คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [5986] In My Mind
“คุณสึน้า...” น้ำเสียงร่าเริงดังขึ้นเรียกให้คนที่เดินอยู่ต้องหันกลับไปมอง
“อ้าว...ฮารุ”เสียงทักตอบกลับไปในขณะที่บุรุษผมเงินข้างกายมองอย่างรำคาญนิดๆ
“มีธุระอะไร” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาตอบกลับไปห้วนๆ
“ไม่เกี่ยวกับคุณโกคุเทระสักหน่อย” ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่คนมองอยากจะทำการฆาตกรรมยิ่งนัก
“ไปกันเถอะครับรุ่นที่ 10” ร่างสูงเอ่ยชวนคนที่กำลังยืนปั้นหน้าไม่ถูกคั่นกลางระหว่างทั้งสองอยู่
“อะ..อื้อ...ไปก่อนนะฮารุ” เสียงบอกลาถูกส่งไปยังสาวน้อย
“เอ่อ...คุณสึนะคะ ฮารุมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อยน่ะค่ะ” น้ำเสียงไม่แน่ใจดังขึ้นจากคนที่ร่าเริงอยู่เสมอ ส่งผลให้คนฟังต่างก็แปลกใจไปตามๆ กัน
“อะ..อื้อ ได้สิ แต่ขอเป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะ ^^;” ด้วยความกลัวว่าเพื่อนของตัวเองจะรำคาญมากไปกว่านี้เจ้าตัวคนถูกขอร้องจึงตอบกลับไปทั้งๆ ที่ในใจก็สงสัยว่าเรื่องอะไรกันนะที่ทำให้เธอคนนี้ดูกังวลนัก...
ฝ่ายสาวน้อยเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังโบกมือลาพร้อมกับยิ้มกว้างอีกต่างหาก แต่แววคาของเจ้าตัวกลับไม่ได้ดูสดใสเลยเหมือนเช่นเคย...และนั่นก็ทำให้ใครบางคนต้องมองตามอย่างเป็นห่วง...
“แปลก...” ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงแววตาของหญิงสาวที่แปลกไปจากเคย แม้ว่าคนอื่นอาจจะไม่สังเกตเห็น แต่เขากลับเห็นทุกการกระทำของเธอ ได้ยินทุกคำพูด และรู้...ว่าเธอรู้สึกเช่นไร....เพราะตัวเขาเองก็ไม่ต่างจากเธอ....ยังคงรอคอยแม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่เคยหันกลับมามองตัวเองเลยก็ตาม.....
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ที่เขารู้สึกแบบนี้กับเธอ ตอนแรกๆ เขาเองก็ยังทำใจรับไม่ได้ด้วยซ้ำไป แต่พอนานเข้า เขาก็ต้องยอมรับความจริงว่า...ในสายตาเขาตอนนี้มีเพียงเธอคนเดียว....แม้ว่าภายนอกเขาจะแสดงอาการออกไปตรงข้ามกับความรู้สึก เขาไม่คิดว่าเธอจะรู้...และไม่คิดอยากจะให้เธอรู้ด้วย เขาแค่ต้องการจะดูแลเธออยู่ห่างๆ ....เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว...
แสงแรกของวันสาดส่องขึ้นมาจากขอบฟ้า ปรากฏเป็นแสงสีทองอร่ามอันเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ที่เริ่มขึ้น ร่างบางขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาก่อนที่จะค่อยๆขยับเปลือกตาเปิดขึ้น และพบว่าหิมะแรกของฤดูได้โปรยปรายลงมาแล้ว...เท้านั้นเองร่างบางก็ผุดลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว....
“หิมะ...สวยจัง ....เอ๋? วันนี้..มีนัดกับคุณสึนะนี่นา!!” คิดได้เช่นนั้นเจ้าตัวก็จัดการภารกิจส่วนตัวและออกจากบ้านไปทันที แต่เมื่อเดินไปได้สักพักก็นึกเรื่องสำคัญบางอย่างได้
“แล้ว...ฮารุนัดกับคุณสึนะไว้ที่ไหนเนี่ย?” (ยัยเซ่อ.55+//ตุ้บๆๆ แฟนคลับฮารุรุม =O=;) ร่างบางแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย (เอาเลยๆ ผัวะๆๆ // โดนรุม..อีกแล้ว..) เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานรีบออกมาก่อนเพราะเขินเกินกว่าจะอยู่ต่อหน้าคนๆ นั้นนานๆ ได้ แต่ดันลืมเรื่องสำคัญไปได้นี่สิ เอายังไงดีนะ?
