คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : new mom :: n i n e
Note ...... นานมั้ยกับเรื่องนี้ TT ถ้ากลับมาอ่านอีกจะจำกันได้มั้ย ไม่มีอะไรจะเเก้ตัวจริงๆเรื่องยาวตอนนี้ไม่คืบหน้ากันเลยทีเดียว จากใจจริงว่าคิดถึงคุณเเม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงมาก เเต่ฟิลมันยังไม่มา ตอนนี้ยังโซโล่ SF ต่อเนื่อง อย่าพึ่งเบื่อน้าาา เเบบคนเขียนเรื่องนี้ทำไมอัพช้าจัง TT อยากอัพไวๆอยู่นะ เเต่มันต้องกระตุ้นกันมากๆหน่อยก็กำลังพยายามอยู่ ตอนที่เหลือทั้งหมดก็จะพยายามเร็วๆเนอะ รออ่านด้วยน้า อย่าพึ่งไปไหนกันละ งั้นไปอ่านกันเลยเหอะ ^^
[09]
ดวงตาฉาบไปด้วยอายไลเนอร์คมกริบกวาดมองรอยยับของเสื้อบนหน้าอกของยุนโฮ ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกเม้มเข้าหากันแน่น โบอาเห็นชัดเจนว่าในรถทั้งพี่เขยและแม่เลี้ยงคนใหม่ของหลานเขาทำอะไรกัน นี่ถ้าเขาไม่มาเห็นซะก่อนอะไรจะเกิดขึ้นกันละ
ชองยุนโฮไม่ได้สนใจกับท่าทางที่ไม่พอใจของน้องภรรยามากนักแต่สิ่งที่เขาใส่ใจมากที่สุดคือคิมแจจุงต่างหาก ร่างบางทนความอึดอัดไม่ไหวขอเป็นฝ่ายหนีเข้าบ้านไปก่อน ส่วนเขาก็จ้ำตามไปติดๆไม่ได้ใส่ใจกับหญิงสาวที่กำลังอ้าปากเตรียมกรีดร้อง
“คุณยุนโฮ!!!”
“แจจุง…คิมแจจุง นี่คือคำสั่งหยุดเดี๋ยวนี้!”
ฝีเท้าที่ก้าวยาวๆประชิดตัวร่างบางคว้าหมับเข้าที่แขนออกแรงดึงเพียงเล็กน้อยร่างเพรียวลมอย่างคิมแจจุงก็เซถลาเข้ามาปะทะอกแกร่งอย่างไม่ตั้งใจ ยุนโฮยิ้มนิดๆกับความดื้อรั้นของแจจุง ดวงตากลมที่เสมองด้านข้างแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วจะให้เขาทำอย่างไรได้ละใครจะไปรู้ว่าโบอาจะเข้ามาขัดจังหวะในตอนนี้
“ตอนนี้อยู่นอกเวลางานแล้วผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของคุณ กรุณาปล่อยแขนของผมด้วยครับ”
แจจุงเอ่ยห้ามอย่างไม่จริงจังนัก เขารู้ดีว่าไม่สามารถขัดความต้องการของชายหนุ่มได้ ต่อให้แจจุงกำลังโกรธมากๆเขาก็มั่นใจว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้เขาหายโกรธทันที ท่านประธานรูปหล่อเชยคางของคนขี้โมโหขึ้นเล็กน้อย นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยปากอิ่มเบาๆ ให้ตายเถอะคิดแจจุงจะน่าฟัดมากไปแล้วนะ
“ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ คุณแม่”
“………………….”
“ใครใช้ให้คุณเดินหนีมาแบบนี้กัน หืม?”
