คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : The Relationship :: 12 ชองเเทมินของชเวมินโฮ
หญิงสาวหลับตาพริ้ม ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อชายหนุ่มยังไม่หยุดรังแกเธอ ตั้งแต่ในม่านน้ำตกจนกระทั่งเธอกลับาสผัสกับเตงนุ่มอีกครั้งชายหนุ่มไม่ยอมหยุด….ทั้งคำพูดการกระทำ…
นิ้วเรียว…ปลายลิ้น…ชเวมินโฮยกยิ้มพอใจเมื่อคนสวยยอมเชื่อฟัง…ร่างกายขาวผ่องนอนบิดไปมาอยู่ใต้ร่างกำยำ
ริมฝีปากเผยอครางด้วยความเร่าร้อน
ร่างกายของหญิงสาวกระตุกสั่นด้วยความสุข….
“ทำไมถึงหนีข้าไปแบบนั้นนายหญิง…”
เสียงทุ้มเอ่ยข้างๆหูแทมิน “อื้อ…คุณ…มะ…มินโฮ..”
หญิงสาวหอบ….ริมฝีปากงับเข้าหากันแน่น เธอมองมินโฮอย่างไม่เข้าใจ
“คุณใจร้าย…อ๊ะ!…คนเลว…” มินโฮยิ้ม แต่ยิ้มของมินโฮช่างน่ากลัวในความรู้สึกแทมิน ดวงตาสีน้ำตาลเปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม เขามักจะแสดงออกแบบนี้เมื่อเขาไม่พอใจ
“ข้าเลวได้มากกว่านี้นายหญิง….เพราะเจ้า” มินโฮก้มลงจูบริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะละออกมาเพื่อให้หญิงสาวได้ระบายเสียง
ผ้าม่านผืนงามถูกเปิดออก แทมินมองตามสายตาของจระเข้หนุ่ม
“คุณหมอ!!!”
แทมินตะโกนด้วยความตกใจ มินโฮละออกจากร่างกายหญิงสาวพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ร่างกายของชายหนุ่มอีกคน คิมจงอินถูกเชือกมัดเอาไว้รอบใบหน้าหล่อมีรอยแผลช้ำๆน่ากลัว เลือดสีเข้มติดอยู่บนโหลกแก้มบางส่วนก็เปรอะตรงมุมปาก
“คุณมินโฮ…คุณจับเขามาทำไม!”
แทมินถามด้วยความไม่เข้าใจ ร่างงามพยายามลุกขึ้นหญิงสาวคว้าผ้าผืนบางมาห่มกายเอาไว้ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นเพราะรอยแผลที่ข้อเท้าทำให้เธอทรุดลงอีกครั้ง
“ข้าน่าจะถามเจ้ามากกว่า…ว่าไปเจอมันได้ยังไง”
“แต่เขาช่วยฉันนะค่ะ…ปล่อยเขาไปเถอะ”
แทมินเดินกระเผกเข้าไปหามินโฮ เธอเขย่าแขนเขา ร่างกายของคุณหมอหนุ่มมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมดเขาคงจะถูกใครซักคนทำร้ายมาอย่างสาหัสแน่ๆ และใครคนนั้นคงหนีไม่พ้น…ชเวมินโฮ
จระเข้หนุ่มไม่ฟังคำขอร้องของหญิงสาว ยิ่งเห็นใบหน้าสวยนั้นเป็นห่วงคนๆนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธและเกลียดมากขึ้นไปอีก
“เจ้าไม่รู้หรือว่ามันคือใคร”
มินโฮเดินกลับเข้ามาหาแทมินในขณะที่ร่างงามพยายามถอยหนี แขนแกร่งคว้าเข้าที่เอวคอดก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาชิด
มินโฮผิวปากเพียงชั่วครู่ ร่างของผู้หญิงอีกคนก็ถูกนำตัวเข้ามาด้านใน เสียงร้องไห้และอ้อนวอนดังระงม
“นายท่าน…ปล่อยข้าไปเถอะ”
หญิงสาวอ้อนวอน
สีหน้าของจรเข้หนุ่มไม่ยินดียินร้าย….ไม่ว่าใครก็อ่านสายตาเขาไม่ออก
มินโฮเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้ มือแกร่งช้อนใบหน้าของหญิงสาวขึ้นมา
“นายท่านอย่าทำอะไรเจ้านาง…ได้โปรดเจ้าค่ะ”
หญิงวัยกลางคนที่บอกทางเธอก่อนจะถูกจระเข้หนุ่มจับมาคลานเข้าไปจับขาของมินโฮ
มินโฮยิ้มบางๆเขาเตะขาจนนางรับใช้ผู้นั้นฟุบลงไปกับพื้น
“คุณมินโฮหยุดนะ!!!”
