คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : The Relationship :: 13 ตัวเเทน
“คุณพ่อ….คุณแม่….”
ใบหน้าหวานอาบไปด้วยน้ำตายืนหน้าเศร้าอยู่ปลายเตียง
ดวงตากลมมองผ่านไปหาชายหญิงสองคนที่กำลังนอนหลับพริ้ม
“หืม?”
ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าแม่ลุกขึ้นก่อนจะงัวเงียเล็กน้อย ดวงตากลมถอดแบบกันมาไม่มีผิดกำลังแสดงสีหน้าประหลาดใจ
“แทมิน!…”
ผู้เป็นแม่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบรุดไปหาลูกสาวอันเป็นที่รัก ไม่ว่าเธอจะไขว่คว้าสัมผัสหรือกอดเอาไว้ร่างของลูกสาวก็ดูเหมือนหมอกควันที่ไม่สามารถจับต้องได้ เมื่อสลายไปก็กลับคืนรูปใหม่
“คุณแม่….”
เด็กสาวเรียกแม่ทั้งน้ำตา
“แทมิน…ทำไมแม่จับตัวหนูไม่ได้ลูก…” แจจุงพูดด้วยความตกใจ
“คุณแม่ขา…แทมินรักคุณแม่นะค่ะ…แทมินรักคุณพ่อด้วย”
หญิงสาวบอก
“แทมินเดี๋ยว!!....แทมิน…มาหาแม่!!!”
แทมินเอาแต่ร้องไห้ อยากเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ใจจะขาดแต่เหมือนมีกำแพงกระจกที่มองไม่เห็นอีกทั้งผู้เป็นแม่ไม่สามารถสัมผัสตัวเธอได้เลย
จระเข้ตัวใหญ่คลานเข้ามาหาหญิงสาวดวงตาสีทองอร่ามดุดันมันมองสบตาแทมินก่อนจะเดินนำหน้า….หญิงสาวหันมามองผู้เป็นแม่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามจรเข้ไป ร่างกายของทั้งคู่กลายเป็นควันสลายไปในอากาศ
“แทมิน!!!”
“คิดถึงยายหนูมากไปหรือปล่าว?”
ร่างสูงของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีเดินมานั่งลงข้างๆบนโซฟานุ่มพร้อมกับยกกาแฟหอมกรุ่นขึ้นจิบ
“จริงๆนะค่ะยุน…ฉันเห็นลูกยืนร้องไห้…ฉันเป็นห่วงแทมินจังเลยค่ะ”
แจจุงเอนหัวซบไหล่สามี “งั้นเดี๋ยววันนี้โทรหายายหนูดีไหม….”
ความจริงยุนโฮและแจจุงก็โทรหาลูกสาวคนเดียวบ่อยๆอยู่แล้วแต่สองวันมานี้เหมือนสัญญาณโทรศัพท์ระหว่างประเทศจะไม่ดีจึงเกิดสายขัดข้อง….และไม่สามารถติดต่อกันได้
คุณพ่อใจดียกโทรศัพท์ขึ้นมาทันที ก่อนจะติดต่อไปยังเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ
“โทรศัพท์โทรออกไม่ได้เลย…”
ยุนโฮบอก ยิ่งเห็นใบหน้าสวยๆของภรรยาที่กำลังเศร้าอยู่เขาจึงเข้าไปโอบปลอบ
“แค่ฝันน่ะแจจุง…ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ฉันเห็นจระเข้ตัวใหญ่…มันขวางฉันไม่ให้เข้าไปหาลูก…”
ยุนโฮหัวเราะ “เขาว่ากันว่าฝันเห็นจรเข้จะได้ลูกเขยนะครับคุณภรรยา”
แจจุงค้อนขวับเข้าให้ทีนึง “ยุนโฮ~เป็นจริงเป็นจังหน่อยสิ…ฉันเป็นห่วงลูกนะ”
“เอาแบบนี้เลยดีกว่า…เดี๋ยวผมจองตั๋วกลับโซลพรุ่งนี้เลย”
ยุนโฮบอก “วันนี้เลยไม่ได้หรอ…”
ยุนโฮทำท่าคิดเล็กน้อย “อยู่กับลูกชายอีกซักวันแล้วกัน…เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับนะ…”
แจจุงพยักหน้าเบาๆร่างบางภาวนาขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับลูกสาวคนเดียวเลย
ร่างบางนั่งนิ่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจนตอนนี้….แทมินก็ไม่อยากขยับตัวไปไหน กลิ่นคาวและคราบที่ชายหนุ่มทิ้งไว้มันยังคงตอกย้ำให้ร่างงามรู้ว่า เธอเป็นของเขาโดยสมบูรณ์
ชเวมินโฮทำร้ายจิตใจและร่างกายของแทมิน หากที่นี่มีกลางวันและกลางคืนเวลานี้คงจะเกือบเที่ยง….ดวงตากลมบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก….แค่รู้ว่าเธอจะไม่ได้ไปจากที่นี่ ความหวังที่เคยมีก็หมดสิ้น
มือเล็กกำแน่นไปกับผ้าปูที่นอนยับย่นปากแดงงับแน่นจนเป็นเส้นตรง
“นายหญิง….”
ยูนาเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ร้องไห้เงียบๆคนเดียว ร่องรอยบนเตียงและบนร่างกายขาวเนียนที่เจ้าตัวไม่สนใจจะปกปิดเผยชัดจนยูนาอดตกใจไม่ได้
‘นายท่านของเธอโหดร้ายถึงขนาดนี้เชียวหรือ…’
“อย่ามาเรียกฉันนายหญิงนะ!.....ฮึก…ฉันไม่อยากได้ตำแหน่งนั่น!”
แทมินว่าและสะอึกสะอื้นเป็นระรอก
ตำแหน่งนายหญิงที่แสนสกปรกและน่ารังเกียจได้เป็นเพราะถูกข่มขืน…..นี่สินะความรู้สึกของลีแทมิน….ชองแทมินได้รับรู้แล้ว……
“นาย…อ๊ะ!...คุณหนูเจ้าขา…ไปอาบน้ำนะเจ้าค่ะ…จะได้สดชื่นขึ้น…”
ยูนาที่กำลังเผลอเรียกต้องรีบเปลี่ยนทันควันเมื่อนายหญิงของเธอส่งสายตาเขียงปัดมาให้
“ฉันจะไปจากที่นี่ได้ยังไง…”
แทมินพูดดวงตากลมดูเลื่อนลอย
“โธ่….คุณหนูเจ้าขา….อย่าคิดหนีเลยเจ้าค่ะ…นายท่านรักคุณหนูมากนะเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินชื่อของอีกคนร่างงามก็หันขวับแทบจะในทันที
“เลิกเอ่ยถึงคนแบบนั้นได้แล้ว!!...ฮึก…เขาไม่ได้รักฉัน!...เขารักร่างกายที่เป็น…ฮึก…เป็นของลีแทมิน…ฮึก…”
แทมินสะอื้น เจ็บปวดจริงๆ…..เธอถูกกระทำแบบนี้เพียงเพราะใบหน้าเธอเหมือนกับผู้หญิงอีกคนเมื่อชาติที่แล้ว
ชองแทมิน….วาดฝันไว้กับชายคนรัก….คิมจงฮยอน…
แต่กลับถูกชายอีกคนปรักปรำ…และยัดเยียดความรักให้….ชเวมินโฮ
“คุณหนูเจ้าค่ะ….”
“ฮึก…ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่…ฮึก…ฉันอยากหนี…”
“เอาอย่างนี้ไหมเจ้าค่ะ…คุณไปอาบน้ำก่อนแล้วมาทานอาหารให้มีเรี่ยวแรงนะเจ้าค่ะ…แล้วค่อยคิดการอื่น”
แทมินพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงทำตาม
ยูนานึกสงสารนายหญิงจับใจ….หญิงสาวร่างบอบบางถูกชายหนุ่มทำร้ายอยู่ทั้งคืน….ร่างกายคงจะบอบช้ำมากเป็นแน่ สาวใช้รีบเข้าไปพยุงนายหญิงเมื่อหญิงสาวเซจนจะล้ม เลือดสีแดงเปรอะตรงโคนขาและร่างกายขาวเนียนก็มีร่องรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด
สาวน้อยหวีดร้องเล็กน้อยเมื่อความเย็นของน้ำทำให้เธอแสบไปทุกอณูผิว…..เรียวขาบางมีร่องรอยจากน้ำมือคนใจร้ายเต็บไปหมด
แทมินถูกคนรับใช้อาบน้ำและแต่งตัวให้เพราะหญิงสาวคงอาบคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ
ร่างกายสูงใหญ่ของบุรุษเพศยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มจุ๊ปากแล้วพยักหน้าเป็นเชิงให้เหล่านางรับใช้ถอยหนี
ยูนาแม้จะกล้าๆกลัวๆกับนายใหญ่ เธอก็ไม่ยอมขยับหนี จนมินโฮต้องส่งสายตาซ้ำอีกครั้ง
“ออกไป”
มินโฮบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ร่างงามสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ทำร้ายเธอตลอดทั้งคืน เมื่อยูนาจะขยับตัวออกไปแทมินก็เรียกเธอเอาไว้
“อย่าไปนะ..”
