คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Relationship :: 5 ลางร้าย
“หยุดร้องเถอะ…นาอึน…”
ฝาแฝดผู้พี่ลูบหัวคนน้องเบาๆ
“ท่านพี่ทนได้อย่างไร…สามีของเราพานางมนุษย์นั่นมาอยู่ด้วย”
เซคยองยิ้มบางๆเธอต้องกล้ำกลืนฝืนทน�� โกรธและเกลียดเด็กสาวชาวมนุษย์แต่เมื่อเป็นคำสั่งห้ามของมินโฮเธอจะต้องทำตาม
“พี่เองก็ทั้งโกรธทั้งเกลียดไม่แพ้เจ้า….แต่จะให้วู่วามทำอย่างไรได้…ไม่เห็นหรือไรเพียงแค่เราตบตีนางเจ้ากับพี่ก็ถูกนายท่านลงโทษจนบอบช้ำ….”
เซคยองลูบใบหน้าน้องสาวเบาๆ��� มินโฮพญาจรเข้ใหญ่แห่งน่านน้ำแห่งนี้มีนางในอยู่อีกหลายตนแต่ถ้าคนโปรดจะต้องเป็นสองพี่น้องจรเข้ฝาแฝด�� และมินโฮพาหญิงอื่นมาและเบนเข็มไปหาแทมินยิ่งทำให้สองนางอิจฉาอยู่ไม่ใช่น้อย
“อดทนไว้เถอะ….นางเป็นมนุษย์ซักวันนางจะต้องถูกท่านพี่เบื่อและโยนนางให้เรากินเป็นอาหารแน่แท้”
แฝดผู้น้องยกยิ้ม…ไม่ได้ไร้หนทางเสมอไปเขายังหาหนทางกำจัดเด็ฏคนนั้นได้อีกหลายทาง
�“จริงด้วย…อย่างไรเสียนางก็เป็นแค่มนุษย์…ถึงวันนั้นข้านี่แหละจะฉีกเนื้อนางเอง”
�
จากวันกลายเป็นเดือน….แทมินอยู่อาศัยภายในถ้ำของจรเข้หนุ่ม�� เกิดความรักในหัวใจขึ้นทีละนิดโดยไม่รู้ตัว�� หลังจากที่ถูกมินโฮข่มเหงไม่เว้นวัน….สัมผัสของมินโฮแทมินกลับคุ้นชินอย่างประหลาด�� ดวงตากลมจะคอยมองหาเมื่อจรเข้หนุ่มหายตัวออกไป
“นายหญิงเข้านอนเถอะเจ้าค่ะ…ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะเจ้าค่ะ”
ยูนานั่งมองนายหญิงของเธอมาเป็นเวลานาน�� อาจจะมีบ้างที่หญิงสาวเปลี่ยนอิริยาบถแต่ก็ไม่เคยลุกไปไหนเลย
เหมือนกำลังรอคอยใครบางคน
“ข้ายังไม่ง่วงเลย….เจ้าไม่เห็นหรือท้องฟ้าไม่เคยมืดข้าจะนอนหลับได้อย่างไร”
แทมินชี้ขึ้นไปด้านบน�� ฝูงปลาต่างแหวกว่ายไปมา…และห้องนี้ก็สว่างอย่างที่แทมินว่าจริงๆ
“โธ่…นายหญิงเจ้าค่ะ…ท่านก็รู้นี่ว่าที่นี่ไม่มีกลางวันกลางคืน…แต่เวลานี้คือเวลาพักผ่อนของมนุษย์นะเจ้าค่ะ…เกิดท่านไม่สบายข้ามิโดนนายท่านดุเอาหรือเจ้าค่ะ”