“ฮารุไฟต์!!!”
“เฮ้อ...สรุปเมื่อวานก็แทบจะไม่ได้นอนเลยแฮะ...ง่วงจัง” บุรุษผมเงินเดินบ่นกับตัวเองอยู่เพียงคนเดียวท่ามกลางหิมะแรกของปีที่โปรยปรายลงมา
“ฮะฮิ? นั่นมันคุณโกคุเทระนี่นา” แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยอยากจะทักคนตรงหน้าสักเท่าไร แต่ในเมื่อเดินสวนกันตรงๆ ขนาดนี้แล้วจะไม่ทักมันก็ดูจะยังไงอยู่...ก็เอาเป็นว่าทักแค่พอตามมารยาทก็พอ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโกคุเทระ” ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งให้ร่างสูงแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่...
หมับ!! มือหนาคว้าเอาแขนของคนตัวเล็กเอาไว้โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร(=o=; นั่นดิ)
“เอ่อ...ฉัน...คือ...”แล้วร่างสูงก็ต้องอ้ำอึ้งเมื่อคนตัวเล็กหันกลับมามองด้วยสายตาที่จะถามว่ามีอะไรหรือ
“คือ...”
“...?”
“แบบว่า...”
“คุณโกคุเทระมีอะไรเหรอคะ?” ในที่สุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าอึ้งอยู่นาน สาวน้อยจึงเอ่ยปากถามขึ้น
“คือว่า....เอ่อ....เธอ...เธอโอ.เค.แล้วนะ?”
“ฮะฮิ? เรื่องอะไรคะ?” สาวน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“ก็รุ่นที่ 10 บอกว่าให้ฉันมาคุยกับเธอน่ะสิ” ร่างสูงตอบกลับตามเหตุการณ์ที่ได้เจอมาเมื่อเช้า...
.....................ย้อนกลับไปเมื่อเช้านี้............
“โกคุเทระคุงงง” เสียงเรียกดังขึ้นส่งผลให้เจ้าของชื่อต้องหันกลับไปมองคนเรียก
“อ้าว อรณสวัสดิ์ครับรุ่นที่ 10” เสียงทักทายดังขึ้นจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวา
“นี่...ช่วยอะไรฉันหน่อยสิโกคุเทระคุง” คำขอร้องที่ไม่ค่อยจะเคยได้ยินถูกส่งไปยังคนที่พร้อมจะช่วยอยู่เสมอ
“ได้แน่นอนครับรุ่นที่ 10” คำตอบตอบกลับไปในทันทีโดยเจ้าตัวแทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย
“คือ...ช่วยไปคุยกับฮารุให้หน่อยสิ..พอดีวันนี้ฉันไม่ว่างน่ะ แหะๆ ฝากขอโทษฮารุด้วยแล้วกันนะ=_/\_=”
“ได้ครับรุ่นที่ 10 ^^”
.................กลับมาที่ปัจจุบัน........................
“แต่ฮารุไม่มีอะไรจะคุยกับคุณโกคุเทระนี่คะ” ร่างบางยังคงว่าต่อไป
“เอาเป็นว่าฉันมีแล้วกันน่า” คนตัวสูงตอบกลับไปทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรดี(=O= แล้วแกจะพูดแบบนั้นเพื่อ?...อ๋อ..ฟิคมันจะได้ไปต่อได้ไง 55+)
“แล้วคุณโกคุเทระมีอะไรเหรอคะ?” สาวน้อยถามขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ...ก็...” บุรุษร่างสูงยังคงนึกอะไรไม่ออก..
“คือ...” ก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี
“เธอ...”
