คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Relationship :: 3 นายหญิงลีเเทมิน
The Relationship :: 3
“จะไปไหนแต่เช้าเนี่ย”
ร่างงามลุกขึ้นมาขยี้ตา เธอตื่นเพราะเสียงกุกกักที่ชายหนุ่มเป็นคนทำ
“ฉันทำให้เธอตื่นหรอ”
จงฮยอนว่าก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง เสื้อเชิ๊ตที่กำลังติดกระดุมยังไม่เรียบร้อยดีหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงจึงลุกขึ้นมาจัดการให้
ชายหนุ่มให้รางวัลโดยการกดริมฝีปากเบาๆบนขมับขาวแรงๆหญิงสาวจั๊กจี้เพราะไรหนวดอ่อนๆของชายหนุ่มทิ่มขบับ
“หืม?.....”
จงฮยอนละริมฝีปากออกก่อนจะจับใบหน้าสวยให้จ้องกับดวงตาของเขา
“ทีเมื่อคืนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย….มีแต่….อื้อ…จง…อ๊ะ…”
จงฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ หญิงสาวบนเตียงยิ้มจนแก้มแดง
“บ้า!!!!ก็ใครละ…ใส่ซะเต็มแรง…ไปอดอยากมาจากไหนไม่รู้” หญิงสาวค้อนอย่างน่ารักจนจงฮยอนอดก้มลงไปฟัดไม่ได้
“แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย” ร่างบางมองหน้าของชายคนรักก่อนจะหลับตาเมื่อริมฝีปากหยักนั้นกดลงบนแก้มเนียน
“ไปหาแทมินที่บ้านสวนน่ะ….”
ร่างบางเงียบไป
“งอนหรอ” ชายหนุ่มถาม
“ปล่าว….แล้วจะกลับเมื่อไหร่ละ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปกะทันหันบอกให้รู้ว่าคนสวยตรงหน้างอนแน่ๆ
“ฉันว่า…บางทีเราคงต้องรีบจบความสัมพันธ์ของเราเร็วๆแล้วละ…อีกหน่อยฉันต้องแต่งงาน…ต้องมีครอบครัว….นี่ฟังก่อนซิ…”
คนสวยขยับตัวหนีร่างหนาจึงคว้าเอาเข้ากอด แรงสะอื้นเบาๆทำให้เขาต้องลูบหลังร่างบางไปด้วย
“เราอยู่กันแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ…ซักวันสังคมต้องรู้แน่ๆ…อีกอย่างฉันไม่อยากให้แทมินเสียใจ”
จงฮยอนบอก
“อือ…ปล่อยสิ….ฉันจะไปอาบน้ำ”
ร่างบางว่าเสียงแข็งเขาพยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำ
“ฉันไปก่อนนะ….ถ้าจะตามไปก็ไป”
จงฮยอนบอกแต่เขาคิดว่าคีย์คงไม่ได้ฟังเพราะมือบางนั้นชิงปิดประตูก่อน
