คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : new mom :: t w o 100% ครบเเล้ว
[02]
Chapter ::2
“รถของใครน่ะคุณแม่บ้านเห็นมาจอดหน้าบ้านของเรานานแล้ว”
คุณหนูชองยืนมองจากหน้าประตูบ้าน รถยนตร์คันหรูยี่ห้อดังกำลังจอดชิดรั้วบ้านของเขาแถมยังมีชายหนุ่มใส่แว่นดำเดินลับๆล่อๆอยู่หน้าบ้านด้วย
เช้านี้แทมินตื่นเช้าที่สุดในรอบวันดีหน่อยตรงที่ตื่นมาแล้วไม่เจอผู้ชายคนนั้นแต่ก็น่าหงุดหงิดซักหน่อยตรงที่คุณป๊าของแทมินก็หายออกไปเหมือนกัน แทนที่แทมินจะมานั่งโกรธกลับมีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของร่างเล็กมากกว่าเรื่องของแจจุง
“คุณหนูจะไปคนเดียวหรอค่ะให้แม่บ้านไปเป็นเพื่อนมั้ยค่ะ”
แทมินส่ายหน้า…ถ้าเป็นโจรก็คงไม่ใช่เพราะคนที่ขับรถยี่ห้อนั้นก็คงเป็นคนมีตังค์อยู่ไม่ใช่น้อย อาจจะเป็นเพื่อนของพ่อเขาก็ได้
ร่างเล็กเดินตรงไปที่ประตูรั้วอัลลอยด์ ทันทีที่เห็นว่ามีคนมาชายหนุ่มคนนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แทมินเหมือนกัน
ร่างกายสูงกำยำ…จมูกโด่งๆ…เรียวปากที่กำลังยกยิ้มอย่างเป็นมิตรทำให้แทมินประทับใจไม่น้อยกับการพบกันครั้งแรก
“มาหาใครฮะ” ร่างบางถามออกไป
“บ้านของคุณชองยุนโฮรึปล่าวครับ?” ชายหนุ่มถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ
ร่างบางพยักหน้า ก่อนจะเห็นว่ามุมปากนั้นยกยิ้ม “คุณคิมแจจุงอยู่ที่นี่หรือปล่าวครับ?” พอรู้ว่าชื่อของใครหลุดออกมาจากริมฝีปากหยักนั่นร่างบางก็หน้าบูดขึ้นมาทันที
“ไม่มี…ไม่รู้จัก!” ร่างบางว่าเสียงแข็งก่อนจะหันหลังเดินหนี
“เดี๋ยวสิครับคุณ!....แต่คุณแจจุงเขาอยู่ที่นี่จริงๆนะครับ”
ร่างสูงพยายามจะบอกให้ร่างบางเข้าใจ สิ่งที่คนของเขารายงานมาไม่ผิดแน่ๆคิมแจจุงอยู่บ้านของชองยุนโฮจริงๆ ร่างบางต้องมีอะไรบางปิดบังเขา
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีคิมแจจุงพูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!!”
