NC Fiction Contest : Gudomana : วิหก-วานร-มัจฉา

ข้อมูลเบื้องต้น

จริงๆแล้วผมไม่รู้ข่าวนี้หรอก แต่พี่หนุ่ย (พี่น้ำโขง)

ส่งข่าวมาผมเลย ได้เขียนเรื่องนี้อะครับ

ตอนแรกๆ นึกว่าจะปั่นไม่ทันแล้ว แต่ดวงดี เลื่อนไปวันที่ 18

ยังไงผมก็ขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนนะครับ

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีกลุ่มสัตว์ตัวน้อยๆ ที่ประกอบด้วยมัจฉา วานร และวิหค ซึ่งทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และด้วยความที่ทั้งสามเป็นสิ่งมีชืวิตที่เยาว์วัย ทุกครั้งที่เกิดเรื่องพวกมันทั้งสามจะคอยช่วยกันตลอด เมื่อมีบางสิ่งที่อาจเป็นอันตรายมาทางวารี เจ้ามัจฉาจะคอยเตือนภัยแก่เพื่อนๆของมัน หากเมื่อสิ่งมีชีวิตล่องลอยบนอากาศที่อาจเป็นอันตาย เจ้าวิหคจะคอยส่งสัญญาณให้เพื่อนๆของมัน และเมื่อมีสิ่งมีชีวิตที่อาจเป็นอันตรายคืบคลานหรือย่องเข้ามา วานรจะตะโกนก้องกังวาลไปทั่วพนาไพร

ชีวิตของพวกมันมีความสุขเรื่อยมา จนวันหนึ่งพญาราชสีห์แห่งพงไพร ได้ไปปรึกษากับพญาอินทรีย์เจ้าแห่งท้องฟ้า ด้วยว่าทั้งสองต่างไม่เคยได้กินสัตว์ทั้งสามนี่เลย เนื่องจากความสามัคคีอันเหนียวแน่นของพวกมันที่จะคอยช่วยเหลือกันซึ่งกันละกันในการเตือนภัยทั้งทางบก ทางน้ำและทางอากาศ

“ดูซิ พวกนี้อยู่ มันก็ได้แต่คอยขัดขวางการออกล่าของข้า” พญาราชสีห์บ่นขึ้นมา

“ใช่...ข้าเห็นด้วย เจ้าวิหคตัวจ้อยนั้นได้แต่ป่วนข้า ข้าก็อดได้กินอาหารอย่างโอชา” พญาอินทรีย์ตอบ

“เอางี้ไหมละท่าน พวกเราไปทำให้พวกมันแตกคอกัน และตอนนั้นแหละคือเวลาที่พวกเราจะได้กินพวกมัน” พญาราชสีห์เสนอขึ้นมา

“ช่างเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจซะทีเดียว เอาเป็นว่าข้าก็มีวิธีที่ทำให้พวกมันแตกคอกันแล้วละ” พญาอินทรีย์กล่าว

ทั้งสองใช้เวลาปรึกษาหารือกับวิธีการยุให้สหายทั้งสามเกิดความขัดแย้งกัน และแล้วรุ่งอรุณมาถึง พญาทั้งสองก็ได้เริ่มแผนการของตน  มันไปดักบนเส้นทางที่เชื่อว่าวานรต้องผ่านมา พวกมันรอจนกว่าจนกว่าจะเห็นเงาของวานร ในที่สุดแผนการของพวกมันก็เริ่มขึ้น

“เออ...ท่านช่วงนี้ข้าได้ยินว่าเจ้าวิหคและมัจฉาหารือกัน” พญาอีนทรีย์กล่าว

“หารือว่าเยี่ยงไรละท่าน” พญาราชสีห์เอ่ยถาม

“ข้าได้ยินว่าเจ้ามัจฉากับวิหคพูดไว้ว่า ไอ้เจ้าวานรวันๆก็ดีแต่ทำตัวขี้เกียจซุกซน ห้อยโหนอยู่ตามต้นไม้ดูซิถ้ามันไม่ได้พวกเราคอยดูแลมันจะอยู่ยังไง” พญาอินทรีย์ตอบ

“ข้าไม่นึกเลยว่าพวกนี้จะมีเบื้องหลังขนาดนี้” พญาราชสีห์พูดออกมา

ทั้งสองจากเดินลับไปจากดวงตาของวานร วานรแทบไม่เชื่อเนื้อความของบทสนทนาที่ได้ยิน มันถึงกับยืนราวกลับถูกสาบไว้ ในขณะเดียวกันแผนการของพวกพญาทั้งสองก็ได้ดำเนินต่อไป คราวนี้มันมายังบ่อน้ำเล็กๆที่มีต้นไม้นานาพันธ์ล้อมไว้

“ท่านรู้ไหมว่าข้าได้ยินอะไรมา” พญาราชสีห์เกริ่นขึ้นมา

“แล้วท่านได้ยินอะไรมาเรอะ ถึงทำเสียงเช่นนั้น?” พญาอินทรีย์ออกปากถาม

“ข้าได้ยินมาว่าวานรและวิหคคุยกันว่า เจ้ามัจฉาได้แต่อยู่ในวารี ขึ้นมาบนบกเมื่อไร ก็ต้องกระสับกระส่ายหาทางลงไปในน้ำอีก มิเช่นนั้นมันต้องตายหากอยู่นานไป ถ้าไม่ได้พวกเราดูแลมัน เจ้านี่คงถูกกินไปนานแล้ว” พญาราชสีห์เล่าให้ฟัง