พอเข้ามาในห้องน้ำคีย์ก็ร้องไห้ทันที เขากับจงฮยอนคบกันในฐานะเพื่อนมาตั้งแต่สมัยเรียนเมืองนอกจงฮยอนเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวของคีย์ ชายหนุ่มได้รับการทาบทามมาเป็นนายแบบและแน่นอนคีย์ก็มาด้วยและมาเป็น ผู้จัดการส่วนตัวให้ เขาไม่แปลกใจเลยว่าจงฮยอนจะเปลี่ยนคู่ควงซักกี่คน จนกระทั่ง 6 เดือนก่อนหน้านี้เจ้าตัวก็พบรักกับแทมิน ด้วยฐานะและอะไรอีกหลายๆอย่างแทมินจึงเหมาะสมกับจงฮยอนมาก และความสัมพันธ์ของคีย์กับจงฮยอนก็ต้องอยู่แบบลับๆ
และเมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มแต่งงานกับแทมินเขาก็ต้องเลิกกับชายหนุ่มโดยปริยาย
“จงฮยอน…ฉัน…ฮึก….ท้อง”
คำหลังคีย์เอ่ยเบาๆเขาไม่รู้หรอกว่าจงฮยอนจะดีใจหรือเสียใจถ้าชายหนุ่มรู้ว่าคีย์ท้อง เขากำลังจะมีครอบครัว…เป็นของตัวเอง ร่างบางแอบซื้อชุดตรวจคันมาตรวจเองเพียงลำพังพอเห็นผลลัพธ์เธอก็ยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่เพราะร่างกายที่ไม่ค่อยสมบูรณ์ไหนจะอาเจียนบ่อย….เบื่ออาหาร หน้ามืดหรืออะไรก็แล้วแต่ ชายหนุ่มก็แค่ถามแต่ไม่ได้ใส่ใจ เธอบอกว่าเหนื่อยก็จบส่วนเรื่องเซ็กส์ก็ยังคงมีทุกคืน อาจจะเว้นบ้างเมื่อหญิงสาวไม่ไหวจริงๆ
“พี่จงฮยอน!!~”
แทมินวิ่งไปกอดชายหนุ่มด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจงฮยอนจะตามเขามาถึงที่นี่
“ถ้าพี่ไม่ตามมาคงไม่รู้เลยว่าเราอยู่ที่นี่” น้ำเสียงของจงฮยอนดูน้อยอกน้อยใจนิดๆเมื่อเช้าแม่บ้านจากบ้านตระกูลชองโทรมาบอกเขาว่าคุณหนูคนสวยขับรถไปบ้านสวนคนเดียว คนสวยหุบยิ้มก่อนจะทำหน้าสำนึกผิด
“แทมินคิดถึงคุณย่านี่ค่ะ…ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า”
หญิงสาวอ้อนชายหนุ่ม
“ครับผม…ครั้งนี้พี่ให้อภัยแต่ถ้าเป็นคราวหน้าจะไปไหนต้องบอกพี่รู้มั้ยค่ะ”
จงฮยอนจับปลายคางของคนสวยตั้งใจจะจูบปากแดงให้หายคิดถึง
“ใครมาหรอแทมิน”
คุณย่าเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน หญิงชราจ้องมองชายหนุ่มสลับกับหญิงสาว
“คุณย่า…นี่พี่จงฮยอนคู่หมั้นของแทมินค่ะ”
แทมินเดินเข้าไปอ้อนคุณย่า ถ้าเมื่อกี้ ชองยุนอาเห็นว่าจงฮยอนจูบเขาละก็ชายหนุ่มคงต้องเดือดร้อนแน่ๆ
จงฮยอนรีบก้มหัวทำความเคารพ ก่อนจะพบกับสายตาดุๆของคุณย่าชองยุนอา
“คุณย่าของแทมินเนี่ย…ดูดุๆนะค่ะ”
แทมินยิ้มบางๆตั้งแต่เมื่อสักครู่ที่จงฮยอนจะจูบเขาคุณย่าก็สั่งให้สาวใช้คอยอยู่ใกล้ๆคู่รักตลอดเวลา
แทมินยิ้มเจื่อนๆ “คุณย่า….ท่านยังหัวโบราณอยู่นะค่ะ…แต่พี่จงฮยอนไม่อึดอัดใช่มั้ยค่ะ”
ร่างหนาส่ายหัว….
