้แล้วว่าฉันถูกลักพาตัว”
แทมินเดินไปนั่งบนโซฟานุ่มด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ทิ้งให้ร่างสูงยืนค้างปนอึ้ง ‘ลักพาตัวอะไรกัน’
“ลักพาตัว?...อะไรของนาย..” ยังไม่ทันพูดจบเบอร์แปลกๆก็ต่อเข้ากับโทรศัพท์ของเขา
ทันทีที่คุยโทรศัพท์มินโฮก็เข้าใจทุกอย่างทันที
มินโฮมองหน้าแทมินอย่างคาดโทษ ร่างบางหัวเราะพลางยักหน้าส่งๆให้ร่างสูง
ทันทีที่วางโทรศัพท์ได้เจ้าตัวก็แทบจะพุ่งเข้าไปขย้ำเด็กแสบที่นั่งขำอยู่บนโซฟา
“นี่มันไม่ตลกเลยนะคุณหนูชอง!”
“นายก็แค่ร่วมมือกับฉันแป๊บเดียวเอง….แค่วันสองวัน”
“จะบ้าหรือไง!.....มีที่ไหนเรียกค่าไถ่จับตัวเอง…นายนี่ท่าทางจะบ้า”
“ก็ใครใช้ให้คุณป๊าพานายนั่นเข้าบ้านละ….ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าระหว่างฉันกับนายแจจุงคุณป๊าจะเลือกใคร”
เจ้าตัวกอดอกพูดเหมือนกับภูมิใจนักหนา แต่มินโฮผู้กำลังตกเป็นผู้ต้องหาคดีลักพาตัวนี่ซิไม่ได้ขำไปด้วยเลย
“นายกำลังเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีที่ผิดนะ….ฉันกำลังจะเดือดร้อนเพราะนาย”
มินโฮบอก เขาเริ่มหงุดหงิดจริงๆขึ้นมาซะด้วย เมื่อแทมินโทรหาชองยุนโฮ ปลอมตัวเป็นคนร้ายและลักพาตัวเองนี่ยังไม่นับที่แทมินปรักปรำให้เขาเป็นหัวหน้าโจรด้วย ป่านนี้ทางครอบครัวนู้นคงวิ่งวุ่นกันจ้าละหวั่น
“ผิดตรงไหน…ก็แค่เรียกค่าไถ่ตัวเองก็แค่นี้” แทมินยักไหล่
“ผิดมาก…ฉันจะโทรไปหาคุณชองยุนโฮเดี๋ยวนี้ว่านายคือเด็กเลี้ยงแกะแถมยังโดดเรียนด้วย”
แทมินหน้าขมวดขึ้นทันทีเจ้าตัวยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมจ้องหน้ามินโฮอย่างไม่ยอมแพ้
“นายคิดว่าคุณป๊าจะเชื่อใคร….ระหว่างฉัน…กับนาย” แทมินจิ้มอกร่างสูงแรงๆ
“ไอ้เด็กแสบเอ้ย!”
มินโฮว่า
“ระหว่างนี้ฉันขออยู่กับนายไปก่อนซักสองสามวันนะ” แทมินยิ้ม เท้าเล็กๆเดินตรงไปยังห้องครัวหรูที่แยกส่วนเอาไว้อย่างดี เสียงฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี มินโฮทรุดนั่งบนโซฟาใบหน้าหล่อนั้นตึงเครียดอย่างที่สุด
เขาไม่ได้กลัวเรื่องที่กำลังจะเกิดแต่เขากำลังหาวิธีเอาคืนเจ้าเด็กแสบคนนั้นต่างหาก
ฉับพลันใบหน้าคมก็เผยยิ้มที่มุมปาก
“ก็ดีเหมือนกัน….นายเสร็จแน่ไอ้เด็กแสบ”
‘แทมินถูกลักพาตัว’
ท่านประธานกำลังนั่งหน้าเครียด เขาห่วงลูกชายคนเดียวมากถึงมากที่สุด
“คุณยุนโฮใจเย็นๆก่อนนะครับ…เราโทรแจ้งตำรวจดีไหมครับ”
แจจุงก็กังวลใจไม่แพ้กัน หลังจากได้รับโทรศัพท์ยุนโฮก็เป็นอย่างที่เห็น
“ไม่ได้แจจุง…ถ้าแจ้งมันขู่ว่าจะทำร้ายแทมิน…”
ร่างสูงถอนหายใจแรงๆ
เด็กน้อยยิ้มร่าเริงหัวเราะไปกับการ์ตูนที่กำลังวิ่งไปมาในทีวี ชายหนุ่มอีกคนนั่งมองอยู่ห่างๆกุมขมับด้วยความเครียด
เด็กแสบชองแทมินบอกเขาว่า…..จะมีการติดต่อกลับมาอีกทีจากชองยุนโฮหลัง 1 ทุ่ม และเวลานัดก็ใกล้เข้ามาทุกที
‘ไม่น่าร่วมมือกับเด็กนี่เลย…ให้ตายซิ’ มินโฮคิดจนปวดหัว
ทันใดนั้นโทรศัพท์เบอร์แปลกๆก็โทรเข้ามาอีก มินโฮชั่งใจอยู่นานจนกระทั่งเสียงริงโทนนั้นเงียบลง แต่แล้วมันก็ดังขึ้นอีกจนชายหนุ่มต้องตัดสินใจกดรับในทันที
“สวัสดีครับ”
“มินโฮ….นั่นมินโฮใช่มั้ย?” เสียงปลายสายตอบกลับน้ำเสียงดูไม่มั่นใจ มินโฮจำเสียงนี้ได้ไม่มีวันลืม
“พ…พี่แจจุง….”
