คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Relationship :: 9 ปรากฏตัว
“คุณหนู…คุณหนูแทมิน….”
คนรับใช้เช็ดตัวให้แทมินพร่ำเรียกคนที่นอนหลับสบายบนเตียงด้วยอาการร้อนใจ แทมินหลับแบบนี้มาเกือบสามชั่วโมงแล้ว
“หลานฉันตื่นหรือยัง”
ยุนอาถาม……คนแก่นั่งร้องไห้เมื่อหลานสาวเพียงคนเดียวอยู่ๆก็สลบไป…คิมจงฮยอนอุ้มร่างของแทมินเข้ามาหาแล้วบอกว่าเธอสลบลงไปเฉยๆแต่เคราะห์ยังดีที่ไม่ตกน้ำตกท่า
“อืออ…ที่นี่ที่ไหน?...”
เมื่อร่างงามขยับเปลือกตา ก่อนจะกระพริบปริบๆให้ชินกับแสงสว่างที่ส่องเข้ามา คนรับใช้หลายคนทำให้หญิงสาวเริ่มหายใจไม่ออก
“คุณหนูแทมินฟื้นแล้วค่ะคุณย่าหญิง” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังไปทั่ว
“แทมินของย่า….ขอบคุณพระเจ้า….”
หญิงชรากอดร่างหญิงสาวด้วยความรัก แทมินยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เมื่อมองรอบๆแล้วที่นี่คือห้องในบ้านสวนของคุณย่า และคนที่กอดเธอก็คือคุณย่า…
“คุณย่า…”
“จ๊ะ…ย่าเอง…หนูเป็นอะไรไปลูก…สลบไปตั้งนานย่าใจหายใจคว่ำ”
ยุนอาลูบหลังหลานสาวสลับกับกอดแน่นๆหลายที
“แทมินไม่ได้จมน้ำหรือค่ะ”
หญิงสาวบอกก่อนหน้านี้เธอพึ่งจะพบกับเหตุการณ์บางอย่างมันชัดเจนมากจนแทมินมั่นใจว่าไม่ใช่ฝันแน่ๆ
“จมน้ำอะไรลูก…พ่อหนุ่มจงฮยอนอุ้มหลานย่ามา…บอกว่าเขาคุยโทรศัพท์แปปเดียวหลานก็เป็นลมล้มฟุบไปเลย..”
“แล้วพี่จงฮยอนละค่ะคุณย่า…”
แทมินมองรอบๆห้องแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคู่หมั้นหนุ่ม
“ออกไปตามหมอน่ะลูก…เขาเห็นหนูอาการไม่ดีจึงรีบไปตามหมอในเมืองมา”
แทมินรับน้ำมาดื่ม…แม้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่คุณย่ากลับสั่งให้เธอห้ามออกจากห้องจนกว่าหมอจะมาถึง เวลานี้แทมินจึงได้แต่นั่งๆนอนๆ…ร่างงามเดินไปชะโงกดูตรงหน้าต่าง มุมนี้เธอมองเห็นแม่น้ำกว้างๆกับต้นไม้น้ำที่ลอยระเรี่ยหยอกล้อกับลม บ้างต้านแรงไม่ไหวใบก็ปลิวลู่ลงน้ำ
“คุณมินโฮ…ฉันขอโทษนะค่ะ….ฉันไม่ใช่ลีแทมิน…”
หญิงสาวเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงนุ่ม
เธอจำชื่อของคนในฝันได้ทุกคนรวมถึงนครใต้น้ำที่เธอพึ่งลงไปมา แต่มันก็ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่ามันเป็นจริง….หรือทุกอย่างจะเป็นแค่ฝัน
“ฮัลโหล…ที่จงฮยอนอยู่ไหนค่ะ?”
