คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความลับเกือบแตก 1
เียระไนนึึ้นไ้ว่ายัไม่ไ้นำสรอว์เบอร์รีออมาาที่เ็บอท้ายรถ ึรีบไปเอา แ่้อยืนนิ่ราวับถูสาปให้เลื่อนไหวร่าายไม่ไ้ พอเห็นว่าใรอยู่หน้าร้าน
“เอาแล้วไ มานไ้” เียระไนรับรู้ว่าหัวใอเธอเ้นแรมาๆ โีที่เธออยู่ในร้าน และอลัารยัไม่ไ้เ้ามา เธอรู้สึอบุนที่โทร.มาหาเาในัหวะนี้พอี ึ่วยยืเวลาออไปไ้สัเล็น้อย
“ยัอุส่าห์หานเอ”
ถ้าให้ปะิปะ่อเรื่อราว ็ไม่ยาสัเท่าไร เธอิว่าอลัารหาร้านัอบรีาูเิล และร้านอสมปรารถนาอยู่ใล้ศูนย์าร้าแห่นั้นมาที่สุ เาึมาาม้อมูลที่ปราในูเิล
เามาที่นี่ เพื่อเอาาเมาั
เียระไนถูวามระวนระวายรบวนอย่าหนั เล่นเอาเธอทำอะไรไม่ถูเลย หาะพูว่าเธอสิแไปั่วรู่ ็ไม่ผิสัเท่าไร พอไ้สิ มีสมาธิ เธอึสูลมหายใลึๆ บอัวเอให้ใเย็นๆ
เธอรีบเ็บรูปถ่ายอสายใยรัที่ใส่รอบวาไว้ร้านบนสุอั้นวาหนัสือไปไว้ในรัว แล้วอุ้มสายใยรัเ้าไปในห้อนอน ึ่อยู่ถัไป เป็นพื้นที่ส่วนัว เวลาสมปรารถนาทำานนึ เพราะมีานเร่่วน ็ะนอนที่นี่
“เือน เรียมรับลู้าหน่อย้า”
วเือนมอไปยัหน้าร้าน แล้วทำาโๆ
“โห! นี่นหรือเทวา ทำไมหล่อเบอร์แรแบบนี้”
เียระไนยิ้มำๆ ที่วเือนอยู่ในอาาระลึเมื่อเห็นผู้ายทีู่ีมาๆ อย่าอลัาร
วเือนเป็นหลานสาวอเพื่อนบ้าน ึ่บ้านอยู่ห่าาบ้านสมปรารถนาไปห้าหลั พ่อับแม่แยทาันั้แ่วเือนอายุห้าวบ วเือนอยู่ในวามูแลอป้ามาลอ หลัาบารศึษาระับมัธยมศึษาอนปลาย ็มาทำานที่นี่ และเรียนมหาวิทยาลัยเปิ
เรียไ้ว่าวเือนเป็นผู้่วยมือวาอสมปรารถนา ป้าอวเือนอบรมหลานสาวไ้ี วเือนเป็นนยันมาๆ ถ้าไม่ป่วย ็ะไม่หยุานเลย
เียระไนปล่อยให้เป็นหน้าที่อวเือน เธอหยิบสมาร์โฟน แล้วไปที่ห้อรัว โทร.หาสมปรารถนา้วยวามร้อนใ
“ให้ายเถอะ แบฯ หมแน่ๆ” เียระไนมั่นใว่าเป็นไปามที่เธอพู เพราะเธอไ้ยินเสียให้ฝา้อวาม ปิแล้ว สมปรารถนาะเปิโทรศัพท์มือถือลอเวลา
“ส้มเอ๊ย แบฯ ะมาหมอะไรอนนี้” เียระไนโทร.ไปหาสุรภี ทว่าผลลัพธ์็ออมาเหมือนัน
“ให้มันไ้แบบนี้สิ แบฯ หม ทั้เรื่อป้า เรื่อหลาน” เธอยมือุมมับ ออาห้อรัว มารมุมรับรอ ึ่สามารถมอเห็นภายนอร้านไ้ อนนี้ อลัารยัุยโทรศัพท์ไม่เสร็