แทมินเข้าไปกระชากแขนร่างสูง เธอทนยืนดูชายหนุ่มรังแกผู้หญิงทั้งสองคนไม่ได้ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้อยู่ลักษณะท่าทางคงจะไม่ใช่คนธรรมดาหรือชนชั้นรับใช้ ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นหนึ่งในนางสนมของมินโฮแน่ๆ
“นายหญิงลี….”
เมื่อดวงตาสองคู่สบกัน หญิงสาวจึงเอ่ยชื่อของอีกคนออกมา แทมินมองด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉะ…ฉันไม่ใช่นายหญิงลีค่ะ…ฉันชื่อชองแทมิน…ฉันถูกผู้ชายคนนี้พาลงมาใต้น้ำ”
หญิงสาวไม่ได้พูดต่อ เอาแต่ก้มหน้าแล้วร้องไห้อย่างเดียว
“คุณโหดร้ายมากไปแล้วนะ…คุณทำร้ายเธอทำไม”
แทมินยืนขึ้นเขามองจระเข้หนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
“ท่านแม่….”
น้ำเสียงแหบพร่าแต่ก็เรียกให้แทมินหันไปมองอย่างรวดเร็ว จงอินกำลังปรือตามองหญิงสาวอีกคน
“คุณหมอ!” แทมินวิ่งเข้าไปหาร่างสูง
“ชองแทมิน!!....มาหาข้า!!!”
แทมินไม่ได้สนใจเพราะสองมือกำลังช่วยหมอหนุ่มแกะเชือก ร่างสูงทรุดลงในขณะที่แทมินกำลังประคองเอาไว้ จระเข้หนุ่มโกรธจนถึงขีดสุดเขาเข้าไปกระชากแขนบอบบางจนร่างงามเซเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขา
“เลิกทำเป็นสงสารไปทั่วเสียที” มินโฮกัดฟันพูด
“จะให้ฉันทำแบบคุณหรอค่ะ….ที่ยืนมองคนอื่นถูกทำร้ายได้หน้าตาเฉย…อ้อ…ฉันคงลืมไปคุณมันก็แค่สัตว์ป่ากระหายเลือดนึกอยากจะฆ่าใครก็ฆ่าเลย…คุณมันไม่มีหัวใจ!!!!”
“นายหญิง!!!!”
มินโฮเผลอบีบแขนแทมินแรงๆ ใบหน้าหวานนั้นไม่แสดงอาการเจ็บปวดเธอเชิดหน้ามองตอบอย่างไม่เกรงกลัว
“เอาซิ…คุณก็ฆ่าฉันไปซะอีกคนเลย…เอาให้สมใจคุณเลย!!!!”
แทมินตะโกน
“ฆ่าเจ้าหรือ…ง่ายไปมั้งนายหญิง…แต่ถ้าอยากให้ข้าฆ่าละก็…หึๆ…”
มินโฮยกยิ้มร้ายกาจเขาช้อนเอาร่างงามขึ้นพาดบ่า ท่ามกลางเสียงร้อง ตาคมสบตากับชานยอลเป็นนัยว่าเขามอบหน้าที่จัดการที่เหลือให้
“เจ้าได้ตายสมใจแน่นายหญิง….ข้าจะทำให้เจ้าทรมานจนถึงที่สุด…ด้วยร่างกายของข้า”
“ไอ้บ้า!!!!....ปล่อยนะ!!!”
