ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Why I love you??
Why I love you??
พระเจ้าฮะ...ทำไมท่านต้องเล่นตลกกับผมด้วยล่ะ??
ทำไมท่านไม่ส่งคนดีๆ กว่านี้มาให้ผมล่ะฮะ??
คนตัวบางนั่งขดอยู่ที่โซฟาหลังจากที่วิ่งตากฝนมาหาใครบางคนถึงคอนโด มือบางขยี้หัวตัวเองไปมาเหมือนคนบ้า ก่อนจะเหลือบตาไปมองไอ้หน้าเคร่งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่โดยไม่สนใจแขกที่อุตส่าห์ตากฝนมาหาซักนิด -*-
..............ถ้าไม่ติดว่ารู้สึกดีด้วย พ่องจะเอาอาก้ามาถล่มแน่..........
“ไม่คิดจะเอาผ้ามาให้กูเช็ดหัวหน่อยหรอครับ”ริมฝีปากอิ่มเอ่ยถามแบบเหน็บๆ ตามนิสัย อีกคนเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าสองสามทีแล้วก็เดินหายไปหยิบผ้าออกมาให้....ถ้ากูไม่พูดมึงก็ไม่คิดจะทำใช่ไหม๊??
“อ่ะ”พูดแล้วมันก็ยื่นมาให้คนตัวบางที่หนาวจนปากจะเขียวอยู่แล้ว ก่อนที่จะกระแทกตัวลงนั่งข้างๆ
“แล้วถ่อมาถึงนี่มีไรรึป่าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฝนก็ตกก็ยังมาเนอะคนเรา”พูดพลางเอามือเอื้อมไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนพื้นใกล้ๆ นั้นขึ้นมาอ่าน...
“ก็....กูว่าง”เสียงเล็กว่าเบาๆ ก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดหัวตัวเองเงียบๆ
“แล้วมีไร”ร่างสูงทำลายความเงียบขึ้น มือใหญ่วางหนังสือนั่นลงที่เดิมก่อนจะหันหน้าไปหาคนตัวบาง...
“ก็บอกว่าว่าง ไม่มีไรทำเลยมา”ว่าไปก็ก้มหน้าไม่สบตาอีกคน...เดี๊ยวมันจะรู้ว่าโกหก...
“หรอ...งั้นมึงจะนอนนี่ไหม๊ ? ถ้านอนก็ไปอาบน้ำได้แล้วเอาชุดกูเปลี่ยนก็ได้”เสียงทุ้มว่า คนตัวบางยิ้มนิดๆ ก่อนจะรีบลุกเดินไปทางประตูห้องนอน
................. สงสัยจะเป็นห่วงกูอะดิ ...............
“รีบๆ อาบนะมึง เดี๊ยวเค้าจะปิดน้ำแล้ว”จบประโยคคนฟังก็หุบยิ้มฉับ ก่อนจะกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องน้ำไป ..โดยที่คนพูดนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว...
............. แสดงออกว่าเป็นห่วงมันไม่ได้หรอก เดี๊ยวมันคิดมากครับ ..........
ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนอนของเพื่อนตัวดีด้วยชุดนอนสีฟ้าหม่นๆ ตัวใหญ่ ..ความจริงชุดนอนนี่คิบอมมันก็ใส่บ่อยๆ แล้วเวลาใส่เนี่ยก็ไม่ได้ดูโคร่งขนาดนี้นะ...หรือเค้าจะผอมไป??
“กินไรมายัง”คนที่นั่งดูสารคดีสัตว์โลกน่ารังเกียจอยู่เอ่ยถาม อีกคนเดินมาหยิบรีโมตเปลี่ยนไปที่ช่องละคร ก่อนจะส่ายหัวเป็นการตอบ...
“แล้วไมไม่กินมา ที่นี่ไม่มีไรให้มึงกินนะเว้ย”ว่าพลางแย่งรีโมตกลับมาแล้วกดเปลี่ยนไปที่ช่องข่าว
“มึงออกไปซื้อให้หน่อยได้ไหม๊?”แล้วมือบางก็แย่งรีโมตกลับมาเปลี่ยนไปช่องการ์ตูน
“กูจะดูข่าว”พูดจบก็แย่งรีโมตกลับมา แล้วเอาเหน็บไว้ในกางเกงนอนด้านหน้า
................มึงคิดว่ากูไม่กล้าล้วงเข้าไปเอารีโมตในไอ้หนูมึงใช่ไหม๊?
...............เออ มึงคิดถูก
“ชิส์”สะบัดหน้าหนี แล้วก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เล่นแทน ร่างสูงหันไปมองคนตัวบางที่นั่งหน้าหงิกอยู่หน้าคอม แล้วลุกขึ้นหายไปในครัว.....ประมาณ 5 นาที
“มีแต่ไอ้นี่เหลือ มึงกินได้ไหม๊”ว่าพลางยื่นถ้วยบะหมี่ให้เพื่อน ฮยอกแจยิ้มร่าพร้อมกับคว้ามาไว้ในมือ..
