คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The Relationship :: 7 สายสัมพันธ์
The Relationship :: 7
พิธีกรรมเปิดม่านน้ำถูกเริ่มขึ้นเมื่อชายหนุ่มจะลงไปทวงของรักคืน จงฮยอนบริกรรมคาถาฉับพลันแม่น้ำที่มีน้ำอยู่เต็มกลับเหือดแห้งแยกออกเป็นสองทางเพื่อให้เขาเดินลงไปด้านล่าง เป็นดังที่ชินเซคยองบอกเพราะเขาจะพบทางลับซึ่งก็คือวังน้ำวนเมื่อเขาร่ายมนตร์สะกดวังน้ำวนแห่งนั้นก็หยุดนิ่งเปิดทางเพื่อให้เขาเดินสู่ทางต่อไปเหล่าจรเข้ดุร้ายต่างพากันร้อนทุรนทุรายเพราะเข้ามาขัดขวางเขา เพราะจงฮยอนไม่ใช่คนโหดร้ายจึงเอ่ยอย่างเป็นมิตรกับพวกจระเข้
“ข้ามารับคนของข้า…หากพวกท่านไม่เกี่ยวกรุณาหลีกทางข้าด้วย”
ฝูงจระเข้มากมายเป็นร้อยๆตัว ใหญ่บ้างเล็กบ้างต่างพากันแหวกว่ายหนีจ้าละหวั่น
ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงถ้ำแก้ว ถ้ำชั้นนอกถ้าจรเข้ตนใดจะออกไปด้านนอกจะต้องเดินผ่านม่านน้ำตกแล้วร่างกายจะกลับเป็นจรเข้ใหญ่โตแต่เมื่อกลับเข้ามาจะกลายเป็นมนุษย์ดังเดิม
“มนุษย์ที่เข้าไปด้านในไม่มีสิทธิ์ได้ออกมาหรอกนะ”
เสียงตักเตือนจากชายชราทำให้จงฮยอนหยุดชะงัก เขาหันไปทำความเคารพ
“ข้ามิได้มารบกวนท่าน…ข้าเพียงแต่จะมาตามคนของข้าคืน…ข้ามิได้ทำร้ายลูกหลานท่านหรอก”
ชายชราลืมตาขึ้น….
“เอาเถอะ….หลานข้าเป็นผู้ผิด…ข้าจะไม่ห้ามหากเจ้าจะทำอะไร…”
ชายหนุ่มยิ้ม เขาเดินเข้าไปด้านในพร้อมที่จะต่อกรกับจระเข้หนุ่ม เมื่อเจรจาดีๆแล้วไม่คืนให้ก็เห็นทีคงต้องเสียเลือดเนื้อกันสักตั้ง….เขาก็ไม่ใช่คนโหดเหี้ยม
“ท่าน….”
หญิงสาวที่เขาเจอเมื่อคืน จงฮยอนยิ้มเมื่อร่างบางนั้นถลาเข้ามากอด
“ท่านต้องไม่ทำร้ายท่านท่านพี่มินโฮนะ…ข้าขอร้อง”
จงฮยอนยิ้ม…เขาเองก็รับปากไม่ได้….อาจจะเป็นจงฮยอนหรือมินโฮก็ได้ที่ต้องตายในวันนี้
“หากท่านยอมคืนน้องทั้งสองให้ข้าข้าก็จะกลับไปแต่โดยดีพญาจรเข้”
จงฮยอนบอกเขาสู้รบกันมาพักใหญ่แต่หามีผู้ใดเพี่ยงพล้ำไม่
“ท่านพี่!!....” เพราะกลัวสามีถูกทำร้ายแทมินจึงร้องไห้คร่ำครวญ
คีย์ประคองน้องสาวเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้แทมินเข้าหาอันตรายเด็ดขาด
“ไม่มีวัน!!ข้าจะไม่คืนใครทั้งนั้นให้เจ้า!!!”