ในที่สุดยูนาก็ต้องเอามินโฮเข้ามาอ้างไม่อย่างนั้นแล้วแทมินจะไม่ยอมไปนอนแน่ๆ
“แล้วท่านพี่จะกลับเมื่อไหร่”
ยูนายิ้มบางๆจระเข้หนุ่มหายออกไปด้านนอกแบบนี้ใครก็ตอบไม่ได้ว่าเขาจะกลับลงมาอีกเมื่อไหร่
เสียงซุบซิบดังออกมาจากด้านนอกเมื่อคิมยูนาออกมาตรวจรอบๆห้องนอนของหญิง��� เสียงนินทาเซ็งแซ่มาจากนางรับใช้คนอื่นๆ
“นายท่านจับสาวชาวมนุษย์มาอีกแล้ว…เห็นทีนายหญิงคงจะถูกลดตำแหน่ง”
“พวกเจ้าพูดถึงอะไรกัน!”��ยูนาออกถาม�� พวกนางรับใช้ยิ้มเยาะ
“หึ…นายท่านพาหญิงสาวมาอีกคนน่ะสิ…คงจะเบื่อนายหญิงแทมินกระมัง”
เสียงหัวเราะดังก้องไปตลอดทางเดิน�� แทมินนอนไม่หลับหลังจากยูนาออกไปแล้วเธอจึงแง้มประตูเพื่อออกมาด้านนอกแต่แล้วกลับได้ยินสิ่งที่นางรับใช้เหล่านั้นพูดจนหมดสิ้น
“นายหญิง!!...นายหญิงเจ้าค่ะ”
ทุบประตูก็แล้วตะโกนเรียกก็แล้ว….หญิงสาวก็ไม่ยอมเปิดสลักบานประตู�� ทันทีที่ก้าวขึ้นบนเตียงน้ำตาของหญิงสาวก็ไหลลงอาบแก้มทันที
“มีเรื่องใดรึ?”
มินโฮเดินเข้ามาอย่างเงียบๆเห็นยูนากำลังทุบประตูห้องแทมินอย่างบ้าคลั่ง�� เมื่อเห็นว่าเป็นใครมายูนาก็รีบนั่งทำความเคารพทันที
“แทมินเป็นอะไร”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“นายหญิง….เอ่อ…”
เพราะยูนาอึกอักจึงสร้างความรำคาญให้แก่มินโฮ�� ชายหนุ่มหลับตาก่อนจะใช้มือแกร่งลูบผ่านบานประตู…..ทันทีประตูบานนั้นแม้จะถูกล็อคจากด้านในก็ถูกเปิดออกง่ายๆ�� มินโฮเดินเข้าไปภายในห้องชายหนุ่มหยุดเพราะเสียงสะอื้นเบาๆจากหญิงสาว�� ร่างกายบางซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเธอนอนหันหลังให้เขาไหล่บางที่โผล่พ้นผืนผ้าสั่นเล็กน้อยเพราะแรงสะอื้น
มือแกร่งลูบผ่านหัวไหล่ขาวก่อนจะจรดริมฝีปากเบาๆเป็นการทักทาย�� ร่างกายของแทมินขยับหนี…และพยายามสะบัดมือชายหนุ่มออก
“คนดีของข้า….เจ้าเป็นอะไรรึ?”
มินโฮพยายามเปิดผ้าห่มออกเพื่อจะให้ร่างงามออกมานั่งคุยกันดีๆ�� แต่แทมินกลับเขยิบไปชิดริมเตียงถ้าเขายังรุกต่อไปคนสวยของเขาต้องตกเตียงแน่ๆ
“ปล่อยนะ!!!อ๊ะ!!!”