แทมินทุบหลังของอีกคนอย่างบ้าคลั่ง เขากลัวจริงๆว่ามินโฮจะทำอย่างว่าจริงๆ ด้วยน้ำเสียงและท่าทางแล้วจรเข้หนุ่มไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ
เสียงร้องให้ช่วยดังไปตลอดทางเดิน แต่ไม่มีใครซักคนที่คิดจะเข้ามาห้ามนายใหญ่ของวังบาดาลจวบจนถึงห้องใหม่ที่เขาพาร่างงามมา ชายหนุ่มจึงเหวี่ยงหญิงสาวลงกับเตียง แทมินกุมท้องด้วยความจุกพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตให้กับมินโฮ
“คุณมันสัตว์ป่ากระหายเลือด!!!” แม้จะเจ็บแต่ก็ยังอยากจะต่อปากต่อคำกับจระเข้หนุ่ม
“งั้นก็โดนสัตว์ป่าอย่างข้ากินหน่อยเป็นไรนายหญิง….”
มินโฮยกยิ้ม ร่างกายขาวผ่องไร้ซึ่งซับในถูกเพียงผ้าผืนบางปกคลุมไว้เท่านั้น สายตาคมไล่ลามไปทั่วพื้นผิวที่โผล่พ้นผ้า งามอย่างไร้ที่ติ…แม้จะมีรอยตำหนิจากริมฝีปากของเขานั่นทำให้แทมินดูสวยงาม…ร่างบางถอยร่นไปชิดหัวเตียงใบหน้าหวานส่ายไปมาด้วยความกลัว
“มะ…ไม่เอานะ…ฮืออออ!!!...ยะ…อย่า!!!”
แทมินหวีดร้องเมื่อชายหนุ่มโถมตัวเข้าใส่ โหดร้ายและรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขากอดแทมินแน่นๆถาโถมความรักเข้าใส่ หญิงสาวกรีดเสียงเล็บคมจิกลงไปบนหลังเปลือยของชายหนุ่ม
ยิ่งเมื่อการขยับกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวก็ยิ่งร้องเสียงดัง และมันก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนของมินโฮจวบจนบทรักสิ้นสุดลงเขาเชิดหน้าครางเสียงต่ำ ส่งผ่านความร้อนเข้าไปในกายของแทมิน
ใบหน้าคมซบลงไปกับอกของหญิงสาว
“ฮึก…..” แทมินสะอื้นก่อนที่มือบางจะพยายามดันร่างของชายหนุ่มออก
มินโฮยันตัวขึ้นมามอง แววตาคมดูเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาใสๆนั้นไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย และมันยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีกเมื่อแทมินทำเป็นเมินเฉย….เหมือนไม่รับรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ข้างๆ
“พอใจรึยังค่ะ”
แทมินพูดแต่ก็ไม่ยอมมองหน้าเขา ร่างงามเขยิบตัวออกห่างเมื่อมินโฮปล่อยให้เป็นอิสระ
“นายหญิง…..”
ร่างงามหันหลังให้เขา แม้จะอยากกอดอยากปลอบ….แต่มินโฮก็ไม่ทำ เขานั่งมองแทมินนิ่งๆรอกระทั่งเสียงสะอื้นเงียบลงแล้วร่างบางหลับไปเพราะความเพลีย
เขาโกรธโมโหตัวเอง…..ที่ทำร้ายแทมินแบบนั้น แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องยกยิ้ม
“แทมินเป็นของข้า….ไม่ว่าชาติไหนก็ไม่มีวันเป็นของเจ้า…คิมจงฮยอน!”