ดวงตาของหญิงสาวเว้าวอน เธอไม่อยากอยู่กับจระเข้หนุ่มสองคนในที่แห่งนี้
“เอ่อ….” ยูนาทั้งกลัวนายท่าน….และห่วงนายหญิง
“ข้าบอกให้ออกไป…คิมยูนา!” มินโฮตะคอก
“ฉันไม่ให้เธอไป!” แทมินขึ้นเสียง ดวงตาของจระเข้หนุ่มกลายเป็นสีทองอร่าม
“จะออกไปดีๆหรือจะให้ข้าฆ่าให้ตายก่อน…ห๊ะ!!” มือแกร่งง้างขึ้นเพื่อเตรียมตบสั่งสอน
“อะ…เอ่อ…ออกไปแล้วเจ้าค่ะ!!...”
ยูนาพูดลนลานเหงื่อแตกด้วยความกลัว ชายหนุ่มไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ
“ไสหัวออกไป!!ถ้าข้าไม่สั่งอย่าให้มันผู้ใดก้าวย่างมาในที่แห่งนี้เด็ดขาด!”
มินโฮตวาด ดวงตาคมจ้องมองไปที่ร่างบาง ลำตัวมีผ้าผืนสีอ่อนปกคลุมไว้ขาเรียวกำลังจะก้าวออกไปด้านนอกเช่นกัน
“ใครให้เจ้าไปนายหญิง….”
มินโฮยิ้มเจ้าเล่ห์เขารู้ว่าแทมินไม่ค่อยมีแรงที่จะพยุงตัวขนาดอาบน้ำยังต้องให้นางรับใช้พาเข้ามา อาการเจ็บปวดที่แสดงออกมาทางสีหน้าแต่แสดงท่าทีหยิ่งยะโสอวดเก่งมันน่าแกล้งยิ่งนัก
“ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วฉันจะออกไป”
แทมินบอก ริมฝีปากแดงงับเข้าหากันแน่นเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธอ หญิงสาวถอยหลังเล็กน้อย
“อาบแล้วก็อาบใหม่ได้”
มินโฮบอก
“ไม่!....ฉันไม่อาบกับคุณ”
แทมินพูดก่อนจะเดินเลี่ยงชายหนุ่มออกมา ยังไม่ทันพ้นมือแกร่งก็จับหมับเข้าที่ต้นแขน
“ภรรยาอาบน้ำกับสามีจะเป็นไรไป….มากกว่านี้เราก็เคยกันมาแล้ว…จะให้ข้าอธิบายรึปล่าว”
มินโฮกัดฟัน ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานที่มองตอบอย่างแข็งกร้าว มินโฮไม่ชอบให้ใครมองเขาแบบนี้สายตาที่มองว่าเขาเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ
“เลว!” แทมินตวาด
“เจ้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียคนเลวอย่างข้านี่แหละ….อย่าคิดหนีข้าไปไหนเด็ดขาด….เพราะถ้าจับเจ้าได้ละก็…”
มินโฮก้มลงกระซิบข้างใบหูขาวๆ
“ข้าจะทรมานเจ้าบนเตียง….ไม่ให้ลุกไปไหนเลย”
แทมินหน้าแดงกล่ำ มือบางง้างขึ้นเพื่อจะตบสั่งสอนคนปากดีกลับถูกจับไขว้หลังไว้อย่างง่ายดายด้วยมือแกร่ง ไม่เท่านั้นมินโฮยังก้าวเข้ามาประชิดตัวพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อลงมาหาแทมิน
“ถ้าเจ้าตบข้าแม้แต่ครั้งเดียว….ข้าจะทำอย่างที่พูดจริงๆนะ”
เรียวปากหยักฉวยกดลงบนแก้มนุ่มอย่างเอาแต่ใจจนแทมินต้องเอียงหน้าหลบ
“อื้อ…ไม่…”
ปากแดงปฏิเสธพัลวันแต่แขนเรียวกลับยกขึ้นคล้องคอจระเข้หนุ่ม
“ปากเจ้าไม่ตรงกับใจนี่….ชองแทมิน….ตกลงจะให้ข้าหยุด….หรือไปต่อ”
แทมินมองค้อนปากแดงเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ ดวงตาคมและสีหน้าเจ้าเล่ห์ของมินโฮทำให้แทมินต้องเบนสายตา
“อื้อ…ยะ..หยุด..หยุดนะ!….” แทมินบอก
มินโฮได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า
“งั้นก็ทำตัวดีๆสินายหญิง….”