แทมินจ้องมินโฮแม้ดวงตากลมจะมีน้ำใสๆไหลออกมาบ้างแต่ริมฝีปากแดงกำลังกัดแน่นเพราะโกรธที่ถูกชายหนุ่มรวบตัวขึ้นมานั่งบนตัก
“ข้าเกลียดท่าน!”���แทมินว่าเสียงแข็งใบหน้าสวยไม่ยอมสบตาชายหนุ่มตรงๆ
“เหตุใดเจ้าจึงเกลียดข้า”���
มินโฮถาม�� ร่างงามที่เคยเชื่อฟังเขาเสมอเมื่อยามอยู่ด้วยกันสองคนในห้อง…กอดก่ายกันอย่างโหยหา� ทั้งๆที่แทมินเคยบอกว่าชอบที่เขาสัมผัส…ชอบร่างกายของเขา….และวันนี้แทมินก็เปลี่ยนใจ…ร่างงามกำลังบอกว่าเกลียดเขา
ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆบนกลุ่มผมนุ่มก่อนจะจับผมยาวสลวยทัดหูให้ร่างงามไม่ว่าแทมินจะขยับตัวออกขนาดไหนหรือดีดดิ้นขัดขืนเขาก็ไม่ยอมปล่อย��มินโฮปล่อยให้แทมินหยิกตีจนพอใจ
“ทีนี้บอกข้าได้รึยัง….ว่าเจ้าเกลียดข้าตรงไหน”
ชายหนุ่มมองแผลที่ท่อนแขนแกร่งเกิดจากรอยเล็บหญิงสาว�� มินโฮบังคับร่างกายที่กำลังสงบให้เอนตัวพิงกับอกแกร่งก่อนจะไล่จูบเบาๆบนหัวไหล่เนียน
“ท่านไม่รู้จักพอ…ท่านหลายใจ”
แทมินว่าอย่างตัดพ้อ
มินโฮถอนหายใจ….คงได้ยินพวกนางพวกนั้นพูดมาอีกแล้วแน่ๆ
“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าหลายใจ”
มินโฮก้มลงกระซิบ
แทมินไม่ตอบหญิงสาวหันหน้าหนีไม่ยอมให้ชายหนุ่มแตะริมฝีปาก
“เอาละ…จะได้ยินมาอย่างไรก็ช่าง…ข้ายอมรับข้าพามนุษย์ลงมาจริงๆ….เดี๋ยวก่อนแทมิน!”
เพราะร่างกายบางกำลังเริ่มขัดขืนเขาอีกชายหนุ่มจึงเอ่ยขัด
“นางมนุษย์นั้นเป็นพี่สาวของเจ้า”
ใบหน้าหวานหันกลับมาแทบจะในทันที���“พี่สาวข้า?”
จระเข้หนุ่มพยักหน้า
“ทีนี้เจ้าจะหายเกลียดข้าได้หรือยัง…”��มินโฮก้มลงหอมแก้มนุ่ม
“ท่านจับพี่ข้าลงมาทำไม…แล้วท่านพ่อละ…ท่านพ่อจะไม่ห่วงข้ากับพี่สาวหรือ”
“ข้ากลัวเจ้าจะเหงาเลยพาพี่เจ้าลงมาด้วย”���
มินโฮยกยิ้ม….คิบอมสวยถูกใจเขานัก….จรเข้หนุ่มยังคงรักในตัวแทมินแต่ก็ไม่เคยพอที่จะหานางอื่นมาไว้ในครอบครอง…ส่วนเรื่องพี่สาวก็เป็นแค่ข้ออ้าง� ค่ำคืนนี้ชายหนุ่มก็ตักตวงความหอมหวานจากร่างกายบางนี้ไม่รู้จักอิ่ม….หลายรอบต่อหลายรอบให้สมกับความคิดถึงที่เขาขึ้นไปอยู่บนเมืองมนุษย์ถึงสามวันร่างกายของแทมินยังน่าประทับใจขนาดนี้….แล้วของคีย์จะขนาดไหน….
�
ประกาศถูกติดไปทั่วตำบลต่างๆทั้งเหนือและใต้ถึงจรเข้แสนดุร้ายที่ออกไล่ฆ่ามนุษย์ที่สัญจรทางเรือรวมถึงจรเข้ที่ว่านั้นจับลูกสาวของเศรษฐีลงไปในน้ำถึงสองคน���
แม้เงินรางวัลนำจับและของรางวัลจะมากมายและล่อตาล่อใจขนาดไหนก็ไม่มีใครกล้าเสี่ยง�� ใครบ้างจะไม่อยากครอบครองคุณหนูคีย์และคุณหนูแทมินแต่ถ้าแลกกับการลงน้ำและถูกจรเข้ลากตัวลงไปกินใครก็ไม่กล้าทั้งนั้น…เมื่อไร้สิ้นผู้กล้าเศรษฐีลีก็ได้แต่นั่งสิ้นหวังจนไม่เป็นอันกินอันนอน�� จับลูกสาวคนเล็กไปแล้วดวงใจคนเป็นพ่อแทบสลายและยังขึ้นมาเอาผู้เป็นพี่ไปอีก….คนเป็นพ่อก็เหมือนตายทั้งเป็น
“นายท่านขอรับ….มีผู้กล้าจากทางเหนือรับอาสาขอรับ”
เหมือนฟ้าประทาน�� นายท่านลีพยายามลุกจากเตียงหลังจากที่ซมซานป่วยมาสามวันเต็มๆเพื่อจะมาคุยกับผู้อาสา�� สามวันมานี้มีหลายคนที่อาสาต่อกรกับจรเข้แต่ก็ไม่มีซักคนที่จะรอดกลับมารับรางวัล
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหุ่มกำยำสมชายชาตรี�� มาพร้อมกับชายวัยกลางคนอืกคนหนึ่ง
“นายท่านลี”��เมื่อเห็นใบหน้าผู้ที่ทักทายก่อนลีดองวุคก็ยิ้มออกมาทันที
“ท่านฮงแจไม่ต้องเรียกนายท่านหรอก…เรียกเหมือนสมัยเก่าที่เราเป็นเกลอกันเถิด”
เพราะร่างกายของลีดองวุตซูบผอมไปไม่ใช่น้อย�� คนเป็นเพื่อนเก่าจึงอดห่วงไม่ได้�� เมื่อถามสารทุกข์สุกดิบกันเรียบร้อยแล้วฮงแจก็แนะนำชายหนุ่มที่พามาด้วย
“นี่หลานชายข้า…ท่านคงจำไม่ได้กระมัง…”
ดองวุคยิ้ม��“นี่โตขนาดนี้แล้วหรือ….เป็นหนุ่มแล้วจริงๆ”
ชายหนุ่มยิ้ม���“ข้าคิมจงฮยอนขอรับ…”���ชายหนุ่มพูดอย่างนอบน้อม
“คีย์กับแทมินไม่อยู่แล้วละ…แทมินถูกพาลงน้ำไปเป็นเดือนส่วนคีย์…ไอ้จรเข้โฉดพาดำลงน้ำก่อนเจ้ามาได้สามวันแล้ว”
“ท่านลุงอย่าได้วิตกเลยขอรับ…ข้าขออาสาลงไปปราบจระเข้โฉดตัวนั้น”
�“เอาสิ!!!”���ดองวุคตบขาเสียงดังลั่น
“ถ้าเจ้าปราบจระเข้ได้ลุงจะให้รางวัลเจ้า…และลุงจะให้เจ้าแต่งงานกับคิบอมลูกสาวของลุงด้วย”
ชายหนุ่มยิ้ม….นั่นแหละคือเหตุผลหลัก…นานเป็นสิบปีที่เขาไม่ได้เจอคีย์เลยป่านนี้คงจะโตเป็นสาวเช่นกันกับแทมิน…คงจะสวยไม่แพ้พี่สาวเป็นแน่
“ท่านลุง…หากข้าใคร่ขอน้องแทมินด้วยจะได้หรือไม่”
ชายหนุ่มบอกตามความจริง�� ทำเอาคนเป็นลุงอย่างฮงแจต้องรีบปรามในความคึกคะนองของหลานชายพ่อเขายกให้คนเดียวยังจะขอเพิ่มอีกประเดี๋ยวเขาก็ไล่ลงเรือน
“ข้ายินดี…ยกลูกสาวให้เจ้าทั้งสองคนนั่นแหละ…เพียงแค่เจ้าปราบมันได้”
ดองวุคพูด��� ถึงอย่างไรเขาก็หมายหมั้นคิบอมกับจงฮยอนไว้ตั้งแต่เด็กแล้ว…ให้แทมินอีกซักคนคงไม่เป็นไร…ลูกเขยทั้งเก่งทั้งหล่อ�� ชาติตระกูลดีใครจะไม่อยากได้….จริงไหม?
�
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!”