แทมินโทรหาว่าที่คู่หมั้นเสียงตอบมาตามสายแสดงอาการดีใจจนถึงขีดสุด แทมินได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกมาด้วยจงฮยอนคงจะขับรถอยู่แน่ๆเพราะดีใจเกินไปคงขับรถเซแล้วคีย์ก็คงด่าเข้าให้กระมัง แทมินยิ้มก่อนจะวางโทรศัพท์เครื่องหรูไว้ข้างเตียง
“ไอ้บ้า!....ขับรถยังไงไม่มองทาง”
คนสวยข้างๆกร่นด่าเมื่อกี้จงฮยอนเกือบพาคีย์ไปพบพระเจ้าแล้ว
“บ่นไปได้น่า…ฉันดีใจนี่…แทมินฟื้นแล้ว!!!”
เมื่อจอดรถได้ร่างหนาก็คว้าเอาคนข้างๆเข้ามากอดทันที
“ทำอะไรของนายน่ะ?!!!”
คีย์พูดพร้อมกับดันใบหน้าหล่อออก
“แถวนี้ต่างจังหวัด…ไม่มีนักข่าวหรอกน่า” ร่างหนาพูดเขายิ้มจนแก้มแทบปริ
“เธอมาเหนื่อยๆน่าจะหาอะไรกินก่อนนะ”
จงฮยอนออกมาข้างนอกเห็นร้านอาหารข้างทาง เขาค่อนพอใจที่ต่างจังหวัดขนาดนี้ยังมีร้านอาหารที่เขาจะหาซื้อได้จากข้างทาง เขาสั่งข้าวต้มสำหรับคนป่วยและยังมีอาหารอื่นๆอีกหลายอย่าง
“มาแล้วๆ”
จงฮยอนชูถุงอาหารทั้งหมดให้คีย์ดูก่อนจะยัดถุงพวกนั้นใส่เบาะหลังแล้วเขาก็อ้อมมาด้านหน้า
“อี๋…นายซื้ออะไรมาน่ะ…เหม็นจัง”
คีย์เอามืออุดจมูกแม้อาหารพวกนั้นจะอยู่ในถุงแต่กลิ่นของมันก็เหม็นคลุ้งไปทั่วจนเขาเริ่มคลื่นไส้
“อุ๊บ!!...อ๊วก….”
คีย์รีบวิ่งออกมาด้านนอกเพื่อคายเอาสิ่งของในปากออก สิ่งที่ออกมาจากในร่างกายมีเพียงน้ำส้มที่ร่างบางทานมาเมื่อเช้าเท่านั้น
“ไหวรึปล่าวเนี่ย….ไม่สบายก็ไม่น่าตามมานะ”
จงฮยอนบอกในขณะที่เขายังคงลูบแผ่นหลังบาง คีย์โก่งคออ๊วกอย่างน่ากลัวจงฮยอนเองก็กลัว…เพราะคนสวยเริ่มหน้าซีด จงฮยอนจึงรีบไปหาซื้อน้ำดื่มมาในทันที
“ลูกจ๋า….อย่าทำให้แม่เหนื่อยแบบนี้ซิค่ะ…เดี๋ยวคุณพ่อสงสัยเอานะ”
คีย์ลูบท้องเบาๆแม้เธอจะพบว่าตัวเองผิดปรกติมาเกือบสองเดือนแล้วแต่อาการแพ้แบบนี้ก็ไม่ยอมลดน้อยลงซักที ไหนจะอาการวิงเวียนชวนหน้ามืดแบบนี้อีก
“อ๊ะ!” ขวดน้ำเย็นถูกเอามาแนบแก้มนุ่มโดยฝีมือของร่างหนา คีย์ยิ้มก่อนจะรับน้ำนั้นมา
“ไม่สบายก็ไม่น่าตามมาเลย…ไปหาหมอก่อนมั้ย?”