“แล้วมาที่นี่…พี่คีย์รู้รึปล่าวค่ะ” แทมินถาม
“พี่บอกไปแล้วละ…ถ้ายัยนั่นอยากจะมาเดี๋ยวก็คงตามมาเอง”
“บ้านสวนของแทมินอากาศดีจังนะครับ”
จงฮยอนยืดเส้นยืดสายโดยการเหยียดแขนตึงๆแล้วบิดไปมา
“ใช่ค่ะ…แต่เสียดายที่แทมินไม่มีโอกาสมาบ่อยๆ”
แทมินยิ้ม ตอนนี้เขามีโอกาสอยู่สองคนกับจงฮยอนตรงท่าน้ำที่แทมินชอบมานั่งเล่นบ่อยๆ ส่วนสาวใช้ถูกคุณย่าใช้ไปซื้อของ
“พี่อยากมีลูกผู้ชายซักสองคน…แล้วก็ผู้หญิงหนึ่งคนดีมั้ยครับ”
จงฮยอนคว้าเอาหญิงสาวเข้าไปกอดก่อนจะวางคางไว้บนลาดไหล่ของแทมิน จมูกโด่งๆทำหน้าที่ลวนลามได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
“อ่า….จะสั่งได้หรอค่ะ….แทมินว่าเรามีสองคนก็พอแล้วมั้ง”
หญิงสาวเอียงคอไปหาชายหนุ่มทำให้จมูกโด่งสัมผัสแก้มนุ่มไปเต็มรัก
“พอมีเด็กๆเราก็พามาวิ่งเล่นที่นี่…แบบที่แทมินชอบไงค่ะ” จงฮยอนพูด
หญิงสาวหัวเราะเพราะความจั๊กจี้จากริมฝีปากและจมูกของชายหนุ่ม
“ถ้าคุณย่ามาเห็น…พี่จงฮยอนโดนบิดจนพุงแดงแน่ค่ะ” แทมินหัวเราะคิกคัก
“คุณย่าน่ะไม่เห็นหรอก…ตอนนี้ท่านกำลังวุ่นอยู่ในครัวไม่ได้สนใจเราสองคนซะหน่อย”
จงฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ ใช่……ชองยุนอาไม่เห็นแน่ๆ แต่ดวงตาสีเหลืองอร่ามที่เฝ้ามองอยู่ในน้ำเห็นการกระทำทั้งหมดและตอนนี้ อสุรกายกำลังโกรธจัดซะด้วย
“อ๊ะ!!!เอ๋?!!!…”
เพราะเสียงของแทมินทำให้จงฮยอนต้องมองตาม
“มีอะไรค่ะ?”
“พี่จงฮยอน…แทมินเห็นอะไรไม่รู้ค่ะ…จมลงในน้ำ”
แทมินชี้ให้ร่างหนาดูสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่
“อะไรค่ะ…พี่ไม่เห็นเลย….ขอนไม้รึปล่าว?”
จงฮยอนบอกเขามองตามผืนน้ำก็เห็นแค่แม่น้ำไหลเอื่อยๆไม่มีอะไรแบบที่แทมินบอกซักหน่อย
“ขอนไม้จมน้ำได้ด้วยหรอค่ะ” หญิงสาวยังคงสงสัย
“คีย์โทรมาค่ะ…แปปนึงนะค่ะคนสวย”
จงฮยอนหอมแก้มคนน่ารักก่อนจะคลายอ้อมกอดเพื่อรับโทรศัพท์เครื่องหรู ชายหนุ่มยิ้มบางๆก่อนจะเดินหาที่สงบเพื่อคุยโทรศัพท์
แทมินมองตามจงฮยอนจนลับตา หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ท่าน้ำแทมินนั่งลงและหย่อนขาลงในน้ำ น้ำเย็นๆช่วยให้หญิงสาวเลิกฟุ้งซ่าน
“หืม?”
เพราะเหมือนบางสิ่งลอยมาคลอเคลียเท้าของหญิงสาว แทมินลองเอาเท้าเขี่ยๆอีกรอบก็มีเพียงน้ำเย็นๆเท่านั้นที่ลอยมาปะทะกับเท้าของเธอ
แทมินมองหาจงฮยอนเพราะชายหนุ่มห่างออกไปหญิงสาวจึงไม่อยากเรียกเดี๋ยวจะเป็นการรบกว
นการคุยของชายหนุ่มซะปล่าว แทมินหันกลับมาสนใจน้ำเย็นต่อ
เพราะเงาดำๆใต้น้ำทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวบางสิ่งบางอย่างที่ลอยผ่านเท้าหญิงสาวไปทำให้แทมินอยากจะชักเท้าขึ้นมาแต่เหมือนจะมีบางอย่างจงใจดึงข้อเท้าของหญิงสาวไว้
ร่างกายของหญิงสาวถูกดึงลงไปในน้ำ
“อ๊า!!!”
แทมินโผล่ขึ้นมาหายใจ พยายามว่ายเข้าฝั่งแต่ แผ่นหลังบอบบางถูกดึงไปชิดอกเปลือยของชายหนุ่มปริศนา
“แทมิน….”