มินโฮร้องขึ้นสุดเสียงทำให้แทมินที่นอนอยู่ข้างๆตื่นตามไปด้วย
“ท่านพี่….ท่านพี่!!!”���แทมินตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มไม่ยอมลืมตาร่างกายกำยำบิดไปมาเหมือนคนทรมาน
“ท่านพี่!!!”���หญิงสาวพยายามปลุกชายหนุ่ม
“แทมิน!!!!”����มินโฮรู้สึกตัวเหงื่อกาฬเปียกทั่วไรผมและใบหน้า
ชายหนุ่มคว้าร่างงามเข้ามากอด….แม้จะไร้ซึ่งอาภรณ์แต่ก็ไม่ได้อายกันและกัน
“ข้าฝันร้ายแทมิน…”���ชายหนุ่มบอกตัวเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“แค่ฝันเจ้าค่ะท่านพี่”���แทมินบอกมือบางลูบหลังชายหนุ่มไปด้วย
วันนี้มินโฮรีบร้อนออกจากห้องเพราะเป็นฝันทำให้เขาต้องกังวลใจมาถึงป่านนี้
�
“คืนเด็กสาวชาวมนุษย์ให้เขาไปซะ”
ชายชราบอก��� มินโฮยิ่งโกรธจัดเขาตั้งใจจะมาขอคำปรึกษาจากท่านปู่บรรพบุรุษของเขาแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้เขาโกรธแทบบ้า
“ท่านปู่!!!นางเป็นของข้า”
มินโฮตวาด�
“เจ้าไม่เห็นหรือมินโฮฝันที่เจ้าเล่าให้ปู่ฟัง…เจ้าถามปู่ว่าจะแก้อย่างไร…พอปู่บอกวิธีแก้เจ้ากลับมาว่าปู่อย่างนี้หรือ”
มินโฮยอมสงบลง��� ในฝันเขาถูกเหยี่ยวตัวใหญ่จิกลูกตาไปทั้งสองข้าง�� มันคาบหนีเขาไปทางทิศตะวันตก….หนำซ้ำเมื่อเขาตามขึ้นไปยังถูกหอกใหญ่ซัดผ่านกลางลำตัวและถูกไฟเผาจนเขาทรมานยิ่งนัก
“เขามาตามทวงของๆเขาคืน”
ชายชราบอกดวงตาที่ปกคลุมไปด้วยขนคิ้วสีขาวๆนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“คืนนางให้เขาแล้วเจ้าจะปลอดภัย…”
ชายชราหลับตาทำสมาธิอีกครั้ง��� ในสมาธิเขาเห็นชายหนุ่มร่างกำยำตามลงมาถึงในถ้ำแก้วเขาไม่ฆ่าจรเข้ตัวใดๆยกเว้นมินโฮ….และเขาก็พาสองนางกลับขึ้นไปบนโลกมนุษย์โดยทิ้งร่างกายของจระเข้หนุ่มไว้ด้านหลัง� เพราะชายชราไม่อยากเห็นหลานชายพบจุดจบแบบนั้นจึงตักเตือนเท่าที่เขาจะทำได้แต่ถ้าจรเข้หนุ่มไม่ฟัง…ก็คงต้องปล่อยให้ชะตาเป็นผู้ตัดสิน
แต่เส้นสีขาวสองเส้นตัดผ่านชายชราในสมาธิทำให้เขาไม่แน่ใจว่า….มันคือความผูกพันธ์ของคนสองคน…เส้นสีขาวเส้นแรกคือมินโฮ…เส้นสีขาวเส้นที่สองคือแทมิน…แต่เมื่อเขาจะตามเส้นนั้นไปมันกลับหายไปเหมือนจะเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าให้นึกเห็นเพียงเท่านี้
�
“ท่านพี่…ท่านเป็นอะไรเจ้าค่ะ”
แทมินหันมาถามเมื่อเห็นชายหนุ่มกอดอกยืนนิ่งดวงตาคมมองออกยังกระแสน้ำที่ไหลอยู่ด้านนอก
แทมินก้าวขาลงจากเตียงมือบางสอดเข้ากอดเอวหนาแก้มนุ่มแนบไปกับแผ่นหลังกำยำ
มินโฮหันมามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม…แขนแกร่งช้อนเอาร่างกายของแทมินเข้ามาไว้ในอ้อมแขนก่อนที่เขาจะโอบกอดนางที่แสนรัก
“เจ้าอวบขึ้นหรือ”��
มินโฮบอกในขญะที่มือหนานวดแขนขาวเบาๆ�� แทมินดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าตอนเจอครั้งแรกซะอีก
ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดขึ้นอีก��
“ท่านพี่!!~”���แทมินค้อน
เสียงหัวเราะเบาๆเมื่อชายหนุ่มแกล้งหญิงสาวที่กำลังงอนเขาได้
“เจ้าอวบขึ้นจริงๆนะ…ตัวนุ่มนิ่มน่ากอด”
มินโฮก้มลงหอมแก้มแทมินแรงๆ
“เจ้ามีความสุขรึปล่าว?”��
แทมินหันกลับมาจระเข้หนุ่มใบหน้าน่ารักนั่นยิ้มสดใส
“ข้ามีความสุขที่ได้อยู่กับท่านพี่เจ้าค่ะ”���หญิงสาวตอบออดอ้อนซบหัวกลมลงกับไหล่แกร่ง
“แล้วถ้าวันหนึ่งเราต้องห่างกัน…เจ้าจะลืมข้าไหม?”