“แล้วคุณจะปล่อยฉันไปมั้ยค่ะ?”
แทมินถาม เธอถูกชายหนุ่มอุ้มลงมาในน้ำด้วยกัน เมื่อเขาเลิกกวนประสาทและหยาบคายกับเธอชายคนนี้ก็คือชเวมินโฮที่อบอุ่นและอาจจะใจดี
“เจ้าอยากกลับขึ้นไปด้านบนหรือ…”
แทมินพยักหน้า
“ทั้งที่เจ้าเป็นของข้า….แต่เจ้าก็อยากไปอย่างนั้นหรือ”
“……………”
แทมินไม่ตอบแต่ก้มหน้านิ่ง
“ข้ารักเจ้า…นายหญิง…”
มินโฮก้มลงกระซิบ เรียวปากหยักกดจูบทั่วแก้มเนียน ลิ้นร้อนสอดเข้าไปตรงใบหูหาวทำให้แทมินต้องเอียงคอหลบ
“ยะ…อย่า…ค่ะ…”
แทมินพยายามถอยหนีแต่ก็ติดที่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
มือหนาไม่อยู่สุขไล้ต่ำไปด้านล่าง มือบางจิกไหล่แกร่งแน่น
“ไม่!...ปะ…ปล่อย…”
แทมินพยายามระงับเสียงน่าอาย สุดท้ายก็แพ้ให้ราชาจระเข้อยู่ดีร่างทั้งร่างอ่อนระทวยด้วยมือและริมฝีปากของมินโฮ
ร่างกายที่ยอมโอนอ่อนตามง่ายๆแม้จะรู้ว่ากายเนื้อนี้….เป็นเพียงตัวแทนของหญิงสาวอีกคนในภพที่แล้ว
“รังเกียจสัมผัสของข้าขนาดนั้นหรือนายหญิง”
มินโฮเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่อาบไปด้วยน้ำตา แทมินไม่ตอบเอาแต่หลบหน้าเขา
“ใช่…คุณมันน่ารังเกียจ….ฉันไม่มีวันรักคุณ…ไม่มีวัน!”