“นาทีนี้ มีกระจั๊วในถ้วยนี้ก็กูกิน”พูดจบก็รีบกระเดือกอย่างเร่งร้อน คนยืนมองอยู่หัวเราะเบาๆ กับความบ๊องของอีกคน
............. เค้าไปหลงรู้สึกดีๆ กับไอ้ติงต๊องแบบนี้ได้ไงวะเนี่ย ...............
หลังจากที่บะหมี่หมดถ้วย คนตัวบางก็จัดแจงปิดคอมแล้วเอาไอ้ถ้วยที่กินไม่ได้นั่นไปทิ้งใส่ถังขยะในครัว มือบางเปิดตู้เย็นขนาดมหึมาของเพื่อนออก แล้วหยิบน้ำเปล่าออกมารินใส่แก้วเพื่อดื่ม พร้อมกับบ่นในลำคอเบาๆ....
“ตู้เย็นก็ใหญ่ ไม่เห็นมีไรนอกจากแอ็ปเปิลลูกนึง น้ำเปล่าแล้วก็นมสตอเบอรี่”ว่าจบก็เดินออกไป โดยลืมคิดไปว่า....ไอ้หน้าแบบท่านประธานคิมมันไม่กินหรอก นมหวานๆ แบบนั้น....
คิบอมล้มตัวลงนอนบนเตียงแคบของตัวเอง มือใหญ่ควานหาหนังสือในความมืด ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปเปิดไฟที่หัวนอน...แต่ก่อนมือจะไปถึงโคมไฟ ไฟดวงใหญ่ในห้องก็ถูกเปิดเพราะอีกคน
“ทำไมไม่เปิดไฟดีๆ ล่ะ”ว่าพร้อมกับเดินมานั่งลงที่ข้างเตียง คิบอมหันไปยิ้มนิดๆ
“ที่นอนปิกนิคอยู่ที่เดิมนะ”พูดโดยไม่หันมามองหน้าอีกคนซักนิด ฮยอกแจทำปากบู้ใส่ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อลากที่นอนที่ว่ามาปูข้างๆ เตียงอีกคน...
.......... ไอ้บ้าคิบอม โคตรจะแมนเลยมึง ...............
“มึงไม่คิดจะให้กูนอนบนเตียงบ้างรึไง”พูดไปก็จัดแจงปูที่นอนไป ร่างสูงหันมายิ้มนิดๆ แบบไม่ให้อีกคนรู้ ก่อนจะทำหน้าขรึมตอบไป
“เตียงเล็กแค่นี้ จะนอนได้ไงสองคน”ฮยอกแจชักหน้าเซ็งหนัก..
“กูหมายถึงให้กู..โอ๊ยย ช่างแม่มเหอะ มีเพื่อนแบบมึงนี่กูปวดกบาลจริง”ฮยอกแจเอด่าไปก็ไม่รู้ว่ามันโง่จริงหรือแกล้งโง่
“แล้วมึงไม่เอาหมอนหรอ”คิบอมร้องถาม หลังจากที่อีกคนนอนลงไปไปแล้ว คนโดนถามยิ้มเผล่
“กูลืม”
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ ทำให้รู้ว่าคนตัวบางที่บนอยู่ข้างเตียงได้หลับไปแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม ไปปิดไฟดวงใหญ่อย่างเงียบเชียบ เพื่อให้เหลือเพียงดวงเสียงอ่อนๆ ที่หัวเตียงเท่านั้น
..................เค้ารู้ว่าถ้ามันสว่างมากๆ อีกคนจะนอนไม่ค่อยหลับ....................
มือใหญ่เอื้อมลงมาจากเตียงที่ไม่สูงนักลงมาจับปอยผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ ยิ้มอย่างเต็มที่ต่อหน้า คนคนนี้ได้สักที...
“อื้อ..”เสียงครางของคนหลับทำคิบอมหัวเราะขำๆ ออกมา ก่อนจะลงจากเตียงอีกครั้งไปนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ อีกฝ่าย
“ฝันดีนะครับ..เพื่อนที่กูรัก”พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มนุ่มอย่าถือวิสาสะ แล้วขยับผ้าห่มที่ร่นไปอยู่ที่เอวของอีคนขึ้นมาคลุมไหล่บาง แล้วเจ้าตัวก็ขึ้นไปนอนบ้าง......
แสงแรกของวันลอดผ่านช่องผ้ามานที่ปิดไม่สนิทของห้องเข้ามากระทบตาร่างสูงที่ยังไม่ตื่นดีจนต้องลืมตาขึ้น เสียงกุกกักในครัวทำเอาเจ้าของห้องถึงกับตื่นเต็มตา ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามีคนมาขออาศัยนอนด้วยเมื่อคืน
“ตื่นเร็วเหมือนเดิมเลยแหะ”พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า ผ้าที่เค้าห่มเมื่อครู่มันเพิ่มขึ้นมาอีกผืน
ร่างโปร่งที่ง่วนอยู่กับการต้มน้ำเพื่อจะชงกาแฟให้อีกคน กำลังยืนเกาหัวอยู่กับการคิดว่าจะเอาถ้วย กาแฟในตู้ข้างบนหัวนั่นยังไงดี
“ทำไรวะ”เจ้าของห้องที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ร้องถามเสียงเรียบ ฮยอกแจหันไปยิ้มแหยๆ ก่อนจะจะตอบไปเสียงเบา..
