คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ของขวัญวันคล้ายวันเกิด 1
เล่ห์ลวรัุแม่เลี้ยเี่ยว
อีบุ๊ ลเหลือ 79 เหลือ 269
544 หน้า 89586 ำ
ระยะเวลาโพรโมัน เริ่ม 00.00 วันที่ 1/8/2566 ถึ 15/9/2566 เวลา 23.59
าวน์โหล ลิที่ลิ์นี้ > Meb : https://bit.ly/3Nm6SER
มหานรที่ไม่เยหลับใหล สมานามนี้ั้าารับเลื่อนเศรษิอเมือที่มีารเลื่อนไหวลอวันและลอืน
รอยยิ้มอ ‘พรสวรร์ แ้วศิริุล’ แสวามรู้สึว่าเธอมีวามสุมาเหลือเิน แววาและสีหน้า ็เป็นไปทิศทาเียวับรอยยิ้ม
“ถึแล้ว้า นิวยอร์” พรสวรร์ยิ้มสวยๆ โพสท่า เพื่อถ่ายรูปาล้อหน้าอสมาร์โฟน เธอปุ่มถ่ายรูปแบบไม่ยั้มือ
“สวยั” เธอยิ้มอย่าพึพอใ แล้วเ็บสมาร์โฟนไว้ในระเป๋าสะพาย้า
พรสวรร์มาที่นิวยอร์ เพื่อเที่ยว เพื่อพัผ่อน เพื่อาร์พลั สิบห้าวันนี้ เธอะอบโยวามสุให้เ็มที่
อนมา เธอไม่้อออ่าั๋วเรื่อบินเอ เพราะ ‘วิภา แ้วศิริุล’ ผู้เป็นป้าัารให้เสร็สรรพ พร้อม้วยที่พัาโรแรมหรู ระับหาว ใลาเมือนิวยอร์
อันที่ริแล้ว อภินันทนาารส่วนนี้มาาเ้านายอวิภา ึ่เป็นเ้าอร้านอาหารไทย แทบไม่น่าเื่อว่าวิภาะมีเ้านายที่แสนีนานี้
อนทีุ่ยับวิภาเมื่อสามวัน่อน วิภาบอว่า้วยวามยัน อทนและฝีมือในารทำอาหารไทยอวิภาถูปาลู้า เ้านายเลยมอบอวัิ้นนี้ให้
วิภารับอวั้วยวามเรใ วิภาอยาเอพรสวรร์ ึวนพรสวรร์มาที่นี่ เพื่อให้พรสวรร์ใ้อภินันทนาารแสนีามนี้แทนวิภา เพราะวิภาอยาสะสมวันหยุในารทำานไว้ เผื่อะไ้ใ้อนลับเมือไทย
พรสวรร์ิอยู่นานหลายวัน ้วยวามเรใวิภา เพราะอวัิ้นนี้ เป็นอวิภา แ่วิภาบอว่าอย่าไ้ัวล ถ้าพรสวรร์ว่า ็ให้รีบมานิวยอร์ หาไม่ถือสาอะไร ็ิเสียว่าวิภามอบอวัวันล้ายวันเิให้เธอย้อนหลั็แล้วัน ารไม่ไปใ้บริารโรแรมแห่นี้ เป็นเรื่อน่าเสียายอย่ามา
วิวี อาหารอร่อย ที่พัแสนสบาย ในระยะเวลาห้าวันห้าืน โยที่พรสวรร์ไม่้อวัเินเอ เป็นโอาสีๆ ที่หาไม่ไ้่ายๆ
ห้อพัราาหลัหมื่นที่เือบะใล้ถึหลัแสน วิวหลัล้าน เวลาลาืน แสไฟาอาาร่าๆ ะส่อแสแห่วามาม ราวับะอวว่าแสไฟาึไหนะสวยว่าัน
นอานี้ ยัมีาเฟ่น่ารัๆ เ๋ๆ และอาร์แลเลอรีเ็มไปหม ถูใพรสวรร์อย่ามาที่สุ เธอะไ้เ็บภาพสวยๆ ไปโพส์ที่เฟบุ๊ แฟนเพอบอน อเ้ ร้านาแฟและเบเอรี่ที่เธอเป็นเ้าอ