มินโฮบอกร่างกายใหญ่โตกลายเป็นมนุษย์สองหนุ่มกระโจนเข้าหากันต่อสู้อย่างลูกผู้ชาย แสงประกายจากอาวุธปะทะกันเกิดเป็นพลังงานที่มองไม่เห็นกระจายไปทั่วบริเวณสร้างความเสียหายให้ถ้ำใต้น้ำ
เกิดเป็นคราวเคราะห์ของจระเข้หนุ่มไม่ว่าใครเตือนเขาก็ไม่ฟัง…..ดึงดันเพื่อที่จะครอบครองในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!”
คมหอกปักคาที่หัวไหล่ทำให้มินโฮทรุดลงอย่างไม่เป็นท่า ก่อนที่จงฮยอนจะได้เข้าไปซ้ำร่างงามกลับเข้ามาห้ามไว้ซะก่อน
“อย่า!!!ได้โปรด!!!อย่าทำท่านพี่มินโฮ…ฮึก…ข้าขอร้อง….ฮืออออ….ท่านพี่!!!!!”
แทมินร่ำไห้อย่างน่าเวทนา มือบางประคองหัวชายหนุ่มวางไว้บนตักตัวเอง
“งั้นเจ้าต้องกลับไปกับพี่…”
แทมินร้องไห้ เขาไม่อยากพรากจากคนที่เขารักตอนนี้
“ฮึก….ถ้าข้ากลับไป…..ท่านพี่จงฮยอนจะไม่ทำร้ายท่านพี่มินโฮใช่หรือไม่…”
จงฮยอนพยักหน้าเขายินดีคืนชีวิตให้จระเข้หนุ่มอีกครั้ง
“ย….อย่า….ย…แทมิน…อั่ก…อย่าไป…”
เพราะเลือดข้นๆที่ล้นออกมาทางปากและจมูกทำให้จระเข้หนุ่มสำลัก
“ฮึก….ท่านพี่…ข้ารักท่าน…ฮึก….ข้าจะไม่ลืมท่าน…ฮึก…”
หญิงสาวร้องไห้ คีย์เข้ามาพยุงน้องสาวออกห่างจากจระเข้หนุ่ม ดวงตาคมมองตามหญิงคนรักอย่างเจ็บปวด
“ท่าน!!!....ไหนท่านบอกว่าจะไม่ทำร้ายท่านพี่มินโฮ”
เซคยองเข้ามาประคองร่างกายของมินโฮ
“ข้าไม่ได้ฆ่าเขาตามสัญญา…”
ชายหนุ่มบอก…..เขาร่ายมนตร์สะกดให้แทมินหลับก่อนจะพาสองพี่น้องขึ้นมาบนฝั่ง
สร้างความปรีติยินดีให้กับผู้เป็นพ่อยิ่งนัก ลีดองวุคจัดงานแต่งงานให้ลูกสาวทั้งสองทันที่ขึ้นมาถึงฝั่งงานเลี้ยงฉลองถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่
หลังจากคืนส่งตัวเข้าหอก็ดูคู่บ่าวสาวจะมีความสุข ยกเว้นน้องสาวคนเล็กที่เอาแต่เก็บตัวเงียบขรึม
เวลาผ่านไปเกือบสองอาทิตย์อาการแพ้ท้องของแทมินก็หนักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางอาเจียนทั้งวันอาหารใดๆก็ไม่ยอมแตะ
“ท่านพี่….คืนนี้ท่านควรจะเข้าหาแทมินบ้าง…นางก็เป็นภรรยาท่านนะเจ้าค่ะ”
คีย์บอกจงฮยอน…ถึงจะแต่งงานกันแต่แทมินก็ขอแยกห้อง…ร่างบางไม่ยอมนอนร่วมกับจงฮยอนและคีย์
จงฮยอนรับคำ เขามีความสุขกับคีย์ทุกราตรีแม้ในยามสุขสมใบหน้าหวานของแทมินก็ปรากฏขึ้น เขาอยากจะกอดร่างบางแน่นๆถาโถมความรักทั้งหมดใส่แต่เพราะร่างบางยังคงมีบางอย่างอยู่ในท้องมันจึงเป็นการยากหากเขาบุ่มบ่ามไปตอนนี้
หญิงรับใช้รวมถึงมินจีคนรับใช้คนสนิทของแทมินก็ถูกไล่ออกมาอยู่ด้านนอกด้วย
จงฮยอนเข้าใจเหตุผลดีแทมินไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ถูกจับลงไปใต้น้ำเป็นเดือนขึ้นมาอีกทีก็มีเด็กติดมาด้วยชาวบ้านหลายๆคนก็ต่างกลัวเกรงไม่กล้าเข้าใกล้เพราะกลัวลูกปิศาจในท้อง
แทมินกำลังร้องไห้ ร่างบางเป็นแบบนี้ตั้งแต่พาขึ้นมาจากใต้น้ำ
“แทมิน….”