“พอดีกูจะเอาถ้วยกาแฟมาเตรียมชงกาแฟให้มึงอ่ะ..แต่กูเอาถ้วยไม่ถึง”พูดจบอีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าในระยะประชิด...
“ถอยหลังไปนิดนึงดิ กูยืนไม่ถนัด”คนฟังพยักหน้างงๆ ก่อนจะทำตาม
ร่างสูงเขย่งปลายเท้าขึ้น ก่อนจะใช้มือหน้าหยิบถ้วยกาแฟที่ต้องการลงมา โดยมีอีกคนที่ยืนตัวเบียดกันอยู่หน้าร้อนผ่าวไปแล้ว...
.................. ก็ใครใช้ให้มันเอาตัวมาเบียดแบบนั้นเล่า ............
“อ่ะ”ร่างสูงยื่นให้ แล้วยิ้มนิดๆ ร่างโปร่งอึ้งอีกรอบกับความใกล้ของตัวเองกับคิบอม ตัวเบียดกันแล้วแถมหน้ายังห่างกันไม่ถึงนิ้ว....มึงจะขยันทำกูเขินไปถึงไหน??
“อะ..อื้อ”ร่างโปร่งรับมาไว้ในมือ ตาเล็กหลบสายตาอีกคนที่มองเค้าเองอย่างสื่อความหมายอะไรบางอย่าง
“มีไร..มองหน้ากูทำไม”คนตัวบางทำหน้าเครียด แสร้งไม่รู้ความหมายในแววตาอีกคน คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคออีกครั้ง
“มึงคงจะคิดว่ากูชอบมึง”อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ฮยอกแจแอบอึ้งเล็กๆ ก่อนจะกรอกตาไปมาแก้เขิน...
“ก็..สงสัยอยู่เฉยๆ”ตอบไปเสียงเบา
“อืม...กูแค่อยากจะบอกมึงว่า มึงไม่มีอะไรที่ใช่สำหรับกูเลย..กูชอบคนที่เข้าใจกู เวลากูมึงแล้วก็จะเขินๆ อ่อนหวานๆ น่ารักๆ แต่มึงเนี่ย...ไม่มีอะไรที่ตรงเลยรู้ตัวไหม๊”พูดจบ ร่างสูงก็ถอยออกมาห่าง ฮยอกแจเงยหน้าที่ซีดแทบไม่มีสีขึ้นมามองอีกคน...
“แต่...กู”เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแหบพร่า
“มีไร??”ร่างสูงเลิกคิ้วถาม ใบหน้าคมหันหนีไป ..คนตัวบางที่ยืนอยู่เบื้องหลังน้ำตาหยดลงบนพื้น พร้อมกับพูดตอบเสียงทั้งแหบทั้งสั่น...
“กูเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมึงที่ไม่เคยเข้าอกเข้าใจกู ไม่เทคแคร์กูเลยซักนิด เย็นชาสุดๆ ไม่มีอะไรตรงใจกูซักอย่าง...แต่ก็เสือกทำกูรักได้”พูดจบก็ทำท่าจะวิ่งออกไป คิบอมคว้าข้อมืออีกคนไว้ ก่อนจะดึงเข้ามาหา...
“ในที่สุดมึงก็พูดก่อนซักที”ว่าแล้วก็ดึงอีกคนเข้ามาจูบ....เบาๆ .....
“คิบอม”เสียงเล็กเรียกชื่ออีกคนเบาๆ ตาเล็กเบิกกว้างอย่าง งงๆ
“ก็มึงไม่ได้รู้สึก....อื้อ..”ไม่ทันพูดจบก็โดนปิดปากด้วยริมฝีปากหยักอีกครั้ง ร่างสูงจูบเน้น บดเบียดริมฝีปากอย่างหนักหน่วง ลิ้นนุ่มค่อยๆแตะไล้ลงแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย เพื่อหาความหอมหวานของคนที่ไม่ประสาแม้แต่เรื่องจูบ มือบางที่จับอยู่ที่หัวไหล่ใหญ่กำเสื้อนอนอีกคนแน่น
“อื้อ...”เสียงครางท้วงพร้อมกับมือบางที่ดึงเสื้ออีกคนแทบขาดทำเอาเจ้าของเสื้อต้องปล่อยจูบที่แสนอร่อยไป ตาคมเพ่งมองคนที่ยืนหน้าแดงเพราะหายใจไม่ทันอย่างพิจารณา แล้วตอบคำถามที่อีกคนยังถามไม่จบด้วยรอยยิ้ม....
“เมื่อกี๊กูไม่ได้พูดหนิว่ากูไม่รักมึง...มึงได้ยินคำนั้นหรอ”พูดแล้วก็โอบอีกคนเข้ามากอดเอวไว้หลวมๆ ฮยอกแจพยายามดิ้นหนีอ้อมกอด
..แม้จะรู้สึกว่ามันอุ่นดีก็เหอะ...
