คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : [SF] Don't give up [KibumxDonghaexSungmin ft.Eunhyuk]
...................ความรักที่ดีจำเป็นต้องเกิดจากความเข้าใจ.........................
.............................จริงๆ หรอ??...................................
ทงเฮเปิดประตูห้องพักออกมาอย่างอารมณ์ดี ตากลมสวยหันไปมองใบหน้าหล่อคมคายที่ยืนพิงผนังรอเขาอยู่แล้วยิ้มให้บางๆ ..คิม คิบอม รองเดือนนิเทศเพื่อนที่อยู่ห้องพักติดกันตั้งแต่อยู่ม.ปลายปีสาม
“รอนานไหม๊”เสียงหวานเอ่ยถามหลังจากออกเดินจากตรงนั้นมาด้วยกัน
“ไม่หรอก ฉันก็เพิ่งจะเสร็จ”พูดจบก็ยิ้มให้อีกคนจนตาปิด ร่างเล็กยิ้มรับพร้อมกับเบือนหน้าไปอีกทาง
.......ชอบทำให้เขินได้ตลอด.........
“ทงเฮวันนี้พอดีฉันมีธุระ นายกลับคนเดียวนะ”ร่างสูงว่า ทงเฮพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้ ในใจที่พองโตกลับเหี่ยวแฟบลง
“แล้วคิบอมไปไหนหรอ”เอ่ยถามไปตรงๆ จนคนถูกถามอึ้งไป คิบอมขมวดคิ้วฉับแล้วถอนหายใจเบาบาง
“ไปมยองดง พอดีมีมีตติ้งกับเพื่อนสมัยมัธยม”ว่าจบก็หยิบปากกาที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาควงเล่น ทงเฮพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ร่างสูง
“งั้นก็พอจะกลับก็โทรหาฉันด้วยนะ”พูดจบก็เดินแยกไปทางตึกคณะของตัวเองทันที คิบอมเลิกคิ้วสูงแล้วไหวไหล่ ก่อนที่จะเดินแยกไปทางคณะของตัวเองบ้าง
ชั่วโมงเรียนที่แสนยาวนานจบลงแล้ว มือเรียวรวบหนังสือเข้ามาไว้ในมืออย่างไม่รีบร้อน เพราะถ้าเป็นปกติเขาจะต้องรีบออกไปหาร่างสูงที่มักจะเลิกเรียนก่อนและมานั่งรออยู่ที่หน้าตึกเรียนของเขา
“วันนี้ไม่มีนัดหรอ”เพื่อนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงนุ่ม ทงเฮหันไปยิ้มให้จางๆ
“คิบอมมีมีตติ้งกับเพื่อนสมัยมัธยมหน่ะ”ตอบไปก็เก็บหนังสือใส่กระเป๋าไป รยออุคพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนกับคิดอะไรออก
“งั้นนายก็ว่างอ่ะดิ”ฟังจบก็หันหน้ามามองเพื่อนที่ทำหน้าเหมือนกับมีความหวังอยู่
“แบบว่า....ฉันอยากไปกินเค้กที่มยองดงไปด้วยกันนะทงเฮ”
ทงเฮถูกเพื่อนรักร่างบอบบางลากเข้าไปในคอฟฟี่ช็อปร้านหนึ่งกลางมยองดง ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลดูอบอุ่น กลิ่นของนมลอยอบอวลไปทั่วร้านราวกับว่าเป็นกลิ่นประจำของร้านแห่งนี้
“เอาไรดี”รยออุคถามเพื่อนที่ดูทำหน้างงๆ ตากลมมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้คนที่ถามตัวเองเมื่อครู่
“นายสั่งก่อนดีกว่า พอดีฉันยังไม่ได้ดูเมนูเลย”ว่าจบก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้เพื่อน รยออุคหัวเราะเบาๆ กับท่าทีน่ารักของคนตรงหน้าก่อนจะกวักมือเรียกพนักงาน...
“เอาบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก แล้วก็นมเย็น”เรียวปากบางเอ่ยบอกกับพนักงานชายที่ยิ้มรับ ร่างเล็กหันไปสบตาเพื่อนหน้าหวาน
“ชอคมูสกับชาเย็น”ว่าจบก็ยิ้มตบท้ายให้กับพนักงานหนุ่ม ก่อนที่เพื่อนสนิทจะสะกิดมือของเขาแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางนอกกระจกร้าน
ทงเฮมองตามสายตาของเพื่อนไป ก่อนจะพบกับร่างสูงที่ตัวเองแอบชอบมานานยืนอยู่กับใครอีกนที่มีใบหน้าและดวงตาที่น่ารักและสดใสไม่แพ้ใคร ตากลมสวยจ้องมองคนคู่นั้น...และเหมือนกับรู้ว่ากำลังถูกจ้องมอง คิบอมยกมือขึ้นมาปัดเศษฝุ่นที่เหมือนจะติดอยู่บนบ่าของคนคนนั้นอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เส้นความอดทนของทงเฮจะขาดพรึงลง...
“รยออุค รออยู่นี่ก่อนนะ”พูดจบก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินตรงออกไปหาร่างสูงที่ยืนยิ้ม ยืนพูดคุยกับใครอีกคนอย่างอารมณ์ดี
ร่างสูงหัวเราะเรื่องเล่าของเพื่อนตัวเล็กที่เป็นเพื่อนใหม่ในคณะอย่างขบขัน ตาคมมองใบหน้าหวานที่มักจะยิ้มแย้ม ก่อนจะถูกมือบางของใครบางคนสะกิดที่หลัง
“อะ..อ้าว ทงเฮ”เอ่ยปากทักคนหน้าหวานที่เป็นเพื่อนที่พักอยู่ข้างห้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เขาย้ายมาเรียนที่โรงเรียนในโซลเมื่อตอนอยู่ม.ปลายปีสาม
“โลกกลมจัง ไม่น่าเชื่อว่าขนาดมยองดงกว้างขนาดนี้เรายังมาเจอกันได้”พูดพลางปรายหางตาไปมองอีกคนที่ยืนมองอยู่อย่างไม่ค่อยพอใจ ทงเฮกระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะทำตาแป๋วมองหน้าร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่
“นั่นสิ...”คิบอมว่า ก่อนที่คนที่ยืนอยู่กับเขาก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาระหว่างคิบอมกับทงเฮ ก่อนจะช้อนตามองร่างสูงแล้วแย้มกลีบปากบางๆ
“คิบอมไม่คิดจะแนะนำ เพื่อน ให้ฉันรู้จักซักหน่อยหรอ”พูดพร้อมรอยยิ้ม โดยไม่ลืมเน้นคำว่าเพื่อนใส่อีกคน
“อ่ะอื้อๆ ซองมินนี่ทงเฮเพื่อนข้างห้องฉัน”ว่าพลางผายมือไปทางคนหน้าหวานที่ยืนยิ้มจ้องคนตัวเล็กกว่าอย่างขุ่นๆ
“ส่วนทงเฮนี่ซองมินเพื่อนที่คณะฉัน”พูดจบซองมินก็หันหน้าไปมองร่างสูงเพียงแวบเดียวก่อนจะหันมาจ้องตากับอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้
“จะพูดให้ถูกก็คงจะเป็น เพื่อนสนิท ในคณะ”พูดพร้อมกับย้ำสถานะความสัมพันธ์ให้อีกฝ่ายรู้ ทงเฮเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะผายมือออกไป
“ฉันเองก็สนิทกับคิบอมมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณซองมิน”พูดจบก็คลี่ยิ้มร้ายๆ ให้คนตัวเล็กกว่าตรงหน้า ซองมินทำเสียงฮึดฮัดในจมูก ก่อนจะยื่นมืออกมาจับเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียงมารยาทต่อหน้าคนที่ชอบแบบคิบอม
...............แล้วจะได้เห็นดีกัน ทงเฮ!.....................