ชายหนุ่มเรียกร่างบางเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปโอบร่างงามจากด้านหลัง
“ท่านพี่จงฮยอน!” เพราะตกใจแทมินจึงผลักร่างหนาออก
“เจ้าจะเสียใจไปทำไมกัน….แทมิน….หรือเจ้ายังคิดถึงเจ้าจรเข้นั่นอยู่”
“ปล่อยข้า…”
แทมินพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่รัดแน่น
“จะมีใครใจดีเช่นพี่…แม้รู้ว่าเจ้าเป็นเมียผู้อื่นพี่ยังให้โอกาสเจ้าเป็นเมียพี่”
“ข้าไม่ได้ต้องการโอกาสนั้น…ปล่อยข้านะ!”
“ไม่เห็นหรืออย่างไร!ชาวบ้านข้างนอกมองว่าเจ้าเป็นเมียปิศาจ!...หากพี่ไม่ช่วยไว้เจ้ากับลูกจะเป็นอย่างไร”
แทมินกัดริมฝีปาก….
“พี่ไม่ฆ่ามันให้ตายเพราะเจ้าขอ….แต่พี่ขอให้เจ้าเป็นของพี่เจ้ากลับให้พี่ไม่ได้”
แทมินร้องไห้คร่ำครวญ เขาไม่อยากตกเป็นของชายอื่นยกเว้นมินโฮ
“แต่ข้าไม่ได้รักท่าน….ฮึก….ข้าไม่มีวันรักท่าน!”
คำก็ไม่รักสองคำก็ไม่รัก….ชายหนุ่มผลักหญิงสาวลงกับเตียงท่ามกลางเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจ ร่างงามขัดขืนหยิกตีสารพัดเท่าที่จะทำได้
“เมื่อไหร่ที่เด็กในท้องคลอดออกมาเจ้าจงเอามันไปทิ้งเสีย”
แทมินถลึงตา
“ไม่!!!....ข้าไม่มีวันฆ่าลูกของข้า!…เขาเป็นลูกของคนที่ข้ารัก!…”
“คนที่เจ้ารักต้องเป็นพี่…เจ้าเป็นเมียพี่!ไม่ใช่ของมัน!”
ร่างหนาปล้ำจูบร่างบางเขาอยากจะกัดริมฝีปากแดงๆนั่นที่เอ่ยชื่อของคนอื่นออกมา….เขาอยากเปลี่ยนเสียงร้องไห้คร่ำครวญเป็นเสียงคราง….เขาอยากเปลี่ยนแรงจิกตีเป็นแรงกอดกระชับ…อยากจะกอดร่างงามให้จมพื้นเตียง
“ไม่!!!....อย่าทำข้า!!!!....ไม่เอา!!!....ฮืออออออ”
“อุ๊!!!!....อ๊ะ!!!!”
แทมินปิดปากเขาคลื่นไส้จนอยากสำรอกออกมาในตอนนี้ใบหน้าหวานซีดเผือด ชายหนุ่มปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระก่อนจะรีบร้อนส่งกระโถนให้แทมิน
“อ๊วก!!!....อ่อก….”
