ตอนที่ 2 : #2 [2018] วันเกิดแทแท 2
"ฮยองไม่ต้องมาปฏิเสธผม" ใบหน้าหวานง้ำงอบ่งบอกว่าตนนั้นไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
"นายทำแบบนี้ได้ยังไงหะ?" แทฮยองฟาดมือลงบนไหล่คนอายุน้อยกว่าแรงๆไปสองทีอย่างเจ็บใจที่โดนฉวยโอกาสเอาดื้อๆ ฝ่ามือยกขึ้นเช็ดริมฝีปากจ้องคนน้องตาขวาง
"คนบ้าเขาจูบไม่เป็นนะฮยอง" จองกุกเลิกคิ้วใส่ก่อนจะหันไปสนใจรามยอนที่เขาต้มทิ้งไว้ ขืนปล่อยไว้นานมีหวังเส้นมันคงจะเละไม่น่ากิน
"ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ?"
"งั้นผมจะรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำ เราเป็นแฟนกัน" ทำไมจองกุกทำเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันคือเรื่องปกติได้ ถึงมันจะเคยเกิดขึ้นแต่มันก็เป็นอุบัติเหตุไม่ใช่หรือไง
แทฮยองคิดว่าการที่พลาดปากชนปากกับอีกคนมา2-3ครั้งมันคืออุบัติเหตุ และเขาก็ไม่ได้เก็บมาคิดหรือใส่ใจอะไรมากมาย แต่พอบ่อยครั้งเข้าก็เริ่มที่จะสงสัยความผิดพลาดหรืออุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเหมือนกัน
แอบคิดว่าจองกุกมันตั้งใจมากกว่าที่จะเป็นอุบัติเหตุ แต่ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรือหลงตัวเองมากเกินไป เด็กตัวเท่าไหล่เมื่อ3-4ปีก่อนที่ถูกเขาล็อคคอทุกวี่ทุกวัน เรียกฮยอง นอนกอดกันบ่อยๆเนี่ยนะจะคิดกับเขามากกว่าพี่ชายคนหนึ่ง
แต่พอหลายเดือนผ่านมาจองกุกเหมือนพยายามที่จะบอกเรื่องๆนึงกับเขา ทุกครั้งที่ออกทัวร์คอนเสิร์ตประเทศนั้นประเทศนี้ที ทั้งเขาและจองกุกก็เลือกที่จะแอบมานอนเล่นเกมด้วยกันเผลอหลับไปบ่อยๆ ทั้งๆที่ทางบริษัทจัดห้องนอนให้นอนคนละห้อง
ไม่รู้หรอกว่าในหัวของไอ้เด็กหน้ากระต่ายนี่กำลังคิดเรื่องบ้าๆอะไรอยู่ แต่การมาขอเขาเป็นแฟนในหอพักแบบนี้มันไม่เสี่ยงกลัวคนอื่นจะได้ยินว่าพี่น้องในวงแอบรักกัน ไอ้จีมินก็ยิ่งล้อและกวนประสาทเขาบ่อยๆอยู่ด้วย
ให้ตายเหอะ... บรรยากาศตอนอยู่กับจองกุกน่าอึดอัดเป็นบ้า
หลายครั้งพยายามที่จะนอนหลับหนีก่อนได้ยินประโยคขอคบของเด็กนี่ ไม่ใช่เขารังเกียจที่จะเป็นแฟน แต่ด้วยความเป็นฮยอง... มันทำให้ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องง่าย จะว่ารู้สึกไหมเขาก็ไม่มั่นใจว่าการที่เผลอใจเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เผลอทำตัวไม่ถูกทุกครั้งที่ถูกแซว อาการพวกนั้นมันใช่รักหรือเปล่า?