“ยินดี”ตอบพร้อมกับออกแรงบีบมือของอีกคนอย่างแรง ทงเฮที่ไม่คิดจะยอมอยู่แล้วทำได้เพียงแค่ยิ้มแล้วออกแรงบีบตอบโต้
“อื้ม..งั้นเดี๋ยวฉันต้องไปหาเพื่อนๆ แล้ว แยกกันตรงนี้ดีกว่านะทงเฮ ซองมิน”บอกโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับคนที่ยืนคุยกับตัวเอง
เลยแม้แต่น้อย ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ ทงเฮกับซองมินก็คลายมือออกจากกันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกขึ้นมาโบกเพื่อบอกลา
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคิบอม”ซองมินตะโกนไล่หลังไป ทงเฮหันควับมองใบหน้าน่ารักที่ยืนยิ้มร้ายใส่ตัวเองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะตะโกนไล่ตามไปอีกเช่นเดียวกัน
“เจอกันคืนนี้นะคิบอม”
สาบานได้ว่าทงเฮไม่เคยเกลียดขี้หน้าใครตั้งแต่แรกเห็นแบบที่เกลียนซองมินคนนั้นเลย ขาเรียวเดินกระแทกส้นเท้าเข้ามาในร้านที่มากับเพื่อนอย่างอารมณ์เสีย รยออุคที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่เริ่มยิ้มจางๆ ให้เพื่อนรักก่อนจะเอ่ยปากถาม
“เห็นคิบอมเดินไปนานแล้วหนิ แล้วนายยืนคุยอะไรกับหมอนั่นต่ออ่ะ”คนฟังถอนหายใจเฮือก พลางยกชาขึ้นมาจิบ
“ก็ไม่ได้คุยอะไร...”พูดพร้อมกับไหวไหล่เบาๆ รยออุคเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่ค่อยเชื่อ ก่อนที่ทงเฮจะถอนหายใจอีกครั้งแล้วบอกไป
“แค่มีการท้าทายกันนิดหน่อย ตามประสาคนที่ชอบคนคนเดียวกัน”
ทงเฮเลื่อนเม้าส์ไปที่ปุ่มปิดเครื่องหลังจากรายงานเรื่องการบัญชี 1 เสร็จสิ้นไปแล้ว ใบหน้าหวานถอดแว่นสายตาที่มักจะสวมไว้เวลาที่ต้องอยู่กับแสงหรือจ้องอะไรนานๆ ออกวางไว้ที่โต๊ะคอม ก่อนจะเอี้ยวคอไปมองนาฬิกาสวยที่แขวนอยู่ที่ผนังอีกฝั่งของห้อง
“ห้าทุ่มกว่าแล้ว..คิบอมจะกลับมารึยังนะ”ไม่พูดเปล่า ขาเรียวลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปหยิบกล่องเค้กบนโต๊ะตัว
เอง...ข้ออ้างที่จะใช้ไปหาร่างสูง....
ทงเฮยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่ที่ประตุห้องของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไป ใบหน้าขาวพาตัวเองมาที่ประตูห้องของคิบอม ก่อนที่จะง้างมือทำท่าจะเคาะแล้วก็ชะงักไว้
..........ถึงจะมาหาอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ยังเขินคิบอมอยู่เหมือนเดิม..............
“เอาวะ!”พูดกับตัวเองในลำคอ ก่อนจะเคาะเบาๆ ที่บานประตูห้องของร่างสูง ไม่นานจากนั้น บานประตูไม้ก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานยิ้มให้เจ้าของห้องเขินๆ ก่อนจะยื่นกล่องเค้กให้
“ให้ฉันหรอ”พูดพลางชี้หน้าตัวเอง ทงเฮพยักหน้าก่อนที่ร่างสูงจะยื่นมืออกมารับไว้
“ขอบใจมากนะ”ว่าพร้อมกับเอื้อมมือจะปิดประตู ทงเฮเอามือเล็กยันไว้เบาๆ ก่อนจะร้องถามออกมา
“ทำไมไม่โทรหาฉํนตอนที่จะกลับล่ะคิบอม”เสียงหวานว่าอย่างน้อยใจ ร่างสูงเลิกคิ้วงงๆ ก่อนจะตอบน้ำเสียงเรียบ