เสียงทุ้มกระซิบข้างๆหู ด้วยความตกใจแทมินจึงหันกลับไปหาชายหนุ่มเพื่อสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุม
ใบหน้าคมลอบยิ้มด้วยความพอใจแต่วงแขนแกร่งก็ไม่ยอมปล่อยออกจารอบเอวหญิงสาว
ร่างสูงก้มลงจูบร่างงามอย่างโหยหา
“อื้อ…ป…ปล่อยนะ…อุ๊…”
เพราะการขัดขืนในน้ำค่อนข้างยาก แทมินจึงปล่อยให้ชายแปลกหน้าขโมยจูบอย่างหน้าตาเฉย
ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มดูมีประกายสะกดหญิงสาวให้อยู่หมัด
“กลับบ้านของเราเถอะ…แทมิน”
ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ
ฉับพลันดวงตาของร่างสูงก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่ามพร้อมกับร่างกายใหญ่โต หญิงสาวเบิกตากว้างยังไม่ทันจะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มอีกคนร่างงามก็จมดิ่งสู่พื้นเบื้องล่างพร้อมด้วยจรเข้หนุ่ม
“ช่วยด้วย!!!!”
แทมินลุกขึ้นมาจากพื้นเตียงมือขาวกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ ภาพที่เขาฝันมันเหมือนจริงมากพอนึกถึงดวงตาคมสีเหลืองอร่ามเจ้าของร่างกายใหญ่โต ฟันแหลมที่เรียงกันในช่องปากพร้อมที่จะกัดและฉีกเนื้อ
“ฟื้นแล้วหรือ…ที่รักของข้า”
ชายหนุ่มในชุดโบราณเดินเข้ามาหาร่างงามก่อนจะนั่งลงบนเตียงพร้อมกับโอบเอาแทมินเข้ามากอด
“ปล่อยนะ!!!คุณเป็นใคร…ช่วยด้วยค่ะ….ช่วยด้วย!!!!”
แทมินตะโกนด้วยความตกใจและยิ่งตกใจหนักไปอีกเมื่อที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขาที่กรุงโซลและไม่ใช่ห้องในบ้านสวนคุณย่า ที่นี่ประดับประดาสวยงามเหมือนเนรมิตขึ้นมาจากความฝัน สว่างไสว สวยงาม มีเสียงของน้ำตกส่วนเบื้องบนคือแม่น้ำสีฟ้าที่ไหลเอื่อยๆมองเห็นท้องฟ้ากว้างๆ
“ยินดีต้อนรับ…ที่นี่คือบ้านของเจ้า…ลีแทมิน”
แทมินตาโต ชายหนุ่มตรงหน้าพูดถึงเรื่องอะไรกันนอกจากจะแต่งตัวประหลาดแล้วภาษาที่ใช้เรียกเขาก็ประหลาดไปด้วย
“คุณเป็นใคร…ฉ…ฉันชองแทมิน…ไม่ใช่ลีแทมิน…แล้วนี่ก็ไม่ใช่บ้านของฉัน..ฉันมีพ่อแม่นะ..มีน้องชาย…และกำลังจะแต่งงาน…ได้โปรดปล่อยฉันไป!!”
แทมินอ้อนวอนร่างสูง พอได้ยินคำว่าแต่งงานดวงตาของจระเข้หนุ่มก็กลายเป็นดุดันทันที
“จะไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้น…เพราะคนเดียวที่จะเป็นเจ้าของเจ้าคือข้า!!” ชายหนุ่มตวาด
ดวงตาของหญิงสาวเอ่อไปด้วยน้ำใสๆก่อนที่ร่างกายบางจะเขยิบตัวชิดหัวเตียงกอดเข่าและร่ำไห้อย่างน่าเวทนา
ดวงตาของมินโฮเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่เขาเฝ้ารอ…วันแล้ววันเล่าเพื่อที่ร่างงามจะได้มาอยู่ด้วยกัน แต่ในดวงตากลมที่แทมินมองเขาในตอนนี้ คือคำว่ารังเกียจ กลัว…และเกลียดเขา
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ…ฮึก…ขอร้อง…”
แทมินพยายามอ้อนวอนเหล่าคนรับใช้ทั้งหลาย ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตากลมทั้งแดงและบวมช้ำ หลังจากที่ชเวมินโฮเดินออกจากห้องด้วยความหงุดหงิด แทมินก็เอาแต่ร้องเพียงอย่างเดียว
“นายหญิงเจ้าค่ะ…ได้เวลาอาบน้ำแล้วเจ้าค่ะ…เดี๋ยวนายท่านจะรออยู่ที่ห้องนะค่ะ”
แทมินส่ายหัว ร่างเล็กไม่ยอมไปตามที่สาวรับใช้บอก
“นายหญิงต้องไปเดี๋ยวนี้ค่ะ…ไม่อย่างนั้นนายท่านจะโมโห”
“ไม่ไป!!!....ฉันไม่ไป!!ปล่อยนะ!!!ฮืออออๆๆ….ออกไปให้หมด!!!”