แทมินหันกลับไปตะคอก ร่างบางเดินหนีเข้ามาในบ้านแต่ร่างสูงข้างนอกนั่นกำลังกดกริ่งอย่างบ้าคลั่ง
“คุณหนูค่ะ…แย่แล้วค่ะคุณข้างนอกกำลังกดกริ่งบ้านเราแบบนี้….เขามาทำอะไรค่ะให้โทรเรียกตำรวจไหมค่ะ”
คุณแม่บ้านว่าอย่างร้อนใจ เธอเห็นคุณหนูของเธอเดินออกไปข้างนอกได้พักเดียวพอแทมินเดินเข้ามาเสียงกดกริ่งนั่นก็ดังตามหลังมาติดๆแถมยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกดด้วย
“คุณอา!!~”
แทมินยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นรถอีกคันกำลังบีบแตรเพื่อเรียกให้คนไปเปิดประตู
“แทมินใครมากดกริ่งบ้านของเราน่ะ?” เมื่อชางมินลงมาจากรถก็ถามหลานสุดที่รักทันที
“คนบ้ามั้งฮะอาชางมิน”
แทมินตอบยิ้มๆแต่คนเป็นอาไม่ได้ยิ้มด้วยเลยใบหน้าหล่อขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“มิยองไปเปิดประตูให้เค้าเข้ามา”
เมื่อรับคำสั่งจากชางมิน คุณแม่บ้านก็รีบโค้งหัวให้ก่อนจะรีบเดินออกไปตามคำสั่งทันที
“คุณอา!!” แทมินตะโกนด้วยความไม่พอใจ
“หลานอาทำไมทำหน้าแบบนั้น…ถ้าคุณคนนั้นเขาเป็นแขกของคุณพ่อ…หลานจะทำเสียมรรยาทนะ”
ร่างบางเบ้ปาก
“แขกของคุณป๊าที่ไหนกัน…แขกของแจจุงนั่นต่างหาก” แทมินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
“แทมินทำไมพูดแบบนั้นครับ…ไม่น่ารักเลย…” ชางมินอดตำหนิหลานตัวแสบไม่ได้
เมื่อชายหนุ่มคนดังกล่าวเข้ามาในบ้าน ด้วยสภาพเหงื่อโซกไปทั้งตัวแบบนั้นก็รู้แล้วว่าเขาคนนี้ต้องยืนคอยข้างนอกนานแค่ไหน
ร่างสูงมองไปทางแทมินสลับกับชางมิน
“คุณมาหาใครครับ?”
น้องชายเจ้าของบ้านเปิดการสนทนา ทำให้บรรยากาศตึงเครียดดูดีขึ้นมานิดหน่อย
“คุณคิมแจจุงครับ…เขาอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ”
แทมินมองด้วยสายตาค้อนๆแต่ก็อดจ้องหน้าชายหนุ่มไม่ได้ อยู่ใต้กรอบแว่นว่าเข้มแล้วพอถอดแว่นออกมาใบหน้าหล่อนั้นกลับดูดียิ่งกว่าซะอีก
“ครับ….คุณคิมแจจุงอยู่ที่นี่” ชางมินตอบทำให้ร่างบางที่นั่งข้างๆถอนหายใจแรงๆ
“เป็นอะไรกับหมอนั่นละ…แฟนสามี…หรือกิ๊ก” ชางมินหันกลับไปดุ
“แทมินเสียมรรยาท” ชางมินบอกยิ่งทำให้ใบหน้าหวานบึ้งด้วยความไม่ชอบใจ
“ผมชื่อ …ชเวมินโฮครับ…เป็นน้องชายของพี่แจจุง”
มินโฮยิ้ม
“น้องชายของคุณแจจุงนี่เอง….ตอนนี้คุณแจจุงไม่อยู่หรอกครับออกไปข้างนอกกับพี่ชายของผม…
ผม…ชองชางมินครับ…เป็นน้องชายของพี่ยุนโฮส่วนนี่ลูกชายของพี่ยุนโฮ…ชองแทมิน”
ชางมินบอกมินโฮ แต่ดูท่าทางหลานของเขาจะไม่ยอมทำความเคารพคนมีอายุมากกว่าซะแล้ว
“แทมิน…ขอโทษคุณมินโฮที่เสียมรรยาทสิครับ” เจ้าหลานตัวแสบกอดอกเชิดหน้า ไม่แม้แต่จะมองผู้เป็นอาเลยแม้แต่น้อย
“มาก็ดีแล้ว…พาคิมแจจุงอะไรนั่นกลับไปด้วย….ฉันไม่อยากได้แม่เลี้ยง”
แทมินกระแทกเสียง ใบหน้าคมตกใจตาโตเมื่อได้ยินสิ่งที่หลุดจากปากของแทมิน
“หมายความว่ายังไงครับ!...พี่แจจุงอยู่ในบ้านนี้…ในฐานะ…”
“คุณยินไม่ผิดหรอกครับ…คุณแจจุงอยู่บ้านนี้ในฐานะพี่สะใภ้และแม่เลี้ยงของแทมิน”
หลังจากแขกกลับไปเรียบร้อยชางมินก็หันกลับมาหาหลานตัวแสบ คนเป็นอายืนมองด้วยสีหน้าเข้มๆ