จงฮยอนนั่งลงข้างๆก่อนจะใช้นิ้วชี้จับผมที่ปรกใบหน้าสวยทัดหูให้
“มะ…ไม่เป็นไร….แค่กระเพาะน่ะ”
“ลำบากเธอจริงๆเลยคีย์…เอางี้มั้ยฉันจะงดรับงานให้เธอพัก”
คีย์หัวเราะ “จะบ้าหรือไง….นายเป็นดารานะไม่ใช่ฉัน…ช่วงนี้นายก็กำลังดังอยู่ด้วยและอีกอย่างนายมีเงินมากพอจะไปขอแทมินแล้วหรอ”
คีย์ยิ้มเจื่อนๆเธอหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้จงฮยอนรู้ว่าว่าสีหน้าของเธอเป็นแบบไหน
“เธอก็พูดไป…ไม่พอฉันก็ป๊ากับม๊าสิไม่เห็นยาก ฮ่าๆ”
จงฮยอนหัวเราะแขนแกร่งค่อยๆพยุงคนสวยเพื่อพาเข้าไปในรถ
“ท้องรึปล่าวเนี่ย”
จงฮยอนพูดขำๆแต่คนในอ้อมกอดไม่ได้ขำด้วยเลย
“ฉันพูดเล่นน่า….ทำหน้าแบบนั้นไปได้…เธอก็ป้องกันตลอดนี่มันจะท้องได้ไงเนอะ”
จงฮยอนเดินมานั่งฝั่งคนขับ คีย์กัดปากแน่นดวงตากลมปริ่มน้ำใสๆ
“มันเป็นไปแล้วละ…” คีย์พูดเบาๆเหมือนกำลังกระซิบกับตัวเอง
ในที่สุดรถคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาในเขตบ้านหลังใหญ่ บ้านสวนของคุณย่า
“คุณจงฮยอนกลับมาแล้วค่ะคุณย่าหญิง”
ยุนอาเดินออกมาดูด้านนอกก่อนจะยิ้ม ชายหนุ่มขนของออกมาจากในรถพร้อมกับหญิงสาวอีกคนด้วย คีย์โค้งทำความเคารพก่อนจะยิ้มเช่นกัน
“พี่จงฮยอน…พี่คีย์”
แทมินเดินยิ้มร่า หญิงสาววิ่งลงมาจากบนบ้านเพราะได้ยินเสียงรถของชายหนุ่ม
“อ่า!!!...พี่ลืมตามหมอมัวแต่ดีใจที่แทมินฟื้นแล้ว”
“แทมินไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยค่ะ…” หญิงสาวยิ้ม
“พี่คีย์เข้าไปในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ…”
คีย์ยิ้ม เธอมองไปรอบตัวบ้าน…ก่อนจะมองไปที่ท่าน้ำชายหนุ่มร่างสูงที่เธอไม่รู้จักกำลังยืนส่งยิ้มมาให้
“พี่คีย์ค่ะ”
แทมินเรียกร่างบางอีกครั้งเมื่อหญิงสาวเอาแต่เหม่อ
“อ๋า…จ๊ะ!”
คีย์หันกลับมา
“พี่คีย์มองอะไรอยู่ค่ะ?”
แทมินถามพลางมองออกไปตรงท่าน้ำที่คีย์มองไปก่อนหน้านั้นด้วย
“ใครไม่รู้…ยืนยิ้มให้พี่อยู่ตรงท่าน้ำ”
แทมินขมวดคิ้ว “ไหนค่ะ…แทมินไม่เห็นมี”
พอคีย์หันไปอีกรอบ ริมฝีปากแดงกำลังขยับว่า ก็นั่นไง แต่ชายร่างสูงคนนั้นก็ไม่อยู่ซะแล้ว
“ก็เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยนะ…ใส่ชุดโบราณยืนอยู่ตรงนั้นน่ะจ๊ะ”
หญิงรับใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันเริ่มแสดงสีหน้าหวาดกลัว
“หนูคีย์ตาฝาดหรือปล่าวลูก…ที่นี่ไม่มีคนงานผู้ชายหรอกนะจ๊ะไปเถอะไป…ขึ้นบ้าน…จะได้ทานข้าวฝีมือย่ากัน”
หญิงชราเบนความสนใจให้หญิงสาวทั้งสองคนก่อนจะเดินนำขึ้นบ้าน
แทมินตาโต….ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด “คุณมินโฮ…”
ค่ำนี้แทมินเดินลงมาตรงท่าน้ำคนเดียวหญิงสาวนั่งลงบนม้านั่งไม้ตัวยาว ดวงตากลมมองออกไปตรงผืนน้ำที่กลายเป็นสีดำสนิท ความเย็นของลมที่พัดผ่านทำให้แทมินต้องกระชับผ้าคลุม
“คุณมินโฮ…เมื่อกลางวันใช่คุณมั้ยค่ะ?”
