คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Relationship :: 1 กลับบ้านของเรา
“แทมิน”
เสียงเรียกในยามดึกปลุกร่างงามที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมาจนได้ ร่างบางงัวเงียซักครู่ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟบนหัวเตียง ดวงตากลมเผลอมองไปยังปลายเตียง ร่างของบุรุษหนุ่มร่างกายกำยำแม้จะมองเห็นเพียงเป็นเงาก็รับรู้ได้ว่าร่างกายนั้นแข็งแรงและกำยำเพียงใด
“คุณเป็นใคร”
ร่างบางถามออกไป ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เขายังเดินวนเวียนไปรอบๆเตียงของหญิงสาว
ร่างสูงหยุดนิ่งอยู่ริมระเบียงกระจกดวงตาคมลอบมองไปยังพื้นเบื้องหน้า กรุงโซลในยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟสิ่งนี้ซินะที่ดึงดูดให้คนสวยของเขายังอยู่ที่นี่ ความศิวิไลของบ้านเมือง
“กลับบ้านของเรากันเถอะ….”
รอยยิ้มอ่อนโยนกับดวงตาสีเหลืองอร่ามดวงตานั้นแทมินจำมันได้….เขามักจะปรากฎตัวในฝันทุกๆคืนเสมอมันเริ่มตั้งแต่……
“คุณย่าขา!~”
เด็กหญิงตัวน้อยใส่ชุดกระโปรงบานๆวิ่งด้วยความเร่งรีบเท่าที่ขาป้อมๆนั้นจะเร็วได้
“ว่าไงลูก”
คุณย่ากำลังง่วนอยู่กับหม้อซุบต้องละจากมาแล้วหันมาสนใจในสิ่งที่หลานสาวตัวน้อยกำลังจะบอก
“คุณย่าขา…ในน้ำมีอะไรค่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยถามด้วยรอยยิ้ม
“ในน้ำก็มีปลาไงลูก”
คุณย่าบอกพร้อมกับใช้ทัพพีคนหม้อซุบไปด้วย
บ้านสวนหลังใหญ่เป็นบ้านของต้นตระกูลชองทุกๆวันหยุดมักจะมีเสียงหัวเราะแบบนี้เสมอ ครอบครัวที่อบอุ่นพ่อแม่และลูกสาว
“แทมินมาหาแม่มาลูก…หนูมากวนอะไรคุณย่าค่ะ”
หญิงสาวใบหน้าสวยไม่ได้ต่างจากเด็กน้อยมากนักก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกสาวก่อนจะอุ้มเอาเด็กน้อยขึ้นมาแนบอก
“ปล่อยเถอะแจจุง….แทมินไม่ได้กวนแม่หรอก”
หญิงชราใจดีใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้ม
“คุณแม่ขา…ในน้ำหลังบ้านเรามีอะไรค่ะ” แทมินยังคงเป็นเด็กน้อยช่างซัก
“มีอะไรค่ะลูก”
แจจุงย้อนถาม หลังบ้านของคุณย่าก็คือท่าน้ำที่มีน้ำไหลเอื่อยๆตลอดทั้งปี น้ำเย็นๆมีปลาหลากหลายที่แหวกว่ายไปมาในนั้น
“แทมินเห็น….”
“ลูกสาวคุณพ่ออ้อนอะไรคุณแม่ครับ”
ยุนโฮถือข้าวของเต็มสองมือก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนรับใช้ต่อ ส่วนตัวเองก็ฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มของลูกสาวเต็มรัก ไม่พอยังลามไปถึงคุณแม่คนสวยด้วย
“คิกๆ…คุณพ่อ”
เพราะเด็กน้อยมัวแต่หัวเราะคิกคักจนลืมไปหมดว่าเมื่อกี้ตัวเองจะบอกอะไรคุณแม่
แล้วช่วงเวลาบ่ายๆสามพ่อแม่ลูกก็มานั่งปูเสื่อใต้ต้นไม้ร่มรื่นในบริเวณหลังบ้านคุณย่า
“คุณแม่ขาแทมินไปเล่นตรงนั้นได้มั้ย?”