“คุณอา~”
แทมินเข้าไปออดอ้อนเกาะแขนเกาะขาเหมือนเด็กๆ ถ้าชางมินทำท่าแบบนี้แสดงว่าไม่ชอบใจในการกระทำของแทมินแน่ๆ
“ทำไมถึงพูดแบบนั้นครับ”
ใบหน้าหวานยู่ปากก่อนที่เจ้าตัวจะตอบอ้อมแอ้ม
“แทมินไม่อยากให้หมอนั่นอยู่ในบ้านเรา….แทมินไม่ชอบฮะ…อีกอย่างผู้ชายคนเมื่อกี้ก็มาตามหานายแจจุงอะไรนั่นด้วยหมอนั่นน่าจะกลับไปกับนายมินโฮ”
“หลานพูดจาไม่น่ารักเลยนะครับ…ไปเรียกคุณแจจุงว่าหมอนั่นได้ยังไงกัน”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้…ก็แทมินไม่ชอบ”
“ใช่ค่ะ!...คุณชางมินในเมื่อแทมินไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องพูดดีด้วย”
โบอาเดินยิ้มเข้ามาในบ้านไม่แปลกที่เธอจะสามารถเข้าออกบ้านพี่เขยได้ตลอดเวลาแบบนี้
“คุณน้า”
แทมินยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่ามีคนเข้าข้างตนร่างเล็กก็วิ่งไปหาด้วยความดีใจ
“อาชางมินเข้าข้าง…แจจุงนั่น”
แทมินฟ้องเหมือนเด็กๆ จนอาต้องส่ายหัวเบาๆ แทมินถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กๆพอเข้าโรงเรียนประถมแม่ของเขาก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ จะแหลือก็แค่คุณป๊ายุนโฮเพียงเท่านั้นร่างเล็กจากที่เคยได้รับความรักจากแม่และพ่อตอนนี้เหลือแค่พ่อคนเดียวแทมินจึงกลัวว่า….คนที่เข้ามาใหม่จะมาแย่งความรักของพ่อเขาไปอีกคน
“อาไม่ได้เข้าข้าง…แต่ที่หลานทำมันผิดรู้มั้ยครับ…คุณแจจุงอายุมากกว่าหลาน…หลานเรียกเขาแบบนั้นไม่ได้”
ชางมินพยายามพูดกับหลานอย่างใจเย็นที่สุด
“อาก็เข้าข้างเหมือนคุณป๊า…อีกหน่อย…อาก็คงไม่รักแทมิน..อาก็จะรักแต่ผู้ชายคนนั้น!!!”
แทมินกลายเป็นเด็กก้าวร้าวร่างเล็กตะคอกเสียงสั่นก่อนเจ้าตัวจะวิ่งหนีขึ้นบ้าน
ชางมินมองตามอย่างช่างใจ…อาจเป็นเพราะแทมินขาดแม่ตั้งแต่เล็กๆจึงทำให้เด็กน้อยเป็นอย่างที่เห็น
“ผมหวังว่าคุณโบอาจะช่วยพูดในสิ่งที่เป็นไปได้นะครับ”
เมื่อบอกหลานไม่ได้ก็บอกคนเป็นน้าแทน โบอาไม่ชอบแจจุงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อันที่จริงไม่ชอบทุกคนเลยด้วยซ้ำที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับยุนโฮ
โบอายิ้มอย่างไม่จริงใจ หญิงสาวยิ้มตอบชายหนุ่ม ในความคิดของเธอ…..ไม่ว่าชองยุนโฮ…หรือชองชางมิน…หนึ่งในสองคนนี้จะใครก็ได้ด้วยฐานะหน้าที่และการทำงานแล้ว…เธอคงจะสุขสบายไปทั้งชาติ
“แทมิน….” โบอาเดินเข้าไปหาหลานก่อนจะโอบกอดแทมินเอาไว้
“คุณน้า…คุณน้าเห็นมั้ยฮะไม่ว่าคุณป๊า…หรือคุณอา..ก็เข้าข้างหมอนั่นหมดเลย…” แทมินฟ้อง
“นั่นน่ะสิ…เด็กแจจุงนั่นมีอะไรดีกันนะทำไมพี่ยุนโฮถึงยกย่องออกหน้าออกตาแบบนั้น”
โบอาก้มหน้าลงมาหาแทมิน
“หลานไม่ชอบนายแจจุงใช่ไหมลูก”
“ฮะคุณน้า…แทมินไม่ชอบ…ไม่ชอบเลย!!” แทมินหน้าบูด
“งั้นเราต้องร่วมมือกัน…ให้เด็กแจจุงนั่นอยู่ในบ้านของเราไม่ได้…ทำให้เด็กนั่นออกไปจากบ้านเราได้ยิ่งดี”
“ฮะ!คุณน้า” แทมินยิ้มอย่างดีใจอย่างน้อยเขาก็มีคุณน้าที่คอยเข้าข้าง
“แทมินไปไหน?”
ยุนโฮเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเลขาคนเก่งที่พ่วงหน้าที่ภรรยาของเขาไปด้วย เอ่ยถามแม่บ้านปกติลูกชายของเขาต้องนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น….พอเขากลับมาถึงต้องได้รับอ้อมกอดอุ่นๆเป็นการต้อนรับแต่วันนี้แปลกที่แทมินไม่อยู่
“คุณหนูแทมินอยู่บนห้องค่ะ…กับคุณโบอา” ยุนโฮขมวดคิ้ว
“โบอามาหรอ” เขาถาม “ค่ะ…คุณโบอามา…หลังคุณชางมินนิดเดียวเองค่ะ”
แม่บ้านตอบก่อนจะช่วยแจจุงถือของเพื่อนำไปเก็บ
“ไปตามชางมินมาพบฉันด้วย…แจจุงคุณไปพักผ่อนเถอะ..” ยุนโฮหันไปบอกร่างบาง แจจุงยิ้มร่างบางเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มก่อนจะรับเอาเสื้อสูทตัวใหญ่มาถือไว้
“แล้วนี่คุณพ่อของแทมินไปไหนละจ๊ะ”
สองคนเดินคุยกันออกมาจากห้องทำให้คนที่กำลังตั้งใจเดินขึ้นบันไดอดเงยหน้ามองไม่ได้
ทันทีที่ดวงตากลมสบเข้ากับร่างของคนที่แทมินเกลียดนักหนาใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขต้องหุบยิ้มทันที
แจจุงยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเช่นเคย อย่างน้อยการยิ้มก็คือสิ่งที่ดีที่สุดในเวลานี้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - 50%- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -
ทั้งสองน้าหลานเชิดหน้าใส่อย่างเคย
แทมินดูจะไม่ชอบใบหน้าสวยๆของแจจุงเอาซะเลย เมื่อเห็นว่าร่างบางถือสูทคุณป๊าเจ้าตัวก็ยิ่งโมโหหนัก
“ใครให้นายถือของคุณป๊ากันห๊ะ!”
คุณหนูชองตวาด ดวงตาสบกับดวงตาแจจุง
“ผมทำหน้าที่ภรรยาของคุณยุนโฮก็ต้องมีหน้าที่ถือให้สามีสิครับ”
แจจุงยิ้มนิดก่อนจะเดินเลยสองน้าหลานเพื่อนำของไปเก็บ เด็กน้อยหน้าชาตัวสั่นด้วยความโกรธ
‘คิมแจจุง!’