ยิ่งยุนโฮยื่นหน้าเข้าใกล้มากเท่าไหร่แก้มกลมยิ่งแดงมากขึ้นเท่านั้น ทุกครั้งยุนโฮก็ทำแบบนี้และครั้งนี้แจจุงก็เขินมากด้วย ถ้าไม่มีวงแขนแกร่งโอบเอวบางไว้หลวมๆแจจุงมั่นใจว่าตัวเองต้องทรุดลงไปกองกับพื้นแน่ๆ ไม่อยากจะบอกเลยจริงๆว่าใบหน้าของยุนโฮตอนนี้ทรงเสน่ห์สุดๆไปเลย ต่อให้เขามีลูกชายจนโตขนาดนี้แล้วก็เถอะ แล้วก็เป็นแจจุงเองที่ยอมดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้น
“ผมจะรีบไปเตรียมอาหาร นี่ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้วด้วย”
ยุนโฮหัวเราะในลำคอ เจ้าลูกชายตัวดีพึ่งกินราเมนมาหยกๆกว่าจะหิวอีกทีคงใช้เวลานานโข คิมแจจุงนี่ช่างหาข้ออ้างได้น่ารักจริงๆเลย
“ผมรู้ว่าคุณหึง”
แน่นอนว่าคนที่เดินเข้าชนมุมอย่างจังแบบแจจุงหนีไปไหนไม่รอด แจจุงพ่นลมหายใจหนักๆปล่อยให้ท่านประธานรูปหล่อยืนยิ้มอยู่คนเดียว ยิ่งจี้หนักๆเข้าก็รู้เลยว่าที่ยุนโฮพูดมาถูกทุกอย่างทั้งเรื่องที่เขาเดินหนี และแสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่ตอนนี้ ใช่เขาอาจจะหึงแล้วมันใช่ที่ไหนกันละเขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น ชองยุนโฮก็แค่จ้างเขามาเป็นแม่เลี้ยงของลูกไม่ได้จ้างมาเป็นภรรยาจริงๆซักหน่อย
ยุนโฮยอมถอยแต่โดยดี ไม่ใช่เพราะเขายอมแพ้หรอกนะ แต่เพราะคืนนี้เขามีวิธีง้อที่ดีกว่านี้ต่างหากถ้าแจจุงยังไม่หายงอนแล้วละก็เขาก็มีวิธีใหม่ที่เขามั่นใจว่าร้อยทั้งร้อยคิมแจจุงจะต้องยอมแน่ๆ
“ก๊อกๆ”
เสียงเคาะประตูเรียกให้ร่างบางที่กำลังนอนคว่ำบนที่นอนตรงหน้ามีหนังสือการ์ตูนกางอยู่ ประตูที่ไม่ได้ล็อคถูกใครอีกคนเปิดเข้ามาอย่างใจเย็น
“คุณน้า”
“แทมินทำอะไรอยู่?”
โบอาพูด แล้วถือวิสาสะนั่งข้างๆมองหลานของตัวเองกำลังปิดหนังสือ แทมินไม่ได้แปลกใจที่โบอาขึ้นมาหาเขาบนนี้
“อ่านหนังสือฮะ อีกเดี๋ยวเราลงไปทานอาหารเย็นกันนะฮะ”
โบอายิ้มบางๆ อย่างที่เห็นกันอยู่ว่ามีหลานเพียงคนเดียวนี่แหละที่ยังอยู่ข้างเธอ ลูกชายคนเดียวของพี่สาวเธอรักป๊ะป๋ามากกว่าใครไม่ยอมแน่ๆให้คนอย่างคิมแจจุงเข้ามาเป็นแม่ลี้ยง เพราะยุนโฮเลี้ยงแทมินมาอย่างดี แทมินเป็นเด็กสอนง่ายเชื่อฟัง และถ้าเธอจะกรอกข้อมูลหลายๆอย่างให้หลานรับรู้ก็คิดว่ามันคงจะง่ายๆ แทมินก็แค่ยอมให้แจจุงเรียกว่า ‘แทมิน’ แต่ไม่ได้ยอมที่จะเรียกว่าแม่หรือภรรยาของคุณป๊าซะเมื่อไหร่
“วันนี้หลานไปไหนมา หืม?”
