คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love like this :: บทที่ 1
Love Like this
รักร้ายทำนองเจ้าชายปิศาจ
Author by Gunsnw’t
Rate:: PG-13 / Nc
MINHO X TAEMIN JONGHYUN X KEY ONEW couples
Note :: มาแล้วตามสัญญาเรื่องนี้ยังไม่จบนะ ต้องมี SP เล็กๆน้อยๆเสียใจมากที่โดนแบนแต่ช่างเถอะ ส่วนเรื่อง NC คิดว่าจะแจกเหมือนเดิมมั้ยหรือจิ้นเอาเอง (จิ้นเถอะ) ไปอ่านกันเล้ยยย
ภาพบนจอฉายภาพยนตร์ขนาดใหญ่กำลังฉายหนังแอ็คชันสยองขวัญ ตำนานแวมไพร์ เสียงกรีดร้องจากคนด้านในดังมาเป็นระยะๆทั้งตกใจทั้งกลัวปนกันไป กว่าสามชั่วโมงที่หนังดำเนินการฉาย
“ไม่เห็นน่ากลัวเลยเนอะ…คีย์”
เด็กหนุ่มใบหน้าหวานหันไปส่งยิ้มกับเพื่อนรักที่ยังคงอินกับหนังที่เพิ่งจบไปจนหน้าซีด
“ไม่น่ากลัวรึไงแทมิน…ฉันว่าเขาสร้างเหมือนไปนะ…ยิ่งเห็นหน้าผีดูดเลือดฉันยิ่งกลัว”
คีย์เอามือจับหัวใจตัวเอง พลางมองแทมินที่ยิ้มขำๆ
“ทำเป็นขำไปเหอะ…วันนี้อยู่บ้านคนเดียวด้วยนี่…ระวังนะผีจะมาเคาะประตูบ้าน…แบร่”คีย์แลบลิ้นให้เพื่อนรัก ก่อนจะล้วงเอาปอปคอร์นที่เหลืออยู่มากิน
“อื้ม….ว่าแต่..บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ท้ายซอยบ้านนายหน่ะแทมิน มีคนมาเช่าอยู่รึยัง”
“ไม่รู้ซิ…แต่พี่แจจุงบอกว่า…เมื่อวันก่อนเห็นรถทำความสะอาดวิ่งเข้าไป คงมีคนย้ายเข้ามาแล้วมั้ง” สองหนุ่มเดินคุยกันมาเรื่อยเปื่อยก็ถึงบ้านของอีกคน
“แทมินถึงบ้านฉันแล้ว…ไปก่อนนะกลับบ้านดีๆละ” แทมินพยักหน้าให้เพื่อนรัก ดวงตาหวานยิ้มจนหยี
“ไม่เห็นจะน่ากลัวซักนิด….”
แทมินเดินบ่นคนเดียวไปเรื่อย และวันนี้อีกเช่นกันที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว อันที่จริงมันก็เป็นความเคยชินไปแล้ว พ่อแม่ของแทมินเสียตั้งแต่เด็กๆ เขาเติบโตมาพร้อมพี่ชาย พี่แจจุงพี่ชายแท้ๆของแทมิน ตอนนี้กำลังทำงาน งานของแจจุงคือเป็นนักโบราณคดี บ่อยครั้งที่แจจุงทิ้งแทมินอยู่บ้านคนเดียวนานถึงอาทิตย์ แต่สุดท้ายพี่ชายก็ต้องกลับมาบ้านอยู่ดี
แทมินเดินตรงเข้าซอยบ้านปกติทุกๆวันไฟฟ้าจะต้องเปิดสว่างสองข้างทางแต่วันนี้มันติดๆดับๆเหมือนกับหนังที่แทมินเพิ่งดูเมื่อกี้เลยแฮะ สองข้างทางจึงมีแค่เพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์เท่านั้น
“บรรยากาศแบบนี้ มันเหมือนกับเรื่องมนุษย์หมาป่าเลย พระจันทร์เต็มดวง……”
เด็กหนุ่มยิ้มกับตัวเอง เขาเป็นประเภทชอบหนังสยองจับใจยิ่งหนังที่เกี่ยวกับปีศาจพวกนี้แทมินจึงชอบเป็นพิเศษ
บ้านสองชั้นขนาดกลางเหมาะกับเจ้าของ ทุกๆวันจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเพราะแจจุงจ้างไว้ แม่บ้านจะอยู่เฉพาะตอนกลางวันเท่านั้น ส่วนเรื่องอาหารแทมินเป็นคนจัดการทั้งหมด
แทมินค่อยๆล้วงเอากุญแจบ้านออกมาจากกระเป๋าซึ่งก็ลำบากพอดูกับการที่ต้องคลำหาว่าดอกไหนไขประตูรั้วบ้านและดอกไหนไขประตูบ้าน
โครม!!!!!!