“พอดีว่าแบตหมดหน่ะ แล้วพอดีเดินไปส่งซองมินที่เจอกันระหว่างทางด้วย เลยเพิ่มมาถึงยังไม่ได้ชาร์ตแบตเลย”ว่าพร้อมกับยิ้มให้อีกคนเหมือนยืนยันว่าตัวเองไม่ได้โกหก ทงเฮสะดุดนิดนึงเมื่อได้ยินชื่อใครอีกคนในประโยค ตากลมช้อนมองคิบอมที่ทำ
เหมือนไม่ได้มีอะไรร้ายแรง
“ทำไมต้องไปส่งซองมินล่ะ”ถามอีกคนเสียงห้วน คิบอมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้เรือนผมของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ก็แค่เดินไปส่งที่แท็กซี่ แต่พอดีว่ารอนาน”ว่าจบก็ยิ้มจนตาปิด ทงเฮพยักหน้ารับก่อนจะลอบยิ้มเขินๆ
“อื้อ..งั้นฉันไปนอนดีกว่า”ร่างเล็กว่ายิ้มๆ ร่างสูงพยักหน้าเบาๆ แล้วผายมืออย่างน่ารัก ทงเฮถลึงตาใส่ โดยไม่ลืมหันกลับมามองร่างสูงที่มองตามจนเขาเดินมาถึงประตูห้องตัวเอง
“ฝันดีนะทงเฮ”ร่างสูงร้องบอกเสียงนุ่ม ทงเฮยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะตอบกลับไปด้วยหัวใจที่พอแทบระเบิดออกจากอก
“คิบอมเองก็ฝันดีนะ”
เมื่อประตูห้องปิดลง ร่างเล็กก็ทรุดลงนั่งกับพื้นห้อง มือขวายกขึ้นมาจับทีอกซ้ายของตัวเอง ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงเพราะความตื่นเต้นและเขินอายทำเอาแทบหมดแรง
“การที่มีนายอยู่แบบนี้ไม่ดีต่อหัวใจฉันจริงๆ”
ทงเฮเปิดประตูห้องออกไปในตอนเช้า ใบหน้าหวานที่เดินยิ้มออกมาจากห้องกลับต้องหุบยิ้มฉับ เพราะที่หน้าห้องของร่างสูงนอกจากจะมีเจ้าของห้องผู้เป็นเจ้าของความหวั่นไหวที่ให้ทงเฮมาแล้วยังมีมนุษย์ที่ทงเฮไม่คิดจะชอบหน้าเลยอย่าง ซองมินยืนทำหน้าระรื่นอยู่ด้วยข้างๆ
“หวัดดีทงเฮ”ซองมินร้องทักพร้อมกับทำหน้าเหมือนกับสะใจอยู่เล็กๆ ทงเฮกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้คิบอมแล้วแสร้งทำเป็นพูดดีกับซองมิน
“หวัดดีซองมิน ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอ นี่มารอคิบอมหรอ”ถามพร้อมกับเริ่มออกเดินกันไป โดยมีร่างสูงที่เดินฟังเพลงไม่สนใจ
“ก็..ใช่อ่ะ”ตอบอีกคนเสียงเบา ก่อนจะถูกหัวเราะในลำคอใส่อย่างเป็นผู้ชนะ
“ไม่เหมือนฉันเลย ตั้งแต่รู้จักกันมา คิบอมไม่เคยต้องให้ฉันรอ..ซักครั้ง”พูดจบก็หันปิ้มหวานให้ร่างสูงที่ยังคงฟังเพลงไม่สนใจใคร ซองมินทำท่าฮึดฮัดเสียจริต ก่อนจะขยับตัวไปยืนใกล้กับทงเฮ...
“โอ๊ย!”เสียงใสร้องออกมาพร้อมกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น คิบอมที่แม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเท่าไร กลับเห็นว่าซองมินล้มลงไป มือใหญ่รีบคว้าร่างนั้นไว้ก่อนจะลงไปนั่งชันเข้ารับร่างนั้น
“เป็นไรมากไหม๊”เอ่ยถามพลางถอดหูฟังออก ซองมินแสร้งซบลงที่อกแกร่ง
“ก็เจ็บขามากเลยอ่ะ...คือฉันเดินไปชนทงเฮเลยสะดุดล้ม แย่จริงๆ”ซองมินจีบปากจีบคอพูดอย่างงหน้าหมั่นไส้ ทงเฮจ้องใบหน้าหวานนั่นอย่างโกรธเคือง
“งั้นเดี๋ยวฉัน พอไปคลินิกหน้ามหาลัย”ไม่พูดเปล่า ร่างสูงยังจัดการประคองร่างเล็กนั่นอย่างแนบชิด ทงเฮมองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่ไป พร้อมกับหัวใจที่เจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“ยังไงนายก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้นแหละซองมิน!”