“ไปห้างกับคุณป๊าแล้วก็เอ่อ…คิมแจจุง”
“เอ๋…หลานของน้ายอมรับนายแจจุงแล้วหรอลูก”
คำถามหยั่งเชิงทำให้แทมินคิดหนัก ความจริงแจจุงก็ไม่ได้เลวร้าย ทำอาหารเก่งที่สำคัญทำของโปรดของแทมินได้ทุกอย่างเลย
“ปล่าวนะฮะคุณน้า”
“งั้นหรอจ๊ะ น้าก็นึกว่าหลานยอมรับแล้วซะอีก คิมแจจุงถึงได้ทำตัวสนิทกับคุณป๊าของหลานขนาดนี้ เอ….หรือว่าคิมแจจุงคนนี้จะมาแทนที่ของพี่โบแจกันนะ”
“ไม่ใช่นะฮะคุณน้า ไม่มีทางที่คิมแจจุงจะมาแทนที่คุณแม่ แทมินรักคุณแม่รักคุณป๊าไม่มีทางที่จะยอมให้นายแจจุงมาแย่งคุณป๊าหรอกฮะ”
โบอายกยิ้ม นั่นไง หลานก็คือหลานถ้าแทมินไม่ มีหรือยุนโฮจะกล้าขัดอีกไม่นานหรอกเมื่อเขาทำให้คิมแจจุงออกจากบ้านไปได้ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น ไม่ว่าชองยุนโฮหรือชองชางมิน จะพี่หรือน้องก็ได้ทั้งนั้น
“เราลงไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะป่านนี้คุณป๊าของหลานคงรอนานแล้วละ”
แจจุงไม่ค่อยมั่นใจเลยจริงๆหลังจากที่โบอาเข้าไปคุยกับแทมินทีไรมักเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเสมอ แทมินไม่ใช่เด็กไม่ดีแค่ขี้หวงไปหน่อยเท่านั้นกลัวตัวเองจะถูกลดความสำคัญและถูกมองข้าม ซึ่งมันไม่ใช่เลยกลับกันแจจุงคิดว่าตัวเองจะเข้ามาดูแลทั้งเรื่องอาหารการกินและการใช้ชีวิต แจจุงไม่ใช่แม่เลี้ยงแบบในละครที่ต้องร้ายกาจกับลูกเลี้ยง เพราะเขาเองก็เคยผ่านการถูกหมางเมิน
บนโต๊ะอาหารแจจุงเริ่มชินกับใบหน้าบูดบึ้งไม่เป็นมิตรของหญิงสาวตรงข้าม ส่วนที่ห่วงคือร่างเล็กที่นั่งข้างกันต่างหาก สายตาของแทมินเหมือนยังมีความกังวลใจและยังสองจิตสองใจระหว่างจะแผลงฤทธิ์หรือทานข้าวดีๆ ยุนโฮนั่งเงียบอยู่นานค่อยๆตักผัดผักส่งให้แทมิน แทมินนั่งเงียบริมฝีปากเม้มแน่นนี่พ่อของเขาลืมหรือปล่าวว่าแทมินไม่ชอบถั่วลันเตาและในผัดผักนี้ก็มีถัวลันเตาผสมอยู่ด้วย
“ทำไมไม่กินข้าวครับลูก”
“แทมินไม่ชอบถั่วลันเตาฮะ”
แทมินเขี่ยกับข้าวในจานออก ยุนโฮขมวดคิ้วเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาจำได้ขึ้นใจว่าลูกชายคนเดียวไม่ชอบถั่วลันเตา
“งั้นคุณหนูทานนี่ก็ได้ครับ”
เป็นแจจุงเองที่ตักกุ้งให้แทมิน พร้อมทั้งลอบมองปฏิกิริยาเงียบๆ แทมินเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ
“นี่เป็นแม่เลี้ยงภาษาอะไร หลานฉันไม่ชอบถั่วลันเตาเธอจำไม่ได้หรือไง”