ร่างงามโก่งคออาเจียนจนหน้าซีด จงฮยอนพยุงแทมินนอนลงบนเตียงอีกครั้ง
เขารักแทมินแต่เขาไม่ได้รักเด็กที่กำลังจะเกิดมาคนนี้
นานวันเข้าท้องของแทมินก็เริ่มใหญ่ขึ้น….เด็กในท้องที่กำลังจะเกิดมามีมากกว่าหนึ่งคนทำให้ผู้เป็นแม่ลำบากอยู่ไม่ใช่น้อย
“คุณหนูเจ้าขา….ทานนี่หน่อยเจ้าค่ะ….นายน้อยจะได้แข็งแรง”
มินจีส่งส้มที่ในจานที่ถูกแกะอย่างเรียบร้อยให้เจ้านาย เธอเป็นคนเดียวที่แทมินยอมเปิดใจพูดคุยด้วย
“เจ้าไม่รังเกียจข้าหรือ?” แทมินถามแต่ใบหน้ายังคงจ้องไปที่หน้าท้องโตๆของตนเองมือบางลูบอย่างแสนรัก
“โธ่…คุณหนูเจ้าค่ะ….ท่านถามมินจีมาเป็นร้อยครั้งแล้วนะเจ้าค่ะ…มินจีไม่รังเกียจคุณหนูหรอกค่ะ…มินจีรักคุณหนูแล้วก็รักนายน้อยของคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ”
แทมินยิ้ม….นั่นซินะ….ท้องของเขาที่โตขึ้นทุกวันจะมีเด็กอยู่ในนี้กี่คนกัน…เขารอจะให้ถึงวันนั้นไม่ไหว ลูกคือดวงใจของเขาคือความรักที่คนที่แทมินรักมอบให้….ลูกคือของขวัญจากมินโฮ
“นายท่านจงฮยอน”
มินจีโค้งให้ก่อนจะถูกสายตาคมปรามให้หลบออกจากบริเวณนี้
“อึดอัดหรือไม่…”
จงฮยอนถาม เขาไม่ก้าวก่ายเข้ามาหาแทมินนานเป็นเดือนๆเพราะเขาไม่อยากเห็นและสัมผัสกับทารกในท้อง….แต่วันนี้คีย์ก็อาเจียนเป็นแบบเดียวกับแทมินตอนรู้ว่าตั้งท้อง….เขาจึงต้องออกมาให้ห่างที่สุดและก็พบร่างงามนั่งเล่นกับคนรับใช้อยู่ในสวนดอกไม้ จงฮยอนจึงตัดสินใจเดินเข้ามาหา
“ไม่เจ้าค่ะ”
แทมินยิ้ม
“อีกไม่นานคงคลอดกระมัง….หากเป็นหญิงพี่อนุญาตให้เจ้าเลี้ยงได้….แต่ถ้าหากเป็นชายเจ้าต้องฆ่ามันเสีย”
ริมฝีปากแดงงับเข้าหากันเพื่อข่มอารมณ์โกรธเขาเสียใจที่จงฮยอนพูดแบบนี้
“เขาจะเป็นหญิงหรือชาย…เขาก็คือลูกข้า…ข้าไม่มีวันฆ่าเขาเด็ดขาด!”
แทมินทำท่าจะลุกหนีแต่มือแกร่งฉุดร่างงามให้นั่งลงบนตัก แค่ขยับแรงน้อยนิดแทมินก็เหนื่อยแล้วจำต้องปล่อยให้ชายหนุ่มลวนลามจนพอใจ
“พี่บอกเจ้าแล้วแทมิน…พี่ให้ชีวิตแก่พ่อของมัน….แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้ลูกมัน….และเมื่อเจ้าคลอดจงฆ่ามันซะแล้วอุ้มท้องลูกของพี่”
แทมินสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าของคิมจงฮยอน
“ท่านพี่จงฮยอนที่ข้ารู้จักไม่ใช่คนแบบนี้!....ท่านโหดร้าย….โหดร้ายกว่าท่านพี่มินโฮอีก”
จงฮยอนกัดฟันเขาโกรธแทมินจนถึงขีดสุด ในที่สุดร่างงามก็เอ่ยชื่อมินโฮมาอีกจนได้
“รักมันมากใช่ไหม!!!!ดี!!!!งั้นก็ไปอยู่กับมันซะเลย!!!”
จงฮยอนง้างมือขึ้นเพื่อนจะตบสั่งสอนคนอวดดี แต่ใบหน้าสวยและแววตาแข็งกร้าวของหญิงสาวทำให้เขาทำไม่ลง…เขารักแทมิน…รักพอๆกับคีย์
“ท่านจะได้แค่ร่างกายของข้า…แต่จิตใจท่านจะไม่มีวันได้!!”