แทมินคาดโทษและเดินลงมาด้านล่างด้วยความหงุดหงิด โบอาก็เช่นกัน
วันนี้แจจุยังคงลงมาช่วยเลือกทั้งวัตถุดิบและทำอาหารเช่นเดิม ร่างบางดูมีความสุขในการจะคิดเมนูซักอย่างหนึ่งแจจุงตั้งใจ
ทำมันทั้งหมดเพราะเขาคิดว่าอาหารที่ใช้ใจทำ คนรับประทานจะเข้าถึงรสชาติของมันมากกว่า
หนึ่งในเมนูที่แจจุงทำเป็นอาหารโปรดของแทมิน…และก็เป็นอาหารโปรดของน้องชายของเขาด้วย
คนสวยมีลูกมือเป็นแม่บ้านไม่ว่าหยิบจับอะไรก็คล่องตัวและน่ารักไปซะหมด
“คุณท่านเลือกแม่เลี้ยงของคุณหนูไม่ผิดเลยนะคะ…คุณน่ะทำอาหารเก่งแล้วก็น่ารัก”
หนึ่งในแม่บ้านพูดขึ้นคนอื่นก็เห็นด้วย คนถูกชมยิ้มรับก่อนจะโค้งหัวให้
“ขอบคุณมากครับ…”
คนสวยกำลังง่วนอยู่กับแกงกิมจิอาหารโปรดของยุนโฮ
“ทำอะไรน่ะ….หอมออกไปถึงข้างนอกเลย”
ร่างสูงเดินเข้ามาความจริงเขายืนอยู่ด้านนอกนานแล้วแค่ได้มองคนสวยที่กำลังตั้งใจทำอาหารโดยไม่สนใจสิ่งอื่นๆมันช่างดูน่า
รักเหลือเกิน น่ารักจนเขาอดไม่ได้ต้องเข้ามาหาร่างบางด้วยตัวเอง
“อ๊ะ!....คุณยุนโฮ…ไม่ไปรอที่โต๊ะละครับ…ครัวเป็นเขตอันตรายสำหรับคุณนะ”
แจจุงพูดขำๆ
“ผมก็อยากเข้ามาดูภรรยาของผมทำอาหารน่ะสิครับ…ถ้าไม่มาดูวันนี้ผมคงคิดว่าอาหารเมื่อวานคุณไปซื้อมาแน่เลย”
ร่างบางยิ้มน้อยๆกับท่าทีของยุนโฮ เหล่าแม่บ้านก็พากันอมยิ้มไปตามๆกัน เจ้านายของเธอไม่เคยคิดที่จะเหยียบย่างเข้ามาใน
ครัวเลยซักครั้ง คุณหนูของบ้านก็เช่นกัน ภาพพวกนี้ไม่เกิดขึ้นมานานเป็น 10 ปีหลังจากคุณผู้หญิงเสียไป
แต่วันนี้ความอบอุ่นแบบนั้นกำลังกลับมา….บรรยากาศที่หลายคนเรียกกันว่าครอบครัว
“แทมินละทำไมไม่ลงมาทานข้าว”
ยุนโฮถามเมื่อหนึ่งในเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารปราศจากคนนั่ง โบอายิ้มเล็กน้อย
“หลานอยู่บนห้องค่ะพี่ยุนโฮ…คงทำใจลำบากที่ต้องทานอาหารร่วมกับ….เอ่อ…คนอื่น…คุณแม่บ้านช่วยยกถาดอาหารขึ้นไป
ให้แทมินด้วยนะ”
โบอาพูดเสร็จหญิงสาวก็ยิ้มน้อยๆดวงตาของหญิงสาวมองจิกไปที่ร่างบางอีกคน
“หมู่นี้ดูคุณโบอา…มาบ้านพี่ยุนโฮบ่อยนะครับ”
“ฉันมาดูแลหลานน่ะค่ะ”
“หรอครับ….คิดว่าคุณมาดูแลพี่เขยซะอีก”
ชางมินพูดได้ถูกจุดทำเอาหญิงสาวต้องหุบยิ้มทันที ก่อนจะได้เถียงกันไปมากกว่านี้ยุนโฮก็เป็นผู้ยุติ
“ไปตามแทมินลงมาทานข้าว…ให้ผู้ใหญ่รอมันจะไม่ดี”
