คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RoLe
kumaปังๆ ๆ ๆ !!!
“จับมัน!!”
“ชิ”
เมื่อไม่กี่วันที่แล้ว ปู่ของผมได้ถูกฆ่าตาย ผมที่พร้อมจะก้าวขึ้นตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟียกับต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะแผนตลบหลังของคนที่ใกล้ตัวที่สุด
ร่างเพรียวลมกระโดดดีดตัวขึ้นข้ามกำแพงหายลับไปในความมืดอย่างเงียบงัน พุ่มไม้สูงใหญ่ประจวบเหมาะกันเป็นคืนเดือนมืดพอดี เหมาะสำหรับการอำพรางตัวได้อย่างไม่มีที่ติ บางทีผมอาจจะมีโอกาสได้ฆ่ามันก็ได้ผู้ชายคนนั้น...
โฮ่งๆ ๆ ๆๆ
“นายหนีฉันไม่พ้นหรอกคาลเร็ท”
น้ำเสียงแผ่วเบา จนเกือบจะกลายเป็นเสียงกระซิบดังขึ้นจากเบื้องหลังของผม หึ เหยื่ออันโอชะไม่คิดว่าจะเดินเข้ามาหาด้วยตัวเอง
ผมยืนกวาดสายตามองไปรอบด้านอย่างรอบคอบ ถ้าออกไป... ตาย 100% แต่ถ้าไม่ออกไปก็คงหนีไม่พ้น
“ไอ้แก่นั่น!@#$%^&”
ผมหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ ความโกรธเริ่มปะทุอัดแน่นเต็มอก เล็[ยาวที่ผ่านเลือดมานับครั้งไม่ถ้วนกำลังร่ำร้องอยากดื่มเลือดของผู้ชายคนนี้
พึบ!!
ร่างเพียวกระโดดออกมาล็อกคอชายทรยศไว้ก่อนจะกรีดนิ้วเชือดคออย่างรวดเร็ว ไม่มีใครได้ทันระวัง และไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น
ปัง !!
คาลเร็ทดึงร่างไร้วิญาณในมือมากันกระสุนชั่วคราวด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่มีแววความรู้สึกผิดกับการกระทำที่ไม่ให้เกียตริต่อผู้ตายแม้แต่น้อย
“อย่ายิง !!”เสียงของเหล่าบอดี้การ์ดเกิดความโกลาหนขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองถูกเชือดต่อหน้าต่อตา
“ไม่มีคนจ่ายเงินให้พวกนายแล้ว ไปซะ”เสียงไม่ดังและไม่เบาของคาลเร็ททำให้ทุกคน ณ ที่นั้นได้ยินกันอย่างทั่วถึง มีบอดี้การ์บางส่วนล่าถอยออกไปแต่ยังคงมีบางส่วนเตรียมพร้อมอยู่
ไอ้พวกพูดไม่รู้เรื่อง...
ผลัก !!!
ผมถีบศพส่งกลับไปให้ ทำเอาพวกบอดี้การ์ดแตกฮือกันไปเป็นแถวเพื่อหลบให้พ้นศพ
เพียงแค่นั้นก็พอ...เพียงเสี้ยววินาทีก็สามารถหนีออกไปได้กับความมืดที่แทบจะมองเท้าของตัวเองไม่เห็น
ผมทำได้แค่เดินไปเรื่อยๆ....อย่างไร้จุดหมาย
ผมไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่...และเดินมานานเท่าไหร่แล้ว พอรู้ตัวอีกที แสงอาทิตย์ก็แยงตาจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
ต้องหาที่หลบแดดซะหน่อย แย่จริง ง่วงขึ้นมาซะแล้ว....
CARNIVORE HOST CLUB
“สวัสดีครับ”
หือ... พนักงาน?
ผมยกมือขึ้นโบกทักทายเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่บาร์ เงียบสงบ...เผลอหลับไปหลายตื่นได้
“แปลกนะคะที่มีผู้ชายหลงเข้ามาที่นี่ในตอนกลางวัน”
“แปลก?” ผมไม่ค่อนสันทัดเรื่องการคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่นัก ฮืม... ไม่เข้าใจ
“มาสมัครละมั้ง”
ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบสมัครอย่างเอื่อยเฉื่อย...ตั้งแต่วันนั้นนอกจากเล่นละครมารยาในวงการมาเฟียกับการฆ่าคนแล้วก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่
“บางทีผมว่าไม่สมัครอาจจะดีกว่า”พนักงานในร้านพูดขึ้นลอยๆ
“ทำไมครับ”
“คุณจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่”
หึ...อยากรู้
อยากรู้...จนเผลอกรอกไปสมัครไปแล้วสิ
ผมหรี่ตามองใบสมัครอย่างพินิจอีกครั้ง... เอาเถอะถือว่าฝึกเข้าสังคมแบบใหม่ ถึงยังไงก็ไม่มีที่จะไปอยู่แล้ว
ถ้าผ่านก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยก็แล้วกันครับ...CARNIVORE…
ความคิดเห็น