หญิงสาวประกาศกร้าว เมื่อชายหนุ่มจากไปเธอทรุดลงกับพื้นร้องไห้
“ลูกแม่…ไม่ต้องกลัวนะ….แม่จะปกป้องเจ้า…พ่อของเจ้าแล้วก็แม่รักเจ้ามาก…”
ในที่สุดวันนั้นก็มาถึงเมื่อร่างงามเจ็บท้องกลางดึก ทุกอย่างจึงถูกเตรียมอย่างฉุกละหุก
บ้านตระกูลคิมต่างช่วยกันตั้งไฟอย่างขะมักเขม้น สาวใช้ทั้งหลายต่างกรูกันเข้ามาเพื่อช่วยนายหญิง
“คุณหนูแทมินเจ็บท้องเจ้าค่ะ”
ร่างบางถูกพาเข้าไปในห้องถูกรุมโดยนางรับใช้หลายคนบางคนก็บีบนวด พัดวี ให้กำลังใจกันเต็มไปหมด
“ท่านช่วยส่งข่าวไปทางใต้ถึงพ่อของข้าด้วย…ว่าน้องสาวข้ากำลังจะคลอด”
คีย์บอกคนรับใช้ผู้ชายพร้อมแนบจดหมายอีกฉบับให้ด้วยหากเด็กที่คลอดเป็นหญิงหรือชายข่าวจะถูกส่งไปให้นายท่านตระกูลลีทันที
เสียงร้องเจ็บปวดด้วยความทรมานดังไม่ขาดสาย ทั้งจงฮยอนและคีย์ต่างเป็นห่วงแทมินมาก
“ท่านพี่ข้าอยากไปดูน้องแทมิน”
คีย์บอกแต่ชายหนุ่มกลับบอกให้เธออยู่ในห้องเพราะเขาไม่อยากให้คีย์เห็นด้านมืดในตัวเขา เขาพร้อมที่จะฆ่าทารกทุกเมื่อหากมันเกิดมาเป็นชาย
“พี่ชายมีงานอะไรกลางดึกหรือ?”
ชายพายเรือถามชายอีกคนที่กำลังจ้วงตักน้ำ
“นายหญิงกำลังเจ็บท้องจะคลอด…”
เขาบอกเร็วๆเพราะเขาต้องรีบเอาน้ำไปส่งให้นางรับใช้คนอื่น
“งั้นเอาสมุนไพรนี่ผสมน้ำให้นายหญิงดื่ม…ส่วนนี่จงให้นางรับใช้ผู้หญิงชื่อจีอึนนำไปทาตัวนายน้อย”
ชายพายเรือบอก หนุ่มรับใช้งงอยู่ชั่วครู่
“ทำตามที่ข้าบอก” ดวงตาเป็นประกายสีทองทำให้ชายรับใช้เหมือนโดนมนตร์สะกด
“เอาสมุนไพรให้นายหญิงดื่มและตามหามินจีเพื่อให้นางทาตัวให้นายน้อยด้วยสมุนไพร”
ชายผู้นั้นเดินท่องเหมือนคนบ้า….
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงหวีดร้องดังลั่น
“โผล่แล้วเจ้าค่ะ…โผล่แล้ว!!!!”
“นายหญิงเจ้าค่ะคุณหนูกำลังจะออกมาแล้วเจ้าค่ะ”
แทมินได้ยินเสียงตะโกนโวยวายเสียงอะไรไม่รู้ต่อเสียงอะไร เธอไม่มีแรงที่จะเบ่งลูกมันเจ็บปวดเกินไป….
“ท่านพี่มินโฮ….ช่วยข้าด้วย…ฮืออออออ”
เหงื่อกาฬเปียกเต็มใบหน้าสวย
“นี่เจ้าทำอะไรน่ะ!!!!!น้ำที่ให้เตรียมได้หรือยัง!!!!”
มินจีโวยวายใส่คนรับใช้ผู้ชายที่เธอใช้ให้ไปเอาน้ำและแถมยังเดินกลับมาตัวเปล่าโดยถือห่ออะไรไม่รู้มาด้วย
“เอาสมุนไพรให้นายหญิงดื่มและตามหามินจีเพื่อให้นางทาตัวให้นายน้อยด้วยสมุนไพร”
ชายหนุ่มส่งห่อสมุนไรให้และพูดประโยคเดิมซ้ำๆ
“ใครให้เจ้ามาละ?”