“คิม คิบอม..รัก..ลี ฮยอกแจครับ”พูดจบก็กดจมูกลงที่แก้มเนียนเบาๆ ฮยอกแจก้มหน้าเขินๆ นิดๆ ก่อนจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอด...
“แต่กูไม่มีอะไรที่ใช่สำหรับมึงสักหน่อย”ว่าไปก็ทำหน้าง้ำใส่ แล้วก็หันหลังให้ คิบอมลอบยิ้มนิดๆ
“นั่นสิ กูเองก็ไม่มีอะไรที่ตรงใจมึงเหมือนกันใช่ไหม๊ล่ะ....แล้วทำไมถึงรักกูน้า..า”แขนแกร่งโอบเข้าที่เอวบางอีกครั้ง คางมนเกยกับไล่บางอย่างอ้อนๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายด้วยประโยคที่อยากจะพูดมานาน....
.
.
.
.
*
“งั้นเราลองมาคบกันดูว่า...ทำไมเราถึงรักกันได้ ดีไหม๊?”
.
.
.
.
.*
ฮยอกแจเดินเข้าบริษัทมาด้วยท่าทีอันเป็นปกติ แต่สายตาแทบทุกคู่กลับมองเค้าอย่างตัวประหลาด ร่างโปร่งหันไปมองหน้าคนที่เดินมาด้วยอย่างตั้งคำถาม
“มีอะไรกันหรอครับ”คิบอมร้องถามคนในบริษัทเสียงเรียบ ทุกสายตาเหมือนได้รับการถอนสะกดจิต ต่างหันกลับไปทำงานของตัวเอง มือบางเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหันไปหัวเราะกับคนรักเบาๆ...เค้ากับคิบอมก็เคยเดินเข้ามาทำงานพร้อมกันแบบนี้ตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เห็นจะมีใครมอง....
.........................หรือเพราะว่าเดินจับมือกันเข้ามาวะ? ....................
“วันนี้กูมีประชุม ....เดี๋ยวเที่ยงจะออกไปกินข้าวด้วย”พูดจบก็หอมแก้มนุ่มเบาๆ ฮยอกแจต่อยหนักๆ ลงที่แขนแกร่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง.....
ขาเรียวเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน พลางวางกระเป๋าทำงานลงกับพื้นข้างๆโต๊ะ มือบางรื้อหาของที่เจ้าตัวจะใช้ทำงาน ก่อนจะโดนประชิดตัวโดยเพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยม..จะว่าสนิทกับคิบอมด้วยก็ใช่นั่นแหละ...
“ไหนว่าไม่ชอบไงวะ..ไม่เสป็ก”เพื่อนตัวเล็กถามเสียงใส ฮยอกแจยิ้มนิดๆ แล้วตอบไปหน้านิ่ง...
“เรื่องแบบนี้...ใช่ไม่ใช่ มันต้องใช้ใจมอง ถึงจะตอบได้”
End.
.
.
แถมก็ได้ ฮ่าๆ(หัวเราะทำไม)
ร่างบางนั่งกดรีโมตไปเรื่อยๆ พลางหันไปมองไอ้คนหน้าเคร่งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆ อย่างเซ็งๆ คบกะมันเป็นแฟนก็ไม่ได้ต่างจากคบเป็นเพื่อสักนิด...
.................ไม่หวานเหมือนเดิม
...............เฉยเหมือนเดิม
.....................ทำหน้าเหมือนโดนของเหมือนเดิม
“มีไร”พูดก็ห้วนเหมือนเดิมด้วย….
“มึงไม่คิดจะแทคแคร์กูมั่งไง?”ถามอีกคนตรงๆ คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามือ...
“กูไม่เทคแคร์มึงตรงไหน”
“โหววววว ..กล้าถาม เยอะแยะ ..ตอนที่กูตากฝนมามึงทำไมต้องถามเห้ๆ แบบนั้น”
“แล้วถ่อมาถึงนี่มีไรรึป่าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฝนก็ตกก็ยังมาเนอะคนเรา”
“ก็กูอยากได้ยินมึงตอบว่า..คิดถึง”ว่าแล้วก็ยิ้มให้ คนฟังหันหน้าหนี ไปแอบยิ้มคนเดียว ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าเครียดเหมือนเดิม
“แล้วทำไมมึงต้องไม่ให้กูดูการ์ตูน”
“ก็มันไม่มีประโยชน์”
“ทำไมถึงไม่ให้กูนอนบนเตียง”
“ก็ที่นอนมันนุ่มมาก กูกลัวว่าพอมึงนอนแล้วตื่นมาจะปวดหลัง”ฮยอกแจยิ้มพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคา...
“แล้วทำไมวันนี้ต้องแอบหอมแก้มแล้วก็บอกรักกูก่อนด้วย”
............................ มึงก็รู้ว่าถ้าเปิดไฟไว้กูจะนอนไม่หลับ...............................
...........................ใครว่ากูบอกรักมึงก่อนล่ะ ไอ้หน้าขรึมเอ๊ย.........................