แม้จะรู้ว่าไม่มีเสียงตอบรับแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะถามออกไปแบบนั้น หัวสมองของแทมินเต็มไปด้วยความคิดหลายๆอย่างถ้าเขาเกิดใช่นายหญิงลีแทมินจริงๆละ…งั้นเขาก็ผิดที่ทำให้เด็กแฝดไม่ได้เกิดมา เด็กแฝดกำลังต้องการเขาเพื่อที่จะลืมตาดูโลก….แต่ถ้าเธอไม่ใช่ลีแทมินละ….แม้แต่มินโฮเธอก็จำเขาไม่ได้
“นอนไม่หลับหรือ?”
เสียงทุ้มประหลาดดังขึ้นด้านหลัง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหวานเหมือนแทมินจะมารอ….รอเพื่อพบคนๆนี้…ไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งที่ไม่ได้รัก…ทั้งๆที่ขอร้องให้เขาปล่อยตัวแต่กลับอยากเจอ…และใจเต้นแปลกๆเมื่อได้พบ
“คุณมินโฮ…”
แทมินยิ้ม
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า”
ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดขึ้นมาอีกก้าว ร่างกายเปลือยท่อนบนสวมชุดโบราณเท่สง่าเหมือนที่แทมินเจอเมื่อครั้งอยู่ใต้น้ำ
“ไม่รู้ซิ…”
แทมินตอบเขามองดูราชาจระเข้เดินขึ้นบันไดท่าน้ำด้วยท่าทีองอาจก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับแทมิน ใบหน้าหล่อไม่ได้มีรอยยิ้มแต่เขาก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้ง
“คุณโกรธฉันมั้ย?”
คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ทำให้แทมินต้องรีบตอบ “ที่ฉันจำคุณไม่ได้…เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก…เอ่อ…เรื่องที่ฉันไม่ใช่นายหญิงลีแทมิน”
แทมินบอกเธอมองมินโฮอย่างไม่มั่นใจและไม่เข้าใจสีหน้าเย็นชาของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมมองออกไปทางแม่น้ำสีดำ
“ข้าจะโกรธเจ้าไปทำไม…ข้าสิควรจะให้เจ้าโกรธทึกทักเอาเองว่าเจ้าคือนายหญิง…ติดตามเจ้า…ทำให้เจ้ารำคาญ”
“ไม่นะ…อันที่จริง…ฉันไม่ได้รำคาญ…เอ่อ…ฉัน…หมายถึง…ฉันแค่ไม่คุ้น…คือฉัน…”
แทมินพูดกระอึกกระอัก…เธอก็ไม่รู้จะสื่อแบบไหนให้ชายหนุ่มเข้าใจ….แทมินเองก็กำลังสับสนดวงตากลมมองหน้าจรเข้หนุ่มอย่างไม่เข้าใจ
“เอาเถอะ….”