แม่บ้านยิ้มเจื่อนไปตามๆกัน….มิยองเป็นคนสนิทกับคุณหนูของบ้านมากที่สุดถ้าคุณหนูบอกว่าไม่ใครก็ห้ามขัด
“เอ่อ…คุณหนูไม่ยอมลงมาค่ะ…ดิฉันไปตามมาแล้ว”
ยุนโฮถอนหายใจ….เมื่อนายใหญ่ของบ้านแสดงอาการแบบนั้นแสดงว่าไม่พอใจหลายๆคนที่สังเกตเห็นอาการแบบนี้ต่างพา
กันเงียบเสียงและรอฟังคำสั่งจากยุนโฮเท่านั้น มีเพียงแจจุงที่กุมมือของร่างสูงเพื่อส่งผ่านความอบอุ่นไปให้อย่างน้อยให้ยุน
โฮเย็นลงในตอนนี้ก็ยังดี
“เดี๋ยวผมไปตามเองครับ…” แจจุงยิ้มบางๆ ก่อนจะหันใบหน้าสวยไปทางคุณแม่บ้าน
“ช่วยจัดอาหารให้ผมด้วยครับ”
คนสวยหอบเอาลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด….สิ่งที่แทมินคิดและเขาคิดมันต่างกัน…ถึงแทมินจะเกลียดเขาแต่แทมินก็เป็นลูก
ของยุนโฮเป็นคนที่ยุนโฮรักมากที่สุด….เมื่อยุนโฮเลือกแจจุงเขาจะต้องดูแลให้ดีที่สุด
---ก๊อกๆ---
คนสวยเคาะประตูตามมรรยาทก่อนจะได้ยินเสียงจากข้างใน
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่กิน…คุณแม่บ้านบอกคุณป๊าด้วยฮะ!”
เสียงของแทมินเจือไปด้วยเสียงสะอื้นเขาเดาว่าร่างเล็กในห้องต้องร้องไห้แน่ๆ คิมแจจุงถือวิสาสะเปิดเข้าไป ร่างเล็กนั่ง
หันหน้าออกไปทางระเบียงจึงทำให้แทมินไม่รู้ว่าคนที่เขาคุยอยู่เป็นใคร….แต่เพราะกลิ่นอาหารที่แจจุงถือมาทำให้รู้ว่าแทมินก็
หิวเหมือนกัน
เสียงท้องร้องเบาๆทำให้แจจุงอมยิ้ม --หิวแต่ก็ยังประชดนะคุณหนูชอง---
“แทมินไม่ลงไปหรอกฮะ…แทมินไม่หิวบอกคุณป๊าเลย” ร่างบางสูดลมหายใจก่อนจะนั่งซุกหน้ากอดเข่า
“ถ้าคุณไม่ทานข้าวแบบนี้…คุณจะเอาแรงที่ไหนมาสู้กับผม…คุณหนูชอง”
ทันทีที่เสียงหวานเปล่งออกมาคุณหนูชองก็ควันขึ้นหน้าทันที ใบหน้าหวานหันขวับกลับมาแทบจะในทันที
“นาย!!!ใครใช้ให้ขึ้นมาห๊ะ!!!...ฉันจะฟ้องคุณป๊า!!!”
แทมินว่า ร่างบางถอยหลังหนีจนชิดหัวเตียงเมื่อคิมแจจุงกำลังก้าวเข้ามาหา มือของแจจุงประคองถาดอาหารกลิ่นหอมฉุยไว้
ทั้งสองข้าง
“คุณจะฟ้องพ่อของคุณ…หึๆ….ก็พ่อของคุณนั่นแหละเป็นคนให้ผมขึ้นมาดูคุณ”
แจจุงยิ้มมือบางวางถาดอาหารก่อนเจ้าตัวจะถือวิสาสะนั่งลงบนเตียง
“ฟังนะคุณหนูชอง…คุณควรจะทานอาหารซะประชดด้วยการอดข้าวแบบนี้ไม่ดีหรอก…ถ้าคุณเกิดป่วยหรือเป็นอะไร…คนที่
จะได้อยู่กับพ่อของคุณคือผมนะ” แจจุงยิ้ม
“นายมัน….หึ้ย!!!....ฉันไม่ยอมหรอก…ฉันไม่ยอมให้นายอยู่กับคุณป๊าหรอก!!”