ซองมินที่ตอนนี้เดินได้ไม่ค่อยถนัดนักเพราะแสร้งทำเป็นขาเจ็บจนต้องถูกพันด้วยผ้ายืด ถูกพามาที่คณะบริหารของทงเฮโดยร่างสูง ใบหน้าหวานมองตามอีกคนอย่างไม่เข้าใจเพราะทั้งที่เขาพูดเหมือนกับบังคับให้คิบอมไปส่งที่บ้านแล้ว ไม่เห็นมีความจำเป็นที่จะต้องเดินมาถึงนี่เพื่อมาบอกทงเฮคนนั้นซักนิด
“นี่..คิบอม”เสียงหวานเรียกอย่าออดอ้อน คิบอมหันไปเลิกคิ้วสูงเหมือนกับถามว่าเรียกเขาเพื่ออะไร
“มานี่ทำไม”เอ่ยถามเสียงใส คิบอมยกยิ้มกว้างอย่างจริงใจ ก่อนจะตอบออกไป
“มารับทงเฮ...พอดีว่าฉันไม่ได้บอกเขาว่าจะไม่กลับด้วย”พูดจบก็หันกลับไปทางเดิม พลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู ซองมินเมื่อฟังจบก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“มาบอกเฉยๆ หรอ”ถามต่อ คิบอมขมวดคิ้วนิดนึงแล้วตอบไปเรียบๆ โดยไม่ได้ใส่ใจว่าคนตรงหน้าจะทำหน้าแบบไหน
“ก็ไม่หรอก ..ว่าจะชวนทงเฮไปเป็นเพื่อนด้วย”
ร่างบางยิ้มเย้ยคนหน้าหวานที่นั่งอยู่อีกฝั่งของคิบอม เขารู้ดีว่าซองมินแค้นขนาดไหนที่สุดท้ายคิบอมก็มาชวนเขามาด้วย แต่จะให้ทำไงได้
...........ทงเฮคนนี้สำคัญกับคิบอม.............
“เจ็บแผลหรอ”คิบอมหันไปถามเพื่อนใบหน้าน่ารักซองมินสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าพร้อมกับทำหน้าน่าสงสารใส่ร่างสูง ใบหน้าหวานซบลงที่แขนแกร่งของร่างสูงอย่างออดอ้อน
“เจ็บขาหรือเจ็บต่อม…”พูดเว้นช่องว่าไว้ให้อีกฝ่ายเติม คิบอมหันมามองหน้าใบหน้าหวานตาคมมองเพื่อนเหมือนกับต้องการ
ให้พูดให้จบ
“เปล่า..ไม่มีไร”ทงเฮบอกปัด พร้อมกับมองออกนอกหน้าต่างรถแท็กซี่ เงาในกระจกสะท้อนภาพคนสองคนนั้นสนิทสนมออดอ้อนกันจนอยากจะจับแยก มือบางเกาหมัดแน่นอย่างแค้นๆ เพราะสายตาของซองมินที่สะท้อนให้เห็นในกระจกบ่งบอกว่า
สะใจแค่ไหนที่ทำให้คิบอมไม่สนใจทงเฮได้
รถแล่นมาถึงบ้านหลังเล็กไกลจากมหาวิทยาลัย คิบอมประคองร่างเล็กที่ขาเจ็บเข้าไปในบ้านโดยมีทงเฮรับหน้าที่ถือกระเป๋าให้ซองมิน
มือเล็กแปะไปตามผนังห้องเพื่อหาสวิตไฟ ก่อนจะกดเปิดเมื่อเจอมัน ไฟในบ้านสว่างขึ้น พร้อมกับเจ้าของบ้านที่หันมายิ้มให้ร่างสูงอย่างน่ารัก ผิดกับอีกคนที่มองว่าน่าต่อยมากกว่า
“หิวน้ำจัง”ซองมินบ่นเบาๆ ตากลมช้อนมองร่างสูง คิบอมยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกเดินเข้าครัวไป
“พ่อแม่นายไม่อยู่หรอ”ทงเฮถามเรียบๆ ใบหน้าน่ารักงงเล็กๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นการตอบ
“อยู่คนเดียวงั้นสิ”ถามย้ำ ก่อนที่คนโดนถามจะทำหน้าเหมือนกับแปลกใจมากกว่าเดิม ร่างบางหัวเราะหึในลำคอ
“แค่อยากรู้ข้อมูลของคู่แข่ง”พูดจบ ร่างสูงก็เดินเข้ามา บทสนทนาของทั้งคู่จึงจบลง
ทงเฮเดินออกมาจากบ้านของซองมินพร้อมกับคิบอม ใบหน้าหวานหันมองใบหน้าคมเข้มที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยซองมินอยู่มากอย่างไม่ค่อยพอใจ
...............ถึงจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ทงเฮก็ไม่ได้คิดว่าคิบอมจะไม่คิดอะไรกับเขาหรอกนะ.................