แทมินขว้างสิ่งของที่พอจะหยิบจับได้ ใส่สาวใช้ทั้งหลายที่กรูเข้ามาจับตัวเธอ
“โอ๊ย!!!...ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว!!!....จับฉีกเนื้อกินซะดีมั้ย!!!”
หญิงรับใช้ตวาดเธอเดินเข้ามาหาแทมินด้วยความน่ากลัว ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลือง
“ปล่อยนะ!!!ฮือออ…ปล่อย!!!!”
แทมินถูกลากลงมาจนตกลงมาจากเตียงเรียวขาขาวเป็นรอยช้ำจ้ำๆ และแขนถลอกจากการถูกดึงด้วยพละกำลังที่รุนแรง
“นี่ดีนะ…ฉันเห็นว่าหล่อนเป็นคนโปรดของนายท่าน…ถ้าไม่ละก็…ฉันจะจับหล่อนไปโยนทิ้งในวังน้ำวนให้ไอ้พวกข้างนอกมันฉีกเนื้อหล่อนซะ!!!”
“ฮืออออๆๆ…เจ็บ…ปล่อยนะ…”
แทมินพยายามดึงมือของหญิงสาวที่กำลังใช้เล็บจิกลงบนเนื้อของเธอ
เสียงร่ำไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อคนรับใช้ลากตัวหญิงสาวออกมา เนื้อตัวแทมินเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน จากสาวใช้ที่หยิกตีเธอ
“พวกเจ้าทำอะไรกัน?!!!”
เพราะเสียงจากชายผู้มาใหม่ทำให้เหล่าสาวใช้ต้องหยุดการกระทำดังกล่าว
“องครักษ์ชานยอล”
สาวใช้พากันตื่นกลัวชายหนุ่มคนนี้
“ผู้หญิงคนนี้นายท่านเป็นผู้พามาเหตุใดพวกเจ้าถึงทำกับนางอย่างนี้!!!”
“ส่งนางมาให้เรา…แล้วพวกเจ้ารีบไสหัวไปซะ!!!”
ร่างสูงบอก….มือแกร่งโอบประคองร่างเล็กที่กำลังร้องไห้
“นายหญิงลี” พอชานยอลก้มลงมองใบหน้าหวาน…เขาถึงกับประหลาดใจ
“ปล่อยฉันไปนะ…” ร่างบางพูดมือบางเกาะไหล่ชายหนุ่มแน่น
“นายหญิงจำข้าไม่ได้หรือ”
ร่างบางส่ายหัว เขาจำใครไม่ได้ทั้งนั้นที่นี่มีแต่มนุษย์ประหลาด ทำร้ายเขาและยังเรียกเขาด้วยชื่ออื่นอีก
แทมินถูกพามาส่งให้ชายอีกคนในห้องหนึ่งเสียงน้ำตกดังคลอเบาๆและกลิ่นดอกไม้หอมลอยฟุ้งทั่วห้อง ควันกรุ่นๆลอยระเรี่ยผ้าม่านสีขาว แทมินเห็นเงาชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเอนกายพิงขอบสระน้ำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครคือคนนั้น
“เหตุใดเจ้าจึงมากับแทมินของเรา”
ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกที่ไม่ยอมหันมามองแล้วชายหนุ่มจะรู้ได้ว่าใครคือผู้มาเยือน
“ขออภัยนายท่าน…เพราะข้าผ่านมา…เห็นนายหญิงถูกพวกนางในทำร้ายข้าจึงเข้าห้ามและพานางมาที่นี่…”
ชายหนุ่มนั่งคุกเข่า เสียงน้ำกระจายเมื่อมินโฮลุกอย่างรวดเร็วเขาคว้าผ้าคลุมและรีบเปิดม่านออกมาดูหญิงสาว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและร่างกายขาวเนียนบางส่วนมีรอยขูดขีดจนแดงไปหมด
“พวกมันทำเจ้าใช่หรือไม่!!!!”