“ทำไี ทำไี” แววา สีหน้า และน้ำเสียอเียระไนแสถึระับวามัวลที่มีปริมามาเหลือเิน
“พี่ใ๋เป็นอะไระ ูร้อนใมาๆ” วเือนถามอย่าสสัย
“เฝ้าร้านให้ีนะ ยืมรถเรื่อหน่อยสิ” เียระไนนึออแล้วว่าะทำอย่าไรเพื่อไม่ให้สมปรารถนาเอับอลัาร
วเือนพยัหน้าเร็วๆ วิ่ไปหยิบุแรถมอเอร์ไ์มาให้เียระไน
เียระไนใส่หน้าาอนามัย หยิบระเป๋าสะพาย และออไปโยใ้ประูหลัร้าน
“ส้ม แอย่าเพิ่มาถึนะ” เียระไนบิุแ แล้วปุ่มสาร์อยู่สามสี่รอบ เพราะสาร์ไม่ิ
“อะไรันเนี่ย ะมาเเรอนนี้ไม่ไ้นะยะ” เียระไนหุหิอย่าที่สุ ูท่าแล้ว อะไรๆ ็ไม่เป็นใให้เธอเลย
เธอลอสาร์รถอีรั้ แ่ผลที่ามมา ็เหมือนเิม
“ทำไีเนี่ย” เียระไนูที่หน้าปัแสปริมาน้ำมัน
“่ะ น้ำมันหมอี หม่วสำัพอี เือนนะเือน แี่รถยัไอแเนี่ย ไม่ไ้เ็อะไรเลย” เียระไนมอไปที่อลัาร เายัุยโทรศัพท์
“ุยอะไรอเานัหนา ุยไม่เสร็สัที” ที่เียระไนยืมมอเอร์ไ์อวเือน เพราะะใ้ทาลั ประหยัเวลามาว่าับรถอเธอไปเอ ประมาสิบนาที ็ถึบ้านอสมปรารถนา
“ไปัรอส้มรทาเท้า ่อนถึร้าน ็แล้วัน” เียระไนพูแล้ว ็ทำเลย ไม่ถึสามนาที เธอ็มายืนบนบาทวิถี
เธอมอไปที่หน้าร้าน ไม่เห็นอลัาร แสว่าเาเ้าไปในร้านเรียบร้อยแล้ว
“ส้ม อย่าเพิ่มานะ”
“ว้าย!” เียระไนอุทาน้วยวามใ เพราะถูี้เอว
“แมายืนทำอะไรรนี้” เ้าอำถามนี้ ือสมปรารถนานั่นเอ
“ให้มันไ้แบบนี้สิ เอาแล้วไ ไม่ทันาำ” เียระไนึแนสมปรารถนาให้เินามไปที่ศาลารอรถประำทา
“อะไรอแเนี่ยใ๋ ทำไมไม่เ้าไปในร้าน” สมปรารถนาถูวามวย่อวนอย่าหนั
“ุอาร์มเอาาเมาั ันให้เือนรับออเอร์” เียระไนไม่ไ้อบในสิ่ที่เพื่อนถาม
“หา” เพราะใมา วาอสมปรารถนาึยายว้าึ้น เธอรับรู้เลยว่าหัวใเ้นแรถี่ยิบ
เียระไนับมือสมปรารถนา รู้สึไ้ว่ามืออเพื่อนรัเย็นเี๊ยบ ราวับเพิ่เอามือไปแ่ในถัน้ำแ็ เียระไนบอให้สมปรารถนารู้ว่าทำไมเธอถึมายืนรอสมปรารถนารนี้
สมปรารถนาพยัหน้าเร็วๆ รับรู้ที่เียระไนบอเล่า
“ะทำยัไีอะแ ันไม่อยาเอเา” สมปรารถนาเย่ามือเียระไนแรๆ น้ำเสียอเธอสื่ออย่าัเนว่ามีแ่วามระวนระวาย
++++++
ความคิดเห็น