“ไม่นอนกับซองมินเลยล่ะ”ร่างบางประชด คิบอมหันมาเลิกคิ้วนิดนึงก่อนจะยิ้มเผล่ออกมา
“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีเสื้อผ้า”พูดจบคนฟังก็ชักสีหน้าไม่พอใจมากกว่าเดิม
“คิบอม!”ตวาดใส่เสียงเขียว ก่อนจะก้าวฉับหนีไป
ร่างสูงเดินตามอีกก่อนจะคว้าข้อมือบางของอีกคนไว้ ทงเฮหยุดเดินพลางหันหน้ากลับมามองร่างสูงที่ทำหน้าเหมือน
ไม่เข้าใจ
“นายมันบ้า”พูดจบน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา ร่างสูงตาโตขึ้น ก่อนจะดึงร่างตรงหน้าเข้ามากอดปลอบใจ....
.............นายช่วยบอกรักฉันซักทีเถอะคิบอม..............
หลังจากนั้นไม่นานซองมินที่หายเจ็บขาแล้วก็กลับมาป่วนเช้าที่ดีและแสนสดใสของทงเฮเหมือนเก่า ใบหน้าหวานฮึดฮัดไม่พอใจ เพราะนอกจากที่ซองมินจะทำท่าาจะเอาคิบอมไปเป็นคนรักของตัวเองซะให้ได้ คิบอมเองก็ทำเหมือนจะมีใจให้ฝ่ายนั้นอยู่ไม่น้อย
“คิบอมพรุ่งนี้ฉันไปอ่านหนังสือที่ห้องคิบอมนะ”ซองมินเอ่ยปากขอ คิบอมพยักหน้ารับ เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดก่อนวัน
สอบวิชาสุดท้าย ส่วนวิชาที่สอบก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่ถ้ามีเพื่อนมาติวมาอ่านด้วยกันคงจะดี
“ขอบใจนะ คิบอมน่ารักที่สุดเลย”ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กนั่นกระโดดหอมแก้มคนตัวสูงไปทีนึงก่อนจะวิ่งหนีไป ทงเฮที่อยู่ในเหตุการณ์แต่ยืนนิ่งราวกับโดนสะกด
............ซองมิน นายกล้ามาก!...........
“ซองมินเล่นอะไรเนี่ย”คิบอมบ่นเบาๆ ก่อนจะหันไปกวัวมือเรียกให้ทงเฮเดินตามตัวเองเพื่อกลับหอพัก
ทั้งคู่เดินกลับทางเส้นทางเดิม แต่บรรยากาศรอบตัวกลับดูไมเป็นเช่นเดิม คิบอมสังเกตได้ถึงความผิดปกติของคนที่เดินมาข้าง ก่อนจะดึงข้อมือเพื่อนตัวบางมาจับไว้หลวมๆ
“นายเป็นไรรึเปล่า”เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงนุ่ม ทงเฮที่ตกใจกับการกระทำของร่างสูงอยู่เงยหน้าขึ้นมองแบบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวเป็นการตอบ คิบอมถอนใจน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนจากจับข้อมือไปเป็นกอดคอคนตัวเล็กแทน...
.............ลืมเรื่องที่ทำให้เสียใจได้ทุกทีสิน่า.............
วันใหม่เริ่มขึ้นโดยเสียงโพล้งเพล้งจากห้องข้างๆ ทงเฮที่จำเป็นต้องตื่นลุกขึ้นมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะนึกได้ว่าเสียงดังนั่นมาจากห้องของคิบอมและที่สำคัญในห้องนั่นจะมีซองมินมา!