เหมือนเสียงอะไรซักอย่างตกจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ แทมินตกใจจนทำกุญแจหล่น ใบหน้าหวานเริ่มมีเหงื่อผุด
“นั่นอะไรหน่ะ!!!!....”
แทมินตกใจจนเผลอทักออกไป รอบๆบริเวณมีถังขยะที่กำลังกลิ้ง แทมินพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก มือสั่นน้อยๆ
“อั้ก!!!....”
เสียงยังคงไม่เงียบหาย และมีบางอย่างเคลื่อนไหวข้างหลังพุ่มไม้ เงาตะคุ่มๆจนคนตัวเล็กต้องค่อยๆย่องไปดู มันเหมือนกับหนังที่แทมินดูเมื่อกี้เลย ร่างบางค่อยๆแหวกพุ่มไม้ออก แม้ทางจะมืดหน่อยๆแต่แสงจันทร์ก็ช่วยได้มากทีเดียว
“อุ้บ!!!!!!อ่อยอะ(ปล่อยนะ)”
ร่างบางถูกสวมกอดจากด้านหลังก่อนที่มือปริศนาจะดึงเขาเข้าไปในพุ่มไม้และปิดปากไว้ ลมหายใจร้อนๆของคนแปลกหน้ารินรดหลังคอร่างบางจนเกิดความรู้สึกแปลกๆ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาหวานอย่างช่วยไม่ได้ เขาภาวนาให้นี่เป็นเพียงฝัน เมื่อตื่นขึ้นคงไม่พบอะไร แต่มันไม่เป็นแบบนั้น แทมินรู้สึกได้ถึงแรงมือที่ปิดปากเขาจนเจ็บ ไหนจะร่างกายกำยำที่กอดเขาไว้จากด้านหลังอีก
“เงียบๆได้มั้ยเจ้ามนุษย์น้อย…”
เสียงกระซิบแหบพร่า
“ตามหามัน!!!!บาดเจ็บขนาดนั้นคงไปไหนได้ไม่ไกล!!!!”
เสียงชายแปลกหน้าไม่ต่ำกว่า 5 คน ที่กำลังค้นหาบางอย่าง หรือว่าจะเป็นผู้ชายคนนี้ แรงปิดปากเมื่อครู่เริ่มคลายออกจนแทมินสามารถพูดได้สะดวก ดวงตากลมมองผ่านชายที่มีผ้าคลุมสามคนที่ยังคงยืนอยู่หน้าบ้านของแทมิน ถ้าร้องให้ช่วยคงจะไม่เป็นไร
แต่ดูเหมือนร่างหนาจะรู้ความคิดของร่างบางเมื่อเขาจับใบหน้าของแทมินให้หันมา
“เงียบนะ….”
เสียงนั้นไม่ได้ตะคอกอีกต่อไป แต่มือหนากลับจับใบหน้าของเขาเอาไว้ดวงตากลมสบตาคมภายใต้ผ้าคลุม แทมินรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้น ตึกตักภายใน ดวงตาคมคู่นี้ช่างมีอิทธิพลต่อเขาเหลือเกิน
“กลับไปเรียนนายใหญ่ว่าหาไม่พบ!!!!!”
……………………………………………………………………………………………………………………
สิ้นเสียงเหล่านั้นทุกอย่างก็ดูเป็นปกติภายใต้แสงจันทร์
“เธอไปได้แล้ว…” ร่างสูงเดินโซซัดโซเซไปทางด้านหลัง รอยเลือดหยดเป็นทาง
“เดี๋ยวฮะ!!คุณบาดเจ็บนี่” แทมินกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปขวางร่างสูงตรงหน้าไว้ ลำแขนกางออกตรงๆเพื่อกักไม่ให้ร่างสูงหนีไปได้ เพียงไม่นานร่างสูงตรงหน้าก็ทรุด
“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้…คุณเจ็บหนัก..ไปโรงพยาบาลเถอะฮะ”
“ไม่!!!!”
