คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จันทรุปราคา 1
สัาไฟรารเปลี่ยนเป็นสีแ รถสัาิยุโรป ันาม ราาแพึหยุเลื่อนไหว เสียเพลรัประอบภาพยนร์โรแมนิแสนหวานอย่า when you say nothing at all ่วยทำให้ารรอไฟสัารารเปลี่ยนเป็นสีเียวไม่น่าเบื่อสัเท่าไรในวามิออธิษาน โสภานพวรร
ปลายทาที่อธิษานะไป ือร้านบอน อเ้ ร้านาแฟและเบเอรี่นาะทัรัอ พรสวรร์ เลย์ัน ลูสาวเพื่อนสนิทอแม่อเา แม้ว่าพรสวรร์ไม่ใ่น้อโยสายเลือ แ่เา็รัและเอ็นูเธอนนี้เหมือนเป็นน้อสาว
พรสวรร์ใ้ีวิู่ร่วมับฟรานิสโ เลย์ัน ู่ีวิอเธอ และมีลูสาว ือ พลอยสวย หนูน้อยัวอ้วนลม อายุสอวบ หเือน เ็น้อยสายิน
อธิษานมีประุมับทีมารลาั้แ่อนบ่ายโม ารประุมเสร็สิ้นอนสี่โมรึ่
วันนี้ ไม่มีานเร่่วนอะไร เาทำาน่ออีเล็น้อยนถึหโม พอเสร็านรนี้ ่อนลับบ้าน เาะแวะินนมอร่อยๆ ที่ร้านบอน อเ้
“ะเิันทรุปราา อนสอทุ่ม วันนี้ เป็นืนวันเพ็สิบห้า่ำ” อธิษานอ่าน่าวาเฟบุ๊ แฟนเพอสำนั่าวที่เาไล์
“ีั ะไ้เห็นันทรุปราา” อธิษานยิ้มน้อยๆ อนนี้ หนึ่ทุ่มร รอไม่นาน ปราาร์ทาธรรมาิที่นานๆ ทีะมี ็ะเิึ้น
รถันที่อยู่้าหน้ารถออธิษานเริ่มยับ อธิษานบัับรถไปามเส้นทา ประมาสิบห้านาที ็มาถึที่หมาย
เาอรถไว้รพื้นที่้าร้าน ึ่ัไว้สำหรับลู้าที่มาใ้บริาร
อธิษานำลัะเ้าไปในร้าน แ่เินไ้ไม่ถึสาม้าว ็หยุเิน เพราะเห็นุยายนหนึ่นั่ที่ม้าหินอ่อนร้าร้าน
“เมื่อี้ ับรถเ้ามา ยัไม่เห็นยายนนี้เลย” วามแปลใพุ่ใส่อธิษานอย่าั
สภาพอุยายน่าสสารอย่ามา เสื้อับาเที่สวมเปื้อนราบำ หน้าาอิโรย ผมูยุ่ๆ ราวับไม่ไ้สระผม ไม่ไ้หวีผมมาหลายวัน
“ยาย” อธิษานเรียอย่าูเิว่าุยายะมีท่าทีอย่าไร เาไม่ไ้มีอิ แ่ป้อันไว้่อน เพราะมิาีพมัมีลวิธีหลอเหยื่อ
“ว่าไพ่อหนุ่ม” น้ำเสียอหิราแหบแห้
อธิษานิว่าุยายนนี้ อนเป็นสาว ท่านสวยมาๆ หน้ารูปไ่ เรื่อหน้ารับันอย่าลัว ริ้วรอยามาลเวลาที่ปราบนใบหน้าไม่ไ้ลบวามสวยอุยายเลยสันิ
“ยายมานั่รนี้ั้แ่เมื่อไร”
“เมื่อี้นี้เอ”
อธิษานทำหน้ารุ่นิ มอุยายอย่าพิารา เาเาว่าุยายนนี้ อายุน่าะราวๆ หสิบห้าปี
“ผมับรถเ้ามา ไม่เห็นยายเลยนะ”
“ี้สสัยันะเรา” ุยายส่ายหน้าอย่าเบื่อๆ