น้ำเสียงจริงจังทำให้แทมินมองจระเข้หนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ
“ท่านพี่จะไปไหนเจ้าค่ะ…ท่านพี่จะทิ้งข้าหรือ”��
ดวงตากลมปริ่มน้ำ��มินโฮใช้นิ้วโป้งไล้เปลือกตาล่างเบาๆก่อนจะจูบที่ริมฝีปากแดง
“ข้าลักพาเจ้ามา…พ่อเจ้าต้องส่งคนลงมาตามเจ้าซักวัน…ถึงวันนั้นเจ้าจะลืมข้าไหม”
“ถึงท่านจะทำร้ายข้า…แต่ข้าก็รักท่าน…ฮึก…ข้ารักท่านพี่มินโฮจริงๆนะ”
แทมินสะอื้น…..จรเข้หนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบเบาๆที่อกด้านซ้าย…เขาหลงรักมนุษย์คนนี้ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอใช้กำลังครอบครองจนแทมินตกมาเป็นของเขา
“ข้ารักเจ้าแทมิน….”����
มินโฮกอดแทมินไว้แน่น…เขารู้แน่แท้ว่าเจ้ามนุษย์ผู้นั้นจะต้องลงมาที่นี่�� เขาจะเตรียมรับมือและไม่ยอมให้แทมินจากไปโดยเด็ดขาด
�
พิธีกรรมที่กำลังตั้งขึ้นในเวลาเที่ยงวันแบบนี้เป็นเพราะพระอาทิตย์จะแน่วแน่และแผ่รังสีพลังงาน�� ชายหนุ่มร่างกายกำยำ�� กำลังร่ายมนต์สะกด
เหล่าจระเข้ทั้งหลายที่อยู่ใต้น้ำกลับรู้สึกร้อนรุ่มจึงว่ายออกมานอกถ้ำรวมถึงพญาจระเข้อย่างมินโฮด้วย
“เจ้าจะไปไหนมินโฮ!”
ชายชราทักจระเข้หนุ่ม
“ข้าจะขึ้นไปด้านบน…ไปจัดการคนที่มันลองดีกับข้า”���ชายหนุ่มกัดฟัน�� ร่างกายเขาร้อนประหลาดเหมือนมีไฟสุม
“อย่าไป…หลานข้า…”
จระเข้หนุ่มไม่ฟัง� เขาหุนหันออกไปเมื่อผ่านม่านน้ำตกร่างกายก็กลายเป็นสัตว์เลื้ยอคลานขนาดใหญ่�� จระเข้ยักษ์ใหญ่เท่าเรือสำเภามีอยู่จริง��� ร่างกายใหญ่โตแหวกว่ายจากถ้ำลึกขึ้นไปเบื้องบน
�
“มันมาแล้ว!!!!!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังไปทั่งท้องน้ำเมื่อร่างกายใหญ่โตของสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่โผล่ขึ้นกลางแม่น้ำ�� ดวงตาสีเหลืองทองจ้องมองผู้คนด้วยความโกรธ
ท้องฟ้าปรากฏเมฆมหึมาดำทมึนไปทั่วทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีเค้าของเมฆฝนเลยด้วยซ้ำ�� ลมแรงที่พัดผ่านทำให้ชาวบ้านบางคนที่ทรงตัวไม่ได้ตกลงไปในน้ำเป็นอาหารของจรเข้นับร้อยตัวที่ลอยขึ้นมาด้านบน
“เจ้าบังอาจมาลองดีกับข้า!!!!”���ร่างกายใหญ่โตแปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์รูปงาม
“พญาจรเข้….ท่านจงปล่อยนางทั้งสองเสียหากไม่แล้วเราทั้งสองจะทำสงครามกัน”
จงฮยอนลืมตาขึ้นมา�� เขายกมือเป็นสัญญาณให้ผู้คนหลายคนถอยห่างออกจากบริเวณนี้�� ร่างกายของมนุษย์ที่ตกลงในน้ำถูกจรเข้ฉีกกินอย่างโหดเหี้ยมบางคนยังไม่ตายก็ส่งเสียงร้องอย่างทุรนทุราย
“เจ้าคิดว่าเจ้าเก่งกล้าพอจะต่อสู้กับข้าหรือ…เจ้ามนุษย์….”