มินโฮตวาดร่างบางไม่ตอบแค่นี้เธอก็หวาดกลัวคนตรงหน้ามากอยู่แล้ว
มินโฮสำรวจไปรอบๆร่างกายของหญิงสาวแล้วใบหน้าหล่อยิ่งโกรธจัดเข้าไปอีก ข้อมือของแทมินมีรอยเล็บจิกจนห้อเลือด
ชายหนุ่มเผลอกดข้อมือแรงๆจนหญิงสาวต้องเบ้หน้า
“ขอโทษ…คนดี…เจ็บรึปล่าว”
เพราะคำพูดที่มินโฮเอ่ยไม่น่าเชื่อที่แทมินหยุดโวยวายและพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าสวยเอียงหลบเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของจระเข้หนุ่มเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดอยู่ข้างแก้ม แทมินกำลังหน้าแดง
มินโฮออกไปพร้อมกับองครักษ์คนสนิทชานยอล ปล่อยให้หญิงสาวคลายความหวาดกลัวอยู่หลังม่านน้ำตกเพียงคนเดียว ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวยากที่จะมีคนพลุกพล่านหากไม่ได้รับคำสั่งจากจรเข้หนุ่มและเขาก็พร้อมที่จะฆ่าทุกคนที่ทำร้ายแทมินของเขา
หญิงสาวเชิดจมูกเมื่อกลิ่นหอมของดอกไม้ประหลาดลอยมาตามลม กระแสน้ำอุ่นไหลวนรอบๆกายอีกทั้งเมื่อมองไปด้านบนโขดหิน ละอองน้ำที่ตกลงสู่ชั้นล่างมีรุ้งสวยงาม แทมินเอามือรองน้ำเย็นก่อนที่หญิงสาวจะใช้มันลูบหน้าเบาๆ น่าแปลกที่น้ำธรรมดากลับให้ความรู้สึกสดชื่นเหมือนดื่มน้ำเย็นๆ แทมินมองหาโขดหินเล็กๆที่หญิงสาวจะสามมารถใช้มันเป็นที่นั่งสำหรับเล่นน้ำได้ ผ้าคลุมบางๆถูกปลดเปลื้องลงจนเห็นแค่ชุดชั้นในสีหวานที่เจ้าตัวใส่มันก่อนถูกจรเข้หนุ่มพามาที่นี่
ชเวมินโฮกลับมาที่ม่านน้ำตกอีกครั้งหลังจากเขาหายไปจัดการกับพวกคนรับใช้ ชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่มากที่นางพวกนั้นไม่ยอมรับสารภาพว่าทำร้ายแทมิน….เขาจึงสั่งให้ปล่อยพวกนางเหล่านั้นในวังน้ำวน….ที่นั่นมีจรเข้โหดเหี้ยมและดุร้าย…
อารมณ์ของชายหนุ่มยังไม่สู้ดีนักทั้งนางรับใช้และทหารหลายคนจึงพากันเงียบกริบไม่กล้าหัวเราะหรือพูดคุยต่อหน้าเขาแต่เมื่อราชาจระเข้มาหยุดหลังม่านรอยยิ้มประหลาดก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ มินโฮยิ้มเมื่อเห็นร่างกายบางหลังม่านน้ำตกกำลังเล่นน้ำอย่างมีความสุข แทมินไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าถูกเขาลอบมอง
“อย่าให้ใครรบกวนข้าเด็ดขาด”
ชายหนุ่มสั่งกับเหล่าทหารพร้อมกับให้ออกไปรอด้านนอก
“ขอรับนายท่าน”
เมือรับคำสั่งพวกเหล่าทหารก็พากันออกไป มินโฮยกยิ้มเล็กน้อย…กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยออกมาด้านนอกชายหนุ่มเปิดผ้าม่านออกด้วยความเบามือก่อนที่ร่างกายแกร่งจะก้าวลงในน้ำที่ลึกเพียงช่วงเอวเขาเท่านั้น ชายหนุ่มว่ายเข้าไปหาแทมินช้ากว่าจะรู้ตัวร่างกายบางก็ถูกชายหนุ่มโอบไว้จากด้านหลัง
“อ๊ะ!!!!ปล่อยนะ!!”