แทมินบอก ดวงตากลมสั่นระริก เขาจะไม่ยอมแพ้ดวงตาแสนเสน่ห์ของชายหนุ่มเด็ดขาด
สองร่างยืนมองกันเงียบๆไม่มีใครขยับหรือพูดคุยกัน มีเพียงเสียงน้ำตกที่ไหลตกกระทบห้อนหินจนสาดกระเซ็นทั่วไปหมด ดวงตาสองคู่ที่จ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เป็นแทมินซะเองที่ยอมหลบตาก่อน เธอเบือนหน้าหนีเขา และไม่นานก็ได้ยินเสียงเหมือนน้ำกระเพื่อมชเวมินโฮคงขึ้นจากน้ำแล้วเดินออกไปด้านนอก
ร่างบางเดินลุยน้ำมายังพื้นตื้นๆ ก่อนจะทรุดร่างกายที่ดูเหมือนจะหมดแรงเอาซะดื้อๆมือบางยกขึ้นมาปิดหน้าขาวๆ…..เมื่อเธอไม่สามารถสั่งห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้
“อ๊าก!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องแสดงถึงความเจ็บปวดจากการทุบตีอย่างทารุณ ในไม่ช้าร่างของชายผู้นั้นก็ถูกชายร่างใหญ่อีกสองคนจับมัดมือมัดเท้าโยนลงในบ่อที่เต็มไปด้วยจรเข้ ข้อมือทั้งสองข้างถูฏโยงด้วยเชือกจากด้านบนเพดาน ชเวมินโฮนั่งมองนิ่งๆดวงตาคมฉายแววสะใจ รอบๆกายเขาเต็มไปด้วยหญิงสาวอีกหลายคน นางเหล่านั้นล้วนเปลือยกายต่อหน้าเขาทั้งสิ้น
“นายท่านขอรับ…”
ชานยอลเหลือบมองนายใหญ่เพื่อรอคำสั่งต่อไป เชลยเหล่านี้กำลังถูกจระเข้หลายตัวรุมกัดกิน พวกมันล้วนกระหายเลือด มันฉีกแขนและขาแยกไปคนทะทาง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“พอ!.....เดียวพวกมันตายซะก่อน”
เขาเอ่ยอย่างใจเย็นริมฝีปากหยักเผยออ้าออกเพื่อรับเอาชิ้นเนื้อสดแสนอร่อยจากนางจรเข้อีกตนที่กำลังป้อนเขาด้วยปาก มือแกร่งจับใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะผลักออกห่าง
“อย่ามาแตะต้องปากของข้า!!”
ชายหนุ่มผลักร่างของหญิงสาวลงไปกับพื้น….นึกสะอิดสะเอียนเมื่อปากอิ่มกำลังจะบดจูบตอบเขาด้วยแรงปรารถนา
“ชานยอล…นำตัวเชลยออกมา”
มินโฮสั่ง ชานยอลก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มร่างสะบักสะบอมอีกคน ใบหน้าหล่อที่ดูเปื้อนดินโคลนและร่องรอยการทำร้ายถูกนำตัวมากลางห้องท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทหารอีกเป็นสิบแต่เมื่อนายใหญ่ส่งสัญญาณห้องทั้งห้องก็เงียบกริบ
“ไม่ว่าใครก็ตาม…ที่คิดมาเป็นศัตรูกับข้า…ข้าจะฆ่ามันให้หมด!”
“เจ้านางเซคยอง!”
ยูนาเอ่ยด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวพยายามเดินมาเพื่อขอความช่วยเหลือ แม้จะล้มแต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นมาจนยูนาพบเข้าจนได้
“ลีแทมินอยู่ไหน!!”
เธอบีบแขนยูนาแน่นปากบางก็พร่ำเรียกชื่อหญิงสาวอีกคน ลูกชายของเธอถูกขังไว้อีกด้านของถ้ำและตอนนี้นายใหญ่ของวังบาดาลกำลังจะลงมือประหารนักโทษ
“ลีแทมิน!ออกมา!!!ฉันบอกให้ออกมา!!!”
หญิงสาวตะโกนและโวยวายเสียงดังจนร่างบางที่กำลังหลับอยู่ในห้องเดินออกมาดู
“เพราะเจ้า!!!ลีแทมิน…เพราะเจ้า!!!เป็นต้นเหตุ”
เซคยองต่อว่าแทมินยกใหญ่ถ้ายูนาไมห้ามไว้นายหญิงคงถูกทำร้ายแน่ๆ
“คุณพูดถึงอะไร…”
“นายท่าน…ฮึก….นายท่านกำลังจะฆ่าลูกของข้า…ลูกชายคนเดียวของข้า”
หญิงสาวคร่ำครวญ
“เขาอยู่ที่ไหนค่ะ….ได้โปรดบอกฉัน…คุณหมอจงอินอยู่ที่ไหน”
แทมินสาวเท้าเร็วๆตามทางที่เซคยองบอกโดยมียูนาวิ่งตามมาติดๆ มินโฮกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรเขาจะฆ่าคนบริสุทธิ์ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นลูกชายของศัตรูเมื่อชาติที่แล้วก็เถอะ
“นายหญิงเจ้าค่ะ…”
“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!....ผู้ชายคนนั้นเป็นบ้าไปแล้วเขากำลังจะฆ่าคน” แทมินบอก
“แต่นายท่านจะไม่พอใจนะเจ้าค่ะ” แทมินหยุดเดิน ดวงตากลมไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่เลย
“ฉันทนไม่ได้หรอกที่จะปล่อยให้เขาเอาความแค้นมาลงที่คนไม่รู้อะไรด้วย….เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว….คิมจงฮยอนนายหญิงลีแทมินทุกคนก็ตายไปหมดแล้ว….”