จงฮยอนยกยิ้มเขาร่ายมนต์ตามที่ได้ร่ำเรียนมา�� บริกรรมคาถาที่มีครูบาอาจารย์เป็นที่ตั้ง� ปัดเป่าความชั่วร้ายให้หายไปสิ้น�
น้ำในแม่น้ำเย็นเฉียบกลับกลายเป็นร้อนฉ่าเหมือนนอนอยู่ในน้ำเดือดเหล่าลูกหลานจรเข้ไรซึ่งมนตราต่างพากันทุรนทุรายเมื่ออยู่ในน้ำ
มินโฮหันมองดวงตาคมจ้องด้วยความโกรธแค้นร่างสูงร่ายมนต์ปะทะกับจงฮยอน
จระเข้หลายตนเมื่อทนความร้อนไม่ไหวต่างพากันมุดหนีลงในน้ำลึกเพื่อให้พ้นเขตอันตรายเช่นนี้�� จนกระทั่งเหลือชายหนุ่มอยู่ผู้เดียว
“บังอาจนัก!!!!!”
ตะโกนก้องด้วยความโกรธ�� จรเข้หนุ่มใช้พลังอำนาจทำให้น้ำในแม่น้ำเกิดไหลวนเป็นเกลียวอีกทั้งลมพายุลูกใหญ่ซัดมาใส่พวกมนุษย์จนกระอักเลือด�� แต่มันก็ไม่สามารถทำอันตรายจงฮยอนได้แม้แต่น้อยหนำซ้ำเขายังแก้อวิชาของจรเข้หนุ่มได้อีกด้วย
“เห็นทีพูดดีๆกับท่านคงจะไม่รู้เรื่อง”
จงฮยอนลุกขึ้น�� เขาเดินตรงไปที่ท่าน้ำหอกแหลมคมถูกปัดเป่าชั่วครูก่อนที่เขาจะจุ่มลงน้ำแล้ววาดอักษรโบราณ�� ทันใดนั้นแม่น้ำที่เคยเต็มปริ่มกับเหือดแห้งจนมองเห็นพื้นดินทรายด้านล่าง
เพราะความวู่มวามของจรเข้หนุ่มและการสู้กันบนบกทำให้เขาเสียเปรียบอยู่มากหอกคมจึงฟาดผ่านหน้าอกแกร่งเกิดเป็นรอยยาวพร้อมกับเลือดสีเขียวไหลออกมาจากรอยแยกของแผลแม้จะไม่ถูกจังๆแต่ก็สร้างความเจ็บปวดให้จรเข้หนุ่มไม่น้อย
�
ร่างกายของมินโฮแหวกว่ายให้เร็วเท่าที่จะทำได้�� การต่อสู้ครั้งนี้เขาประมาทเกินไป� เมื่อผ่านถ้าน้ำตกมาได้จระเข้ก็กลายเป็นชายหนุ่ม� มือชุ่มโชกไปด้วยของเหลวสีเขียว� ร่างกายทรงตัวไม่อยู่จนต้องล้มลงไปกับพื้น
“นายท่าน!!!!”
เหล่าข้ารับใช้ต่างกรูเข้ามาช่วยเหลือนายใหญ่� ใบหน้าคมซีดเผือดหมดทั้งพละกำลังและแรงพยุงกาย
“นายหญิงเจ้าค่ะ!!....แย่แล้วเจ้าค่ะ!!!”