มินโฮสอดแขนเข้าใต้คอของร่างบางก่อนจะดึงเอาร่างบงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วหลับไปพร้อมกัน
จงฮยอนนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย ร่างหลับไปนานจนเขากังวล มือแกร่งจับมือของคีย์มากุมเอาไว้แน่นแม้เข็มนาฬิกาจะขยับเข้าเลขสามแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่นอนเสียที
“คีย์….ฟื้นซิ…”
ชายหนุ่มนั่งพูดคนเดียว เขาถูกต่อว่าจากคุณหมอเจ้าของไข้เรื่องที่เขาปล่อยปะละเลยร่างบางจนเกือบทำให้เธอสูญเสียเด็กในท้องไปไหนจะอาการไข้และอ่อนเพลียจากการตากน้ำฝนอีก เขาไม่เถียงคุณหมอเลยซักคำ
ยิ่งได้มองร่างขาวซีดที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเขายิ่งอยากจะทำร้ายตัวเองแรงๆ เพราะเขาเป็นต้นเหตุทำให้คีย์เป็นแบบนี้
แต่มองในอีกแง่….กับแทมินคู่หมั้นของเขา…เขาจะทำอย่างไร ผู้หญิงที่เขาตั้งใจใช้ชีวิตด้วยคือลีแทมิน….ไม่ใช่คิมคิบอม
แสงสว่างแยงเข้ามาเล็กน้อยทำให้คนบนเตียงบิดกายเล็กน้อย คีย์กระพริบตาปริบๆริมฝีปากซีดแห้งผาก
“อื้อออ….” เสียงครางเบาๆเมื่อรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
“ฟื้นแล้วหรอค่ะ…”
นางพยาบาลหันมาส่งยิ้มให้ก่อนจะหันกลับไปเลื่อนผ้าม่านเปิดให้ แสงแดดส่องเข้ามาเล็กน้อยทำให้คีย์ต้องเบือนหน้าหนี
“แสบตารึปล่าวค่ะ”
“นิดหน่อยค่ะ…แต่ไม่เป็นไรค่ะ…เปิดไว้เถอะ”
คีย์รีบบอกเมื่อพยาบาลสาวกำลังจะชักผ้าม่านปิด เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ร่างบาง
“ขอโทษนะค่ะ…ใครพาฉันมาส่งโรงพยาบาลค่ะ”
“เพื่อนของคุณไงค่ะ…เขาเป็นนายแบบชื่อดังใช่ไหมค่ะ” ประโยคหลังนางพยาบาลทำท่าเพ้อฝันดวงตาเป็นประกายเพื่อรอฟังคำตอบ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ…แค่คนหน้าคล้าย”
นางพยาบาลทำท่าผิดหวังเล็กน้อยเธอยิ้มแล้วรับเดินออกไปเร็วๆ
“แม้แต่ฉันนายก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อนหรอ…จงฮยอน”
คีย์ชันเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกหน้าลงไป มือบางสอดเข้าไปลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆ เขารู้สึกดีเล็กน้อยที่คิมจงฮยอนไม่ปล่อยให้เธอนอนตายอยู่ตรงนั้น อย่างน้อยก็ยังใจดีพอที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล
“แม่ขอโทษนะค่ะ…หนูไม่เจ็บใช่ไหมลูก”
คีย์สะอื้นเล็กน้อย เด็กบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องรู้ราวกำลังจะถูกทำร้ายเพียงเพราะความโง่เง่าของเธอ ขนาดคีย์ยังเจ็บปวดขนาดนี้เด็กในท้องที่เพิ่งกลายเป็นก้อนเนื้อก็คงจะเจ็บด้วยเช่นกัน
“โธ่เว้ย!!!!!!!”
ชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถคันหรูมือแกร่งทุบหนักๆไปที่พวงมาลัยก่อนที่เขาจะฟุบหน้าลงไป
มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขาคิดไม่ออกไม่รู้ว่าจะหาทางแก้ไขอย่างไร
แล้วเมื่อกี้อีกที่เขาโทรหาแทมินด้วยโทรศัพท์สาธารณะข้างทาง คุณย่าของแทมินเป็นคนรับโทรศัพท์น้ำเสียงดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด ว่าที่คู่หมั้นหายตัวไปในเย็นวันที่เขามาส่งคีย์ที่โซลจนป่านนี้เจ้าตัวยังไม่กลับบ้านเลยด้วยซ้ำ
“แทมินอยู่ไหนกันนะ….”
เสียงปิดประตูแรงๆทำให้คีย์ต้องหันมอง ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในห้องใบหน้าของร่างสูงไม่มีรอยยิ้มเขาทรุดนั่งลงบนโซฟา
“ฉันโทรไปหาแทมินเมื่อเช้า…”
จงฮยอนถอนหายใจหนักๆ “คุณย่าคิดว่าแทมินมากับเรา….”
คีย์เบิกตาเล็กน้อย “แทมินหายตัวไป….อย่างไร้ร่องรอย” จงฮยอนบอก
“แทมินกลับบ้านที่โซลรึปล่าว”
จงฮยอนส่ายหัว
“รถยังอยู่ที่บ้านสวน…เป็นไปไม่ได้ที่แทมินจะกลับโซล”
“ฉันจะไปส่งเธอที่โซล….แล้วฉันจะกลับไปตามหาแทมินที่บ้านสวน”
คีย์ครางรับในลำคอเบาๆ คนสำคัญที่สุดของจงฮยอนสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นลีแทมินซินะ
“มีทางออกแล้วใช่ไหม”
จงฮยอนกระชากเสียงถาม
“หมายถึงอะไร” มือบางกำผ้าผ้าห่มโรงพยายาลจนข้อนิ้วขาวซีด
“เรื่องเด็ก”
คีย์เงียบ เหมือนเจ้าตัวจะทนไม่ไหวลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาร่างบาง
“ฉันจะเก็บเขาไว้” คีย์มองด้วยสายตาที่แน่วแน่
“จะเก็บไว้ทำไม…เอาออกไปก็จบ..”
มือบางสะบัดใส่ใบหน้าของอีกคนเต็มแรง
“นายจะรับหรือไม่รับก็เรื่องของนาย…นี่ลูกของฉันในเมื่อฉันทำให้เขาเกิดมาฉันก็จะเลี้ยงเขาเอง…แล้วก็ไม่ต้องห่วง…ฉันจะไม่มีทางบอกเขาถึงพ่อเลวๆเด็ดขาด”
คีย์บอกน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้สะอึกสะอื้นร้องไห้ฟูมฟายให้กับคนๆนี้
จงฮยอนกัดฟันแน่นเขาอยากจะฉีกร่างคนตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ แต่ก็ยังมีสติทีไม่คิดรังแกคนที่กำลังป่วย
“ฉันกำลังหาทางออกให้กับเราทั้งคู่อยู่นะ…ถ้าขืนปล่อยให้เธอท้องโย้…ชื่อเสียงฉันก็พังหมดน่ะสิ”
“นายห่วงแต่ชื่อเสียง…นายห่วงแต่ตัวเอง…นายไม่เคยห่วงฉัน…ฮึก…กับ…”
“มันก็แค่ก้อนเลือด”
“แต่มันก็เป็นลูกนาย!” คีย์ตะโกน ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งเจ็บ
“……………”
“ฉันไม่ใจดำพอที่จะฆ่าเขาหรอกนะ…เขาเป็นลูกนะจงฮยอน…ฮึก…”
คีย์พูดเสียงแผ่ว มือบางลูบท้องแบนราบเบาๆ
“เออ!!....จะทำยังไงก็เชิญเลย…จะเก็บไว้ก็ตามใจ…”
ชายหนุ่มบอกเขาทุบแรงๆบนกำแพงอย่างไม่รู้สึกเจ็บ…ไหนจะเครียดเรื่องแทมิน….ไหนจะเครียดเรื่องท้องของคีย์อีก ทุกอย่างมันประดังเข้ามาจนเขาอยากจะบ้าตายซะเดี๋ยวนั้น
“อื้อ…..”