[color=green]
Real End.[/color]
พระเจ้าฮะ...ทำไมท่านต้องเล่นตลกกับผมด้วยล่ะ??
ทำไมท่านไม่ส่งคนดีๆ กว่านี้มาให้ผมล่ะฮะ??
คนตัวบางนั่งขดอยู่ที่โซฟาหลังจากที่วิ่งตากฝนมาหาใครบางคนถึงคอนโด มือบางขยี้หัวตัวเองไปมาเหมือนคนบ้า ก่อนจะเหลือบตาไปมองไอ้หน้าเคร่งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่โดยไม่สนใจแขกที่อุตส่าห์ตากฝนมาหาซักนิด -*-
..............ถ้าไม่ติดว่ารู้สึกดีด้วย พ่องจะเอาอาก้ามาถล่มแน่..........
“ไม่คิดจะเอาผ้ามาให้กูเช็ดหัวหน่อยหรอครับ”ริมฝีปากอิ่มเอ่ยถามแบบเหน็บๆ ตามนิสัย อีกคนเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าสองสามทีแล้วก็เดินหายไปหยิบผ้าออกมาให้....ถ้ากูไม่พูดมึงก็ไม่คิดจะทำใช่ไหม๊??
“อ่ะ”พูดแล้วมันก็ยื่นมาให้คนตัวบางที่หนาวจนปากจะเขียวอยู่แล้ว ก่อนที่จะกระแทกตัวลงนั่งข้างๆ
“แล้วถ่อมาถึงนี่มีไรรึป่าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฝนก็ตกก็ยังมาเนอะคนเรา”พูดพลางเอามือเอื้อมไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนพื้นใกล้ๆ นั้นขึ้นมาอ่าน...
“ก็....กูว่าง”เสียงเล็กว่าเบาๆ ก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดหัวตัวเองเงียบๆ
“แล้วมีไร”ร่างสูงทำลายความเงียบขึ้น มือใหญ่วางหนังสือนั่นลงที่เดิมก่อนจะหันหน้าไปหาคนตัวบาง...
“ก็บอกว่าว่าง ไม่มีไรทำเลยมา”ว่าไปก็ก้มหน้าไม่สบตาอีกคน...เดี๊ยวมันจะรู้ว่าโกหก...
“หรอ...งั้นมึงจะนอนนี่ไหม๊ ? ถ้านอนก็ไปอาบน้ำได้แล้วเอาชุดกูเปลี่ยนก็ได้”เสียงทุ้มว่า คนตัวบางยิ้มนิดๆ ก่อนจะรีบลุกเดินไปทางประตูห้องนอน
................. สงสัยจะเป็นห่วงกูอะดิ ...............
“รีบๆ อาบนะมึง เดี๊ยวเค้าจะปิดน้ำแล้ว”จบประโยคคนฟังก็หุบยิ้มฉับ ก่อนจะกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องน้ำไป ..โดยที่คนพูดนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว...
............. แสดงออกว่าเป็นห่วงมันไม่ได้หรอก เดี๊ยวมันคิดมากครับ ..........
ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนอนของเพื่อนตัวดีด้วยชุดนอนสีฟ้าหม่นๆ ตัวใหญ่ ..ความจริงชุดนอนนี่คิบอมมันก็ใส่บ่อยๆ แล้วเวลาใส่เนี่ยก็ไม่ได้ดูโคร่งขนาดนี้นะ...หรือเค้าจะผอมไป??
“กินไรมายัง”คนที่นั่งดูสารคดีสัตว์โลกน่ารังเกียจอยู่เอ่ยถาม อีกคนเดินมาหยิบรีโมตเปลี่ยนไปที่ช่องละคร ก่อนจะส่ายหัวเป็นการตอบ...
“แล้วไมไม่กินมา ที่นี่ไม่มีไรให้มึงกินนะเว้ย”ว่าพลางแย่งรีโมตกลับมาแล้วกดเปลี่ยนไปที่ช่องข่าว
“มึงออกไปซื้อให้หน่อยได้ไหม๊?”แล้วมือบางก็แย่งรีโมตกลับมาเปลี่ยนไปช่องการ์ตูน
“กูจะดูข่าว”พูดจบก็แย่งรีโมตกลับมา แล้วเอาเหน็บไว้ในกางเกงนอนด้านหน้า
................มึงคิดว่ากูไม่กล้าล้วงเข้าไปเอารีโมตในไอ้หนูมึงใช่ไหม๊?
...............เออ มึงคิดถูก
“ชิส์”สะบัดหน้าหนี แล้วก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เล่นแทน ร่างสูงหันไปมองคนตัวบางที่นั่งหน้าหงิกอยู่หน้าคอม แล้วลุกขึ้นหายไปในครัว.....ประมาณ 5 นาที
“มีแต่ไอ้นี่เหลือ มึงกินได้ไหม๊”ว่าพลางยื่นถ้วยบะหมี่ให้เพื่อน ฮยอกแจยิ้มร่าพร้อมกับคว้ามาไว้ในมือ..