“เอาสมุนไพรให้นายหญิงดื่มและตามหามินจีเพื่อให้นางทาตัวให้นายน้อยด้วยสมุนไพร”
“โอ้ย!!!!ข้าจะบ้าตายกับเจ้า!!ได้ๆข้าจะรีบทำแล้วเจ้าก็อย่าลืมไปเอาน้ำละ”
“เอาสมุนไพรให้นายหญิงดื่มและตามหามินจีเพื่อให้นางทาตัวให้นายน้อยด้วยสมุนไพร”
มินจีมองตามชายไม่สมประกอบเมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย เธอท่องมันได้ขึ้นใจรีบผสมน้ำแล้วให้นายหญิงดื่ม
“คุณหนูเจ้าขา….ดื่มนี่นะเจ้าค่ะ….อดทนเจ้าค่ะ…”
มินจีเทยาสมุนไพรที่มีกลิ่นหอมประหลาดซึ่งเกิดมาเธอก็ไม่เคยได้กลิ่น
“ท่านพี่มินโฮ”
กลิ่นหอมคุ้นประหลาดเหมือนแทมินเคยได้กลิ่นนี้เมื่อครั้งอยู่ในห้องใต้บาดาลแทมินเรียกชื่อมินโฮออกมา
“ดื่มเจ้าค่ะดื่ม”
มินจีแทยาอุ่นๆหอมกรุ่นลงคอหญิงสาวเมื่อแทมินได้ดื่มร่างกายก็เหมือนจะมีเรี่ยวแรงอีกครั้ง ความเจ็บปวดจากการเจ็บท้องไม่มีอีกต่อไป มันเป็นอาการเจ็บปลาบๆเบาๆเท่านั้นเอง
“มาแล้วเจ้าค่ะ!!!!ผู้ชายเจ้าค่ะ”
หญิงคนที่ทำคลอดชูเด็กผู้ชายให้แทมินดู
“เหลืออีกหนึ่งคนเจ้าค่ะ…นายหญิงเบ่งหน่อยนะเจ้าค่ะ”
เพราะเสียงลูกคนแรกทำให้แทมินมีกำลังใจ น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลเปื้อนแก้มเมื่อได้ยินเสียงร้องของลูก
“ผู้ชายเจ้าค่ะ!!!!นายหญิงได้ลูกชายทั้งสองเลยเจ้าค่ะ”
แทมินรับลูกชายในห่อผ้ามากอด เธอจูบหน้าผากนุ่มของลูกชายเบาๆคนพี่ดูจะขี้แงกว่าคนน้องหน่อยเพราะเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด แก้มอูมๆแดงแจ๋เหมือนคนเป็นแม่ไม่มีผิด ดวงตากลมโตนี้ได้มาจากผู้เป็นพ่อ
เค้าของมินโฮปรากฏบนใบหน้าตั้งแต่แรกเกิดดวงตาสีทองอร่ามส่องประกายอย่างไร้เดียงสา….อีกเพียงไม่นานลูกๆของเขาต้องเก่งเหมือนพ่อแน่ๆ
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย!!!!”
เมื่อเห็นมินจียกกะละมังออกมาด้านนอกจงฮยอนก็ปรี่เข้าไปถามทันที
“แฝดชายเจ้าค่ะ…หน้าจิ้มลิ้มเหมือนคุณหนูไม่มีผิด”
จงฮยอนหน้าเสีย เขารีบเข้าไปในห้องใหม่ที่แทมินถูกย้ายมานอนพักหลังจากคลอดเด็ก แฝดพี่กำลังกินนมส่วนแฝดน้องนอนมองตาแป๋ว
เสียงหัวเราะเบาๆเมื่อแทมินเล่นกับลูกชายของเธอ แต่พอเห็นจงฮยอนเข้ามาใกล้แทมินก็รวบเอาลูกทั้งสองเข้ามากอดไว้ทันที
“พี่รู้แล้วว่าเด็กทั้งสองเป็นผู้ชาย….”
“ส่งมันมาให้พี่!”