“ถ้าคุณโกคุเทระไม่มีอะไร ฮารุจะไปแล้วนะคะ” แล้วคนตัวเล็กก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป(เออฉันก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน =O=; )
“เดี๋ยว!! เธอน่ะยังชอบรุ่นที่ 10 อยู่เหรอ?” ในที่สุดคำถามที่เจ้าตัวอยากรู้มานานก็ถูกส่งออกไปจนได้ แต่คนตัวสูงก็ทำได้เพียงยืนนิ่งรอคำตอบ...ที่เจ้าตัวไม่เคยคิดว่าจะได้ถามออกไป
“เอ๋...ไม่แล้วล่ะค่ะ ก็...คุณสึนะเขามีเคียวโกะจังอยู่แล้วนี่คะ ^^” ร่างบางตอบคำถามออกมาอย่างง่ายดายพร้อมกับยิ้มกว้าง
“แล้ว...ไม่เจ็บเหรอ?” คำถามต่อมาก็แค่เป็นเพราะเขาอยากรู้จริงๆว่าภายหลังหน้าตาที่ยิ้มแย้มนั้นไม่ได้กำลังเจ็บปวดอยู่เหรอ?
“ไม่หรอกค่ะ...ไม่ว่ายังไงคนที่ไม่ใช่ของเราก็ไม่มีทางเป็นของเราได้หรอกค่ะ ^^ แล้วอีกอย่าง...ฮารุก็ได้เจอคนที่คิดว่าเป็นของฮารุแล้วล่ะค่ะ ^^”
“งั้นเหรอ...ก็ยินดีด้วยนะ^^” คนร่างสูงตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่แฝงความเศร้าเอาไว้(แกรู้ได้ไง?//ก็นี่มันฟิคฉันนี่ หุหุ)
“ไม่ถามหน่อยเหรอคะว่าใคร?” ร่างบางเป็นฝ่ายถามขึ้นบ้างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ฉันไม่อยากรู้หรอก...แต่ฉันก็หวังว่าเขาจะดูแลเธอได้นะ...”ร่างสูงตอบคำถามนั้นออกไปเบาๆราวกับกำลังพูดกับสายลมรอบตัวเสียมากกว่า
“แต่ฮารุอยากบอกนี่คะ!!” ร่างเล็กยังคงไม่ยอมแพ้พยายามเซ้าซี้อีกฝ่ายต่อไป(อยากบอกก็บอกสิฟิคจะได้จบสักทีเมื่อยแล้วนะ =^=;)
“คุณโกคุเทระนั่นแหละค่ะ...แล้วคุณโกคุเทระคิดว่าจะดูแลฮารุได้รึเปล่าล่ะคะ?” ร่างบางเอียงคอถามอย่างน่ารัก(รึเปล่า?)
ทำให้อีกฝ่ายที่มักจะฉลาดล้ำอยู่เสมอต้องอึ้งไป 0.3465 วินาทีก่อนจะประมวลความคิดออกมาได้....นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย? นี่สาวน้อยคนนี้กำลังบอกว่าชอบเขางั้นเหรอ?(เออแกไม่ได้ฝันแต่มันเป็นฟิคเข้าใจป่ะ =o=;)
“ฉัน...ไม่รู้สินะ...ก็คงจะได้ล่ะมั้ง” บุรุษผมเงินตอบในขณะที่พยายามเก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ทำให้อีกฝ่ายต้องทำหน้าบึ้งเมื่อเห็นอาการเช่นนั้น..
“นี่คุณโกคุเทระคะทำไมคุณโกคุเทระไม่บอกว่าชอบฮารุบ้างล่ะคะ? ฮารุยังบอกคุณโกคุเทระแล้วเลยนะคะ”
“ไม่เอาล่ะ ฉันไม่บอกเธอหรอก ^^” เฮ้อ...หิมะสวยจังเลยนะเวลาที่มีเธอคนนี้อยู่ข้างๆ เนี่ย ปีนี้มันเป็นปีที่ดีจริงๆเลยนะเนี่ย...
“เฮ้อ...สำเร็จสักที” เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้นจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบอสแหล่งวองโกเล่
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่า 2 คนนั้นเขาคิดอะไรกันอยู่...มันคงจะเป็นสุดยอดลางสังหรณ์ล่ะมั้ง...
จบๆๆๆๆ ในที่สุดฟิคเรื่องนี้ก็จบอย่างที่คิดไว้แล้ว ถ้าผิดพลาดประการใด หรือใครไม่ถูกใจอะไรตรงไหนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้เลยนะเจ้าคะ_/\_ แล้วก็สุดท้าย......
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน(แม้ว่าจะเม้นหรือไม่เม้นก็ตาม=O=;) ขอบคุณมากจริงๆเจ้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น