“โอ้ว...ข้าไม่เคยนึกเลยนะว่า พวกมันจะคิดต่อเพื่อนแบบนี้” พญาอินทรีย์กล่าวตอบ

ทั้งสองเดินหายไปจากสายตาของมัจฉาที่อาศัยอยู่ใต้วารีซึ่งได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็สั่นไปด้วยความกลัวและโกรธ และแล้วแผนการของพญาทั้งสองก็ดำเนินการมาที่อยู่ของวิหคซึ่งกำลังงีบอย่างสบายใจ พญาทั้งสองทำท่าทีเดินไปใต้ต้นไม้ก่อนจะเริ่มบทสนทนาของพวกมัน

“นี่ๆ ท่านรู้ไหมเมื่อครู่นี้ข้าได้ยินบทสนทาของมัจฉากับวานรนินทาว่าร้ายด้วยแหละ” พญาอินทรีย์เอ่ยขึ้น

“แล้วพวกนั้นกล่าวว่าอย่างไรละ” พญาราชสีห์ทำท่าทีถาม

“มันบอกว่าเจ้าวิหค ตัวจิ๋วนั่น วันๆก็ได้แต่บินไปบินมา ตัวก็เล็กโดนแค่พวกข้าจับไปมันก็ตายแล้วละ” พญาอินทรีย์ตอบ

“นั่นซินะ เจ้าพวกนั้นก็กล่าวถูก และข้าก็ไม่เคยนึกเลยว่าพวกมันจะนินทาว่าร้ายเพื่อนขนาดนี้” พญาราชสีห์กล่าวตามบทที่ถูกเขียนไว้ ก่อนที่จะเดินไปจากต้นไม้นี่เงียบๆ และแล้วหลังตะวันตกดินเพื่อนสนิททั้งสามต่างมาพบกันที่บ่อน้ำของมัจฉา ด้วยสายตาที่ต่างเคร่งเครียด

“ข้ามีเรื่องจะถามพวกเจ้าทั้งสอง” วานรถามขึ้นมา

“เจ้า คิดว่าในกลุ่มพวกเราใครเก่งสุด” วานรถามต่อ คำถามนี้ทำให้สัตว์ทั้งสองต่างครุ่นคิดไปตามๆกันก่อนที่มัจฉาจะเอ่ยขึ้นมา

“ต้องข้าซิ ข้าน่ะสามารถอาศัยในวารีได้ ที่กำบังของข้ามีมากกว่าพวกเจ้าอีก”  

“เชอะ..แต่เจ้าน่ะแค่เจอตะเข้หรือพญาอินทรีย์ เจ้าก็เป็นมื้อเย็นอันโอชาของพวกมันแล้วละ” วานรแย้ง

“ต้องข้าซิ คล่องแคล่วว่องไวที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว” วานรเสนอตัว

“เหอะ อย่างเจ้าถ้าไม่มีต้นไม้ เจ้าก็เป็นแค่สัตว์ป่าธรรมดาๆ ตัวนึง” วิหคออกปากขึ้นมา

“ต้องข้าซิสามารถเหาะเหินบนอากาศได้” วิหคอ้าง

“ไม่เลยอย่างเจ้าน่ะ ถ้าเจอสัตว์ที่บินเร็วกว่า เจ้าก็คงไม่รอดหรอก” มัจฉาเถียงกลับ

ทั้งสามเถียงกันข้ามคืนโดยมิได้บทสรุปอะไรเลย และแล้วเมื่อตะวันปรากฏมา ณ ขอบฟ้า เหล่าสัตว์ป่าน้อยใหญ่ตื่นจากนิทรา เหล่าพญาทั้งหลายเริ่มทำการออกล่าเหยื่อ และแล้วพญาอินทรีย์และพญาราชสีห์เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายของมัน วันนี้แผนแตกแยกสามเกลอของพวกมันได้ผลจริง เพราะทั้งวานร มัจฉาและวิหค ต่างก็ไม่มาประจำที่เพื่อคอยตรวจตราความปลอดภัยให้ซึ่งกันและกันเหมือนที่เคย ดังนั้นจึงเป็นโอกาสแสนดีของทั้งพญาราชสีห์และพญาอินทรีย์ที่จะพิชิตชัยเสียที

เป้าหมายที่พวกมันเล็งไว้คือกว้างขวางคอของพวกมัน พญาราชสีห์เร่งฝีเท้าไปยังวานรที่กำลังนั่งอยู่บนก้อนหินเล็กๆที่อยู่ใกล้กับบ่อน้ำของมัจฉา พญาราชสีห์กระโจนเข้าไปกัดบนร่างอันเล็กๆของวานรก่อนจะเริ่มกัดกินมันทีละน้อย ในขณะเดียวกันพญาอินทรีย์ที่ไล่ล่าวิหคตัวจิ๋ว ด้วยความเร็วของมันทำให้มันมิสามารถหลบหนีเหมือนแต่ก่อนมันจึงกลายเป็นอาหารอันโอชะของพญาอินทรีย์ไป

เหลือมัจฉาตัวน้อยที่ได้อยู่แต่ในวารี สหายที่ช่วยเหลือมันล้วนแต่กลายเป็นอาหารอันโอชะไปเสียแล้ว เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวที่วานรเป็นคนเริ่มและคำยั่วยุของเหล่าพญาทั้งสองและสิ้นความคิดของมัน มันก็รู้สึกว่าภาพที่มันเห็นกำลังหายไป....