แจจุงยอมรับว่าเป็นความรู้ใหม่ ตั้งแต่นี้ไปเขาจำขึ้นใจแน่นอน ไม่ว่าเขาจะตักอาหารอย่างใดวางบนจานให้แทมินเพื่อเป็นการไถ่โทษก็ดูเหมือนลูกเลี้ยงของแจจุงจะมองผ่านมันไปเสมอ และสุดท้ายก็เป็นยุนโฮที่ตักอาหารให้แจจุงซะเอง ถ้ามัวแต่เอาใจลูกชายของเขาจนลืมของตัวเองละก็แบบนี้ไม่ไหว เห็นทีเขาต้องเอ่ยถามลูกชายตัวเองให้ได้ความหลังจบมื้ออาหารเย็น
แทมินหน้าบูดมาตั้งแต่ต้น ยิ่งเห็นคุณป๊าของตัวเองเอาใจคุณแม่เลี้ยงยกใหญ่ สิ่งที่โบอาบอกว่าแจจุงจะมาแทนที่คุณแม่ยิ่งชัดเจนในหัว แจจุงเป็นคนน่ารัก คุณป๊าของเขาชอบ อาชางมินเองก็ชอบไหนจะแม่บ้านที่บ้านอีกละ เจ้าหมาป่าแทพุงรวมถึงชเวมินโฮ ทุกคนต่างก็รักคิมแจจุงกันทั้งนั้น
“ทำไมลูกชายของป๊าทานข้าวไม่หมด หรือว่าป๊าตักกับข้าวให้ลูกผิด ป๊าไม่ได้ลืมนะลูกแต่ป๊าอยากให้ลูกลองทานวันนี้คุณแจจุงเขาตั้งใจทำให้ลูก เขาถามคุณแม่บ้านทุกอย่างเลยนะว่ากับข้าวแบบไหนที่ลูกชอบ”
“แล้วทำไมไม่รู้ว่าแทมินไม่ชอบถั่วลันเตา”
แทมินเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตค่อยๆมีน้ำเอ่อคลอทีละนิด ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งสั่น
“คิมแจจุงกับคุณแม่ไม่เหมือนกัน ต่อให้พยายามแค่ไหนก็มาแทนที่คุณแม่ไม่ได้หรอก”
แทมินกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขาเห็นพ่อของตัวเองมีสีหน้าลำบากใจ แจจุงเองก็ไม่ต่างกัน
“ไหนเราคุยกันแล้วไงครับ ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้”
ข้อนี้ยุนโฮไม่โทษใคร ลูกชายคนเดียวที่เคยได้รับความรักจากเขามาตลอดเขาไม่เคยขัดใจลูกซักครั้ง ไม่เคยเลยชองแทมินคือคนแรกที่นึกถึง ไม่ว่างานจะเหนื่อยจะหนักหนาแค่ไหนเทวดาเดินได้องค์นี้คือของขวัญจากฟ้าที่มอบให้เขากับชองโบแจ แจจุงยิ่งหน้าเสียเข้าไปใหญ่ แม้รอยยิ้มจากยุนที่ส่งมาให้โฮก็ไม่สามารถสมานบาดแผลภายในใจที่ถูกกรีดทีละนิด
“พอเถอะครับคุณยุนโฮ”
เป็นแจจุงเองที่ลุกขึ้นยืน ไหล่บอบบางนั้นสั่นไหวแต่ก็ยังพยายามสร้างรอยยิ้มให้ร่างเล็กที่นั่งทำหน้าบึ้ง
“ผมรู้ว่าผมแทนที่แม่ของคุณไม่ได้ แต่ผมก็อยากขอโอกาสเพื่อให้ผมพิสูจน์ตัวเองว่าผมสามารถดูแลคุณหนูได้ ไม่ว่าคุณหนูจะว่าผมยังไงต่อจากนี้ผมขอเวลาพิสูจน์ตัวเอง 1เดือนหากครบกำหนดเข้าจริงๆผมไม่สามารถทำหน้าที่แม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบเมื่อนั้นผมจะไปเองครับ”
แม้จะอ่อนแอแค่ไหนแต่ใบหน้างดงามก็ยังประดับประดาด้วยรอยยิ้มเสมอ แจจุงยังคงช่วยเก็บจานเหมือนทุกครั้งแม้คุณแม่บ้านจะบอกว่าไม่เป็นไร ร่างบางไม่ได้เดินหนีปัญหาเหมือนครั้งก่อนไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะแทมินแต่เพราะอยากทำให้แทมินรู้ต่างหากว่าเขาไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดไม่ว่าจะมาแทนที่แม้แท้ๆของแทมินหรือมาแย่งความรักของยุนโฮไปจากแทมินก็ตาม กลับกันเขาอยากจะเป็นส่วนเติมเต็มครอบครัวของแทมินที่ขาดหายไป มีเวลาดูแลคนที่เขารักไม่ว่าจะเป็นชองยุนโฮหรือชองแทมิน