เด็กหนุ่มมองแจจุงค้อนๆสลับกับอาหารน่ากินตรงหน้า แจจุงจะใส่อะไรให้เขากินรึปล่าวเนี่ย
แทมินตักแกงกิมจิขึ้นมาดมกลิ่นหอมๆยั่วน้ำลายได้ไม่ยากทันทีที่น้ำแกงรสชาติอร่อยเข้าปากคำต่อๆไปก็ตามมา คนตัวเล็กยิ้ม
เล็กน้อยเมื่ออาหารที่แจจุงยกขึ้นมาให้เป็นของโปรดเขาแล้วมันก็อร่อยทุกอย่างด้วย
“นายให้มิยองไปซื้อมาหรอ?” แทมินถาม…..แก้มแดงเคี้ยวข้าวจนเต็มแก้ม
“ผมทำเอง…” แจจุงยิ้ม
“ชิ!....ก็งั้นๆแหละ…” คนน่ารักเบ้ปาก ไม่ทันไรอาหารตรงหน้าก็ถูกกินจนหมด
“ฉันไม่มีวันตายง่ายๆหรอกจำไว้เลย!....แล้วฉันก็ไม่มีทางเรียกนายว่าแม่เลี้ยงด้วย”
แทมินกระแทกเสียงตามหลังแจจุง
คนสวยชะงักก่อนจะหันกลับมายิ้มเย็นๆ
“ราตรีสวัสดิ์….คุณหนูชอง”
เสียงประตูปิดเบาๆ แทมินตาโตคนที่เขาเกลียดหนักหนาเป็นคนเอาอาหารมาให้เขากินถึงบนห้องและพึ่งบอกราตรีสวัดิ์เมื่อกี้ด้วย
“คุณยุนโฮ”
แจจุงชะงักเมื่อเห็นยุนโฮกำลังก้มๆเงยอยู่กับตู้เย็นหลังใหญ่ พอร่างสูงหันมาแจจุงจึงยิ้มให้
“เจ้าแสบเป็นยังไงบ้าง”
ยุนโฮยกแก้วปล่าวมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะตามด้วยรินนมใส่แก้ว
“แทมินทานอาหารหมดเลยฮะ” แจจุงยิ้มนิดๆเมื่อเขาส่งถาดอาหารให้กับคุณแม่บ้าน
“คุณก็ทานอาหารด้วยละ…เมื่อกี้คุณยังไม่ทานอะไรเลย” ยุนโฮลูบหัวแจจุงเบาๆ
“ฮะคุณยุนโฮ…ผมว่าคุณรีบไปหาแทมินเถอะฮะ” แจจุงยื่นแก้วนมส่งให้ก่อนจะยิ้ม
“แทมินไม่ใช่เด็กที่จะเชื่อคนอื่นง่ายๆว่าแต่คุณทำยังไงเนี่ย…เจ้าแสบถึงยอมทานอาหารซะหมดเกลี้ยงแบบนี้”
แจจุงไม่ตอบแค่อมยิ้มบางๆเท่านั้น พอยุนโฮออกไปแล้วคนสวยก็ถอนใจเบาๆแทมินก็เหมือนกับเขาที่ขาดแม่ตั้งแต่เด็ก
แต่แทมินดีกว่าตรงที่แทมินมีคุณพ่อและคุณอาและใครอีกหลายๆคนที่พร้อมจะให้ความรักกับเขาตลอดเวลา
..............................................................................................................
ลงครบเเล้วค่า มีใครรอเรื่องนี้อยู่บ้าง ได้โปรดคอมเม้นให้ชื่นใจหน่อย
พอรู้ว่ามีคนอ่านจะได้มาอัพต่อนะเออ
เห็นยอดวิวเเล้วก็ดีนะ เเต่ไม่มีคนคอมเม้นเลย TT
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ อยากจะอัพต่อนะ
ส่วนตอนนี้ลงให้เต็มๆพ่วงตอนหน้าด้วยโทษฐานที่อัพช้า ^O^
ไปอ่านตอนต่อไปเลย!!!!!!!!
ความคิดเห็น