“เกิดอะไรขึ้นทำไมเบอร์ของนายถึงเป็นเบอร์เดียวกับโจรลักพาตัวละ?”
มินโฮไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน…..เขาดีใจที่แจจุงเป็นคนโทรมา และก็แปลกใจไม่น้อยที่คนสวยยังไม่ลืมเบอร์ของเขา
“พี่แจจุงครับ….เรื่องนี้ผมอธิบายได้”
“เตรียมตัวเก็บกระเป๋าเลยนายน่ะ”
มินโฮชี้นิ้วสั่งคนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาด้วยท่าทีสบายอารมณ์ แทมินขมวดคิ้ว เป็นเชิงถามว่าทำไม
มินโฮแสยะยิ้มเล็กน้อย
“พ่อของนายกำลังจะมาที่นี่น่ะสิ….ตายแน่คุณหนูชอง”
แทมินอ้าปากค้างขนมที่กำลังคว้าเข้าปากหล่นตุบลงที่พื้น
“บะ…บ้าน่า….นายล้อฉันเล่นใช่มั้ย…มินโฮ”
มินโฮส่ายหัว เขาชูโทรศัพท์ขึ้นมา “เสียใจด้วยนะคุณหนูชอง…นายต้องกลับบ้านแล้วละ”
“ฉันจะบอกป๊าว่านายลักพาตัวฉันมาจริงๆ”
มินโฮทำตาโตพยักหน้าเวอร์ แล้วอดกลั้นขำไม่ได้เมื่อคุณหนูชองเริ่มโกรธจนหน้าแดง
“ยอมซะเถอะคุณหนูชอง….นายกลับบ้านไปซะแล้วเลิกทำตัวเป็นเด็กเกเรได้แล้ว”
“ฉันไม่ได้เกเร….ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่แจจุงของนายนั่นแหละ!”
“นายไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับพี่แจจุง”
แทมินเริ่มโมโห “ทำไมจะยุ่งไม่ได้!ในเมื่อหมอนั่นเองนั่นแหละที่เป็นคนเข้ามายุ่งกับคุณป๊าของฉัน!!”
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะการสนทนาที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แทมินสะบัดหน้าจนผมกระจายแล้วนั่งลงบนโซฟาแรงๆ
มินโฮรับโทรศัพท์ แล้วหันมาหาเจ้าตัวเล็ก แทมินเบะปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่เขาไม่ชอบเลยหลุดออกจากปากของมินโฮ
อยู่กับเขาร่างสูงดูจะกัดเขาให้ได้ แต่พอชื่อของอีกคนหลุดออกมามินโฮก็มีท่าทีสบายๆแถมยังกระตือรือร้นที่จะคุยอีกด้วย
“เป็นพี่น้องภาษาอะไรกัน”
แทมินบ่น
กระเป๋าเป้ใบเดิมถูกโยนลงบนตักร่างเล็ก เจ้าตัวหน้ามุ่ยกัดปากแดงอย่างเจ็บใจ
“ทำดีๆไม่เป็นรึไง!....ไอ้บ้า!” ขยับปากด่าตามแบบฉบับคุณหนูเอาแต่ใจ
“กับนายทำแค่นี้ก็ดีแล้ว….อย่ามาลีลาไปกับฉันได้แล้ว…เดี๋ยวพ่อนายจะรอนาน”
แทมินยักไหล่เล็กน้อยไม่วายบ่นงุ้งงิ้งตลอดทาง ภายในลิฟท์สองคนไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน แทมินที่แอบมองเสี้ยวหน้าของมินโฮเขาพอจะดูออกว่าว่าร่างสูงกำลังดีใจที่จะได้พบกับแจจุง…..
“นี่….มินโฮ…”
ร่างสูงยืนกอดอกเหล่มองแทมินเล็กน้อย “นายชอบคิมแจจุงหรอ?”
มินโฮไม่ตอบแต่เบือนหน้าหนี “ไม่ตอบแสดงว่าใช่ละสิ”
แทมินยิ้มเล็กน้อย……เขานึกแผนแรกได้ทันท่วงที รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของร่างเล็กเขารู้แล้วว่าจะทำยังไง
ให้คิมแจจุงอยู่บ้านตระกูลชองไม่ได้
.....................................................................................................
TBC
จบไปอีกตอนเเล้วววววอ่านจบเเล้วเม้นด้วยนะค่ะ ^O^
มินโฮเป็นพี่น้องกับเเจจุงค่า เพราะเเจจุงเป็นลูกของลุงซึ่งก็คือพี่ชายของพ่อมินโฮ
ส่วนน้องเเทมิน จะหายเเสบเมื่อไหร่ (ก็ไม่รู้สินะ^O^)
ส่วนตอนหน้าก็จะเป็นตอนเจ็บๆน้องเเทมินปะทะเเม่เลี้ยงอย่างพี่คิมเเจเเล้ว
ไว้รอติดตามนะ ^^
ความคิดเห็น