"เด็กเวร"
"จะปฏิเสธตัวเองทำไมแทแท"
"ใครอนุญาตให้นายเรียกฮยองว่าแทแท ห้ามเรียกแทแท"
"แฟนครับ มากินเหอะ ผมทำเสร็จแล้ว" พอได้ยินน้ำเสียงกวนๆดังขึ้นมือก็รีบคว้าเอาลูกสตรอเบอรี่ขว้างมันใส่ไอ้เด็กหน้ากระต่ายกวนประสาทจนอีกคนหลบแทบไม่ทัน
"ของกิน ใครให้มาปาเล่น ผมซื้อมาด้วยเงินผมนะเว้ย เอาเงินผมมาปาเล่นแบบนี้ได้ไง"
"กวนประสาท!"
"ไหนบอกหิว หิวก็มานั่งกินดีๆดิ" ความจริงแล้วก็ไม่ได้อยากจะแกล้งให้ทำหน้าตึงใส่เท่าไหร่หรอก
แทแทเดินเข้ามารับถ้วยที่จองกุกตักไว้ให้ กลิ่นหอมๆของมันเหมือนจะทำให้ลืมเหตุการณ์ก่อนหน้าไปโดยปริยาย
ร่างผอมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้และตั้งหน้าตั้งตากิน พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเจ้าเด็กหน้ากระต่ายกำลังจ้องเขาและยิ้มอยู่
"มองอะไร"
"น่ารักไงถึงมอง"
"ให้ตายเหอะ ไม่เห็นจะชินกับนายเลย เลิกมาพูดจาหวานๆเล่นหูเล่นตาใส่เดี๋ยวนี้! ไม่หลงคารมเด็กหน้ากระต่ายหรอกนะ" จองกุกยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองอย่างเก้อๆ ไม่รู้ดิ.. มันออกไปเอง
"โถ่.. แทแท"
"ย่าส์.."
"..."
"เป็นไร?" คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถึงกับต้องรีบวางตะเกียบเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลังโดยที่จองกุกยังคงยืนอยู่แต่กลับโน้มตัวลงมากอดไว้แล้วจับเขาโยกไปมาเหมือนเด็กๆ ปลายคางเกยไว้ที่ช่วงไหล่ติดจะอ้อน
"เป็นแฟนกันเถอะ ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง.. ทำไมเราไม่มาทำอะไรให้มันถูกต้องล่ะ หืม?" ประโยคหลังหันมามองคนพี่อย่างต้องการคำตอบ
แทฮยองถอนหายใจยาวเหยียด
"ไม่เป็นไม่ได้ไง เราเป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว"
"การที่เราชอบใครสักคนหรือรักใครสักคนมันก็อยากทำให้ทุกอย่างมันถูกต้อง ผมเหมือนชู้พี่ไม่มีผิดจะหึงก็หึงไม่ได้ไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมอึดอัด"
"ฮยองยังไม่เคยหึงนายเลย"
"ไม่เหมือนกันนิ ผมก็ผม"
"ไม่เอา ไม่ตกลง ปล่อยเดี๋ยวนี้"
"ไม่ตกลงผมก็ไม่ปล่อย เราก็อยู่ทั้งแบบนี้แหละ อยู่แบบนี้จนฮยองคนอื่นๆเข้ามาเห็นเลย แล้วผมก็จะบอกพวกฮยองไปว่าเมื่อกี้เราจูบกัน" ประโยคเอาแต่ใจแบบเด็กๆนี่มันยังไงกัน
พอรู้ว่ายังไงจองกุกมันก็ไม่ยอมปล่อยแน่ๆ แทฮยองจึงพยายามที่จะแงะมือที่กอดคอเขาอยู่ออก ทั้งปลายคางที่เกยไว้ที่ไหล่พอพยายามจะผลักไสยิ่งเกาะไว้แน่นกว่าเดิมจนเริ่มหายใจไม่ออก บ้าเอ้ย... ไอ้เด็กคนนี้มันจะตื้อไปถึงไหน
"จองกุก! ปล่อยโว้ย ยุนกิฮยองอยู่ในห้องเดี๋ยวออกมาเห็น"
"ตอบตกลงมา"
"ย่าส์ นายกำลังบังคับรู้ตัวไหม?"