“นาทีนี้ มีกระจั๊วในถ้วยนี้ก็กูกิน”พูดจบก็รีบกระเดือกอย่างเร่งร้อน คนยืนมองอยู่หัวเราะเบาๆ กับความบ๊องของอีกคน
............. เค้าไปหลงรู้สึกดีๆ กับไอ้ติงต๊องแบบนี้ได้ไงวะเนี่ย ...............
หลังจากที่บะหมี่หมดถ้วย คนตัวบางก็จัดแจงปิดคอมแล้วเอาไอ้ถ้วยที่กินไม่ได้นั่นไปทิ้งใส่ถังขยะในครัว มือบางเปิดตู้เย็นขนาดมหึมาของเพื่อนออก แล้วหยิบน้ำเปล่าออกมารินใส่แก้วเพื่อดื่ม พร้อมกับบ่นในลำคอเบาๆ....
“ตู้เย็นก็ใหญ่ ไม่เห็นมีไรนอกจากแอ็ปเปิลลูกนึง น้ำเปล่าแล้วก็นมสตอเบอรี่”ว่าจบก็เดินออกไป โดยลืมคิดไปว่า....ไอ้หน้าแบบท่านประธานคิมมันไม่กินหรอก นมหวานๆ แบบนั้น....
คิบอมล้มตัวลงนอนบนเตียงแคบของตัวเอง มือใหญ่ควานหาหนังสือในความมืด ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปเปิดไฟที่หัวนอน...แต่ก่อนมือจะไปถึงโคมไฟ ไฟดวงใหญ่ในห้องก็ถูกเปิดเพราะอีกคน
“ทำไมไม่เปิดไฟดีๆ ล่ะ”ว่าพร้อมกับเดินมานั่งลงที่ข้างเตียง คิบอมหันไปยิ้มนิดๆ
“ที่นอนปิกนิคอยู่ที่เดิมนะ”พูดโดยไม่หันมามองหน้าอีกคนซักนิด ฮยอกแจทำปากบู้ใส่ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อลากที่นอนที่ว่ามาปูข้างๆ เตียงอีกคน...
.......... ไอ้บ้าคิบอม โคตรจะแมนเลยมึง ...............
“มึงไม่คิดจะให้กูนอนบนเตียงบ้างรึไง”พูดไปก็จัดแจงปูที่นอนไป ร่างสูงหันมายิ้มนิดๆ แบบไม่ให้อีกคนรู้ ก่อนจะทำหน้าขรึมตอบไป
“เตียงเล็กแค่นี้ จะนอนได้ไงสองคน”ฮยอกแจชักหน้าเซ็งหนัก..
“กูหมายถึงให้กู..โอ๊ยย ช่างแม่มเหอะ มีเพื่อนแบบมึงนี่กูปวดกบาลจริง”ฮยอกแจเอด่าไปก็ไม่รู้ว่ามันโง่จริงหรือแกล้งโง่
“แล้วมึงไม่เอาหมอนหรอ”คิบอมร้องถาม หลังจากที่อีกคนนอนลงไปไปแล้ว คนโดนถามยิ้มเผล่
“กูลืม”
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ ทำให้รู้ว่าคนตัวบางที่บนอยู่ข้างเตียงได้หลับไปแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม ไปปิดไฟดวงใหญ่อย่างเงียบเชียบ เพื่อให้เหลือเพียงดวงเสียงอ่อนๆ ที่หัวเตียงเท่านั้น
..................เค้ารู้ว่าถ้ามันสว่างมากๆ อีกคนจะนอนไม่ค่อยหลับ....................
มือใหญ่เอื้อมลงมาจากเตียงที่ไม่สูงนักลงมาจับปอยผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ ยิ้มอย่างเต็มที่ต่อหน้า คนคนนี้ได้สักที...
“อื้อ..”เสียงครางของคนหลับทำคิบอมหัวเราะขำๆ ออกมา ก่อนจะลงจากเตียงอีกครั้งไปนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ อีกฝ่าย
“ฝันดีนะครับ..เพื่อนที่กูรัก”พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มนุ่มอย่าถือวิสาสะ แล้วขยับผ้าห่มที่ร่นไปอยู่ที่เอวของอีคนขึ้นมาคลุมไหล่บาง แล้วเจ้าตัวก็ขึ้นไปนอนบ้าง......
แสงแรกของวันลอดผ่านช่องผ้ามานที่ปิดไม่สนิทของห้องเข้ามากระทบตาร่างสูงที่ยังไม่ตื่นดีจนต้องลืมตาขึ้น เสียงกุกกักในครัวทำเอาเจ้าของห้องถึงกับตื่นเต็มตา ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามีคนมาขออาศัยนอนด้วยเมื่อคืน
“ตื่นเร็วเหมือนเดิมเลยแหะ”พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า ผ้าที่เค้าห่มเมื่อครู่มันเพิ่มขึ้นมาอีกผืน
ร่างโปร่งที่ง่วนอยู่กับการต้มน้ำเพื่อจะชงกาแฟให้อีกคน กำลังยืนเกาหัวอยู่กับการคิดว่าจะเอาถ้วย กาแฟในตู้ข้างบนหัวนั่นยังไงดี
“ทำไรวะ”เจ้าของห้องที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ร้องถามเสียงเรียบ ฮยอกแจหันไปยิ้มแหยๆ ก่อนจะจะตอบไปเสียงเบา..