“นายหญิงเจ้าค่ะ…”
ยูนาจนใจ ไม่สามารถห้ามนายหญิงของเธอได้อีกต่อไป เธอเป็นแค่คนรับใช้เมื่อนายไปทางไหนก็ต้องตามไป ต่อให้เธอจะต้องโดนนายใหญ่ของวังบาดาลลงโทษก็เถอะ
แทมินเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็น ชายชกรรลายคนที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้านล่างโดยมีนายใหญ่ของวังบาดาลนอนพิงหมอนอย่างมีความสุขบนแท่นสูงข้างกายก็มีหญิงงามเปลือยกายมากมายบ้างก็กำลังแสดงท่าทีกอดรัดกับจรเข้หนุ่ม และยิ่งไปกว่านั้นเขามองไปยังบ่อน้ำเบื้องหน้าเลือดสีแดงกระจายเต็มไปหมดมีเสียงครางเบาๆจากร่างกายที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆทั้งที่ยังไม่ตาย
และคนต่อไปก็คือหมอหนุ่มที่กำลังถูกมัดและโยงขึ้นไป รอที่จะเป็นอาหารของจระเข้อีกนับสิบ
“หยุดนะ!!!”
แทมินตะโกน เสียงรอบข้างเงียบลงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในห้องต่างจับจ้องร่างงามเป็นตาเดียวกันรวมถึงราชาจรเข้ด้วย
เขาไม่ตื่นเต้นหรือตกใจ….ดวงตาของเขาเฉยเมย
“หยุดความป่าเถื่อนของคุณซักที!!!!....”
แทมินยืนตะโกนใส่นายใหญ่ ไม่มีใครกล้าทำอาการแบบนี้กับเขา คนรับใช้หลายคนที่เฝ้ามองต่างกลัวว่าหญิงสาวร่างบอบบางคนนี้จะถูกกินเสีย
“ป่าเถื่อนตรงไหนหรือ…ข้าก็ทำมันแบบนี้”
มินโฮไม่ว่าปล่าวเขายังเชยคางนางสนมอีกคนเข้ามาจูบอย่างหน้าตาเฉย ไม่สนใจแทมินที่มองด้วยความโกรธปนอึ้ง
ไม่พอเขายังเล้าโลมร่างกายหญิงสาวผู้นั้นด้วยปากตามร่างกายซ่อนเร้นของเธอด้วย
“ฉันขอสั่งให้คุณปล่อยคุณหมอเดี๋ยวนี้!!!”
ชเวมินโฮยกยิ้ม…..ที่อุตส่าห์พยุงร่างกายแสนบอบช้ำมาที่นี่ก็เพียงเพราะมาขอให้เขาปล่อยศัตรูแค่นั้นเองหรือ…..
“ทำไมข้าต้องทำตามที่เจ้าบอก…”
ชายหนุ่มยกยิ้มกวนประสาท เขาส่งสายตาปรามพวกคนรับใช้ที่บังอาจลอบมองหญิงสาวผู้คนเหล่านั้นรีบก้มหน้าเป็นการใหญ่
“ชีวิตของมันสำคัญกว่าข้างั้นหรือนายหญิง”
มินโฮเดินเข้ามาใกล้ ช้อนคางร่างบางด้วยมือแกร่งจนบีบจนใบหน้าหวานเบ้เพราะรู้สึกเจ็บ
“ที่ข้าทำไปทั้งหมด….เจ้าไม่รู้หรือว่าเพราะอะไร…ข้าต้องทนทุกข์มานับร้อยปีก็เพราะคิมจงฮยอน…มันพรากเจ้าไปจากข้าไม่พอ…ชาตินี้เจ้ายังรักมันอีก….ข้าเจ็บแค่ไหนเจ้ารู้หรือไม่!!”