ถ้าพรสวรร์ไม่ื่นเ้น ็โหัวเอมาเินไป เธอเพิ่เยมานิวยอร์รั้แร แน่นอนว่าเธอเ็บอาารนี้ไม่อยู่
“อวยพร”
พรสวรร์หันไปามเสียที่เรียื่อเล่นอเธอ
รอยยิ้มอย่าว้าวาปราึ้นที่ริมฝีปาอพรสวรร์
ส่วนเ้าอเสียนั้น็ยิ้มว้าพอๆ ับเธอ
“ป้าภา” เธอโผไปอวิภา้วยอย่าิถึ
วิภาออบ ลูบผม ลูบหลัหลานสาวรัใร่
“สวยึ้นเยอะเลยน้า อวยพรอป้า”
พรสวรร์น้ำาลอ สามปีแล้วที่เธอไม่ไ้มาเอวิภา พบันและุยันผ่านทาหน้าอสมาร์โฟน
วิภาเ็น้ำาที่ไหลลมาาวาู่ามอหลานสาว
“ร้อไห้ทำไม”
“พรีใ่ะ” พรสวรร์พูบ ็อวิภาอีรั้
วิภามีสีหน้าหนัใ ิสำนึถูวามรู้สึผิวบุมไว้
พรสวรร์ันัวเอออาอ้อมออวิภา
วิภารีบปรับสีหน้าให้เป็นปิแทบไม่ทัน
“ป้าภาสบายีไหมะ”
“สบายี้ะ” วิภามอบรอยยิ้มให้พรสวรร์
“แล้วพรล่ะ”
“สบายี่ะ านที่ร้าน็ยุ่ๆ หน่อย อนนี้ ให้ป้าิ๋วับพี่อ้อยูแลไป่อน่ะ เพราะพรอยู่ใน่วพัร้อน พวเาไว้ใไ้ อีอย่านะะ พรูล้อวรปิอร้านามือถือไ้่ะ” รอยยิ้มเปื้อนทั่ววหน้าามอพรสวรร์เมื่อพูถึลู้าที่มีวามยันและื่อสัย์
“ีแล้ว มาพัผ่อนบ้า อะไรบ้า”
“ั้นไปโรแรมันเลยไหมะ”
“ไป้ะ” วิภา่วยพรสวรร์เ็นรถเ็นระเป๋าสัมภาระ เพื่อไปึ้นรถที่อรออยู่
“โอ้โฮ! เ้านายอป้าภาใีสุๆ ไปเลยนะะ มีรถมารับ้วย” น้ำเสียอพรสวรร์ ฟัแล้ว ็รู้เลยว่าเธอื่นเ้นอย่าสุๆ วามรู้สึนี้แสออผ่านทาแววาและสีหน้า้วย
“้ะ เ้านายอป้าใีมาๆ” วิภายิ้มน้อยๆ แล้วพยัหน้าให้พรสวรร์ึ้นไปนั่ ส่วนสัมภาระในารเินทา นับรถ่วยยึ้นรถ
หลัาสอป้าหลานนั่ที่เบาะโยสาร้านหลัเรียบร้อยแล้ว รถันาม ็เลื่อนไปามเส้นทา
พรสวรร์เพลิเพลินับารมอึสวยๆ ถนนที่สะอาสะอ้านอมหานรนิวยอร์ แน่นอนว่าเธอถ่ายรูปไว้เยอะพอสมวร และมีถ่ายแบบเลฟี่ับวิภา้วย
วิภามอพรสวรร์ แล้วะพริบาถี่ๆ ไม่ให้น้ำาไหลออมา เธอไม่อยาทำแบบนี้ แ่ถ้าไม่ทำ เธอ็ไม่รอ
‘อวยพร ยโทษให้ป้า้วยนะ’
วิภาไ้แ่พูในใ หลัานี้ นับไปอีห้าวัน เธอ่อยมาพบพรสวรร์ ่อนที่พรสวรร์ะเ็ เอา์ เพื่อไปพัับเธอที่ห้อพัออพาร์เมน์ ระับสามาวที่เธอเ่าไว้เป็นที่หลับนอน พัผ่อนในวันที่ไม่้อไปทำาน
@@@@@
ความคิดเห็น