“พอดีกูจะเอาถ้วยกาแฟมาเตรียมชงกาแฟให้มึงอ่ะ..แต่กูเอาถ้วยไม่ถึง”พูดจบอีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าในระยะประชิด...
“ถอยหลังไปนิดนึงดิ กูยืนไม่ถนัด”คนฟังพยักหน้างงๆ ก่อนจะทำตาม
ร่างสูงเขย่งปลายเท้าขึ้น ก่อนจะใช้มือหน้าหยิบถ้วยกาแฟที่ต้องการลงมา โดยมีอีกคนที่ยืนตัวเบียดกันอยู่หน้าร้อนผ่าวไปแล้ว...
.................. ก็ใครใช้ให้มันเอาตัวมาเบียดแบบนั้นเล่า ............
“อ่ะ”ร่างสูงยื่นให้ แล้วยิ้มนิดๆ ร่างโปร่งอึ้งอีกรอบกับความใกล้ของตัวเองกับคิบอม ตัวเบียดกันแล้วแถมหน้ายังห่างกันไม่ถึงนิ้ว....มึงจะขยันทำกูเขินไปถึงไหน??
“อะ..อื้อ”ร่างโปร่งรับมาไว้ในมือ ตาเล็กหลบสายตาอีกคนที่มองเค้าเองอย่างสื่อความหมายอะไรบางอย่าง
“มีไร..มองหน้ากูทำไม”คนตัวบางทำหน้าเครียด แสร้งไม่รู้ความหมายในแววตาอีกคน คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคออีกครั้ง
“มึงคงจะคิดว่ากูชอบมึง”อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ฮยอกแจแอบอึ้งเล็กๆ ก่อนจะกรอกตาไปมาแก้เขิน...
“ก็..สงสัยอยู่เฉยๆ”ตอบไปเสียงเบา
“อืม...กูแค่อยากจะบอกมึงว่า มึงไม่มีอะไรที่ใช่สำหรับกูเลย..กูชอบคนที่เข้าใจกู เวลากูมึงแล้วก็จะเขินๆ อ่อนหวานๆ น่ารักๆ แต่มึงเนี่ย...ไม่มีอะไรที่ตรงเลยรู้ตัวไหม๊”พูดจบ ร่างสูงก็ถอยออกมาห่าง ฮยอกแจเงยหน้าที่ซีดแทบไม่มีสีขึ้นมามองอีกคน...
“แต่...กู”เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแหบพร่า
“มีไร??”ร่างสูงเลิกคิ้วถาม ใบหน้าคมหันหนีไป ..คนตัวบางที่ยืนอยู่เบื้องหลังน้ำตาหยดลงบนพื้น พร้อมกับพูดตอบเสียงทั้งแหบทั้งสั่น...
“กูเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมึงที่ไม่เคยเข้าอกเข้าใจกู ไม่เทคแคร์กูเลยซักนิด เย็นชาสุดๆ ไม่มีอะไรตรงใจกูซักอย่าง...แต่ก็เสือกทำกูรักได้”พูดจบก็ทำท่าจะวิ่งออกไป คิบอมคว้าข้อมืออีกคนไว้ ก่อนจะดึงเข้ามาหา...
“ในที่สุดมึงก็พูดก่อนซักที”ว่าแล้วก็ดึงอีกคนเข้ามาจูบ....เบาๆ .....
“คิบอม”เสียงเล็กเรียกชื่ออีกคนเบาๆ ตาเล็กเบิกกว้างอย่าง งงๆ
“ก็มึงไม่ได้รู้สึก....อื้อ..”ไม่ทันพูดจบก็โดนปิดปากด้วยริมฝีปากหยักอีกครั้ง ร่างสูงจูบเน้น บดเบียดริมฝีปากอย่างหนักหน่วง ลิ้นนุ่มค่อยๆแตะไล้ลงแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย เพื่อหาความหอมหวานของคนที่ไม่ประสาแม้แต่เรื่องจูบ มือบางที่จับอยู่ที่หัวไหล่ใหญ่กำเสื้อนอนอีกคนแน่น
“อื้อ...”เสียงครางท้วงพร้อมกับมือบางที่ดึงเสื้ออีกคนแทบขาดทำเอาเจ้าของเสื้อต้องปล่อยจูบที่แสนอร่อยไป ตาคมเพ่งมองคนที่ยืนหน้าแดงเพราะหายใจไม่ทันอย่างพิจารณา แล้วตอบคำถามที่อีกคนยังถามไม่จบด้วยรอยยิ้ม....
“เมื่อกี๊กูไม่ได้พูดหนิว่ากูไม่รักมึง...มึงได้ยินคำนั้นหรอ”พูดแล้วก็โอบอีกคนเข้ามากอดเอวไว้หลวมๆ ฮยอกแจพยายามดิ้นหนีอ้อมกอด
..แม้จะรู้สึกว่ามันอุ่นดีก็เหอะ...
