คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รู้สึกรักและผูกพันตั้งแต่แรกเจอ 4
“ไม่ใ่ พ่อน้อเลิฟอยู่บนสวรร์ พ่อเป็นเทวาอยู่ที่นั่น”
สมปรารถนาลายอ้อมอ รีบผละไปูลูสาว แล้วปัผมที่มาปรแ้ม ลูบแนเบาๆ เียระไนถอนหายใพลาส่ายหน้า รู้สึสสารหนูน้อยอย่าสุหัวใ
“โถ! น้อเลิฟ หมูอ้วนอแม่ส้ม”
สมปรารถนาับมือลูมาแนบแ้ม เลียวลื่นแห่วามสสารลูน้อยพัใส่หัวใระลอแล้วระลอเล่า เธอลั้นน้ำาไม่ไหวริๆ นึถึเรื่อราวในเย็นวันสุท้ายอภาารศึษาที่หนึ่
เธอไปรับสายใยรัที่สนามเ็เล่น พอเห็นลูสาวน้ำาไหลอาบแ้ม ็ใมา สอบถามาวาสนา ึรู้ว่าเิอะไรึ้น
วาสนาึอธิบาย่ายๆ ให้อทัพเ้าใว่าพ่ออสายใยรัเป็นนี ึไ้เป็นเทวาอยู่บนสวรร์
ถ้าอทัพอยาไปอยู่บนสวรร์ ันั้น อนที่อยู่โลใบนี้ ็้อทำวามีเยอะๆ เริ่ม้วยารไม่พูเรื่อนี้ับสายใยรัอี ืนยัพู พอายไป ะ้อนร โน้มในระทะทอแ
วาสนาเล่า่อว่าสีหน้าออทัพในอนนั้นูใมา และหวาลัว ึให้สัาับวาสนาและสายใยรัว่าะไม่พูแบบนี้อี
เรื่อนี้ วาสนาะแ้ผู้ปรอออทัพ อนที่พวเามารับลูาย
‘อโทษรับุน้า’ อทัพเอามือประบันไว้ลาอ แล้ว้มศีรษะลอย่านอบน้อมหลัาที่วาสนาพาอทัพมาหาสมปรารถนา
‘ไม่เป็นไรนะ๊ะนเ่’ สมปรารถนาลูบศีรษะอทัพอย่าเอ็นู
อทัพยิ้มแ่ แล้วมอสายใยรั
‘น้อเลิฟ เ้าอโทษ ่อไป เ้าะไม่พูับน้อเลิฟแบบนี้อีแล้ว ยโทษให้เ้านะ’
สายใยรัปาน้ำาไป สะอื้นไป้วย ไม่พูอะไร
สมปรารถนายิ้มน้อยๆ แล้วลูบหลัลูสาวอย่าปลอบโยน
‘น้อเลิฟ เป็นเพื่อนัน อย่าโรธันนานเลยนะะ’
สายใยรัมอุแม่ แล้วพยัหน้าเบาๆ เื่อทีุ่แม่พู
สมปรารถนาับมืออทัพวาบนมือสายใยรั แล้วเย่าไม่แรมา
‘ีันนะ๊ะ’
สายใยรัับอทัพ่าน่า็พยัหน้าพร้อมัน และยิ้มให้ัน
เย็นวันนั้น เวลาหโม สมปรารถนาไ้พูุยับุลนาถ
ุลนาถอหมายเลโทรศัพท์ส่วนัวอเธอาวาสนา ุลนาถอโทษในสิ่ที่อทัพทำ
สมปรารถนาไม่ไ้ถือโทษโรธเือ มออย่าเ้าใว่าเป็นธรรมาิอเ็ๆ ที่ะรู้สึสสัย นที่รู้ัเธอ อย่าเ่นวาสนา็เ้าใว่าสามีอเธอเสียีวิ บานิว่าเธอแยทาับสามี เธอไม่ไ้บอวามริให้ใร่อใรรู้ว่าเรื่อราวเป็นอย่าไร
เธอึัวเอออาเหุาร์ที่นึถึ ถ้าเป็นไปไ้ เธออยามีีวิรอบรัวที่ี มีวามสุ อยู่ันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลู แ่เรื่อที่เธอทำไว้ับพ่ออลู ่าน่าละอายใ เธอะล้าสู้หน้าเาไ้อย่าไร
สมปรารถนาหอมแ้มลูน้อยเบาๆ สายใยรัหลับปุ๋ย ไม่พูละเมออี
เียระไนเินมาบีบไหล่สมปรารถนาไม่แรมา
“แ ันโอเ” สมปรารถนายิ้มน้อยๆ พูเสียแบบระิบ เพราะลัวว่าลูสาวะื่น
“ะไปูป้าสุไม่ใ่เหรอ ไปเถอะ ันเฝ้าร้านให้” วันนี้เป็นวันเสาร์ เียระไนไม่้อไปทำาน เธอ็ใ้เวลาลุอยู่ที่นี่ั้แ่่วสายๆ ะลับอีที อนสอทุ่มรึ่
“้ะ ฝาแป๊บหนึ่นะ เี๋ยวันมา ถ้ามีลู้ามารับเสื้อ แ็เรียเือนแล้วันนะ”
“ไ้เลย”
สมปรารถนาหยิบระเป๋าสะพายล้อบนไหล่้าย แล้วไปึ้นรถี่ปุ่นลาเ่าลาใหม่ที่ื้อ่อา ‘อน์’ เพื่อนอสุรภี และับไปที่บ้าน ึ่อยู่ห่าาร้านประมาสอิโลเมร
ัหวะที่สมปรารถนาับรถออไป เมอร์เเสันาม็เลี้ยวเ้ามา และเลื่อนไปอยัพื้นที่อรถ้าร้าน
อลัารื้อาเัวใหม่าร้านเสื้อผ้าแบรน์เนมสำหรับสุภาพบุรุษ เาหยิบถุระาษที่ใส่าเเปื้อนราบไอศรีม็อโแล แล้วลารถ เินมาถึหน้าร้าน มอป้ายื่อร้าน เป็นวลม มีรูปเสื้อและอไม้อยู่รลา ้านบนเป็นื่อร้าน ้านล่าเป็นหมายเลโทรศัพท์อร้าน
“วามหอม ื่อร้านน่ารัั อไม้ แสถึลิ่นหอม” ในวามรู้สึออลัาร นอาื่อร้านะน่ารัแล้ว โยภาพรวมอร้าน็น่ารัมาๆ
ร้านั อบ รีแห่นี้อยู่ในทำเลี ิถนนให่ เป็นอาารพาิย์ั้นเียว ินพื้นที่สามูหา ทะลุหาัน เท่าที่เาสัเเห็น ภายนอัวร้านแ่้วยโทนสีาว สีมพูและสีฟ้า มอูแล้ว รู้สึสะอา สบายา สบายใและอบอุ่น
“ไม่รู้ว่าอนเย็น ะเสร็ทันหรือเปล่านะ ัวเียว านเร่่วน ร้านน่าะรับ”
อลัารพูบ ็ะเินไปในร้าน แ่้อะัเท้า เพราะสมาร์โฟนส่เสียเป็นเพลามที่ั้่าไว้ บอให้รู้ว่ามีนโทร.มาหา เาเลย้อรับสาย
@@@@@@
ความคิดเห็น