อธิษานยิ้มแหยๆ แล้วมอะร้าใบเล็ๆ ที่มีลูอมบรรุอยู่ในอ อละห้าเม็ แล้ว็มียาม
“ยาย หิว้าวไหม” เาถามอย่าเป็นห่วาใริ อนนี้ ไม่มีวามิว่าุยาย ือมิาีพอยู่ในหัวออธิษาน
“หิวมา” ุยายลูบท้อประอบำพู
“เ้าไป้าในับผม ผมะหา้าวให้ยายิน” อธิษานบออย่าหวัี
ุยายรีบส่ายหน้าเร็วๆ
“สภาพยายเป็นแบบนี้ เ้าอร้านะให้เ้าเหรอ”
อธิษานยิ้มน้อยๆ
“เ้าอร้านใี”
ุยายส่ายหน้าอีรอบ
“ไม่เอาอะ ถึเ้าอร้านะใี แ่นในร้าน็้อมอยายอย่ารัเีย”
“ร้านปิแล้วยาย ไม่มีลู้าหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอ”
อธิษานมอุยายอย่าเห็นใ แม้ว่าเนื้อัวอุยายะไม่สปร แ่เสื้อยือลมสีฟ้าับาเสีน้ำเิน็ีนูเหมือนเ่ามา รอเท้าหูีบสีำเปื้อน้วยราบฝุ่น
“ยายอยาินอะไรล่ะ เี๋ยวผมให้น้อสาวทำ แล้วเอามาให้ยายินรนี้”
ุยายมออธิษานอย่าอบุ
“ยายะไ้ิน้าวริๆ เหรอ”
“ผมไม่โหยายหรอ ยายบอมาสิ ยายะินอะไร ถ้ามีวัถุิบที่ะทำอยู่ในู้เย็น น้อสาวผม ทำให้ไ้”
“ผัะเพระหมูสับ ไ่าวเยิ้มๆ” แววาอุยายแววึ้น สีหน้าบอวามรู้สึว่าถ้าไ้ินอาหารที่้อาร ุยายะมีวามสุมาๆ
“รอแป๊บหนึ่นะรับ เี๋ยวผมมา” พอพูบ อธิษาน็เ้าไปในร้าน
ุยายมอาม แล้วยิ้มน้อยๆ
“หน้าาี มีน้ำใ”
ไม่ถึสิบนาที อธิษาน็ลับมา ในมือถือถา บนถามีผัะเพราหมูสับรา้าวโปะไ่าว พร้อม้วยน้ำเปล่าเย็นๆ อีหนึ่วและหลอู
“อบใมานหล่อ” ุยายยิ้มอย่าอารม์ี แล้วินผัะเพราหมูสับอย่าอร่อย
“ยาย ่อยๆ ิน เี๋ยว้าวิอ” อธิษานบออย่าหวัี ุยายไม่ไ้ิน้าวมาหลายมื้อ
ุยายยิ้มนาหยี แล้วิน้าวนหมเลี้ย และูน้ำเย็นนหมว บท้าย้วยารเรอออมา
อธิษานไ้แ่หัวเราะแห้ๆ เพราะไ้ลิ่นผัะเพราเ็มๆ
“โทษที ลืมัวน่ะ”
อธิษานโบมือน้อยๆ
“ไม่เป็นไรรับ”
“แล้วยายะไปไหน่อ”
“ะไปไหนไ้ล่ะ ายลูอม ยามไม่หม” ุยายี้ใหู้อที่อยู่ในะร้า
อธิษานมอาม และิว่าะ่วยเหมาอที่เหลือให้หม
“บ้านยายอยู่ไหน”
ุยายหวานนเห็นฟันหลอ ะให้อบว่าอย่าไรีนะ
“ไม่ไลหรอ”
“แล้วลูหลานล่ะ”
ุยายโบมือเร็วๆ
“ไม่มี”
“ัวนเียวเหรอยาย”
“ใ่แล้ว”
อธิษานมอุยายอย่าสสาร วัยราอบาน็ไม่ไ้อยู่อย่าสุสบาย ัวนเียว ไม่มีนูแล เาเื่อว่าุยายไม่น่าะใ่ประเภทอมืออเท้า อย่าน้อย ุยาย็พยายามหาเลี้ยีพ
“ให้ผมไปส่ไหม” อธิษานูเป็นนไม่มีเรี่ยวแร แ่อนที่เาเห็นุยายิน้าว ูมีแรในารินอย่ามา