"ฮยองไม่อยากได้ของขวัญวันเกิดจากผมไง?" จริงที่วันนี้เป็นวันเกิดแทฮยอง ก่อนหน้าก็ฉลองกับครอบครัวมาแล้ว เมมเบอร์ในวงคนอื่นๆก็ไม่ว่างกันเหลือแค่เขา จองกุก ยุนกิฮยองที่นอนอยู่ในห้อง
"จะให้ก็เอามา เกาะเป็นปลาหมึกอยู่ได้"
"แค่ตอบตกลงว่าเราจะเป็นแฟนกัน ผมรู้นะว่าฮยองคิดมากเรื่องที่ไม่อยากให้เมมเบอร์หรือใครๆรู้ว่าเราชอบกัน รู้ว่าฮยองกลัว.. ฮยองกลัวคนอื่นๆล้อเรื่องที่เราชอบกัน เราก็ไม่ต้องบอกเมมเบอร์คนอื่นๆก็ได้ ผมตามใจฮยองอยู่แล้ว" ปลายจมูกโด่งจรดลงบนผิวแก้มเนียนเบาๆ แทฮยองมองค้อนจนเด็กที่ทำตัวเนียนหอมแก้มผละออก
"จะว่ากลัวมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ไม่อยากโดนจีมินมันล้อด้วย"
"งั้นผมขอถามฮยองอย่างหนึ่ง"
"อะไร"
"ฮยองชอบผมไหม?" ดวงตากลมโตจดจ้องไปยังเสี้ยวหน้าของคนถาม
จะว่าไปแล้วคำถามนี้มันก็ค่อนข้างที่จะยากเหมือนกัน ถ้าสิ่งที่แทฮยองกำลังเป็นอยู่ตอนนี้มันเรียกว่าความรัก.. เขาคงจะชอบเด็กคนนี้จริงๆแหละ
"คิดว่าไง"
"ผมอยากได้ยินจากปากฮยองมากกว่า"
"..." พอเอาเข้าจริงก็พูดยากเหมือนกันแฮะ ยิ่งถูกสายตาที่ต้องการคำตอบของจองกุกมองแล้ว ประโยคบอกชอบ.. มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยสักนิด
"หืม?"
"จองกุก นายก็รู้คำตอบอยู่แล้วอย่าถามจะได้ไหม มันพูดยาก" แทฮยองโวยใส่
"พูดอยากตรงไหน ผมชอบฮยอง ชอบตั้งแต่แรกชอบตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรก ชอบทุกครั้งที่ฮยองยิ้มให้ผมเป็นห่วงผม เล่นกับผม"
"..."
"มันค่อนข้างจะแก่แดดไปหน่อย แต่ที่ผมบอกมันคือเรื่องจริงทั้งหมด ผมชอบฮยองมากพอที่จะทำให้ผมไม่อยากเป็นแค่น้องชาย ตั้งหลายปี.. แต่เราอยู่ด้วยกันมันดีมาก อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปกับเมมเบอร์อีก5ก็ด้วย" ประโยคสารภาพที่ยาวเหยียดของจองกุกเผลอทำให้อีกฝ่ายจินตนาการถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
มันก็จริงอย่างที่จองกุกบอก ทั้งเขาและเด็กนี่ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆบ้านก็เคยไป เที่ยว กินข้าว ดูหนังก็ไปด้วยกัน
"..."
"ฮยองรู้ไหมอะไรที่ทำให้ผมรู้ว่าเราใจตรงกัน"
"?"