“คิม คิบอม..รัก..ลี ฮยอกแจครับ”พูดจบก็กดจมูกลงที่แก้มเนียนเบาๆ ฮยอกแจก้มหน้าเขินๆ นิดๆ ก่อนจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอด...
“แต่กูไม่มีอะไรที่ใช่สำหรับมึงสักหน่อย”ว่าไปก็ทำหน้าง้ำใส่ แล้วก็หันหลังให้ คิบอมลอบยิ้มนิดๆ
“นั่นสิ กูเองก็ไม่มีอะไรที่ตรงใจมึงเหมือนกันใช่ไหม๊ล่ะ....แล้วทำไมถึงรักกูน้า..า”แขนแกร่งโอบเข้าที่เอวบางอีกครั้ง คางมนเกยกับไล่บางอย่างอ้อนๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายด้วยประโยคที่อยากจะพูดมานาน....
.
.
.
.
*
“งั้นเราลองมาคบกันดูว่า...ทำไมเราถึงรักกันได้ ดีไหม๊?”
.
.
.
.
.*
ฮยอกแจเดินเข้าบริษัทมาด้วยท่าทีอันเป็นปกติ แต่สายตาแทบทุกคู่กลับมองเค้าอย่างตัวประหลาด ร่างโปร่งหันไปมองหน้าคนที่เดินมาด้วยอย่างตั้งคำถาม
“มีอะไรกันหรอครับ”คิบอมร้องถามคนในบริษัทเสียงเรียบ ทุกสายตาเหมือนได้รับการถอนสะกดจิต ต่างหันกลับไปทำงานของตัวเอง มือบางเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหันไปหัวเราะกับคนรักเบาๆ...เค้ากับคิบอมก็เคยเดินเข้ามาทำงานพร้อมกันแบบนี้ตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เห็นจะมีใครมอง....
.........................หรือเพราะว่าเดินจับมือกันเข้ามาวะ? ....................
“วันนี้กูมีประชุม ....เดี๋ยวเที่ยงจะออกไปกินข้าวด้วย”พูดจบก็หอมแก้มนุ่มเบาๆ ฮยอกแจต่อยหนักๆ ลงที่แขนแกร่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง.....
ขาเรียวเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน พลางวางกระเป๋าทำงานลงกับพื้นข้างๆโต๊ะ มือบางรื้อหาของที่เจ้าตัวจะใช้ทำงาน ก่อนจะโดนประชิดตัวโดยเพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยม..จะว่าสนิทกับคิบอมด้วยก็ใช่นั่นแหละ...
“ไหนว่าไม่ชอบไงวะ..ไม่เสป็ก”เพื่อนตัวเล็กถามเสียงใส ฮยอกแจยิ้มนิดๆ แล้วตอบไปหน้านิ่ง...
“เรื่องแบบนี้...ใช่ไม่ใช่ มันต้องใช้ใจมอง ถึงจะตอบได้”
End.
.
.
แถมก็ได้ ฮ่าๆ(หัวเราะทำไม)
ร่างบางนั่งกดรีโมตไปเรื่อยๆ พลางหันไปมองไอ้คนหน้าเคร่งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆ อย่างเซ็งๆ คบกะมันเป็นแฟนก็ไม่ได้ต่างจากคบเป็นเพื่อสักนิด...
.................ไม่หวานเหมือนเดิม
...............เฉยเหมือนเดิม
.....................ทำหน้าเหมือนโดนของเหมือนเดิม
“มีไร”พูดก็ห้วนเหมือนเดิมด้วย….
“มึงไม่คิดจะแทคแคร์กูมั่งไง?”ถามอีกคนตรงๆ คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามือ...
“กูไม่เทคแคร์มึงตรงไหน”
“โหววววว ..กล้าถาม เยอะแยะ ..ตอนที่กูตากฝนมามึงทำไมต้องถามเห้ๆ แบบนั้น”
“แล้วถ่อมาถึงนี่มีไรรึป่าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฝนก็ตกก็ยังมาเนอะคนเรา”
“ก็กูอยากได้ยินมึงตอบว่า..คิดถึง”ว่าแล้วก็ยิ้มให้ คนฟังหันหน้าหนี ไปแอบยิ้มคนเดียว ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าเครียดเหมือนเดิม
“แล้วทำไมมึงต้องไม่ให้กูดูการ์ตูน”
“ก็มันไม่มีประโยชน์”
“ทำไมถึงไม่ให้กูนอนบนเตียง”
“ก็ที่นอนมันนุ่มมาก กูกลัวว่าพอมึงนอนแล้วตื่นมาจะปวดหลัง”ฮยอกแจยิ้มพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคา...
“แล้วทำไมวันนี้ต้องแอบหอมแก้มแล้วก็บอกรักกูก่อนด้วย”
............................ มึงก็รู้ว่าถ้าเปิดไฟไว้กูจะนอนไม่หลับ...............................
...........................ใครว่ากูบอกรักมึงก่อนล่ะ ไอ้หน้าขรึมเอ๊ย.........................
[color=green]
Real End.[/color]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น