“แจจุง”
วงแขนแกร่งค่อยๆสอดเข้ากอดเอวร่างเล็กที่กำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าซิ้งล้างจาน แจจุงยิ้มเล็กน้อย
“ผมทำให้คุณเหนื่อยหรือปล่าว?”
“ไม่ครับ”
แจจุงตอบ เขาหมุนตัวมาหายุนโฮเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนจนแห้งดีแล้วถึงได้ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อเบาๆ
“ก็ผมบอกแล้ว…ว่าจนกว่าคุณจะออกปากไล่ผมผมถึงจะไป ไม่ต้องห่วงนะครับ 1 เดือนต่อจากนี้ผมจะทำให้ลูกชายของคุณยอมรับผมในฐานะแม่เลี้ยง ผมจะไม่สร้างความลำบากใจให้คุณแน่นอน”
ยุนโฮกอดแจจุงไว้แน่นนึกขอบคุณคิมแจจุงจริงๆที่มุ่งมั่นไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆแม้เขาจะกลัวว่าแจจุงจะยอมถอดใจหนีจากเขาก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่แทมินจะยอมรับแม้เลี้ยง ก่อนหน้านี้หลายปียุนโฮเคยลองมาแล้วโดนลูกชายของเขากลั่นแกล้งจนทนอยู่ไม่ไหวและที่สำคัญผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาก็ล้วนหวังผลประโยชน์จากตัวเขาทั้งสิ้น ไม่ได้รักลูกชายของเขาอย่างที่ใครอีกคนกำลังทำเลย ยุนโฮไม่ได้ใส่ใจและไม่คิดจะตามพวกหล่อนกลับมา ผิดกับร่างเล็กตรงหน้านี้ที่เขามั่นใจเต็มเปี่ยมว่าทั้งหลงเสน่ห์และหลงรักเข้าให้เต็มเปี่ยม เขาจะไม่มีวันปล่อยมือคิมแจจุงเด็ดขาด
“คุณยุนโฮ….”
ฝ่ามือบางยันหน้าอกของชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเข้ามาในห้องแล้วชองยุนโฮโถมตัวเข้าใส่คุณแม่เลี้ยงสุดแรง แจจุงที่ไม่ทันระวังตัวหงายหลังลงไปแต่ดีที่พื้นเตียงนั้นนุ่ม
“ว่าไงหืม?”
ยุนโฮผละออกมาถามเพียงเล็กน้อยก็หันไปสนใจผิวขาวแถวต้นคอแทน เขาจะไม่ทนอีกต่อไปไม่ใช่ว่าเขาไม่ให้เกียติรแต่เพราะคิมแจจุงช่างเหมือนกับตุ๊กตาเสียจริงจนเขาอยากจะฟัดทั้งวัน ท่านประธานหนุ่มหล่อไม่ได้สนใจเสียงท้วงติง ต่อให้วันนี้เขาไม่ทำวันข้างหน้าเขาก็อดใจไม่ไหวขย้ำคิมแจจุงอยู่ดี
“คุณยุนโฮครับ…ผม…เอ่อ”
แจจุงพูดเสียงสั่น ยอมรับเลยว่าจูบของชายวัย 30 กลางๆนี้ให้ความรู้สึกดีจนเขาเผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยุนโฮชำนาญในเรื่องพวกนี้แต่แจจุงกลับไม่….หนำซ้ำยังไม่มั่นใจด้วยว่าชองยุนโฮรักเขาจริงๆอย่างที่บอกหรือปล่าว
“ผม….”