"สายตา การกระทำ คำพูด น้ำเสียง ฮยองไม่เคยสังเกตเรื่องพวกนี้เลยหรือไง?" แทฮยองส่ายหน้าเบาๆ เอนหัวซบคนน้อง "ผมออกจะชัดเจนขนาดนี้"
"ก็ไม่รู้ว่าเผลอไปรู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน พึ่งรู้ตอนที่ตัวเองทำตัวไม่ถูกเขินแปลกๆนั่นแหละ"
"ถ้าเรารู้สึกเหมือนกัน.. ให้ผมดูแลฮยองบ้างได้ไหม เป็นแฟนกันแทแท"
"ก็ไม่ได้ปฏิเสธนิ" สิ้นประโยคของคนพี่รอยยิ้มกว้างก็ปรากฎฉายบนใบหน้าของจองกุก วันนี้คงจะเป็นวันที่มีความสุขมากๆเหมือนวันที่ได้เดบิวส์และวันที่ประสบความสำเร็จ
การได้ครอบครองหัวใจคนที่ตนตกหลุมรักมาหลายปีมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากของขวัญชิ้นสำคัญและมีค่าในชีวิตหรอก
"ผมมีอะไรจะให้"
"อะไรหรอ"
"รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวผมเอามาให้" แทฮยองมองตามเด็กตัวยักษ์ที่วิ่งออกไปทางด้านนอก สักพักก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องใบเล็กที่ทำให้คนพี่ต้องชักสีหน้างง
"อะไรหรอ?"
"แหวน" พูดพร้อมกับเปิดกล่องออก เป็นแหวนสีเงินขนาดไม่ใหญ่คล้ายกับห่วง มี5-6วง มักเน่ตัวใหญ่คว้าเอามือซ้ายของคนเป็นพี่แต่โดนชักกลับก่อน
"พึ่งสารภาพรัก จะขอแต่งงานเลยเหรอ? นายบ้าไปแล้วจองกุก"
"เปล่าสักหน่อย มันคือของขวัญวันเกิดของพี่ต่างหาก ผมอุจส่าสั่งทำให้ล่วงหน้าเลยนะครับ กะว่าจะเอามาสารภาพรักและขอเป็นแฟนเนี่ยแหละ" พอจองกุกสารภาพออกมาแบบนั้นแทฮยองจึงยอมยื่นมือไปให้ แหวนสีเงินถูกสวมบนนิ้วนางข้างซ้าย
"เก๋ดี แต่ทำไมถึงซื้อมาหลายวงล่ะ?"
"อีก4วง พี่ก็ใช้สวมที่นิ้วทางด้านขวา มันเหมือนเป็นแหวนใส่แฟชั่นของวัยรุ่นมากกว่า และผมมั่นใจว่าไม่มีใครคิดว่าเราคบกันแน่นอนครับ ผมก็มีนะ" จองกุกยกมือซ้ายขึ้นให้ดู เป็นแหวนเงินวงเดียวกันกับที่แทแทสวมอยู่ แต่มันถูกสวมใส่ไว้นิ้วนางกับนิ้วก้อย
"เป็นเด็กยักษ์ที่ฉลาดดีนิ สมกับเป็นมักเน่ทองคำ"
"การสวมนิ้วนางไม่ว่าจะข้างซ้ายหรือข้างขวาบ่งบอกว่าคนๆนั้นมีเจ้าของแล้ว เพราะเขาถือกันว่านิ้วนางเป็นนิ้วที่เชื่อมกับหัวใจ พี่เป็นของผม ห้ามถอดเด็ดขาด" แทฮยองเชิ่ดปากขึ้น ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
"หมั่นเขี้ยว"
"อะไร?" จองกุกไหวไหล่ จังหวะเดียวกับที่แทฮยองหันมาสนใจแหวนที่เหลือ เขาหยิบมันขึ้นมาสวมนิ้วชี้ข้างขวา นิ้วกลางและตามด้วยนิ้วก้อย มีแอบเหล่มองคนน้องบ้าง
"ผมมีของขวัญมาให้พี่แล้ว ไหนรางวัลผมล่ะ?"
"รางวัลอะไร เป็นเด็กที่หัดหวังผลตั้งแต่เมื่อไหร่"
"โถ่.."
"โถ่อะไร"
"ให้จงให้จุ๊บงี้ ไม่มีหรอครับ"
"เดี๋ยวนายจะโดน!"
**********************************
ท่านประธานคะมีคนแอบคบกันค่ะ
มาแจกไอจี ทวิตเตอร์เลย
IG: kookv.vkook_btsth
Twitter: @bai_twt เอาไว้อัพเผื่อมีฉากคัท
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอนานมาก นึกว่าเทไปซะแล้วว
รอนะคะ💜