เป็นอีรั้ทีุ่ยายโบมือ
“ไม่้อหรอ แ่่วยยายื้อยาม ลูอมนี่็พอแล้ว”
“ไ้สิรับ” อธิษานึระเป๋าสา์ออาาเ แล้วหยิบธนบัรใบละหนึ่พันบาทใหุ้ยายห้าใบ
ุยายทำาโ้วยวามใ
“ลูอม ยาม ไม่ถึร้อยนะพ่อนหล่อ”
“ยายเ็บไว้เถอะรับ เ็บให้ีนะ”
“ไม่เอาหรอ ให้ยายร้อยเียว็พอ” ุยายส่เินืนให้
อธิษานไม่รับืน
“เ็บไว้เถอะยาย เอาไว้ใ้่ายนะ” อธิษานถือว่าไ้ทำบุ ถ้าุยายะเป็นมิาีพ ็ิเสียว่าเ็มใใหุ้ยายหลอ
“เยอะนานี้” ุยายมอเินที่อยู่ในมือ
“นะรับ ถือว่าเป็นอวัาผม็ไ้”
ุยายยิ้มว้า
“็ไ้ ั้นนหล่อเอาลูอมับยามไปหมเลย เอาไปทั้ะร้าเลย”
“ไ้รับ”
ุยายล้วบาอย่าออมาาาเ แล้วยื่นให้อธิษาน
อธิษานอหัวเราะไม่ไ้ ุยายยื่นแหวนให้เา หัวแหวนเป็นรูปหัวใสอเียวเี่ยวันไว้
“ยาย แหวนพลาสิ”
ุยายึาใส่อธิษาน
“อย่าประเมินอิ้นนี้ารูปลัษ์ภายนอ บาที มันอามีพลัวิเศษ ถ้านหล่ออยู่ในอันราย มันอา่วยนหล่อไ้”
อธิษานยิ้มแหยๆ ิในใว่าวรยมือไหว้ แล้วพูว่าสาธุ แ่เา็ไม่วรเสียมารยาทนานั้น ุยายมีน้ำใ มอบออบแทนให้ เา็วรรับไว้
“ใส่สิ”
“ให้ผมใส่แหวนวนี้เนี่ยนะ” อธิษานหัวเราะแหะๆ
“ใส่เถอะน่า เร็วๆ”
เพื่อวามสบายใอุยาย อธิษานะทำามทีุ่ยายบอ พอุยายไปแล้ว เา่อยถอแหวนออ
น่าแปล แหวนวนี้ พอีับนิ้วเาเป๊ะ ราวับว่ามันเป็นแหวนที่ทำมาเพื่อเาโยเพาะ
ุยายยิ้มอย่าพึพอใ
“ยาย อีแป๊บหนึ่ ะเิันทรุปราา ยายอยูู่ับผมไหม”
ที่แน่ๆ พรสวรร์ไม่ไ้มาูปราาร์นี้ับเา เพราะเธอเร่อบุี้เนยสามออร์เอร์ ำนวนสิบห้าล่อ ึ่ลู้าะนำไปเป็นอฝา
ส่วนฟรานิสโอยูแลพลอยสวย ไม่รู้ว่าทัู้่ระบายสีในสมุภาพ้วยันหรือเปล่า
ุยายส่ายหน้า
“ไม่อะ ยายมีธุระ ้อไปทำ่อ อบใมานะพ่อนหล่อที่่วยยายื้อลูอมับยาม”
อธิษานอมยิ้ม เาไม่ิะรัุ้ยายไว้ เาเยหน้า มอผืนนภาที่ล้ายับผ้าำมะหยี่สีำผืนให่ โเ่น้วยวันทร์ลมโ สว่านวล แ่สีอวันทร์ำลัเ้มึ้นเรื่อยๆ อธิษานำลัะบอใหุ้ยายูพระันทร์ แ่ไม่ไ้เอ่ยำใออไป เพราะว่า
“อ้าว ยายไปะแล้ว ยัไม่ไ้ถามื่อ ยัไม่ไ้อเบอร์โทร.เลย” อย่าน้อย เาะไ้โทร.ไปถามว่าุยายถึที่พัหรือยั เาะไ้เบาใ
“เินไวนานั้นเลยเหรอ เรามอท้อฟ้าแป๊บเียวเอนะ” อธิษานเาท้ายทอยอย่าๆ ่าเถอะ เาไม่มีเวลาหาำอบ เพราะะพลาารูันทรุปราา
+++++
ความคิดเห็น