มินโฮยิ้ม นั่นเป็นรอยยิ้มแรกในค่ำคืนนี้ที่เขาเห็นครั้งแรกจากใบหน้าหล่อของมินโฮ
“แล้วเด็กแฝดละ?....เป็นยังไงบ้าง”
เมื่อทั้งคู่นั่งมองกันเงียบๆเป็นเวลานานหลายนาที แทมินจึงถามทำลายความเงียบ
“เจ้าทำกวังมินตื่นซะแล้วละ…ชองแทมิน”
แทมินมุ่ยหน้าน้อยๆ เขาคงรู้สึกแปลกๆที่มินโฮเรียกเขาแบบนั้นถึงแม้นั่นจะเป็นชื่อและนามสกุลจริงของแทมินก็เถอะ
“คนพี่…คงร้องไห้ลั่นเลยซินะ”
แทมินบอกเบาๆ
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าลูกชายคนโตของข้าขี้แง”
“อะ…เอ่อ….ฉันรู้เรื่องของคุณสองคนหมดแล้วละค่ะ…ยูนาเล่าให้ฉันฟังแต่อย่าไปดุหล่อนเลยนะค่ะ…ชีวิตคุณทั้งคู่น่าสงสารมากจริงๆ”
“แม้ตอนนี้ชีวิตข้าก็น่าสงสาร….เจอคนที่ข้ารักแต่เขากลับจำข้าไม่ได้”
แทมินยิ้มเจื่อนๆ เธอรู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นแววตาเศร้าๆของจระเข้หนุ่ม แทมินลุกจากเก้าอี้ไม้ก่อนจะไปหยุดตรงหน้ามินโฮ
“จะเป็นไรมั้ย…ถ้าคุณจะพาฉันลงไปข้างล่างอีกครั้ง…ฉันอยากเจอเด็กแฝด”
มินโฮยิ้มบางๆจับมือของแทมินไว้ เขาก้มหน้าลงไปกระซิบใบหูขาว
“หลับตาซิ…คนดี”
มินโฮบอกสัมผัสอุ่นนุ่มคลอเคลียอยู่รอบๆแก้มเนียนก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากของมินโฮโอบอุ้มเข้ามา ร่างสูงจูบเบาๆค่อยๆดูดดึงก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปภายใน แทมินไม่ได้ขัดขืนแต่กลับตอบรับมือบางขยุ้มหัวไหล่ของชายหนุ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดมินโฮก็ปล่อยริมฝีปากแดงให้เป็นอิสระ พร้อมกับบอกให้ดวงตากลมลืมขึ้น แทมินกลับเข้ามาอยู่ในห้องของเด็กแฝดอีกครั้งเสียงปลอบโยนจากนางรับใช้ไม่ได้ทำให้เด็กน้อยลดเสียงลงเลยด้วยซ้ำ เด็กน้อยยังคงตะเบงเสียงร้องแข่งกัน
แทมินจ้องใบหน้าของมินโฮได้ไม่นานหญิงสาวก็ผละไปหาแฝดพี่ก่อนจะขออุ้มบ้าง
“กวังมินใช่มั้ย…อย่าร้องนะ…เอ่เอ๊….ไม่ร้องนะ…อืออออ…”
แทมินกอดเด็กไว้ก่อนจะเขย่าอ้อมกอดเบาๆพร้อมกับโยกไปมา ไม่นานเด็กน้อยที่รับไออุ่นจากผู้เป็นแม่ก็เงียบเสียงแล้วนอนมองตาแป๋ว ปากเล็กอ้าออกเพื่อต้องการจะสื่อสารกับคนที่อุ้มตนเองอยู่
เสียงอ้อแอ้ดังขึ้น…ทำให้แทมินอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ เด็กคนนี้ว่าไปก็คล้ายๆมินโฮเหมือนกันนะนี่ไม่รู้ว่าชีวิตวัยเด็กของจรเข้หนุ่มจะเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณมินโฮมานี่ค่ะ”
แทมินเรียกชายหนุ่มเข้ามาใกล้ก่อนจะส่งเด็กทารกให้ “จะให้ข้าอุ้มหรือ…ไม่ดีกว่า” มินโฮปฏิเสธ
“คุณเป็นพ่อของเด็กนะค่ะ…เด็กคงดีใจถ้าได้อยู่กับคุณ”
เมื่อแทมินสอนวิธีอุ้มเด็กน้อย มินโฮทำท่าเก้ๆกังๆเขาไม่เคยสัมผัสเด็กทารกเลยซักครั้งต่อให้สองแฝดเป็นลูกเขาก็เถอะ