“คุณแม่เลี้ยงถ้าคุณยังไม่มั่นใจและบอกให้ผมหยุด ผมขอบอกคุณเลยว่าจากนี้ไม่มีทางที่ผมจะปราณีคุณอีก ผมไม่ได้ทำร้ายคุณแต่ผมจะบอกด้วยความรู้สึกทั้งหมดนี้ ขอให้คุณมั่นใจว่าผมรักคุณจริงๆ”
เขาจัดการปิดปากคิมแจจุงด้วยจูบหวานๆมันเนิ่นนานและมันหอมหวาน แจจุงเผลอยกมือคล้องคอเขาเอาไว้ ต่อให้มีโอกาสหลบหนีแจจุงก็ไม่ทำแล้วยอมแล้วต่อจากนี้ไม่ว่าชองยุนโฮจะผลักแจจุงตกเหวห้วงอารมณ์แจจุงจะยอมตามลงไปและหลังจากนั้นจะยอมให้ยุนโฮชักชวนไม่ว่าจะด้วยฝ่ามือหรือริมฝีปากก็ตาม
“ผมรักคุณครับ”
แจจุงยันตัวขึ้นไปจูบปลายคางหนุ่มหล่อ ยุนโฮพอใจและตอบสนองคนน่ารักด้วยการโถมแรงเข้าใส่ แจจุงหวีดครางกอดบ่าแน่นๆของเขาไว้ ยามที่แจจุงเหยียดเกร็งจิกมือลงกับผิวแน่นๆของเขา ยุนโฮเจ็บแต่ความสุขสมกลับมีมากกว่า เขาค่อยๆโอบกอดและปลอบประโลมแจจุงด้วยรสจูบ ซ้ำยังประคองคิมแจจุงที่กำลังกลัวให้เดินทางแตะขอบสวรรค์ด้วยกัน
สุดท้ายพวกเขาทั้งคู่หอบ เกือบตายเพราะสำลักความสุข ชองยุนโฮบ่นนิดหน่อยถึงเรื่องอายุที่เพิ่มมากขึ้น เขาอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของอีกครั้งแต่ก็สงสารคุณแม่เลี้ยงเหลือเกิน ทั้งน้ำเสียงและความอิดโรยเห็นแบบนั้นแล้วเขารังแกไม่ลงเลยทีเดียว
“เอาไว้คุณหายดีเมื่อไหร่ ผมขอทบดอกทีเดียวเลยแล้วกัน”
ยุนโฮยิ้มค่อยๆดึงแจจุงมาซบอกแล้วปล่อยให้คนสวยเหน็ดเหนื่อยหลับคาอ้อมกอด คืนนี้และคืนต่อๆไปข้างกายเขาจะไม่ว่างปล่าวอีกต่อไปเพราะคิมแจจุงจะเป็นคนเข้ามาเติมเต็มความสุข เขาจูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์คนที่เข้าสู่นิทราไปก่อนแล้ว
บนโต๊ะอาหารมันดูกว้างเกินไปสำหรับร่างเล็กเพียงคนเดียวเก้าอี้ทุกตัวว่างปล่าว คุณป๊าเข้าบริษัทตั้งแต่เช้า คุณแม่บ้านก็มัววุ่นอยู่ในครัว ร่างเล็กถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาคิดว่าคิมแจจุงแม่เลี้ยงคนใหม่จะยอมถอดใจไปแล้วซะอีก แววตามุ่งมั่นและไม่โกรธเคืองเขาแม้แต่น้อยนั่นทำให้แทมินรู้สึกผิดอยู่นิดๆ แทมินไม่อยากให้แจจุงมาแทนที่คุณแม่ไม่อยากให้คุณป๊าสนใจคิมแจจุงมากกว่าตัวเองทุกอย่างนี้ชองแทมินทำเพื่อตัวเองทั้งสิ้น แล้วไหนละความสุขของคุณป๊า แน่นอนว่าเมื่อวานแทมินไม่ได้ถูกพ่อของตัวเองดุ ยุนโฮเพียงแค่ยิ้มให้และตามแจจุงเข้าไปในครัว บางทีบ้านหลังใหญ่นี้ก็ใหญ่โตเกินไปเกินกว่าที่สองคนพ่อลูกจะอยู่โดยไม่เหงาได้ แทมินเหงาทุกครั้งเลยที่พ่อของตัวเองไปทำงาน บ้านหลังใหญ่ดูเงียบเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว
“กับข้าวไม่อร่อยหรอคะคุณหนู?”