จงฮยอนยื่นมือไปรับ…แต่แทมินกลับเบนตัวหนี เขาไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับลูกของเขา
“นายท่านคิมจงฮยอน”
มินจีที่เพิ่งเสร็จงานจากด้านนอกยืนมองนายท่านที่กำลังมีท่าทีโกรธแค้นเด็กแฝด
“พี่ให้เวลามันหายใจแค่คืนเดียว….พรุ่งนี้พี่จะจัดการมัน”
จงฮยอนหุนหันออกไป ทำให้แทมินร้องไห้ เธอกลัวเหลือเกินว่าจะปกป้องเด็กแฝดทั้งคู่ไม่ได้
“โธ่…นายหญิงเจ้าค่ะ…ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”
มินจีกอดปลอบนายหญิงของเธอ แม้เด็กแฝดจะน่ารักน่าชังก็ไม่ได้ทำให้จงฮยอนเปลี่ยนใจได้เลยเขายังคงยืนยันที่จะฆ่าให้ได้
“มินจี…ท่านพี่จงฮยอนจะฆ่าลูกของข้า…ฮึก..ข้าจะทำอย่างไรดี..ฮืออออ”
“คุณหนูเจ้าค่ะ….ข้าสงสารท่านเหลือเกิน”
เด็กแฝดสองคนเงียบเสียงไปนานแล้ว เสียงอ้อแอ้ดังเบาๆเมื่อลูกชายทั้งคู่ของเขากำลังชูไม้ชูมือเหมือนมีความสุข
“ลูกชายของแม่….แม่รักเจ้า…”
แทมินกอดลูกน้อยไว้กับอก
“คุณหนูยังไม่ตั้งชื่อนายน้อยเลยนะเจ้าค่ะ…”
แทมินตาโต นั่นน่ะสิเพราะแทมินกังวลแต่ว่าจงฮยอนจะฆ่าลูกๆของเธอจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย
“ลูกแม่…แม่จะให้เจ้าชื่อว่า…กวังมิน…กับยองมิน”
แทมินยิ้ม
“อ๊ะ!!!!”
มินจีโพล่งขึ้นทำให้แทมินต้องหันมองอย่างตำหนิ เธอยิ้มแห้งๆก่อนจะชูห่อยาที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้น้ำ
“มินจีลืมเจ้าค่ะ….เจ้าคนรับใช้ที่ข้าให้มันไปตักน้ำก่อนคุณหนูคลอดมันบอกให้ข้าผสมน้ำให้คุณหนูดื่มแล้วก็ให้ทาตัวนายน้อยด้วยเจ้าค่ะ”
“แล้วมันบอกหรือปล่าวว่าใครให้มา”
แทมินถามอย่างกระตือรือร้น…..เมืองมนุษย์ไม่มีทางมียากลิ่นหอมประหลาดแบบนี้แน่ๆ
มินจีส่ายหัว แค่ถามเจ้าคนนั้นยังพูดคำเดิมซ้ำๆเหมือนกับถูกสั่งให้ท่องยังไงยังงั้น
“จงรีบเอาสมุนไพรนี่ไปผสมน้ำแล้วมาทาตัวลูกข้าเถิด”
สมุนไพรน้ำสีฟ้า….ถูกทาลงบนตัวของเด็กแฝดทั้งคู่ ดวงตากลมมองด้วยความสงสัยที่แทมินกำลังทาให้ ร่างกายน้อยๆบิดไปมาเบาๆด้วยความเย็นของยาสมุนไพร
..............................................................................................................................
ตอนนี้มาลงเร็วใช่มั้ยล่า ^^
อย่าพึ่งเกลียดจงฮยอนนะ
จงฮยอนโหดร้ายมากเลย เเต่ก็นะเพราะจงฮยอนรักเเทมิน
น้องน่ารักมั้ย ^^ เเทมินมีลูกเเฝดเเหละมินโฮเก่งใช่ป๊ะละ
ส่วนมินโฮจะได้อยู่กับเเทมินรึปล่าว?
อันนี้ไม่รู้เหมือนกันนะ ต้องตามอ่านตอนต่อไป ^^
ขอบคุณที่อ่านเเล้วเม้นนะ มันทำให้อยากอัพต่อมากเลย ^^
ความคิดเห็น