ขาเรียวรีบเข้าไปแปรงฟันล้างหน้า แล้วหยิบเสื้อกันหนาวมาสวม ก่อนจะก้าวฉับๆ ตรงไปที่ห้องของร่างสูง มือเรียวเคาะประตูรัวๆ ก่อนจะเปิดโพล๊ะเข้าไปทันที
ร่างบางค่อยๆ พาตัวเองเดินเข้าไปในห้องอย่างเชื่องช้า ก่อนที่ภาพที่เห็นตรงหน้าจะทำให้ถึงกับน้ำตาร่วง... คิบอมนอนทับซองมินอยู่ โดยที่ร่างสูงไม่มีท่าทีจะลุกออกมาจากร่างนั้นแม้แต่เพียงนิด
“คิบอม!”เสียงหวานร้องเรียกชื่อของคนที่ตัวเองรักเสียงดัง ร่างสูงที่เหมือนกับได้สติเด้งตัวขึ้นมายืนอยู่ที่พื้น โดยมีซองมินที่ค่อยๆลุกตามขึ้นมา ใบหน้าน่ารักยกยิ้มร้ายอย่างเหนือชั้นกว่า ก่อนที่เรียวปากบางจะตัดสินใจพูดเรื่องที่ค้าคาในใจ
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...นายเลือกมาเถอะคิบอม”ฟังจบร่างสูงก็ถลึงตาแล้วขมวดคิ้วเหมือนกับไม่เข้าใจ ปากหยักทำท่าจะเอ่ยถาม ก่อนจะถูกนิ้วของซองมินทาบลง
“ทงเฮเค้าหมายถึงให้นายเลือกว่านายจะคบกับฉันหรือทงเฮ...คือที่จริงนายเองก็น่าจะรู้ว่าฉันกับทงเฮรู้สึกยังไง คราวนี้นายคงต้องตัดสินแล้วล่ะคิบอม”พูดจบก็ปรายตามองอีกฝ่ายอย่างกับกำลังจะบอกว่าถึงอย่างไรคนที่ถูกเลือกก็คือ ซองมินคนนี้
“ใช่ ..บอกมาเถอะคิบอมว่านายชอบใคร”พูดจบคนที่ถูกถามก็ทำหน้าเหมือนครุ่นคิด ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปจับมือบางของซองมินมาไว้ในมืออย่างอ่อนโยน
“คือ..ซองมิน ฉันขอโทษนะ”
ร่างเล็กบอบบางนั่งแกร่วอยู่คนเดียวอย่างเซ็งๆ ใบหน้าน่ารักที่ผ่านการร้องไห้มาหลายวันดูหม่นหมองจะแทบไม่เหลือเค้าของซองมินผู้แสนน่ารักและสดใส ตากลมมองภาพของร่างสูงที่นั่งเล่นฮยอกล้อกับคนรัก ก็ได้แต่บอกับตัวเองให้ทำใจ....
คิบอมบอกปฏิเสธเขามาร่วมสามเดือนแล้ว จนตอนนี้ที่ปิดเทอมใหญ่ไปแล้วกลับมาเปิดเทอมใหม่อีกครั้ง ซองมินก็ยังตัดใจได้ไม่ขาดซักที
....คิบอมอ่อนโยนกับทุกคนและเป็นคนดี....
“ดูทำหน้าเข้า”เสียงของใครอีกคนเอ่ยทัก ซองมินหันไปมองคนพูดนิดๆ ก่อนจะยู่ปากใส่
“คนเพิ่งอกหักจะให้ทำหน้าดีใจรึไงล่ะ”ร่างเล็กว่า คนฟังหัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเลื่อนมือของตัวเองมาลูบหลังมือของอีกฝ่าย
“มีนายคนเดียวหรือไงที่อกหักจากหมอนั่น ฉันเองก็โดนปฏิเสธพร้อมนายนะซองมิน”พูดจบซองมินก็หันมายิ้มให้ ทงเฮเพื่อน
ใหม่ที่เผชิญชะตากรรมเดียวกัน
.............ชะตากรรมที่โดนร่างสูงปฏิเสธ ถามหน้าแหกไม่มีชิ้นดี.................
“ก็ใครให้คิบอมมันไม่บอกล่ะว่ามีแฟนอยู่แล้ว แถมยังเป็นคนที่น่ารักมากๆ ด้วย”ซองมินว่าพลางนึกไปถึงคนรักของร่างสูงที่เพิ่งอกหักเขามา
...........น้องอี ฮยอกแจ คณะมนุษยศาสตร์คนที่มีแต่คนน่าตาดีๆ เข้าไปจีบตั้งแต่เปิดเทอมเข้าปีหนึ่งมา แฟนของคิบอมตั้งแต่ม.ปลายปี1.................
“นั่นดิ ถ้ารู้ว่ามีแฟนตั้งแต่อยู่โรงเรียนที่ปูซาน ฉันจะไม่มีวันหลงไปชอบมันเลย!”
.......แต่ถ้าความรักนั้นมันไม่ใช่ของเรา ถึงจะมีเพียงเรากับเขา.......
....................สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นของคนอื่นอยู่ดี...............................
KIBUMxEUNHYUK ^^
End.
ความคิดเห็น