แทมินตกใจ….มินโฮปล่อยแทมินออกจากอ้อมกอดง่ายๆไม่มีการตะคอกหรือขู่ให้แทมินกลัวจนร่างบางหันกลับมายังคงงงกับท่าทีของร่างสูง
“ฉ…ฉัน….เอ่อ…”
แทมินรีบใช้มือบังสัดส่วนตัวเองเอาไว้เพราะหินที่เขานั่งมันไกลจากผ้าที่เขาถอดไว้ และแทมินก็ไม่รู้ว่ามินโฮจะกลับมาตอนนี้ด้วย
มินโฮยิ้มเล็กน้อยเมื่อร่างกายบอบบางนั้นแดงซ่านด้วยความเขิน…แม้อยากตะปปเหยื่อร่างงามตรงหน้าขนาดไหนมินโฮจำต้องอดทนไว้…..ร่องรอยบนร่างกายของหญิงสาวน่าสงสารเกินกว่าที่เขาจะฉวยโอกาส
มินโฮยื่นมือไปด้านหน้าเพื่อขอมือหญิงสาว แทมินเลิกคิ้ว…ดวงตากลมมีแววตื่นกลัว
“อย่ากลัว….ยื่นมือมาเถอะ…”
น้ำเสียงอ่อนโยนของมินโฮทำให้แทมินยื่นมือมาให้….หญิงสาวต้องทำตามคำสั่งเพราะเขาไม่รู้ว่ามินโฮจะมาไม้ไหน และไม่รู้ว่าจะขัดขืนไปทำไม…ยังไงเขาก็คงหนีไม่พ้นชายตรงหน้าอยู่ดี
ชายหนุ่มรับมือของหญิงสาวไล้นิ้วโป้งไปตามรอยเล็บจิกเบาๆ ก่อนจะยกมือบางขึ้นมาจรดที่ริมฝีปากพร้อมกับจูบเบาๆที่รอยแผลนั้น แทมินมองการกระทำของจระเข้หนุ่มเงียบๆกว่าจะรู้ตัวร่างกายแกร่งก็แทรกเข้ามาระหว่างขาของแทมิน หญิงสาวตาโตและรู้สึกเขินอาย
“ข้าจัดการนางพวกนั้นทั้งหมด…จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าทำร้ายคนดีของข้าอีก”
มือแกร่งลูบไล้ใบหน้าหวานเบาๆร่างกายแกร่งเปียกไปด้วยหยดน้ำเกาะพราว ดวงตาของมินโฮไล่สำรวจไปทั่วร่างกายของแทมิน ขาอ่อนมีรอยช้ำจนบางส่วนแดงจนคล้ำม่วง มินโฮใช้นิ้วแตะเบาๆเสียงครางเบาๆทำให้เขารู้ว่าแทมินเจ็บแผลตรงนี้
ชายหนุ่มก้มลงหว่างขาขาวใบหน้าหล่อแนบชิดกับปลีขา….ริมฝีปากจูบเบาๆบริเวณรอยช้ำ แทมินทั้งทึ่งและตกใจ…ความอบอุ่นและอ่อนโยนของมินโฮ…ทำให้แทมินรู้สึกแปลกๆ เหมือนเขาจะคุ้นเคย…กับการกระทำแบบนี้
“คุณจับฉันมาทำไม”
หญิงสาวถาม มินโฮเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่กำลังแดงซ่าน
“เพราะเจ้าคือลีแทมิน….คนรักของเรา” ชายหนุ่มพูด
“แต่คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่….ฉันหมายถึง…ฉันไม่ใช่ลีแทมิน…ถึงจะชื่อเหมือนกันแต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักคุณ”
แทมินพูดจากใจจริง….เขาไม่รู้จักชายหนุ่มตรงหน้ายกเว้นแค่ดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์นั้นเหมือนเขาเคยถูกจับจ้อง…ด้วยดวงตาคู่นี้….และร่างกายแทมินเคยทรมานและมอดไหม้ด้วยดวงตาคู่นี้อีกเหมือนกัน
ดวงตาของมินโฮดูเจ็บปวดเมื่อแทมินบอกว่าไม่รู้จักเขา