“คุณลองโยกแบบนี้ดูซิค่ะ…”
แทมินสาธิตให้ดูเพราะเธอก็อุ้มยองมินอยู่เหมือนกัน มินโฮทำตาม เขาเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เขาอุ้มอยู่ตอนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง เด็กทารกบริสุทธิ์และไร้เดียงสา
“ดูคนน้องซิ….แก้มตรงนี้เหมือนฉันตอนเด็กๆเลย”
แทมินบอก เพราะแจจุงเคยเอาอัลบั้มรูปเด็กๆของแทมินให้ดู แทมินได้เห็นตั้งแต่คุณพ่อยุนโฮเห่อตอนรู้ว่าคุณแม่แจจุงตั้งท้อง ยุนโฮถ่ายไว้ทุกอิริยาบถของแจจุง ตั้งแต่ตั้งครรภ์อ่อนๆเรื่อยไปจนหน้าท้องแบนๆกลมโต แม้กระทั่งในห้องคลอดแทมินจำได้ติดตาว่ายุนโฮคุณพ่อของเธอมือสั่นแค่ไหนตอนตัดสายสะดือและยังมีอีกหลายๆรูปรวมถึงเซฮุนด้วย
“เป็นอะไรของเจ้า…ยิ้มคนเดียวก็เป็นรึ”
“ปะ…ปล่าว…ฉันแค่คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่น่ะ”
แทมินบอก จระเข้หนุ่มพยักหน้า “คุณจะลองอุ้มยองมินดูมั้ย”
แทมินส่งเด็กแฝดให้อย่างกระตือรือร้น และดูเหมือนคุณพ่อจระเข้จะชอบใจกับการอุ้มเด็กครั้งนี้ด้วย
“กวังมินอย่าอมกำปั้นซิค่ะ…น้ำลายไหลแล้ว”
แทมินบอกพร้อมกับเช็ดปากแดงเบาๆ แฝดพี่อ้าปากหาวแทมินก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มเบาๆ แม้เธอจะเสียดายเพราะยังอยากจะอุ้มเด็กแฝดต่ออีกซักหน่อย
“แล้วฉันจะได้มาที่นี่อีกมั้ย”
“เมื่อเจ้าเรียกข้า…ข้าจะไปรับทันที”
แทมินยิ้ม เขาโผเข้ากอดมินโฮไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากกอด อาจเป็นเพราะหัวใจสั่งให้ร่างกายกระทำก็เป็นได้
“ฝันดี…นายหญิงของข้า”
เสียงกระซิบเบาๆเมื่อจระเข้หนุ่มวางร่างงามลงบนเตียง เขาประทับจูบลาและจับผมที่ปรกใบหน้าหวานทัดหูให้
“ข้าจะรอวันที่เจ้าจำข้าได้…”
ร่างกายของจระเข้หนุ่มค่อยๆหายไปกับกระแสน้ำตอนกลางคืน จมดิ่งสู่เบื้องล่างของท้องนที
เสียงโอ้กอ้ากในตอนเช้าปลุกแทมินให้ตื่นตามไปด้วย ร่างงามบิดขี้เกียจเล็กน้อยดวงตากลมมองหาร่างบางอีกคนที่นอนร่วมเตียงด้วยแต่กลับไม่เห็น
“พี่คีย์ไปไหนของเขานะ?”
แทมินตรงมาที่ห้องน้ำตามเสียงที่เพิ่งเงียบไปได้สักครู่
“พี่คีย์!!!!”
คีย์หน้าซีดร่างบางนั่งหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อนข้างซิงค์น้ำ
“ใครอยู่ข้างนอกช่วยด้วยค่ะ!!!”
ไม่นานนักร่างของคีย์ก็ถูกอุ้มมานอนบนเตียงนุ่มโดยมีแทมินคอยเช็ดตัวอยู่ข้างๆ
“เป็นแบบนี้ตั้งแต่เช้าเลยหรอลูก”
แทมินพยักหน้า “เมื่อเช้าแทมินตื่นมาก็เห็นพี่คีย์อ๊วกจนเป็นลมเลยค่ะคุณย่า”
“เฮ่อ…อาการแบบนี้น่ะนะ…ย่าว่าเป็นคล้ายๆแม่ของหนูตอนตอนท้องเลยจ๊ะ”
แทมินตาโต “คุณย่าหมายถึงพี่คีย์….ท้องหรอค่ะ!!”