“แต่คุณหมอจงอินเขาไม่รู้เรื่องด้วย!....คุณจะทำเขาทำไม!”
แทมินเองก็ไม่ยอม ร่างสูงกำลังใช้ความโกรธแค้นของตัวเองมาลงกับคนอื่น
“มันเป็นลูกของคิมจงฮยอน…ชายโฉดที่มันพรากเจ้าไปจากข้า….มันเลวขนาดนี้เจ้ายังรักมันอีกหรือ!”
“คุณเองก็เลวไม่แพ้คิมจงฮยอน…คุณจับฉันมาทั้งที่ฉันมีคนรักอยู่แล้ว…คุณทำร้ายคนบริสุทธิ์อีกตั้งมากมาย…”
แทมินเถียงกลับ
“เพราะข้ารักเจ้า!”
“ไม่ใช่!”
แทมินตวาดดวงตากลมเต็มตื้นไปด้วยน้ำตา
“คนที่คุณรักไม่ใช่ฉัน….ตลอดเวลาคุณทำกับฉันเพียงเพราะฉันเหมือนลีแทมิน….คุณครอบครองฉันเพราะฉันเป็นตัวแทนของเธอ…” แทมินระบายความโกรธออกมาทั้งหมด
มือบางสั่นเท่าปัดมือหนาที่กำลังเอื้อมมาดึงร่างบางเข้าไปกอดทิ้ง เธอเบือนหน้าหนีเขาเป็นเชิงปฏิเสธ
“ยะ…อย่าแตะต้องตัวฉัน…ฮึก…”
มินโฮกำหมัดแน่น ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม เขาหันใบหน้าโหดกลับมาก่อนจะประกาศเสียงดังลั่น
“จับมันให้จระเข้พวกนั้นกินซะ!!!เอาให้ทรมานที่สุด!!”
สิ้นเสียงคำสั่งของมินโฮร่างของคิมจงอินก็ถูกโยงไปยังบ่อจระเข้ สัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยเกล็ดเหล่านั้นกำลังปีนป่ายกันเพื่อแย่งชิงตะกุยตะกายให้ถึงตัวเหยื่อ
“ไม่นะคุณมินโฮ!!!!!”
แทมินเขย่าแขนมินโฮแรงๆ ร่างสูงไม่ได้สนใจ สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียวคือร่างกายที่กำลังจะถูกกินช้าๆ ปากยาวๆที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมจะค่อยๆฉีกเนื้อเหยื่อที่ยังไม่ตาย….เลือดสดๆจะกระจายไปทั่วผืนน้ำและเสียงโหยหวนแห่งคำคืนนี้ก็จะกลายเป็นเสียงบรรเลงน่าฟังเช่นกัน
ร่างบางทำในสิ่งที่มินโฮเองก็ไม่คาดคิด เธอวิ่งกระโจนลงในบ่อน้ำที่เต็มไปด้วยจระเข้นับสิบใช้มือตีน้ำ จระเข้มุ่งเป้าหมายใหม่มาหาหญิงสาวกลิ่นเลือดสดๆที่เปียกตามเสื้อผ้าเป็นเหยื่อล่อจระเข้ชั้นดี….มันพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
“ชองแทมิน!!!!!!”
..............................................................................................................
สวัสดีค่า ^^
มาลงเเล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ มันอาจจะเครียดไปนิดนึง
ดราม่าเล็กน้อยอย่าว่ากัน ^O^
พร์าทนี้ยังเป็นของทูมินอยู่ค่ะ ส่วนมินโฮจะช่วยเเทมินได้รึปล่าวเค้าก็บอกไม่ได้นะ
ตอนหน้ายังไม่ได้เเต่งไว้ 55555 เเต่ถ้าเขาจะตัดฉับความสัมพันธ์ทูมินเลย
มันจะดีมั้ย เเบบสมมุติตอนจบให้มินโฮอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้งเเละตลอดไป
เเต่ทีนี้เป็นฝีมือของมินโฮเองที่ทำให้เเทมินตาย มินโฮจะได้เลิกโทษคนอื่น
(เเบบนี้ดีมั้ยค่ะ^O^)
เดี่ยวพาร์ทหน้าคอยอ่านเเล้วกันนะว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ความคิดเห็น