“คนดี….เจ้าเชื่อเรื่องความผูกพันธ์หรือไม่….เจ้าจำข้าไม่ได้…ในขณะที่ข้าไม่เคยลืมเจ้า”
น้ำเสียงของร่างสูงเจือไปด้วยความเจ็บปวด
“แต่ฉันไม่ใช่ลีแทมินของคุณ….ฉันมีคู่หมั้นและฉัน…ฉันกำลังจะแต่งงานกับเขา”
ดวงตากลมเจือไปด้วยน้ำใสๆ แทมินคิดถึงคุณพ่อคุณแม่…คุณย่า…เซฮุน..และจงฮยอน..และอีกหลายคน…ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกเขาเหล่านั้นจะรู้หรือยังว่าแทมินถูกพาลงมาใต้น้ำ
“แต่ข้ามีเจ้าเป็นที่รัก….เจ้าเป็นของข้า…เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าเป็นของคนอื่นรึ”
“แต่ฉันเกิดคนละสมัยกับคุณ…ฉันไม่ใช่แบบคุณ…แล้วคุณก็ไม่ใช่แบบฉัน…ปล่อยฉันไปเถอะนะ…ขอร้อง”
“ไม่มีวัน!....ข้าไม่มีวันให้เจ้าไปไหน…ลีแทมิน”
จระเข้หนุ่มกัดฟันดวงตาคมกลายเป็นสีทองและคำรามเบาๆ
แทมินร้องไห้อีกครั้ง…..เพราะความรำคาญ จรเข้หนุ่มถึงหงุดหงิดออกไปด้านนอกเสียงดังโครมครามบอกให้รู้ว่าคงมีใครซักคนโชคร้ายต้องรองรับอารมณ์ของมินโฮเข้าจนได้
“นายหญิง…”
นางรับใช้โค้งคำนับอย่างนอบน้อม สีหน้าของหญิงวัยกลางคนดูอ่อนโยนกว่าหญิงรับใช้กลุ่มแรก
“ฉันไม่ใช่นายหญิง…อย่าโค้งให้ฉันเลยค่ะ”
หญิงสาวบอกขณะที่กำลังขึ้นมาจากน้ำ มือบางยื่นไปรับผ้ามาจากนางรับใช้
“ข้าชื่อคิมยูนาเจ้าค่ะ” ยูนายิ้มอย่างอ่อนโยน “นายหญิงคงจะจำข้าไม่ได้”
“คุณรู้จักฉัน…เอ่อ…หมายถึง…นายหญิงลีแทมิน”
ร่างกายของแทมินถูกคนรับใช้อีกสามคนช่วยแต่งตัว ผ้าผืนงามถูกนำมาทาบกับร่างของหญิงสาว พร้อมกับผมยาวสลวยถูกหวีและรวบจนเห็นต้นคอขาวเนียน
“รู้จักเจ้าค่ะ….ข้ารู้จักนายหญิงลี…”
เมื่อรู้ว่าทางไหนก็ไม่มีทางรอด แทมินจึงต้องรับฟังเรื่องนายหญิงลีแทมิน
“เรื่องมันเกิดเมื่อร้อยปีที่แล้ว….ที่นี่คือวังจระเข้เจ้าค่ะ…พวกมนุษย์คิดว่ามันไม่มีอยู่จริงเพราะพวกเขาไม่เคยเห็น…ส่วนพวกเราก็หากินตามประสาไม่เคยข้องเกี่ยวแวะเวียนกับมนุษย์จนกระทั่ง…”
....................................................................................................................
ขอบคุณที่ชอบเเละติดตามนะค่ะ ^^
วันนี้ #5YearsWithSHINee
เป็นวันดีๆ ^^ (อัพฟิคมันซะเลย)
ปีนี้หรือปีหน้าปีต่อๆไป SHINee ก็จะเติบโตขึ้นเเละเราที่ใช้ SNW
เราก็จะอยู่ข้างพวกเขา อาจจะไม่ตลอดไปเเต่ก็จะอยู่นานเท่าที่จะนานได้ ^^
เเละก็ฟิค เค้าก็จะเเต่งหากินกับ SHINee นี่เเหละ สลับคู่กันบ้างสนุกไม่สนุกยังไงก็ติชมกันบ้าง
เคยคิดเหมือนกันว่าจะเเต่งคนอื่นเเต่ไปไม่รอด ^O^
เอาเป็นว่าอ่านเถอะ
ความคิดเห็น