ยูนาเข้ามาขัดจังหวะสองพี่น้องที่กำลังพากันวาดรูป�� ดวงตากลมหันไปมองอย่างตำหนิ
“ขออภัยเจ้าค่ะนายหญิง…ตอนนี้นายท่านมินโฮเจ็บหนักเจ้าค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นกับท่านพี่มินโฮ!!!”
“นายท่านขึ้นไปบนมืองมนุษย์และถูกทำร้ายมาเจ้าค่ะ…อาการสาหัสเจ้าค่ะ”
แทมินรีบร้อนไปหามินโฮส่วนคีย์เขาไม่ต้องการพบหน้าจระเข้หนุ่มตอนนี้แต่ก็ไม่สามารถปล่อยน้องสาวให้ไปคนเดียวได้
พอเห็นร่างกายของมินโฮถูกทำร้ายนอนซมอยู่บนเตียงน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าหวาน�� แทมินร้องไห้เมื่อเห็นมินโฮเจ็บ คีย์เข้าไปพยุงน้องสาวก่อนจะพาออกมาด้านนอก�
“น้องพี่…เจ้ารักคนที่ทำร้ายเจ้าหรือ?”
คีย์กอดปลอบแต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้��
“ท่านพี่…ฮึก…ท่านจะด่าว่าข้าก็ได้…ฮึก…ท่านพี่มินโฮไม่ใช่มนุษย์…เขาทำร้ายข้า…ทั้งร่างกายและจิตใจ…ฮึก…แต่ข้าก็รักเขา…ฮึก..ข้ารักท่านพี่มินโฮ…ฮือออ…”
เมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าเวทนาก็ทำให้คนเป็นพี่อดร้อนใจไม่ได้
“เพราะเจ้าสองคน!!!เพราะเจ้า!!!ทำให้ท่านพี่เป็นแบบนี้!!!”
เซคยองปรี่เข้ามากระชากแขนแทมินส่วนนาอึนก็ผลักคีย์จนเซ
“หยุดนะ!!อย่าทำร้ายน้องข้า”���คีย์ลุกขึ้นผลักสองนางคืนบ้าง
ถ้าเป็นเวลาปรกติแทมินคงยอมไม่ได้แน่ๆที่ใครมาทำร้ายพี่สาวและตัวเขาแบบนี้แต่เพราะตอนนี้ร่างงามไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย�� ทั้งอิดโรยเพราะร้องไห้� ศรีษะก็ปวดเหมือนจะคลื่นไส้ตลอดเวลาด้วย
“จัดดการนาง!!!”
นาอึนหันไปสั่งนางรับใช้ที่รอรับคำสั่งอยู่แล้ว
“จะทำร้ายนายข้าก็ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ!!!”���ยูนาใช้พละกำลังที่มีผลักร่างของนางรับใช้จนชนเข้ากับร่างกายของสาวฝาแฝดทั้งหมดล้มลงไปที่พื้น�
“แก!!!!!บังอาจทำร้ายข้า!!!!!”
เพราะความโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำอะไรยูนาได้�� เซคยองและนาอึนได้แต่กัดฟันด้วยเจ็บใจ
“เอะอะโวยวายอะไรกัน!!!!”
มินโฮเดินออกมาจากห้อง�� หน้าอกแกร่งมีผ้าสีขาวพันไว้รอบๆรอยเลือดซึมยังเปรอะอยู่บ้างเล็กน้อย
“ท่านพี่…นางสองคนทำร้ายข้ากับนาอึน”
สองแฝดเข้าไปกอดชายหนุ่มอย่างเอาใจพร้อมกับฟ้อง
“ไม่จริงนะเจ้าค่ะ….นางสนมทั้งสองเจ้าค่ะทำร้ายนายหญิงก่อน”
“นายหญิง!!!/แทมิน!!!”
ร่างกายของแทมินสลบคาอ้อมกอดของคีย์
“แทมินๆๆ!!!!”���คีย์เขย่าอ้อมกอดด้วยความร้อนใจ�� จนกระทั่งจระเข้หนุ่มรับร่างของหญิงสาวและพาเข้าไปหาหมอด้วยตนเอง �
....................................................................................................................................................
�
�
�
�
ความคิดเห็น