ร่างสูงผลักร่างบางจนล้ม ส่วนตัวเขากลับเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ก็ไม่พ้น เพราะพิษบาดเผลทำให้เขาเจ็บหนัก
“ผมบอกแล้วว่าคุณบาดเจ็บ” ร่างบางยืนค้ำเอวมองคนร่างสูง ที่ดื้อรั้น แทมินค่อยๆพยุงร่างสูงขึ้นมา ร่างบางไขประตูรั้วอีกครั้ง แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ยอมตามเข้ามา ดวงตาคมจ้องดวงตาหวานนิ่งไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“ทำไมไม่เข้ามาละฮะ….เข้ามาสิที่นี่บ้านผมเอง” แทมินถามออกไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“นายเชิญฉันเข้าบ้านเองนะ…ลีแทมิน”
เสียงแหบพร่าพูดขึ้น น้ำเสียงช่างเยือกเย็นเหลือเกิน
“คุณนี่…พูดจาแปลกๆนะฮะ ทำอย่างกับเป็นผีไปได้ที่ผมต้องอนุญาติก่อนแล้วคุณถึงจะเข้าบ้านได้”
นี่เขาพูดอะไรออกไปแทมินยิ้มขำๆในความโง่ของตัวเอง ผีที่ไหนจะมีในโลกอีกทั้งที่นี่คือ กรุงโซลประเทศเกาหลีใต้ ปี2012ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ถ้าโลกจะแตกค่อยว่าไปอย่างร่างบางหันไปยิ้ม แต่ร่างสูงกลับหายไปจากตรงนั้น
“อ๊ะ!!!คุณ….คุณ…ประหลาดฮะ….”
แทมินเพ่งมองอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้ามาทางประตูบ้าน ก็พบกับร่างสูงยืนรออยู่
“อ๊ะ!!!!!”
แทมินตกใจจนทำกุญแจล่วงอีกครั้ง ทำไมไวจังนะ ร่างสูงไม่รอให้ร่างบางบอกเขาก็เปิดประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ
“ดะ…เดี๋ยวก่อน…ผมยังไม่ได้ไขประตู…คุณเปิดเข้าไปได้ยังไง”
ร่างสูงรีบดึงร่างบางตรงหน้าเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว แทมินถึงกับอึ้งกับร่างสูงตรงหน้า ผู้ชายร่างสูงภายใต้ผ้าคลุม นิสัยประหลาด พร้อมกับบุคลิกประหลาด
“นายเป็นมนุษย์หรอ?” เสียงแหบพร่าถามอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆย่างสามขุมมาหาแทมิน
“ชะ…ใช่…ผมเป็นมนุษย์”
ใบหน้าหวานเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเริ่มกลัวคนตรงหน้าแล้วซิ
“นายเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” ไม่ว่าปล่าวมือหนายังลูบไล้ไปทั่วใบหน้าหวานอีกด้วย
“ผะ…ผม…ผม…เป็นผู้ชาย….”
แทมินยืนตัวแข็งทื่อเมื่อร่างสูงโน้มตัวลงมาที่ซอกคอขาว ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ซอกคอ จนแทมินขนลุกซู่ อีกทั้งมือเย็นเยือก ผิดมนุษย์มนา
“ฉันได้กลิ่นเลือด…..”
ร่างสูงสูดดมไปทั่วคอร่างบาง ก่อนจะคว้ามือบางที่เปื้อนเลือดขึ้นมา ร่างหนาเลียไปบนฝ่ามือนั้น จนแทมินรู้สึกแสบ
“เลือดผม….คงเป็นตอนที่คุณผลักผมล้ม….”
แทมินมองอีกคนที่กำลังตั้งใจเลียเลือดของเขา แทมินชักมืออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับถอยหลังกรูด ด้วยความมืดทำให้ร่างบางถอยหลังไปชนโซฟาจนล้มลงไปนอน
“คุณเป็นใคร!!!!!!!”
แทมินตัวสั่น หนังสยองขวัญที่เขาไปดูกับคีย์เริ่มชัดเจนในหัวเขาทีละฉากๆ ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นแวมไพร์ละ หรือจะเป็นฆาตรกรโรคจิตกันแน่ แทมินคิดไปเรื่อยเปื่อยยิ่งคิดยิ่งกลัว
“ทำแผลให้ฉันหน่อย”
ร่างหนาที่เดินเข้ามาใกล้กลับนั่งลงข้างๆร่างบาง แทมินเผลอกลัวจนตัวสั่น
“อา…เรานี่คิดไปอีกแล้วผีที่ไหนจะมีในโลก….”
แทมินเคาะหัวตัวเองเบาๆก่อนจะเดินผ่านร่างหนาไปหยิบกล่องพยาบาล ด้วยทางที่มืดทำให้เขาเดินไม่ค่อยสะดวก แทมินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่เปิดไฟ ทั้งๆที่สวิตซ์ไฟอยู่บนหัวเขาแท้ๆ ร่างบางลังเลก่อนจะเอื้อมไปเปิดไฟ เมื่อไฟสว่างทั่วทั้งห้องทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้น
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น