คุณแม่บ้านเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นคุณหนูชองนั่งเขี่ยข้าวไปมาในจาน
“ป่าวฮะ…แค่วันนี้แทมินคิดว่าบ้านเงียบๆ”
คุณแม่บ้านลอบสังเกตแทมินตั้งนานแล้วว่า ดวงตากลโตนั้นมักจะมองหาใครอีกคนอยู่เสมอ และคุณแม่บ้านก็ยิ้มให้กับคุณหนูที่เธอเอ็นดูมาตั้งแต่เด็ก พร้อมกับตอบข้อข้องใจให้หายสงสัย
“คุณหนูมองหาใครคะถ้าเป็นคุณท่านละก็ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วละคะ”
“คุณป๊าออกไปแล้ว…แล้ว…”
แล้วอีกคนละ แทมินนึกอยากจะถามแบบนี้อาหารสองสามอย่างบนโต๊ะไม่มีถั่วลันเตาเป็นส่วนประกอบอย่างที่เขาไม่ชอบด้วย แต่รสชาติมันเปลี่ยนไปมันไม่เหมือนกับเมื่อวาน
“เอ๋…คุณแจจุงน่ะไม่อยู่หรอกคะ ออกไปพร้อมคุณพ่อคุณนั่นแหละ….เลิกถามแล้วทานข้าวได้แล้วคะเดี๋ยวเย็นหมดจะไม่อร่อยนะคะ วันนี้อาหารที่คุณหนูชอบทั้งนั้นเลย”
“คุณแม่บ้านฮะ…แทมินว่าวันนี้กับข้าวมันแปลกๆนะฮะ”
คุณแม่บ้านยิ้มจางๆ ก็กับข้าววันนี้เธอเป็นคนทำเองก็เพราะเมื่อวานโบอากำชับนักหนาว่าให้เธอดูแลอาหารการกินของแทมินไม่ต้องให้คิมแจจุงเข้ามายุ่ง เช้านี้รสชาติอาหารที่แทมินคุ้นเคยมาทั้งชีวิตจึงดูแปลกไป
“ไม่แปลกหรอกคะ ป้าทำให้คุณหนูทานมาตั้งแต่เล็กเลยนี่คะ เอ…หรืออร่อยไม่เท่าของคุณแจจุงกันคะ คุณหนูถึงได้ว่ามันแปลก”
“มะ…ไม่นี่ฮะ อร่อยดีออก แบบนี้แหละที่แทมินชอบ ของนายแจจุงนั่นไม่เห็นอร่อยเลยซักอย่าง”
แทมินแก้ตัวน้ำขุ่นๆยอมตักข้าวเย็นชืดเข้าปาก ไม่ชอบแจจุงแท้ๆจะถามหาเขาทำไมไม่รู้ แทมินวางแท็บเล็ตไว้กับพื้นพรมนุ่มๆทีวีจอใหญ่ฉายภาพนักร้องคนโปรดที่กำลังร้องเพลงอยู่ในทีวี ถ้าเป็นเวลาปกติแทมินคงจะปลื้มเอามากๆแต่ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ทั้งหนังสือการ์ตูนหรือเกมส์มันดูจะน่ารำคาญไปซะหมด
เขาต้องย้ายตัวเองออกมานั่งริมสระว่ายน้ำ ขาเล็กๆตีน้ำไปมา แทมินอยากว่ายน้ำแต่เพราะแทมินว่ายน้ำไม่แข็งคุณป๊าที่เคยสัญญาว่าจะหาเวลาว่างมาช่วยสอนว่ายน้ำแต่จนป่านนี้ก็ไม่เคยมาเล่นด้วยกันเลยซักครั้ง
เจ้าหมาป่าหางฟูฟ่องวิ่งเข้ามาหาแทมินด้วยความดีใจเห่าโฮ่งๆให้เจ้านายร่างเล็กสนใจและมองดูสิ่งที่มันพึ่งไปคาบมา
“แทพุง!!!”