เสียงครางเบาๆ เมื่อการขยับตัวเป็นไปอย่างยากลำบากอาการเจ็บปลาบแล่นไปทั่วร่างแม้เพียงขยับตัวเพียงน้อยนิด
แล้วยิ่งชัดเจนเข้าไปอีกเมื่อใบหน้าคมหลับตาพริ้มใกล้ชิดจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
แทมินเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเธอเผลอหลงใหลไปกับใบหน้าของเชวมินโฮ
ทั้งรูปร่างและใบหน้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ดูดีมากจริงๆ ร่างกายแข็งแรง….มัดกล้ามเรียงตัวสวยอีกทั้งพละกำลัง
ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่ในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอควรจะมาชื่นชมเขา
ร่างงามดันแขนของชายหนุ่มออกอย่างแรงก่อนจะคว้าผ้าผืนบางมาคลุมตนเองไว้ ร่างสูงขยับกายเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยันกายมองร่างบางที่ยืนตัวสั่นเป็นลูกนก
“คนเลว!!!!!”
แทมินตะโกนใส่เขา
มินโฮยิ้มบางๆเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ร่างกายแกร่งปรากฏชัดจนร่างบางต้องร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ
“ไอ้บ้า!!!!”
แทมินหันหลังพร้อมๆกับขว้างปาของใส่เขาทั้งๆที่หันหลังอยู่ แจกันใบงามถูกโยนอย่างไร้เป้าหมาย มินโฮคว้าผ้าขึ้นมาพันร่างกายเอาไว้ก่อนจะพุ่งเข้าไปรวบตัวของหญิงสาว
“ว๊าย!!!”
แทมินหยิกตีเขาจนแขนแกร่งนั้นเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำและรอยเล็บจิก
“ปล่อยนะ!!!”
แทมินดิ้นแรงๆ จนเขาหงุดหงิดแล้วช้อนร่างงามก่อนจะวางลงบนเตียงอีกครั้ง
หญิงสาวถอยหนีชิดหัวเตียงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“จะกลัวข้าทำไมนายหญิง….”
มินโฮยิ้มบางๆเขาเดินเข้าไปนั่งท้ายเตียง
“ฉันเกลียดคุณ…ฮึก….” แทมินสะอื้น เมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่โหดร้าย
“เจ้าเกลียดสามีตัวเองหรือ”
“ไม่ใช่!....ฮึก…คุณข่มขืนฉัน!!!”
มินโฮหัวเราะเล็กน้อย แทมินโกรธจัดจนหน้าแดงและตัวสั่น
“แต่เจ้าก็สมยอม”
“ไอ้บ้า!!!!ไอ้เลว!!!!” แทมินปาหมอนใบใหญ่ใส่ร่างแกร่งเต็มแรง
“หยุดโวยวายได้แล้วชองแทมิน!” ไม่มีน้ำเสียงอ่อนโยนอีกต่อไปเขากระชากแขนบอบบางแรงจนร่างกายของแทมินขึ้นมาเกยอยู่บนตักเขา
“ปล่อย!!!”
มินโฮไม่ตอบแต่เขาโอบร่างงามเอาไว้แล้วกอดจูบร่างบางจากที่ดิ้นหนัก….กลับกลายเป็นแมวน้อยเชื่องๆสยบอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“พี่จงฮยอนต้องมาช่วยฉัน!”