ชองยุนอายิ้มบางๆ “ย่าไม่ได้บอกว่าท้องลูก….แต่อาการหนูคีย์คล้ายๆกันเฉยๆ”
“หมอมาแล้วครับ!”
จงฮยอนวิ่งเข้ามาด้วยอาการหอบนิดๆ
“พี่คีย์ค่ะ…เอ่อ..ให้หมอตรวจหน่อยนะค่ะ”
แทมินค่อยๆพยุงคีย์ให้ลุกขึ้น ดวงตากลมมองคุณหมออย่างตื่นๆเขาไม่อยากให้หมอเข้ามาตรวจตอนนี้เพราะไม่อย่างนั้นแล้วคุณหมอต้องรู้แน่ๆว่าคีย์ตั้งท้อง
ร่างบางสูดหายใจลึกๆ เมื่อคุณหมอเริ่มตรวจ หมอหนุ่มยิ้มบางๆ
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ…คนไข้อ่อนเพลีย…และเป็นโรคกระเพาะรบกวนทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยนะครับ”
หมอหนุ่มจัดยาให้ ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้ากับญาติผู้ป่วยเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
เมื่อทุกคนทยอยออกจากห้อง ร่างบางที่นั่งเงียบมานานจึงเอ่ยขึ้น
“คุณหมอ…ฉันไม่ได้เป็นกระเพาะใช่มั้ยค่ะ”
คีย์มั่นใจว่าหมอหนุ่มไม่ได้ตรวจผิดแน่ๆ “ขอบคุณนะคะคุณหมอ”
คีย์ยิ้ม คุณหมอก็ยิ้มให้เช่นกัน
“คุณหมอรีบกลับรึปล่าวค่ะเนี่ย…อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะค่ะ”
หมอหนุ่มหันมายิ้มกับแทมิน “ผมมีตรวจคนไข้ต่อน่ะครับ…เห็นทีคงจะไม่ได้เอาไว้วันหลังแล้วกันครับ”
จงฮยอนเดินมาข้างๆมือหนาโอบเอวบางแล้วก็ยิ้ม
“เห็นทีต้องจองคุณหมอนี่แหละครับ…ช่วยทำคลอดให้ว่าที่ภรรยาผมหน่อย”
มือบางฟาดลงไปบนแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดังป๊าบ จงฮยอนทำท่าโอดโอย
หมอหนุ่มมองคู่รักที่หยอกล้อกัน ก่อนจะยิ้ม
“มือหนักจังนะครับ…คนสวย” จงฮยอนยิ้ม
“บ้า!!!!”
แทมินค้อนเข้าให้
“อ่า…คุยกับคุณหมอมานานแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อคุณหมอเลยครับ”
“ผม…คิมจงอินครับ”
หมอหนุ่มยิ้ม ดวงตาคมเป็นประกายสีทองประหลาด น่าแปลกที่ร่างบางเห็นแค่คนเดียว
“อ๊ะ!!!”
แทมินเซเล็กน้อย จนร่างสูงที่โอบกอดเอาไว้อดห่วงไม่ได้ “เป็นอะไรค่ะ”
แทมินส่ายหัว “ปะ…ปล่าวค่ะ…”
“ปะครับคุณหมอ…เดี๋ยวผมไปส่ง”
เมื่อรถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปแล้ว แทมินมองตามอย่างไม่เชื่อ หมอคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
“คุณเป็นใครกัน…คิมจงอิน”
.......................................................................................................
น้องไคมาเเล้ว ต้องขอยืมตัวน้องมาฟีทด้วยซักครั้ง 555555
บางคนน่าจะเดาออกเเล้วนะว่าไคคือใคร เฉลยอยู่อีกตอนข้างหน้าๆ
ต้องรออ่านนะ ^^
ความคิดเห็น