แทมินหันไปลูบหัวเจ้าหมาป่าพร้อมกับหยอกล้อกันเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว เสียงเห่าโฮ่งๆเพื่อให้แทมินได้ชื่นชมในสิ่งที่มันคาบมาทำให้ร่างเล็กตกใจเป็นสองเท่า ก็ที่อยู่ใต้อุ้งเท้าของแทพุงน่ะมันคืองูที่ถูกขย้ำจนตายคาที่ แทมินเกลียดและกลัวงูเป็นที่สุด ร่างเล็กเผลอถอยหลังจนตัวเองตกลงไปในสระ
“ตู้ม!!!!!”
“ช่วยด้วย!!!.....อุ๊บ!!”
ร่างบางพยายามตะเกียกตะกายเข้าหาฝั่ง ความกลัวเข้าเกาะกุมแล้วยิ่งตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นทำให้ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำนานสองนาน
“คุณป๊า!!อุ๊บ!....ฮึก…ช่วย…ช่วยแทมินด้วย…อุ๊บ!”
“มาหาคุณแจจุงหรอคะ พอดีว่าวันนี้เธอไมอยู่น่ะคะออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
คุณแม่บ้านเปิดประตูรับชเวมินโฮด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะมินโฮเคยพาแทมินมาส่งในวันก่อนคุณแม่บ้านรู้จักว่ามินโฮคือน้องชายของคิมแจจุง
“โฮ่งๆ!!!!!”
เสียงเจ้าหมาไซบีเรียนเห่าพร้อมกับกระโดดตะกุยชเวมินโฮทั้งสองขา ปฏิกิริยาแปลกทำให้มินโฮงงอยู่ไม่น้อย
“ตายแล้วแทพุงทำไมซนแบบนี้ หยุดเดี๋ยวนี้!!!!”
ไม่ว่าจะไล่เจ้าหมาก็ไม่ยอมไปไหนหนำซ้ำยังเดินหน้าตะกุยชายเสื้อมินโฮไม่พอมันยังจงใจกัดขากางเกงชายหนุ่มและลากให้เดินตาม
“โอเคๆ…ฉันยอมแล้ว”
ในที่สุดมินโฮก็ต้องเดินตามเจ้าหมา มันวิ่งอย่างรวดเร็วและเร่งให้มินโฮเดินตาม
แทมินเริ่มจะเหนื่อยยิ่งตะกายน้ำมากเท่าไหร่ก็ดูห่างออกจากฝั่งมากเข้าทุกที อีกไม่นานถ้าไม่มีใครได้ยินเสียงแทมินคงจะต้องตายที่นี่จริงๆ
“ช…ช่วยด้วย…”
“ชองแทมิน!!!!”
“คุณหนู!!!”
............................................................................................................................TBC
CRY .q
ความคิดเห็น