เด็กน้อยถามพลางชี้มือเล็กๆไปที่ท่าน้ำซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลตาผู้ใหญ่มากนัก แจจุงพยักหน้าเบาๆ เมื่อเจ้าตัวได้รับอนุญาติเด็กหญิงตัวป้อมแก้มแดงก็วิ่งตรงไปที่ท่าน้ำโดยไม่ลืมหยิบคุกกี้ของคุณแม่ไปด้วยเต็มกำมือ
“แจจุง…ผมว่าเรามีลูกอีกซักคนดีมั้ย…แทมินจะได้ไม่เหงาไง”
ยุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อคนสวยทำท่าครุ่นคิด
ดวงตาสีเหลืองอร่ามจ้องผ่านจากใต้น้ำขึ้นมาเห็นเด็กตัวน้อยกำลังนั่งเล่นคนเดียว ร่างกายใหญ่โตโผล่พ้นผืนน้ำขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะลอยทวนน้ำเข้ามาใกล้มากขึ้น
เสียงน้ำแตกกระจายทำให้เด็กตัวเล็กขี้สงสัยอดชะโงกหน้าไปดูไม่ได้ แทมินมองไปหาพ่อกับแม่ก็ไม่เห็นมีใครจะมองตามมาซักคน เด็กน้อยโยนคุ้กกี้ลงไปในน้ำเห็นแต่ปลาตัวเล็กๆที่ลอยมากินคุ้กกี้
“ทำไมถึงโยนขนมลงมาแบบนั้นละ”
ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
“อ๊ะ!!!” แทมินเกือบหงายหลังเพราะตกใจ
“พี่ลงไปได้ยังไง…น้ำไม่ลึกหรอ”
แทมินถาม เด็กน้อยนิสัยยิ้มแย้มไม่แปลกที่จะเข้ากับคนแปลกหน้าได้ง่าย แทมินไม่ได้กลัวเลยซักนิด รู้แต่ว่าพี่ชายตัวโตที่โผล่พ้นน้ำมาแค่ครึ่งตัวนี้น่าสงสัยและคุ้นเคยอย่างประหลาด
ชายหนุ่มสั่นหัว ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้ม
“แทมิน” ชายหนุ่มยิ้ม
“พี่รู้จักแทมินหรอ?” เด็กน้อยจิ้มแก้มพองๆของตัวเอง
ชายหนุ่มพยักหน้า มือแกร่งเกาะแผ่นกระดานไม้เพื่อพยุงตัว
“พี่กินคุ้กกี้มั้ย….คุกกี้ของคุณแม่อร่อยมากเลยค่ะ”
เด็กน้อยยื่นคุ้กกี้น่ากินให้กับพี่ชาย ชายหนุ่มรับเอาคุ้กกี้นั้นมาก่อนจะกัดมันแต่เมื่อเห็นสายตาของเด็กน้อยเขาก็กินคำเดียวหมด
“อร่อย…” ทั้งสองคนผลัดกันกินคุ้กกี้จนกระทั่งหมดลง
“เดี๋ยวแทมินจะไปเอาที่คุณแม่มาอีกนะค่ะ” เด็กน้อยบอก แต่ชายหนุ่มกลับเรียกชื่อเด็กน้อยไว้ก่อน
“แทมิน” เด็กน้อยนั่งลงที่เดิม ดวงตากลมโตขึ้นกว่าเก่าเพื่อรอว่าพี่ชายตัวโตจะบอกอะไร
“กลับบ้านของเรากัน”
ชายหนุ่มร่างสูงบอก
“บ้านของแทมินอยู่ที่โซลค่ะ….บ้านแทมินมีน้องหมาด้วย” เด็กน้อยเจื้อยแจ้วบอก
ชายหนุ่มสั่นหัว “บ้านของเรา….แค่เจ้า…กับเรา” เด็กน้อยดูจะแปลกใจกับสิ่งที่พี่ชายพูดถึง แทมินยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจในสิ่งที่พีชายตัวโตพูด
“คุณแม่ไม่ให้แทมินไปหรอกค่ะ…แล้วบ้านพี่ชายอยู่ไหนค่ะ” แทมินหันไปมองคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนจะหันกลับมาหาพี่ชาย
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “อยู่ที่นี่…” มินโฮบอก
เด็กน้อยยิ่งขมวดคิ้วด้วยความงงเข้าไปใหญ่ สิ่งสุดท้ายที่แทมินจำได้คือเจ้าของดวงตาสีเหลืองอร่ามและร่างกายใหญ่โตของชายหนุ่ม เสียงสุดท้ายที่แทมินได้ยินคือ
---กลับบ้านของเรากันเถอะ---
เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตมาจนกระทั่งปีนี้อายุของหญิงสาวย่างเข้าปีที่ 20
เรื่องเมื่อสมัยเด็กแทมินจำได้ลางๆ และพ่อกับแม่ก็ไม่ได้พาแทมินกลับบ้านสวนมานานหลายปีแล้ว แต่เจ้าของดวงตาสีเหลืองอร่ามยังติดตามเด็กสาวมาจนถึงทุกวันนี้
คุณย่าบอกว่าแม่น้ำสายนั้นจะไปบรรจบกันที่แม่น้ำสายใหญ่ และตรงกลางแม่น้ำนั้นน้ำจะนิ่งที่สุดและเรียกพื้นที่ตรงนั้นว่าวังจรเข้ ใครก็ตามที่จมน้ำหรือสูญหายในแม่น้ำที่ๆสามารถจะตามหาได้หรือศพจะลอยขึ้นมาเองก็คือที่ตรงนั้น
วังจระเข้ก็เป็นแค่เรื่องเล่าไม่มีใครรู้ว่า จระเข้ตัวใหญ่ที่ฆ่ามนุษย์อย่างโหดเหี้ยมจะมีอยู่จริงหรือไม่ เพราะคุณย่าเอาไว้หลอกคุณพ่อ ยุนโฮคืออีกคนที่ได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับวังจระเข้ เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริง ชองยุนอาบอกกับยุนโฮตอนเด็กๆว่า ห้ามไปเกาะขอนไม้ที่ลอยมาตามน้ำเด็ดขาด ซึ่งเด็กชายในตอนนั้นก็รับปากอย่างดี แต่เขาก็ไม่เคยทำตาม มันก็แค่นิทานปรัมปรา จระเข้ไม่มีอยู่จริงในแม่น้ำสายนี้ คนโบราณเขาคงเอาไว้หลอกลูกหลานมาช้านานแน่ๆ
........................................................................................................
เรื่องนี้ไม่ใช่พีเรียดนะค่ะ อาจจะมีภาษาที่ยังไม่เข้าที่
เเต่เรื่องนี้เเต่งตอนอ่านนิทานเรื่องไกรทองค่ะ
เลยเกิดความคิดเเผลงๆถ้ามินโฮเป็นจรเข้เเล้วจะเกิดอะไรขึ้น
อ่านเถอะ.....อย่าคิดมาก ^^
ความคิดเห็น