คำพูดของแทมินทำเอามินโฮเดือดขึ้นมาทันที
“ก็ลองดู…ถ้ามันพรากเจ้าไปจากข้าอีกครั้งละก็….ข้าจะฆ่ามันให้ตายด้วยมือของข้าเอง”
แทมินตาโต ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้ว….มินโฮมีเวทมนต์ จงฮยอนก็มีเวทมนต์ แต่ชาตินี้คู่หมั้นของเขาเป็นคนธรรมดาอาจจะเก่งเรื่องต่อยตีแต่นั่นก็เป็นการป้องกันตัวของมนุษย์ จงฮยอนคงสู้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แน่ๆ
“อย่าทำอะไรเขานะ…”
ดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำใสๆ มินโฮรู้สึกไม่พอใจที่แทมินสงสารเห็นใจคนเหล่านั้นไปทั่ว คนเหล่านั้นล้วนแต่เป็นอริกับเขาทั้งสิ้น
“ได้….ข้าจะไม่ทำร้ายพวกมัน…ถ้าเจ้ายอมเป็นของข้า…”
มินโฮจุ๊ปากเมื่อแทมินทำท่าจะทุบเขาอีกครั้ง “ทั้งพ่อแม่เจ้า…ไอ้จงฮยอน…และคนที่เจ้ารัก…ข้าจะปล่อยมันไป”
ดวงตากลมเบิกกว้าง….เมื่อร่างสูงใหญ่ของมินโฮโถมทับเขาอีกครั้ง…..ความปรารถนารุนแรงจนร่างงามสัมผัสได้…
“อึก…จะ…เจ็บ…พอ…อ๊ะ!!”
“อีกนิดเดียวคนดีอีกนิดเดียว…” ใบหน้าคมเหยเกด้วยความสุขสมถาโถมร่างกายเข้าใส่ดุจพายุเสียงแห่งความสุขดังลั่นทั่วห้องกว้างๆ ………
“จงอินลูกแม่….”
เซคยองคลานเข้าไปหาชายหนุ่มที่ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอย น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลเมื่อเห็นลูกถูกทำร้าย
“เจ้านางเจ้าขา….บ่าวจะขึ้นไปเบื้องบน…ไปตามคนมาช่วยเจ้าค่ะ….”
นาบีจับเท้าของเจ้านายแล้วร้องไห้ เจ้านางของเธอน่าสงสาร ต้องพานายน้อยที่เป็นผลพวงของคิมจงฮยอนมนุษย์หนุ่มเมื่อสมัยโน้นหนีหัวซุกหัวซุน สุดท้ายก็มาถูกจับจนได้….ที่สำคัญมินโฮนายใหญ่แห่งวังบางดาลไม่ปล่อยนายน้อยเอาไว้แน่ๆ
“ไปหานาอึนน้องของข้า….แล้วนางจะช่วยเจ้า”
...........................................................................
เอาละค่ะ เเทมินเป็นของมินโฮเเล้วสมใจรีดเดอร์มั้ยค่ะ ^O^
จริงๆอยากจะยืดเวลาออกไปอีกนิด เอาให้คนอ่านทรมานไปเลย
เเล้วตอนจงอินก็เฉลยเเล้วด้วย จงอินเป็นลูกของจงฮยอน (ชาติที่เเล้ว)
กับเซคยองค่ะ เเล้วจงฮยอนจะจำลูกตัวเองได้มั้ย?.....ไม่รู้อ่า...อ่านเอานะ
เรื่องของคีย์กับจงฮยอน มาม่าเเน่นอน พี่จงยังไม่หยุดเลวเท่านี้นะ
ขอมาม่าต่ออีกซักหลายๆตอน 55555
ตอนต่อไปอาจลงช้าไปนิด ขอโทษด้วย >/\<
เเต่จะพยายามมาเร็วที่สุดนะ เพราะเรียนทุกวันเหนื่อยๆๆๆๆๆ
อีกอย่างฟิคตุนไว้หมดเเค่นี้ เเต่จะพยายามปั่นเเล้วมาลงเร็วๆนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น